In de concentratiescholen van de jaren 80 en 90 oefende niet één moeder van allochtone leerlingen een beroep uit. De meesten gaven als beroep op: "huisvrouw', en slechts enkelen hadden het over 'doppen'. Allemaal stopten ze met hun studies na de lagere school.
Een job buiten de deur? Hoe is dat nu mogelijk met een hele sliert kinderen, gemiddeld 7,2 per gezin?
Sociale achterstelling? Kansarmoede?... Naïeve projectbedenkers volgden die piste, en toen kwam er een campagne op gang om moslimmeisjes te stimuleren om hogere opleidingen te volgen. De campagne verwaterde opvallend snel, loste ongemerkt op in het niets, en van de projectbedenkers heb ik niets meer gehoord. Met rode oortjes verstopten ze zich misschien ergens achter een muurtje, of in het groene struikgewas... eender waar. Je kan niet ongestraft knutselen en prutsen aan geïmporteerde cultuur en tradities.
Ik zal eens gauw opheldering brengen in die zogezegde sociale achterstelling van moslimdames. Uit gesprekjes met allochtone moeders bleek dat ze allemaal tevreden waren met hun lot, met de situatie waarin ze verkeerden, en met de riante levensomstandigheden in dit smoutebollenland. Zó wilden ze het, het was allemaal vanzelfsprekend, en waarom dan iets veranderen? Ooit zijn ze zonder ambities, in het kielzog van hun man-de-goudzoeker, onuitgenodigd naar ons land gekomen. En als je dan alles hebt wat je zoekt, waaron dan nog studeren en moeilijk doen? Zij waren allen fier op hun nakomelingetjes en op hun 'kweekvermogen'.
De berustende houding van allochtone mama's... Een meer voor de hand liggende verklaring voor de bliksemsnelle verdwijning van de moslimmeisjescampagne was een protest vanuit het moslimmilieu, een protest tegen het promoten van onderwijs aan moslimmeisjes. Scholen waren niet bestand tegen het indoctrinerende moslimprotest, en daarom verdween de campagne zo vlug, een campagne om moslima's aan te sporen om hogere opleidingen te volgen.
|