|
Vroeger, ergens in de jaren 70 van de vorige eeuw, ging ik op zekere dag eens op verkenning in de buurt van een klein schooltje met nogal wat kleine Turkjes. Al wandelend en dwalend zoog ik de eerste indrukken in me op, ik liet ze beklijven, ik liet ze sudderen.
Uiteindelijk vond ik het verontrustend hoe een kleine Turkse gemeenschap op korte tijd in omvang kon toenemen. Er liepen teveel moslims rond in de migrantenwijken rondom de schooltjes. Ik kon er met niemand over praten, het viel blijkbaar niemand op, omdat iedereen erover zweeg, niemand struikelde over de ontembare voortplantingsdrang van de Turkse inwoners. En tegen Turkse nieuwkomers met een kant-en-klaar gezin had ook al niemand bezwaar.
Het was de tijd dat we met z'n allen stilletjes zwegen over de aangroei van de moslims en de 'islamisering' tolereerden. 'Islamisering'... dat woord kenden we vroeger niet, maar we zagen wel dat er iets goed aan 't misgaan was. Het was toen ook zo'n beetje oppassen om niet de racist uit te hangen. Het linkse toverwoord 'racisme' was er om de binnendringers alle kansen te geven om zich hier rustig een plaatsje te kunnen veroveren, en om de vreemdelingeninvasie zonder horten of stoten te kunnen laten doorgaan.
Religieuze symbolen, katholieke feestdagen, tradities en geplogenheden, al onze eigenheden dreigden stilaan aangepast te moeten worden om moslims niet te 'kwetsen'. Er was een tijd dat we alles goed vonden, dat islam-gedoe was toch maar iets van tijdelijke aard, dachten we. En daarom zwegen we en waren we verdraagzaam.
Ondertussen werden moskeeën aan den lopenden band erkend en gesubsidieerd (nietwaar N-VA?), en ze gingen onopvallend op in het nieuws van ons alledaagse Vlaamse gebeuren. Ik hoorde niemand protesteren, niemand klagen over overlast van islam en moslims. Neen, toen hielden moslims zich nog gedeisd omdat ze in de minderheid waren. In gedachten dreven ze hier voort op de golven des tijds, in ons vrije westen, geduldzaam wachtend op de komst van nog meer troepen moslims.
En nog altijd zwegen we... De moslimgemeenschap kreeg inmiddels alle kansen om in stilte en sluipend uit te groeien tot een machtige gemeenschap die het hier ooit voor het zeggen gaat hebben. Die kansen hebben we hen zelf gegeven door te zwijgen, door niet te pruttelen, door verdraagzaam en vredelievend toe te kijken op het groeiende aantal moslims om ons heen, en lijdzaam toe te zien hoe we naar onze eigen ondergang afstevenen.
Als we nog langer gaan zwijgen, zullen we ons laten verpulveren. Ik denk dat het van bovenaf geregisseerd is, die islamitische veroveringstocht.
Wij roepen: "Wij zijn het volk!", maar we kunnen niet eens onszelf vermenigvuldigen en in stand houden. Vlaamse vrouwen willen twee kindjes, meer niet. Met die mentaliteit zullen we overschaduwd en gedomineerd worden... En als we dan uiteindelijk - maar veel te laat - willen manifesteren tegen de oprukkende islamisering in Vlaanderen, zijn er altijd politiek-correcte idioten die daar iets op tegen hebben.
Het Vlaamse Volk is véél te laat in actie geschoten!
|
