De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
Moskou plant meer tegenmaatregelen tegen de westerse sancties. Indien deze worden uitgevoerd, zullen zij een verwoestend effect hebben op de economie, de productie en de energie- en voedselzekerheid van het Westen. Commentatoren wijzen erop dat de westerse leiders het tegenovergestelde lijken te doen van wat zou moeten worden gedaan, meldt Free West Media.
Wat benijd ik toch die pientere bloggers die gezwind en zwierig over politieke aangelegenheden schrijven. Ook auteurs van sites allerhande die prompt een analyse van het hele politieke gebeuren klaarstomen en de daarbij horende intriges vlotjes ontsluieren en neerpennen. Geniaal.
Zelf kan ik - niettegenstaande mijn interesse voor de politiek - alleen maar terugvallen op mijn belevenissen en ervaringen uit een duister verleden waarin migrantenleerlingen en andere probleemleerlingen uit de toon vielen in het alledaagse normale schoolleven.
En áls ik me dan soms eens op het spekgladde politieke ijs wil begeven, moet ik geweldig oppassen om niet uit te glijden, om daarna niet met een smak neer te ploffen.
Toch ben ik trots op mijn geweldig intuïtief vermogen om aan te voelen of iets goed of slecht zal uitdraaien in de toekomst, moet ik toegeven, om in de toekomst iets te zien waarvoor ik op m'n hoede moet zijn, of wat slecht zal aflopen voor de gemeenschap. Dat hebben ze me vroeger geleerd toen ik met mijn glazen bol naar de scholen trok om met overbezorgde ouders een klapke te doen. Waar heb ik me toen toch onnodig druk over gemaakt, bedenk ik nu. Zelf maken ze kindjes aan de lopende meter maar weten niet hoe ermee om te gaan.
Toen Rusland Oekraïne binnenviel en westerse landen overgingen tot sancties tegen Rusland, waarschuwden sommige politieke leiders dat die sancties ook onszelf kunnen treffen. Eigen burgers kunnen in armoede gedreven worden, dus wijzelf kunnen slachtoffer worden van tegen-acties van Rusland.
Mijn glazen bol, een relikwie uit lang vervlogen tijden, deed me instinctief aanvoelen dat eventuele anti-Russische sancties zich tegen ons zouden keren: ik zag meer Russische agressie, meer kans op een totale oorlog, meer eigen volk dat geraakt wordt door de sanctie-obsessie van het Westen.
Wat als er geen haan gekraaid zou hebben naar de inval van Rusland in Oekraïne?...