Ik las dat OCMW-medewerkers in Zelzate zomaar vertrouwelijke documenten te grabbel gooiden op de stoep, bij het oud papier. En toen er een windje opstak, fladderden alle intieme papiertjes vrolijk in 't rond in de tuintjes van de buren...
Dit hilarische voorval klonk me bekend in de oren. Zelf heb ik zoiets meegemaakt toen ik alle overbodige dossiers van allochtone leerlingen door het open venster kieperde waar ze dwarrelend nederdaalden in het voortuintje, tussen plantjes en struikjes. De vogeltjes stopten met fluiten toen ze onthutst zagen hoe papiertjes ook in de lucht konden vliegen, net zoals vogeltjes.
Deze rebelse toer haalde ik uit om de aandacht te vestigen op de correcte schrijfwijze van namen van vreemde leerlingen. Mijn collega's van vroeger namen het niet zo nauw met de spelling van Turkse en Marokkaanse namen van leerlingen, en zo kwam het hele archiefsysteem op de helling te staan. Ze sloegen lettertjes over, of ze gingen gewoon over tot fonetische spelling van die gekke Turkse en Marokkaanse namen.
Van 1 allochtone leerling bestonden wel 3, 4 of 5 dossiers, omdat de schrijfwijze van hun namen telkens anders was. Dichterlijke vrijheid van migrantenwerksters en sociale werksters? Slordigheid of gemakzucht? Nattevingerwerk of vrijelijke interpretatie van de migrant?...
De alfabetische volgorde van de leerlingendossiers werd uiteindelijk grondig verstoord en het archief was niet meer hanteerbaar. Uitheemse namen, met een vrije kwinkslag neergeschreven op dossiers die verdwenen in de archiefladen waar het begon te wemelen van dubbele, drie-en vierdubbele dossiers van 1 enkele Turk of Marokkaan. Het was een complete chaos, en psychopaat Horbert keek de andere kant op... En daarom hield ik grote kuis en kieperde alle overbodige dossiers door het open venster!
Zelfs de migrantenwerkstertjes kenden het verschil niet tussen Mohammed en Mohamed...
|