Tranen sprongen in m'n ogen toen ik gisteravond op tv de ontroerende afscheidsrede van Wouter Beke hoorde. Ik kon niet stoppen met snotteren. Hij betokkelde alle gevoelige snaren bij heel wat Vlamingen. Met een onzekere stem en de krop in de keel rammelde hij alle goede dingen af die hij in zijn loopbaan presteerde. En met een spiekbriefje kon hij de nodige emoties in zijn stem leggen.
De oudjes die eenzaam stierven in de rusthuizen vergat hij te vermelden. Ook de kindermishandelingen in de crèches kwamen niet aan de beurt.
Nauwelijks bekomen van zijn aangrijpende ontboezemingen volgde er nog een smartlap, een soort mislukte apotheose om zijn verzuchtingen meer te belichten. We zagen een vertederend prentje van Wout samen met vrouwtje en dochtertje. Echt aandoenlijk. Je hart krimpt ervan.
... Lege straten en verlaten pleinen. Het was muisstil buiten, toen Wouter Beke op tv kwam. Iedereen zat gekluisterd aan het scherm om niets te missen van de pathetische zelfverheerlijking van Wout, van zijn eigenwaan en zelfgenoegzaamheid.
|