Er zijn mensen in soorten liegers en kijvers krenkers en katters en ook halve garen
Er zijn mensen met humor ze zwanzen wat af ze gieren en brullen dragen een roze bril
Er zijn mensen die pronken met hun geleerdheid steken als schoolmeesters het vingertje op
Er zijn mensen die lezen wat anderen schrijven soms geloven ze wat er geschreven staat
Er zijn mensen die zwijgen maar beter weten lachen om hen die onzin bedenken
VKJ (?)
Wat een schets. Met al die figuren zat ik ooit in eenzelfde klas, zij het met wisselende bezetting en wisselende doseringen.
Maar we waren er wel allemaal, over de ganse periode gezien. 'k Zou naast al die typeringen zelfs onze namen kunnen plakken. Ik kom aan 16 types. Klopt dat ongeveer?
Die morgen werd ik wakker en ik voelde me kiplekker. Voldoende geslapen, goéd geslapen en helemaal niet stram bij het opstaan. Zelfs de spiegel vond dat ik er nog een tijdje mee door kon.
In de loop van de voormiddag kwamen mijn zus Tina en haar dochter langs. De dochter noemen we Toppié.
Het gesprek kwam op politiek en via wat kronkels op Guy Verhofstadt. - Die zit nu in het Europees Parlement, wist ik. - Wat doet hij daar? vroeg Tina. - Geen idee, hij is daar serieus aan het verbroederen met Cohn-Bendit. - Verhofstadt ? met Cohn-Bendit ? Wat een bromance ! Tina schoot in een luide lach en zoiets werkt aanstekelijk dus na drie tellen lagen we samen slap van het lachen.
- Verhofstadt! hikte ze, met Cohn-Bendit! - Jááá, kraaide ik. - Amaiamai, zuchtte Tina, dat doet deugd zo lachen. En ze veegde voorzichtig een traan weg.
Woensdagmorgen, zo rond 05h was ik fris en fit alsof ik weer veertig was. Of 52. Da's ook goed. LM sliep nog, hij kon dus niet in mijn weg lopen en in een minimum van tijd had ik de tafel gedekt, de ontbijtspullen gereed gezet in de keuken, de vaatwasser gevuld en gestart, de spoelbakken uitgewassen, de aanrechten leeggeruimd en een 4L-pot gevuld met alles wat nodig is voor bouillon. Blokjes-bouillon, dat zeg ik er wel bij.
Buiten de zeven blokjes (eentje minder dan nodig) gaan er ter compensatie zeven kruiden & specerijen in. LM noemt die combinatie mijn heksenmengsel, omdat hij niet onthoudt met welke blaadjes en korrels en poeiers ik het brouwsel afwerk. Hij eet, ik weet. Dat is de taakverdeling als het over bouillon, soepen en sauzen gaat.
Die morgen was ik toch zo tevreden met mijn energie dat ik nogal zwierig was met de kruiden. Dat mag al eens, LM is daar tegen bestand.
In mijn zwier zag ik vier kruidnagels vallen ipv van twee. Ze zonken naar de diepte van de pot. Och, dacht ik, ik doe het al jaren met twee kruidnagels, wie zegt dat het geen drie plus een kleintje mogen zijn? En in mijn jeugdige overmoed van woensdag schroefde ik de pot dicht, zette er vlam onder en kwam hier achterin wat zitten lezen wat de nacht aan nieuwsbrieven had binnengebracht.
Een uurtje later schroefde ik het deksel van de pot open. Het aroma dat omhoog kwam was expliciet : duidelijk een kruidnagel of twee teveel. ow oei kermille We zullen een paar Indonesische soepen moeten eten de komende dagen.
Waarom moest deze bouillon dienen voor Indonesische soepen? Tja, 'k kan toch niet élke blunder met specerijen Chinees of Indisch noemen. Die week heette mijn abuus Indonesisch want er was ooit al eens een blunder met kruidnagel. Op Sumatra. Da’s Indonesië.
We gingen ruwe aardolie laden in Dumai. In de buitenwijken van Dumai wil dat zeggen, bij Hydrocarbon Dumai, ten oosten van de stad. Voor wie Google Earth wil gebruiken, 't is daar waar de citernen staan.
Over ons verblijf tegen de kaai heb ik ergens geprinte relaas-brieven van toen liggen, maar ik ga er nu niet naar zoeken.
De bestuurders van de velo-taxi's aan de gates van Hydrocarbon rookten sigaretten die een lekker aroma verspreidden. De tabak was gesausd, maar waarmee? In de warme vochtige tropenlucht was het aroma bijna bedwelmend. 'Cloves' zeiden ze. Kruidnagel, de plant woont daar, om en rond die breedtegraad. De tabak was gesausd met kruidnagel. Het mengsel heet kretek, omdat de kruidnagel in de tabak knettert tijdens het roken.
Die lucht rook zo lekker dat ik een pakje sigaretten gekocht heb. Waarschijnlijk heb ik dat veel te duur betaald. Maar wat is te duur. Naar Westerse normen was het zeer goedkoop. En ik had mijn gearomatiseerde sigaretten. Voor later.
'Later' was een dag of tien later, op zee, weg van de Indonesische tropenlucht met al haar lekkere geuren. In de steriele airco-lucht van de cabine niet afgeleid door andere aroma's zou 'k eens iets proberen. Ik stak zo'n sigaret aan en proefde voorzichtig. 'k Rookte toen nog wel, maar buiten het aroma kon ook de tabak sterker zijn dan ik dacht. Dus niet inhaleren. De eerste trekjes toch niet. Daarna wel. Het was wennen. En het werd lekker.
Een uur of wat later kwam er een defilé mensen aan de deur van de cabine. Eerst de Chef Mécanicien, dan de Eerste Stuurman en ten slotte de Captain. Die wilden elk weten of ík het was die die sigaret gerookt had. Ha maar ja, natuurlijk, wie anders? Wat een domme vraag. Ik begreep er niks van. Commotie bij de staf om dat sigaretje van daarstraks? Tja, dat aroma zal via de ventilatie-evacuatie van de badkamer of van de alleyway in de kokers van de luchtverversing gekomen zijn, maar toch, wat een gedoe zeg …
De stuurman gaf een streepke informatie. Door de geur van de kruidnagelsigaret dachten ze dat er een Indonesische verstekeling aan boord zat. En toen zijn ze beginnen zoeken, elk een andere kant uit. Eén voor één kwamen ze bij onze cabine terecht. Alwaar ik argeloos een aroma had zitten proeven. Toen ik achteraf besefte waarover het ging, de omvang van het gedoe, waarom hun onrust, waarom hun zoektocht, kromp ik ineen van schaamte.
De rest van de sigaretten wou ik inleveren bij kaptein DM, maar dat vond hij nu ook weer niet nodig. Aan zijn glimlach te zien vond hij dat zelfs een beetje overdreven.
Na het einde van het contract, thuis in België, heb ik nog zo'n kretek-sigaret gerookt. Het aroma was er weer, maar Indonesië was weg.
In de buurt van de Eeuwige Jachtvelden heb ik ooit graag vertoefd, veel en vaak. 'k Vond het soms jammer dat ik geen Indiaanse was, want ik las Arendsoog en Witte Veder. Grote boeken waren dat, moeilijk om ongezien in de klas te zitten lezen.
De Eeuwige Jachtvelden waren interessanter dan de Hemel-met-rijstpap met de catechismus-drill die er aan vooraf ging.
In het 4de leerjaar bij Juffrouw Muizenoor gebeurde er iets eigenaardigs. Muizenoor liep door de klas en ik had haar niet horen komen. Op mijn lessenaar lag mijn schrift met oefeningen. De oefening had ik gemaakt en ik had nu een leesboek op mijn schoot liggen. Ineen werd ik gewaar dat ze naast mij stond. Ik voelde het warm worden, ik voelde me gloeien, ik dierf niet opkijken en wenste mezelf weg, zo ver als de Eeuwige Jachtvelden.
Ze tikte met een vinger op mijn schrift en deed teken dat ik de oefening onderaan niet onderlijnd had. Dat was alles. Verder geen woord. Geen berisping, geen straf, geen slechte punten omdat ik zat te lezen tijdens de les. Dat voorval versterkte mijn geloof van toen in zaligheid van de Indianenwereld.
Waarschijnlijk was de lerares gewoon opgelucht dat ik me in stilte wist bezig te houden ipv te zitten wiebelen en draaien van ongeduld.
Later werden het Old Shatterhand en Winnetou, in pocketformaat. Pockets zijn handiger om in de klas op de schoot te houden.
Vorige woensdag of de woensdag daarvoor had ik kappertjes gekocht op de markt, eigenlijk zijn het geen –tjes. 'k Heb eens opgezocht wat het groeisel juist is:
“Kleine kappertjes zijn ongeopende bloemknopjes van de kappertjesplant. Sinds enkele jaren kan je bij ons ook een grotere variant met een steeltje eraan vinden. Zulke zogenaamde kappertjesaugurken zijn de onrijpe, geplukte vruchten van zo’n zelfde kappertjesplant.”
kappertjes steelkappertjes
Die steeltjeskappertjes zijn gepekeld en ze zijn wat te zout voor LM & mij. Daarom laat ik ze per kleine hoeveelheden ontzilten in melk. Spoelen onder koud stromend water, een beetje drogen en ze zijn klaar voor gebruik.
Gisterenmiddag leg ik zo'n handvol steelkappers te drogen op een propere keukenhanddoek, ik vouw de handdoek zachtjes dicht en ga in de woonkamer de tafel dekken. 'k Had beter keukenpapier gebruikt.
Terug in de keuken zie ik die handdoek liggen, ik vraag me af waarom hij niet op zijn plaats hangt, gris hem van het aanrecht om … en ineens lag de vloer vol steeltjeskappers, donkere staartdingen. Precies beestjes die ergens vandaan gekomen waren. Op dat ogenblik stapt LM de keuken binnen, ziet 'beestjes' en deinst achteruit : "Wat zíjn dat?", op een toon alsof onze keuken voor de zoveelste keer een horrordecor was.
kikkervisjes
Kijk, aan boord hebben we dikwijls moeten meemaken dat we de keuken en het magazijn deelden met kakkerlakken en soms ook met ander ongedierte.
Maar ik ben opgeleid vóór de overstap naar bemanning uit de lage loonlanden en dit is míjn keuken. Als hier op de vloer iets te zien is, dan is dat accidenteel, omdat het gevallen is, en niét omdat het er woont.
De maaltijd verliep in absolute stilte. En zonder steelkappertjes in de sla.
LM heeft het voor katten. Hij zou liefst twee katten hebben. Niet noodzakelijk raskatten. Als ze gestreept zijn is het voor hem al in orde. Als ík zou mogen kiezen, gesteld dat we er de ruimte voor hadden, ik bedoel een hectare of twee, drie, dan ging ik voor groter : een Serval, het neefje van het jachtluipaard, de cheetah. Gevlekt.
En anders een Savannah, de huisversie van de Serval. In elk geval gevlekt ipv dat gestreept gedoe van LM.
Dat wordt een discussie natuurlijk, ik wil gevlekt en LM gaat op zijn strepen staan. Eens officier, altijd officier. Het gedoe is puur theoretisch want we hebben de ruimte niet voor huisdieren. Noch gevlekt, noch gestreept. En al zeker niet voor een Serval. Servals en Savannahs zijn springers, zoals vossen, maar dan iet of wat anders.
Die grote opgerichte oren doen denken aan de Egyptische katten die het ongedierte uit de graanvoorraden moesten weghouden. Aan de godin Bastet, zegt Wikipedia.
Hier een dierentuin-Serval, een springkat, klank aanzetten, eventueel Engelse ondertitels activeren: https://www.youtube.com/watch?v=jYRn2CMCEtE 03min35, voor wie tijd en zin heeft.
Wie richting raskatten gaat kiezen mag zich verwachten aan prijzen voor de poesie-mauw. Volgens het filmpje kan een Savannah 25.000 tot 30.000 USD kosten. Heb ik dat goed gehoord? Dat is van 22.500 tot 27.000 €, losweg omgerekend. Dat zijn stevige bedragen, die katten mogen 's nachts niet alleen op stap van mij.
De gedachtewisseling hier in huis blijft puur theoretisch want wij hebben voor zo'n huisdier niet dat budget, en wij hebben geen tuin of terrein voor zo'n levendig kattebeest, én wij hebben er de energie niet meer voor. Maar in mijn ideale wereld ? Ja, graag een Serval, of een Savannah, of de twee.
“Buurman en Buurman (oorspronkelijk Pat & Mat) is een Tsjecho-Slowaakse poppenanimatieserie, gestart in 1976, van Jorrol Šafar over twee onhandige klussers. Elk van hun oplossingen schept een nieuw probleem. Soms vinden ze zelfs geen oplossing. De filmpje waren oorspronkelijk bedoeld voor volwassenen.
In het Nederlands zijn de poppen naamloos. In andere talen heet die met de gele trui Pat, die met de rode trui Mat. Deze namen staan op de deuren van hun huis. De houten poppen hebben een kaal kopje met een hoofddeksel op. In de Nederlandstalige versie praten de twee buurmannen, dit is in andere taalgebieden niet het geval.”
Pat & Mat bewonderen hun werk
Volgens mij hebben ze taal niet écht nodig. De buurmannen hebben zich wereldberoemd geklungeld zonder woorden. De filmpjes zijn zo opgevat dat de beelden voor zich spreken, hoewel hun gemoedelijk gebabbel in de Nederlandse versie heel goed past bij de optimistisch achteloze sfeer van hun wereldje.
Ze stond aan het raam en keek naar de lucht. Alsof daar de zuurstof hing die ze zo nodig had.
Wat als ik die som veertig jaar eerder gewonnen had, dacht ze. Dan had ik tóch die zaak overgenomen, tegen beter weten in. Dan was ik failliet gegaan, wist ze. Daar had ik dan personeel in meegesleurd. En hun gezinnen. Iedereen ongelukkig.
Nu zal ik geen zaak meer opstarten. Dat vond ze voor iedereen een rustgevende gedachte. Nu zal ik enkel nog dood gaan. Ja. Dat vond ze óók voor iedereen een rustgevende gedachte
Dit keer kwam december met de gebruikelijke feesten die we nog nooit hadden meegemaakt. Er werden Sinterklaasliedjes geleerd en gezongen, er was een pakjesavond waar iedereen iets kreeg. Ik herinner me een boek dat ik zeker drie keer gelezen heb, het was van Jack London en ging over een hondje dat geloof ik een wolf als vader had en een hond als moeder, maar het kan ook andersom geweest zijn. Hij had goede eigenschappen van beide, maar kon niet blaffen, behalve helemaal aan het eind toen zijn baas zwaar gewond was.
Er werd ook een kerstfeest gevierd, maar die liedjes zongen we minder enthousiast, want bij ons bracht er geen Kerstman cadeautjes. Het ging helemaal over dat arme kindeke in die stal in Bethlehem. Tussen die beide gelegenheden in was er ook nog een verjaardag, en wel de mijne. Een heel verschil met de vorige keer op de kade in Semarang, want we waren veilig en hadden geen honger meer. Ik herinner me een boek Jongens en Wetenschap, dat begon met een slecht aflopende reis naar de maan door een professor en twee jonge vrienden. Maar er stonden ook raadsels in, en in mijn herinnering weinig wetenschap.
Die winter ging een recordwinter worden, op de stoepen lag aangetrapt en wel zo'n 20 cm sneeuw, waar je met een schop prachtige bouwblokken uit kon snijden, en dat is nog een heel fort geworden. Helaas had ik mijn kleding niet geheel aangepast aan de kou, en dat kwam me op een longontsteking te staan, die ik overigens goed doorstond. Omdat ik alle boeken die ik kon vinden al drie keer gelezen had en ik om boeken bleef zeuren heeft mijn vader toen nog een boek kunnen opscharrelen dat IJs met Slagroom heette en in een zeer zomerse omgeving de avonturen beschreef van een onverzadigbare ijsmaniak die ieder karweitje en elke weddenschap liet uitbetalen in ijzen met slagroom. Mijn respect voor het incasseringsvermogen van de ongetwijfeld wat corpulente ijzenvreter groeide met de pagina.
SK – HiH-06/2016, ongewijzigd
dat boek over die wolfshond
'k Heb Google doen zoeken, en die brave Google apporteerde de juiste titel.
Als ik ooit nog eens een naam voor een hond mag kiezen dan stel ik Goegel voor. We hebben thuis ooit een Loeki-hond gehad -lang voor Loeki de Leeuw van de STER-reclame bestond- en die apporteerde ook allerlei nuttige zaken. Zijn leiband wanneer het tijd was, zijn eetbakje … Hij had verschillende manieren om iets duidelijk te maken.
Laura kon met Loekie verstoppertje spelen. Ik hield de hond bij mij, hij bleef aandachtig zitten en ik telde traag & luid tot tien terwijl Laura zich ging verstoppen. Bij tien zei ik : Waar is Laura? Zoek Loeki, zoek! Dan hield hij zijn neus tegen de vloer en kwispelde zich tot bij Laura.
Als ze zich in de badkamer verstopt had bleef hij hoffelijk voor de deur zitten. Aankloppen kon hij niet en een heer springt niet zomaar een badkamer binnen. Een zeer schrander hondje. Een boerenfox. De wisselwerking tussen mens en boerenfox mag van mij direct Immaterieel Cultureel Erfgoed worden.
'k Dwaal af.
White Fang (in het Nederlands ook Wittand), 1906, is de titel en het hoofdpersonage in een roman van de Amerikaanse auteur Jack London. Het verhaal situeert zich in het Yukongebied (Canada) tijdens de Goudkoorts van Klondike op het einde van de 19de eeuw en beschrijft het zware leven van de wolfshond White Fang.
eerste uitgave
Het boek is grotendeels geschreven vanuit het oogpunt van White Fang en hoe hij de gewelddadige levensstijl van zowel dieren als mensen ervaart. Het boek behandelt ook meer complexe thema's zoals moralisme en theologie.
En gij hebt dat boek gelezen toen ge 11j waart SK? Mijn hoed af.
Bill en Henry trekken met hun sledehonden naar een afgelegen stadje in Yukon (Canada) om er het stoffelijk overschot van iemand af te leveren. Ze worden achtervolgd door een roedel hongerige wolven die dag-na-dag een of meerdere sledehonden vangen. Nadat de laatste sledehond én Bill werden gedood, wordt Henry gevonden en gered door een grotere groep mensen. Die grote groep schrikt de wolven af. Ze vluchten. De roedel splitst op en het verhaal richt zich vanaf dan op een moederwolf en haar partner One-eye (Eenoog) . De moederwolf werpt een nest van vijf welpen. Slechts één welp overleeft. One-eye wordt gedood door een Canadese lynx wanneer hij diens prooi wil afnemen. De moederwolf neemt wraak en doodt de lynxwelpen. Dit leidt tot een gevecht tussen de wolf en de lynx. De lynx sterft tijdens het gevecht.
Op een dag wordt het wolvenwelp gevonden door vijf First Nations. * Canadese Indianen, zie onder De moederwolf komt in actie om haar welp te verdedigen. Eén van de mannen, GreyBeaver, herkent de moederwolf als zijnde Kiche. Kiche was de wolfshond van zijn overleden broer. Op een dag was Kiche spoorloos verdwenen. Grey neemt Kiche en de welp mee naar huis. Hij geeft de welp de naam White Fang. Hier begint de film.
White Fang heeft een hard leven in dat kamp: de andere jonge honden, met Lip-Lip als leider, zien hem als een echte wolf, waardoor ze hem geregeld aanvallen. De mensen tonen ook al niet te veel interesse. Daardoor krijgt White Fang een wreedaardig, nors, solitair en dodelijk karakter. Men zou van minder.
Wanneer White Fang vijf jaar is, wordt hij door Grey voor enkele flessen whisky verkocht aan Beauty Smith, een man die leeft van hondengevechten. Beauty Smith traint White Fang als gevechtshond. Hij wint alle gevechten, onder meer met wolven en lynxen.
lynx
Op een dag dient White Fang te vechten met een bulldog. De bulldog grijpt hem naar de keel waardoor hij bijna stikt. White Fang wordt net op tijd gered door Weedon Scott, een jonge goudzoeker, die de wedstrijd laat stilleggen. Hij koopt White Fang voor een hoge prijs.
Scott benadert de wolfshond op een andere manier en wint zijn vertrouwen. Scott beslist om terug te keren naar Sierra Vista (Arizona?) en neemt White Fang mee. Daar moet White Fang zich nogmaals aanpassen aan de lokale omstandigheden.
Rechter Sweedon, de vader van Scott, heeft een crimineel een gevangenisstraf opgelegd. Die man is ontsnapt en zint op wraak, hij wil de rechter te vermoorden. Daarbij wordt de aanvaller door White Fang gedood. Hierdoor krijgt White Fang de bijnaam 'De Gezegende Wolf'.
Het verhaal eindigt wanneer White Fang in de zon zit samen met enkele puppies die hij heeft bij de schaapshond Collie.
Het boek werd in 1973 verfilmd. De film staat integraal op You Tube, de Roemeense ondertiteling kan men uit zetten via het tandwieltje onderaan rechts van het schermpje. https://www.youtube.com/watch?v=frg1G4nr7lQ 01h39min32, voor wie ooit tijd en zin heeft. Zakdoekjes klaarzetten, best de gezinsverpakking.
Soms bestaat er een wereld verschil tussen het uitdrukken van de een en het interpreteren door de ander. van P²
Hier gebeurt dat bijna dagelijks. Eer ik een tekst inzend laat ik hem gewoonlijk nalezen door LM omdat de spellingscontrole van Outlook niet elke fout herkent en onderlijnt. Grammaticale fouten ontsnappen aan de controle. Stijlfouten helemaal.
Zelf zie ik de ontsnapte fouten niet allemaal, omdat ik lees ik wat er zou moeten staan ipv wat er staat. Een verdwaald lidwoord bvb, daar lees ik over. Selectief blind voor de fouten van het eigen kind, of hoe heet het. Kortom, LM is de corrector hier in huis.
En dan is het bij momenten bijna bevreemdend om horen wat hij uit een tekst haalt. Dan herlees ik zelf nog eens, en ja, misschien kan het schrijfsel wel op de manier van LM geïnterpreteerd worden. Al hoop ik dan dat anderen dat niet doen …
Nu, van zodra men een tekst vrijgeeft is hij van de lezer hé, daar heb ik me een jaar of elf geleden bij neergelegd. Of ik zou breedvoerig en omstandig moeten meedelen wat ik bedoel. Maar dat leest zeer onaangenaam want het geestesoog van de lezer wil ook wat.
’k Zou wel belerend kunnen schrijven natuurlijk, met het geheven vingertje, maar dat typt zo onhandig.
De afstandsbediening lag op de salontafel bij de ouders van een jonge zeeman. Hij woonde nog thuis. Hotel Mama avant la lettre. Veel zeelieden woonden ergens in of woonden thuis, dat was toen niet uitzonderlijk.
Hij had bericht gekregen, al in april, dat zijn betaald verlof toegekomen was. Een flink bedrag deze keer. Met verlof in België repte hij zich naar de bank, zette een nette som opzij want hij was aan het sparen voor iets, deed een paar betalingen en hij nam een even nette som mee om te gaan vieren dat hij geld ontvangen had. Dat vieren liep uit en 's nachts kwam de jonge zeeman hongerig thuis. Natúúrlijk heeft men honger na zolang eh, aperitieven.
Hij maakte een uitsmijter met alles er op en er aan en installeerde zich voor de TV. De afstandsbediening deed het niet. Verdomme.
Hij haalde nog een pint uit de frigo, ging weer zitten, trachtte na te denken maar de afstandsbediening deed het nog altijd niet.
Volgens zijn zeggen was hij die avond lichtjes boven zijn theewater, maar naar wat ik van hem al aan de wal gezien had zal hij goed onder de olie geweest zijn.
Gefrustreerd zwierde hij de afstandsbediening voor zich uit. Ze viel op de eiken salontafel met rustieke tegels, kaatste verder en viel op de tegelvloer.
Hij ging dan maar slapen. De volgende ochtend stond zijn pa aan zijn bed. Of hij onmiddellijk de rommel kon komen opruimen. Rommel?
In de woonkamer zag hij dat zijn bord er nog stond, en dat er hier en daar wat eigeel mocht opgekuist worden. En toen liep hij met blote voeten in plastic scherven. Er stond hem vaag iets voor van een afstandsbediening ... Eigenlijk wou hij liefst terug gaan liggen.
Het was de afstandsbediening niet. De afstandsbediening lag op haar plaats, bij het programmablad in de krantenbak, dat zag hij in het voorbijgaan. Wat achter hem op de vloer in gruzelementen lag was de nieuwe rekenmachine van zijn pa. Een technische rekenmachine van TexasInstruments, een stuk van toen 20.000 BF. De jonge zeeman was op slag nuchter.
Hij is die voormiddag de rest van zijn vakantiegeld gaan afhalen, om de som netjes aan zijn pa af te geven.
Dé Toer. Die zomer was ik helemaal in de ban. Niet van de ronde maar van het circus er rond en dan vooral van de randinformatie van Michel Wuyts. En ik was helemáál weg van het taalgebruik van José De Cauwer. Het was bijna idolatrie. Idolatrie. Op mijn leeftijd? Nu ja, 'k had hem nog maar pas ontdekt hé, 't was nog allemaal pril en nieuw.
Naar Michel Wuyts luisterde ik voor zijn rustige stem en voor de weetjes naast de baan: wijnstreken, kastelen en andere warme stenen. En naar De Cauwer luisterde ik voor de gebakken lucht over de wielen en de renners. Ongelooflijk hoe die man kilometers aaneen weet te praten met uitdrukkingen van eigen vinding.
michel wuyts josé de cauwer
Volgens Wikipedia is hij co-commentator. Volgens mij was hij de ontwerper van een TaalWonderland. En ik was Alice. Met de stem van de Cauwer als gids tuimelde ik van bewondering naar verontwaardiging over wat de renners meemaakten en ik gleed van meewaren naar weemoed: waarom mag dat taaltje niet kunnen? 't Zou moeten maggen!
Wuyts & De Cauwer zorgden ervoor dat ik vanuit keuken, woonkamer & bureautje drie weken pret en plezier beleefde aan Frankrijk.
Toen het 't jaar daarop juli werd dacht ik ha! Wat zou hij dit jaar brengen? Niet de Toer maar De Cauwer. En juli die zomer sijpelde mijn cent dat de taal en de stijl van De Cauwer geen knappe act of goedgevonden gimmick is maar blotte realiteit. De man kán gewoon niet anders.
Het cliché van vogeltje-&-gebekt laat ik hier weg. Wie wil kan het er zelf bij denken.
Die tweede zomer was 't gewoon meer-van-'tzelfde. 'k Had het allemaal al eens gehoord. Wat ik het jaar tevoren taalvondsten dacht waren gewoon repertoire-items. Tja. Dat zal me leren mijn verwachtingen zo hoog te spannen.
De instructeur had er zin in die dag : de voorrangsregels op het water, wie van stuurboordzijde nadert, die heeft voorrang. Bij deze voorrangsregel kwam eigenlijk als allereerste regel 'goed zeemanschap', waarmee hij bedoelde zinnig zeemanschap. Dat wil zeggen :
- Ook al heeft men voorrang, ook al heeft men het grootste gelijk: men vermijdt de aanvaring en dat betekent UIT-WIJ-KEN.
Dat illustreerde hij met een voorbeeldje van 50 ton.
- Wanneer een potvis van stuurboord komt, dan heeft hij voorrang, dan wijkt men uit. Wanneer zo'n beest van bakboord komt … ook.
Het vak Statistiek was een bijvak en toch heb ik er de allerslechtste herinneringen aan. En de naam van de vakidioot ken ik meer dan veertig jaar later nog. 't Zit dus diep hé. Of beter: het heeft ooit diep gezeten. Er is wel een troost, na meer dan 40 jaar sta ik in ongeveer alle statistieken & -tiekjes.
In de polls van SenNet klik ik ongeveer elke keer aan wanneer ik daar langs kom. In de HLN polls ook, want bij die krant moet ik zijn om een dagelijkse portie boembaloe-nieuwtjes te sprokkelen. En passant doe ik daar dan ook de % verspringen. Tot zover de percentages waar ik actief aan meewerk. Maar ook zonder dat ik me inspan wordt er over mij geschreven.
Op gezondheidssites lees ik in cijfers hoe erg het gesteld is met mijn slaapgewoonten, met mijn lever, mijn longen, mijn hart, mijn hersenen en met mijn generatie in het algemeen.
In de tabellen over auto-ongevallen en bij de verzekeraars zit ik in de goede categorie : bobonne veroorzaakt niks, haar overkomt niks, ze doet niks. Over al dat niks worden cijfers bijgehouden. Daar verdienen mensen hun brood mee. Zo ben ik nog nuttig.
In tabellekes allerlei: over bloemen kopen, meloen eten, auto zelf wassen, de babyboom, auto niet zelf wassen, in solden kopen, vrijwilligerswerk doen, spuitbussen weigeren te gebruiken en slapeloosheid, overal ben ik bij. Anoniem, maar wel aanwezig in al die tabellen vol cijfers en in de interpretaties die erop volgen.
Besluit: Ik ben een GG, een Gewoon Gemiddelde. De Mie met het Hoedje is een Jeanneke Modaal. Dat is een zeer rustgevende gedachte. Nu dat slapen nog.
Suggestie, dat systeem werd aan boord ook vaak gebruikt. In de tropen veranderde bij veel gezellen de voorkeur voor de bureaublad-achtergrond. De schaars geklede geglooide dames verdwenen van de computerschermen. In de plaats kwamen besneeuwde glooiingen. Ongeveer alle schermen kregen witte berglandschappen. Of close-ups van ijspegels. Of sneeuwvlaktes, dé suggestie van koelte tot aan de einder.
De airconditioning voor de controlekamer van de machineruimte (ECR, Engine Control Room) en de airconditioning van de Brug krijgen voorrang op die van de bewoning, omdat op die twee plaatsen de elektronica van het schip staat. Op tankers komt daar nog eens de CCR bij, de Cargo Control Room. Die ligt meestal binnen de bewoning op hetzelfde deck als de mess en de keuken en de andere publieke ruimtes. In die drie ruimtes, Brug, ECR, CCR, is 26°C de uiterste boven-limiet. Er wordt een marge voorzien, het is er gewoonlijk 22°C, misschien een klein ietske meer. Op de Brug waarschijnlijk wel, daar gaat al eens een buitendeur open en dan gulpt de warme vochtige lucht binnen.
Een paar decks lager, wanneer men langs de deur van de CCR loopt voelt men een geut koude lucht uit het deurgat gespoten komen. Alsof een koelkamer is blijven openstaan. Want elders in de bewoning is het flink boven de 26°C en het contrast is zeer plots.
Het contrast is nog groter voor de deckofficieren (stuurlieden). In haven houden zij zich bezig met het laden (of het lossen) en ze moeten van de frisse CCR al eens aan deck, naar de cargo manifold, daar waar de leidingen van de wal gekoppeld zijn aan de leidingen van het schip. Bij die manifold houden matrozen de wacht en er is walkietalkie contact met de CCR, maar de deckofficieren zijn de verantwoordelijken tijdens de periode van hun wacht (6h/6h = havenwacht), ze gaan dus vaak aan deck om ter plekke het laden of het lossen te volgen.
nog geen walconnectie wiki de vier manifold pijpen, op de foto zijn ze nog niet aangesloten op de leidingen van de wal
Aan deck is het tropisch warm, mogelijk 40°C. De staalplaat onder de voeten is ooit gemeten tot 60°C, mogelijk meer. Vandaar dat de zolen van het schoeisel hittebestendig moeten zijn. Bij de officiële werkbottinnen is dat geen probleem. Met ander schoeisel smelt men soms vast aan het deck.
Maar ik dwaal af.
Wanneer in de tropen iemand van deck binnenkomt en onmiddellijk weer de CCR in moet, gaat de afkoeling van het lichaam zeer plots, te plots. Daarom hangen ook in de tropen parka’s in de CCR, die kunnen de officieren van wacht rond de schouders hangen wanneer ze terug binnen komen.
Eenzelfde soort parka’s gebruiken de mensen van de keuken in de vrieskamers een deck lager, bij –18°C.
Op het ene verdiep (level of deck heet het eigenlijk) waar de cabines zijn, de persoonlijke verblijfjes, hoopt men dat zelfsuggestie een beetje helpt om het hoofd koel te houden, een deck of twee lager heeft men een parka nodig om plotse afkoeling te vermijden.
Nog iemand zin in De Tropen ? Als ik me goed herinner houden zeelieden meer van de gematigde klimaatgordels.
Als ik je verlaat omdat mijn leven breekt en ik je niet kan vinden word jij dan steeds ons beiden
Als ik er niet meer ben jij de ogen nog wilt zijn die zeggen wie ik was wie wij zijn alsof er nog een ons bestaat
Als je naast me staat je handen aan de beker die ik vergeet te legen terwijl ik jou al niet meer ken mijn haan al heeft gekraaid Scheur dan jezelf in tweeën
Vergeet maar wie ik ben Hou vast aan wie wij samen waren toen ik bestond een ongeschonden wezen voor jou voor altijd
Dat vind ik zo'n schrijnende lijn. Zo pijnlijk, dat woord 'alsof'. Maar alsof blijft niet werken, met alsof doet men geen wonderen want er komt het moment van besef dat alsof niet meer is dan dat : alsof.
Een heel rijk gedicht, vind ik persoonlijk. Het gaat over een verdwijnen? In dementie, door een aandoening, door wegdeemsteren … het gaat over iemand die nu al een verzoek heeft aan de partner die dan zal treuren. Rauw en raak. En ook onbarmhartig. Maar waarom ik de tekst onbarmhartig vind, weet ik nog niet helemaal.
"Erwin van Leeuwen is werkzaam in de gehandicaptenzorg als begeleider op een woonvorm voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Centraal staan zijn ervaringen in het werken met deze gehandicapten. De stijl van zijn gedichten is langzamerhand steeds verder verschoven naar het vormen van 'beschouwende miniatuurtjes'.
Van Leeuwen werd geboren in 1963 in Den Haag. Hij is enthousiast 'Hagenees' in tegenstelling tot 'Hagenaar'. Voor wie niet in dit centrum van het universum bivakkeert: de Hagenaar bevolkt het beschaafde deel van 's Gravenhage en de Hagenees het vrolijke deel."
Wees niet bang om langzaam voorwaarts te gaan, wees alleen bang om lang stil te staan.van P² - 2016
Gisteren was het hier omgekeerd, exact omgekeerd. Ik was bang om te bewegen en niet bang om stil te zitten. Zo stil als Aborigines de hitte in the bush ondergaan. En ademen was een bezigheid op zich.
Oké, vandaag is het een andere dag, ander weer en ben ik niet bang meer om iets te doen. Langzaam iets te doen.
De temperatuur is gezakt naar leefbare streepjes en de beloofde wind is toegekomen. Langzaam doen is nu oké. Gisteren niet. Gisteren bleef ik roerloos. Zo roerloos als een hagedis. Met dat verschil dat een hagedis in de zon blijft stilzitten, ik niet. Dat beest zit stil om op te warmen. Ik zat stik-stil om vooral geen energie te verbruiken en warmte te ontwikkelen. Want die warmte moet men dan weer zien kwijt te raken. Nadenken? Geen denken aan. Dan verhit de materie onder mijn hersenpan. Typen? Nee hoor, niks getokkel, dat was veel te vinnig in die temperatuur.
Er was een verkoelende wind beloofd. Een correspondente had hem aan de kust al om 15h45 al gevoeld, wij hebben hier nog moeten wachten tot een flink eind na middernacht. Waar waaien winden naartoe? Ze weten toch dat er mensen zitten te wachten! Maar de beloofde regen hebben we niet gehad, evenmin bliksem en donder. Zelfs geen troostend gerommel in de verte.
Er schoten me gisteren herinneringen te binnen over heat exposure en heat stroke. Aan boord verschillende keren gezien, dat eerste, oververhitting. En wat zoiets doet met een mens. Maar ik had niet de moed om dat gisteren te vertellen en in te zenden wat hitte met een lichaam kan doen.
'k Dacht liever aan de reizen op de Grote Meren tussen Canada en de States, in de lente, wanneer er nog ijsschotsen drijven en een heel schip plots koud wordt. Écht koud. Of aan de Botnische Golf (bij Baltische zee) in de late herfst, wanneer de koude hier en daar een actief fenomeen wordt. Als een spook.
Op Discovery Channel was er een documentaire over Alaska, Alaska in de paar weken zomer die ze daar hebben. Telkens een kort zomertje vol gevaarlijke hoeveelheden muggen. Daar heb ik weg gezapt want muggen waren hier gisteren te over. Meegekomen met de zuidwester van de kust?
Pyrus Communis = perenboom, perelaar, Felix Manipulata Domestica = kat
Er staat een peer voor m'n raam Pyrus Communis is z'n volle naam Maar ik spreek hem altijd aan met peer Dat geeft onze verhouding beter weer
Er loopt een kat langs m'n raam Felix Manipulata Domestica is z'n volle naam Maar ik spreek hem altijd aan met kat Want als hij dat liever heeft dan doe ik dat
En altijd als het lente wordt Is m'n peer zo gesloten, m'n kat vort En waarom ik ze mis Hoor ik pas als het lente is
Dan ga ik voor m'n geopende venster staan En kijk m'n peer lang en zwijgend aan Totdat hij blozend door z'n bloesem zegt "Waarschijnlijk over een week of drie Heb ik kleine peertjes maar 'k weet niet van wie Vind je me erg slecht?"
En dan komt m'n kat grijnzend bij m'n venster staan En kijkt me handenwrijvend aan En zegt terwijl hij lacht: "Het zal nu vast geen drie weken meer duren Of er zijn kleine poesjes bij al onze buren Had je dat van mij gedacht?"
En als ik ze dan feliciteer, dan kijken ze naar mij Dan vragen ze: "En jij, jij bent toch niet verkeerd?" Maar als ik ze dan alles uitleg en vertel Dan zeggen ze: "We begrijpen je wel Wat moeilijk leven is het met een pa en een ma Was je maar een Pyrus Communis of een Felix Manipulata Domestica"
Jaap Fischer, 1961
In 1961 was ik negen jaar, ik had geen flauw benul van dat soort kriebels, de hormonale kriebels, maar ik kende wel de tekst rats uit het hoofd. Omdat het voorlaatste lijntje ongestraft gezongen kon worden, het kwam immers van dé Jaap Fischer.
'k Stond aan te schuiven bij de kassa van een kledingketen. 'k Maak me al lang niet ongeduldig meer in zo’n wachtrijtje. Een wachtrijtje aan de kassa is een eenheid van tijd, plaats en handeling. Heelder klassiekers spelen zich daar af !
Voor mij stond een koppel blije dertigers met een jongetje van 7 of 8j. Op de rolband lagen twee stoere sweaters, een mannenmaat en een kindermaat. Wordt er eigenlijk wel zomerkledij verkocht met dit weer ? De mevrouw stond te glunderen, de meneer stond te glimlachen. Mevrouw betaalde.
De kassierster pakte de sweaters in en zei tegen de kleine :
- Da's mooi hé, nu hebt ge dezelfde sweater als de papa!
Waarop de jongen, puur informatief, maar wel luid & duidelijk genoeg voor iedereen :
- Hij is mijn papa niet hoor. Hij is onze postbode.
Ziezo ! Nu weten wij allemaal hoe het daar thuis zit, het was de postbode.
m – HiH-07/2016 - vertelsel van RD, mijn groetjes aan die dappere man van bpost
Een hond bijvoorbeeld? Zelf heb ik altijd dieren gehad, zeker toen de kinderen nog thuis waren. Hoe bizar het ook klinkt, soms hoor ik zeggen: “Als ik ooit alleen kom te staan dan schaf ik mij een hondje aan”, gezegd van vrouwen, oudere natuurlijk.
U weet niet waar u aan begint, zo een mormel dat jankt, dat doet zijn behoefte in huis, moet overal mee, moet op uw schoot en soms in je bed, loopt altijd achter je gat. U kunt niet meer op reis, U mag niet meer in het restaurant, alles hangt vol haren. Maar … De voordelen, de vriendschap die u er van krijgt, zo een beestje kan u op den duur niet meer missen. U praat ertegen, het gevoel dat u niet alleen bent, u kunt terug voor iets zorgen, het vlijt zich tegen u aan, als ge er aan begint is het niet meer te missen.
Onlangs waren we op een receptie. Er was ook een zaakvoerder met enkele medewerksters, bij een van de jonge dames hing een tas om haar hals met een opening bovenaan, waar een hondenkopje uitstak, een Chihuahua. “Het gaat altijd met mij mee”, zei ze. “Overal, maar dan ook overal.” “Ook op de zaak?”, vroeg haar baas. “Jaja”, zei ze. Hij had het nog nooit gemerkt, het beestje weegt 1 kilo en kan in je binnenzak.
Een poes dan, die heeft een vrije loop en is misschien makkelijker. Dat zeurt niet zo en daar hebt ge ook vriendschap van. Vroeger deden die hun boodschap buiten in de hof, nu moet dat in een bak in huis zijn, vies vind ik dat. Dat komt ook op je schoot liggen en spint dan, zalig genietend van je lichaamswarmte.
Ik griezel er nu nog van, we waren op vakantie in een warm land en liepen op het strand. Het was er druk, een mevrouw wandelde er met haar piepklein hondje, het liep los zonder lisje. Plots komen er twee verwaarloosde hele grote smerige honden afgelopen, iedereen was er bang van. Die nemen dat klein beestje in hun muil en scheuren dat diertje in stukken voor de ogen van die vrouw en honderden omstanders.
Ik nam een stok die er lag van een strandzeil en ging er op af, de moordenaars keerden zich razend tegen mij, met het bloed en de overschot van dat kleine beestje in hun muil. Ik vond mijzelf laf, maar niemand hielp en met korte broek en op blote voeten in een vreemd land op vakantie… Ik moest achteruit, ik ben er nu nog niet goed van na al die jaren. Die mevrouw was in alle staten en schold iedereen uit voor lafaards. Ik kreeg een klein knikje als dank, ik weet niet waarom. Haar hondje was dood en in stukken gescheurd.
Ik vertel dat verhaal nu nog aan iedereen.
Toen kwam de politie, de honden werden gevangen met een net en afgevoerd. Het was zo angstaanjagend, ik krijg er nu nog kippenvel van. Ik heb het overschot van haar beestje in een plastiek zak gedaan. Het bandje rond zijn hals was in twee gebeten, het kopje lag ernaast.
Ik heb het zakje naast de wenende vrouw gezet. Ze keek niet op.
Ik voelde mij beschaamd en laf, ik had teveel aan zelfbehoud gedacht. Als ik sneller gereageerd had dan had het hondje misschien nog een kans gehad? Mijn gedachten werden gans die vakantie overschaduwd door dat voorval. Zelfs als ik er nu nog aan denk ben ik er nog niet goed van.
Ooit had ik een kattepoes, een nachtelijk sluipdier. Een echte dus. Dat beest wist tegen de ochtend al eens de slaapkamer binnen te raken en ging dan ongegeneerd op mijn maag liggen ronken. Eer ik wakker werd van haar gewicht had ik al een paar nachtmerries moeten doorstaan. Beestige boel was dat wakker worden.
Kater, ook een echte. Dat beest is ook af en toe op bezoek geweest. Na sterke drank.
Gewoon stil blijven liggen, was toen de boodschap. Hoe stiller hoe beter. Niét verroeren, niet moeven. Ook niet, vooral niet om te kijken hoe laat het was. De dag was toch om zeep en naar de cursus gaan, daar was geen sprake meer van. Alleen Stilte kon ons Redden. En water. Veel water.
Houten kop. Gueule de bois. In het Nederlands speelt de houten kop zich af onder de hersenpan, in het Frans is la gueule de bois te zien in de spiegel. Tweetalige Brusselaarster zijnde betekent dat dubbele ellende. Geheel roerloos blijven liggen was de enige oplossing die ik toen kende.
Later gaf een goede ziel me als remedie een Bloody Mary drinken, 's ochtends bij het ontbijt. Desnoods op de nuchtere maag. Wel, bij mij werkte dat averechts. Ipv er bovenop te komen en toch nog een klein ietske van de dag te kunnen maken, maakte ik enthousiast het allerbeste van een jolige dag want we waren weer vertrokken. Eerst aarzelend, daarna met overtuiging. De zon in, de wereld in, en twee keer de stad doorkruisen omdat ik ze mooi vond. In een gemeenschapshuis wonen brengt gans eigen geplogenheden met zich mee.
Nu drink ik al meer dan 40 jaar enkel nog pils en water en is het al even lang geleden dat ik nog een kater had. Dat wakker worden na sterke drank was er toen teveel aan.
m - EZW-12/2012 – HiH-12/2014,11/2016 - en bij feestelijke gelegenheden een half glas champagne of cava, uit beleefdheid
Na een aantal dagen droog weer, weeral, met amper of geen drup regen. is er gelukkig nog dit filmke, de klank van de regen.
Op 01min11 wordt de zaal joelend enthousiast omdat het zo goéd gedaan is. Omdat de donder zo goed ontworpen en uitgevoerd is. ’k Wou dat ik erbij geweest was. 'k Vermoed dat er microfoons onder de treden van het koor staan, om de donder te versterken.
Lang geleden rook een nieuw boek naar Een Nieuw Boek. Er was het papier, de drukinkt en de lijm, toen elk met een eigen inbreng in het geurareaal van het Nieuw Boek dat een aanwinst was.
Papier, drukinkt en lijm worden nu geurloos geproduceerd. Een nieuw boek ruikt niet meer als een Nieuw Boek. De stilte in de winkel is ook weg, er speelt nu muzak.
De boekenwinkel is al lang van een keten met een interieur zonder hout maar in kunststof. De uitstalling binnen ruikt naar omzet, naar kassa, naar aandeelhouders. En nostalgie is ook niet meer wat het geweest is.
Dit verhaal hebben we achteraf pas kunnen bijeen puzzelen. Eerst viavia en vier maanden later pas hadden we de details van DB zelf.
Het was bijna zomer. Het schip lag in Koeweit en er zouden een aantal mensen afgelost worden, onder wie de 2de mécanicien SA, een Canadees. Hij was blij dat hij naar huis kon, want zijn oudste studeerde af. Ze zaten daar ongeveer te wachten op hem voor de graduation-day. In Canada heet de ceremonie le Commencement, als ik me goed herinner.
De vervanger zou binnen de twee dagen aan boord zijn, ene DB, uit Kroatië. DB en zijn vrouw hadden een zoontje van vier en een dochter van drie maanden.
Het zoontje was nogal een vinnig ventje. Zelfs een kwieke alerte zeeman had er zijn handen vol mee. De schoolvakantie was in aantocht en de vrouw van DB zag het niet zitten om tegelijk met de baby, de kleine voltijds in huis te hebben. Ze had hulp nodig. Daarom werd besloten dat haar moeder zou komen logeren voor het aantal maanden dat het vaarcontract van DB duurde.
DB was niet zo'n fan van zijn schoonmoeder en zij niet van hem. Dat was al jaren zo. Daar leert men mee leven. De moeder was al toegekomen in Dubrovnik, met bagage voor drie of vier maanden. DB bekeek zijn eigen bagage, voor de drie of vier maanden aan boord en vroeg zich af waarom hij toekwam met één valies en de Oma er vier nodig had.
De kleine was weer druk, druk van vreugde toen hij begrepen had dat Oma dit keer lang zou blijven en er was weer geen zeggen meer aan het ventje.
Het was bijna etenstijd. DB zei hem zijn autootjes op te ruimen. Dat deed de kleine niet. DB zei het nog eens. De kleine reageerde niet eens. En Oma zat van op de sofa met een superieur glimlachje te kijken hoe weinig DB aan zijn zoontje te zeggen had.
Wacht maar, dacht DB, uw dochter mailt me toch elke dag en dan hoor ik wel hoe weinig gij er van terecht brengt na een dag of twee met ons mormel. En hij ging naar de keuken een hartversterker halen.
Hij kwam terug met een glas, trapte op een autootje, trachtte het glas te redden en verloor zijn evenwicht. De wijn vloog alle richtingen uit maar er lagen tenminste geen scherven en glassplinters tussen het kinderspeelgoed, want het glas was intact.
Zijn gewrichtsbanden waren niet intact. Zes weken rust, zeiden ze in de kliniek. Zes weken buiten dienst. Zijn valies bleef staan waar ze stond. En de schoonmoeder bleef ook natuurlijk. Met datzelfde glimlachje.
Het bemanningsagentschap in Kroatië verwittigde de rederij in Antwerpen. De rederij in Antwerpen verwittigde het schip in Koeweit. Aan boord in Koeweit kreeg 2de mécanicien SA van de capt te horen dat er geen vervanger was voor hem. SA kreeg ter plekke een plotse bloeddrukdaling. De diploma-ceremonie van zijn oudste in Canada ! Hij werd zo wittekes-gevaarlijk-bleek dat de capt ongerust werd en op slag beloofde dat hij hemel en aarde zou bewegen opdat de rederij toch een vervanger zou vinden nog voor het schip de kaai verliet. Binnen de 48 hrs wou dat zeggen, reisuren van thuis naar Koeweit inbegrepen.
SA wachtte af en vermeldde nog niks over deze onvoorziene omstandigheid in zijn mails naar Canada. Zolang er geen vervanger aan boord is, kan een 2de mecanicien niet afmonsteren. Dat ligt internationaal vast, als ik me goed herinner.
Nu België.
De telefoon ging, ik nam af, het was de rederij. Ik deed teken naar LM en zette de foon op speaker, want als de rederij belt na amper twee weken thuis is dat niet om ons een prettig verlof te wensen. Dat doen ze bij de debriefing op kantoor. De debriefing gebeurt binnen de twee werkdagen na aankomst in België.
Of LM kon vertrekken, een noodvervanging. Wééral? Vertrekken de dag zelf nog. Naar Koeweit. En ik gooide me in het gesprek : - Is er morgen geen vlucht? Nee, via Frankfurt was er enkel vanavond nog … - Probeer Zurich of Londen en morgenvroeg staan we klaar. Ze zouden terug bellen.
Of de volgorde van de luchthavens klopt weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik ze met wat opzoekwerk wou bezig houden om wat meer tijd te krijgen om bagage te maken. Want wie bellen ze in geval van nood? LM. Iemand die geen kinderen heeft, dus evenmin de sociale verplichtingen die ze meebrengen. Geen afstuderende studenten, geen verlovingsfeesten of bruiloften. Geen geboortes of doopfeesten van kleinkinderen op komst, geen communies met feesten ... En we woonden nog in Antwerpen ook.
Wat dat laatste ermee te maken heeft weet ik niet, we hadden soms beter in Zaventem gewoond. Echt waar, zeelieden wonen best in Zaventem.
Wij waren dus een handen-vrij koppel. Daarom wist de rederij LM ook wonen natuurlijk. Soms leek het of ze ons nummer uit het hoofd kenden. Niks op tegen, maar onze bagage stond niet altijd vertrekkensklaar. Als ze dát willen, moet er iets tegenover staan.
Toen de rederij terug belde was de bagage voor de helft klaar en hadden ze een andere vlucht, morgenvroeg. Oké, ze konden het schip mailen dat we op komst waren. En 's anderendaags in alle vroegte stonden we op Zaventem. De vliegtickets lagen gereed aan de balie en de contracten zouden naar het schip gemaild worden.
Aan boord glimlachte SA van oor tot oor toen hij LM zag. Hij viel LM omzeggens om de hals.
- Ge wist toch dat ik kwam, deed LM. - Ik geloof niks meer, zei SA, tot ik mijn vervanger veilig en wel aan boord zie. Want op de gangway kan ook nog van alles gebeuren. Dat is ook waar. Op de gangway kan men ook een voet verzwikken of gewrichtsbanden scheuren.
Om het noodlot niet te verzoeken had SA zijn bagage nog niet gemaakt. - Owee, zei ik, moet gij daar nog aan beginnen? - Dat is in een kwartiertje gebeurd, zei SA. En dat deed hij met diezelfde brede glimlach. Iets later ging hij van boord, richting Canada.
’k Heb het altijd een biezondere story gevonden : als een kleuter in Kroatië zijn speelgoed laat slingeren valt in Koeweit een Canadees bijna flauw en kan men zich in België beginnen reppen.
Dat jongetje heeft deining veroorzaakt over de helft van het Noordelijk halfrond, dat is een kwart van de wereldbol.
Dit tafelblad wordt omhoog gehouden door het gewicht van vier emmers met zand die bovenop het blad staan. Tafelblad + emmers worden omhoog gehouden door de takeltjes in het plafond. Samen met de touwen dragen die takeltjes én het blad én de emmers.
Maar ! Hoe berekent men het gewicht dat in de vier emmers moet? Hoe berekent men de lengte van de touwen? En hoe begint men daarna aan de constructie? En wat neemt men tegen de hoofdpijn wanneer iets niet blijkt te kloppen?
Er moet niks berekend worden. Ze zijn met vijf om het te doen. Dus niet te hard denken maar doen. Men knoopt vier touwen aan vier emmers. Op de vloer ligt een tafelblad. De emmers plaatst men op het blad. In de emmers giet men voldoende kilo zand, als tegengewicht voor het houten blad. De vier touwen gaan via de takeltjes in het plafond naar de takeltjes in het tafelblad.
Met de uiteinden van de touwen hijsen nu vier personen het blad + de emmers tot de gewenste hoogte. Een vijfde persoon controleert langs alle kanten met de waterpas de stand van het blad en zegt wie nog wat moet hijsen en wie weer wat moet vieren.
Wanneer het tafelblad op de gewenste hoogte hangt, en zo horizontaal mogelijk, zet die vijfde persoon met stift een markering op het touw en daar wordt het touw dan vastgeknoopt, boven het takeltje op het tafelblad. Het overtollig touw wordt weg geknipt. De vijfde persoon loopt weer alle zijden af met de waterpas en vult lichtjes bij of haalt weg waar nodig.
Zo is het gegaan. Of juister gezegd : zo zou ik het doen. 'k Zou wel eerst thuis oefenen met de salontafel natuurlijk. Geen ingewikkelde berekeningen maken waar men hoofdpijn van krijgt, maar het gewoon doen. Het kan evengoed met lege emmers hoor, maar dan is de misleiding misschien weg, en daarmee ook het gepuzzel in de hoofden van de toeschouwers.
En nu … nu mogen de deuren van die tentoonstelling open.
De oorspronkelijke vraag was : hoeveel zand moet er MINIMUM in de emmers als tegengewicht voor het blad. Dat wordt rekenen natuurlijk en daar komt weer hoofdpijn van. Komkom, denk ik dan, er is in de wereld genoeg zand voor iedereen. Ik doe niet aan minimumpjes.
De buurvrouw van de broodjeszaak heeft een nichtje. Dat nichtje moet als vakantietaak een werk maken over camouflage. Die taak wil ze hebben tegen eind juli, dat is wo-31/07, over negen dagen. En of ik soms ideeën had. Tja, camouflage, daar kan men veel kanten meer uit hé.
'k Dacht eerst aan de camouflage van gevechtskledij, maar jungle-, woestijn- en sneeuwcamouflage vergelijken was misschien wat te militair, dat zou misschien niet de bedoeling zijn van de taak. Misschien verwijzen naar de dierenwereld dan? Mimicry en zo … Mogelijk ook een alinea over make-up. Of bodypaint. Of Trompe l’oeil? Ik raakte op dreef hoor.
't Was een taak voor Nederlands. Misschien bedoelde men eerder iets over verhullende taal ? Over de 'politiek correcte' woordenschat van tegenwoordig, de Nieuwspraak? Het mooier doen voorkomen van de huidige realiteiten via de bewuste woordkeuzen, camouflage, Nieuwspraak door politici en andere correctelingen.
- Ze heeft al iets over camouflage, zei Hannah behulpzaam en ze gaf me een usb-stick. Hopelijk kunt ge hier mee voort … - Ha, iets om op verder te werken, dat vergemakkelijkt de zaak, zei ik en ik stak de stick op zak.
Thuis deed ik het bestand open, benieuwd welke instructies de leerkracht zou meegegeven hebben. Er stonden geen instructies. Er stond enkel wat het nichtje al verzameld had. Wat er stond was kort,
synoniemen camouflage : verhullen, opgaan in de omgeving illustratie camouflage : niks
Hiermee kom ik zeker een eind verder, Hannah! Alvast tot op dit blog. En bedank uw nichtje voor het voorbereidend werk.
De weersvoorspellingen zijn nu zo accuraat dat ik blindelings geloof wat ze zeggen en schrijven. De weerkundigen weten bijna tot op de kilometer welk weer waar komt en ze vertellen ons tot vijf dagen op voorhand wat we mogen verwachten. Sommige dagen wordt het tot 30°. Celsius. Hopelijk komen die 30°C dan 'elders in het land', want voor mij persoonlijk is 23°C voldoende zomers.
Tot voor een paar jaar stond ik vroeger op, 04h of 05h, en deed een maximum aan werk voor 10h. Tegen de klok bijna, want 'straks wordt het warm!' Als ik om 09h55 dan verhit en afgepeigerd op de sofa lag, -het eerste uur zelfs te tam om een frisse douche te nemen- vroeg LM wat ik nu gewonnen had, of van wie ik nu gewonnen had. Van de zon? Ge kunt niet winnen van de zon, deed hij à la Shaffy.
Nu gaat het zo: Op warme dagen blijft het werk gewoon liggen tot koelere tijden. Zes dagen warm weer? Zes dagen het strikte minimum aan arbeid. Geen strijk, een strijkijzer geeft warmte af en strijken betekent stilstaand blijven rechtstaan. Geen goed idee.
Niet stofzuigen -de stofzuiger geeft warmte af- en het betekent ook spullen verzetten, heffen en doen. Al doende ontwikkelt men zelf ook warmte. Lichaamswarmte die men achteraf moet zien kwijt te raken. Laat dat stof liggen, niemand zal dat komen stelen. Wel, hier toch niet.
Droogkast? Nee! Was ophangen. Liefst buiten. Met vochtige was bezig zijn verkoelt.
Koken gebeurt vanuit de diepvriezer. Ik warm iets op dat er al was. In de microgolfoven. Zo min mogelijk pottenwerk op de kookplaat, want dan wordt er weer warmte toegevoegd aan onze woonlucht.
Alles gaat de vaatwasser in. Álles. Niet met handen en polsen in warm sopwater zitten. Zelfs niet met handschoenen aan. Mijn polsen moeten vrij blijven, uít de rubberhandschoenen en uít het warm water, want die twee beletten de verkoeling via de slagaders die aan de polsen bij de oppervlakte liggen.
Haardroger? Wel, ik kan mijn haar niet drogen zonder mijn oren mee op te warmen, en oren zijn nodig voor de koeling van de body, bij mij toch, dus op warme dagen droogt mijn haar aan de lucht. Het resultaat neem ik erbij, ik bind het rommeltje bijeen. Het resultaat noem ik 'zomerse haardracht', het oogstkapsel van op enkele beroemde schilderijen. Ik dan ook. Pittoresk kapsel. Ik ben echt een schilderijtje, op die dagen.
'k Sta nog wel vroeger op, maar nu om op het terras met een tas lekkers naar de vogels te luisteren, of om met de ramen wijd open hier een beetje klavierwerk te doen. Dat is veel plezanter en vele beter dan dat ijverig gedoe van vroeger.
Wanneer ik voor de spiegel sta blijft mijn linkerhand links en mijn rechterhand rechts. Maar wanneer iemand tegenover mij staat, is diens rechterhand tegenover mijn linkerkant. Dat moest ons als kind duidelijk gemaakt worden. Dat spiegelen en spiegelgedrag niet hetzelfde zijn.
Daarom maakte de lerares van op de trede aan het begin dan de schooldag het kruisteken met de linkerhand zodat wij als vierjarige snotneusjes zouden weten welke kant rechts was.
'k Ben er aan uit geraakt, aan dat links-rechts gedoe van toen en ik kan nu zelfs van noord naar zuid kaartlezen en tegelijk de chauffeur gidsen maar politiek ben ik nog altijd dakloos.
Robbe De Hert had het in Winteruur (seizoen 2015-2016) over Nicole Van Goethem, en dat hij voor zijn film Hollywoord aan de Schelde weinig kon doen met het interviewmateriaal dat hij had liggen omdat ‘Nicolleke’ niet goed uit haar woorden kon komen. Van Goethem was tekenaarster. Haar medium was tekenen, niet woorden spreken. Ze heeft oa meegewerkt aan Tarzoon, la honte de la jungle (wereldberoemd in 1975)
Ze kreeg in 1987 een Oscar voor Beste Korte Animatiefilm met 'Een Griekse tragedie'. Kariatiden zijn de figuren die het dak omhoog houden. Letterlijk. Afbeeldingen van kariatiden Persoonlijk ken ik zo een aantal mensen, die zorgen dat 'het dak niet naar beneden komt'.
Hier zijn de bekroonde kariatiden zoals Van Goethem ze zag.
De idee van (versneld) verval is plots weer actueel, in Europese context dan. Had Van Goethem dat voorzien?
Gelukkig hebben we een luifel aan het balkon van de woonkamer, de zuidkant. Toen LM die wou laten installeren vond ik dat een gekke uitgave maar nu zeg ik al jaren braafjes niks meer, omdat ik het nut van die zonnewering ondervonden heb.
De luifel intijds uitrollen, tot voorbij de reling van het balkon, zodat de reling niet kan opwarmen en ook niet de vensterbank, dat is het enige waaraan we moeten denken. En soms vergeet ik dat wanneer de hitte-dagen pas begonnen zijn en ik nog niet in hitte-routine ben. 'k Kan u vertellen dat wanneer én de vensterbank én de reling van het balkon opwarmen in volle zon, dat men de lucht erboven ziet trillen. Er ontstaat vlak voor onze woonkamer een warmtegordijn. Alsof we daar op zaten te wachten.
Het is iets waar ik niet blij mee ben maar ik kan er wel naar blijven kijken, naar die trillende lucht. Een micro-woestijn van steen en metaal. De luifel gaat dan nog wel naar beneden, de trillende lucht verdwijnt uit het zicht, maar het metaal en de steen blijven nog uren warmte afgeven. Eigen schuld, 'k had maar intijds moeten reageren op de kleur en de geur van de lucht. LM onthoudt de weersvoorspellingen, ik niet. Bij mij gaat het primitiever, via geur en kleur. Hij en ik complementair? Ja hoor! Maar geen ons twee denkt de eerste hittedagen dagen intijds aan de luifel.
Overgordijnen dicht dan maar. Over heel de breedte. Maar wel de balkondeur open. Daarvoor moet dan eerst de deur weer dicht, het gordijn helemaal naar links, daar zorgvuldig omhoog heffen, deur weer open en gordijn dicht. Wat een gedoe.
De buurman van nr 45 vertrekt met zijn indrukwekkend motorrijwiel. De motor staat te draaien. De balkondeur moet dicht, anders wervelt die wolk uitlaatgassen zodadelijk binnen. We hebben een minuut de tijd. Het gordijn gaat weer open, gordijn over de deur heffen, deur dicht, gordijn weer dicht. Wat een gedoe.
Buurman vertrekt. Eindelijk. Nog wat wachten eer de balkondeur opnieuw open kan. Moet een motor opwarmen in dit weer? Volgens LM moet de motor eventjes draaien om de leidingen … iets met de benzineleidingen. Eventjes motor laten draaien. Onze Portugese buurman vindt gelijk welk Belgisch zomerweer blijkbaar niet warm genoeg, zelfs tussen hete stoepstenen en trillend asfalt laat hij zijn bakbeest warmdraaien. Voor het goed nabuurschap en tegen die wolk uitlaatgassen doen we de ramen vooraan dan een kwartiertje dicht.
-----
Waar was ik nu gebleven … Hittewering. Rolluiken. 'k Mag er niet aan denken. Hier (2de verdiep) is nergens een rolluik. Dat wou ik zo. Want als er ergens een rolluik is wordt het vroeg of laat naar beneden gelaten. Zeker weten. En dan word ik neerslachtig.
Toen ik nog thuis woonde werden elke avond de rolluiken neergelaten zodra het donker werd. Gelijk hoe vroeg op de dag dat mocht zijn. In putteke winter gingen die dingen al om 18h naar omlaag. En dan moest de avond nog beginnen. Ik werd daar heel triest en ook krikkel van. Dat het claustrofobie was wist ik niet. Het heette gewoon 'krikkel' en ik moest maar eens leren gewoon doen.
Wat ik helemaal vreselijk vond was dat ze de overgordijnen dan niet dichttrokken. We keken op de binnenkant van de latjes van de rolluiken. Een aangenaam zicht was dat niet. Van zodra ik groot genoeg was, trok ik de overgordijnen dicht om die vieze latjes niet te moeten zien.
Wat ik later wel heb kunnen afdwingen was dat de rolluik in de keuken omhoog bleef tot na de afwas. Maar dat is ook niet zonder slag of stoot gegaan, als ik me goed herinner.
Gelukkig waren er boven geen rolluiken. Zodra ik kon trok ik naar boven. Na de avondtaken 'gezellig' beneden blijven was voor mij een straf. 'k Had trouwens nog huiswerk te maken.
Op zaterdagavonden kwam ik wel naar beneden voor Mannix. En voor de Untouchables ook. En voor the Men from U.N.C.L.E. Maar meestal zat ik 's avond boven. Met ruim zicht op de stille donkerte buiten en enkel het bureaulampje aan. Dat vond ik genoeglijk.
Nu nog. Gordijnen open en bureaulampje aan. Geen gedoe.
Via huilen als intimidatiemiddel en als alarmsignaal -tekst 347 in 03/2019- dacht ik ineens aan 'wenen als chantagemiddel'. Jongens en mannen die niet tegen tranen kunnen worden vanbinnen helemaal week wanneer ze een zus, hun moeder, hun lief, of later hun vrouw, een dochter, een kleindochter in tranen zien.
Er zijn (jonge)dames die daar gebruik van maken, van die ontreddering bij de heren der schepping. Er zijn kinderen die de ontreddering opzettelijk veroorzaken. Volgens mij is het gokken op toegeeflijkheid. Voorlopig heb ik geen verhaal of vertelsel om dit te illustreren, maar misschien iemand anders wel. Vertel?
De dag na de bruiloft werd ze wakker met een houten kop. Teveel heilsdronken en even teveel toespraken met gelukwensen. Hun 'lang-en-gelukkig' zou nu beginnen, als men de kenners mocht geloven.
Ze trok iets warms aan. Ze keek naar haar man, nu haar echtgenoot. Het viel mee dat ze geen huwelijksnacht hadden moeten houden. 't Zou er lief uitgezien hebben. Hij lag nog half aangekleed ongeveer dwars over 't bed.
Oké, dacht ze, en rechtte haar rug. De moeders hebben hun bruiloft gehad, de poppenkast met de chichi en de chiqué. Met haar voet schoof ze de witte hoop moiré naar de kant, ze stapte over de stola en ging koffie maken.
Ze controleerde de thermostaat. 21°, dat zou warm genoeg moeten zijn. Koffie maken. Hij kwam de woonkamer binnen gestesseld. Ook met iets warms aan. - Koffie zeker? - Ja, kuchte hij, koffie. 't Was goed hé, gisteren. Hij bedoelde het feest, het gedoe. Ze glimlachte eens. Ze hadden zich geplooid naar de geplogenheden, ja. Hij roerde in de koffie en legde zijn hand op haar hand. Ze hadden die bruiloft overleefd.
Hij gaf haar een kneepje. Ze kneep eens terug. Hij rechtte zijn rug. Ze hadden toegegeven voor de bruiloft, maar het huwelijk, dat was van hen.
m - naar het gedicht van GMA – HiH-01/2016, bijgewerkt -
Het was hoogzomer. Ergens eind jaren '90. Een nichtje van LM had de mensheid verrijkt met een nieuw exemplaar en daar horen een aantal geplogenheden bij, zoals kraambezoek en bloemen. En kussen.
Opzij bij Abies kon ik in de schaduw parkeren en binnen kocht ik een boeket witte rozen, op lange stengel. Want zij heeft daar een vaas voor. Omdat ik de auto in de schaduw wou laten staan, ging ik het eindje naar de kliniek te voet met het boeket in mijn arm. Waar ik niet aan gedacht had was dat de bloemen uit de koelkamer kwamen en eens buiten sloegen ze tilt van de warmte, ook al liep ik aan de schaduwzijde van de baan. De overgang in temperatuur was te plots geweest. Eer ik gezien had dat de bloemen onwel waren geworden, was ik al op de hoek van de straat. Op slag hield ik het boeket ondersteboven om het sap weer naar de koppekes te doen stromen. Futiel gebaar, maar als beetjes konden baten ... Helaas, de overgang was echt te bruusk geweest.
Wat moest ik nu doen? Andere bloemen gaan kopen? Nee, die zouden ook een appelflauwte krijgen. Bezorgd en in gedachten stak ik het zebrapad over. Daar remde een auto. Vlak tegen de bloemen. ’k Keek naar het stoplicht, het was wel degelijk groen voor de voetgangers. ’k Keek naar de chauffeur. De patser haalde zijn schouders op en ging zitten wegkijken. Het koud zweet brak mij uit. Wat als … ? Er was geen mens op straat te bekennen, er waren geen andere wagens. Wat als die patser me aangereden had? Hij zou doorgereden zijn, zo verstoord keek hij, omdat ik bij groen licht dierf loslopen op een zebrapad.
In de kliniek verwachtte ik koelte. Die was er niet. Er was zelfs geen ventilatie. Enkele bezoekers sleften naar de lift, op weg naar hun dierbare. Het personeel aan de receptie zat te smelten achter glas.
In de kamer van de gelukkige moeder ging het er ook niet blij aan toe. Ze lag bezweet en ongemakkelijk op haar bed en vroeg onmiddellijk of ik de fles water kon open krijgen voor haar. De bloemen gingen op de tafel en ik zorgde voor water. Voor de moeder en voor mezelf. De zonnewering was neergelaten maar dat bracht niet echt verkoeling. De zon stond al van ’s morgens naar de voorgevel te grijnzen en in elke kamer lag of zat iemand te stoven. Behalve deze boreling, zij vond alles tussen de 35° en de 37° blijkbaar prima.
- Hoe vind ge haar? zuchtte de nieuwe mama.
Ik zette een kus op mijn wijsvinger en legde die voorzichtig op een teentje. Met een klein bewegingkje nam het teentje mijn welkom in ontvangst.
- Schattig, zei ik. Ge verwacht nog volk, wees ik naar de glazen. - Straks hebben we babyborrel, zei ze. JF is een ventilator gaan kopen. - Een babyborrel hiér ? Met dit weer? - Ge blijft toch ook ? slikte ze. - Nee meiske, daar had ge niet op gerekend, zei ik.
En ik ook niet, dacht ik erbij. JF kwam binnen met een enorme doos. Daarin zat een ventilator op voet. Als er nu maar geen verlengdraad nodig is, hoopte ik in stilte. De draad was lang genoeg. Er viel eens iets mee die dag. Terwijl ik de doos onder het bed schoof mompelde JF iets van blij mij te zien. Het was te warm om blij te zijn en zeker te warm om in zo’n kleine kamer te babyborrelen. Ik moest daar weg eer de anderen kwamen.
Ik nam afscheid met de belofte dat ik twee weken later zou bellen, en wuifde met twee handen. Op de gang bedacht ik dat ik beter met de trap naar beneden zou gaan. En wie had dat gedacht, in de trapkoker was het fris. Terwijl de deur van de traphal zachtjes dicht zoefde, hoorde ik het gezelschap uit de lift stappen. Ontsnapt! Ik was intijds ontsnapt. Van opluchting ging ik op de bovenste trede zitten verkoelen.
Buiten, opnieuw in de hitte, viel mijn cent dat ik de jonge ouders niet gefeliciteerd had en dat ik hen geen drie kussen gegeven had.
Twee weken later hebben we dat in orde gebracht. Op een frisse ochtend in september, met opnieuw bloemen op lange stengel. Want zij heeft daar een vaas voor.
Waar ik echt bang van word, ben en zal blijven tot mijn einde op deze planeet is van amateurisme. Mensen die bevoegd zijn maar niet bekwaam. Doe daar nog een snuif ego bij en de planning/communicatie/samenwerking binnen een groep wordt een nachtmerrie.
Van dat soort mensen ben ik bang. En niet alleen voor mezelf.
Bij de zuiderse temperaturen van de warme zomerdagen hoort het vakantiegevoel. Maar ik voel geen vakantiegevoel.
Misschien omdat de zuiderse geuren ontbreken. Wilde tijm en rozemarijn die langs de kant van het weggetje hun aroma afgeven. Vers gehakte look die in de slakom de olijfolie opvrijt.
Op onze breedtegraad ontbreken de geuren om de warmte aanvaardbaar te maken. Zonder de aroma's van het zuiden is dit geen vakantieweer, het zijn gewoon de hondsdagen. Die periode loopt van 20/07 tot 20/08 en begin & einddatum kunnen variëren. Ook dat nog.
In de hitte van de hondsdagen lijken mijn gedachte stroop. Kan ik ze daardoor gemakkelijker in woorden gieten? Nee, zo werkt het niet. Was dat maar zo.
met wapens aan tafel ~ een verhaal uit 1984, het pre-LM tijdperk
Behalve ooit bij een schietkraam op de kermis ben ik nooit met wapens in aanraking gekomen. Eén keer heb ik een alarmpistool van dichtbij gezien en ik dacht dat het een echt wapen was, 'k wist geeneens dat het niét echt was. Het dichtste dat ik bij echte wapens geweest ben was aan boord van een gastanker, in Venezuela.
Ik moest de vier Venezolaanse watchmen lunch serveren aan tafel, om 11h20. Die gastjes -piepjonge militairen- bewaakten met hun vieren het schip, half-automatisch geweer op de arm. Het zal 1983 geweest zijn, of 1984, en ik weet niet welk politiek regime er toen in Venezuela was.
We lagen tamelijk ver het binnenland in, ergens op de Orinoco, ver van de bewoonde wereld, en we laadden ammonia bij een onooglijke terminal met daarnaast nog onooglijker barakken voor hun werknemers.
Dat zo ver het binnenland in een gastanker moest bewaakt & verdedigd worden vond ik toen vreemd. Verdedigd tegen wie of wat … Tegen de libellen? Orinoco libellen, mooie diertjes maar het waren er heel veel, té veel.
En dat die militairkes alle vier tegelijk en gewapend kwamen eten vond ik nog veel vreemder. Wie bewaakte ondertussen de voorpiek, de achterpiek, de gangway en de brug tegen die duizenden libellen? Niemand. De vier posten waren onbemand. Heet dat niet een bres in het bewakingssysteem … wat een macho-gedoe heel die bewakingsshow.
Enfin, ze waren om 11h15 met veel vertoon & decibels de mess binnengekomen, met hun werkschoenen recht van deck op de beige linoleum. Ze hadden zich zonder vragen neergepladijsd en ik kon ze nog eerst van plaats doen veranderen want ze hadden als hooligans zomaar de tafel van de mecaniciens ingepalmd. Zoiets kan natuurlijk niet. Ze zouden eten aan het linker uiteinde van de grote tafel, de gastentafel, zoals dat voor hen voorzien was. Dus vroeg ik hen aan dié tafel plaats te nemen. Wat ze met gezucht en met tegenzin deden. De toon was gezet.
En toen plaatsten ze elk hun geweer naast zich tegen de tafel, tussen hen in. Dat kon niet, tussen die stoelen moest ik kunnen staan om te serveren. De geweren stonden in de weg. Dus : geweren aan de kleerhaken bij de deur, uit mijn weg. Dat wilden ze niet, de geweren moesten naast hen blijven staan, securidad! (Jaja securidad, tegen de libélulas zeker …)
Ik deed teken naar de kleerhaken bij de deur, wapens afgeven in de vestiaire, geweren aan de haken of anders 'no comida', op een toon alsof ik het voor het zeggen had aan boord. 'No comida?' deden ze, dan zouden ze wel eens naar de commandante gaan. 'Commandante?', dat is maar een woord. Ik nam de telefoon en begon een nummer te draaien, het nummer van de keuken. Want ik kon onmogelijk rechtstreeks de kaptein bellen, dan zou ik mijn chef passeren …
'k Leg de wapen-situatie uit aan chef LD, en dat ik bang was van die halfautomatische dingen, en dat de watchmen allevier tegelijk aan tafel waren. Gewapend.
"Stuur ze maar naar Den Ouwe," antwoordde chef LD. "Allevier".
Ondertussen werd er aan de tafel zenuwachtig overlegd, fluisterend, alsof ik Spaans verstond. Ik legde de hoorn neer. Ik deed teken en zei dat ze alle quatro naar arriba mochten gaan, naar el commandante. Rápidamente. Jamaar! Zo'n moeilijke jongens waren zij nu ook weer niet hoor! Ineens was het No Problema! En met krampachtig-vergoelijkende grimassen haalden ze elk de lader uit hun wapen, legden die voor hun bord, en deden dan wat lacherig. Maar de geweren werden weer schuin tegen de tafelrand gezet en ze stonden nog evenzeer in mijn weg.
"Bueno," zei ik genadig en serveerde zo goed mogelijk de soep. Toen ik met de schotels voor het hoofdgerecht binnenkwam hadden die iele mannekes de soepterrine leeggegeten en stonden de broodmandjes van de andere tafels bij hen op tafel, zo goed als leeg. Ik dacht dat ik iets kreeg. Niet om de soep, soep is er altijd genoeg, daarom had ik de terrine ook op tafel laten staan, maar om het stokbrood.
Hoe moest ik bij de 2de service, om 12h, aan 'mijn' mannen uitleggen dat er niet genoeg stokbrood meer was voor bij de soep?
De vier leken verbaasd dat er nog een hoofdgerecht volgde. Ik zette de schotels op het dressoir, bracht de broodmandjes in veiligheid en ruimde de soepborden af.
Bij het serveren van het hoofdgerecht schopte ik per abuus & met een knal de eerste twee geweren omver. Nu ze ongeladen waren dierf ik dat per abuus wel. En ik excuseerde me natuurlijk. En omdat er duidelijk nog eten te krijgen was excuseerden zij zich ook voor dat wapengekletter. De twee mannen aan de overkant van de tafel legden hun geweren al opzij, nog voor ik bij hen was.
Uiteindelijk zag het er zo uit : de vier mannen zaten aan het ene uiteinde van de lange tafel, de vier laders lagen tussen hen in, en de vier geweren lagen op de andere helft van de tafel. Al die olierommel bovenop een wit tafelkleed!
Om 11h50 hoorde ik de deur van de traphal gaan. Klokvast. Dat was kaptein PE die naar de keuken ging voor zijn dagelijks overleg en praatje met chef LD. Klokvast, er zijn nog zekerheden in deze wereld.
Kaptein PE (in haven altijd in full uniform) komt langs de deur van de mess, ziet die ijzerwinkel op tafel liggen, en kijkt lichtjes vragend naar mij. Ik doe discreet teken dat ik het ook niet weet, waarom er aan deck geen enkele bewakingspost bemand is. En dat ik er niet kan aan doen dat die rommel op een wit tafelkleed ligt.
Van uit de deur bekijkt kaptein PE die mannen. Zwijgend. Traag en één voor één bekijkt hij ze. Nog steeds zwijgend. 1 stilte zegt soms meer dan 1000 woorden.
Toen zei hun hoofdman iets en ze stonden recht, namen hun wapengerei en wrongen zich onderdanig langs kaptein PE naar buiten. Die zette ook geen stap teveel opzij hé, van theatraal gedoe kende hij alles.
Ene van die gasten had in zijn haast zijn lader op tafel laten liggen. De man werd door kaptein PE terug geroepen, terug geblaft eigenlijk : "Hombre! …" Hombre kon zich weer naar binnen wringen, lader nemen en terug naar buiten wringen. Staart tussen de poten. Ziezo, de 1ste service was afgelopen. Ze waren zelfs hun appel vergeten mee te nemen. En in de tropen is appel een lekkernij.
Voor het avondeten aten ze in de dutymess (de werkmess). Dat leek me logisch ja, met werkbotinnen komt men niet in de mess, dan eet men in 'den duty'. En naar ik gehoord had kwamen ze om beurten eten. Dat leek me ook logisch ja, als er moet bewaakt worden, moet er bewaakt worden. Zelfs tegen libélulas.
In de moderne tijd heet het 'aangestaard door het wit scherm', wanneer de inspiratie het efkes laat afweten. Dat wit scherm vind ik zo erg niet. Ik zie het niet echt want tijdens het typen hou ik mijn ogen op het klavier omdat ik niet kan blindtypen.
En op het klavier is het veel erger gesteld dan op het scherm, geloof mij. Daar word ik met stil verwijt aangekeken door 26 zwarte lettertoetsen. Ze zien me vandaag efkes niet graag. En de leestekens doen mee natuurlijk. Zo zijn ze. Leestekens zijn al even rap beledigd als letters, dat is algemeen geweten.
De cijfertoetsen en de functietoetsen staan erbij, kijken ernaar, en grinniken en grijnzen en smalen. Als ze konden zouden ze nog dat merengue danske doen ook. - Ze weet met haar lieve lettertoetskes geen weg. Ha ! - Ze zit in de knoei. Ha ! - Ze weet niks te typen. Ha ! - Z' is ni goe bezig hé … Dat laatste komt van de numlocktoets. Die die toets doet al jaren hautain omdat ik nog altijd de cijfertoetsen bovenaan gebruik.
En mijn arme letters zwijgen, verongelijkt en ook nukkig omdat ik niks onderneem tegen de hooligans op het klavier. Ze zwijgen, ze durven niet anders met het toetsengeweld rondom hen.
Een wit scherm? Erg? Een 100-tal zwarte knoppen die balorig doen, dát is pas erg.
Sinds hun eerste schooldag zaten ze in dezelfde klas. Dat was nu twaalf jaar. Dat was twee keer zo lang als zijn ouders getrouwd geweest waren.
Ze trokken al twee jaar samen op eer hij haar mee uit dierf vragen. Een afspraakje heette dat toen nog. Hij werd 18. Hij wou geen drukke fuif om zijn verjaardag te vieren, hij wou een etentje met haar. Met alles er op en er aan, in een restaurant met witte tafellakens en kaarsen. Daarvoor had hij gespaard. Ze waren vroeg. Ze waren de enige gasten. Zijn hart klopte in zijn keel.
- Waarom? vroeg ze, terwijl ze rond keek. - Waarom wat? vroeg hij. - Waarom een etentje op uw verjaardag? Dit etentje? - Omdat ik al van mijn tiende verliefd ben op u, zuchtte hij.
Het was er uit voor hij het wist. Domweg. Dom, gruwelijk dom. Dat had hij anders gepland, dat had anders gemoeten! Zijn tenen verkrampten en hij wenste dat hij elders was. Hij bleef onbeweeglijk zitten, versteend.
- Ja, zei ze.
Nu gaat ze weg, dacht hij. Ze gaat weg en ze komt nooit meer terug. Maar ze bleef zitten. Hij keek op.
- Ja, zei ze nog eens. - Ja? deed hij warrig. - Ja, ik wil met u trouwen, zei ze ernstig.
En toen kwam op zijn gezicht een aarzelende, voorzichtige glimlach die hem mooi maakte als een engel. Het was de wonderlijkste glimlach die ze ooit gezien had.
Acht jaar later zag ze opnieuw die wondere glimlach, toen hij hun boreling in zijn armen hield.
m, naar een gegeven van RF - HiH-07/2016, bijgewerkt -
Onze eerste computerstoel in 1992 was zo'n klein blauw zwenkgevalletje. Eigenlijk was het een stoeltje voor een tienerkamer. En op een dag heeft het luchtpompje het begeven, het stoeltje was niet meer in de hoogte verstelbaar. Het bleef in de laagste stand staan. Eigenlijk was het een miskoop, want het stoeltje was gewoon veel te licht voor volwassenen. En uit protest ging het kapot. Maar ik wou het niet kwijt. Daar werd LM ongedurig van. Hij ziet gewoon wat er staat (in dit geval een kapotte stoel) niet wat het moet worden (een voetenbankje op wieltjes).
'k Heb de rugleuning en het verbindingsstuk er afgevezen en toen hadden we een lage tabouret. Op wieltjes. Op zwenkwieltjes!
Een tijd later zag ik bij de verzekeringsagent dat zo'n lage tabouret op wieltjes gebruikt werd om zittend in de laagste archiefkasten te kunnen werken. Om de jongste bediende niet met de mappen over de vloer te laten rondkruipen, was dit laag wielstoeltje een elegante oplossing.
Ik deed LM teken dat mijn tabouret-idee nog niet zo gek was, dat er nog mensen waren die voor kapotte stoelen een tweede leven konden bedenken. En dat het te zot was om zo’n onderstel met zwenkwieltjes naar het containerpark te brengen.
- Jaja, maar thuis hebben we geen archiefkasten … - Nee, maar we hebben wel lage kasten en lage schabben. - Daar kunnen we in zonder tabouret! - Wacht maar. Wacht maar af …
Veel later (2005?) heb ik gelijkaardige dingen gezien aan boord van een schip. Daar was zelfs de zit van het onderstel gehaald en op de vlakke plaat die dan rest had men een houten kist gemonteerd. Zo had men materiaalbakken op wieltjes. Wanneer het pirrewitje in gebruik is, kan men niet voor elk wizzewasje de palettransporter van stal halen newaar. Vandaar de drie materiaalbakken op wieltjes.
Opgetogen, zeg maar triomfantelijk, zong ik lof over die materiaalbakken met hun onderstel op vijf zwenkwielen, en dat het te zot om zo'n onderstel weg te doen terwijl er nog zoveel mogelijke toepassingen …
- Jaja, 't is al goed hé!
Enige dagen later zag ik LM achter zo'n shipsmade materiaalkarretje naar voren gaan, samen met de aspirant. Ze hadden het model een upgrading gegeven. Achteraan stond een T-model stuurstang aan de bak, en vooraan was een trektouw voorzien, helemaal met de apenvuist en al. (de bol aan het einde van het touw, gemaakt door de matrozen)
Nog een paar dagen later was de houten bak geschilderd.
En zo hadden de drie materiaalbakken op zwenkwieltjes, door de stuurstang een eerste upgrade gekregen door de mannen van Het Machien, waarna er door de mannen van Deck verder aan gewerkt werd in de vrije uren. De rijdende materiaal bakken waren de dada van de matrozen geworden, want Filippijnen zijn enorm goed in mooi maken. En in lapmiddelen ook, 'voorlopige' oplossingen, daar zijn ze ook goed in, maar dat is een ander hoofdstuk.
- Ze zijn er iets moois van aan het maken hoor, zei LM. Tja, hij had hun creativiteit op gang gebracht met een stuurstangetje en een trektouw. En toen kwamen zij op dreef met kleuren en tekeningen. Na een aantal dagen zagen de bakken er uit als riksja's. Jammer dat ik er geen foto's van heb.
De drie materiaalkarretjes bleven eigendom van deck. De mensen van 't Machien mochten de karretjes gebruiken wanneer er werk was aan de deck machinery, maar ze mochten de karretjes niét mee naar beneden nemen. De karretjes bleven geparkeerd in de decklocker. Daarin was de bootsman formeel. Voet bij stuk. Been stijf.
Veel later ...
Begin juli 2012 ging LM door zijn knie, finaal. Het gebeurde aan boord van een schip. En nu heeft hij een beetje een stijf been, ondanks de knieprothese en al wat er op volgde.
Mijn idioot laag tabouretje op zwenkwieltjes dient sindsdien om zijn knie op te laten rusten tijdens het TV-kijken, en op te zitten tijdens het de diepvriezer uit kuisen, de onderste schabben in de bureaukasten op ruimen, de onderste draden van de droogtoren leeg maken, en om in huis nog een aantal jobkes te kunnen blijven doen. Hurkend of knielend gaat het niet meer. Zittend dan maar, op dat laag tabouretje met zwenkwieltjes. Op een mooi groot kussen met afhangende tippen.
Die wieltjes hebben de afgelopen jaren tamelijk wat kilometers afgelegd hier in huis.
De snotneus was twee en zeer zelfredzaam ook al dribbelde hij nog. - Geef eens een kus, zei de mama.
Kus, dacht hij. Kus! Zijn snuiteke verhelderde en onmiddellijk dribbelde hij mijn kant uit. Ik was gevleid door zoveel bereidwilligheid, blijkbaar inspireer ik vertrouwen, klein grut voelt zoiets aan newaar …. Deze en andere glorieuze gedachten verblijdden mijn hart.
Met zijn twee handjes nam hij de mijne. Ô, wat was ik gecharmeerd, hij kon zelfs niet wachten tot ik hem op de schoot genomen had. Ik zou zowaar een handkus krijgen … Wat een schatje!
En toen grondig, in twee bewegingen, veegde hij aan mijn hand zijn neusje af. Daar ging mijn zelfbeeld. Hij had een 'kiebel' in zijn neus en die moest weg, meer was dat niet, zei de Oma.
De mama keek wat gegeneerd en kwam met een zakdoekje. De Oma stelde haar gerust en zei dat maart daar wel tegen kon. En ik zat te schudden van het lachen, met al mijn glorieuze gedachten …
Op dat ogenblik kwamen Opa en zijn tweede echtgenote binnen. Niet echt oma-materiaal, die echtgenote. Te jong ook.
De dribbelaar zag een andere hand binnen bereik en ik wou de kleine tegenhouden. Er kwam een knipoog van de mama dus liet ik hem gaan, jawel, neusje afvegen. Er volgde een gilletje. Haar hand was niet bestand tegen snotneusjes.
In verband met zorgzaamheid wordt mijn scherm overspoeld met afbeeldingen en tekeningen. Onzinnige, op het randje af rommel maar ook zinnige, als kleine filosofietjes.
Zorgzaamheid hoort ook bij menselijk gedrag. Ik herinner me een zinnetje uit de geschiedenislesjes in de lagere school, over het Steentijdperk : "en zij begroeven hun doden".
Dat kon ik toen niet plaatsen. Want, tja, wat zou men anders doen met doden dan ze begraven? Dacht ik toen. Later pas werd een en ander duidelijk, bredere context en zo. In afwachting was het begraven van de doden een maatstaf voor menselijkheid ofte menselijk gedrag.
Vandaag zorgzaamheid dus.
Niet de hormonaal gestuurde zorgzaamheid van ouders die maakt dat we als kind de leeftijd van de zelfredzaamheid halen, maar de haast groothartige zorgzaamheid.
Vorige winter hadden LM en ik op een morgen een meningsverschil over iets dat waarschijnlijk een bijzaak was maar kapitale afmetingen had aangenomen. 'k Denk dat het over het avondmenu ging. LM maakte zich klaar om boodschappen te gaan doen en toen hij de deur achter zich dichttrok waren we er nog niet aan uit. Ik dacht : lastig manneke, klein kind, de frisse kou zal u helpen nadenken ! De bel ging. Ik dacht : hier, meneer is zijn sleutels vergeten ook nog.
- m, als ge buiten moet zijn, wees voorzichtig want dat ligt hier spiegelglad. - Waar? Niet op de rijbaan, ze hebben vannacht gestrooid. - Hier, op het tuinpad, en op de oprit. Glad.
Daar werd ik op slag stil van. Zijn zorgzaamheid had het overgenomen van zijn 'grootste gelijk'. Aan zijn bekommerde toon hoorde ik dat hij zelf niet besefte hoe grootmoedig hij was op dat moment.
- Kom dan misschien terug naar boven als het daar zo gevaarlijk is. Die boodschappen kunnen straks nog, wanneer het boeltje gesmolten is. - Jaa …, misschien is dat beter.
Natúúrlijk is dat beter, dacht ik, maar dat zei ik niet, men laat de grootmoedige in zijn waardigheid.
m – HiH-02/2017, bijgewerkt - wat we dan gegeten hebben die avond weet ik niet meer
'k Heb het woord banner opgezocht. Omdat ik zo vaagweg het idee had dat er een Nederlands woord voor bestaat. Ja dus : wimpel. En als ik iets gevonden heb op het Net, dan apporteer ik dat braafjes, want zo zit dit mens ineen.
Wikipedia vraagt om de zoveel tijd een vrijwillige bijdrage, om reclame-vrij, dus ongesponserd en vrij van verplichtingen te kunnen blijven werken. Toen ik die melding voor de eerste keer zag verschijnen dacht ik, tja vrij onderzoek en zo … onafhankelijkheid heeft zijn prijs.
Alleen, ik heb geen betaalsysteem op mijn laptop omdat ik dyscalculie heb. Het komt er op neer dat ik mezelf niet kan betrouwen met cijfers. Jaartallen gaat nog, meestal, en datums ook. Maar met lange cijfergegevens loopt het regelmatig mis. Ik kan nog geen telefoonnummer foutloos overnemen. Laat staan een rekeningnummer. En storten op de verkeerde rekening, dat ben ik niet van plan, nooit geweest. Daarom heb ik geen betaalsysteem. LM doet mijn betalingen.
Dat vind ik een prima regeling, maar feitelijk mag ik me te pletter doneren, LM ontvangt de bedankmailtjes. Dat is oké hoor, dat is niet erg. Alleen blijven ze míj dan porren dat ik wel eens over de brug zou mogen komen, als veelvuldig gebruiker. En ik kan hen niet verwittigen dat ik al lang gestort heb via LM. Telkens het equivalent van een krantenabonnement, want ik raadpleeg Wikipedia nogal vaak.
Nu zat ik te rekenen, ik ben sinds 2003 bij SenNet. De eerste paar maanden op de chat, toen nog maar 1 chatroom groot, en later bij een mailgroep gedurende 10 jaar, later een andere. En nu hier in september twee jaar. Alles bijeen ben ik ongeveer dagelijks op SenNet te gast.
Want men is te gast op SenNet hé, er werd nog geen lidgeld gevraagd. Terwijl heel de infrastructuur toch serieus wat geld moet kosten. Elke maand moeten er facturen betaald worden. De beveiliging alleen al …
Hoog tijd om eens een bloemetje mee te brengen voor de gastheer, ook al zijn er reclame-inkomsten. Zouden die dan niet meer volstaan? Écht niet?
Als ik mijn verblijf bij SenNet reken aan 1€ per dag, ongeveer zoals een e-krantenabonnement, dan kom ik aan 365 x 16 = 5840 dagen à 1€ per dag, dat is 5840 €. Eh, dat heb ik vandaag niet in huis liggen. En zelfs met een serieuze seniorenkorting van 50%, blijft het 2920 €.
Een jonge moeder gaat voor het eerst na vele, vele maanden een dagje weg. Een welverdiend uitje, zou men denken. Even ontspannen met de vriendinnen, onder volwassenen, heel eventjes weg van het gebrabbel, de luiers en de reflux.
Ze kan het toch niet laten naar huis te bellen en overstelpt de (dure) professionele oppas (van een erkend agentschap) met zoveel controlevragen dat het ongeveer beledigend wordt :
- Tot hoe laat heeft hij geslapen? - Hij hééft toch geslapen? - Heeft hij goed gegeten? - Ge hébt hem toch eten gegeven? - En hij heeft alles opgegeten? - Hebt ge zijn luier ververst? - Heeft hij geweend? - Zou ik niet beter naar huis komen? - Ge hebt hem toch dat broekje aangedaan dat ik gereed gelegd heb? - Hij heeft het toch niet te warm? - Geeft ge hem toch genoeg drinken? - Misschien zou ik toch best naar huis komen …
De oppas blijft geduldig en professioneel en beantwoordt alle vragen, de soms zelfs beledigende vragen van de jonge moeder. En ondertussen kijkt ze glimlachend naar dit:
'Ga eens de wereld verkennen, klein bazeke, vandaag kan het eventjes.'
Toen ik nog jong kind was en rot vertroeteld werd -niet verwend, wel vertroeteld- reed mijn grootvader Pit regelmatig met mij van Borgerhout naar Brasschaat, naar het Peerdsbos. Op de fiets. Hij liet me kiezen tussen 't Peerdbos in Brasschaat en 't Rivierenhof in Deurne.
En ik koos telkens voor 't Peerdsbos, naar men zei. Waarschijnlijk omdat ik Peerdsbos gemakkelijker uitgesproken kreeg dan Ri-vie-ren-hof. Volgens mijn Ma reed die brave mens dan telkens met mij naar 't Peerdsbos in Brasschaat. Het resultaat was wel dat Pit een aantal kilometer verder te trappen had. Het was dan zo'n 20km, heen en terug.
't Rivierenhof in Deurne was maar 4 km heen en terug, misschien zelfs minder, gewoon de Turnhoutse Baan volgen. Toen was dat nog vlot te doen, op de Turnhoutse Baan fietsen met een jong kind erbij. Hij had met mij evengoed naar 't Rivierenhof kunnen rijden en me wijsmaken dat dit het Peerdsbos was, maar dat deed hij niet. 't Moest zjust zijn. Vals spelen, dat doet men niet, muzikant zijnde.
Ik zat vooraan op de stang, op een rood zadeltje met twee voetsteuntjes, eentje aan elke kant. Telkens wanneer hij dat rood zadeltje monteerde stond ik te kijken op het wonder. Dat zadeltje veranderde de fiets van een groot zwart gedrocht in iets dat getemd was, iets waarop ik mee kon. Dat zadeltje maakte ook dat de wereld er plots anders ging uitzien. Groter. Weidser.
Misschien hebt ge ons ooit zien langsrijden, een grootvader die aan het pronkfietsen was met zijn kleindochter die de wereld verkende.
Toen LM & ik mekaar een tijdje kenden noemde ik hem Poopy. Omdat hij zo'n strakke achtersteven had. Zoals het schip waarop we mekaar leren kennen hebben.
Mijn cent viel vrij vlug dat men zo'n naampje best niet in het openbaar gebruikt en in het openbaar werden dus geen troetelnamen meer gebruikt. Eerst nog wel verkleinnaampjes, maar dat klopte niet. Ik hou niet van een verkleinnaampje voor mezelf en LM is te groot van gestalte voor een diminutief. Troetelnaampjes en verkleinnaampjes raakten in onbruik. Vooral in de buitenwereld, en in de buitenlandse situaties en omstandigheden.
Eerst en vooral aan boord, zijn mannen zouden te hard lachen als ze aan tafel troetelnaampjes hoorden en ze zouden zeer waarschijnlijk de naampjes achter zijn rug beginnen gebruiken. Zo'n situatie kon het schip niet hebben, de werksituatie aldaar is een tamelijk strak hiërarchisch systeem.
De rederijen werkten toen al met lagere bemanning uit Aziatische goedkope loonlanden, ontwikkelingslanden zeg maar, en daar zaten bij momenten flink wat marginalen tussen. Door hun aantal voerden ze bij momenten de boventoon. Dat is in orde gekomen. Op verschillende manieren. En nu, een twintig jaar later, herhaalde zich die geschiedenis, omdat de rederij qua lagere bemanning aan het overstappen was van Filipijnen, die zich ondertussen (prima) aangepast hadden naar Bulgaren, die goedkoper zijn.
Alle integratiewerk kon herbegonnen worden.
Waar de Filipijnen ooit een clan vormden aan boord, waren Bulgaren een maffia, waarschijnlijk al van vóór de aanmonstering. Dit terzijde.
Dus LM & ik hadden onze koosnaampjes afgeschaft, toen in '92.
In '96, aan boord van de M/T J. deed de echtgenote van de Chef Mécanicien een reis mee. Toen heette die graad nog Chef Mécanicien ofte HWTK, Hoofdwerktuigkundige, de rechtstreekse baas van LM. Later werd de voertaal aan boord Engels, en die functie heette vanaf dan Chief Engineer.
Zij noemde haar man, de Chef, iemand met dezelfde graad als de Captain, consequent 'chou' en bij momenten 'chouchou'. Na drie dagen was chouchou zijn bijnaam en alle Filipijnen wisten wat het wou zeggen. Dat ze daardoor dag-in-dag-uit het gezag van iemand met vier strepen ondermijnde, zag ze niet in.
En Neptunus weet dat we geprobeerd hebben het haar duidelijk te maken, de capt, LM en ik, dat ze haar man beter bij zijn voornaam zou noemen dat ze naar haar Chou in het openbaar beter niet Chouchou kon noemen, en dat ze dat zeker niet door de alleyways moest gillen à la Castafiore. Tevergeefs.
Vond de Chef dat zelf ook? Dat weet ik niet. Die had denkelijk andere prioriteiten met zijn Castafiore.
Het resultaat was wel dat een hoop volk het over Chouchou had, wanneer de opperbaas bedoeld werd. Dit lijkt misschien anekdotisch, maar het mens had met haar zelfgenoegzaam gedoe wel een bres in de hiërarchie geslagen.
Wanneer men meevaart als scheepsgezel, dus niet als bemanningslid, heeft men zich te plooien. Ik heb de twee situaties ervaren. In de 13 jaar als bemanningslid had ik niks te zeggen, maar ik had wel iets te piepen, binnen het sociaal weefsel in de huishouding van een 20 à 25-tal mensen. In de 17 jaar als scheepsgezel, had ik niks meer te zeggen en zéker niks te piepen. Men bestaat enkel nog via de graad van de echtgenoot. En dat had Castafiore niet door. Door haar gedoe maakte ze van hen beiden een mikpunt. En dat kan niet. Men maakt van een Chief Engineer geen mikpunt.
Mijn zusje Laura had cijfers leren lezen. En vanaf toen las zij de cijfers op de wegwijzers luidop voor, vanop het midden van de achterbank.
- Vijf! - Vijf wat? vroeg iemand dan plichtsbewust. - Vijf killemojter! Als er twee cijfers waren ging ze rechtop staan in het midden tussen de twee voorzetels. 'Ga zítten' - ik heb het ma honderden keren horen zeggen. In '64 waren er nog geen autogordels.
Maar Laura was soms te opgewonden - Eén zés! knalde ze blij in mijn ouders hun oor, het linkeroor van ma en het rechteroor van pa. - Zestien, zei dan iemand plichtgetrouw. - Zestien, herhaalde Laura dan. - Zestien wat? omdat ze het van ons verwachtte en wij haar snuiteke zo graag zagen als ze het woord uitsprak. - Zestien killemojter, zei ze en haar wimpers gingen op en neer bij elke lettergreep van dat moeilijk woord.
Het woord killemojter is nog een 25 jaar meegegaan. Wel, af en toe werd het nog eens gebruikt in vaste uitdrukkingen zoals 'miljoen killemojter', als iets echt ver weg was.
De uitdrukking is pas bewust achterwege gelaten toen Laura's oudste leerde praten. En het dook terug op toen die oudste stages begon te doen. Ver weg. In Zweden en zo. Dat was ver voor het moederhart van Laura, miljoen killemojter ver.
'k Was op zoek naar een illustratie van een perpetuum mobile (die hangende glanzende metalen bollekes die botsen) en al snuffelend & surfend kwam ik dit artikel tegen:
Waarom een perpetuum mobile onmogelijk is, 07-07-2009 door Etienne Vermeersch Leestijd : 5 minuten Leestijd : 5 minuten !?!
Dat vind ik eigenaardig, dat men bij een tekst een leestijd aangeeft. Vooropstelt. Dat men op You Tube bij elk filmpje de kijktijd geeft vind ik fijn. Daarom vermeld ik ook telkens bij een link naar een filmpje de duur ervan.
Kijktijd is objectief meetbaar. Of men die tijd er aan wil besteden, is dan weer subjectief, dat beslist de kijker zelf. Er zijn misschien dringender zaken in het leven dan een filmpje van You Tube, newaar.
Leestijd is niét objectief meetbaar. Wat als ik het artikel niet verhapstukt krijg binnen de vooropgestelde vijf minuten? Want het artikel gaat over fysica, het is van Etienne Vermeersch én het staat bij Skepp. Bínnen de zoveel minuten … alsof de Prof niet een lectuur aanbiedt, maar een examen oplegt. Zeer waarschijnlijk zal ik 3 x 5 minuten nodig hebben om het te vatten en nog eens 3 x 5 minuten of meer om er een klein ietske van te snappen.
Oké, die leestijd van vijf minuten is een richtlijn. En toch … Ik vind het vreemd: leestijd , zoveel minuten. 'k Vind het elitair ook. Wie meer tijd nodig heeft is een dummie? Mijn goesting was op slag over, mijn interesse was weg, ik heb het artikel zelfs niet gelezen. Sorry Professor!
“Verleden week waren wij even aan zee, en in een taverne-ijssalon in Blankenberge stond op de achterkant van de menu-kaart, onderstaande tekst. Met toestemming van de uitbater hieronder die tekst die ik wel de moeite vond. Ik heb zelfs een half uurke gepraat met de uitbater. Hij vertelde mij ook o.a. dat hij maar 4 maanden per jaar open is maar dat hij voor alles een jaar moet betalen. Zoals Sabam-rechten zei hij, die moet ik voor het hele jaar betalen. Ik vond het wel even de moeite om dit te lezen.”
"Onze prijzen zijn inclusief: BTW + Dienst (41 %), RSZ, Sabam, jaarlijkse vakantie, eindejaarspremie, gewaarborgd maand- en weekloon, vervoers-kosten, onroerende voorheffing, pensioen voor zelfstandigen, brandverzekering, verzekering arbeidsongevallen, verzekering storm-, hagel- en waterschade, verzekering voor zelfstandigen, verzekering glasbraak, verzekering burgerlijke aansprakelijkheid, verzekering winstderving, verbruik van water, gas, elektriciteit, algemene milieubelasting, bijdrage hernieuwbare energie, bijdrage warmte - krachtkoppeling, distributiekosten, transmissie-kosten, federale bijdrage, bijdrage voor de gemeente, brandstof, telefoon, lidmaatschap beroepsverenigingen, lidmaatschap handelaarsbonden, donaties aan sportverenigingen en clubs, advertentie en reclamekosten, onderhoudskosten, inkoop grondstoffen en bijhorigheden, herstellingskosten, aankopen glas- en vaatservies, onderhoud linnen, professionele wasserij, moderniseringskosten, inrichtingskosten, lonen, geneeskundig onderzoek personeel, gemeentetaksen op tewerkgesteld personeel, taks op reclameborden, onderhoud motoren, taks op verkoop aan venster, taks op riolen, verzekering BA onder aanneming, bijdragen bestaanszekerheid, bijdragen sluiting onderneming, heffing van het Vlaams Gewest ter bescherming van de oppervlakte wateren tegen verontreiniging, aanvullende crisisbijdrage, billijke taks op muziek, provincie taks West Vlaanderen, neonreclames, gemeente taks op vuilnis ophaling, administratiekosten, inkomstenbelasting, herziening inkomstenbelasting, polderbelastingen, publiciteitskosten, verzekering objectieve aansprakelijkheid, beheersbijdragen sociaal secretariaat, ECO-cheques, aankoop geregistreerde kassa, opleidingen, handelshuur, nalatigheidsintresten, maandelijkse bijdrage elektronische betalingen en ... ons salaris om U bestendig en beter te bedienen."
Lang geleden, nog voor er sprake was van rookverbod en witte kassa, zei iemand uit de financiële sector me "Wie nu nog iets in de voeding of in de horeca wil beginnen, die is getikt. Van alle zelfstandigen wordt de horeca het meest uitgeknepen." En blijkbaar is het nog altijd zo. Misschien is het zelfs erger geworden.
Dan vraag ik me af, de mensen die nog iets in de horeca willen ondernemen, "wie zijn zij, wat doen zij, wat drijft hen …" ;o) Vooral dat : wat drijft hen in 's hemelsnaam? Er moet toch iets tegenover staan dat het de moeite waard maakt?
Horeca, en dan zeker seizoens-horeca, is één groot mysterie voor mij. Het is plezierig dat de etablissementen er zijn, liefst in elke prijsklasse, en ik heb ooit met voldoening een jaar in de horeca gewerkt. Horeca vervult een sociale functie volgens mij. Maar zelfs als werknemer met zeer beperkte verantwoordelijkheden, was één jaartje wel voldoende.
Persoonlijk snap ik niet dat iemand zich in die sector nog als zelfstandige wil vestigen. Men moet al soliede achtergronden hebben en stevige troeven eer iets op termijn blijft bestaan. 'Als dit maar niet erger eindigt dan Kaas van Elschot' denk ik soms. Maar dat zal de leeftijd zijn.
Die dag was het te warm voor mij. Het enige waaraan ik kon denken was pootje baden. En dan liefst in zout water. Een wandeling op nat zand, dat masseert de voetzolen, met aan de enkels verkoeling door het zeewater. Dat leek me die dag het toppunt van zaligheid. Liefst bij hoog tij, want anders zijn we te ver van de bewoonde wereld af, in geval iemand een sanitaire stop wil houden.
En een parasol, want men heeft schaduw nodig. En een wandelpartner om mee te praten. En iemand om die parasol te dragen. Nu zijn we al met drie. Is die parasol dan wel groot genoeg?
Sanitair, parasol, het wordt ingewikkeld. Waarom kan ik niet meer kommerloos dromen. Over pootjebaden, énkel over pootjebaden. Waarom komen bij mij praktische bezwaren onmiddellijk de dromerij bederven. Was het zelfs te warm om te dromen ? 'k Was nochtans goed begonnen.
Is dit een onbekende Miró? Een pas ontdekte Kandinsky?
Niks van. Herinner u de stoeipartijen als kind in ondiep zeewater. Dan kreeg men al eens een slok water binnen. Of men likte al eens een druppel van de lippen. Dat smaakte zout. Maar zeewater bevat niet louter zout. Zeewater is een habitat.
Bovenstaande foto is een 25x vergroting van één druppel zeewater met zijn bewoners :
Het nadeel van clichés is dat ze waar zijn. 'k Zou het graag anders zeggen maar : de wereld ís klein.
Toen ik een aantal dagen geleden binnen het thema zee iets over een druppel zeewater aan het ineen knutselen was, dacht ik aan ander zwemwater, of niet-zwemwater, zwembadwater en aan een aantal verhalen die zich ooit in een zwembad afspeelden.
Ik had de zomer van '77 voor ogen. We gingen elke zondagochtend zwemmen met een flink aantal mensen. Op zondagochtend was het er zeer rustig, we hadden het bad ongeveer voor onszelf. Er was iemand bij die kon sierduiken, of kunstduiken, of hoe het heet. Zijn naam is me pas een dag of drie geleden te binnen geschoten : G. Zijn familienaam wou niet mee boven water komen.
Het was elke zondag afwachten of G zou willen springen. Het hing er van af wat hij de avond tevoren uitgespookt had. Of hij zijn concentratie kon vinden, op een zondagmorgen. Want eigenlijk waren we daar allemaal een beetje om onze kater weg te zwemmen. Soms was Toppiéke erbij, toen 5j, de dochter van mijn zus Tina.
G deed meestal eerst wat sprongen van de lage springplank. We zwommen en we speelden en we lachten en het leven was fantastisch. G zijn sprongen werden gaandeweg intenser en wanneer hij de ladder van de hoge springplank op klom, wisten we dat het menens was. Dan werd het tijd om te zwijgen en om te kijken.
Op een keer stond ik samen met Toppié aan de korte kant, aan de diepe kant. Ik bewonderde hoe G dat weer eens krachtig en tegelijk sierlijk volbracht.
Toen ik weer naast me keek, was de kleine weg. Ik gilde het zwembad bijeen, TOPPIÉ IS WEG. De jongens hadden ook G staan bewonderen maar ze doken wel allemaal direct het bad in. Ik bleef aan de kant staan om te kijken of ik ergens iets kon zien.
In de stilte die volgde kwam er een stemmetje van aan de rand, vlak voor mijn voeten, daar hing Toppiéke rustig met twee handjes aan de greep van het bad. Een nat snuiteke dat naar boven keek en vermanend zei, "ik ben iérr óórr maarrrt" ... Ik heb haar bij de armpjes naar boven getrokken (foei) en toen heb ik haar ongeveer plat gekust van opluchting.
---- Ze stond vlak naast mij, maar ik keek naar boven, naar de hoogste springplank om nog eens een spectaculaire duik van G te zien. Ondertussen sprong het klein ratje naast mij ook het water in. En dat had ik niet gemerkt. Terwijl ik het zit te typen krijg ik weer rillingen. Ik had haar hand moeten vasthouden. Ze kon al wel zwemmen, maar toch. ----
Toen ik tien dagen geleden dat alles aan het overdenken was, vond ik het erg dat ik me de familienaam van die gast niet kon herinneren, want hij was er toch elke zondagmorgen bij, die zomer van '77.
En eergisteren kwam er een mail van Tina, uit Frankrijk, of ik ene GJ ken … Een Belgische vriendin die ginder woont had naar hem iets gemaild over Tina, waarop de GJ in kwestie vroeg of Tina-zus-&-zo misschien familie was van een zekere maart-zus-&-zo. Ja dus. Tina vraagt me per mail of ik een zekere GJ ken. Ik bleef naar het scherm, naar die mail staren. Tien dagen geleden zat ik te denken aan heel die periode en een week later duikt hij op. Na bijna 40 jaar. Met familienaam en al. Zo kort na dat denken over zwemmen.
Ik vroeg Tina of hij ooit sierduiken gedaan heeft, om zeker te zijn dat we het over dezelfde hadden.
Volgende mail : Yep, sierduiken, toen-en-dan. Studies : daar-&-daar. Dat issem. GJ !
Ze vroeg vandaag of ik buiten die zomer van dat zwemmen nog andere herinneringen had aan hem. Zij noemt het memories. Jawel. En daar ben ik ongeveer heel de dag mee bezig geweest.
Het was een zomer van '77, dat zwemmen op zondagmorgen, want in de zomer van '78 was ik al bij de koopvaardij, dus weg uit België
Wat ik me verder nog herinner over GJ is dat hij een soort oprechte vriendelijkheid uitstraalde. Niet de sociabele ego-vriendelijkheid met de blikkerende tanden-glimlach en het opgepept gekwek. Ook niet de gewiekste nep-vriendelijkheid van ene die maar aan één ding denkt.
Er was iets authentieks aan die gast. Er ging rust van hem uit. Actieve rust, bedoel ik. Integriteit ook. Misschien omdat hij een vijf jaar ouder was? Ik had graag dat hij erbij was. Dan leek het leven efkes meer hanteerbaar. Alsof GJ op de uitkijk stond, zodat wij ons met onze eigen kleine zaakjes konden bezig houden.
Ik herinner me iets in de woonkamer van het Groot Huisje, iets met WV en ik. Er was een gedachtewisseling, en GJ zat daar toen bij en volgde, zonder een woord tussen te komen.
Ik had het over de redenering en WV speelde het persoonlijk. Nu, dat kon ik rustig pareren, dat soort gedoe had ik van kleins af meegemaakt met de père. GJ zei achteraf dat hij mijn helderheid bewonderde. Dat begreep ik toen niet. Ik ben toch in het defensief opgegroeid. Tegen gebrul of ander alfa- & ego-gedoe bestaat maar 1 middel : nadenken en rustig blijven. En GJ gaf daar toen op dat moment bevestiging voor.
Ja, ik heb nog een 'memory' over hem. Maar die zet ik niet op schrift. Laat ik stellen dat hij not only a gentle man but also a gentleman was. Een zeldzaamheid in die tijd.
Ik hoop dat het leven een beetje vriendelijk geweest is voor hem, want dat was die jongen van toen waard.
Wat vreemd dat via twee tussenpersonen in amper tien dagen tijd plots 1000 km en 40 jaar overspannen wordt tussen GJ en mij. Waarom juist nu? Wie of wat bedient dat raderwerk?
Ik heb een hekel aan gebrek aan realiteitszin. Iemand die enkel de goeie kant willen zien van een situatie of van een persoon? Dan gilt het bij mij vanbinnen. - Word volwassen. Alles en iedereen heeft 58 facetten! Minstens! Bekijk er minstens twee van ipv van obstinaat dat opgewekt gekwek vol te houden. Positivo’s! Onvolwassen mensen!
'k Ga een jaar lang dingen opnoemen waaraan ik een hekel heb. Dit was nr 001/365 en mijn teller loopt tot wanneer de 365 verzuchtingen vol zijn. Ziezo. Ho … wat lucht dat op.
m - nooit verder geraakt dan 001 - EZW-03/2013, lichtjes bijgewerkt
Dit verhaal gaat over iemand die een echte kluns is en waar enige tijd terug ongeveer deze situatie zich voordeed. Voor de gemakkelijkheid schrijf ik het in de 'ik' vorm.
Het was twaalf uur en ik riep Mark om te komen eten. Daar er geen antwoord kwam trok ik naar boven naar de hobbykamer, waar hij op de grond zat, midden een chaos van planken, pluggen vijsjes enz. Hij was voor de zoveelste maal de tekening aan het bestuderen van wat eens een boekenkast moest worden. “Ja, Peggy, zei hij mij, ik heb het gevonden hoor, ik heb per ongeluk de bovenste plank verwisseld met de onderste en daardoor komen de gaten niet overeen uit. Maar binnen een uurke is alles okay hoor en hebben wij een pracht van een boekenkast.” Ik zei, een glimlach onderdrukkend, “Okay schat, maar kom eerst een boterhammeke eten,” waarna ik hem ook nog eens benadrukte dat ik zo blij was dat hij eindelijk de oorzaak had gevonden. Want Mark was al meer dan een week bezig om dat onwillig ding in mekaar te willen zetten.
foto van 't Net
“Maar ja Peggy, die tekening is wel ingewikkeld hoor.” Tijdens het eten liet ik er voorzichtig op volgen, “Mark, als je de kast seffens ineen krijgt, dan kan ik daarna de rommel wat opkuisen”. Die ‘als’, die schoot bij hem in het verkeerde keelgat en hij werd kwaad, zelfs nijdig, en hij beet mij toe, “Ja, zeg dat ik er niets van ken, dat ik een nietsnut ben, een lomperik en dat mijn handen achterste voren staan, maar dat pik ik niet Peg.” “Blijf toch een beetje kalm, het is zeker jouw schuld niet, het zullen die stomme vijzen wel zijn, maar weet je, wil ik mijn broer even bellen om wat te helpen?” “Wat!! zei Mark, van mijn leven niet, ik wil je liefste broer hier niet zien, ik kan dat zelf, ik moet alleen die twee planken verwisselen. En daarbij Peg, jij wou een nieuwe boekenkast, ik niet, maar jij wilde er wel één omdat je broer er ook een nieuwe had.” “Maar Mark replikeerde ik, ik wou helemaal geen nieuwe boekenkast, jij bent als de bliksem om zo’n bouwpakket gereden en nu, na een hele week zit ge nog steeds dezelfde vijsjes in en uit te draaien zonder resultaat. En als die kast dan ooit ook eens in mekaar geraakt zijn we misschien wéér een week verder.”
Dat was teveel voor die brave Mark van mij, hij smeet zijn vork op de tafel, waarbij een glas sneuvelde dat per ongeluk in de weg stond, en hij was weg. Ik hoorde de voordeur dicht slaan en alles werd stil. Ik ging naar boven, nam de tekening even vast om te bestuderen, demonteerde het kunstwerk van Mark en begon opnieuw aan de karwei waar hij al meer dan een week mee bezig was. Op een uurke was alles klaar en was ik de trotse bezitster van een degelijke boekenkast.
Tegen het avondeten was Mark daar terug, uitgewaaid en vooral heel goed gezind. “Peggy zei hij, ik ga verder aan de boekenkast werken, want nu weet ik perfect wat ik verkeerd heb gedaan.” “Mark doe geen moeite, ze staat al in mekaar, waarop hij verbaasd en ook weer een tikkeltje nijdig antwoordde: heb jij je broertje gebeld?” “Maar neen, ik heb dat alleen gedaan en op een uurke was alles gefikst.” “Dat kan niet.” zei Mark en hierop veranderde mijn blije trots en ik kreeg de neiging om over te gaan in iets dat op opstandigheid leek. Enfin, Mark ging meekijken met de bedoeling om alles af te keuren maar toen hij de hobbykamer binnen ging bleef hij perplex staan. “Mark, zei ik, ge ziet precies een achtste wereldwonder.” Hij bleef maar staren naar de boekenkast, werd eerst bleek en vervolgens zo rood. Het zweet brak hem uit en juist toen ik dacht dat Mark echt sprakeloos was geworden, vloog hij uit: “Peggy dat vind ik hardstikke lelijk van u sé. Ik moest nog maar een paar vijsjes er in draaien en nu doe jij of jij dat allemaal alleen hebt gefikst. En ik weet zeker dat ge achter mijn rug naar uw broertje hebt gebeld en dat jullie mij hebben afgeschilderd als een onnozele clown die niets kan. Neen Peg, dat vindt ik héél gemeen van u. Al goed, zei hij, dat ik die kast niet van de eerste dag heb gemonteerd want nu heb ik jou echt leren kennen. Mijn levenswerk dat zo goed als af was, waar nog een paar vijsjes in moesten, heb jij met je broertje afgewerkt. En nu gaat gij nog met de eer lopen ook.” Ik dacht even dat Mark er zou inblijven maar dan ineens ging hij weer verder. “Jij bent achterbaks, sluw en doortrapt. Door die boekenkast zijn mijn ogen opengegaan. En nu staat mijn besluit vast, ik ga hier weg, weg van die kast en weg van jou. Salut Peggy het ga je goed, neen verdekke, het ga je slecht.”
Ik hoorde de voordeur dichtslaan, maar deze keer veel harder dan daarstraks. Het werd heel stil en ik voelde de voldoening terugkomen in mijn harteke toen ik naar mijn pronkstuk keek. En Mark, ja die zou deze avond wel terugkomen en heel stillekes het bed inkruipen. En morgen, zonder nog een woord te reppen over vandaag, zal hij al zijn favoriete lectuur deponeren in de boekenkast. En wedden dat hij tegen iedereen zal zeggen: die boekenkast monteren, pff, dat was een fluitje van een cent, op een klein uurke had ik dat voor mekaar. Dat ik daarbij even een knipoog geef naar zijn vrienden, dat merkt hij toch niet en zo leven wij alle twee weer in vrede tot onze volgende aankoop. JPW
Heel herkenbaar hé, meer ego dan doorzicht of inzicht. Over dit soort situaties bestaan helaas veel relazen. En de dame in kwestie heeft dan niet altijd de filosofische houding van de Peggy in dit verhaal.
PES (Adam Pesapane °26/05/1973) maakt een onderwatertafereel met alledaagse metalen spullen en metalen gereedschappen.
zo ziet PES de diepe zee foto van You Tube
'k Bekijk het filmpje opnieuw en opnieuw en nu vraag ik me af, waar haalt hij het, zoiets gek & mooi tegelijk.
De vis die verschijnt op 01min22, de lantaarnvis, vind ik verrassend. Die heeft een soortement Zeeuwse Knoop als oog gekregen. Maar eigenlijk is heel het filmpje verrassend en boeiend vanaf de eerste seconde.
Ooit in ons leven hebben we allemaal wel eens gesmost met waterverfkes denk ik. In de wereld van de grote mensen heet zoiets natuurlijk aquarel. Waarom ik dit werk mooi genoeg vind voor 't blog : de uitdrukking van de honden is zo naturel. En in de vroege schemer zijn de schaduwen lila, jawel.
Het huis staat vol relieken uit een ver verleden Wat moeten ze ermee? Puinruimen. Containers vullen. Herinneringen op het stort. Wat is het leven kort.
MML 2016
Toen mijn zussen en ik volgens mijn moeder (toen 88) tot de jaren van verstand gekomen waren, (wij allerdrie senioras) kregen we al eens iets te horen over vroeger, over de tantes en de nonkels en de buren en andere mensen uit onze kinderjaren. Op die verhalen moesten wij dan gepast reageren.
Soms was het moeilijk in te schatten wat Ma van ons verwachtte. Moesten we vlammend verontwaardigd zijn of moesten we het hoofdpersonage breeduit vergoelijken? Iets tussenin dan maar. De leeftijd van de rode konen zijn we toch al lang voorbij.
De meeste van die verhalen zijn nu tragikomisch. Maar ooit moeten die situaties haar serieus geraakt hebben dat ze er decennia later mee voor de pinnen kwam.
Alsof er iets opgeruimd moest worden. Alsof ze haar dochters misschien toch maar eens moest waarschuwen voor de aard der mensheid.
In de zomer van 1983 lag het schip in de droge dok in Duinkerke. Tien dagen niet op zee? Geen ramp. Tien dagen in de bewoonde wereld! Tien avonden aan de wal met de scheepsfiets, een zware torpedo fiets die ooit ergens op een werf aan boord geraakt was.
We hadden gedurende die tien dagen radio- & TV-ontvangst en we konden relatief goedkoop naar het thuisfront in België telefoneren, kortom : luxe. Én het was zonnig weer. Ondanks al het extra werk en het geloop & gedraaf dat een verblijf in droge dok met zich mee brengt leek het wel een vakantiejob.
Een aantal van de mannen zat na drie dagen al door z'n geld, want per taxi bordelen bezoeken is natuurlijk veel duurder dan met de fiets in de vissershaven eethuisjes uitproberen.
Elke dag waren er een paar mannen die tersluiks kwamen vragen of ik hen niks kon voorschieten. Waarschijnlijk konden ze bij de kaptein geen voorschot op hun loon meer krijgen omdat ze het maximum al opgevraagd hadden. En ook opgemaakt hadden, blijkbaar. Aan de wal bij de bank geld opnemen was geen optie, dat merkt de vrouw thuis.
En ik had niet het geld om iets te lenen. Ik had enkel mijn budget. Mijn centjes. Míjn centjes. Zelf voor gewerkt. Yvonne, mijn allereerste collega, ma marraine de la marine, had me dat herhaaldelijk op het hart gedrukt: leen nóóit geld uit aan de mannen. En al zeker niet wanneer het schip tegen de kaai ligt.
Duinkerke : mossel- en visgerechten, lekker & niet duur. Iets meer geld had gemogen, voor een taxi, maar misschien was die zware fiets wel mijn geluk, ik fietste daarmee de rijke sauzen uit mijn systeem.
Dat ik tot de laatste dag nog centen had en een aantal bemanningsleden na de derde dag al niet meer heeft zich op dag tien tegen mij gekeerd. Tja … ----- De tien dagen waren om, ik maakte voor de laatste keer de fiets vast onder aan de gangway en bracht volgens afspraak de sleutel naar de bootsman met het verzoek om de fiets 's anderendaags met het laadboompje aan boord te hijsen. Dat zou in orde komen. Zei hij.
's Anderendaags dacht ik helemaal niet meer aan die fiets, waarom zou ik, 'k had mijn deel van de afspraak nageleefd : 'k had intijds de bootsman verwittigd en ik had de sleutel afgegeven. Daarmee was de verantwoordelijkheid voor de fiets overgedragen.
In de loop van de voormiddag werd ik boven geroepen. Gewoonlijk is dat geen goed teken. In heel mijn loopbaan ben ik maar een paar keer moeten boven komen, gewoonlijk voor tijdrovende informatieve of administratieve prutsen.
Dus ikke naar boven met een air van 'wa's 't nu weer!' Want wanneer we volk aan boord hadden gedroeg diën Ouwe zich nogal graag als divo. Dan had hij publiek ziet ge, en dan kon ik maar beter het spelletje meespelen.
Bon, ik naar de brug (ondertussen bleef beneden mijn werk liggen) en ik presenteer mij bij Zijne Hoogheid. Hij stond aan bakboord. Hij bleef een tijdje door zijn longue vue kijken, alsof hij niet gemerkt had dat ik schuin achter hem stond. Show. Een longue vue ipv een verrekijker, dat zegt al genoeg hé. Imago.
Toen hij zich verwaardigde mijn aanwezigheid te merken, -nu werd het efkes theatraal- nam hij me kordaat bij mijn ellenboog mee, donderde met grote stappen over heel de breedte van de brug naar stuurboord, over heel de breedte van de scène, naar buiten.
Verbouwereerd dribbelde ik mee. Op mijn linnen binnenhuisschoentjes mee aan deck, buiten. Op de wing, buiten gehoorsafstand wees hij met een dramatisch gebaar: "Wat is dat daar?"
Vanop de wing kan men heel het deck tot aan de voorpiek overschouwen dus wist ik niet direct wat hij aan stuurboord bedoelde met ‘daar’. "Aan de gangway" zei hij zacht. Buiten op de wing was er geen publiek en deed hij gewoon menselijk.
Ik zag dat de gangway was binnengehaald, hij lag binnenboord en in de klemmen geschroefd, zeeklaar gemaakt. Nogal wiedes, zo vlak voor vertrek.
- Wat is dat daar, aan het platformke? (het opstapje van de gangway) - Oei, dat is een fiets hé, Kaptein. Geweest. Dat is een fiets geweest. - En wat doet die fiets daar, Meiske? - Ha, de bootsman heeft die niet laten binnen hijsen hé Kaptein! - En hoe komt dat? - Awel hé Kaptein, dat komt omdat hij en zijn mannen sjaloes zijn dat ik nog geld had om mosselen te gaan eten en zij na drie dagen gemeuzzel door hun voorschot zaten, blut. Platzak. Daardoor komt dat.
Hij gaf een lachje. Ik gaf een brede glimlach. Hij kneep nog eens in mijn ellenboog en zei, "Ga maar langs buiten naar beneden."
Want ja, met mijn grijns kon ik niet meer binnendoor, langs al de werf-mensen. Die moesten denken dat ik onder mijn voeten gekregen had vanwege de vernielde scheepsfiets. The show must go on.
Hij kon onmogelijk de bootsman naar boven roepen in volle standby hé. Die is vooraan nodig, op de voorpiek, daar kan tijdens de standby geen man gemist worden. Tijdens een standby kan niemand gemist worden. Tijdens een standby zijn alle posten op de brug, in het machien en aan deck -voor & achter- bemand. Vindt dan maar eens iemand die beschikbaar is om poppenkast op te voeren … Het binnenhuispersoneel !
Ivm die verhakkelde fiets op de gangway moest er iets gebeuren, en wel onmiddellijk want de belangrijke walmensen van kantoor die mee op de brug stonden verwachtten dat een zeekapitein zijn gezag liet gelden. Ondertussen moesten hij en de loodsen wel een schip van miljarden buitenvaren. Maar die fiets … hola, dat was iets dat ze snapten, dat konden ze bevatten en erg vinden. Daar-moest-in-ge-gre-pen-wor-den! Eventueel schuldigen kielhalen. Ze hadden zeelucht gesnoven hé.
Zodoende moest iemand mee de poppenkast komen opvoeren. En dat was dan bibi. Graag gedaan hoor, kaptein. Steeds tot uw dienst, able & willing,
De baas gebruikte halfvolle bierflesjes van 33cl om fruitvliegjes, wespen en andere niet-betalende klanten weg te houden. Bij het bier deed hij nog wat suiker ook, als ik me goed herinner. Zo stond daar om de twee fruitbakken een half pintje te lokken. Dat systeem kende ik nog niet.
Toen ik tussen het uitgestald fruit een eerste flesje ontdekte, dacht ik dat de baas tijdens het opstellen 's morgensvroeg daar zijn pint had laten staan. Mô enfin, zei ik halfluid, dat is toch geen zicht, zie nu, 't zit al vol beesten …
Iemand merkte op dat ik misschien wat lang in de zon gelopen had. Al die halfvolle flesjes waren immers insectenvallen, dat ziet toch iedereen! Ah ? Er stonden er meer ? Ja, dan zal het Marcel niet geweest zijn zeker, deed ik schaapachtig. Dan heeft het zijn nut, bedoelde ik. De hals van de flesjes was binnenin besmeerd met olie, zodat de insecten er niet meer uit konden.
We zijn eerst verderop wat verfrissing gaan zoeken. Achteraf pas heb ik bij Marcel mijn boodschappen gedaan.
Fruit kopen op de markt of op de stoep onder een luifel, er is een aroma, een volheid die men in de steriele lucht van een supermarkt niet vindt.
2016. Die morgen las ik twee korte artikeltjes over het programma 'Liefde voor Muziek' van VTM.
In dat programma lenen zangers een nummer uit mekaars repertoire om het werk dan in de eigen stijl te brengen, zelfs al komt het nummer uit een ander genre. De andere stem met de eigen klankkleur, een ander ritme, een ander arrangement … de tekst al dan niet vertaald. Het is veel meer dan coveren, de artiest brengt een totaal nieuwe creatie.
Dat programma heeft hier thuis al eens opgestaan en in het langsgaan zag ik een kampvuur en een gitaar. Oeoei, dacht ik. En ik ging verder, want ik had andere dingen te doen. Toen ik de twee artikels uit had vond ik dat ik het concept kende van ergens. Behalve dan dat ik in 't voorbijgaan Guy Swinnen van The Scabs aanzien had voor de aalmoezenier van een jeugdkamp. Mijn excuses, Mr. Swinnen …
Dat idee om van mekaar een werk te lenen als vertrekpunt voor een eigen interpretatie, dat is gewoon de 'kruisbestuiving' waar ik al jaren ijverig enthousiast over ben. In het programma wordt deze manier van werken wel zeer professioneel aangepakt en de opnames gebeuren op een dure locatie. De VTM fabriek draait er op volle toeren, dat ziet men zo.
Maar al het voorbereidend werk, het denkwerk, de kruisbestuiving, die dingen gebeuren gewoon thuis, in ateliers en in studio's, in besloten ruimtes, aan de keukentafel, in kleine koppekes. En dát Lieve Mensen … dat kunnen gij en ik ook.
Kinderkrabbels die opduiken op plekken waar men het liever niet heeft. Op het behang, bvb. Of achter op de autozetel. Of als vraag aan Google op het scherm van de laptop : vraag ivm stift 'kan men stift van een LCD-scherm afwassen ?'
Of in een boek dat open lag.
Deze mens-met-koe/paard-tekening is een specialleke : ze staat getekend in een Middeleeuws boek. Jammer dat nergens gegeven wordt in wélk boek de tekening gevonden werd.
Kinderen van nu hebben één ding gemeen met hun leeftijdgenoten uit de middeleeuwen: ze tekenen op dezelfde manier. Dat blijkt uit de vondst van kindertekeningen in een 15e-eeuws boek.
31 juli 2016 (dat is binnenkort drie jaar geleden)
Een man die zijn koe of paard uitlaat. Zo'n tekening zou je prima tegen kunnen komen in elke kleuterschool. Maar deze is anders : de tekening is namelijk 500 jaren oud.
Voor het eerst zijn krabbels uit een middeleeuws boek geanalyseerd met psychologische methoden, en de conclusie is helder: ze zijn door kinderen gemaakt.
Hulp van kinderpsychologen
Deborah Thorpe, onderzoeker aan het Centre for Chronic Diseases and Disorders van de University of York, werkte eigenlijk aan heel iets anders toen ze tijdens haar research op tekeningetjes in de kantlijn van een oud boek uit Napels stuitte. Die wekten haar nieuwsgierigheid. De krabbeltjes leken namelijk op typische kindertekeningen. Ze legt uit dat het niet ongebruikelijk is om kinderlijke illustraties in de kantlijn van middeleeuwse boeken aan te treffen, maar dat die doorgaans door volwassenen zijn gemaakt. Daarom vroeg ze een aantal kinderpsychologen om hulp, en die kwamen tot de conclusie dat de tekeningen zijn gemaakt door kinderen tussen de 6 en de 8 jaar.
Typisch voor kinderen
'De psychologen hadden een aantal criteria opgesteld om met zekerheid te kunnen zeggen dat kinderen de tekeningen hebben gemaakt. Bijvoorbeeld de ovale vormen, de focus op de koppen ende ontbrekende bovenlijven,' zegt Deborah Thorpe, en ze voegt eraan toe dat de tekeningen veel zeggen over kinderen in de middeleeuwen: 'Ze tonen aan dat kinderen in die tijd creatief waren. Ze waren dol op spelen en leren en gebruikten hun fantasie volop – net als kinderen van nu.'
Nu nog de titel van dat boek … en van wanneer juist dateren die kinderkrabbels ?
Wanneer men op doorreis is moet men soms genoegen nemen met wat voorhanden is, zoals deze gans in een plasje. Water is water, de rest is voor later.
gans in plasje
Wat de gans daar in haar eentje doet weet ik niet -'k kan de herkomst van de foto niet achterhalen- een gans is toch een groepsdier? Misschien probeert ze een groep in te halen, 't gebeurt dat er een dier achterblijft. Bij de tussenlandingen doet ze met wat voorhanden is. Is het dan een domme gans?
We hebben het allemaal al eens meegemaakt, denk ik, dat men in den aap gelogeerd is. Op het moment zelf is dat niet zo prettig maar men is blij met wat men heeft. Een matras en het stromend water op de gang, achteraf wordt dat een verhaal …
iets uit 2011, tijdens de moeizame regeringsformatie van 288 dagen
'k Dacht dat ik er mij niks van aantrok, van het ganse gedoe maar die nacht heb ik wel gedroomd dat Albert het beu was zonder regering door het leven te moeten.
Alle andere koningen en koninginnen lachten hem uit. "Een koning zonder regering! Ha!" Daarom had hij een oplossing bedacht : een onderkoning. Want zelf regeren mag hij niet. Dat zou zelfbestuur zijn of zoiets is en zelf besturen is voor een koning ongrondwettelijk maar niet voor een onderkoning.
Niemand wou hier onderkoning worden in ons land en de andere koningen & koninginnen van de wereld lachten nog harder. Toen kwam er een kordate dame die wél wou en we hadden een onderkoningin. Er bestaat geen instructieboek voor onderkoninginnen maar dat was niet erg want er waren veel foto's en daarop kon ze zien hoe het moest, België besturen.
En toen waren plots alle foto's van België gewist. Sabotage? Er werd aan de bevolking gevraagd, en dus ook aan LM en mij, onze burgerplicht te doen en al onze foto's van België te mailen naar de onderkoningin, zodat zij toch zou kunnen beginnen met het landsbestuur.
'k Werd wakker en bedacht dat LM en ik eigenlijk zeer weinig foto's hebben die in België gemaakt zijn. Echt goede burgers zijn wij dus niet.
m – EZW-08/2011, herwerkt en een beetje betere burger, nu
eerste verhaal : Een buurman bekent aan zijn vrouw dat hij homoseksueel is en al van vóór hun huwelijk een relatie heeft met zijn zakenpartner. Nu zijn dochter op het punt staat te huwen en hij dus geen alimentatieplicht heeft wenst hij te scheiden om … zo spoedig mogelijk met zijn partner te kunnen trouwen. De echtgenote hoeft zich echt geen zorgen te maken, alle gemeenschappelijke eigendom plus inboedel, effecten en saldi van spaarboekjes komen op haar naam op één voorwaarde, dat hij met zijn partner officieel kan deelnemen aan de suite tijdens de huwelijksplechtigheid, receptie en huwelijksmaaltijd.
Wanneer de echtgenote en dochter en toekomstige schoonzoon werden ingelicht? Precies twee dagen vóór de huwelijksplechtigheid. Kan je je onze verbazing voorstellen, toen wij in de kerk de jonge bruid, zeer geëmotioneerd, aan de arm van haar toekomstige zagen binnentreden gevolgd door haar moeder aan de arm van haar oom, haar sip kijkende schoonfamilie en last but not least haar vader hand in hand met zijn partner? Dat was wel even naar adem happen om er later op de receptie meer dan ongemakkelijk bij te staan.
Denk niet dat dit het summum was van wat we meegemaakt hebben bij trouwpartijen. Het ondenkbare, voor ons toch, gebeurde, 45 jaar geleden.
tweede verhaal : Een 24-jarig buurmeisje was al geruime tijd verloofd, het huwelijk werd meer dan een jaar uitgesteld door een zware medische ingreep met lange revalidatie bij de vader van de bruid.
Doch het meisje raakte plots zwanger en omwille van de reputaties in die tijd, kwam het huwelijk in versnelling. Samen met mijn moeder, vriendin van de moeder van de bruid, zaten wij in een goed gevulde kerk te wachten op de plechtige intrede. Het orgel zette in, allen keken gretig en verheugd richting ingang en wat zagen wij? De bruid aan de arm van haar vader, gevolgd door haar moeder aan de arm van haar oudste zoon. Geen bruidegom, geen aanstaande familieleden. Alleen de Suisse die het gevolg afsloot. Gefluister alom. De mis werd opgedragen door drie priesters en opgeluisterd door een koor. De bruid naam plaats in de speciale stoel voor het altaar, het kind zat er heel alleen. Mama en ik hadden zelfs niet gemerkt dat de schikking vooraan beetje apart was, we zaten immers achteraan, maar we waren wel verwonderd over het onophoudend gefezel tijdens de intrede. In dezelfde volgorde is het gezelschap, zelfs glimlachend en iedereen begroetend na de plechtige mis naar buiten geschreden, de taxi’s in.
Wat er gebeurd was? Een drietal dagen voor de plechtigheid had de aanstaande bruidegom het bewijs gekregen dat de baby het resultaat was van een ‘slippertje’ van mijn buurmeisje. De aanstaande bruid, eerst bij hoog en laag zwerend dat iemand een grove leugen rondbazuinde, moest wegens keiharde bewijzen haar zogezegd eenmalige scheve schaats uiteindelijk toegeven. Nu echt verwonderd was niemand in de buurt, toen enkele maanden later op het geboortekaartje de naam van haar jeugdliefde vermeld stond. Uiteindelijk zijn die twee in alle stilte nadien toch getrouwd.
Waarom al die kerkelijke poespas? Om de integrale kosten van die dag te kunnen aanrekenen aan de toekomstige bruidegom. De vader had immers onmiddellijk advies aan zijn raadsman gevraagd. Wat voor een vader moet je zijn om je kind zo’n affront te laten ondergaan? Een geldwolf. Geld en carrièremogelijkheden waren ook de oorzaak om destijds zijn veto tegen haar eerste jeugdliefde te stellen en het meisje te pushen de door hem uitverkoren kandidaat te accepteren. van TP
'k Voel mee met het meisje in verhaal twee, het was een moeilijk moment daar in de kerk, maar ik zie haar planning. 45 à 50 jaar geleden, het was toen 1970, of daaromtrent.
Mogelijk was het een tactisch geplande zwangerschap en mogelijk was er een georganiseerde lek over het vaderschap, resultaat : ze was plots vrij van het gearrangeerd huwelijk, ze kon in rechte lijn naar een liefdeshuwelijk. Efkes die dienst uitzitten? Dat kon ze doorstaan. Een verliefde vrouw kan veel. Een verliefde zwangere vrouw kan alles.
Tranen? Ja, mogelijk van opluchting. Gebogen houding? Ja, vanbinnen jubelde het. Ze had haar vader eindelijk, eindelijk! een hak gezet. Ze had de weg vrij gemaakt voor een eigen levenspad, misschien zelfs los van die geldwolf.
Dat is het scenario zoals ik het zie. Het boek en de verfilming moeten nog komen en wanneer de Oscars uitgereikt worden vraag ik u natuurlijk mee naar LA, dat spreekt vanzelf TP.
Wanneer een (klein)kind voor de eerste keer bewust gaat logeren, -dus niet gewoon blijven slapen bij familie of andere bekenden- maar voor het eerst een echt logeerpartijtje bij een vriendinnetje thuis, zal meemaken, of voor de eerste keer op kamp gaat, is er een portie gemengd : kriebels met een vleugje stress.
Er zijn ook kriebels die omslaan naar echte stressjes naarmate de datum van vertrek nadert, wanneer het idee logeren of kamp geen idee meer is maar realiteit wordt. Wanneer het over bagage gaat, wil dat zeggen. Mag ik mijn knuffel meenemen op kamp? Wat als ik een droge pyjama nodig heb? En een hoop andere vragen.
Wat de mama's dan meemaken laat ik efkes zo. Die mama's zijn dan een portret op zich waard.
feestkriebels
Het bruidsmeisje werd gelukkig gevrijwaard van organisatorische beslommeringen. Het meisje hield zich bezig met de glans van de nieuwe schoentjes of de ongelooflijke glorie van een klein tasje, door een tante gemaakt van een restantje stof.
Stress ging over het grote werk, iets voor de grote mensen. En over het vervoer, iets dat men als tienjarig bruidsmeisje natuurlijk delegeert.
Dat er in de aanloop naar de bruiloft wat afgevloekt werd is bijzaak. Door de grote mensen werd er gevloekt, want als kind mochten wij geen krachttermen gebruiken. Onze vader, opvoeder en groot voorbeeld mocht dat wel, maar wij dus niet.
Wij begaven ons met de lakschoentjes gedachteloos en onnadenkend de dag in, met een hartje vol glorie en feestkriebels en met aan de pols dat chic tasje.
Gewoon uitvoeren wat een ander je opdraagt mag niet je prioriteit zijn, want je creativiteit heeft altijd een uitlaatklep nodig. van P²
Bij die lijnen dacht ik onmiddellijk aan binnenhuisinrichting. Zoals het er staat lijkt het me de taakomschrijving van een interieurontwerper(ster). Binnenhuisarchitect werd het vroeger genoemd, als ik me niet vergis.
De andere, in dit geval de cliënt, heeft wel iets voor ogen maar krijgt het niet gezegd en nog veel minder gedaan. Daar is de uitlaatklep van de ontwerper. Een schilder of behanger doet wat de cliënt vraagt, doet waarvoor hij aangenomen werd. De interieurdeskundige mag een titske meer leveren dan wat de cliënt vraagt. Wel, in de TV-programma’s toch.
'k Vind die programma’s interessant maar 'k heb niet altijd het geduld om ze uit te zitten. Daarom kijk ik het begin, ga iets anders doen en tegen het einde zal ik wel eens opkijken om het resultaat te zien. De tofste programma's zijn die waar een budget mee gemoeid is, wanneer bestaande dingen hergebruikt worden. Het blad van een salontafel die te groot was voor de ruimte, wordt omgebouwd tot hoofdeinde van het bed en de deur van een veel te drukke kleerkast wordt een sierpaneel in de hal, dat soort dingen.
Natuurlijk lopen daar veel meer vaklieden rond dan we te zien krijgen, of niet alles zou binnen de 48hrs of 24hrs in orde zijn. Om de tijdsspannes moet ik soms glimlachen. Vooral wanneer er houtwerk geschilderd wordt. Of vernist. De lagen moeten niet alleen drogen maar ook uitharden.
Binnen de wensen van de cliënt, binnen de mogelijkheden én de beperkingen van de gegeven ruimte, en de limieten van het budget, iets méér leveren dan wat gevraagd werd, daar is creativiteit mee gemoeid. Daarom dacht ik aan interieurmensen.
We waren 14 of 16 jaar. Op een keer kwamen suppo's ter sprake in de Franse les. De lerares schreef op het bord : supposer - la supposition - le suppositoire Ik herinner me de gegeneerde stilte die toen viel. Wij vroegen ons af wat een suppo in de Franse les kwam doen. Haar vraag volgde : wat konden we vinden over het verschil tussen position en positoire.
De sup- was er dus eigenlijk een beetje willekeurig aan? Het had bvb evengoed déposer - déposition - dépositoire kunnen zijn? Maar dat eerste voorbeeld was dichter bij huis, moet de lerares gedacht hebben. 't Was een voorbeeld met voorbedachte rade. Tactiek en didactiek, sommige leraressen combineerden die twee.
Na de gegeneerde stilte werkten we danig goed mee, over die position en positoire, opdat de sup- er maar niet aan te pas zou komen. Het inbrengen is niet ter sprake gebracht. Dat was gelukkig de vraag ook niet.
Inbrengenwiki
Een zetpil is aan een kant plat en heeft aan de andere kant een punt.
Traditioneel wordt de zetpil ingebracht met de punt eerst. Ook in vele bijsluiters van zetpillen wordt het inbrengen op deze manier beschreven.
De andere methode is dat men een zetpil met de platte kant eerst inbrengt. De sluitspier oefent daarna druk op de spitse punt van de zetpil uit, waardoor deze dieper de darm in gedreven wordt.
Als de eerste methode traditioneel heet, hoe noemt men dan de tweede methode?
Jaren later, Toppié van Tina had een suppo nodig. Er was een gebruiksaanwijzing, een handleiding bij. Bij de suppo's. Niet bij het kind. Die hadden we anders wel kunnen gebruiken die dag, een handleiding-bij-kind.
Op het Net is van alles te vinden onder 'zetpil inbrengen' Over hoe het moet, zou moeten en best kan. Over wat er mis kan gaan ook … Echt rustige lectuur voor 's woensdags bij de ochtendkoffie.
Die dag had ik op de regionale zender iets gezien over het werk van Peter Engels. De dag daarop heb ik een en ander opgezocht over de man.
Hij heeft een zeer knappe site, zeer uitgebreid ook en Google heeft nog meer artikelen over hem.
Op You Tube staan er plenty interviews, van de losse babbels tot een volledig gesprek. Voor wie tijd & zin heeft : neig interessant. Allen naar You Tube, gebruik als zoekwoorden : Peter Engels artist.
“Sinds een tiental jaren schildert Peter Engels uitsluitend met het paletmes . Clair-obscur effecten kenmerken zijn œuvre. Het ‘vintage’-karakter van de portretten wordt door hem benadrukt door een zwart-wit en sepia kleurgebruik. De 'Vintage portretten' van Peter Engels zijn momentopnamen in sepiatinten. Ze houden legenden levend. Opmerkelijk bij Peter Engels is de kadrering. Ogen en mond zijn essentieel. De rest is decor en wordt dus ook ruwer geschilderd. Zelden staat een hoofd helemaal op het doek.” Wikipedia
Peter Engels is wereldberoemd in zijn genre, de man woont al jaren in Brasschaat, dat is op een boogscheut van hier en bibi weet weer van niks. Gelukkig is er ATV om mij af en toe wat bij te schaven.
Grootmoeders hadden ofwel een chignon ofwel een permanent, de krulletjes. Wij hadden van elke soort een oma. De chignon in Antwerpen en de krulletjes in het Waasland.
De chignon was de strakke wrong, de gladde verticale rol die wereldberoemd geworden is dank zij Grace Kelly.
De krulletjes, dat waren die strakke onbeweeglijke dingetjes die best niet geborsteld werden. Opnieuw nat maken, aan de lucht laten drogen en dan voorzichtig kammen, dat deden de tantes bij Moe en ik stond er soms op te kijken. Die krulletjes deden me denken aan astrakan, zo strak.
Krulletjes en chignons, dat waren de grootmoeders in mijn maatschappijtje.
De moeders hadden geen permanent, die hadden een mise-en-plis of een ‘watergolf’. En ze hadden ook geen chignon, want ze crêpeerden hun haar à la Bardot. Dat haar crepeert van crêperen, bleek dan achteraf pas. En blonderen heette toen nog 'bleken’' Gebleekt haar brak. Maar dat hoorde er allemaal bij, bij de grotemensenwereld, dacht ik toen. En ik bereidde me voor op de leeftijd dat ik met precieuze gebaartjes en zorgelijke intonaties zelf ook zou mogen jammeren over mijn haar. Wat ik uiteindelijk nooit gedaan heb, er viel niks meer te jammeren. De haartrends waren volledig veranderd, natuurlijker geworden.
Het soort kapsel dat ik als klein kind ook wou was in elk geval lang, L.A.N.G want meisjes met lang haar kregen strikken en bloemen in hun haar als er ergens getrouwd werd en zo. En ik had een kort kopke waarop geen enkele bloem of strik greep kreeg. En het was praktisch ook nog, bvb bij het zwemmen. Het was snel weer droog, snel gekamd, en het moest niet geborsteld worden. Mijn ouders hadden in hun jonge jaren een film met Jean Seberg gezien, vandaar mijn kapsel als kind.
Jean Seberg Jean Seberg, 1956
Wat was er zo nog … badmode in breigoed, ik mag er niet aan denken. Het was een ramp als het nat werd. Vooral als men er achteraf mee in het zand ging zitten. Ik deed die zware natte dingen ter plekke uit, vertelde mijn ma. Later kwamen er katoenen broekjes.
Onze Oma is een paar keer mee geweest op vakantie in het zuiden en ik herinner mij dat zij een gebreid badpak had. Bordeaux-kleurig. Het zal toen ’60 of ’61 geweest zijn. Dat badpak werd loodzwaar in het water. Zoiets is eigenlijk gevaarlijk.
Oma kon niet zwemmen en mijn ma zou het haar leren. Dat is niet gelukt. Mogelijk door dat zware badpak. Oma stapte dan door het water en met haar armen maakte ze zwembewegingen. Verder hadden de zwemlessen geen resultaat. Ik dook gedienstig naar onder en kwam boven met de bereidwillige melding : haar voeten staan nog op de grond Mama! Het is al goed, zei Oma, en bleef met haar armen bewegen, zo denken de mensen toch dat ik zwem.
Want wat-de-mensen-denken was fundamenteel van belang. Zo was haar leven en dat is helaas zo gebleven. Een lichter badpak wou ze niet. Dat mijn ma een katoenen bikini droeg vond ze niet zo erg, want 'de mensen kennen ons hier toch niet'. Eh? Heel de camping kende ons én Oma!
Wij waren les petites blondes Belges en zij was La Mamie des petites blondes. Maar dat ontging Oma totaal, ze sprak en verstond geen woord Frans. Ze dacht waarschijnlijk dat de Fransen gewoon vriendelijke mensen waren. Dat was toen nog zo. Behalve de Parijzenaars misschien. Zij waren toen al de New Yorkers van Frankrijk. Of toch van de camping.
Maar daar had Oma allemaal geen notie van, van het leven rondom haar. Zij circuleerde daar met een onverstoorbaar egocentrisme. Ze had twee wereldoorlogen doorstaan. Dan is de rest immers peperkoek. Waarschijnlijk had ze zich in het Negresco evengoed staande gehouden. Vandaag vraag ik me af of ze wel genoot van die vakanties, van al wat de omgeving en de omstandigheden toen nog te bieden hadden.
Sommige mensen denken te vaak alleen in zwart-wit, zonder te beseffen dat daartussen het ook vaak de moeite is. van P²
kijken en denken tussen zwart en wit
Hoeveel grijstinten zouden er bestaan tussen zwart en wit ? Microsoft geeft er 255, dat heb ik zojuist nagekeken. Maar er zijn er veel meer waarschijnlijk. Meer schakeringen dan mijn oog kan waarnemen. Zegt dat iets over het verband tussen zien en denken ? Mogelijk. Nuances niet zien, nuances niet in overweging nemen, waarschijnlijk is er een verband tussen zien en denken, tussen zien en weten.
Wanneer ik in het kleurenpalet van de computer de schuifschakelaar gebruik, verschuiven de tinten zó gradueel, dat ik 255 tinten echt wel veel vind. Pas na vier of vijf klikjes zie ik een verschil, of meen er een te zien. Persoonlijk kom ik met veel minder gradaties toe. 58 bvb, gelijk de 58 facetten. Of 50 zou voor mij al goed zijn. Môja, dan zitten we bij de 'Vijftig Tinten Grijs'. Liever niet. Doe maar 58.
'k Kijk nog af en toe naar 'Say Yes to the Dress', editie New York. Dat is tijdverlies, ik weet het, maar ik ben nog altijd verhangen aan het programma. Noem het een zomerzotheid. Eind augustus zou dat vanzelf moeten beteren.
Wat gebeurt er met de bruidsjurk na de bruiloft? Dat vroeg ik me vanmorgen af. Daarover geeft het programma geen informatie en zelf heb ik er geen enkele ervaring mee. Noch ik, noch mijn zussen zijn op de klassieke manier getrouwd. Ons ma evenmin, zij trouwde in een blauw mantelpakje.
De eerste keer dat ik van een jurk na de bruiloft hoorde was van een dochter van een kennis. Ze had haar trouwkleed in een kartonnen doos in de kelder gezet en daar was de jurk bij wateroverlast beginnen schimmelen. Een trouwkleed op zolder, dat kende ik, maar in een kelder? 'k Wist niet wat ik hoorde. Het kleed was perte totale.
De tweede keer, de dochter van een andere kennis, hing het bruidstenue in een plastic hoes in de garagebox, evenzeer een vochtige omgeving. Deze jurk is ook onder de schimmel geraakt. En het kleed was total loss natuurlijk, perte totale.
Is het gebruikelijk dat met zo'n duur stuk zo achteloos en slordig wordt omgegaan na bewezen diensten? Eerst moet het perfect zijn en achteraf mag het beschimmelen? 'k Moet er wel bij vertellen dat dit gebeurd is vóór de komst van het internet. Er waren nog niet zo'n vlotte kanalen om iets tweedehands te verkopen.
'k Zou daarover iets kunnen vragen aan Randy Fenoli, of aan zijn woordvoerster. De contactgegevens staan op zijn website. Maar daar ben ik nog over aan het nadenken.
Randy Fenoli
Het werkterrein van Fenoli & Co ligt vóór de feestelijkheden. Wat er achteraf gebeurt is hun terrein niet meer … Of nemen zij ook deel aan het tweede circuit? Het tweedehandscircuit is een mooie uittocht voor de jurk, ze zal nog iemand anders blij maken en ze blijft in de wereld van witte tule en roze wolkjes.
Hoe leg ik uit dat ik informatie zoek over 'afgedankte' bruidskledij, het verhaal met de trieste afloop, het huisvuil. Nee, bij de firma Fenoli moet ik niet zijn.
Wat gebeurt achteraf met de jurk, het stuk dat van de bruid de ster van de dag gemaakt heeft. Wat gebeurt er met de bruidsjurk achteraf ? Alle verhalen, elke informatie is welkom.
Bruidskledij is iets waar ik geen enkele voeling mee heb en toch keek ik tijdens de zomer van dat jaar elke ochtend op TLC een paar afleveringen van Say Yes to the Dress. Randy Fenoli is ongeveer de gastheer van het programma, zijnde directeur-mode bij Kleinfeld New York (bruidskledij). Dat hij mijn nieuwe vlam is kan ik veilig zeggen want hij is getrouwd en ik ook. Hij met Michael Landry.
Fenoli is zo'n charmante figuur, dat ik aan het programma blijven plakken ben, terwijl een mens op dat ochtendlijk uur van de dag toch wat beters te doen heeft dan te zitten kijken naar aarzelende of grillige of onzekere toekomstige bruiden.
De winkel heet salon en men komt er op afspraak. Salon houden, klinkt chic.
deel vh salon
En het magazijn is é-norm. De jurken hangen in stellingen tot tegen het plafond.
Randy brengt dat allemaal in orde, daar in New York, met discrete hand en met steeds een aanvaardbare uitdrukking op zijn gezicht, ook al kookt hij waarschijnlijk soms vanbinnen. Hij heeft een groot voordeel op zijn assistentes, hij mag platte schoenen dragen. Als men zo’n werkdag moet doorbrengen op hoge hakken, wordt de glimlach na een paar uren een grimas.
Zelfs bij een uitverkoopworden er maar een paar klanten per uur binnen gelaten, ook al staan er buiten lange rijen te wachten. Blijkbaar hebben de toekomstige bruiden dat er voor over.
Men komt van over heel de wereld naar Kleinfeld. Voor de uitgebreide collectie? Of voor Randy Fenoli?
De entourage van de toekomstige bruid speelt een grote rol in de show. Soms lijkt het op de sofa de clash der titanen. De mensen uit het gezelschap van de bruid mogen hun mening geven. En dat gebeurt niet altijd even eh, vriendelijk. Moeders, grootmoeders, zussen, bruidsmeisjes, vriendinnen, er worden ongenoegens geventileerd. Soms heb ik de indruk dat de toekomstige schoonmoeders zich nog het best weten te gedragen.
Men vraagt zich af waarom de entourage zoveel meent te mogen piepen, het draait toch om de bruid? Nee, het draait om de show, heb ik nu begrepen. Zonder botsingen is er geen show. En tussen die botsingen circuleert Randy, met de glimlach en modieus.
Wat me nog altijd verbaast, en ik zou na een paar weken toch al beter moeten weten, is wat men in de USA verstaat onder het woord elegant. Af en toe gaan mijn haren overeind staan wanneer ik zie wat iemand in het programma elegant noemt.
Oké, zelf ben ik geen model van elegantie, verre van, maar ik heb wel maatstaven voor dat begrip. Drie. Drie maatstaven : zou Audrey Hepburn dit aantrekken? Jackie Onassis? Catherine Deneuve? Vier : Grace Kelly. Maar zij had zich te houden aan protocol. Dat kan meespelen in haar keuze. Kelly valt dus af als maatstaf.
Als ik noch Hepburn, noch Jackie O, noch Deneuve kan visualiseren in een bepaald tenue, dan is het volgens mij niet 'elegant' te noemen. Mooi en knap en zwierig en speels en al wat men wil … maar nog niét elegant. Elegantie is bijna ongrijpbaar. Het is een begrip waar men in de USA blijkbaar geen notie meer van heeft, wat bruidskledij betreft.
Randy Fenoli heeft daarmee moeten leren leven, want hij krijgt te pas en te onpas het woord elegant te horen. In een interview (dat ik nu weer kwijt ben natuurlijk) geeft hij zijn eigen visie over bruidskledij : sober. Want een bruiloft is een ceremonie. Stap niet in een provocerend Vegas-tenue naar de bezegeling van uw huwelijk. Trek dat tenue achteraf aan, voor het avondfeest. En dat veel van de Amerikaanse bruidskledij op veredelde boudoir-kledij begint te lijken, dat zei hij ook. Edoch, de klanten hebben centen en de kassa is baas. Arme Randy. Maar ook dat verdraagt hij met de glimlach.
Iets gelijkaardigs is ooit gebeurd met Cheers, het café in Boston, dat ook zijn oorspronkelijke aard, sfeer en aanpak verloor naarmate de show populairder werd en de mensen met busladingen gebracht werden.
Busladingen, Huysentruyt heeft het in Le Lutin Gourmand ook ooit moeten meemaken.
Dat gedeelte wordt niet in beeld gebracht natuurlijk, dat een huis met karakter verwordt tot een attractie. Noch bij Cheers, noch bij Le Lutin, noch bij Kleinfeld krijgen we het te zien.
Gelukkig voor mij, zo kon ik nog een tijdje gerust en ongestoord genieten van de verschijning van Randy Fenoli, die zich gracieus en elegant door het salon beweegt tussen kassa & psychologie, tussen chic, chiqué en chichi.
Vanmorgen kreeg ik een mail over iets dat helemaal mijn meug is, een filmpje over een houten mechaniekje. Iets later kreeg ik hoofdpijn van het nadenken. Hier een fotootje van de overbrenging van de draaiende krukas naar de opstaande staafjes :
Er wordt iets vermeld over crankshaft, een woord dat ik vroeger vaak moest typen en de vertaling is krukas. De krukas brengt een heen en weer-gaande beweging over naar de gewenste draaiende beweging, of omgekeerd. Het is dat laatste dat ze hier gemaakt hebben van een draaiende beweging naar een op- en neergaande beweging.
De bedoeling van de maker was in hout een weergave bouwen van een regendruppel die in het water valt en rimpelringen doet ontstaan. Een vallende druppel + rimpelingen weergeven, concentrische cirkels doen bewegen, vandaar de krukas. De opstaande stangetjes doen bovenaan de constructie de 'rimpelingen' bewegen, de concentrische cirkels.
Het filmpje begint onderaan het werk, met het mechaniekje, het laat ons eerst de krukas bewonderen en toont dan pas het bovenwerk. De constructie ziet er simpel en gaaf en af uit. Dat simpele is maar een indruk denk ik. Volgens mij zijn daar uren denk- en rekenwerk aan vooraf gegaan. Het stuk werd ontworpen door ene Dean O'Callaghan. En móóí dat het is !
O'Callaghan haalde zijn inspiratie bij een werk van Reuben Margolin, wiens werk van boven aangedreven wordt : round wave, kinetic sculpture Reuben Margolin, USA
“ Tegen drieën was alles gewassen en gestreken … kwam dat door de wind dat het zo vlug droogde of hadden jullie daar materiaal voor ? ” CvT Het was bij de koopvaardij, vrachtvaarders dus. Schepen met een bemanning van 22 of meer mensen. Er is wasgelegenheid in het kasteel (de accommodatie). Soms één grote laundry, soms twee middelgrote. Daarin staan industriële wasmachines en drogers, te vergelijken met de bakbeesten die men in een wasserette ziet, laadvermogen van meer dan 10 kg. Op sommige schepen is op de woonverdiepingen ook een kleinere laundry voorzien. Daar staan de wasmachines en drogers van de gewone huishoudcapaciteit, van 7 tot 10 kg.
Het hemdje en de short van de stuurman hebben we onder stromend water gespoeld en dan op 40° gewassen, kort programma, dat duurt ongeveer 20 minuten. Die twee stuks drogen was ook snel gebeurd en strijk was er eigenlijk niet aan.
De was aan deck laten drogen zou ik niet doen hoor. Er hangt zout in de lucht en die zoutkristallen drogen in de kledij. Dat schuurt de huid kapot.
Binnenschippers doen/deden het wel, de was aan deck drogen. Maar zij varen op binnenwateren, op zoet water. Er is dus een groot verschil in de lucht die boven het water hangt.
Verder is het deck een werkomgeving. Daar wordt gebikt, geverfd, gevet en met water gespoten. Er wervelt op gezette tijden roet uit de schouw naar beneden. (soothblowing) Men weet nooit van waar het gevaar komt.
Beginners doen het wel eens hoor, iets tegen de reling aan het kasteel te drogen hangen. Maar daar stoppen ze mee nadat anciens hen dat ontraden hebben. De hardleersen pas na een paar onherstelbare blunders.
Nu denk ik er ineens aan, dat er ooit schepen geweest zijn -CMB schepen nog wel- waar ze een en ander waren vergeten op te nemen in het ontwerp van het schip. De OBO-schepen (OBO = Oil Bulk Ore). Drie zusterschepen waren dat. Daar was men oa de laundry vergeten in plannen. Tot daar aan toe, zou men denken. Maar die plannen werden niet verbeterd, ze werden zo goedgekeurd en die schepen zijn zo gebouwd geworden ook. Alledrié! Drié keer over dezelfde steen vallen? Dat kan toch niet? Jawel, dat kan wel. Ik heb op alle drie die schepen gevaren. Ik heb die knoeiboel in de accommodatie elke dag van dichtbij meegemaakt.
Da's een verhaal apart. Niks grappigs. In tegendeel.
“Het moet een machtig groot dier geweest zijn met zo een vleugelwijdte. Heb je ooit geweten welke vogel het was ?” CvT
'k Heb op 't Net nog wat verder gezocht over die grote zeevogel van toen aan boord.
Zijn spanwijdte van 150 cm schatte ik naar mijn eigen spanwijdte. Die is nu, van vingertip tot vingertop -nagemeten door LM- 162 cm. Misschien was het vroeger een paar cm meer, toen mijn gewrichten jonger waren.
De fregatvogel heeft een gevorkte staart. Die mogen we uitsluiten want ik herinner me geen gevorkte staart en we hadden er nochtans goed zicht op, op de achterkant van de vogel want 'k herinner me wel de spectaculaire spuit ontlasting die op de kledij over de benen in de sandalen van de 1ste stuur droop. Dat ging zeer plots en zeer snel maar ik herinner me geen gevorkte staart.
wiki birdbeauty
Daarom denk ik nu dat het misschien een vogel van de gentensoort was, 140 tot 175 cm spanwijdte, naargelang de soort.
vara foto Mike Pennington
De vogel in kwestie had ook meer wit dan een fregatvogel. Het was geen blauwvoet, daar ben ik zeker van, blauwe poten zou ik onthouden hebben. Maar hij had veel meer wit dan een fregatvogel, dat wel. Daarom denk ik nu dat het mogelijk een vogel van de gentensoort was. Jammer dat ik geen eigen foto's van het dier heb. Ik besefte toen niet dat we iets biezonders meemaakten.
‘Van levensbelang is dat de mens moet kunnen genieten van het leven.’
Dat 'moeten' kunnen genieten schrikt me al af. Van het leven dan nog, alsof men gesolliciteerd heeft voor deze planeet. Nee, we zijn hier gedropt door de generatie vóór ons en de meesten van hen zijn niet meer bereikbaar of aanspreekbaar over het 'moeder waarom leven wij'.
Van levensbelang vind ik genieten zeer zeker niet. Genieten kan het bestaan verrijken, ja. Maar van levensbelang ? Nee.
Ergens in '79 of '80 was een grote vogel aan deck geland. Hoe dat kwam wisten we niet, oceaanvogels blijven toch maanden lang in de lucht zweven zonder te landen?
Matrozen hadden hem in een kruiwagen binnen gebracht want de deckplaat buiten kan overdag tot 60°C warm worden. Binnen ontfermde de 1ste stuurman zich over het dier. De vogel had indrukwekkende zwemvliezen maar zijn poten waren wel zeer kort. Duidelijk te kort om met rennen voldoende snelheid te halen en zijn gewicht te doen opstijgen van op een vlakke ondergrond.
In een afgedekte grote kartonnen doos uit het magazijn liet de 1ste stuurman de vogel aan deck rusten in de schaduw van het kasteel. Kasteel, zo heette de bewoning vroeger. Nu klinkt het minder groots nu heet de bovenbouw van een vrachtschip gewoon 'accommodation'.
's Namiddags zou hij het vogelgevaarte lanceren van op de stuurboordwing. De wings zijn de buitenvleugels van het brugdeck, het hoogste werkdeck.
Dat schip had geen lift en zo'n zware beest via de binnentrappen naar boven brengen, daar was geen denken aan. De doos had trouwens niet door de deur van de brug gekund, zo groot was de doos met die vogel in. En het dier mocht onderweg naar boven zo eens onrustig worden. Dat konden we binnen de bewoning niet hebben.
Via de buitentrappen kon de doos ook niet mee naar boven, die trappen zijn tamelijk smal.
Zet uw handen in de lenden en kijk van ellenboog naar ellenboog, dat is ongeveer de breedte van een buitentrap aan boord van een vrachtschip. Laat nu uw handen zakken, daar staan de leuningen. Die afmetingen en maten hebben een reden, maar de breedte van de buitentrappen is dus niet voorzien voor transport van grote dozen met daarin zware vogels.
Daarom zou de vogel zonder doos naar boven gebracht worden en liefst die dag nog, want het dier moest van hoog in de lucht kunnen jagen op vis in het water. Zo'n beest moet af en toe kunnen eten of het verzwakt.
De 1ste stuur nam de vogel uit de doos en de collega en ik zouden de stuurman begeleiden, want wij waren de enigen die vrij hadden tsn 13h en 15h (service coupé). Er wachtten ons vier smalle, steile trappen en de 1ste stuur had zijn beide handen nodig om de vogel te dragen.
Nooke en ik waren een en al bezorgdheid, de bek van de vogel zag er levensgevaarlijk uit. Toen hij de vogel uit de doos wou nemen : - Draag hem met de bek van u weg stuurman, zei Nooke. - Jaja, met de staart naar u ! zei ik al even bekommerd. - Draai hem opzij, weg van uw ogen. En andere sombere praat want dit werd waarlijk een expeditie.
Nooke zou vóór hem lopen en ik zou achter hem lopen. Zij om het pad aan te kondigen, want de vogel was zo groot dat de stuurman niet kon zien waar hij zijn voeten zette. Ik volgde achteraan, om hem eventueel op te vangen in geval van misstap. Alsof ik daar sterk genoeg voor was. Zo togen wij in een stoetje van drie de vier trappen op. Nooke en ik nog in ons net werktenue van de middagservice, de stuur in short, zomerhemdje en open sandalen. Geen van ons drie droeg de werkkledij voor aan deck.
En onze begeleidende commentaren gingen verder, de man zag niet waar hij liep en wij waren daar toch om te helpen! Geheel ten dienste, dat was toen onze slogan. Maar dat zag de stuurman anders want hij werd het beu om bij elke stap voor en achter waarschuwende woordjes te horen. De ondankbare vent. Het is aan boord toch een van de richtlijnen: kijk waar ge uw voeten zet. En omdat hij door de grote vogel niet zag waar hij zijn voeten zette had hij ons toch meegevraagd in het klimproject? Wat deden wij dan verkeerd? Wij deden gewoon wat hij gevraagd had.
Halverwege de twee de trap begon de situatie hem op de zenuwen te werken. En op mijn zenuwen ook want zijn gevloek stak me al danig tegen. Uiteindelijk waren wíj het die hem met die vogel hadden opgescheept … wabliefteru Stuur? Waar waren zijn matrozen, nu het er op aan kwam?
Maar ik kon het onmogelijk afbollen, stel dat hij achterover gestuikt zou zijn bij het volgend stampje van het schip. Hij had immers geen hand aan de reling. Zo'n situatie verlaat men niet. Men blijft erbij.
Vooraan bleef Nooke hem gidsen, achteraan bleef ik hem steunen, in het midden bleef de stuurman vloeken met in zijn armen een vogel die zeer rustig bleef. Zo hadden we nog een aantal smalle trappen te doen.
'k Vond dat hij met zijn gesakker en gevloek wel wat van ons geduld vroeg. Maar zo lang we op de trap waren kon ik daar niks over zeggen.
Na moeizame minuten kwamen we boven. Hij bracht de vogel naar de reling van de stuurboordwing en daar zag en rook de vogel zijn eigen leefwereld, de ruime lucht. Hij spreidde zijn vleugels, dat was zeer indrukwekkend. De spanwijdte was misschien wel anderhalve meter. Nog nooit had ik zo'n grote vogel van dichtbij gezien.
foto van 't Net
En tegelijk ontlastte de vogel zich, ook zeer indrukwekkend, op de kledij, de benen en de sandalen van de 1ste stuur.
Weer binnen en beneden gekomen moesten Nooke en ik op de vloer gaan zitten om te bekomen van het lachen. Wat een plezante vogel was dat. Alsof hij al het gesakker verstaan & begrepen had en No & mij wou laten weten dat de 1ste stuur het toch niet in zijn eentje gekund had, hem een lancée bieden.
Terwijl de stuurman in de douche stond om de dankbaarheid van de vogel weg te wassen zijn No en ik zijn tenue gaan wegplukken, want die vogeldinges zou wel eens gaten kunnen branden in textiel. Om 15h lag de kledij van stuurman-knorrepot weer op de plaats. Gedroogd en gestreken want 'able and willig' stond hoog in ons vaandel. Op het einde van de maand had hij een extra-uur op ons blad genoteerd.
Hij was niet veel van zeggen, die stuur, maar dat was die vogel ook niet hé.
Of dit nu nog echt grappig is weet ik niet, maar Nooke en ik hebben wel minuten lang beneden op de vloer zitten lachen. Misschien was het gewoon decompressie, dat kan ook.
"Fotobom, het scheelde niet veel of dit woord werd ooit tot het woord van het jaar bekroond. Het gaat om een foto die verpest wordt door een ander omdat diegene bewust of onbewust op de voor- of achtergrond in beeld te zien is, vaak in een rare pose. De ander in kwestie kan een persoon zijn, maar ook een dier."
Stel, men overwint die vervloekte hoogtevrees om een mooie foto te maken. Nu ja, overwinnen is een groot woord, men 'vermant' zich en gaat toch maar iets dichter bij de rand staan om die foto vooral vanuit de juiste hoek te kunnen schieten, en dan komt deze bewoner in beeld gewandeld, helemaal uit zijn hum : Wat-doet-gij-in-mijnen-hof? want ge staat met uw voeten in het eten van die grazer natuurlijk …
Er loopt een spinnetje over mijn klavier. Ik ben benieuwd of en waar het zou blijven staan. Met die letters kan ik misschien een nieuw woord vormen.
Dat woord komt dan in gebruik, belandt in de Van Dale, iemand vindt het een interessant woord, verzint er een heel scenario rond, de reeks wordt een succes en krijgt een spin-off.
Dat zat ik te denken terwijl het spinnetje zich van de shift lock in over de qsdfgty en de uiop^$ /*naar de pg dn repte. Ze ging zo rap dat ik niet weet of ik haar parcours wel juist genoteerd heb.
't Was een jolig jong ding. Acht kwieke pootjes. Nergens rustpauzes nodig, maar evenmin een bruikbare lettercombinatie. Daardoor heb ik geen nieuw woord, geen hersenspinsel.
Wat ik bewonder aan het menselijk lichaam zijn de handen. Vier vingers en een duim. Twee maal.
Movements of Thumb
En dat we onze duim kunnen gebruiken in een andere richting dan de vingers. Compleet dwars. Doe het efkes, hou de handpalmen naar beneden, raak met uw duim op dezelfde hand de toppen van pink tot wijsvinger. Laat nu de duim naar mekaar wijzen. Dat is het reikgebied van onze duimen. Goed hé.
Samen met andere primaten -geen staart en de wendbare duimen- zó is onze soort ooit handig geworden, want de wendbare duimen maken een groot aantal precisiegrepen mogelijk. En er kwamen werktuigen. Anderzijds: zo is ook de miserie begonnen. Er kwamen wapens.
Het begon in elk geval met de duimen. En daardoor veranderde ook iets met hersenschors, en zo. Enzovoort, gedurende zes miljoen jaar evolutie. We werden vaardiger. En gevaarlijker. Ons bestaan als intelligente soort danken wij aan onze duimen.
Duimendraaien is daarom een loffelijk eerbetoon aan hen die ons voorgingen, een hulde aan al onze voorouders tot in de primitiefste der oertijden. Een hommage aan de evolutie. Duimdraaien, vooral blijven doen.
Die zaterdag was LM naar zijn zussen en ik zat hier achterin te genieten van de luchtcirculatie. De ramen stonden open én ze waren vastgezet, de deuren stonden open en de deurstoppers stonden op hun plaats. Ik zat aan de laptop te genieten van een vrije halve dag in de frisse lucht en ik tokkelde er op los. Simpele geneugten voor een simpel meiske.
Plots een doffe knal. Ik ken dat geluid, de deur van de nachthal was dicht gewaaid. Het was toen 14h10.
Was ik daar een deurstopper vergeten? Aan dié tussendeur? Dat kon bijna niet! 'k Ging kijken. De deurstopper stond links van de deurstijl. Helemaal weg geschoten als een puck bij ijshockey, maar dan door een deur die een plotse windvlaag te verwerken had gekregen. Een puck weegt tussen de 156 en de 170 gram, zojuist opgezocht. De deurstopper = 1,106kg, zojuist gewogen. Dit issem :
Er was geen schade, noch aan de deur, noch aan de deurstijl. Maar door het vochtig weer was de deur uitgezet en ze wou niet weer open. Daar stond ik dan, ik heb niet meer de kracht om een weerspannige deur open te dwingen.
De buren van het gelijksvloer hebben een reservesleutel van ons appartement. Als zij of hij nu eens vanuit de woonkamer kwam duwen aan de deur, en ik zou vanuit de nachthal trekken … Jáá, de buren zijn naar hun buitenverblijf ! LM bellen dan? Mijn telefoon lag in de woonkamer, aan de andere kant van de deur. En hij zou pas rond 19h thuis zijn. 'k Had nog 5 hrs te gaan. Eens nadenken.
Aan deze kant van de deur had ik de WC en in de badkamer had ik drinkwater van de kraan. Hiernaast kon ik op bed gaan liggen, gesteld dat ik de situatie slaapverwekkend zou gaan vinden. Hier had ik een flink aantal boeken, de laptop en een TVtje om me de komende 5hrs bezig te houden.
Aan de andere kant van de deur lag mijn telefoon. En in de keuken staat de frigo die plots onbereikbaar was. Gelukkig had ik niks op het vuur staan.
5hrs … ik had geen zin om gedurende zoveel tijd stomweg geblokkeerd te zitten door een stomme windvlaag die een stomme deur had doen dichtwaaien. Dit was weer op en top Murphy : als er een deur kan dichtwaaien zál ze dichtwaaien en wel op het moment dat ge alleen thuis zijt.
Nog eens nadenken. De deur was uitgezet door de vocht. Dan doe ik ze krimpen met warme lucht. Dat doet de vocht verdampen en de deur zal krimpen. Haardroger erbij gehaald, verlengdraad uit de berging gehaald, en blazen op maximum. Ik ging langzaam langs de kieren tussen de deurstijl en de deur zelf. Niet dat daar veel kier te zien was, de deur was immers uitgezet. Enkel ter hoogte van het slot en de klink zag ik een fijn lijntje daglicht uit de woonkamer. Ter hoogte van de klink had het metalen binnenwerk gedurende de vochtige dagen het hout in toom gehouden.
Warme lucht blazen, haardroger laten koelen, blazen, haardroger laten koelen, blazen … De deurstijlen zijn in metaal. Zou dat helpen bij het opwarmen? Zouden de metalen deurstijlen warmte afgeven aan de zijkant van de deur? En zou het hout van de deur dan sneller krimpen? Ik hoopte van wel en prevelde een paar dingetjes die de god van donder en bliksem zouden moeten vermurwen.
Na een tijd blazen gaf ik een ruk aan de deur. Naar mijn gevoel bewoog er iets. Of was dat wensdenken? Eens voelen aan de randen, oja, de deur was 0,1 mm uit de stijlen gekomen.
Ik had meer kracht nodig. Stond ik maar aan de andere kant, dan kon ik er mijn gewicht tegenaan gooien. Maar dan had ik de haardroger niet gehad. Gewicht tegenaan gooien … als ik er nu eens met mijn gewicht ging aanhángen?
Eerst spoot ik nog traag een paar keer warme lucht heen en weer langs de randen van de deur. Ondertussen dacht ik na. Met twee handen aan de klink hangen was niet voldoende. Het mocht wat meer zijn, wat krachtiger. En ik herinnerde me iets van aan boord. Iets met touw en een slag om de arm en spreidstand met de ene voet voor de andere. Die spreidstand is belangrijk omdat de dijbenen en de bilspieren dan mee werken.
Nu touw. In de gereedschapsbakken in de berging liggen straps, dat zijn de binders die we rond de bagage klikten toen we nog naar verre landen moesten. Zo'n strap kon dienen om te trekken. 't Was een knalrode. Toepasselijk, mijn humeur was even optimistisch knalrood want dit-kwam-goéd! En als het niet direct lukte, dan deed ik nog sessies warme lucht met de haardroger tót het lukte. De deur had immers al gereageerd.
'k Knoopte de strap rond de klink (platte knoop maken of men tuimelt achteruit!), sloeg hem eenmaal rond mijn rechter voorarm zodat hij niet weg kon, duwde met mijn linkerhand de klink naar beneden, ging in die bewuste spreidstand staan en prevelde nog iets nuttigs. Of dat laatste geholpen heeft weet ik niet maar na drie snokken was de deur open.
'k Ben nog altijd blij dat de presspot toen niet op het vuur stond, want dan had ik niet zo koel kunnen nadenken over deur & haardroger & strap.
Dit verhaal typen heeft langer geduurd dan dat gedoe gisteren, om 14h40 had ik de deur open. Na een half uurtje. Dat vind ik redelijk. 'k Ben wel onmiddellijk in de keuken gaan kijken. Ik wíst wel dat er niks op het vuur stond maar ik wou het nog zien ook, want als Murphy meedoet weet men nooit.
LM & ik kijken niet meer in kookboeken. We stoffen ze regelmatig af, plaatsen ze terug in de boekenkast en dat is het dan.
Wanneer een recept moet opgezocht worden, zoeken we op het Net. 'k Heb nog 1 kookboek in het groentekarretje staan, omdat daarin de gaartijden zo overzichtelijk staan aangegeven. De groenten staan per soort in alfabetische volgorde met daaronder telkens een tabelletje met de gaartijden per hoeveelheid. Heel overzichtelijke instructies.
LM kwam naar de woonkamer om op de hometrainer zijn 10 minuten kniefietsen te doen en hoorde me in de keuken zoeken 'sne-, sne-, sne- …' Opzoeken doe ’k luidop omdat ik soms vergeet waarnaar ik op zoek was en dan blijf ik hangen bij de ble- van bloemkool. En die dag was het sne-.
- sne? SN? vroeg hij. Zit SeniorenNet nu al mee in de keuken? - Kwiet! Snijbonen. Ik zoek de gaartijden voor de snijbonen. - Awel, op SN zitten toch rare snijbonen! Hij vond zichzelf grappig.
Het enige wat ik daar kon tegen inbrengen was - Al-watta-ge-zegt-da-zedde-ge-zelf. Ná ! Kinderachtig van mij, jawel. Maar doeltreffend want hij zweeg. Ziezo.
En de gaartijd voor 250 gram sne-bonen à 900 watt is 2x3 minuten (halverwege de bereiding omroeren) + 2 minuten nagaren.
Deze CD hadden we toen bij aan boord. De muziek zou van de Gipsy Kings (kunnen) zijn, maar de tekst is van Charles van den Bossche, de man die Filet d’Anvers is.
Voor de mensen die het Antwerps machtig zijn, ik hoop dat de geschreven tekst voldoet aan de maatstaven. (klik op bijlage, onderaan)
In 1998 was aan boord van dat schip een feestje, voor de verjaardag van een matroos. Het schip voer met een Filipijnse bemanning, Kroatische officieren en een Belgische staf. Dit nummer was opgezet en de Filipijnen waren er gek van, van de muziek, de gipsy-rock bedoel ik, want van de tekst verstonden ze natuurlijk geen knijt. Enkelen dansten gelijk zottekes. De anderen zaten te klappen en te stampen. Het nummer werd keer op keer opnieuw gedraaid.
De Chief Engineer, een Franstalige, was er ook en vroeg ons of dit het origineel nummer was, want hij herkende de tekst niet maar wel de klank van het Antwerps.
"Geen origineel, zei LM, het is iets van Filet d' Anvers, een groep die in het Antwerps zingt. 't Is een parodie. De andere nummers op de CD zijn anders van stijl dan de Gipsy Kings." "Wat een geluk, zei de chef, want ik hebben op een schip gevaren waar ongeveer iedereen Gipsy Kings draaide. Ik kan die muziek niet meer horen. Als ik nog één keer Gipsy Kings hoor word ik zot, je vous assure. Dan spring ik overboord."
Ik ken het verschijnsel. In 1983 hoorde ik 's avonds uit ongeveer elke cabine André Hazes kwelen. En na een week of twee kweelde ik mee. Erger nog, ik liep overdag tijdens de werkuren die melodieën zelfs te neuriën. Muziek vreet zich een weggetje, willen of niet.
Naast de chef zat de 3de mecanicien. Een jonge Kroaat. Hij verstond natuurlijk geen gebenedijd woord van de chef, want het gesprek verliep in het Frans, maar hij had hem wel een paar keer Gipsy Kings horen zeggen. En die naam kende hij. Hij ging de deur uit en deed vaag teken dat hij terug kwam. Hij is efkes naar de WC, dacht ik, en hij wil dat we zijn plaats vrijhouden. Maar dan kende ik die 3de nog niet. Een paar minuten later stond hij weer in het feestgedruis en hield triomfantelijk een CD in de hoogte. Gedienstig als het jung was, was hij de CD ergens gaan vinden. "Gipsy Kings! Special for Chief Engineer!" riep hij met een brede lach. Van de aanwezigen kwam een applaus voor de chef. En de 3de keek heel blij dat hij de chef van dienst had kunnen zijn. Daar startte dan een volledige CD Gipsy Kings. De muziek die de chef niet meer kon horen, de muziek waarvan hij zo gek werd dat hij overboord zou springen. Hij stond recht en toen … danste hij mee. Want men stelt de mannen niet teleur. Een échte Chef dus.
Sinds een tijdje heb ik vliegangst, ze krijgen mij niet meer in zo een vliegende doodskist. Ik hoor u al komen: ‘ja maar er sterven meer mensen op de baan!’ Wel, ik rij daar ook op, vandaar dat mijn overlevingskans om 85 jaar te worden heel klein wordt.
Ik zit niet meer op mijn gemak in een vliegtuig. Naar Spanje is maar een paar uur vliegen, dan wordt er zelfs niet meer in de handen geklapt bij aankomst. Ik ga dan rechtstaan en klap heel hard in mijn handen. Waarom zult u zich afvragen, omdat ik blij ben dat ik het overleeft heb.
Ik heb al horen zeggen dat die piloten al eens een airhostess laten vliegen. Als ze samen met dat mooi kind eens willen vliegen, ze dat dan op de grond doen of in een bed, maar niet terwijl ik zwetend en angstig naar Spanje wil. Nog zoiets, dat drama in Nederland, piloten met zoveel ervaring zien die niet als hun hoogtemeter kapot is? Ik wil jullie niet bang maken hé. Wist u dat een duif waarvan er tientallen in mijn hof zitten, als die in die straalmotoren terecht komen het ding met een paar honderd mensen aan boord tegen de grond smakt?
Het schoonste van al: iedereen lacht mij uit. ‘De Roger vliegangst hoe kan dat, hij heeft 30 parachute sprongen achter de rug en is van niets bang, oud paracommando.’ Maar echt waar, ik ben er niet meer gerust in, laat ik het zo zeggen: ik bid terwijl ik vlieg. Onze lieven heer zal zeggen tegen zijn moeder: “Hij gaat weer eens op vakantie met de vlieger, hij is er weer. Mevrouw, doe mij een plezier en laat zijn vliegtuig in een paar luchtzakken terecht komen, de komediant.”
Onlangs waren wij in Leeds, mijn vrouw heeft last van luchtziekte en had een flesje water bij en een doosje met pilletjes. Die moest ze, in het bijzijn van een inchecker innemen met een slokje water. Ze moest het water achterlaten samen met heel haar doos pilletjes. Als die controleurs al zo bang zijn, wat denkt u dan wat ik ben, in hun zogezegde veilige kist.
Vrienden van ons maakten eens een vlucht mee terwijl er onweer was, nooit vliegen ze nog. Iedereen bad luid op, dat alles maakt mij nu nerveus, maar men zegt dat ik mij zorgen maak om wat inbeelding. Ik zal het maar geloven, en dat parachute springen is wel 50 jaar geleden hé, als ik nog eens vlieg naar Spanje vraag ik een valscherm.
Steunt u mij als we elkaar zien binnenkort op Zaventem? Dank u.
Diep in mezelf is het leven zwaar maar ik toon niet mijn ware gezicht een mens zoals ik is breekbaar niet uit te leggen in een gedicht.
Maar ik zal nu maar slapen gaan want diep in mezelf ben ik moe 's nachts kan ik het meestal aan ik slaap en doe mijn leven even toe.
Majumau 10/2006
Die twee laatste lijntjes staat daar zo fijntjes. 'k Wou dat ik het ook kon, een tekst zo afsluiten.
En dat ik mijn leven óók even toe kon doen. Soms droom ik zo’n actieve dingen dat het leven lijkt door te lopen van de ene dag naar de andere, zonder dat er een nacht tussen geweest is. Gelukkig gebeurt dat niet aanhoudend. Het gaat met periodes.
De laatste zin van het gedicht zet ik op een papier en ik leg het onder mijn hoofdkussen, om mijn onderbewustzijn in te prenten dat slapen rusten betekent, dat slapen niet dient om in dromen ongelukken en rampen te vermijden of pech en tegenslagen te overwinnen of ellende te verzachten en nood te lenigen of malheuren, onheil en rampspoed te bevechten en dan wakker te worden als een uitgeknepen citroen. Gedaan daarmee. Op het papier zal staan : IK DOE MIJN LEVEN EVEN TOÉ. En ook in 't Frans, want soms spookt het meertalig in mijn hoofd. Dat mag wat kordater : JE DORS. ET ALORS ? Of wat struiser in 't Engels : STAND BACK, THIS GIRL HAS HIT THE SACK !
De dochter van mijn zus Tina woont in de buurt van Nice. Zij had ongeveer tien jaar geleden twee vriendinnen met hun gezin uitgenodigd voor een korte vakantie. Twee gezinnen met jonge kinderen. Beide gezinnen hadden geboekt in een hotelletje of gereserveerd op een camping, dat weet ik niet meer.
En toen bleek het strand een keienstrand te zijn ! Dat was Toppié vergeten te vermelden in de mails naar haar Belgische vriendinnen. Voor haar was dat keienstrand immers al jaren vanzelfsprekend.
Voor de peuters en de kleuters valt op de keien weinig te beleven. Het is er moeilijk en hobbelig stappen met kleine voetjes. En er valt niet mee te bouwen of te modderen als met nat zand. Oja, ze rapen wel eens met twee handjes een galet op. Om mekaar daarmee terloops en achteloos een paar blauwe plekken te bezorgen. Wapens te over op een keienstrand. Niet echt geschikt voor jonge kinderen.
Met een zandbakje in haar kleine tuin heeft Toppié dat min of meer kunnen bijsturen, maar het was niet de vakantie die de twee vriendinnen voor ogen hadden. Een zandbak zo groot als het strand zelf, dát was wat ze voor ogen hadden. Ruimte, zand en water voor de kinderen. Ruimte eerst. In de eerste plaats voor de vaders. Want terwijl de dames de ateliers van kunstenaars gingen bezoeken in Vence en omstreken waren de vaders kinderoppas voor de duur van de vriendinnen-vakantie,
In die kleine zandbak hielden de peuters het tamelijk gauw voor bekeken en begonnen aan sloop- en breekwerk tussen de bloemen en de planten in het tuintje van Toppié. Sommige peuters zijn daarin zeer snel, zeer wendbaar en zeer grondig. Ja, sommige peuters zijn daarin een kei.
Trouwgeloften zullen LM en ik denkelijk niet hernieuwen. We geloven het zo ook wel, dat van die voor- en tegenspoed. We hebben mekaar leren kennen in werkomstandigheden, in moeilijke werkomstandigheden. Dat we die situaties toen samen doorgekomen zijn is eigenlijk het fundament hier.
Het kleed?
Twee jaar na de ontmoeting zijn we zijn getrouwd in burger. No frills, geen frullen, het was een administratieve kwestie: in de landen van de Perzische Golf is men beter de echtgenote van de heer in kwestie dan gewoon de vrouw van diezelfde heer. En vermits een tanker zeer vaak in de Perzische Golf moet zijn, hebben wij ons in den echt verbonden. De eerste vrije datum die ze op het gemeentehuis hadden was oké. Zes weken later waren we getrouwd. De bruiloft was navenant. Sober.
Tevoren de lunch met de moeders en de getuigen, om 14h naar het gemeentehuis en achteraf een drink in diezelfde taverne. Daar hadden we plaats besproken voor 10 à 15 mensen. Er was voor ons een ruime zithoek georganiseerd bij de open haard. Het was winter, de haard brandde en het was gezellig. Rond 19h was het afgelopen en ’s avonds hebben LM en ik thuis een schoteltje met gerookte zalm gegeten. Ziezo. Oja, 'k had mijn boeketje laten liggen in de taverne. Dat ben ik 's anderendaags pas gaan halen. Ge ziet hoe begaan ik ben met pomp-and-circumstances.
Het aanbod ivm een kleed was zeer genereus, maar ik ben een simpele meid, ik denk niet dat ik mijn lach had kunnen inhouden in zo'n tenue.
Over onze burgerkledij kregen we enkel van de Moeders goedkeurende geluiden. Zowel de moeder van LM als mijn Ma zagen de strekking: no frills, niet te zot. De zussen van LM waren tot diep in hun burgerlijk fatsoen geschokt en vonden het pover, dat vestje en die rolkraag. En het hemd van LM. Toen hun bloedeigen Moeder (toen 76j) onze keuze openlijk bijtrad was dat voor hen danig slikken. Hoe had Moeder hún trouwerijen dan ervaren? Als ijdel vertoon? Als loze praal?
Later moest een nichtje van LM naar adem happen toen ze een paar kiekjes zag van onze trouwdag. Ze gilde ongeveer een octaaf bijeen terwijl ze het vroeg : "Zijt gelle getrouwd in jéáns?"
Wat is daar mis mee, we hadden toch alles zoals het hoort :
Bouwmaterialen, iets dat zorgvuldig moet overdacht worden want het gaat over het budget, over bestendigheid, over duurzaamheid en dat alles is niet alleen belangrijk, het is ook big business. Hier is een verhaal dat de zaak illustreert :
Moeder varken stuurt haar drie zonen de wereld in om samen een groot en sterk huis te bouwen. De zonen krijgen ruzie en bouwen ieder voor zich een eigen huis. Het eerste big is lui en bouwt een huis van stro. Het tweede big heeft iets meer ijver in zijn lijf en bouwt een huis van hout. Het derde big werkt zich uit de naad om een stenen huis te metselen. Terwijl dat derde big nog naarstig aan het werk is, maken de andere twee al plezier.
Dan komt de wolf die de biggen wil opeten. Hij gaat naar het huis van het eerste big en wil binnen. Het big peinst er niet over. De wolf ademt diep in en blaast het strohuis weg. Hij gaat naar het houten huis van tweede big. Eenzelfde conversatie en ook het houten huis wordt weggeblazen. Bij het derde big lukt dat niet want de wolf kan het stenen huis niet omverblazen. Te stevig. Iedereen gered, iedereen blij.
een kronkel à la moi :parabenen, ’s morgens vroeg in de badkamer
Het staat op de pot hydraterende crème : géén parabenen. Is dat een vekoopsargument ? Van die pot valt dus geen heil te verwachten want eigenlijk hé, want eigenlijk wíl ik wel eens parabenen, dacht ik vanmorgen.
’t Zou geen zicht zijn, ik op twee flinke, getrainde parabenen, maar zo voor een dag of wat zou ik wel eens willen over omheiningen klimmen en over netten klauteren en van hoog naar beneden springen en uit modderpoelen overeind kruipen en zo nog vlotjes een aantal soepele dingen doen puur om te laten zien wat ik dan allemaal kan, à la GI-Jane. Met mijn parabenen.
Tot voor enkele jaren kon ik nog wel een aantal kilometers stappen. Puur voor het genoegen van de cadans stapte ik van de binnenstad naar huis. Maar dat was dan op de eigen beentjes, niet op parabenen. En veel meer dan zes kilometer was het niet. Met parabenen zou ik dagmarsen kunnen doen. Wat een zalig vooruitzicht.
Maar van deze hydraterende crème is dus geen heil te verwachten, ze is gegarandeerd zonder parabenen. ’k Heb dan toch maar opgezocht wat die firma met parabenen bedoelt. Simpel en kort : parabénen zijn bewaarmiddelen.
Parabenen zijn een groep met benzoëzuur verwante stoffen. Het zijn alkyl-esters van para- of 4-hydroxybenzoëzuur, en de natriumzouten van deze esters.
Maar al die moeilijke lange woorden krijgen ze niet op dat potje gezet natuurlijk.
https://nl.wikipedia.org/wiki/G.I._Jane : Demi Moore is in top form in this action-packed hit! Moore stars as gutsy Lieutenant O'Neil, the first woman ever given the opportunity to earn a place in the armed forces most highly skilled combat unit -- the elite Navy SEALS! But the already brutal rigors of training camp turn into an unimaginable test of courage and determination once it becomes clear that no one -- powerful politicians, top military brass, or her male Navy SEAL teammates -- wants her to succeed!
Niet toevallig maar wel zorgvuldig uitgeplozen is mijn huidige kroostje nu eens wel gestreept, en iedereen is er gek op, zeker mijn kleinkinderen, die zijn er niet van weg te slaan, de oudste kleinzonen komen er speciaal naar kijken om hun nieuwe vriendinnetjes te introduceren ! RSL
Knap gezien van uw jong volk, RSL. Op YouTube zijn filmpjes met jonge katten het populairst. Maar als men de aanbeden jongedame die snoezepoezelige aaibaarheid kan laten meemaken, in-het-écht, een nest vol, dat heeft men als verliefde jongeman toch een streepke vóór op alle mogelijke medestrevers zeker ! Enfin, zo zie ik dat. De kattepoezen van Oma als charmetroef …
Toen we kind waren, waren er in de wijk regelmatig nesten, en dan gingen we kijken. Wanneer de buren van Betty of van Arielle jonge poesjes hadden, gingen wij gewoon bij die mensen bellen en vroegen of we de kleine katjes mochten zien.
Bij de buren van Arielle hadden ze nog een echte trekbel met een ijzeren handvat. Met hoorde de bel rinkelen tot op straat. Die mensen hun kinderen waren al groot (waren de deur al uit). Of ze kleinkinderen hadden was niet duidelijk. Die mensen lieten ons dan binnen, heel het huis door, tot achterin, tot in de bijkeuken. Wij volgden, eerbiedig bijna. Die huizen roken naar boenwas en bruine zeep. En dan ... mochten we de katjes zien !
We moesten stil en braaf zijn. Anders mochten we morgen niet terugkomen. Dan wordt men op slag vanzelf stil-&-braaf, want morgen wil men terugkomen natuurlijk. En overmorgen ook.
Ging ik voor de katjes of voor de sfeer van die huizen?
Als de katjes nog te klein waren mochten we alleen maar kijken en afblijven. Wanneer ze groter waren konden we ze strelen en later ook vastpakken en voorzichtig mee spelen. Poezelig was dat allemaal. Gaan katjes kijken, een bezigheid op zich.
Dat zou nu niet meer gebeuren, denk ik, dat kinderen zomaar gaan bellen en zomaar binnen gelaten worden. In de jaren ’60 was het in onze wijk de gang van zaken. Gewoon en vanzelfsprekend. Kinderen laat men binnen.
Soms gingen we vier keer per week bellen. Wanneer het niet schikte dan 'sliepen' de katjes. Dan stonden we daar 's anderendaags opnieuw : 'Mogen we de katjes zien?' Pas wanneer de katjes het huis uit waren, hadden die mensen weer rust. Nuja, rust … om de paar dagen jong volk over de vloer, dat zich gedroeg voor de tijd van het bezoekje. Waarschijnlijk vonden ze onze bezoekjes plezant. Anders hadden ze ons al die keren niet binnen gelaten.
Discussiëren is kennis uitwisselen, ruziemaken is meestal onwetendheid uitwisselen. van P²
Dat is weer een rake, P²Ke, oelala zo raak. Gisteren nog meegemaakt.
’k Heb alles gelaten zoals het was, want een gedachtewisseling met iemand die enkel maar praat en niet bereid is het standpunt van de andere te aanhoren, dat ís geen gedachtewisseling. Dat is verlies van tijd en energie.
Die tijd en energie besteed ik liever anders, aan nuttiger onderwerpen met interessantere mensen. Met mensen die gevoel voor nuance hebben. Choose your battle, heet dat in ’t Engels, kies verstandig waar ge voor gaat en kijk uit met welk soort mensen ge een discussie ofte gedachtewisseling aangaat. Dat doe ik nu al een paar jaren en dat is rustig zo.
Gedachtewisselingen wel, maar als ik merk dat de andere niet bij het onderwerp is/blijft laat ik vallen wat valt, soms zelfs de persoon erbij.
Ik heb een man ontmoet ik weet niet of hij nog de waarheid zocht ik was een wezel hij een vreemdsoortig dier hij tastte met zijn horens of hij tasten wou het was alsof hij even uit zijn schelp wou breken en ik de mijne wilde breken ik was een labyrint ik weet niet of ik nog de waarheid zocht ik kon de ruimte met mijn armen niet omsluiten de rode vingers van de woorden niet bedwingen toch wilden ergens bloemen bloeien de waarheid loog als altijd onbewust.
Oeffe, efkes bekomen. 'k Begreep er niks van, van dit poëtisch gedoe van Cathy Mara. Daarom ben ik eens gaan kijken op 't Net of ik nog meer van haar kon vinden. Kwestie van iets meer te lezen en te vernemen over haar werk, want het ligt zeer zeker aan mijn gebrekkige kennis, dat ik er niks van snap.
Daar las ik al even ontoegankelijke gedichten. En bij momenten zelfs barococo, Cathy Mara propt teveel beelden in één werk, volgens mij.
En wat ze geschreven heeft, heeft ze geen tweede en verdere bewerkingen gegeven, het leesbaar maken. Zoals het daar staat lijkt het rondspartelen op zoek naar een houvast : 'Horens om te tasten' … Meent ze dat? Werkelijk?
We zijn nu twee dagen verder en ik kom terug naar mijn eerste bedenking als leek en amateurke : misschien at Cathy af en toe een vreemd soort zwammen. Dat mag van mij hoor, ze doet maar.
Het niveau van Lennaert Nijgh zal ze toch nooit halen, want die man kende iets meer van paddenstoelen dan van zwammen.
Dit is maar 1 mening natuurlijk en ik ben enorm blij dat ik een werk als dat van Cathy Mara nog eens onder ogen gekregen heb want ik was ongeveer vergeten dat het 'genre' bestond.
Vandaag is de Grote Vakantie begonnen en veel jonge (klein)kinderen gaan nu naar een soort opvang waar ze aan de omgeving moeten wennen, waar veel kindjes zijn aan wie ze moeten wennen.
Eergisteren kreeg ik een interessant artikeltje toegestuurd.
Het is geschreven door een lerares, lagere school vermoed ik, want ze gaat met de kinderen op de grond zitten. De methode die ze beschrijft is ook bruikbaar voor monitors en monitrices, de mensen die op kamp en op speelpleinen instaan voor de veiligheid en de gemoedsrust van de/onze kleinen. En voor onze gemoedsrust erbij !
Kinderen die gepest worden en kinderen die pesten zijn er. Helaas. Vaak zijn ze te jong om te begrijpen waarom ze het doen en wat voor schade het kan aanrichten bij de andere kinderen. Deze lerares heeft een manier gevonden om haar leerlingen alvast iets te doen beseffen.
Dit schrijft de lerares :
Vandaag had ik twee appels meegenomen naar de klas. De kinderen wisten niet dat ik één van de appels verschillende keren op de grond had laten vallen. Het was niet zichtbaar aan de buitenkant: de twee appels zagen er allebei perfect uit. Ik begon over de appels te vertellen, ik ging op de grond zitten en begon de kinderen te vertellen hoe moeilijk ik het vond om hierover te praten. Ik praatte over één van deze appels, dat hij zo’n verschrikkelijke kleur had, en dat het steeltje veel te kort was. Ik vertelde de leerlingen dat, omdat ik de appel zo lelijk en stom vond, ik het me kon voorstellen dat zij het ook een lelijke en stomme appel zouden vinden.
Sommige kinderen keken me aan alsof ik gek was, maar ik liet de appel de kring doorgaan, en kinderen mochten allemaal nare dingen over de appel zeggen. “Je ruikt vies”, “Je zit zeker vol met wormen” en ga zo maar door. We waren echt niet vriendelijk tegen de arme appel, en ik begon bijna medelijden te krijgen met hem en wilde het rondje bijna beëindigen.
Toen ging de tweede appel de kring rond en deze werd overladen met vriendelijke woorden. “Je bent een mooie appel”, “Je ziet er geweldig uit”, “Je hebt een mooie kleur,” was zo’n beetje wat er gezegd werd.
Toen hield ik twee appels voor me en we bespraken we hun overeenkomsten en verschillen. Er was geen verschil tussen hen, ze waren allebei hetzelfde. Toen sneed ik de appels in twee.
De appel waarvoor we vriendelijk geweest waren zag er fris en sappig uit aan de binnenkant. De appel waar we onaardig tegen waren geweest was gekneusd en beschadigd aan de binnenkant. ‘hij had PIJN - PIJN aan de BINNENKANT’
“Op dat moment, denk ik dat veel kinderen het ineens begrepen. Ze hadden nooit echt gevoeld wat er in ons gebeurt als iemand ons pest met woorden of daden. Als mensen worden gepest, vooral kinderen, voelen ze zich vanbinnen vreselijk, maar ze vertellen niet altijd hoe ze zich voelen. Als we dit rondje met de appel niet hadden gedaan, hadden ze niet begrepen hoeveel schade onze woorden kunnen aanrichten.
Wij hebben de mogelijkheid om kwetsuren te voorkomen. We kunnen de kinderen uitleggen dat het niet goed is om nare dingen tegen elkaar te zeggen en dat het goed is om te bespreken hoe onze woorden en daden andere kinderen kunnen kwetsen. We kunnen kinderen leren om voor elkaar op te komen en zo alle vormen van pesten kunnen voorkomen.”
We kunnen pesten nooit helemaal voorkomen, maar iedereen kan iets op zijn of haar manier bijdragen.
steelkappertjes
wiki
cyanobacteriën 
kiezelwieren 
pijlwormen 
viseieren 
Jean Seberg, 1956 
foto Mike Pennington
