Zo nu en dan lezen we berichten over de lamentabele psychische gezondheid van migranten. Depressies, psychosen en allerlei warrige gemoedstoestanden komen bovendrijven bij studies over hun psyche. Tijdschriften voor Geneeskunde, studies aan universiteiten, ze komen allen tot gelijkaardige conclusies: "Migranten zijn vatbaarder voor psychische stoornissen dan de eigen bevolking".
Deze eensgezindheid wordt gesterkt door ontwortelingsdepressies waartegen sommige migranten vechten. Zij zijn ontwortelden, die ontheemd en ontredderd niets meer herkennen van hun vertrouwde thuisland. Geplaagd door een intens gevoel van heimwee belanden ze in een diep depressie-dal, een tranendal, en balanceren ze tussen eenzame vervreemding en zware lethargie. Identiteitsverlies loert om de hoek.
Deze jankende treurwilgen hebben wij geïmporteerd, via de welkomstpolitiek en de grenspoorten die wagenwijd open stonden. Hun mentale labiliteit en neerslachtigheid worden in de hand gewerkt door het bladeren in de koran en verzen aframmelen. Profeet Mohammed was ook in een neerslachtige bui toen hij zijn openbaringen neerpende. En islamleraren herinner ik me als intens-droevige mannen die elk moment in een huilbui konden losbarsten, zich apathisch voortslepend doorheen de gangen van het schoolgebouw, gebukt onder elke loodzware stap.
Migranten en mentale gezondheid. Misschien zijn migranten genetisch voorbestemd om depri door het leven te gaan, gedoemd om levenslange zwaarmoedigheid mee te torsen in hun genen waarin melancholie vastgeroest zit...
|