naar een verhaal dat ik ooit ergens gelezen heb 

Een aantal jaren geleden liep ik toevallig achter deze mensen.
Een jongetje stapte met zijn ouders over het kerkhof.
De chrysanten bij de graven kwamen tot zijn middel. 'k Schatte hem acht jaar.
De ouders hielden hem bij de hand, in de vrije arm droegen ze elk een pot bloemen.

- Papa is het hier óók jaarmarkt? klonk het helder.
- Nee jongen, dit is geen markt, zei de papa.
- Waarom zijn hier zoveel bloemen?
- Omdat het een beetje feest is, hé jongen.
- Feest van wie?
- Van alle mensen die dood zijn.
- Ja?
- Ja, zei de papa en keek voor hulp naar de mama.
- We zijn hier toch al geweest hé schat, naar het graf van Opa Flor, zei de mama.
Het jongetje knikte.
- En naar Oma Nina, voegde hij er aan toe.
- Ja jongen, Oma Nina ook, zei de mama en ze gaf hem een kneepje in zijn kleine hand.

Het bleef een tijdje stil, de mama moest eerst iets wegslikken.

- En vandaag is het hun feest en ook van alle andere mensen die hier liggen.
- Allemaal?
- Ja schat, van allemaal, één keer per jaar. Goed hé ...

Ze zetten een pot bloemen bij Opa Flor & een pot bij Oma Nina.
Het was fris, maar de zon scheen en voor het jongetje was het een fijne wandeling zo langs al die kleuren.

Tussen zijn ouders in dartelde hij richting uitgang. Aan de poort draaide hij zich om en wuifde.
De ouders vroegen zich af of ze misschien iemand van de familie of een bekende misgelopen waren.
Hij wuifde nog eens en toen klonk het helder als een glazen klokje :
" Gelukkige Verjaardag, allemaal ! "

De papa nam hem op de arm en gaf hem een klinkende kus.
De mama gaf hem een aai over de bol.

En ik moest drie keer slikken. 

m  - EZW-11/2009, HiH-11/2014, herzien

02-11-2018 om 02:46 geschreven door maart

te gast bij Wim Helsen, Cathérine Vandoorne
met een gedicht van Hendrik Marsman, ‘Lex Barbarorum’

      
       Geef mij een mes.

       ik wil deze zwarte zieke plek
       uit mijn lichaam wegsnijden.

       ik heb mij langzaam recht overeind gezet.
       ik heb gehoord, dat ik heb gezegd
       in een huiverend, donker beven:
       ik erken maar één wet:
       léven.

       allen, die wegkwijnen aan een verdriet,
       verraden het en dat wìl ik niet.

          'Lex barbarorum' is Latijn voor ‘Wet van de barbaren’.
 

 

De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
Vandoorne in gesprek met Helsen,
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a4/
10min

Over Cathérine Vandoorne, radio-2 madam: zie google, allerlei
Over Hendrik Marsman : https://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik_Marsman

Eerste indruk : eindelijk! Het gesprek gaat eindelijk eens over de tekst en niet over de gast.

02-11-2018 om 02:39 geschreven door maart

        mijn uren op de catwalks

        Bij tankers lopen de cargo-pijplijnen voor een deel aan dek.
        Dat heet het common-gedeelte van de pijperijen.
        Bovenop de pijpleidingen lopen loopbruggetjes, passerelles in het Frans, catwalks in het Engels.

        foto 13.jpg, zie bijlage onderaan

Ik mag dus zonder liegen of blozen zeggen dat ik jarenlang over catwalks gelopen heb,
gewoon, zomaar, om een luchtje te scheppen. 

In bijlage vijf foto's van het deck van een gastanker. Ze dateren van januari 2004.
We lagen toen efkes op anker omdat we een konvooi crude-oil-tankers
moesten laten passeren, ergens ten einde de Zee van Marmara, bij de Dardanellen.
Het was er toen ijzig koud. Daarna mochten we verder, verder de Dardanellen in (de Hellespont)
en vervolgens de Egeïsche Zee in, richting warmte. Tja, daar kan men moeilijk anders dan naar bakboord hé.
Aan stuurboord valt voor een grote vrachtvaarder niks te zoeken.

De catwalk van een gastanker kan leutig zijn, het systeem biedt een hoop interessante vormen en
gezichtshoeken om te fotograferen. (Nu hopen dat ik de bijlages tot een goed einde breng.)

                foto 08.jpg, zie bijlage onderaan

                    foto 09.jpg, zie bijlage onderaan

                    foto 10.jpg, zie bijlage onderaan 

De pijplijnen van een olietanker ziet er anders uit, ze lopen naast mekaar in één rechte lijn tot aan de voorpiek.
Op de foto een beetje saai, maar in het echt helemaal niet. Die foto's moet ik nog zoeken.   
Aan deck moest iedereen altijd bottinnen dragen of op zijn minst gesloten schoenen.
Dat zijn de veiligheidsvoorschriften, gelijk welk seizoen het is of gelijk in welke klimaatzone.

Naar die heuvels konden we niet naartoe.
Er waren ter plaatse geen voorzieningen om het schip te laten aanmeren
en daarbij, we hadden daar niks te zoeken.
De rederij zou nogal lachen als de bemanning van een vrachtschip aan het cruisen sloeg.
En 't schip was er niet ingeklaard ookni. We zouden geeneens aan de wal gemógen hebben.

We lagen daar maar efkes op anker, te wachten om een konvooi olietankers te laten passeren.
In sommige zee-engtes is dat verplicht, in konvooi varen.
Het heeft iets te maken met het aantal diepe vaargeulen, en de breedte van die diepe vaargeulen.
En met potentieel gevaarlijke lading natuurlijk en met het aantal uren passage van dat soort gevaar.

Schepen met minder diepgang, kleinere schepen dus,
die in ondiep water kunnen varen, moeten niet in konvooi.

In koude seizoenen is het aan deck, op zo'n stalen bouwsel, extra-koud.
De kou kruipt uit de scheepsvloer, uit de schotten, uit elk stuk metaal
recht in een mens haar gewrichten & botten. Tot in het merg kruipt de kou.

En als men niet oplet en voorzichtig is vriest men vast aan dat staal.
Om te fotograferen deed ik mijn handschoenen uit natuurlijk, maar men legt best geen blote hand op de reling.
Telkens ik een paar treden op of af moest deed ik de handschoenen weer aan,
om me te kunnen vasthouden aan de reling. Sommige treden waren glad. Maar de lucht was prachtig. 

                 foto 20.jpg, zie bijlage onderaan, konvooi op komst 

We zijn nu zoveel jaren verder en ik ben nog altijd blij dat ik
me in de bijtende kou gewaagd heb om foto's te maken, tijdens die drie uren op anker.

m - EZW- 12/2013, HiH-02/2015 - bijgewerkt

Bijlagen:
08.JPG (116.7 KB)   
09.JPG (105.9 KB)   
10.JPG (79.2 KB)   
13.JPG (97.5 KB)   
20.JPG (104.8 KB)   

te gast bij Wim Helsen ~ Marnix Peeters  
met een tekst van A.F.Th. van der Heijden  

Bij elke eeuwwisseling sterft ergens wel een honderdjarige terwijl elders
een kind ter wereld komt, voorbestemd om honderd jaar te worden en
te sterven aan het eind van de eeuw, tijdens de geboorte van
weer een volgende honderdjarige en zo verder.
Zet twintig van die uitverkorenen wijdbeens hand in hand achter elkaar
van hier tot het jaar nul en je hebt onze jaartelling op 'n rijtje,
- een knokige aquaduct dwars door de Europese tijd.

Uit: 'Asbestemming' Adri van der Heijden

De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
Peeters in gesprek met Helsen,
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a3/ 
09min50

Over Marnix Peeters, journalist, columnist, schrijver : http://nl.wikisage.org/wiki/Marnix_Peeters 
Over A.F.Th. van der Heijden : https://nl.wikipedia.org/wiki/A.F.Th._van_der_Heijden

01-11-2018 om 00:00 geschreven door maart