De Doorbraak kwam vanochtend met dit bericht: 'Vaders hebben nauwelijks rechten wanneer men in een scheiding terecht komt'. Aanklikken en lezen.
Het is waar, bij een scheiding trekken de vaders altijd aan het kortste einde. En dat is altijd al zo geweest.
Vaders zijn veel te braaf, ze lijden in stilte en leggen zich neer bij de uitspraak van de rechter. Ze zwijgen over de interne keuken van hun huishouden. Terwijl moeders veel brutaler zijn, zij bekladden hun man en smeren echtelijke problemen uit in geuren en kleuren. Zij hangen pijnlijke verhalen op waarin zij het slachtoffer zijn. Rechters kiezen automatisch de kant van de moeders, en dat weten die vrouwen verduiveld goed uit te buiten.
Ik heb vroeger van dichtbij heel veel echtelijke miserie mogen aanhoren. Op de eerste rij zat ik bij de onthulling van slaap- en badkamergeheimen, van pikante details en gore echtelijke miserie. Ik had inzage in de vuile wasmand van heel wat echtparen die het samen niet meer zagen zitten.
Moeders herinner ik me als sluwe doortrapte wezens die na een pijnlijke vechtscheiding ook nog eens hun man kaalplukken. Zijn laatste cent willen ze hebben. Zijn kostbare bezittingen ook. Hij steekt zich in de schulden om haar gekke alimentatie-eisen in te willigen. Zij sleuren zijn hart uit zijn lijf via de portefeuille. Na de scheiding raken mannen op de sukkeltoer, drifters, die de hoge alimentatie- en onderhoudsgelden nauwelijks kunnen ophoesten. Dan worden ze ook nog geplaagd door het bezoekrecht. Het bezoekrecht als een pestrecht. Als ze hun kinderen willen zien, spelen de moeders altijd de baas. Moeders weten dat de rechter hen niets doet...
Ooit begon alles met liederlijke verliefdheid, dwaze beloften en wazige luchtspiegelingen. Even later staan ze half bewusteloos aan het altaar met glazige ogen het fatale ja-woord uit te kramen en eeuwige trouw te beloven. En in die comateuze toestand nemen ze de ingrijpende beslissing om te trouwen...
|