We schrijven 12 april 2007. De geboorte van m' blog. Eerst leek het op een geweldige miskraam, maar geleidelijk aan kon ik er toch een draai aan geven. Dat heeft jaren geduurd. In de beginjaren was het vallen en opstaan, gissen en missen, met veel te brave verhaaltjes die rond de pot draaiden en waarin niemand zich herkende.
SIEN was mijn schuilnaam waarachter ik me verstopte. Alsof niemand mocht weten wie ik was. Fout! Ik verstopte me ook achter onschuldige en onbenullige verhaaltjes die hun boodschap misten omdat ze te braaf en te voorzichtig schreven over mijn kwelduivels uit het verleden.
Het was een vreemd gevoel te weten dat iedereen kon lezen wat ik neerschreef, waardoor ik afgeremd werd om m'n hart te laten spreken en spontaan te schrijven wat in me opkwam.
Pas na vijf jaar, in 2012 en 2013, trok ik mijn stoute schoenen aan en werden m'n stukjes brutaler. De bijnamen die ik verzon waren doorzichtig voor de slachtoffers die door het slijk gehaald werden. Ze hebben me boos gemaakt. Schooldirecties, leerkrachten en ouders die in volle verering op hun knieën lagen voor migrantenleerlingen tolereerden geen andere meningen dan de hunne. Nu laat ik de wraak zoet weerklinken op m'n blog.
Ik heb oeverloos geslalomd tussen hindernissen en persoonlijke aanvallen van anonieme reageerders, tussen agressieve mails en hatelijke reacties, met als apotheose een confrontatie met het CGKR einde 2013. Dat was een keerpunt. Een moment om te stoppen met m'n blog ofwel om in alle hevigheid door te gaan. Alle inmengingen van ambetanteriken, griezels en vijanden hebben me gesterkt om nietsontziend door te gaan met m'n blog... En iedereen die nog niet aan de beurt geweest is, zij hoeven zich geen zorgen te maken, iedereen krijgt z'n beurt nog!
|