Nu ga ik alle moslims tijdelijk wat laten sudderen en smoren in eigen hun sop, om hen daarna door de gehaktmolen te draaien en compleet gaar te laten koken tot er een willoze brei overblijft. En morgen of zo haal ik de pan weer uit de frigo om er wat aan te kneden en te friemelen tot er een nieuw verhaaltje vorm krijgt... Ik schrijf graag in de stijl van een echte keukenprinses, toch ben ik een kluns in de keuken... zij die het minst kunnen, schreeuwen het hardst, nietwaar Lieve? Schrijf dan nu eerst maar iets over een aandoenlijke belevenis van vroeger.

De Hippie

Zijn naam ben ik vergeten, maar in mijn geheugen staat hij gegrift als een flowerpower-typetje dat was blijven hangen in een Woodstockachtige sfeer, waarin hij zich lekker kon afzetten tegen de gevestigde orde. Ik weet niet meer hoe hij heette, dat vind ik spijtig, maar we zullen hem De Hippie noemen. Die naam past het best bij zijn imago. Hij had mooie lange krulharen, was vredelievend, sociaal voelend en hulpvaardig, en liep over van gezond verstand.

Op een mooie dag vertrokken Hippie en Lieve als twee collega's naar een studiedag in het Brusselse Vormingscentrum, waar bijscholingscursussen gegeven werden. Zou het Vormingscentrum nu nog bestaan? Met zijn blabla-theorieën, hypocriete handjesschudderijen, zien-en-gezien-worden zoals op een mondain terras, en nog meer opzichtige komedie en belachelijk vertoon.

We spraken af in het station, Hippie en Lieve. Fijn zo'n bijscholingsdag, zeker wanneer de trein naar Brussel ook in Leuven stopt. Het zou zonde zijn om deze halte te negeren. We weten dat in Leuven de versnaperingen in het wild groeien, en er een romantische mist hangt boven gewelven, gebouwen en straten.

De Hippie loodste me mee naar zijn 'kroeg', zo noemde hij de 'Rodins', zijn stamcafé in Leuven. Bij het binnenkomen was de sfeer overrompelend, en de damp van sigaretten kringelde rondom de tooghangers als erotische nevelen. Maar het meest bedwelmend was de muziek uit de jaren zestig. Je weet wel, Suzanne van Leonard Cohen, Rob Denijs met zijn 16 jaar toen het zomer werd, Benny Neyman met zijn vraag 'waarom fluister ik je naam', en meer van die duizelingwekkende dingen... De mensen werden er allemaal stil van en begonnen zelf te fluisteren...

De rustige klanken en weemoedige muziek nodigden uit om te blijven zitten, te blijven plakken en te blijven babbelen. Het bleef natuurlijk niet bij dat ene pintje en bij dat ene sanitaire stopje, en van het ene kwam het andere. We werden niet verliefd op elkaar, Hippie en Lieve, helaas, maar het scheelde toch niet veel...

Mijn dag in Leuven samen met Hippie was een onvergetelijke belevenis die ik koester als een zalige herinnering aan het verleden...

Uw "jeudige naïviteit" heeft U toch wel een blunder geslagen door die langharige hippie zo-maar uit de vingers te laten glippen. (vooràl omdat het toén de tijd was van "àlles kàn & mag" en "leven zonder zorgen".)

Maar.... het gezegde kinkt aldus: " men is maar geleerd als men naar school geweest is".

17-01-2015 om 12:04 geschreven door Victor Van Vosselaer

In die sfeer heb ik ooit een gedichtje geprobeerd als volgt :

de dans met Aphrodite...

Terwijl ik in een droom uw vormen voel...

de warmte die uw lichaam straalt, en bij ...

de dans waarmee Neil Diamond ons verwent,...

heb ik het heerlijke gevoel alsof ik u waarachtig...

gans mijn leven heb gekend !

Het raakt me niet, de kilte die er

buiten heerst,.. de aardse onverschilligheid !...

want dromend, dans ik door de zijden

losse sluiers, naar uw heerlijkheid !....

De nacht is langs ons heen, voorbij gevloden...

wijl Neil, nog voor een laatste keer,

ons met een song op wolken begeleidt,...

dank ik Aphrodite, 't liefdeskind der goden.

16-01-2015 om 09:27 geschreven door jos