Meester Jos S. was vroeger taakleraar in een kleurrijk concentratieschooltje in Heusden-Zolder. An Serpent speelde er directrice. Over dat kreng heb ik al eens verteld toen ze met vervalste cijfers en verzonnen evaluaties de mutualiteiten oplichtte om gratis taallessen voor haar migrantjes los te peuteren. Bij haar louche praktijken werd ze loyaal geholpen door PMS-psychopaat Horbert.

In het verhaal over de Kraan en de Dweil speelde meester Jos de hoofdrol. Zijn taak was dweilen met open kranen. De bijrollen werden vertolkt door hardleerse Turkse leerlingen die geen greintje interesse toonden voor de Nederlandse taal.

Meester Jos trachtte leerachterstanden bij individuele leerlingen weg te werken door bijlessen en oefeningen aan te passen aan ieders leerritme. Maar het was dweilen met open kranen. Migrantenleerlingen kregen voorrang op Vlaamse leerlingen om voor de taakklas in aanmerking te komen, hoewel hun thuistaal geen Nederlands was, een strikte voorwaarde om bijlessen te kunnen volgen. An Serpent lapte dit voorschrift aan haar laars, en ondertussen dwaalden onze eigen leerlingen als verschoppelingen verloren in eeen vervreemde school waar alle aandacht naar de allochtoontjes ging.

Nooit kon meester Jos vorderingen vaststellen bij zijn migrantenleerlingen. Nooit kon hij zinvol werk leveren, want de Nederlandes woordjes die hij aanbracht gingen het ene oor in en het andere weer uit. En na iedere vakantie in Turkije moest hij weer van nul beginnen. Altijd maar opnieuw. Zijn frustraties verborg hij, zijn onvrede en teleurstellingen kropte hij op, zijn boosheid hield hij in bedwang.

Aan het einde van zijn loopbaan heb ik meester Jos zien wegkwijnen, zijn haren werden grijs en hij lachte nooit meer. In zijn grauwe gelaat staarden twee doffe ogen doelloos in het rond. Misschien zit hij nu wel met een verwilderde blik en spastisch geleuter ergens in een instelling, platgespoten, en in een dwangbuis?