Ik kan niet mee met m'n tijd. Ik loop altijd achter, en waar het kan sta ik op de achterste rij. De tijd holt voorbij, de dagen rijgen zich aaneen met een snelheid sneller dan het geluid, sneller dan de snelste straaljager, en daar heb ik moeite mee omdat ik graag blijf plakken aan 1 moment, aan 1 gebeurtenis, aan 1 belevenis.
En zo gebeurde het dat mijn scheurkalender vanochtend op 16 mei stond. Ik voelde dat er iets niet klopte en scheurde 16 mei weg. En toen stond daar zwart op wit iets gedrukt dat hard aankwam op mijn nuchtere maag. Dinsdag 17 mei: "Dag tegen Homofobie en Transfobie"... Ik ben als de bliksem naar de keuken gerend voor een kopje koffie om te ontnuchteren, want een klein beetje onzin is te verteren maar gezwets van de bovenste plank blijft zwaar op de maag liggen. 'Dag tegen Homofobie', een flater van jewelste.
Ik zal het allemaal nog eens opnieuw uitleggen. Het is onmogelijk om iets tegen een fobie te hebben, een fobie is er gewoon, als onberedeneerbare angst waarover we niets te zeggen hebben. Zich verzetten tegen een fobie is als zich verzetten tegen eb en vloed, of tegen dag en nacht. Echte fobici lopen met een wijde boog omheen holebi's en transsekseksuelen, maar een gezonde afkeer van hen hebben, dát is ons volste recht. Niemand mag er iets op tegen hebben dat we hen verafschuwen en minachten, veroordelen en verguizen. Wij zijn vrij om homo's en omgebouwden te negeren.
Ik kan me niet verzoenen met taalnieuwigheden als xenofobie, homofobie, islamfobie... De psychiatrische term 'fobie' wordt misbruikt om ons schuldgevoelens te kunnen aanwrijven als we tegen vreemdelingen zijn, of tegen homo's of tegen de islam.
Het wordt tijd dat er een 'Dag tegen Heterofobie' wordt uitgevonden. Ooit zullen hetero's gediscrimineerd worden, met uitsterven bedreigd als iedereen op zijn eigen geslacht valt... tot er een dag komt dat er niets meer overblijft om op te vallen, als iedereen homo wil zijn. Het aantal 'selfmade-homo's' stijgt verontrustend...
|