Aardbevingsslachtoffers, oorlogsslachtoffers, vluchtelingen, asielzoekers, illegale ontdekkingsreizigers... allen komen ze hierheen, naar het kleinste stipje van de hele aardbol.
Na de verwoestende aardbeving in Turkije en Syrië hebben plotseling veel landgenoten familie wonen in de getroffen gebieden. 'Belgen' willen die familieleden bij hen thuis opvangen en daarom staat Nicole De Moor van Asiel en Migratie een versneld visum toe voor Turkse en Syrische aardbevingsslachtoffers.
Ook mensen met een visum kort verblijf kunnen verlenging aanvragen. Maar waar moeten die korte verblijvers slapen? Hoe worden ze opgevangen als ze hier geen familie hebben?... "Een historisch grote instroom" zegt De Moor, haar afradingscampagnes wegmoffelend in de onderste la van haar brillenkastje.
Kan ons land dit allemaal aan? Hebben we zoveel barmhartigheid dat we ons land laten vollopen tot het overloopt? Een laatste druppel kan er wel nog altijd bij... tot het welzijn van de inheemse bevolking bedreigd wordt, tot er ook voor hen geen plaats meer is. Iedereen zal in de hoogte gestapeld moeten worden, zoals bij wolkenkrabbers.
Onvoorwaardelijke naastenliefde voor vreemd volk heb ik altijd verdacht gevonden. Wat schuilt erachter? Eigenbelang alleszins. En zelfprofilering: "kijk eens hoeveel ik geef om mijn vreemde medemensen": de fatale aanzet tot eigen ondergang.
En dan zijn er ook nog de oorlogsslachtoffers. Tienduizenden Oekraïners krijgen een voorkeursbehandeling omdat ze de oorlog in hun land ontvluchten. Zij krijgen een royaal onderkomen in nooddorpen zoals die door een fiere VRT getoond werden. Van de leefloners die er hun intrek nemen wordt verwacht dat ze vlug werk zullen vinden. Maar met een leefloon en een gezellig huizeke zal er weinig motivatie zijn om naar een fatsoenlijke job te zoeken en wordt er een neiging om te parasiteren gecreëerd.
Oorlogen en aardbevingen zijn dankbare aanleidingen voor politici om de migratie-sluizen nog verder open te zetten, om nieuwe migratiestromen op gang te brengen en in leven te houden.
