|
Vanaf 1 april kwam er een einde aan de papieren huwelijksakte. De burgerlijke stand gaat digitaal.
Jongemannen die willen trouwen raad ik aan om eerst eens goed bij zichzelf te rade te gaan of ze dat echt wel willen. Of ze echt iedere ochtend naast hetzelfde gezicht wakker willen worden. Of ze echt elke dag van hun leven lief en vooral leed willen delen met het jonge ding waarmee ze ooit aan het altaar in een euforische bui zich overleverden aan een onvoorspelbare toekomst met een onvoorspelbaar wezen.
Trouwen is een levenslange verbondenheid tussen twee mensen die daarna niet meer van elkaar afgeraken, hoezeer ze dat ook willen. Scheiden kan niet meer, vluchten kan niet meer, na alle trouwbeloften en allerlei voorspiegelingen in een verliefde bui.
Het ijzer is gesmeed, de toon is gezet, het kalf is verdronken, toen de priester aan het altaar de twee trouwers aan elkaar vastbond, vastketende. De ringen werden versmolten met hun vingers en er was geen ontkomen meer aan. De rest van hun leven werd bezegeld door dat ene zwakke moment tijdens de roes aan het altaar waar beiden in een ontoerekeningsvatbare bui zich aan elkaar overgaven met een glazige blik en hersenen die tilt sloegen.
Het trouwboekje verdwijnt en er is dus geen enkel aandenken meer aan De Grote Dag. Maar... er is de trouwring nog! Die blijft overeind als symbool van eeuwige liefde en levenslange trouw aan de wederhelft. Op een dag begint de ring echter te knellen, en er komen barsten, scheuren en verkleuringen in. Bij illegale aangelegenheden wordt het ding vlug weggemoffeld en raken de trouwelozen verstrikt in een web van leugens en bedrog...
|
