|
In lang vervlogen tijden beleefde ik de mooiste tijd van mijn leven. En dat was zeker niet de dag van mijn plechtige communie, of de schoolreizen naar Bokrijk of de Ardennen. Neen, het was mijn studententijd in Leuven toen de 'Alma' nog op de Bondgenotenlaan lag, toen de hele stad bezaaid lag met frietkoten waar ze de lekkerste en vettigste frietjes konden bakken, die in een puntzak zaten met d'r bovenop een hele kwak mayonaise.
Als er iéts was dat in Leuven bewaard moest blijven, dan waren het de frietkoten. Die hebben ze nu één voor één afgebroken. Weg met de beschaving. Misschien zou harteloze Tobback ook nog het majestueuze Stadhuis willen afbreken?... Het frietkot aan de Parkpoort deed 's nachts gouden zaken wanneer studenten na een nachtje pintelieren met een hongergevoel kotwaarts keerden. Ze bestelden dan friet met mayonaise ofwel met pickles. Als er dan nog wat zakgeld over was, kon er ook nog een rode cervelaatworst bij. 't Schijnt dat je daarvan goed kunt slapen. Zeiden ze toen toch... En dan maar sterren tellen, zoals Benny Neyman als vrijgezel ook met een verzadigd gevoel naar de wolkenloze hemel zat te turen. Er was maar één maan, maar sterren tellen, dat was een pak moeilijker omdat er zoveel waren... Ja, sterren tellen, de tel kwijtraken...
Een gedicht uit 1936 (!) kon het niet beter verwoorden: "Vier jaren, de schoonste van mijn leven, vol dronkenschap om 't opengaan der wereld, een roes van heerlijkheid omving ons allen. Bevrijd, voor d'eerste maal in ons bestaan... Tijd van angst en zwoegen ééns per jaar, maar 't hele jaar één rozenglans van liefde, wondre romantiek en schuchterheid te gaar, zoals het blode jonglingschap geriefde... Die vierjaarstijd, die wonderschone tijd!"...
Mijn 'roommate' heette Greet. Onze kamers gaven uitzicht op de idyllische Dijle aan de Amerikalaan. Greet studeerde voor apotheker. Zij wist toen al wat je moest gebruiken om 's nachts te kunnen doorstuderen tijdens examenperiodes. Om wakker te blijven gebruikten we een stimulerend middel. Niet om trots op te zijn, maar het hielp wél...
Het gebeurde wel eens dat in het studentenrestaurant 'Alma' een koffielepeltje per ongeluk in onze zak gleed, of een mes, of een vork, of zelfs een koffiekopje. Aan de achterzijde van het bestek stond het woord 'Alma' gegraveerd. Maar dat stoorde ons niet om het toch mee te nemen. Na verloop van tijd hadden we een hele verzameling porselein en bestek opgebouwd, zodat we niets tekortkwamen als we zelf ons potje wilden koken.
Om ons geweten te sussen, spraken we af: "Later, als we rijk zijn, brengen we alles terug naar de Alma"... Maar er kwam geen 'later'. We verloren elkaar uit het oog. En zo komt het dat ik nu in het kostbare bezit ben van een unieke verzameling eetgerei. Als dierbare herinnering aan de mooiste tijd van mijn leven...
|
- + - + - Denk er maar aan: "Oud-worden" brengt géén vreugde, wel integendeel...: het is een VLOEK dat niet alleen allerlei kwaaltjes met zich meebrengt maar eveneens een "bijna-ondraagbare heimwee" naar die mooie VERVLOGEN tijden.
