|
Televisie is een treurspel. Nieuwslezers en woordvoerders doen hun best om zich niet te verslikken als ze het terroristisch geboefte een naam willen geven. Hun tong maakt een kronkeldraai en hun stem schuift uit als ze de daders van aanslagen willen benoemen.
Is het nu echt zo moeilijk om te spreken over islamitisch geweld, moslimterreur, moslimextremisme, islamitische terreuraanslagen? Neen, het is makkelijker om over een wit busje te leuteren dat holderdebolder in een menigte rijdt, of faked bommengordels, of trucks en bestelwagens die in volle vaart en met volle geweld een mensenmassa wegmaaien.
De media zouden non-stop verhakkelde lijken en bloederige straten moeten laten zien en daarbij de daders bij naam noemen: "Wie heeft dit gedaan? De islam! Een de daders zijn moslims!" Non-stop. De kracht van de herhaling!
Het tuig en gespuis uit alle hoeken van de hele wereld hebben we vredelievend en medemenselijk hier binnengehaald, door de wagenwijde open grenzen zijn ze binnengeslopen, verwelkomd door onze leiders. En nu worden we van achteren door hen beschoten, in de rug.
Ik herinner me dat na de zelfmoordaanslagen in Parijs twee jaar geleden, dat president Hollande beloofde alle grenzen te sluiten. Maar nu Macron aan de macht is denk ik dat zijn moeder hem adviseerde om de Franse grenzen toch maar op een spleetje open te zetten.
Sentimentele tv-beelden zijn bedoeld om ons te sussen en te vertederen. Bloemetjes en kaarsjes en knuffeltjes, stilteminuutjes en moraliserende uitspraken van politici. En hopla, we zijn weer klaar om onze vijandige gevoelens jegens moslims te milderen, af te zwakken, en zo zijn we weer klaar om de volgende aanslagen te incasseren.
|
