|
Marokkaanse Miserie,  Lyceum Hasselt, schooljaar 1997-1998.
Directeur Wijsneus had net het hoofddoekenverbod ingevoerd en er kwam al onmiddellijk een Marokkaan protesteren tegen het verbod. Zijn dochtertje Zaineb zonder voddeke op het koppeke naar school? Neen, dat kon volgens hem niet.
De Marokkaanse man had 2 vrouwen (eentje in Marokko en eentje hier) en 7 kinderen die hij in een recordtempo bijeen verzamelde. Dat gaat vanzelf als je per exemplaar een hoop kindergeld krijgt. Om kindjes te maken is er geen inburgeringscursus nodig. En al vanaf zijn 31ste (!) genoot hij ook nog eens van een pensioen hier in ons land.
Het was de tijd dat migrantengezinnen op handen gedragen werden, dat hen niets in de weg mocht gelegd worden... Een tolerantie tot in het oneindige die onszelf de das omgedaan heeft. Toen we er nog iets aan konden doen, deden we niks, toen we nog iets te zeggen hadden, zwegen we, uit angst om racistisch over te komen. We zijn er niks mee opgeschoten met onze bespottelijke verdraagzaamheid!
Het geval Zaineb E. kostte veel tact en moeite omdat de beruchte vader een aansteller en een zeveraar was. Hij was ook goed in het uithangen van het gediscrimineerde slachtoffer, in de steek gelaten door blanke racisten.
Directeur Wijsneus had de laffe gewoonte om exotische problemen te vermijden en stuurde daarom de Marokkaanse vader naar mij om het hoofddoekje van z'n dochtertje te bespreken. Zoon Mohamed was erbij om voor tolk te spelen want vader sprak geen woord Nederlands. Hij begreep het niet, accepteerde niet dat een hoofddoekje verboden kon worden. En maar jammeren en tegenpruttelen. Onnozelaar!
Met handen en voeten iets uitleggen aan een paarMarokkanen kost je een jaar van je leven...
|
