Jezus sprak:"wie mij ziet,ziet de Vader" En ook: "Wat staart gij naar boven?" Onder de mensen is God te zoeken, in U en in Mij. Nergens anders. Draag het Idee God uit in je eigen omgeving. dat is een opdracht aan het wezen mens.
Godsbeelden
de mens als beeldhouwer van god
05-09-2006
Moord in de biechtstoel
Nog enkele dagen en dan was het Kerstmis, het feest van Jezus geboorte. Altijd een van de meest geromantiseerde feestdagen van de westerse wereld. De kerken waren als het ware uitverkocht met "gelovigen". Ook in de parochie van de kapelaan. De voorbereidingen waren intensief en de koster en diens vrouw waren waren hiermee belast. Vooral het opbouwen van een levensgrote kerststal kostte hen al een dag sjouwen en plaatsen. De donderdag en vrijdag voor kerst waren de dagen waarop de parochianen konden biechten. Dat gebeurde in een soort donker kamertje met een schot tussen aan de ene kant de priester en aan de andere kant de biechteling. De kapelaan had een zitplaats en degene die zijn zonden beleed kon alleen maar knielen. In het schot zat een opening met een soort tralie ervoor, waardoor gesproken kon worden. In onze tijd bestaat, zeker in Nederland, dit nog nauwelijks. Toen de kapelaan rond zeven uur in de avond naar zijn biechtstoel liep zag hij al een rij van ruim vijftig personen die op hem wachtten. Hij keek even tersluiks naar de biechtstoel van de pastoor en constateerde "nauwelijks bezoek voor hem." Enkele ouderen slechts. Hij ging de biechtstoel binnen en deed zijn paarse stola rond zijn nek. Een soort lange das maar dan aan alle kanten even breed. De eerste zondaar trad binnen. Dat leverde de kapelaan geen schokkende mededelingen op. De meeste gelovigen hadden zogenaamde pekelzonden als: gevloekt, ruzie gehad, iets weggenomen, gelogen, iemand geslagen, sex met mezelf gehad, op zondag niet naar de kerk geweest, met voetballen mijn tegenstander expres nagetrapt. Nadat soort bekentenissen, zei men daar echt spijt van te hebben,bad de oefening van berouw en ging de biechtstoel uit met de zegen van de kapelaan en met de opgelegde straf van een aantal onze vaders en weesgegroeten te bidden. De kapelaan had een groot aantal parochianen hun zonden vergeven, toen het gebeurde. Aan de andere kant van de tralie knielde een jongeman, vaag zag de kapelaan de gestalte, zag dat hij jong was maar herkende hem niet. Zonder enige inleiding hoorde hij hem zachtjes zeggen:"ik heb een moord gepleegd". De kapelaan verstijfde en wist even niet wat te antwoorden. De ander merkte dit en zei "U schrikt". "Ja", ik schrik hier erg van". De kapelaan vroeg hem om wat meer te vertellen want in gedachten zag hij ergens een lijk liggen met steek-of schotwonden. Wat moest hij daar nou mee? Hij was gebonden aan het biechtgeheim en mocht er derhalve met niemand over praten. Dus ook niet met de politie. De enige manier om wel justitie in te schakelen was de man te verzoeken mee te gaan naar de pastorie en daar zijn verhaal te laten vertellen. Maar goed zover was het nog niet en hij hoorde hem zeggen 'ik heb abortus laten plegen bij mijn vriendin". De kapelaan liet duidelijk een zucht van opluchting klinken en zei tegen de "moordenaar", "ik dacht even dat het om een echte moord ging". "Maar dit is toch ook een echte moord". De kapelaan wist wel dat de kerk dit inderdaad ook als moord aanmerkte maar toch.... De jongeman zat er heel erg mee en had vooral behoefte om er met iemand over te praten. Vooral ook over zijn schuldgevoel. De kapelaan vroeg hem of hij er misschien buiten de biechtstoel ook met hem over wilde praten, mogelijk dat de kapelaan hem en zijn vriendin kon helpen met het verwerken van de daad. Dat wilde hij erg graag maar vroeg wel of God zijn daad kon vergeven. De kapelaan zei hem te vertrouwen op de goedheid en barmhartigheid van God en dat God heus wel wist dat radelooosheid de beweegreden was om abortus te plegen. Hij ontsloeg de jongen van zijn zonden en gaf een voorwaardelijke straf op; wanneer hij weer in grote problemen zou komen moest hij onmiddellijk de kapelaan bellen. Dat beloofde hij met een oprecht "dank u wel". De kapelaan werkte routinematig de rest biechtelingen af. Er was nog een vrouw, die biechtte elke dag sex met zichzelf te hebben. Dat begreep de kapelaan niet goed en vroeg waarom ze dan eigenlijk kwam biechten, als ze het morgen weer zou doen. Het antwoord was verbluffend. "Ik wil eigenlijk zeggen dat ik spijt heb van geen spijt te hebben. Ik ben verslaafd hieraan, wil het eigenlijk niet maar iets in mij dwingt mij daartoe". De kapelaan probeerde haar te begrijpen en zei dit ook. Vergaf de zonde, gaf een passende straf en vroeg haar deze daad niet meer te biechten. Hij vroeg zich trouwens toch af of dit nu wel echt zondig was, je deed er niemand mee kwaad en beleefde er zelf plezier aan. Bovendien was het een vrouw en ging er dus geen zaad verloren. Hij stapte de biechtstoel uit, ging naar zijn kamer, bad nog enkele gebeden uit zijn brevier en ging vervolgens onder de wol. Die nacht droomde hij van een rij van honderd biechtelingen voor de biechtstoel van de pastoor die hij daarna een week niet zou zien...........
De filosoof Immanuel Kant: Jezus Christus is een idee of ideaal of voorbeeld, die of dat gepersonificeerd is. De historiciteit van deze persoon is overbodig en zelfs schadelijk. Jezus verpersoonlijkt het ideaal van de menselijke zedelijke volmaaktheid. Geloven is dan primair een handelen pas daarna een "wetën".
Nog enkele dagen en dan was het Kerstmis, het feest van Jezus geboorte. Altijd een van de meest geromantiseerde feestdagen van de westerse wereld. De kerken waren als het ware uitverkocht met "gelovigen". Ook in de parochie van de kapelaan. De voorbereidingen waren intensief en de koster en diens vrouw waren waren hiermee belast. Vooral het opbouwen van een levensgrote kerststal kostte hen al een dag sjouwen en plaatsen.
