|
Terwijl Belgische sloepjes zich verdringen om zoveel mogelijk drenkelingetjes uit de zeeën te pikken, ben ik mijn dorst gaan lessen bij Bertie. En toen dacht ik: waarom willen wij zoveel zwartjes naar hier halen om op te bergen, om in huis te halen, er zit iets achter verscholen want niemand wil in zijn achtertuin een Libanees of een Zwarte of een Irakees... NIEMAND wilt dat. Eerlijk?!... Zie je Theo Francken 's ochtends al ontbijt brengen aan zijn bende overzeestekers die hij in een berghokje achter in zijn tuin opgeborgen heeft?...
Pffft pffft, hijg hijg, zucht zucht... Dus ik was bezig met te vertellen dat ik liever een pintje ging drinken bij Bertie dan mee te helpen met het ophijsen van drenkelingen in mijn bootje. Ik moet er niet aan denken als ik ze daarna ook nog moet uitwringen, of afdrogen, of misschien nog ergere dingen...
Kijk eens aan, Bertie heeft haar café omgetoverd in een soort kerk. Donker interieur, donkere nissen, duistere tapkranen, onvervalst en echt, tapkranen die niets van hun glans verliezen, nietwaar Walter?... Alle gordijnen waren dicht om de felle zonnestralen te weren. En er was ook nog ingetogen klassieke muziek om de oren te strelen. Als ik vroeger zó in een kerk ook nog bier kon krijgen was ik nooit afvallig geworden...
Kleine-Brogel was vandaag echt weer eens het heetste plekje van de hele aardbol. Als je op het terras durft te gaan zitten, smelt je weg als ijs voor de zon. Je wordt onzichtbaar. Er blijft echt niets meer van je over. Je bloed gaat koken en je begint te raaskallen. Niet erg als je in je eentje bent, maar in gezelschap is het best genant. De parasols bieden geen soelaas meer, ze broeien onder de genadeloze zonnestralen die loodrecht mikken op de schuimende pintjes. Lezer/drinker, probeer één te worden met je biertje en drink het vlug leeg, anders is het binnen de vijf minuten verdampt. Weg! Vervlogen!
Cafébazin Bertie keerde half bewusteloos terug van het kokendhete terras waar koppigaards nog steeds wensten bediend te worden. Zij droeg een luchtig geraffineerd jurkje, maar de zon was nóg geraffineerder. 'De Zon' is vrouwelijk... Met een verhit aangezicht en een blos op haar wangen verscheen ze terug achter haren toog. Het stond haar wel goed... die blos en dat luchtige jurkje.
|
De tapkranen bij Bertie vind ik gewoon prachtig, ze zouden zeker niet misstaan in een culinair boek of folder. Zeker weten.
