|
De terroristische aanslagen die in versneld tempo elkaar opvolgen, doen me denken aan een artikel van een jaar geleden of zo, over het verband tussen narcisme en terrorisme. Terroristen lijken in sommige opzichten op narcisten, ze vertonen narcistische trekken als: geldingsdrang, drang naar zelfbevestiging, bewonderingsdrang, zelfobsessie... Bij hen worden natuurlijke menselijke eigenschappen gedisproportioneerd in extreme vormen teruggevonden. Hun opgeblazen eigenwaarde is gebouwd op drijfzand, wat meteen verklaart waarom ze voortdurend op zoek zijn naar bevestiging. De narcist wordt gedreven naar terrorist, hij wordt aangezet tot terreurdaden.
Wie weet hoeveel pogingen er vanuit linkse studies ons nog bereiken om terroristische daden te verklaren, om het brein van terroristen te ontleden. Studies over de psyche van een terrorist zullen ons overrompelen, zij zullen tot emotionele conclusies komen en tot ontroerende verklaringen van de drijfveren van mensen die terreurdaden plegen.
Laat een terrorist toch een terrorist wezen, in al zijn slechte hoedanigheden en gebreken. Waar gaat het naartoe als we terrorisme gaan romantiseren met de onderliggende bedoeling om criminele daden te legaliseren?
Tussendoortje over narcisme... Daar heb ik ook wel eens last van, van narcisme, als ik in de spiegel kijk en mezelf begluur, of als ik mijn beeltenis in het water bekijk, zoals Narcissius deed. Niet dat ik verliefd word op mezelf of zo, neen zo erg is het niet. Laat anderen maar verliefd worden op mij. Mijn libido-energie deel ik liever met anderen dan met mezelf...
|
