Wat een decadente wereld! Eerst willen homo's trouwen, dan willen ze kinderen, en dan willen ze ook nog eens geboortepremies voor kinderen die ze op onnatuurlijke en mysterieuze wijze in hun bezit kregen. Die sukkeltjes groeien op zonder moederlijke zorgen, want geen van beide papa's is in staat om een natuurlijke liefdevolle moeder na te bootsen.

Twee gefrustreerde papa's, beiden biologische mannen inclusief alle attributen, kunnen het niet verkroppen dat één van hen via een baarmoeder geen kindje op de wereld kan zetten. Dat zegt genoeg over het intelligentieniveau van beide papa's.

De twee papa's hebben beiden een geil wormpje dat in opperste staat van stijve opwinding alleen maar mannelijke zaadcellen kan produceren. Het stroomt eruit, als een sputterende vulkaan, maar het nutteloze vocht vindt niet de geschikte opvang in een vrouwelijke baarmoeder. Met dat stuntelsperma kan er geen baby gebaard worden. Wisten ze dat niet alvorens ze met twee gelijkgeslachtelijken aan het altaar bij de priester eeuwige trouw beloofden? Neen, vergeten. Of niet aan gedacht. In een verliefde roes doet een mens gekke dingen, en niemand houdt hen tegen. De trouwerij gaat gewoon door, toegejuicht door gendergekken en andere seksgestoorden.

Brussel is gezwicht voor de ziekelijke trend om wensen van homo's in te willigen. Hoe gek die ook mogen wezen. Homo's mogen trouwen, mogen kindjes hebben, en nu krijgen ze ook nog eens kraamgeld voor elk kindje dat ze kunstmatig in hun bezit krijgen.

Brussels minister voor Gezinsbijslagen Clerfayt (DéFI): "Geen juridisch bochtenwerk meer, vaders kunnen nu rechtstreeks kraamgeld aanvragen... Kinderen van een homokoppel hoeven geen moeder te hebben... Zo komt er een einde aan jarenlange discriminatie... twee papa's kunnen ook een gezin stichten"... En zo dwaalt minister Clerfait af van het rechte pad des beschavings.             

Aangezien het bezoekersaantal op mijn blog zienderogen slinkt, staat het me vrij om brutaler proza te publiceren, zo van die teksten die net door de beugel kunnen, of op het randje van het fatsoen wiebelen. Mijn stoorzenders en dwarsliggers uit het verleden zal ik ook opnieuw uit oude vergeten grachten halen om ze daarna genadeloos door het slijk te sleuren.