|
De kinderarmoedeorganisatie Stichting Pelicano organiseerde vorige week 'De Week van de Kinderarmoede'. Het hongerige kind met holle ogen en uitgemergeld lijfje zit je wezenloos aan te staren en op je gemoed te werken. O ellende! O rampspoed!
Kinderarmoede is een dankbaar item om mensen week te maken, te vermurwen, om financiële steun te geven aan allerlei wazige projecten, aan alles wat met arme kindjes te maken heeft. Wat er met het geld gebeurt komen we nooit te weten.
Het is nu exact 10 jaar geleden dat het Vlaams Actieplan Armoedebestrijding in een rapport de kinderarmoede aankaartte die in Vlaanderen alsmaar toeneemt: "13% van de Vlaamse peuters loopt een verhoogd risico op armoede".
Vláámse peuters? We weten allemaal welke bevolkingsgroepen bedoeld worden. Vlaamse kinderen en hun ouders krijgen de illusie dat ook zij opgenomen worden in de kring van armen en kansarmen, net zoals bij alle projecten tegen kansarmoede vroeger, waarbij Vlaamse leerlingen uit de boot vielen.
Wie herinnert er zich nog Ingrid Lieten (SP.A)? Zij maakte één miljoen euro vrij voor de strijd tegen kinderarmoede... Je kan net zo goed zandkorrels naar de woestijn dragen, of regendruppels naar de zee. We hebben nooit meer iets vernomen over het bedrag dat Lieten gaf aan de arme kindertjes. En zoals bij alle andere projecten komen we nooit te weten hoe de fortuinen besteed worden. Verkwist, verloren en vergeten...
Met de import van inferieure mensensoorten komt ook de import van armoede, van nieuwkomers die ons hele maatschappelijk systeem overhoop halen, net op een moment dat wij Vlamingen gezinsuitbreiding onder controle kregen, stevige fundamenten voor een leefbare en gezonde samenleving bedacht hebben, met uitgekiende sociale voorzieningen, bloeiende economie, hoogstaand onderwijs, gezagdragers met gezag... nu dreigt alles ineen te vallen als een kaartenhuisje. Armoede in een tijd van welvaart?...
|
