Iedereen die in de jaren 90 te maken had met middelbare scholieren zal zich nog wel het beruchte LOSO-project herinneren. LOSO staat voor: Longitudinaal Onderzoek Secundair Onderwijs, een onderzoek waarbij de loopbanen van 6.411 eerstejaars secundair onderwijs over een periode van 10 jaar gevolgd en beoordeeld werden op een aantal variabelen als: prestatiemotivatie, faalangst, concentratie, inzet, zelfconcept, welbevinden...
In de jaren 90 werden alle Vlaamse scholen geplaagd door het geheimzinnige en opdringerige project dat zich centraliseerde aan de KU Leuven. Er kwam maar geen einde aan de onoverzichtelijke berg paperassen die naar de scholen gestuurd werden. Jarenlang vielen Leuvense onderzoekers de scholen lastig met vragenlijsten en testen waardoor vele lesuren verloren gingen. In de leraarskamers werd er gemopperd, schooldirecties raakten gefrustreerd, maar niemand haalde het in z'n hoofd om de verantwoordelijken van het project aan te spreken. Lijdzaam ondergingen ze de papierberg. De normale functionering van de scholen raakte in het gedrang en de lessen werden maandenlang verstoord.
De scholen zagen geen resultaten, de Leuvense onderzoekers zwegen en vertoonden zich nooit in de scholen. Er bestond geen enkele persoonlijke communicatie, er was alleen de berg papieren die de postbode aan elke school bezorgde.
Op een mooie dag besloot ik het LOSO-kantoor in Leuven een bezoekje te brengen. Nieuwsgierigheid dreef me om de LOSO-pestkoppen eens van dichtbij te zien. Een beetje incognito de curieuze neus uithangen, plezant hoor.
Ik waagde me dus in de catacomben van het wetenschappelijk onderzoek. En wat zag ik allemaal: hele bergen papier, overal losse papieren, mappen, kartonnen dozen, alles lag overal slordig en onoverzichtelijk verspreid, op de grond en op tafels, in gangen en op trappen, op stoelen en op kasten... En een massa mensen wurmde zich nerveus een weg tussen de papierchaos en de kopieermachines. Blijkbaar had niemand de leiding en deed iedereen zomaar wat. Toen vroeg ik me af: "Moet deze warrige wanorde wetenschappelijk onderzoek voorstellen?"
Na deze bizarre vertoning wilde ik het LOSO-gebeuren vergeten en me storten in wereldse genoegens. En zo belandde ik in 'den Domus' in het kleine Eikstraatje, niet toevallig, maar wel met voorbedachten rade en volledig toerekeningsvatbaar. Toen maakte ik kennis met een nooit geziene imposante 'herbergkaart' met een hele brok literatuur en geschiedenis over wel duizenden biertjes... Toch een onvergetelijke dag.
|