Ik probeer bedenkingen en vooral muziek m.b.t. de jaren '50 en '60 op mijn blog te plaatsen. Soms ook een foto over de vorderingen van mijn kleinkinderen kunnen erbij horen. Reacties zijn altijd welkom.
Ons kleinzoontje Aaron, wordt op 27 oktober 2008 één jaar jong. Gedurende dat jaar is hij uitgegroeid tot een uit de kluiten gewassen kleuter die stap voor stap de wereld tracht te ontdekken. Voor ons is hij het lieve, vreugdevolle baasje dat onze dagen kleurt en ons vertederend laat toekijken naar dit wonder. We laten hem een eerste kaarsje uitblazen op zijn verjaardag.
PROFICIAT LIEVE KLEINZOON.
Ik bedank iedereen die een toffe reactie gaf op de verjaardag van Aaron. Ik was even stout en kopiëerde het mooiste plaatje in de linkerbovenhoek.
De beurscrisis van de laatste dagen deed me terugdenken aan een markante geschiedenis uit mijn studententijd. In het jaar 1967 studeerde ik aan de Hogere Handelsschool te Aalst in de A6/A1-richting (voor de ouderen onder ons) boekhouden-handel. In het kader van een meer praktische opleiding gingen we geregeld op studiereis.
Op maandag 22 mei 1967 zouden wij met onze klas een bezoek brengen aan het beursgebouw te Brussel (zie foto onderaan). Met de trein spoorden we tot Brussel-Centraal en vandaar te voet naar de Anspachlaan. In het imposante gebouw werden we rondgeleid door een gids en onze leraar om er de beurshandel van geld en aandelen in werkelijkheid mee te maken en uitleg te krijgen over de werking ervan. Gezien onze jeugdige leeftijd een saaie brok om te verwerken en geld was het minste van onze zorgen. Met ons wekelijkse zakgeld van 50 frank waren we de koning te rijk.
Toen eindelijk de middag aanbrak was het tijd om iets te gaan eten in één van de warenhuizen in de buurt. Iemand opperde om dit te gaan doen in de Innovation in de Nieuwstraat. Bijna iedereen was daarmee akkoord, maar bij het buitenkomen begon het lichtjes te regenen. Op de Anspachlaan gekomen kregen enkelen van ons het “Magasin de la Bourse” (nu niet meer bestaande) in de gaten en werd er besloten, gezien de regen, de straat over te steken en daar het middagmaal te gebruiken. We waren amper een half uurtjebinnen toen we het onophoudelijke geluidhoorden van voorbijrijdende brandweerwagens en ambulances, gevolgd door het mondelinge nieuws dat de Innovation aan het branden was. Verder van geen kwaad bewust verorberden wij onze maaltijd en zoals tieners dat doen werd er heel wat pret gemaakt. Bij het buitenkomen waren de op- en afrijdende ziekenwagens overal in het straatbeeld aanwezig en zagen we boven de gebouwen een donkergrijze wolk opstijgen.
Nieuwsgierig als we waren gingen wij de Nieuwstraat in, die overvol brandweerwagens stond en wandelden zo kort mogelijk tot bij de voorgevel van de Innovation. Pompiers waren er koortsachtig aan het werk, politie hield iedereen op een afstand en verder heerste er een onwerkelijke stilte. Tot we door brandweerlui werden aangemaand om de straat te verlaten. We waren ons niet bewust van wat er zich juist afspeelde achter de gevels van de Innovation. Maar eens thuis gekomen en we het nieuws hoorden op radio en later beelden zagen op TV van de enorme brand en de slachtoffers die er waren in gebleven wisten we aan wat we waren ontsnapt op die bewuste middag. Iets of iemand heeft ons toen weggeleid van deze catastrofe, en zo is het lot ons die dag genadig geweest; anders…..?
(Hierna een artikel uit Wablieft over de brand in de Innovation)
België rouwt om grote rampen
1967: Helse brand doodt 343 mensen
Wablieft vertelt over grote rampen in België. Deze week gaat ons
verhaal over de 'Innovation'. Dat was een groot gebouw met veel
winkels. Het brandde af op 22 mei 1967. Er stierven 343 mensen.
Het is een drukke maandag in de Innovation in Brussel. Vandaag begint
de 'Amerikaanse week'. Soldaten van Amerika vechten in Vietnam.
Mensen betogen voor de winkel tegen die oorlog. De betogers gaan de
winkel binnen. Vanop het dak gooien ze papieren naar beneden. Daarop
staan teksten tegen de oorlog in Vietnam. Ondertussen is de
Innovation vol met klanten. Maar die letten niet op de betogers.
Rond de middag lopen veel mensen de Innovation even binnen. Ze hebben
pauze op hun werk. Velen gaan eten in de Innovation. Of ze winkelen
er even. In een winkel met kleren is een verkoopster een beetje
ongerust. Ze ruikt iets. 'Zou dat brand kunnen zijn?' vraagt ze zich
af. Jammer genoeg heeft de verkoopster gelijk. Plots hangt de
verdieping vol zwarte rook. De klanten raken in paniek.
De klanten op de andere verdiepingen winkelen rustig verder. Een
alarm rinkelt op elke verdieping. Maar de bel klinkt niet hard
genoeg. En er klinkt net een andere bel voor het personeel. Die
rinkelt voor het einde van hun pauze. Het duurt lang voor de klanten
de brand opmerken.
Dan gaat het licht uit. De rook begint mensen te verstikken. De
klanten raken helemaal in paniek. Ze vechten om te overleven. In het
donker zoeken ze naar de uitgangen. Maar veel uitgangen voor nood
zijn dicht. Andere deuren gaan wel open. Maar het zijn niet altijd
echte deuren. Er zit soms een raam of een muur achter.
De hitte wordt steeds groter. De ene verdieping na de andere vliegt
in brand. Een grote wolk zwarte rook vult de hemel boven Brussel. De
brandweer is snel bij de Innovation. Maar enkele klanten springen al
uit het raam. Ze vallen te pletter op de stoep. Aan de achterkant
hebben mensen meer geluk. Ze kunnen afdalen naar een plat dak. Vanop
dat dak raken ze met touwen op de grond.
De vlammen verwoesten de Innovation helemaal. Alle mensen binnen zijn
verloren. Balken van hout en staal storten naar beneden. Eén dag
later komt er nog altijd rook uit het puin. Veel slachtoffers worden
niet teruggevonden. Er zijn 343 mensen dood of vermist.
Na de brand startte het gerecht een groot onderzoek. Maar het vond
nooit een dader. Staken de betogers de brand aan? Niemand weet het.
Er was zeker veel mis in de Innovation. De uitgangen waren niet
allemaal echt. Of ze gingen niet open. Het alarm was niet luid
genoeg. De Innovation had zelfs geen verzekering voor brand. De
families van de slachtoffers kregen wel geld voor hun verlies. Maar
Half 1969 werd ik opgeroepen om mijn legerdienst te gaan vervullen. Op 1 augustus diende ik mij aan te bieden in de school voor luchtdoelartillerie te Lombardzijde. Hierna zou ik gekazerneerd worden bij het 43 A (artilleriebataljon) te Brakel. Toen ik dit laatste las, was ik zeer opgetogen. Drie maanden opleiding aan onze Belgische kust en hierna negen maanden effectieve dienst in Brakel, in de Vlaamse ardennen.Van geluk gesproken... In dit laatste had ik mij echter schromelijk vergist. De opleiding ging zoals aangegeven door in het prachtige duinengebied van Lombardzijde, maar op 1 november vertrokken wij met de trein uit Oostende naar Brussel Noord. Hier stapten we op een echte soldatentrein d.w.z. enkel bemand met miliciens, gepakt en gezakt om ons naar onze eenheid te brengen. Toen de trein rond 22 u vertrok uit Brussel en nog enkele tussenstops maakte maar daarna uren en uren aan een stuk bleef doorrijden, drong het stilletjes tot ons door dat Brakel in Oost-vlaanderen intussen vele kilometers achter ons moest liggen. De namen van de voorbijflitsende stations kregen ineens Duitse schrijfwijzen, Aachen, Keulen, Werl, Soest en uiteindelijk Geseke, zijnde een treinrit van om en bij de 7 uur. Hier stond ons een kaki-kleurige legerbus op te wachten die ons over Paderborn, Bad-Driburg tot in BRAKEL bracht. Ik schat op ongeveer 600 km. van mijn geboortedorp. U kan zich de ontgoocheling voorstellen die zich van ons meester maakte toen de bus zich parkeerde op de koer van een enorme, zij het moderne kazerne. We waren eindelijk op onze eindbestemming gearriveerd waar we negen maanden lang met of tegen de goesting als opgeleide soldaten onze verdere dienstplicht zouden afwerken. We werden ingedeeld bij de B-batterij van het 43 A bataljon, waar op een site gelegen op 20 km. van de kazerne, een resem Hawk-raketten met bijhorende radars stonden opgesteld met de neuzen gericht naar het Oostblok (toen nog de vijand). De grens met Oost-Duitsland lag amper 60 km. verder. Ik heb daar meestal wacht geklopt en als fire-operator, vooral achter het radarscherm doorgebracht, speurend naar "vijandelijke" vliegtuigen.
Op bovenstaande foto : Hawk-raketten in de avondzon.
Is er per toeval soms nog iemand van onze bloggers, 38 jaar terug, gekazerneerd geweest in Brakel (Duitsland) ?
9/11 - ZEVEN JAAR LATER Exact zeven jaar terug was ik op 11 september 2001 voor mijn job op bezoek bij de redactie van de VUM (Vlaamse Uitgevers Maatschappij van dagbladen De Standaard, Het Nieuwsblad, Het Volk) te Groot-Bijgaarden. Het moet zo rond 15 u. geweest zijn toen er op de redacties van de krant nogal onheilspellende berichten binnen liepen vanuit Amerika. Twee vliegtuigen waren in de Twin-towers gevlogen en één in het Pentagon, een vierde was nog onderweg met een onbekende bestemming. Ook op TV waren er ontstellende beelden te zien van de torens die als kaartenhuisjes in elkaar klapten, een ongeziene rook- en stofwolk nalatend. Mijn eerte impressie van dit débacle had ik met de woorden, "Dit wordt oorlog" uitgesproken. De droevige waarheid was dat er ongeveer 3000 mensen het leven lieten en enorm leed bij families en de ganse Westerse wereld veroorzaakten. 's Anderendaags was de kop op de eerste bladzijde van "Het Nieuwsblad" verbazend dezelfde als mijn eigen uitgesproken woorden. Was dit toeval of waren mijn woorden blijven hangen in het geheugen van de redacteur? Oorlog is er wel uit ontstaan in Afghanistan waar president Bush met zijn troepen nog steeds jacht maakt op Al Qaeda en zijn leider Bin Laden, de terrorist die verantwoordelijk werd gesteld voor deze wandaden.
9 oktober John Winston Lennon geboren in Liverpool
1950
Julia Lennon leert haar zoon John gitaarspelen. Julia speelt zelf banjo, vandaar dat John de verkeerde akkoorden leert. Zijn eerste gitaar wordt gekocht bij een postorder bedrijf voor 100 gulden.
1953
Op het schoolrapport van John (13) staat ‘Hopeloos geval’ hangt het liefst de clown uit.
1956
John vormt een skiffelgroep, the Quarrymen, de andere leden van de band zijn: Pete Shotton(wasbord),Colin Hanton(drums), Gar en Ivan Vaugh (beiden gitaar) en Eric griffith (gitaar).Hun eerste optreden van de Quarrymen was tijdens een openluchtfeest in Rosebury street in Liverpool.Tijdens een optreden op een tuinfeest bij St.Peter’s Parish Church in Woolton, Ivan Vaugh stelt Paul aan John voor.Kort daarna komt Paul bij de groep.
1957
15 juli
29 augustus
George wordt voorgesteld aan the Quarrymen,
Johns moeder Julia wordt aangereden op menlove Avenue en overlijdt.
George treed officieel toe tot de Quarrymen op de openingsavond van de Casbah Club. John heeft inmiddels het huis van Tante Mimi verlaten en woont in een flat in de buurt van de kunstacademie in Liverpool.
1958
Op de Liverpoolse Kunstacademie komt Cynthia Powell bij het vak lettertekenen in dezelfde klas terecht als John Lennon.
1959
John ontmoet Stuart Sutcliffe in een pub aan Rice Street, in Liverpool. John en Cynthia dansen voor het eerst met elkaar op een schoolfeest aan het begin van de zomervakantie.
1960
april
december
The Silver Beatles en The Pacemakers treden op in de Grosvernor Ballroom in Wallasey.
de Silver Beatles maken hun eerste tournee naar Hamburg.
Nieuwe serie van optredens in Hamburg
1961
21 maart
Eeerste optreden in de Cavern club.
april
Derde reis naar Hamburg, waar ze plaatopnamen maken met Tony Sheridan.
juli
Regelmatige optredens in de Cavern club.
juli
John schrijft een artikel over het ontstaan van de Beatles voor "Mersey Beat".
oktober
John, Paul en Jurgen Vollmer gaan op vakantie naar Parijs.
9 november
Brain Epstein ziet The Beatles voor het eerst optreden in de Cavern club.
1962
1 januari
Auditie voor Decca, waar ze worden afgewezen.
januari
The Beatles spelen op de openingavond van de Star Club in Hamburg. The Beatles worden gekozen als de populairste groep door de lezers van "Mersey Beat".
10 april
Stuart Sutcliffe sterft in Hamburg aan hersentumor.
John, Paul en Pete Best vertrekken per vliegtuig naar Hamburg voor hunoptreden in de Star Club.
6 juni
Auditie voor Pharlophone in Londen.
11 juni
Eerste radio optreden in Manchester.
23 augustus
John trouwd met Cynthia Powell met Paul als getuige in het Mount Pleasant Registry Office
in Liverpool. De Lennons gaan wonen in de flat van Brian, in Faulkener Street.
4 september
Opname sessies van "Love Me Do.
5 oktober
Verschijningsdatum van de single Love Me Do/PS I Love You".
1 november
Vierde seizoen in Hamburg, met een optreden van 14 dagen in de Star club.
Jeugd John Lennon wordt verfilmd
De moeilijke jeugdjaren van John Lennon zijn binnenkort te zien op het witte doek. Naast zijn jeugd komt ook Lennons weg naar de top met de Beatles aan bod in de film. Dat meldt het magazine Hollywood Reporter.
De prent krijgt de titel 'Nowhere Boy' en wordt geregisseerd door kunstenaar Sam Taylor-Wood. Matt Greenhalgh, die eerder de film 'Control' - over het leven van Joy Division-zanger Ian Curtis - maakte, schreef het script.
De film speelt zich af in Liverpool, de stad waar Lennon opgroeide bij zijn tante. De audities en castings voor de hoofdrollen zullen binnenkort plaatsvinden. Wanneer de film in de bioscoop te zien zal zijn, is nog niet duidelijk.
Bij het doopsel van mijn kleinzoon Aaron enkele maanden geleden,zei de pastoor bij het uitspreken van zijn naam : ‘Wat een mooie bijbelse naam’. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid naar de oorsprong van deze naam. Daarom geef ik bijgaande opzoeking op Wikepedia :
Aäronwas een figuur uit de bijbel en de koran. Aäron was de 3 jaar oudere broer van Mozes , onder wiens leiding het volk Israël uit Egypte wegtrok, een historische gebeurtenis die bekend staat als de 'uittocht' of 'exodus'. Zij hadden één zus, Miriam. Aäron was gehuwd met Eliseba, de dochter van Abinadab. Zij kregen vier zonen: Nadab, Abihu, Eleazar en Itamar.
Hij was de eerste hogepriester van het volk Israël en stond model voor het hele priesterschap. Hij speelde volgens de overgeleverde verhalen een belangrijke rol bij de exodus van het volk Israël uit Egypte.
Aäron werd toen hij 83 jaar was aangesteld als helper van Mozes, die God gevraagd had om iemand die in Egypte bij de farao het woord kon voeren, omdat hij zelf geen goede spreker was. Exodus 7:1,2 verhaalt dat God zei: "uw broeder Aäron zal uw profeet zijn. Gij zult alles zeggen wat Ik u gebied, en uw broeder Aäron zal bij Farao het woord voeren...". Ook moest Aäron volgens de woorden in Exodus als 'wonderteken' zijn staf voor de farao en zijn magiërs neerwerpen, waarop die tijdelijk veranderde in een slang. Dezelfde staf zou later met de in steen ingegraveerde Tien geboden in de Ark van het verbond (soort kist) en later in de tempel van Jeruzalem gelegd worden.
De plaats en omstandigheden van zijn overlijden had God van tevoren aan Mozes en zijn broer verteld: hij zou de berg Hor beklimmen, samen met Eleazar. Daar moest hij zijn hogepriesterlijke gewaden met toebehoren (en daarmee zijn hogepriesterlijk ambt) aan zijn zoon overdragen. Dan zou Aäron sterven. Hij overleed, 123 jaar oud, in het veertigste jaar van de uittocht, vlak voordat het volk Israël het beloofde land (Kanaän) zou binnentrekken. Er werd 30 dagen om hem gerouwd. Niet lang daarna stierf ook Mozes, 120 jaar oud. Later werd Aärons lichaam overgebracht naar Jabal Haroun (de Berg Aäron in het Arabisch) nabij Petra in Jordanië. Bovenop de berg staat een klein mausoleum met een opvallende witte koepel.
Toen wij in het jaar 1960 onze middelbare studies aanvatten kregen wij les van een nog jonge gedreven klastitularis. Hij zou ons in de volgende 6 jaar door onze studies en moeilijke puberteitsjaren leiden. Wat van in den beginne opviel was, dat hij als leraar Nederlands, geschiedenis en nog een aantal vakken, een grote liefde koesterde voor de Nederlandse taal en voor de taalstrijd, die onze voorvaderen in de Vlaamse beweging hadden geleverd; m.a.w. hij bracht ons een bewust Vlaams gevoel over, zonder aan politiek te doen. Wij jonge snaken hadden daar in die tijd natuurlijk geen boodschap aan, vooral in die onstuimige en wilde jaren 60. Maar later heb ik dikwijls aan zijn wijze woorden moeten terugdenken en heeft hij van de meeste vanonze generatie toch bewuste Vlamingen gemaakt. Zijn grote verdienste was ook dat hij ons liet kennis maken met alle grote Vlaamse schrijvers en dichters en met de Nederlandse literatuur. Regelmatig liet hij ons boeken lezen, samenvatten en hierover spreekbeurten houden. Ook begon hij met jaarlijks een toneelopvoering te regisseren die door de leerlingen werd opgevoerd voor de ouders en sympathisanten. In die tijd was onze school een typische jongensschool zodat de vrouwelijke rollen ook door jongens werden gespeeld. Ook na zijn loopbaan als leraar bleef hij actief in het amateurtoneel in onze gemeente. Hij regisseerde o.a. De moord van Liedekerke, een toneel over een politieke moord in 19e eeuw toen er in Liedekerke maar twee partijen bestonden , de witte en de zwarte. Dit stuk had een enorm succes en de opvoeringen moesten verschillende keren worden verlengd. De (toen nog) BRT televisie had hetzelfde stuk in het programma Beschuldigde sta op al uitgezonden op 13 december 1966 met de legendarische assisenvoorzitter, gespeeld door Thieu Croonenberghs. Ook deze uitzending haalde hoge kijkcijfers, en niet alleen in onze contreien.
Ik was dan ook niet verwonderd dat onlangs, onze leraar van toen, dhr. Ben Van Lijsebeth, de eerste prijs voor Culturele Verdienste ontving in onze gemeente (zie bericht uit De standaard van 03/07/2008 hierna).
Ben Van Lijsebeth (80) kreeg zopas in Liedekerke de eerste Prijs voor Culturele Verdienste. Een late, maar terechte bekroning voor een duizendpoot die met zijn liefde voor taal en volkstoneel een stempel drukte. Zijn opperste wens: "de Moord van Liedekerke", overdoen.
De woning van mijn ouders was gelegen op een heuvel met een afdalende tuin naar de vallei van de oude Dender en de Dender. Begin van het jaar 1958 werd tussen deze twee rivieren begonnen met het heien van palen op een groot stuk weiland. De grote heimachine klopte dagelijks ettelijke betonnen palen in het drassige weiland en het regelmatige geklop werd voor ons een alledaags geluid dat nog gans dat jaar zou aanhouden. Vanuit onze tuin en zelfs van in de woonkamer konden wij de werkzaamheden traag maar zeker op de voet volgen. In onze gemeente wist amper iemand wat de bedoeling mocht zijn van deze werkzaamheden. Doch dra deed het nieuws de ronde dat het de werken waren voor de bouw van een nieuw bejaardenhome. Na het aanvoeren van grond en het gieten van funderingen in beton werd aan het metselwerk begonnen. Binnen het jaar was ongeveer één verdieping volledig opgebouwd. Anderhalf jaar later waren ook de 1e en 2e etage afgewerkt. In het jaar 1961 was het hele gebouw gebruiksklaar en werd het officieel ingewijd. Met de ganse school waren we aanwezig op deze plechtigheid die zich ook afspeelde in de stemmige aangebouwde kapel. Het home droeg dan ook de naam van een heilige en noemt nog steeds Sint-Rafaël. Van in onze huiskamer zagen we s avonds de lichtjes branden achter talloze vensters van de kamers der opgenomen bejaarden en zieken.
Actueel biedt dit rust- en verzorgingstehuis aan meer dan 300 mensen onderdak en werken er een 200-tal personeelsleden. Het is dan ook gekend in de ganse streek als een kwaliteitsvol rusthuis, waar ook een groot gedeelte dementerende bejaarden een speciale verzorging krijgen. In 2002 werd ook mijn eigen moeder opgenomen in een afdeling voor vergevorderde dementerenden en krijgt zij er zowel materiële als medische verzorging. Speciaal is het, dat wij nu vanuit haar kamer een uitstekend zicht hebben op de tuin en onze woning van waarwij 50 jaar terug de bouw hebben zien aanvangen. Mijn moeder was in de jaren 60 zelf nog werkzaam in de wasserij van het home. Dikwijls dwalen mijn gedachten af naar die mooie en onbezorgde tijd nu ik bijna dagelijks in de kamer bij mijn zieke moeder op bezoek ben en haar, met weemoed in mijn hart, gestaag zie aftakelen.
Het moet zo eind jaren 50 zijn geweest dat er in onze gemeente een eerste superette zijn deuren opende. In een bouwvallig pand werd de hele benedenverdiepingopgeknapt en een grote ruimte gecreëerd met drie naast elkaar liggende rayons. Daartussen was er plaats om ongegeneerd door te lopen. Op de dagvan de opening waren alle schappen gevuld met eetwaren, droge voeding, fruit en groenten maar ook school- en allerhande huishoudelijk gerief. De mensen konden bij het naar binnengaan een metalen korfje nemen en hun koopwaar vrij uit de schappen daarin deponeren. Een tot dan toe ongekende vrijheid. Aan de kassa werd alles afgerekend maar dit leidde dikwijls tot nare gevolgen voor de geldbeugel, vooral voor grijpgrage handen van onbezonnen klanten. Voor de familie die dit eerste bedrijfje bij ons introduceerde bracht deze nieuwe manier vanwinkelen geen windeieren. De ganse familie, vader en zijn 9 kinderen, werkten na een tijd full-time in hun eigen zaak die later uitgroeide tot Dreamland dat nu een filiaal is van Colruyt.
Begin jaren 60 kwamen er nog grotere spelers op de markt. Zo herinner ik mij een bezoek aan de eerste grote Supermarkt van G.B (nu Carrefour)in de wijk Het Rad te Anderlecht.
Met mijn ouders waren we op een zaterdagnamiddag met ons Fiatje de grote parking opgereden en kwamen in een immens groot en splinternieuw warenhuis, voor ons totaal ongekend terrein, met zeker een 15 tal kassas en een overvloed aan uitgestalde waren in onnoemelijk veel rayons, en op de achtergrond aangename muziek alsof we rondliepen in een paradijs. Binnen handbereik alles mooi geprijsd en uitgestald, om gemakkelijk mee te nemen in een blinkende nikkelen boodschappenkar op wieltjes, met vooraan zelfs een bakje om de allerkleinsten in mee te voeren. Ik moet bekennen de grote massa volk was nog niet te bespeuren. De meesten hadden de weg naar deze kooptempel nog niet gevonden. Maar enkele weken later toen we nog eens terugkeerden was het andere koek. Zoals wijzelf, combineerden de mensen hun bezoek aan de Super GB met een avondje voetbal in het Astridstadion van Anderlecht om er de zaterdagavondmatchen van het toen reeds gerenommeerde elftal bij te wonen (met o.a. spelers als Trappeniers, Verbist, Hanon, Jurion, Lippens, Puis, Van Himst, Mulder, Bergholz, De Vriendt, Stockman ...). De sfeer in die tijd was bijzonder uitgelaten en vredevol. Geen gedoe met hooligans of ijzeren afsluitingen rondom het terrein. Thuissupporters en deze van de tegenstander lukraak door elkaar samen supporterend voor hun respectievelijk elftal. Op een ludieke manier werd er eens gediscussieerd en vielen er soms schalkse scheldwoorden naar scheids- of lijnrechter. Na de match werd er zelfs verbroederd en pinten gedronken in de herbergen rondom het stadion, tot iedereen kalm en voldaan huiswaarts keerde. Wat een verschil met de toestanden van nu, waar politie met de grootstemoeite de opgejutte menigte nog kan bedwingen.
The times they are a-changing, wie zong dit ook alweer ?
Nu de prijs van een vat ruwe olie de 140 dollar per vat heeft benaderd, is ook de verhoging van taksen (accijnzen en BTW) in belangrijke mate verhoogd. Dit is een onverwachte meerinkomst voor de Schatkist. In de verhoging van de brandstofprijzen in vergelijking met het jaar 2002/2003 is het aandeel taksen in de totaalprijs voor diesel met 0.15 en voor benzine met 0.19 vermeerderd. Voor diesel bedraagt het percentage taksen nu 40 % en voor benzine 55 %. Een volle tank van 50 liters benzine kost nu 80 waarvan een bedrag van 44 aan accijnzen en BTW.
Uit een reactie van Staatssecretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe (zie hierna) zou een verlaging van de accijnzen of BTW de staat verarmen. Maar hoe zit het dan met de verarming van de bevolking ?
Hoe reageren onze beleidsmensen op deze uit de pan swingende prijzen :
Staatssecretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe (CD&V) sluit uit dat de regering de taks op brandstof verlaagt. Volgens Schouppe zou een verlaging nefast zijn voor de begroting. 'Er is helemaal geen budgettaire ruimte voor zo'n maatregel en het is niet de bedoeling dat we zo de staat verarmen', aldus Schouppe.
(uittreksel uit een artikel van de Standaard van 17 juni 2008 )
Heb onlangs mijn factuur voor electriciteits- en gasverbruik ontvangen. Zoals elk jaar bij een constant verbruik weer 280 euro moeten bijbetalen. De manier waarop men aan dit resultaat komt is echter niet te achterhalen op de facturatie van negen bladzijden. Wat wel op de eerste bladzijde duidelijk te lezen is, dat de tweemaandelijkse voorschotten van 274 euro zijn verhoogd naar 334 euro. Of hoe mastodonten als Electrabel al slapend rijk worden ten koste van de niets vermoedende verbruiker. Deze meerwinsten zouden reeds zijn opgelopen tot één miljard euro. Hierna een artikeltje over hoe er toch iets schijnt te bewegen dank zij onze minister van energie die, gedacht had een cadeautje van 250 miljoen euro te zullen ontvangen, maar bot ving, nu toch iets gaat doen aan een duidelijker facturatie. Maar van terugbetaling door Electrabel blijkt intussen niets in huis te komen. Ook van enig voordeel door het vrij maken van de energiemarkten is nog altijd niets te bespeuren, integendeel.
Stroom- en gasfactuur worden eenvoudiger (bron : Belga)
Vanaf december zullen de klanten op de eerste bladzijde het bedrag, de uiterste betaaldatum, het rekeningnummer, de herinneringskosten, de EAN-code (aansluitingsnummer) en de klachtendienst vinden. Op de volgende bladzijden komt meer informatie over het verbruik en de samenstelling van de energieprijs.
Magnette drong aan op de vereenvoudiging omdat 80 pct van de klachten gaat over de complexiteit van de factuur en de leesbaarheid, schrijven de kranten. "Nu zal alles eenvoudiger worden uitgelegd en zullen de consumenten de prijzen van leveranciers met elkaar kunnen vergelijken." (TIP)
BELGA
Electricteits- en gasprijzen zouden stabiliseren : (uit De standaard van 21/06/2008) :
BRUSSEL - Er bestaat een akkoord rond de meerjarentarieven voor de distributie van elektriciteit en gas. Dat schrijft Le Soir zaterdag. De regering zou de distributeurs, die in 2008 hun tarieven verhoogden, een kostenreductie willen opleggen.
Volgens Le Soir voorziet het akkoord - 'dat de regering snel wil betonneren' - dat de kosten voor het vastleggen van de distributietarieven voor gas en elektriciteit in 2009 met 2,5 procent zullen dalen.
Daardoor zou de factuur voor de consument minstens stabiliseren, en mogelijk lichtjes dalen.
Het akkoord moet nog in uitvoeringsbesluiten gegoten worden en wacht nog op groen licht van de federale ministerraad. Die goedkeuring zou volgens Le Soir voor volgende vrijdag zijn.
Deze week was het 40 jaar geleden dat presidentskandidaat Robert Kennedy werd vermoord door de Palestijn Sirham Sirham in een hotel in Los Angeles. Hij had juist zijn nominatie voor de presidentsverkiezingen gewonnen en werd door een groot deel van de Amerikanen beschouwd als de toekomstige president van de V.S. Door zijn charisma en gedrevenheid o.a. zijn opkomst voor gelijke burgerrechten, zijn tegenstand tegen de oorlog in Vietnam en zijn strijd tegen de maffia had hem enorm populair gemaakt. Ook de hoop op een mooiere toekomst vooral voor de Amerikaanse middenklasse werd hem in dank afgenomen.
Deze week ook is in Amerika de presidentskandidaat voor de democraten Barack Obama verkozen na een felle strijd met zijn partijgenote Hilary Clinton. Onlangs zag ik een speech van Barack Obama n.a.v. een overwinning in één van de Amerikaanse staten. Wat mij opviel was zijn manier waarop hij de menigte toesprak en door zijn lichaamstaal en wijze van spreken de aandacht trok en de mensen begeesterde. Zelfs op mijn computerscherm wist hij mij onmiddellijk in zijn ban te krijgen en bleef ik luisteren en observeren. Het was merkwaardig hoe hij nooit in de Ik-vorm sprak maar zijn zinnen steeds begon met Wij alsof hij iedereen wilde betrekken in zijn beoogde plannen : de beëindiging van deoorlog in Irak, lagere belastingen voor midden- en lagere klassen in Amerika, bestrijding van armoede, een betere gezondheidszorg voor iedereen en minder inspraak door het groot kapitaal, in één woord change of verandering. Allemaal zaken die ook Robert Kennedy beoogde maar het wel met zijn leven moest bekopen nog voor hij werd verkozen tot Amerikaans president.
Het blijft nog altijd zeer gevaarlijk voor mensen met een dergelijk natuurlijk leiderschap om het te halen voor het hoogste ambt in de States. Hopelijk zal Barack Obama niet het zelfde lot beschoren zijn als zijn voorgangers Robert Kennedy en Martin Luther King 40 jaar geleden.
NEW YORK - Amerika herdenkt vrijdag Robert Kennedy, die veertig jaar geleden werd vermoord. Robert Bobby Francis Kennedy werd in 1925 geboren.
Kennedy was de tweede zoon van Joseph Kennedy, die ambitieuze plannen koesterde voor zijn zoons. De oudste, Joseph jr., moest president worden. Joseph jr. kwam tijdens de Tweede Wereldoorlog echter om het leven als luchtmachtpiloot.
De tweede zoon, John F. Kennedy, realiseerde de ambitie van zijn vader. Hij won in 1960 de presidentsverkiezingen voor de Democratische Partij. Kennedy benoemde zijn jongere broer Robert tot minister van Justitie in zijn regering, niet zonder de nodige kritiek van onder anderen Kennedys vader. Bobby had nog veel te weinig ervaring volgens velen, maar dat hinderde hem niet zaken groots aan te pakken.
Na een grondige hervorming van het ministerie richtte Robert Kennedy zn aandacht op de georganiseerde misdaad. Dat bracht hem in een directe confrontatie met James Hoffa, wiens Teamsters Union (vakbond van transportwerkers) volledig geïnfiltreerd was door de maffia. Hoffa werd later veroordeeld en zat ruim tien jaar in de gevangenis. Hij verdween na zijn vrijlating op mysterieuze wijze in 1975, naar velen vermoedden vermoord door de maffia, die bang was dat hij uit de school zou klappen.
Robert Kennedy was als minister van Justitie ook een fervent voorvechter van burgerrechten. Toen hij in mei 1961 hoorde dat een vijandige menigte een demonstratie van burgerrechtenvoorvechter dominee Martin Luther King en diens volgelingen bedreigde in Montgomery in Alabama, stuurde Robert Kennedy 400 federal marshals (te vergelijken met onze rijkspolitie) om de demonstranten te beschermen.
Behalve minister was Robert ook de belangrijkste adviseur en vertrouweling van John Kennedy, die hij met zijn advies onder meer bijstond in de Cubacrisis in 1962. De moord op John Kennedy in Dallas in 1963 was een grote slag voor Robert. Onder Kennedys opvolger Lyndon Johnson bleef hij nog negen maanden aan als minister van Justitie, maar stapte toen op.
Hij achtte de tijd gekomen voor een eigen politieke carrière. In 1964 werd Robert gekozen tot Democratisch senator voor de staat New York. Onder Johnson was Amerika intussen verwikkeld geraakt in de oorlog in Vietnam. Kennedy ontwikkelde zich tot een fervent criticus van die oorlog en van Johnsons Aziëbeleid in het algemeen. In 1968 stortte hij zich in de presidentsverkiezingen. Na verschillende prominente staten gewonnen te hebben, won Kennedy op 4 juni de cruciale voorverkiezing in Californië.
Kort na middernacht in de vroege uren van 5 juni sprak Robert Kennedy zijn aanhangers toe in het Ambassador Hotel in Los Angeles, waar hij na zijn optreden werd beschoten door de Palestijnse immigrant Sirhan Bishara Sirhan. Een dag later overleed hij aan zijn verwondingen, twee maanden na de moord op dominee King in Memphis in Tennessee.
Met mijn vader, zijn broer Arthur en diens dochtertje José met nieuwjaarsdag 1954 op weg naar ons overgrootmoeder Taate Finne (haar bijnaam), om nieuwjaar te gaan wensen. Overgrootmoeder was een nog alleenwonende kranige weduwe van 85 jaar. Haar huisje was niet groot maar gezellig. Zijzelf genoot van de bezoeken van haar talrijke familie, kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Tot deze laatste behoorden mijn nichtje José en ikzelf. Zolang zij leefde, zij overleed in haar 90-ste jaar, was het onze gewoonte om met nieuwjaar onze nieuwjaarsbrief,die we in de klas van buiten hadden geleerd, te gaan voordragen. Bij overgrootmoeder brandde de Leuvense stoof zoals altijd en verspreidde een gezellige warmte. Zij zat, gewoonlijk, in haar hoekje bij de kachel dicht tegen de roodgloeiende ronde pot. Binnen handbereik op een klein tafeltje stond de fles Hasseltse jenever met een aantal miniscule druppelglaasjes klaar voor de bezoekers. Zo te zien had zijzelf de fles reeds aangesproken want een tot de boord gevuld glaasje stond in haar nabijheid en bracht ze met een bibberende hand naar haar lippen, waarna ze het glaasje dat door het schudden onderweg half leeg was geraakt, in één teug naar binnen kieperde. Wij, de twee snotneuzen moesten bij het zien van het bibberende jeneverdrinkende oudje in het geniep hartelijk lachen. Mijn vader en nonkel Tuur wisten wel beter en vertelden dat Taate Finne geroemd en gekend was bij haarburen als een liefhebster van de Hasseltse jenever en zij er per dag ettelijke kon achteroverslaan zonder dat ze er last van kreeg. Was dit het recept voor haar gezegende leeftijd ? Ons moment was intussen gekomen, eerst mijn nichtje en dan ikzelf dreunden onze van buiten geleerde nieuwjaarsbrief af. Dan begaf meter zich naar een klein in haar kast opgeborgen potje en stopte onze nieuwjaar in onze handen. Ik had al rap door dat wat in mijn handje zat niet zoveel betekende, het fameuze kwartje van 25 centiem (met een gaatje in het midden). Bij het naar huis gaan vroeg ik mijn nichtje wat zij had gekregen en zij ontrolde een briefje van 20 frank uit haar zakje. Mijn ontgoocheling was groot.
Was overgrootmoeder zo verward geweest, was mijn nichtje haar grote favoriete, of was het toch de jenever die haar tot dit grote onrecht had gebracht. Ik heb het nooit kunnen achterhalen.
Eén van de grote uitdagingen in het midden van de jaren 60 en het gevolg van de voor de deur staande welvaart was de drang van de mensen om te gaan reizen. Gezien de infrastructuur aanwezig was op gebied van autostrades was het gemakkelijk om de auto buiten te halen enhem te richten naaréén van de vier windstreken. Zo gebeurde het ook met onze Fiat 600 en het 2 p.k.tje van onze buren om een verlengd weekend te gaan doorbrengen in Berdorf (Luxemburg). We zouden immers met 2 geleende tenten en wat kampeergerief van de plaatselijke chiro voor de eerste maal gaan kamperen.De beide autos volgeladen met al het gerief en veel jonge tieners, bij onze buren waren er vijf opgroeiende kinderen, waarvan er een aantal over de beidewagens werden verdeeld. De reis ging over Halle, Nijvel, Namen, Marche-en-Famenne tot Bastogne waar voor de eerste maal een plasstop werd ingelast en de fameuze Amerikaanse oorlogstank op de grand place werd bewonderd. We reden nu over de grens richting Esch-s-sure, Ettelbruck, naar Diekirch waar we ons het plaatselijk gebrouwen bier lieten smaken, en zo verder richting Berdorf bij Echternach, onze eindbestemming. Gezien er in die tijd maar ééncamping aanwezig was diende er niet eens worden gezocht en plaats voor onze tentjes was er ook in overvloed. Het probleem was echter hoe zon tentje met alle pinnen en haken en tentzeil op een ordentelijke manier recht te krijgen. Maar met hulp van een aantal geroutineerde Hollandse kampeerders was dit klusje ook in geen tijd geklaard. Het meegereisde jonge volkje trok onmiddellijk op verkenning en zo maakten we kennis met het mooie dat deze streek, die ook als Klein Zwitserland gekend was (en nog steeds is), aan wandelpaden te bieden had. Opeens begon echter de avond te vallen en beseften wij dat we serieus aan het verdwalen waren. Een geluk dat een wegwijzertje ons in de goede richting centrum Berdorf en onze camping bracht. Alles werd nu in gereedheid gebracht voor de nacht die zich nogal fris aankondigde. Nadat iedereen stil en vredig in slaap lag werden we gewekt door een blazend en smakkend geluid. Toen we ons hoofd buiten staken keken mijn vriend en ik in de glazige ogen van een kolossale koe die in de aanpalende wei tot tegen onze tent een kijkjewas komen nemen en er een fameuze koeienvlaai had achtergelaten. Was dat even schrikken. Maar na een uurtje was er terug gestoei en gemompel dicht tegen het tentzeil. Deze keer waren het onze beide vaders die terug kwamen van hun eerste ontdekkingstocht in Berdorf en hun kennismaking met de plaatselijke Rivanerwijn, waarvan ze er zo te horen heel wat (teveel) hadden geproefd. Van toen af keerde mijn vader regelmatig terug naar deze streek, vooral om hem bij een plaatselijke wijnboer te bevoorraden van de in groene flessen met lange hals, gevulde Rivaner. Maar ook had dit reisje bij onze ouders de microbe van het kamperen doen overslaan en was dit maar een begin van nog ettelijk mooie kampeeravonturen.
BERDORF : 950 inwoners, h: 400 m. Berdorf is gelegen op een uitgestrekt plateau boven de valleien van de Ernz Noir, de Sûre en de Aesbach; 65 km wandelpaden langs uitzichtspunten en rotsen Hohlay, Breechkaul, Perekop, Malakofftower, Roitzbach, Ile du Diable. Openluchttheater van steen midden in de bossen. Klimschool Wanterbach. Kerk met Romeins altaar, beelden van Apollo, Hercules, Minerva en Juno. Kaas van Berdorf als regionale specialiteit. Open van maandag tot vrijdag: van 8 tot 12 + van 13 tot 17 uur.
Rivaner
Citrus
Druiven
Gele appel
= Müller Thurgau. De druivensoort is een kruising tussen de Riesling en de Silvaner en is gekweekt om de betrouwbaarheid van de Silvaner en de kwaliteit van de Riesling te combineren. De wijn heeft een aromatische smaak en ruikt naar fruit en bloemen.
Aaron is intussen 7 maanden jong. Na drie maanden oppas bij ons thuis, gedurende 2 à 3 dagen per week, is Aaron echt het zonnetje in huis. Zonder hem zou het zo waar te stil worden in huis. In één woord ons kleinzoontje is ons beider juweeltje en onmisbaar geworden. Oma en Opa.
Zoals men ziet won niet Cliff Richard, maar het Spaanse liedje LaLaLa van Massiel in 1968 het Eurovisie-songfestival. Maar Cliff stond wel op nr. 1 in de Hitparade. Ook opmerkelijk Johan Stolzz met Concerto voor Natasha op nr. 8 Onlangs zag ik hem nog optreden voor een uitgelaten publiek in het rusthuis waar mijn moeder is opgenomen.Hij ziet er nog even goed uit als in 1968. Dus we hoeven niet te wanhopen over onze leeftijd. Blogger Alix.
![Klik hier voor vergroting foto met kameel](http://i55.tinypic.com/azi5mt.jpg")
Citrus
Druiven
Gele appel
