Bij Loewiesa kan je het wel en vooral het wee van zorgtehuizen volgen sinds haar pa daarin terecht kwam en dan hou ik mijn hart vast dat zoiets mij kan overkomen! Stel je voor dat je zo plots xj ouder geworden bent - dat doe ik nu even ook - en zo in de groep terecht komt die klaar staat om naar zo'n tehuis te gaan. Lees wat ik dan voor me zie..
Ik zit alleen thuis en vind dat maar niks.
Ik had zo al een keer een paar inlichtingen genomen en ze hadden mij gezegd dat ik in een bejaardentehuis veel compagnie zou hebben.
Ik heb een tehuis gevonden met een goede faam naar het schijnt van horen zeggen.
Dus ga ik er met mijn valiezen met mijn nieuw modern ondergoed naar toe.
Ik sta voor een schoon gebouw met gele steentjes en doorschijnende ruiten.
Boven de deur hangt de naam van dat bejaardentehuis!
"In de laatste adem"!
Ik stap naar binnen en kom daar direct veel wandelaars tegen.
De ene met een wandelstok, een andere met een looprek.
Na een gesprek met de directeur, mag ik mee met een verzorgster.
Ik krijg daar een zuinig kamertje van 2m op 4m met schone meubelen van de persoon die er voor mij zijn laatste asem had uitgeblazen, maar ik kan die altijd inruilen voor een paar van mijn spulletjes, zegt men mij. Ik moet nog juist een papiertje tekenen dat ik elke maand mijn pensioen zal afgeven.
Ja, als ik dat niet kan betalen op het einde van de maand, zullen mijn valse tanden in beslag genomen worden!
Elke dag ga ik wandelen in de gang en ook in de refter zit ik direct met veel volk aan tafel.
Ik heb er vlug vrienden en de gesprekken gaan vaak over vroeger en over het seniorennet.
Maar als ik naar die andere mensen luister, zijn er toch veel met problemen.
De mensen die niet meer uit de voeten kunnen, worden in een rolstoel als een plant voor het raam gezet.
De anderen moeten gaan turnen of in de tuin gaan wandelen zodat de kuisvrouw haar werk kan doen.
Ik probeer af en toe de mensen een lach bij te brengen, maar dat lukt niet altijd!
Na een paar jaar kom ik tot de conclusie dat het in een bejaardentehuis niet altijd om te lachen is en bedenk dat ik hier nog niet echt op mijn plaats ben zelfs niet op mijn ouderdom! Je kan het niet geloven hoe rap ik weer naar huis wil...
Neen, ik mag er nog niet aan denken. Zolang een mens goed is, stel ik voor om hem zijn leven te laten leiden en niet lijden!
Laat de beslissing over aan de persoon of hij /zij er naartoe wil en laat die beslissing niet opgedrongen worden door derden die dan 1x om de maand op bezoek gaan.
Hoewel .. soms is er geen alternatief.. Maar bon dat is mijn gedacht hé, wie weet hoe en wanneer en waarom ik er misschien zal binnen stuiken.
Reacties op bericht (12)
06-03-2012
..
...wanneer de dag aanbreekt dat ik begin te dementeren of om andere redenen naar een verzorgingstehuis moet, dan hoop ik een goede dokter te vinden die me tegen een redelijke prijs een speciaal spuitje wil geven zodat ik zachtjes inslaap .... Lieve groetjes,
06-03-2012 om 13:37
geschreven door bojako
Hoi Na
Ik was ingesneeuwd vandar mijn late reactie, maar jij bent de eerste !!!
Weet je in die huizen ben je overgeleverd. En wij kunnen nu wel roepen van Ik wil niet!!! Maar wat moet je als het zo ver is. Hopelijk vernaderd er iets? Stoppen ze met werklozen in te zetten die geen ander baantje kunnen vinden en hun maatschappelijke frustraties uitwerken op onschuldige smachtoffers en alleen te werken met mensen die het echt graag doen. Bah! Lieve groet ikke
06-03-2012 om 13:08
geschreven door Loewiesa
05-03-2012
Rusthuis
Als het mijn beurt is om naar een rusthuis te verhuizen neem ik allereerst mijn PC mee... kan ik op m'n blog verder mijn avonturen vertellen... zal nogal een klap geven... ach ik kijk er ook niet bepaald naar uit maar tot last van mijn kinderen wil ik zeker niet zijn... wat ik het ergst vindt in een rusthuis is dat je in bad "gezet" wordt... die afhankelijkheid is mij een gruwel... ga er maar niet over nadenken... nog niet
05-03-2012 om 17:02
geschreven door Myette
04-03-2012
..
Ach misschien valt de hemel wel eens naar beneden, en zijn we allemaal dood. We leven gewoon te lang. Toen men het pensioen op 65 jaar stelde, ging men er van uit dat de werkmens zich reeds voor die tijd zou kapot gewerkt hebben. Wetenschap, gezondheidszorg, mechanisatie, enz.. hebben het leven danig veranderd. Zeventig jaar zonder oorlog is ook iets waar ze niet op gerekend hadden. De mens wordt niet meer met miljoenen tegelijk afgeslacht. En de meeste mensen werken zich ook niet meer kapot. Het is gewoon het systeem dat moet veranderen. Het is wraakroepend dat 2% , misschien nog heel wat minder, van de wereld bevolking , de werkelijke machtshebbers in de hoge regionen, de untouchables, over kapitalen beschikken die ze in geen duizend jaar kunnen opeten. Het is steeds de midden moot, die miljarden hardwerkende mieren, die op het moment dat ze ook een zekere welstand bereiken, weer alles worden afgenomen. Terug naar het begin. The rich get richer and the poor get children. Groetjes.
04-03-2012 om 17:27
geschreven door Ludovikus
inderdaad , niet prettig
geen prettig vooruitzicht , neen , maar soms een noodzaak ! maar voor jou is dat nog veraf en als 't even kan , voor mij niet MAAR ... WE HEBBEN HET LOT NIET IN DE HAND , jammer toch !
04-03-2012 om 17:00
geschreven door ani
naar een rusthuis of niet ?
Soms kan een mens echt niet anders dan naar een rusthuis gaan. Als de mensen nog goed te been zijn en redelijk gezond denken ze daar niet op na en dan plots worden ze ermee geconfronteerd en moeten er maatregelen getroffen worden, meestal nog door anderen, hetzij kinderen of andere familie. Wijzelf hebben het meegemaakt en wat doe je als je 24u op 24 zorgen nodig hebt, je kinderen kan je dat niet aandoen want het legt beslag op hun hele leven en dat van hun compagnons, zelfs op dat van hun kinderen. Ondertussen is mijn vader overleden maar het was toen echt geen prettige ervaring om te horen dat hij de godganse dag en nacht zorgen nodig had, gelukkig zijn er nog zulke instellingen maar hopelijk blijf je goed van geest en redelijk te been zodat je zelf nog wat kan doen en niet bij alles moet geholpen worden. Dan is een rustoord een goede oplossing, je moet er zelf wel de noodzaak van inzien want als je tegen je zin er naartoe gaat dan is tenslotte alles te veel en te moeilijk. Zelf zou ik het er ook moeilijk mee hebben en ja, hopelijk vallen ik op een dag daar morsdood zodat we snel van alles verlost zijn maar het is toch zo hard voor diegenen die achterblijven . . . ! 'k Ga toch nog eens naar iets kijken wat vrolijker is op tv, misschien toch maar een filmpje opzetten om die zware kost te verteren . . ., fijne zondag nog verder.
04-03-2012 om 16:37
geschreven door Chrisje
Zware kost voor nen zondag ...
E zal vandaag wel bezoek zijn in den laatste adem ...het regent ...geen wandel of fiets weer ...ach wete wat ik zou willen dat diene met zen zeis er was voor dat ik er ooit zou moeten komen ..of tewel moest het vol zitten met matekes van sennet ...en allemaal nen laptop ..en dan maar denken toch plezant ..die matekes te kunnen bereiken langs het kabeltje en er vlak naast zitten ...we zullen vandaag maar leven en we zien wel ...of we naar de kleuterschool moeten ...
04-03-2012 om 15:54
geschreven door Jeske
Zo goed beschreven
Zo goed beschreven , ook Fjak kent er iets van . Zo heb ik het bij mijn zuster en 2 broers ook gezien. Momenteel woon ik nog in mijn flatje, eenzaam dat wel.Kom nooit meer buiten Maar met mijn 85 j wil ik niet naar een Home zolang ik het kan uithouden en zolang ik hulp heb van een van mijn 2 kinderen,------Ook het poetsen komt iemand doen , en eten ,, och ik kook wat ik nog kan. ---------Wat doe je in een Home,' bwa,' je kan met niemand praten --De bewoners zijn allemaal min of meer doof. (evenals ik trouwens) Een hoorapparaat brengt geen soelaas, daat stijgt je bloeddruk zienderogen tot I8.-------En zo ben ik het toekomstbeeld een beetje vooruit en zit achter mijn laptop en wandel door al die bloggen waar ikzelf nog wat kan opsteken van lieve mensen
----------Ik haat die wachtkamers des doods-------- Groetjes van Maria
04-03-2012 om 15:24
geschreven door Maria
Een fijne zondag kom ik je wensen lieve vriendin
Natoken nik mag er niet aan denken dat ik daar naartoe zou moeten gaan, mijn ma is daar ook terecht gekomen maar gelukkig begreep ze het niet zo goed ze was dement,maar wij waren echt zeer tevreden over de verzorging van ons ma,ze was echt netjes iedere dag,ze was bijna nooit alleen op haar kamer er was elke dag animatie, ze mochten ook niet alleen op hun kamer blijven om te eten
Respect in dit leven dat moet je geven ook ontvangen hoort erbij voor uw, voor jou en voor mij respect voor jezelf voor iedereen voor al de mensen om je heenal ben je een man, een vrouw, een kind respect is iets wat je bij jezelf vind Nikki
04-03-2012 om 14:07
geschreven door nikki
vooruitblik
Nou Natoken, ik heb ze ook gezien die kleine kamertjes en die lange rij rolstoelen aan het raam. Ouderlingen die allemaal dezelfde straatkant opkijken. Waarschijnlijk zien ze zelfs amper nog het verkeer dat langs komt. Enkelen halfslapend onderuitgezakt. Geen fraai beeld; zeker geen beeld om naar uit te kijken.. Maar misschien verandert het.. Misschien... Misschien hebben die ouderlingen over enkele jaren allemaal een laptop op schoot want ze zijn allemaal nog pc-vaardig. Ze krijgen extra-hersengymnastiek en vingeroefeningen. Meestal zijn ze stil bezig. Ieder voor zich... Maar af en toe stoten ze mekaar ook aan... - Heb je weer iets leuks binnengekregen ? - Ja, kijk maar.. - Van wie kwam dat ?... - Van de Folion. Soms wordt er zelfs hardop gelachen. Uitzonderlijk... Toch een iets aardigere vooruitblik, toch ? Groetjes, Folion
Ja maar soms moet het echt wel , als ze thuis de stekker van de diepvries uit trekken denkt je eerst een ongelukje als ze dan op een stoel gaan staan en de draad van de luster doorknippen ( een geluk het was een houten stoel) ja dan moet men beslissingen nemen voor haar zelf en ook je huisgenoete. Deze dame was een heel gelukkige dame tot ze ouder werd , eerst weduwe haar dochter en schoonzoon kwamen alle dagen tot ze zo'n dingen gedaan had hebben ze haar eerst bij hun thuis willen laten inwonen maar op raad van twee dokters is ze dan naar een home gegaan. Het was een van onze goede buurvrouwen dus gingen wij ook haar naar haar nieuwe thuis bezoeken. De eerst twee maanden zat ze in zo'n klein kamertje alleen dus we dachten ok ze zal het wel gewoon worden want ze kreeg veel bezoek. Maar na twee maand zat ze te vlug bij de dementen afdeling, op twee weken tijd was ze ook dement wat wil je ze zag niks anders meer. Ze herkende ons ook meer . Ja ik heb de laatste weken ook veel nagedacht omdat het juist men hoofd is dat zo raar doet, kan zijn van die 20 bloddruk maar toch met de medicatie moet die nu toch zakken denk ik dan,enfin morgen ga ik terug naar meneer doktoor. Natoken een dikke knuffel nog en ja sorry dat ik je vergeten was met je verjaardag . Groeten Fjak@
04-03-2012 om 10:21
geschreven door Fjak@
Goedemorgen Natoken.Het is zo en ik huiver al als ik er aan denk.
We zijn vandaag zondag 4 maart.Hopelijk na het optrekken van de mist wordt het een zonnige lentedag doch helaas wordt het een miezerig weertje.Ik wens Jullie ALLEN een mooie en een gezellige zondag toe met vele lieve en hartelijke groetjes vanwege Jos.
04-03-2012 om 09:34
geschreven door Jos Vande Ghinste
)
en er vlak naast zitten 
