|
 Nostalgie uit de Oude Blogdoos
Deze bloedhete dagen en broeierige nachten doen me met weemoed terugdenken aan de legendarische zomer van 1976. Niet één zomer zal die ooit kunnen evenaren.
De aanhoudende tropische hitte was toen al voelbaar in het vroege voorjaar toen verse groene blaadjes aan de bomen al verdorden toen ze nauwelijks ontloken waren. Bloesems kwamen niet tot volle bloei, niets kon rijpen. De hele natuur snakte naar hemels vocht.
De zwoele zomer van 1976 is onvergetelijk. Toen de gloeiend hete zon nooit wou ondergaan, toen vogeltjes de hele dag een middagdutje deden, toen de hele natuur in coma lag, alles lag stil, geen blaadje roerde zich, niets bewoog. Enkel de zon was aan 't werk met haar intens-brandende stralen midden in een staalblauwe lucht. Bermen langs autowegen lagen er een hele zomer lang verschroeid en vergeeld bij, als uitgedroogd stro. Kurkdroge grasvelden en dorstige akkers hunkerden zieltogend naar een regendruppeltje.
De allesverschroeiende zon van 1976 deed de alcohol in m'n pintjes verdampen terwijl ik d'r bij zat, toen ik jong was, en onbezonnen, en geen raad wist met mijn hormonen. Dat was in 1976.
De kracht van de verzengende zon deed het zand naast het water in m'n huid branden en grifte voor altijd een herinnering in m'n geheugen over mijn eerste echte liefde, pril en kwetsbaar. Het brandende zand en de gloeiend hete zon maakten van 1976 een ouderwetse nostalgische zomer. Zoals we er nooit meer eentje zullen kennen.
Heel vroeg in de ochtend genoot ik van de natuur, toen de zon nog niet wakker was, toen wandelde ik langs een beekje dat verscholen lag achter dicht struikgewas. Ik wandelde langs boerderijen en landerijen, verschroeide weilanden en dode akkers, verschraalde aardappelvelden, uitgestrekte koren- en maïsvelden om in te verdwalen.
En toen de zon genadeloos begon te schijnen in de loop van de ochtend, zocht ik verkoeling in de schaduw van grote canadabomen waar koeien lui en loom lagen te herkauwen, in stilte wachtend op de kilte van de nacht...
|
