Ik neem nu mijn stoute blogpen in de hand en ga schrijven over een verachtelijk roddelwijf. Haar bijnaam was 'Zwarte L.', maar ik noem haar Zwarte Lola, dat klinkt ondeugender want het mens deugde helemaal niet.

Haar hobby's waren: intriges breien, liegen, fantaseren, insinueren, verdraaien, opruien, stoken, mensen tegen elkaar opzetten, hen bekladden en in een slecht daglicht stellen. In films komen die platvloerse dingen nog meer tot hun recht.

Zwarte Lola was een 'wolf in schaapsvacht' omdat ze empathisch en bedrieglijk-meelevend haar slachtoffers kon uithoren, om dan met die delicate info te kunnen pronken bij haar luisterpubliek. Voor de lol rakelde ze kwalijke gebeurtenissen op uit iemands verleden en verzamelde alle pijnlijke details om ze te etaleren voor de naïeve luisteraars die voeding gaven aan het kankergezwel met haar vernietigende verhalen. Geen mens die haar tegenhield, ook psychopaat Horbert niet, allen waren zo links als links links kon zijn... 'Mijn Linkse Lulcollega's'!

Daar zaten ze dan met z'n allen te luisteren naar een gevaarlijke vrouw, de verpersoonlijking van Satan. Ze hingen geboeid aan haar lippen, als een stel schapen, slurpend aan een kop verslenste koffie en benieuwd naar haar nieuwste roddels. Honderden keren vertelde het wijf hetzelfde, maar dan telkens anders. Een leugentje hier, een lastertje daar, en haar eigen fantasie goot er een pikant sausje overheen. Zw... zw... zw... en zo hield ze haar toehoorders in de ban van haar gevaarlijke verzinsels.

Haar meest gretige luisteraars waren migrantenwerksters, maatschappelijk werksters en uiteraard Turkse tolk Gülnür... Dat zegt genoeg over het peil van haar medewerkers... en het peil van Zwarte Lola kennen we nu ook al na dit stukje proza over een duivelse vrouw.