.Aan alle bezoekers een gelukkig eindejaar gewenst. Dat 2009 op alle gebied een vruchtbaar en gezond jaar mag worden.
 

Voor al mijn blogvrienden een hartelijk dankwoord voor hun mooie Kerstwensen. Ook voor de eindejaarsdagen en het komend nieuwjaar wens ik jullie veel geluk en voorspoed en natuurlijk een vruchtbaar blogjaar. Blogger Alix
(voor een glaasje rode, rode wijn, klikken hierna)

Alix wenst jullie prettige Kerstdagen. Achter de kerstman schuilt een ouderwetse song. Klikken maar.

Aan al de mensen van goede wil, vreugde en vrede in deze Kersttijd. Laat ons met zijn allen streven naar een betere wereld.

.(Voor een heel oud kerstliedje klik op foto)

Deze legendarische clip van Queen is echt het bekijken en beluisteren waard. En vooral, de voorzanger Freddie Mercury, is hier op zijn best. (Klik op de foto)

Lijst der beste zangers : Nummer 11, PAUL MC CARTNEY.( Klik op foto voor song)

James Brown is de nr. 10 uit de lijst der beste  zangers ooit (muziekblad Rolling Stone). Voor zijn bijdrage klik op de foto.

Nrs 7, 8 en 9 van de beste zangers respectievelijk Bob Dylan,Otis Redding en Stevie Wonder. Klik op de afbeelding om één van hun songs te beluisteren.

De nummers 4, 5 en 6 van de beste zangers en bijhorende liedjes. Klik op de afbeeldingen om te beluisteren . 

                          
  .

De nummers 1, 2 en 3 uit de lijst van Beste zangers (uit het Amerikaanse muziekblad Rolling Stone) met de liedjes Think van A. Franklin, I can't stop loving you van R. Charles en Jailhouse Rock van E. Presley. Klik op fotos.

. .

Mijn kleinzoontje Aaron, onder de indruk van zuster Alice, zoekt zijn heil in haar paternoster, tegen  groeipijn van zijn nieuwe tandjes.

Een sfeervolle song uit 1967 : "San Franciscan Nights". Klik op de afbeelding.

"Ultieme legende"

Voor muziekzender MTV is ex-Beatle Paul McCartney een "ultieme legende". De Britse zanger zal morgen een onderscheiding in ontvangst nemen tijdens de Europe Music Awards (EMA) in zijn geboortestad Liverpool. Dat maakte de zender vandaag in Londen bekend.

Het is de eerste en waarschijnlijk ook laatste keer dat een prijs in die categorie uitgereikt zal worden, zegt EMA-producer Richard Godfrey.
"Sir Paul McCartney is een van de allergrootsten in de muziekindustrie", stelt de chef van MTV Networks International, Bill Roedy. "Hij heeft zijn stempel gedrukt op de hedendaagse muziek. De prijs is een gepaste erkenning voor een man die miljoenen mensen met zijn muziek beroerd heeft." De internationale muziekzender MTV reikt morgen voor de 15de keer zijn Europe Music Awards uit. (belga/svm)

Klik hieronder voor de song "Yesterday"

Barack Obama wint een historische presidentsverkiezing in de Verenigde Staten. Een opkomst van 140 miljoen mensen hebben er voor gezorgd dat Obama de volgende president van de VS wordt. Zijn tegenstander Mc Cain heeft in een merkwaardige speech ootmoedig toegegeven dat met Obama de sterkste gewonnen heeft dank zij de roep van de meeste Amerikanen naar verandering. Obama zelf dankte zijn overwinning aan het feit dat alle lagen uit de Amerikaanse samenleving het voor hem hebben opgenomen en rijp zijn voor veranderingen. Hij vraagt hen samen te werken om zijn doel te bereiken, zijnde de nodige hervormingen te doen in de Verenigde Staten van Amerika en in heel de wereld. Een man met nieuwe ideëen en charisma is opgestaan en de ganse wereld verwacht  heel veel van hem.

Zie zijn overwinningsspeech in Chicago hierna en klik in het  midden van het plaatje.

.  Klik voor "Una La crima sul Viso"

Ons kleinzoontje Aaron, wordt op 27 oktober 2008 één jaar jong. Gedurende dat jaar is hij uitgegroeid tot een uit de kluiten gewassen kleuter die stap voor stap de wereld tracht te ontdekken. Voor ons is hij het lieve, vreugdevolle baasje dat onze dagen kleurt en ons vertederend laat toekijken naar dit wonder. We laten hem een eerste kaarsje uitblazen op zijn verjaardag. 
 
                                 PROFICIAT LIEVE KLEINZOON.

Ik bedank iedereen die een toffe reactie gaf op de verjaardag van Aaron. Ik was even stout en kopiëerde het mooiste plaatje in de linkerbovenhoek.

Beurs en rampen

De beurscrisis van de laatste dagen deed me terugdenken aan een markante geschiedenis uit mijn studententijd. In het jaar 1967 studeerde ik aan de Hogere Handelsschool te Aalst in de A6/A1-richting (voor de ouderen onder ons) boekhouden-handel. In het kader van een meer praktische opleiding gingen we geregeld op studiereis.

Op maandag 22 mei 1967 zouden wij met onze klas een bezoek brengen aan het beursgebouw te Brussel (zie foto onderaan). Met de trein spoorden we tot Brussel-Centraal en vandaar te voet naar de Anspachlaan. In het imposante gebouw werden we rondgeleid door een gids en onze leraar om er de beurshandel van geld en aandelen in werkelijkheid mee te maken en uitleg te krijgen over de werking ervan. Gezien onze jeugdige leeftijd een saaie brok om te verwerken en geld was het minste van onze zorgen. Met ons wekelijkse zakgeld van 50 frank waren we de koning te rijk.

Toen eindelijk de middag aanbrak was het tijd om iets te gaan eten in één van de warenhuizen in de buurt. Iemand opperde om dit te gaan doen in de Innovation in de Nieuwstraat. Bijna iedereen was  daarmee akkoord, maar bij het buitenkomen begon het lichtjes te regenen. Op de Anspachlaan gekomen kregen enkelen van ons het “Magasin de la Bourse” (nu niet meer bestaande) in de gaten en werd er besloten, gezien de regen, de straat over te steken en daar het middagmaal te gebruiken. We waren amper een half uurtje  binnen toen we het onophoudelijke geluid  hoorden van voorbijrijdende brandweerwagens en ambulances, gevolgd door het mondelinge nieuws dat de Innovation aan het branden was. Verder van geen kwaad bewust verorberden wij onze maaltijd en zoals tieners dat doen werd er heel wat pret gemaakt. Bij het buitenkomen waren de op- en afrijdende ziekenwagens overal in het straatbeeld aanwezig en zagen we boven de gebouwen een donkergrijze wolk opstijgen.

Nieuwsgierig als we waren gingen wij de Nieuwstraat in, die overvol brandweerwagens stond en wandelden zo kort mogelijk tot bij de voorgevel van de Innovation. Pompiers waren er koortsachtig aan het werk, politie hield iedereen op een afstand en verder heerste er een onwerkelijke stilte. Tot we door brandweerlui werden aangemaand om de straat te verlaten. We waren ons niet bewust van wat er zich juist afspeelde achter de gevels van de Innovation. Maar eens thuis gekomen en we het nieuws hoorden op radio en later beelden zagen op TV van de enorme brand en de slachtoffers die er waren in gebleven wisten we aan wat we waren ontsnapt op die bewuste middag. Iets of iemand heeft ons toen weggeleid van deze catastrofe, en zo is het lot ons die dag genadig geweest; anders…..?

(Hierna een artikel uit Wablieft over de brand in de Innovation)

België rouwt om grote rampen

1967: Helse brand doodt 343 mensen

Wablieft vertelt over grote rampen in België. Deze week gaat ons

verhaal over de 'Innovation'. Dat was een groot gebouw met veel

winkels. Het brandde af op 22 mei 1967. Er stierven 343 mensen. 

Het is een drukke maandag in de Innovation in Brussel. Vandaag begint

de 'Amerikaanse week'. Soldaten van Amerika vechten in Vietnam.

Mensen betogen voor de winkel tegen die oorlog. De betogers gaan de

winkel binnen. Vanop het dak gooien ze papieren naar beneden. Daarop

staan teksten tegen de oorlog in Vietnam. Ondertussen is de

Innovation vol met klanten. Maar die letten niet op de betogers. 

Rond de middag lopen veel mensen de Innovation even binnen. Ze hebben

pauze op hun werk. Velen gaan eten in de Innovation. Of ze winkelen

er even. In een winkel met kleren is een verkoopster een beetje

ongerust. Ze ruikt iets. 'Zou dat brand kunnen zijn?' vraagt ze zich

af. Jammer genoeg heeft de verkoopster gelijk. Plots hangt de

verdieping vol zwarte rook. De klanten raken in paniek. 

De klanten op de andere verdiepingen winkelen rustig verder. Een

alarm rinkelt op elke verdieping. Maar de bel klinkt niet hard

genoeg. En er klinkt net een andere bel voor het personeel. Die

rinkelt voor het einde van hun pauze. Het duurt lang voor de klanten

de brand opmerken. 

Dan gaat het licht uit. De rook begint mensen te verstikken. De

klanten raken helemaal in paniek. Ze vechten om te overleven. In het

donker zoeken ze naar de uitgangen. Maar veel uitgangen voor nood

zijn dicht. Andere deuren gaan wel open. Maar het zijn niet altijd

echte deuren. Er zit soms een raam of een muur achter. 

De hitte wordt steeds groter. De ene verdieping na de andere vliegt

in brand. Een grote wolk zwarte rook vult de hemel boven Brussel. De

brandweer is snel bij de Innovation. Maar enkele klanten springen al

uit het raam. Ze vallen te pletter op de stoep. Aan de achterkant

hebben mensen meer geluk. Ze kunnen afdalen naar een plat dak. Vanop

dat dak raken ze met touwen op de grond. 

De vlammen verwoesten de Innovation helemaal. Alle mensen binnen zijn

verloren. Balken van hout en staal storten naar beneden. Eén dag

later komt er nog altijd rook uit het puin. Veel slachtoffers worden

niet teruggevonden. Er zijn 343 mensen dood of vermist. 

Na de brand startte het gerecht een groot onderzoek. Maar het vond

nooit een dader. Staken de betogers de brand aan? Niemand weet het.

Er was zeker veel mis in de Innovation. De uitgangen waren niet

allemaal echt. Of ze gingen niet open. Het alarm was niet luid

genoeg. De Innovation had zelfs geen verzekering voor brand. De

families van de slachtoffers kregen wel geld voor hun verlies. Maar

veel troost gaf hen dat niet. 

 (Wablieft - 2006)

Half 1969 werd ik opgeroepen om mijn legerdienst te gaan vervullen. Op 1 augustus diende ik mij aan te bieden in de school voor luchtdoelartillerie te Lombardzijde. Hierna zou ik gekazerneerd worden bij het 43 A (artilleriebataljon) te Brakel. Toen ik dit laatste las, was ik zeer opgetogen.  Drie maanden opleiding aan onze Belgische kust en hierna  negen maanden effectieve dienst in Brakel, in de Vlaamse ardennen.Van geluk gesproken... In dit laatste had ik mij echter schromelijk vergist. De opleiding ging zoals aangegeven door in het prachtige duinengebied van Lombardzijde, maar op 1 november vertrokken wij met de trein uit Oostende naar Brussel Noord.  Hier stapten we op een echte soldatentrein d.w.z. enkel bemand met  miliciens, gepakt en gezakt om ons naar onze eenheid te brengen. Toen de trein rond 22 u  vertrok uit Brussel en nog enkele tussenstops maakte maar daarna uren en uren aan een stuk bleef doorrijden, drong het stilletjes tot ons door dat Brakel in Oost-vlaanderen intussen vele kilometers achter ons moest liggen. De namen van de voorbijflitsende stations kregen ineens Duitse schrijfwijzen, Aachen, Keulen, Werl, Soest en uiteindelijk Geseke, zijnde een treinrit van om en bij de 7 uur. Hier stond ons een kaki-kleurige legerbus op te wachten die ons over Paderborn, Bad-Driburg tot in BRAKEL bracht. Ik schat op ongeveer 600 km. van mijn geboortedorp. U kan zich de ontgoocheling voorstellen die zich van ons meester maakte toen de bus zich parkeerde op de koer van een enorme, zij het moderne kazerne. We waren eindelijk  op onze eindbestemming gearriveerd waar we negen maanden lang met of tegen de goesting als opgeleide soldaten onze verdere dienstplicht zouden afwerken. We werden ingedeeld bij de B-batterij van het 43 A bataljon, waar op een site gelegen op 20 km. van de kazerne, een resem Hawk-raketten met bijhorende radars stonden opgesteld met de neuzen gericht naar het Oostblok (toen nog de vijand). De grens met Oost-Duitsland lag amper  60 km. verder.  Ik heb daar meestal wacht geklopt en als fire-operator, vooral achter het radarscherm doorgebracht, speurend naar "vijandelijke" vliegtuigen.

Op bovenstaande foto : Hawk-raketten in de avondzon.

Is er per toeval soms nog iemand van onze bloggers, 38 jaar terug, gekazerneerd geweest in Brakel (Duitsland) ?

Hitparade september 1969 :

1	Venus	Shocking Blue
2	In the year 2525	Zager and Evans
3	Make me an island	Joe Dolan
4	Saved by the bell	Robin Gibb
5	Hetgeen je niet krijgen kan	Will Tura
6	In the ghetto	Elvis Presley
7	Ma belle amie	Tee Set
8	I'm a better man	Engelbert Humperdinck
9	Stay awhile	Lee Lynch
10	Honky tonk woman	The Rolling Stones
11	Je t'aime… moi non plus	Jane Birkin & Serge Gainsbourg
12	Don't forget to remember	The Bee Gees
13	Give peace a chance	The Plastic Ono Band
14	Gina Lolobrigida	Tony Bass
15	Viva Bobby Joe	The Equals
16	Sugar sugar	The Archies
17	It miek	Desmond Dekker
18	Vaarwel, ik zal geen traan om je laten	Corry en de Rekels
19	Goodbye my love	Jimmy Frey
20	Aardig meisje van den buiten	Marc Dex

9/11 - ZEVEN JAAR LATER
Exact zeven jaar terug was ik op 11 september 2001 voor mijn job op bezoek  bij de redactie van de VUM (Vlaamse Uitgevers Maatschappij van dagbladen De Standaard, Het Nieuwsblad, Het Volk) te Groot-Bijgaarden. Het moet zo rond 15 u. geweest zijn toen er op de redacties van de krant nogal onheilspellende berichten binnen liepen vanuit Amerika. Twee vliegtuigen waren in de Twin-towers gevlogen en één in het Pentagon, een vierde was nog onderweg met een onbekende bestemming. Ook op TV waren er ontstellende beelden te zien van de torens die als kaartenhuisjes in elkaar klapten, een ongeziene rook- en stofwolk nalatend. Mijn eerte impressie van dit débacle had ik met de woorden, "Dit wordt oorlog" uitgesproken. De droevige waarheid was dat er ongeveer 3000 mensen het leven lieten en enorm leed bij families en de ganse Westerse wereld veroorzaakten. 's Anderendaags was de kop op de eerste bladzijde van "Het Nieuwsblad" verbazend dezelfde als mijn eigen uitgesproken woorden. Was dit toeval of waren mijn woorden blijven hangen in het geheugen van de redacteur? Oorlog is er wel uit ontstaan in Afghanistan waar president Bush met zijn troepen nog steeds jacht maakt op Al Qaeda en zijn leider Bin Laden, de terrorist die verantwoordelijk werd gesteld voor deze wandaden.

Bekijk de beelden op volgende link

http://www.youtube.com/watch?v=xDh_pvv1tUM

 De eerste levensjaren van Beatle John Lennon                                                                                                                           

1962

Jeugd John Lennon wordt verfilmd

De prent krijgt de titel 'Nowhere Boy' en wordt geregisseerd door kunstenaar Sam Taylor-Wood. Matt Greenhalgh, die eerder de film 'Control' - over het leven van Joy Division-zanger Ian Curtis - maakte, schreef het script.

De film speelt zich af in Liverpool, de stad waar Lennon opgroeide bij zijn tante. De audities en castings voor de hoofdrollen zullen binnenkort plaatsvinden. Wanneer de film in de bioscoop te zien zal zijn, is nog niet duidelijk.

ivb (De Standaard van 29/08/08)

Bijbelse naam

Bij het doopsel van mijn kleinzoon Aaron enkele maanden geleden,zei de pastoor bij het uitspreken van zijn naam : ‘Wat een mooie bijbelse naam’. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid naar de oorsprong van deze naam. Daarom geef ik bijgaande opzoeking op Wikepedia :

Aäron  was een figuur uit de bijbel en de koran. Aäron was de 3 jaar oudere broer van Mozes , onder wiens leiding het volk Israël uit Egypte wegtrok, een historische gebeurtenis die bekend staat als de 'uittocht' of 'exodus'. Zij hadden één zus, Miriam. Aäron was gehuwd met Eliseba, de dochter van Abinadab. Zij kregen vier zonen: Nadab, Abihu, Eleazar en Itamar.

 Hij was de eerste hogepriester van het volk Israël en stond model voor het hele priesterschap. Hij speelde volgens de overgeleverde verhalen een belangrijke rol bij de exodus van het volk Israël uit Egypte.

Aäron werd toen hij 83 jaar was aangesteld als helper van Mozes, die God gevraagd had om iemand die in Egypte bij de farao het woord kon voeren, omdat hij zelf geen goede spreker was. Exodus 7:1,2 verhaalt dat God zei: "uw broeder Aäron zal uw profeet zijn. Gij zult alles zeggen wat Ik u gebied, en uw broeder Aäron zal bij Farao het woord voeren...". Ook moest Aäron volgens de woorden in Exodus als 'wonderteken' zijn staf voor de farao en zijn magiërs neerwerpen, waarop die tijdelijk veranderde in een slang. Dezelfde staf zou later met de in steen ingegraveerde Tien geboden in de Ark van het verbond (soort kist) en later in de tempel van Jeruzalem gelegd worden.

De plaats en omstandigheden van zijn overlijden had God van tevoren aan Mozes en zijn broer verteld: hij zou de berg Hor beklimmen, samen met Eleazar. Daar moest hij zijn hogepriesterlijke gewaden met toebehoren (en daarmee zijn hogepriesterlijk ambt) aan zijn zoon overdragen. Dan zou Aäron sterven. Hij overleed, 123 jaar oud, in het veertigste jaar van de uittocht, vlak voordat het volk Israël het beloofde land (Kanaän) zou binnentrekken. Er werd 30 dagen om hem gerouwd. Niet lang daarna stierf ook Mozes, 120 jaar oud. Later werd Aärons lichaam overgebracht naar Jabal Haroun (de Berg Aäron in het Arabisch) nabij Petra in Jordanië. Bovenop de berg staat een klein mausoleum met een opvallende witte koepel.

"Moord nog 'ns overdoen"

Toen wij in het jaar 1960 onze middelbare studies aanvatten kregen wij les van een nog jonge gedreven klastitularis. Hij zou ons in de volgende 6 jaar door onze studies en moeilijke puberteitsjaren leiden. Wat van in den beginne opviel was, dat hij als leraar Nederlands, geschiedenis en nog een aantal vakken, een grote liefde koesterde voor de Nederlandse taal en voor de taalstrijd,  die onze voorvaderen in de Vlaamse beweging hadden geleverd; m.a.w. hij bracht ons een bewust Vlaams gevoel over, zonder aan politiek te doen. Wij jonge snaken hadden daar in die tijd natuurlijk geen boodschap aan, vooral in die onstuimige en wilde jaren ‘60. Maar later heb ik dikwijls aan zijn wijze woorden moeten terugdenken en heeft hij van de meeste van  onze generatie toch bewuste Vlamingen gemaakt. Zijn grote verdienste was ook dat hij ons liet kennis maken met alle grote Vlaamse schrijvers en dichters en met de Nederlandse literatuur. Regelmatig liet hij ons boeken lezen, samenvatten en hierover spreekbeurten houden. Ook begon hij met jaarlijks een toneelopvoering te regisseren die door de leerlingen werd opgevoerd voor de ouders en sympathisanten. In die tijd was onze school een typische jongensschool zodat de vrouwelijke rollen ook door jongens werden gespeeld. Ook na zijn loopbaan als leraar bleef hij actief in het amateurtoneel in onze gemeente. Hij regisseerde o.a. “De moord van Liedekerke”, een toneel over een politieke moord in 19^e eeuw toen er in Liedekerke maar twee partijen bestonden , “de witte” en “de zwarte”. Dit stuk had een enorm succes en de opvoeringen moesten verschillende keren worden verlengd.  De (toen nog) BRT televisie had  hetzelfde stuk in het programma “Beschuldigde sta op” al uitgezonden op 13 december 1966 met de legendarische assisenvoorzitter, gespeeld door Thieu Croonenberghs. Ook deze uitzending haalde hoge kijkcijfers, en niet alleen in onze contreien.

Ik was dan ook niet verwonderd dat onlangs, onze leraar van toen, dhr. Ben Van Lijsebeth, de eerste prijs voor Culturele Verdienste ontving in onze gemeente (zie bericht uit “De standaard” van 03/07/2008 hierna).

'Moord nog 'ns overdoen'

De wens van Ben Van Lijsebeth

Ben Van Lijsebeth (80) kreeg zopas in Liedekerke de eerste Prijs voor Culturele Verdienste. Een late, maar terechte bekroning voor een duizendpoot die met zijn liefde voor taal en volkstoneel een stempel drukte. Zijn opperste wens: "de Moord van Liedekerke", overdoen.

Blogger Alix, 27 juli 2008.

Bouw van het bejaardenhome Sint-Rafaël

De woning van mijn ouders was gelegen op een heuvel met een afdalende tuin naar de vallei van de oude Dender en de Dender. Begin van het jaar 1958 werd tussen deze twee rivieren begonnen met het heien van palen op een groot stuk weiland. De grote heimachine klopte dagelijks ettelijke betonnen palen in het drassige weiland en het regelmatige geklop werd voor ons een alledaags geluid dat nog gans dat jaar zou aanhouden. Vanuit onze tuin en zelfs van in de woonkamer konden wij de werkzaamheden traag maar zeker op de voet volgen. In onze gemeente wist amper iemand wat de bedoeling mocht zijn van deze werkzaamheden. Doch dra deed het nieuws de ronde dat het de werken waren voor de bouw van een nieuw bejaardenhome. Na het aanvoeren van grond en het gieten van funderingen in beton werd aan het metselwerk begonnen. Binnen het jaar was ongeveer één verdieping volledig opgebouwd. Anderhalf jaar later waren ook de 1^e en 2^e etage afgewerkt. In het jaar 1961 was het hele gebouw gebruiksklaar en werd het officieel ingewijd. Met de ganse school waren we aanwezig op deze plechtigheid die zich ook afspeelde in de stemmige aangebouwde kapel. Het home droeg dan ook de naam van een heilige en noemt nog steeds “Sint-Rafaël”. Van in onze huiskamer zagen we ’s avonds de lichtjes branden achter talloze vensters van de kamers der opgenomen bejaarden en zieken.

Actueel biedt dit rust- en verzorgingstehuis aan meer dan 300 mensen onderdak en werken er een 200-tal personeelsleden. Het is dan ook gekend in de ganse streek als een kwaliteitsvol rusthuis, waar ook een groot gedeelte dementerende bejaarden een speciale verzorging krijgen. In 2002 werd ook mijn eigen moeder opgenomen in een afdeling voor vergevorderde dementerenden en krijgt zij er zowel materiële als medische verzorging. Speciaal is het, dat wij nu vanuit haar kamer een uitstekend zicht hebben op de tuin en onze woning van waar  wij 50 jaar terug de bouw hebben zien aanvangen. Mijn moeder was in de jaren ’60 zelf nog werkzaam in de wasserij van het home. Dikwijls dwalen mijn gedachten af naar die mooie en onbezorgde tijd nu ik bijna dagelijks in de kamer bij mijn zieke moeder op bezoek ben en haar, met weemoed in mijn hart, gestaag zie aftakelen.

Alix, 26 juli 2008.

Website Sint-Rafaël : http://www.wzcsint-rafael.be/index.php?s=1

KOPEN IN DE SUPERMARKT

Het moet zo eind jaren ’50 zijn geweest dat er in onze gemeente een eerste superette zijn deuren opende. In een bouwvallig pand werd de hele benedenverdieping  opgeknapt en een grote ruimte gecreëerd met drie naast elkaar liggende  rayons. Daartussen was er plaats om ongegeneerd door te lopen. Op de dag  van de opening waren alle schappen gevuld met eetwaren, droge voeding, fruit en groenten maar ook school- en allerhande huishoudelijk gerief. De mensen konden bij het naar binnengaan een metalen korfje nemen en hun koopwaar vrij uit de schappen daarin deponeren. Een tot dan toe ongekende vrijheid. Aan de kassa werd alles afgerekend maar dit leidde dikwijls tot nare gevolgen voor de geldbeugel, vooral voor grijpgrage handen van onbezonnen klanten. Voor de familie die dit eerste bedrijfje bij ons introduceerde bracht deze nieuwe manier van  winkelen geen windeieren. De ganse familie, vader en zijn 9 kinderen, werkten na een tijd full-time in hun eigen zaak die later uitgroeide tot Dreamland dat nu een filiaal is van Colruyt.

Begin jaren ’60 kwamen er nog grotere spelers op de markt. Zo herinner ik mij een bezoek aan de eerste grote Supermarkt van G.B (nu Carrefour)in de wijk “Het Rad” te Anderlecht.

Met mijn ouders waren we op een zaterdagnamiddag met ons Fiatje de grote parking opgereden en kwamen in een immens groot en splinternieuw warenhuis, voor ons totaal ongekend terrein, met zeker een 15 tal kassa’s en een overvloed aan uitgestalde waren in onnoemelijk veel rayons, en op de achtergrond aangename muziek alsof we rondliepen in een paradijs. Binnen handbereik alles mooi geprijsd en uitgestald, om gemakkelijk mee te nemen in een blinkende nikkelen boodschappenkar op wieltjes, met vooraan zelfs een bakje om de allerkleinsten in mee te voeren. Ik moet bekennen de grote massa volk was nog niet te bespeuren. De meesten hadden de weg naar deze kooptempel nog niet gevonden. Maar enkele weken later toen we nog eens terugkeerden was het andere koek. Zoals wijzelf, combineerden de mensen hun bezoek aan de Super GB met een avondje voetbal in het Astridstadion van Anderlecht om er de zaterdagavondmatchen van het toen reeds gerenommeerde elftal bij te wonen (met o.a. spelers als Trappeniers, Verbist, Hanon, Jurion, Lippens, Puis, Van Himst, Mulder, Bergholz, De Vriendt, Stockman ...). De sfeer in die tijd was bijzonder uitgelaten en vredevol. Geen gedoe met hooligans of ijzeren afsluitingen rondom het terrein. Thuissupporters en deze van de tegenstander lukraak door elkaar samen supporterend voor hun respectievelijk elftal. Op een ludieke manier werd er eens gediscussieerd en vielen er soms schalkse scheldwoorden  naar scheids- of lijnrechter. Na de match werd er zelfs verbroederd en pinten gedronken in de herbergen rondom het stadion, tot iedereen kalm en voldaan huiswaarts keerde. Wat een verschil met de toestanden van nu, waar politie met de grootste  moeite de opgejutte menigte nog kan bedwingen.

 ‘The times they are a-changing’, wie zong dit ook alweer ?

Brandstofprijzen en taksen :

Nu de prijs van een vat ruwe olie de 140 dollar per vat heeft benaderd, is ook de verhoging van taksen (accijnzen en BTW) in belangrijke mate verhoogd. Dit is een onverwachte meerinkomst voor de Schatkist. In de verhoging van de brandstofprijzen in vergelijking met het jaar 2002/2003 is het aandeel taksen in de totaalprijs voor diesel met 0.15 € en voor benzine met 0.19 € vermeerderd. Voor diesel bedraagt het percentage taksen nu 40 % en voor benzine 55 %. Een volle tank van 50 liters benzine kost nu 80 € waarvan een bedrag van 44 € aan accijnzen en BTW.

Uit een reactie van Staatssecretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe (zie hierna) zou een verlaging van de accijnzen of BTW de staat verarmen. Maar hoe zit het dan met de verarming van de bevolking ?

Hoe reageren onze beleidsmensen op deze uit de pan swingende prijzen :

Staatssecretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe (CD&V) sluit uit dat de regering de taks op brandstof verlaagt. Volgens Schouppe zou een verlaging nefast zijn voor de begroting. 'Er is helemaal geen budgettaire ruimte voor zo'n maatregel en het is niet de bedoeling dat we zo de staat verarmen', aldus Schouppe.

(uittreksel uit een artikel van de Standaard van 17 juni 2008 )

ELECTRABEL EN FACTUREN

Heb onlangs mijn factuur voor electriciteits- en gasverbruik ontvangen. Zoals elk jaar bij een constant verbruik weer 280 euro moeten bijbetalen. De manier waarop men aan dit resultaat komt is echter niet te achterhalen op de facturatie van negen bladzijden. Wat wel op de eerste bladzijde duidelijk te lezen is,  dat de tweemaandelijkse voorschotten van 274 euro zijn verhoogd naar 334 euro. Of hoe mastodonten als Electrabel al slapend rijk worden ten koste van de niets vermoedende verbruiker. Deze meerwinsten zouden reeds zijn opgelopen tot één miljard euro. Hierna een artikeltje over hoe er toch iets schijnt te bewegen dank zij onze minister van energie die, gedacht had een cadeautje van  250 miljoen euro te zullen ontvangen, maar bot ving, nu toch iets gaat doen aan een duidelijker facturatie. Maar van terugbetaling door Electrabel blijkt intussen niets in huis te komen. Ook van enig voordeel door het vrij maken van de energiemarkten is nog altijd niets te bespeuren, integendeel.

Stroom- en gasfactuur worden eenvoudiger (bron : Belga)

© DIRK WAEM
BRUSSEL - Energieminister Paul Magnette heeft met de belangrijkste energieleveranciers afgesproken de energiefactuur sterk te vereenvoudigen, zo schrijven Het Laatste Nieuws en La Dernière Heure donderdag.

Vanaf december zullen de klanten op de eerste bladzijde het bedrag, de uiterste betaaldatum, het rekeningnummer, de herinneringskosten, de EAN-code (aansluitingsnummer) en de klachtendienst vinden. Op de volgende bladzijden komt meer informatie over het verbruik en de samenstelling van de energieprijs.

Magnette drong aan op de vereenvoudiging omdat 80 pct van de klachten gaat over de complexiteit van de factuur en de leesbaarheid, schrijven de kranten. "Nu zal alles eenvoudiger worden uitgelegd en zullen de consumenten de prijzen van leveranciers met elkaar kunnen vergelijken." (TIP)

BELGA

Electricteits- en gasprijzen zouden stabiliseren :
(uit De standaard van 21/06/2008) :

BRUSSEL - Er bestaat een akkoord rond de meerjarentarieven voor de distributie van elektriciteit en gas. Dat schrijft Le Soir zaterdag. De regering zou de distributeurs, die in 2008 hun tarieven verhoogden, een kostenreductie willen opleggen.

Volgens Le Soir voorziet het akkoord - 'dat de regering snel wil betonneren' - dat de kosten voor het vastleggen van de distributietarieven voor gas en elektriciteit in 2009 met 2,5 procent zullen dalen.

Daardoor zou de factuur voor de consument minstens stabiliseren, en mogelijk lichtjes dalen.

Het akkoord moet nog in uitvoeringsbesluiten gegoten worden en wacht nog op groen licht van de federale ministerraad. Die goedkeuring zou volgens Le Soir voor volgende vrijdag zijn.

dsl

Dit is uiteraard iets om op te volgen

BARACK OBAMA

Deze week was het 40 jaar geleden dat presidentskandidaat Robert Kennedy werd vermoord door de Palestijn Sirham Sirham in een hotel in Los Angeles. Hij had juist zijn nominatie voor de presidentsverkiezingen gewonnen en werd door een groot deel van de Amerikanen beschouwd als de toekomstige president van de V.S. Door zijn charisma en gedrevenheid o.a. zijn opkomst voor gelijke burgerrechten, zijn tegenstand tegen de oorlog in Vietnam en zijn strijd tegen de maffia had hem enorm populair gemaakt. Ook de hoop op een mooiere toekomst vooral voor de Amerikaanse middenklasse werd hem in dank afgenomen.

Deze week ook is in Amerika de presidentskandidaat voor de democraten Barack Obama verkozen na een felle strijd met zijn partijgenote Hilary Clinton. Onlangs zag ik een speech van Barack Obama n.a.v. een overwinning in één van de Amerikaanse staten. Wat mij opviel was zijn manier waarop hij de menigte toesprak en door zijn lichaamstaal en wijze van spreken de aandacht trok en de mensen begeesterde. Zelfs op mijn computerscherm wist hij mij onmiddellijk in zijn ban te krijgen en bleef ik luisteren en observeren. Het was merkwaardig hoe hij nooit in de Ik-vorm sprak maar zijn zinnen steeds begon met Wij …alsof hij iedereen wilde betrekken in zijn beoogde plannen : de beëindiging van de  oorlog in Irak, lagere belastingen voor midden- en lagere klassen in Amerika, bestrijding van armoede, een betere gezondheidszorg voor iedereen en minder inspraak door het groot kapitaal, in één woord “change” of “verandering”. Allemaal zaken die ook Robert Kennedy beoogde maar het wel met zijn leven moest bekopen nog voor hij werd verkozen tot Amerikaans president.

Het blijft nog altijd zeer gevaarlijk voor mensen met een dergelijk natuurlijk leiderschap om het te halen voor het hoogste ambt in de States. Hopelijk zal Barack Obama niet het zelfde lot beschoren zijn als zijn voorgangers Robert Kennedy en Martin Luther King 40 jaar geleden.

Amerika herdenkt moord op Robert Kennedy

NEW YORK - Amerika herdenkt vrijdag Robert Kennedy, die veertig jaar geleden werd vermoord. Robert ”Bobby” Francis Kennedy werd in 1925 geboren.

Kennedy was de tweede zoon van Joseph Kennedy, die ambitieuze plannen koesterde voor zijn zoons. De oudste, Joseph jr., moest president worden. Joseph jr. kwam tijdens de Tweede Wereldoorlog echter om het leven als luchtmachtpiloot.

De tweede zoon, John F. Kennedy, realiseerde de ambitie van zijn vader. Hij won in 1960 de presidentsverkiezingen voor de Democratische Partij. Kennedy benoemde zijn jongere broer Robert tot minister van Justitie in zijn regering, niet zonder de nodige kritiek van onder anderen Kennedy’s vader. Bobby had nog veel te weinig ervaring volgens velen, maar dat hinderde hem niet zaken groots aan te pakken.

Na een grondige hervorming van het ministerie richtte Robert Kennedy z’n aandacht op de georganiseerde misdaad. Dat bracht hem in een directe confrontatie met James Hoffa, wiens Teamsters Union (vakbond van transportwerkers) volledig geïnfiltreerd was door de maffia. Hoffa werd later veroordeeld en zat ruim tien jaar in de gevangenis. Hij verdween na zijn vrijlating op mysterieuze wijze in 1975, naar velen vermoedden vermoord door de maffia, die bang was dat hij uit de school zou klappen.

Robert Kennedy was als minister van Justitie ook een fervent voorvechter van burgerrechten. Toen hij in mei 1961 hoorde dat een vijandige menigte een demonstratie van burgerrechtenvoorvechter dominee Martin Luther King en diens volgelingen bedreigde in Montgomery in Alabama, stuurde Robert Kennedy 400 ”federal marshals” (te vergelijken met onze rijkspolitie) om de demonstranten te beschermen.

Behalve minister was Robert ook de belangrijkste adviseur en vertrouweling van John Kennedy, die hij met zijn advies onder meer bijstond in de Cubacrisis in 1962. De moord op John Kennedy in Dallas in 1963 was een grote slag voor Robert. Onder Kennedy’s opvolger Lyndon Johnson bleef hij nog negen maanden aan als minister van Justitie, maar stapte toen op.

Hij achtte de tijd gekomen voor een eigen politieke carrière. In 1964 werd Robert gekozen tot Democratisch senator voor de staat New York. Onder Johnson was Amerika intussen verwikkeld geraakt in de oorlog in Vietnam. Kennedy ontwikkelde zich tot een fervent criticus van die oorlog en van Johnsons Aziëbeleid in het algemeen. In 1968 stortte hij zich in de presidentsverkiezingen. Na verschillende prominente staten gewonnen te hebben, won Kennedy op 4 juni de cruciale voorverkiezing in Californië.

Kort na middernacht in de vroege uren van 5 juni sprak Robert Kennedy zijn aanhangers toe in het Ambassador Hotel in Los Angeles, waar hij na zijn optreden werd beschoten door de Palestijnse immigrant Sirhan Bishara Sirhan. Een dag later overleed hij aan zijn verwondingen, twee maanden na de moord op dominee King in Memphis in Tennessee.

Bron : http://www.refdag.nl

NIEUWJAAR 1954

Was overgrootmoeder zo verward geweest, was mijn nichtje haar grote favoriete, of was het toch de jenever die haar tot dit grote onrecht had gebracht. Ik heb het nooit kunnen achterhalen.

Lelijke eendje

Het lelijke eendje zoals het Citröen 2 pkaatje genoemd werd, was in de jaren ’60 en erna een heel populair  wagentje. Het had 5 deuren en een uitstekende vering en uitzonderlijke wegligging. Goed dus voor allerlei vervoer vooral op slechte wegen. Ook de speciale versnellingspook tegen het stuur, een stang met een ronde knobbel aan het eind, was legendarisch, maar zat nog al eens in de weg......

Aaron is nu 6,5 maanden oud. Hij doet niets liever dan wandelen op de arm van oma of opa. Meestal is dat in de tuin waar zijn aandacht vooral getrokken wordt door de bloempjes, in dit geval de mooie rozen.

Eerste karretje (Fiat 600)

Op een mooie dag in 1963 (of was het ’64) kwam mijn vader thuis met het heugelijke nieuws dat hij een auto had aangeschaft, tweedehands natuurlijk, bij een bevriend garagist. Het voiturke was naar zijn zeggen een Fiat 600 van een aantal jaren oud, maar nog in zeer goeie staat. Het zou de volgende week klaar zijn en voor levering beschikbaar. Op de afgesproken dag stond de garagist zelf met het wagentje voor onze deur. Een carrosserie van geel beige kleur, deuren die bij dit model nog omgekeerd opengingen , de motor achteraan en een koffer vooraan. Binnenin was er nog geen sprake van uitgebreide luxe. Mijn ouders en ikzelf deden na het vertrek van de garagist onmiddellijk een testritje in onze gemeente. Dit was één van onze mooiste belevenissen want veel verkeer was er nog niet te bespeuren en ook bij de buren in onze straat waren er zo goed als geen auto’s in gebruik. De volgende zondagnamiddag stond ons dan het grotere werk te wachten. We zouden een uitstapje wagen naar Antwerpen. Mijn moeder had gezorgd voor koffie in de thermos en boterhammetjes voor onderweg. We reden fier en gelukkig richting Brussel (E40), langs de A12 naar Boom en Wilrijk dan over de ring naar Deurne en Brasschaat. Hier werden op een afrit de koffie en boterhammetjes aangesproken en begon onze terugkeer naar huis. Onderweg waren er ook deze keer amper auto’s te zien op de nieuw aangelegde autostrades. Het zou een paar jaar nadien anders worden. Ons véhikeltje had de rit goed doorstaan en het was zo te zien een goeie aankoop. Intussen hadden onze buren en tevens de ouders van mijn vriend een spiksplinternieuwe Citroën 2 pk. aangeschaft. Op een mooie zondag zouden we samen, ieder met zijn eigen auto, een daguitstap  naar zee gaan maken. In het heenrijden zaten de twee voituren goed gevuld met volk en eetwaren. Spelenderwijs, want terug was er weinig verkeer, werd er aan een voor die tijd gewaagde snelheid richting kust gereden. Maar plots begon de motor van ons Fiatje te sputteren tot hij ineens de geest gaf en de pechstrook onze eerste redding was. Gelukkig kwam er na een tijdje een geel wagentje van Touring Wegenhulp langs en werd de diagnose vlug gesteld : ‘bielle (aandrijfstang) gesmolten en niet direct te herstellen’. We konden niet anders dan ons karretje achterlaten en met onze vrienden terug huiswaarts keren. ’s Anderendaags werd ons wagentje door de garagist getakeld en na een hoop kosten terug rijwaardig gemaakt. Later werden nog ettelijke reizen gemaakt naar Frankrijk, Duitsland en Luxemburg. Zelfs met kampeeruitrusting beladen liet de Fiat 600 ons niet meer in de steek. In 1969 werd het vervangen door een fonkelnieuwe NSU Prinz.

BABYBOOMERS EN MEI '68

Graag wil ik nog eens terugkomen op het begrip “babyboomer” en de connectie met de jaren ’60 , en mei ’68. De omschrijving in de verwijzing naar het artikel van Marc Reynebeau in mijn vorige post is een treffende weergave en een niet verbeterbare versie (zie daar). Het is wel zo dat de grote maatschappelijke wijzigingen, zegge verbeteringen zijn ontstaan in de periode 1950 tot eind 1960. De welvaart die zich in alle lagen van de bevolking voordeed is nooit eerder gezien. Het systeem van sociale zekerheid werkte optimaal, zonder al te grote misbruiken. Onze ouders maakten kennis met comfort in hun woningen. Centrale verwarming, badkamer met warm water uit de kraan, een eerste auto in de garage, televisie, frigo en transistorradio in de huiskamer, de eerste reizen naar Frankrijk, Spanje… en zelfs verder, het ontstond allemaal in die tijd. Er heerste een ongekende vrijheid en vrolijkheid die zich ook afspiegelde op de jeugd, waar wij deel van uitmaakten. Vroeger was het na de lagere school werken geblazen, nu gingen we tot 18 jaar en langer naar school of universiteit. Studeren was niet alleen meer het voorrecht van rijkere klassen. Zo ontstond later in bedrijven en in de politiek een mix waar alle lagen van de bevolking vertegenwoordigd waren. Op muzikaal gebied was er een ware uitbarsting van creativiteit, misschien ook wel onder invloed van drugs en alcohol, maar toch tot dan toe ongeëvenaard. Dit alles werd overgoten met een nooit geziene vrijheid op seksueel vlak. Plots was daar de pil en kon er lustig een potje worden geëxperimenteerd onder de flower-power jeugd. Alles wat vroeger door het gezag van ouders, scholen en godsdienst werd verboden kon nu zonder angst of nare gevolgen. Al deze fundamentele wijzigingen in het dagelijkse leven hebben dan geleid tot het protest tegen de gevestigde waarden en tot een opwelling van rebellie, vooral onder universiteitsstudenten, met als toppunt mei ‘68. De babyboomers van toen zijn stilaan de gepensioneerden van nu aan het worden. De meeste genieten dan ook met hetzelfde elan van hun welverdiende vrije tijd en zijn zo te zien al even bezig en levendig als in hun jonge jaren, getuige daarvan de talrijke verbluffende en diverse seniorenblogs op dit succesrijke seniorennet, dankzij Pascal Vyncke die dit voor ons mogelijk maakt.

MEI ‘68

Wat heeft mei ’68 voor onze generatie in feite betekend ? Was het niet een periode dat er revolutie in de lucht hing tegen alles wat naar overheid, gezag en gevestigde waarden rook. Werd het ook niet in gang gezet door studenten die het met straatgeweld duidelijk wilden maken en vooral vanuit Parijs kwam overgewaaid. Of was het ontstaan uit protest tegen de uitzichtloze oorlog in Vietnam, of zoals de Praagse lente, ontstaan tegen het autoritair communistisch regime of zoals bij  ons, tegen de splitsing van de Leuvense universiteit. Zo’n vaart heeft het uiteindelijk allemaal niet gelopen. De Parijse studentenrevolte ontstond in feite uit de eis dat de mannelijke en vrouwelijke studenten al dan niet mochten gaan samenhokken op hun kot. Het gekrakeel werd dan ook vlug in de kiem gesmoord en stopte ook zonder blazen in andere landen. Uiteindelijk ging alles over in een vredig samenhokken op megafestivals zoals Woodstock waar de hippierage hoogtij vierde en de slogan ‘ make love not war’ en de hasjiesj niet uit de lucht waren. Bij ons bleef zoals gezegd de revolte zich situeren in Leuven van waaruit later de splitsing van een Franstalige faculteit in Louvain-La-Neuve zou ontstaan. Zelf heb ik deze periode van op afstand meegemaakt en is vooral de muziek van toen mij levendig bijgebleven. Gelijklopend met deze gebeurtenissen was het voor mezelf in die periode bittere ernst geworden daar ik op 2 november 1967 mijn eerste stappen zette op de arbeidsmarkt, als bediende bij een Mutualiteit in de Wetstraat te Brussel. Mijn eerste werkdag was een echte verschrikking toen ik werd voorgesteld aan mijn aanstaande collega’s, dacht ik terecht te zijn gekomen in een Amerikaanse film van voor de oorlog. De afdelingschef zat afgeschermd achter een glazen wand van waaruit hij toezicht hield op een 30 tal bedienden achter hun bureau met de rug naar hem gekeerd. Ik was de jongste van de bende met een beatlekapsel en werd dan ook aangekeken als een curiosum door de stijve harken die naarstig  hun papieren indoken nadat ik hen de hand had geschud. Ik kreeg een leeg bureau toegewezen en na een korte opleiding kon ik aan de slag. Mijn groot ongeluk was dat ik reeds na de 2^e werkdag aan het station mijn voet zodanig verzwikte dat ik een week ziekteverlof diende te nemen. Dat werd me bij terugkomst niet in dank afgenomen door de strenge dienstchef. Na 14 dagen een 2^e feit: mijn vader diende op een zondagnacht met de ambulance afgevoerd te worden naar het hospitaal met een maagperforatie. Gezien ik tot ‘s morgens in het hospitaal was gebleven telefoneerde ik naar de baas op het werk om een dag verlof die me na veel vijven en  zessen werd toegestaan. s‘Anderendaags weer een vlammende blik van de chef. Al bij elkaar had ik het ongewild grondig verkorven bij deze man.

Het gevolg was dat ik na een paar weken naar een andere dienst werd verwezen. Daar vernam ik dat de afdeling waar ik vandaan kwam met de bijnaam ‘Buchenwald’- en de chef als een echte dictator stond aangeschreven.

Een geluk dat ik intussen in een examen was geslaagd bij de Overheid en begin 1969 als opsteller mocht beginnen bij het Ministerie van Financiën. Zo zijn velen uit die beruchte flower-power periode terug bruusk in een sterk burgerlijk milieu terecht gekomen en gelukkige welstellende burgers geworden die zo nu en dan hun jeugddromen nog eens koesteren.

Mei '68: veertig jaar later

r

Dossier

                              mei 68

Veertig jaar geleden zette ‘mei ‘68’ de wereld op zijn kop. Toch eisten de studenten alleen wat de tijd nodig had: een democratisering die de politiek en de cultuur een nieuwe dynamiek kon geven.

In mei 1968 stond Cliff Richard boven aan de Belgische hitparade met ‘Congratulations’, het liedje waarmee hij net tweede was geworden op het Eurovisiesongfestival. Na hem kwamen twee crooners, Tom Jones met ‘Delilah’ en Engelbert Humperdinck met ‘A man without love’. Als er zich al een revolutie zou hebben afgespeeld in die roemruchte meimaand van 1968, dan is dat toch niet te zien aan de muzikale smaak van toen, al zou de populaire muziek mee de drager van die revolutie zijn geweest.

Ja, The Beatles brachten dat jaar wel het nummer ‘Revolution’ uit, dan nog in verschillende versies. Die versies suggereren twijfel, net als de tekst, die stelt dat foto’s van de Chinese leider Mao Zedong niemand motiveren en dat het niet nodig is om de grondwet of de instellingen te veranderen, omdat de echte verandering in het eigen hoofd moet gebeuren. En wanneer er vernielingen werden aangericht, moest niemand op The Beatles rekenen. Maar het refrein kan niet genoeg herhalen dat it’s gonna be all right, dat alles wel goed komt.

Zo dubbel is ook wat er rond 1968 gebeurde. Daaruit sprak veel ongenoegen over het structurele onrecht in de wereld, met als symbool de almaar escalerende, elke avond in het tv-journaal breed uitgemeten oorlog in Vietnam. Die gruwel suggereerde dat er moreel toch iets mis was met de Verenigde Staten, de leider van het Vrije Westen, die onze rijkdom en beschaving beschermde tegen de roden, ons de Amerikaanse keuken had geschonken en naar wie we de filet américain hadden genoemd.

De oorlog gold als het symbool van alle andere sociale, economische en politieke onrecht. Maar toch waren het niet in de eerste plaats de slachtoffers daarvan, de verworpenen der aarde of de proletariërs aller landen die voorop liepen in de betogingen. Medio mei 1968 trokken in Parijs wel massa’s arbeiders mee de straat op en kwam het in heel Frankrijk tot een algemene staking. Zelfs het filmfestival van Cannes, met al zijn chichi, werd afgelast. Maar eind juni al gaf Jean-met-het-stokbrood bij vervroegde verkiezingen wel een overweldigende meerderheid aan de rechtse partij van president Charles De Gaulle, de pispaal van het meiprotest. Leonard Cohen vatte het allicht het best samen in de song ‘Bird on the wire’, uit 1968. Een oude bedelaar op krukken zegt hem daarin om toch maar niet te veel te vragen. Maar een mooie vrouw roept hem toe: ‘Hey, why not ask for more?’ – waarom niet nog meer vragen?

De brede, bijna wereldomspannende beweging die nu ‘mei ‘68’ wordt genoemd, is dan ook het product van het optimisme, in zekere zin zelfs van het ongeduld. Niet les misérables, maar juist zij die nog alles te verwachten hadden, in de eerste plaats de studenten, waren er de motor van. ‘68 wortelt tenslotte niet in een crisis, maar in een hoogconjunctuur, de golden sixties.

Zeker de Belgen mochten optimistisch zijn. In dat decennium groeide de economie gemiddeld met een solide vijf procent per jaar, drijvend op goedkope energie, een demografische boom, een uitstekende infrastructuur, voortreffelijk onderwijs, sociale harmonie, buitenlandse investeringen en, toen de lokale arbeidsmarkt te krap werd, ‘gastarbeiders’ uit Noord-Afrika en Turkije. Tussen 1951 en 1975 vervijfvoudigden de lonen, terwijl de prijzen maar met een factor 2,2 stegen, zodat de koopkracht meer dan verdubbelde. Bezaten in 1960 een half miljoen Belgen een tv-toestel, in 1972 waren dat er al 2,3 miljoen. Ze hadden in 1960 samen driekwart miljoen personenauto’s, tien jaar later twee miljoen: in 1965 daalde voor het eerst in de geschiedenis het aantal klanten van de NMBS.

Babyboom

Velen vaarden wel bij het status-quo van de jaren zestig, maar niet iedereen had erin een plaats gekregen. Sommigen ervoeren de heersende consensus daarom als aftands, paternalistisch en verstikkend. Dat gold in de eerste plaats voor de jongeren, die zich hadden ontwikkeld tot een nieuwe, tevoren niet als zodanig bestaande sociale groep.

Vooral het onderwijs had die jongeren tot een aparte categorie gemaakt, temeer daar die groep van in de jaren vijftig door de naoorlogse babyboom weer een groeiend aandeel in de bevolking begon uit te maken. Tevoren ‘verdwenen’ tieners geleidelijk aan in het arbeidsproces, nu gingen ze langer naar school en zelfs naar de universiteit. Maar ze werden, omdat ze nog niet economisch productief waren, nog altijd als onmondige kinderen behandeld. Die autoritaire bejegening maakte deze generatie gevoelig voor de emancipatie, in de eerste plaats van haarzelf.

Langer studeren leidde tot het ontstaan van een tevoren onbekende levensfase, tussen jeugd en volwassenheid in. Die kreeg vorm in een aparte subcultuur – in de VS zelfs een tegencultuur – met een eigen identiteit. Jongeren wilden zich onderscheiden door zich anders te kleden (jeans voor jongens, de minirok voor meisjes) en hun haar lang te dragen, ze vonden in de popmuziek een eigen stem en meenden hun beknelde bewustzijn te kunnen verruimen met LSD en marihuana.

En wat hun ook fel interesseerde, gezien hun leeftijd, was seks, want zeker op dat vlak bleef de repressie groot. Alleen de apotheker verkocht voorbehoedsmiddelen, abortus was al helemaal verboden en de persdistributie had volk in dienst om in Playboy tepels en schaamhaar te verbergen achter dikke viltstiftstrepen. In juli 1968 schreef paus Paulus VI in de encycliek Humanae Vitae dat van anticonceptie uit den boze bleef. In België liet minister van Justitie Alfons Vranckx, een socialist, de roman Gangreen I van Jef Geeraerts wegens vieze praat in beslag nemen.

Niettemin maken de huidige critici van mei ‘68, van CD&V-voorzitter Wouter Beke tot de Franse president Nicolas Sarkozy, er zich te snel van af als ze de beweging verantwoordelijk willen houden voor de ondergang van fatsoen en respect. Het is tekenend dat mei ‘68 ook de Praagse Lente inspireerde, de opstand in Tsjecho-Slovakije tegen de Sovjetdictatuur. De samenleving was nu eenmaal toe aan een nieuwe, democratische dynamiek. Iemand moest dat toch eens zeggen? In die zin was een ‘mei ‘68’ zelfs onoverkomelijk. Zelfs zonder mei ‘68 zou er een mei ‘68 zijn geweest.

Bron : gedeeltelijk uit De Standaard van 2 mei 2008 door Marc Reynebeau.

SUISSE IN DE KERK

Mijn grootvader, peter Fons , die na zijn job als mijnwerker, wegens stoflong vervroegd werd gepensioneerd  eind van de jaren ’50, kreeg onverwachts een tijdelijke bezigheid aangeboden door de pastoor van onze parochie. Op een mooie dag was de pastoor thuis op bezoek gekomen met de vraag : ‘Fons, wil jij soms geen Suisse worden in onze parochiekerk nu je toch over voldoende tijd beschikt en zo kom je nog eens onder de mensen’. Mijn grootmoeder Finne die ook aanwezig was antwoordde in zijn plaats: ‘ Maar ja Mijnheer Pastoor dat is een goed gedacht, onze Fons is daarvoor de geschikte persoon’. En zo werd peter Fons zijn suissekostuum( zie hierna) aangemeten en met de nodige attributen uitgerust stond hij enkele zondagen later in de kerk van onze parochie, nog wat onwennig maar voornaam en streng, bij de ingang alle misgangers te begroeten. De vorige suisse was enkele jaren daarvoor plotseling overleden. Deze man was van het corpulente type en zeker een kop groter dan mijn peter. Het kostuum van de eerste kon dus niet dienen voor de nieuwe suisse die heel wat kleiner en fijner uitviel. Daarom droeg Fons een heel nieuw kostuum. Men zag dat hij er zich als gewezen mijnwerker nog niet goed in voelde. Na verloop van  tijd bleek hij zich echter beter en beter aan te passen aan zijn nieuw job.  Tijdens de mis schuifelde hij waardig tussen de gangen hier en daar luidruchtige kerkgangers of speelse kinderen tot de orde roepend door eens met zijn hellebaard op de grond te kloppen of met zijn wijsvinger in de hoogte te steken.

In die tijd stond de priester nog voor het altaar met zijn rug naar de gelovigen gekeerd; enkel de preek gebeurde vanaf de preekstoel die over ‘t algemeen in het midden van de kerk en boven de aanwezigen was opgesteld. De suisse moest bijgevolg een groot deel van de mis een oogje in het zeil houden. Dat deed mijn peter dan ook met volle overgave en overtuiging. ’s Zondags deed hij soms twee missen, als je weet dat er toen ‘s voormiddags in totaal vier misvieringen waren; later werden twee daarvan op zaterdagavond gegeven. Ook  bij begrafenissen, trouw- en doopplechtigheden was hij aanwezig. Ik kan mij niet herinneren dat hij éénmaal afwezig is geweest. In de late jaren zestig, hijzelf moet toen 67 jaar zijn geweest, heeft hij zich een occasiewagen VW-kever aangeschaft en er ook nog leren mee rijden, om zich gemakkelijker te kunnen verplaatsen naar de kerk. Hij is dat blijven doen tot hij ongeveer 80 jaar was en de gezondheid wat minder werd. Grootvader is uiteindelijk gestorven in 1987 op de leeftijd van 87 jaar. Oudere mensen spreken nog over hem als Fons het ‘suissken’. Hierna werd in onze parochie geen nieuwe suisse meer aangesteld en alzo verdween terug een mooie oude traditie.

suisse-uitrusting

Uniform met toebehoren voor de suisse in de rooms-katholieke kerk (de term suisse stamt af van de Zwitserse lijfwacht van de paus). De taken van de suisse zijn afleesbaar van de synoniemen van deze (verouderde) functie: kerkbaljuw, kerkwachter, kerkenknecht, ordebewaarder, al droeg alleen de 'suisse' het hier beschreven uniform. De uitrusting bestaat uit een broek, een vest en jas met daarover een sjerp, een steek op het hoofd en een staf, lans of hellebaard in de hand.

                           -----------------------------------------------------

De kerkbaljuw.

 In de volksmond gekend als "de suisse". De kerkbaljuw is te vergelijken met de kerkpolitie. In uniform, met de imposante steekhoed, het lint dat om orde en eerbied vraagt en vooral de lans. Dit kerkelijk ambt werd in het leven geroepen door de Paus op het einde van de 19e eeuw. De naam is afkomstig van de Zwitserse wacht, de persoonlijke lijfwacht van de Paus. Een ambt dat veelal werd doorgegeven van vader op zoon en als een eer werd beschouwd. Men werd er niet rijk van. Het drinkgeld ging meestal in de "suissebak" en kwam ten goede aan de kinderen. De suisse moest gezag hebben.

In de middeleeuwen werd hij ook genoemd als "hondenslager". Vele mensen kwamen van ver naar de kerk in begeleiding van hun hond(en). De wegen waren slecht, niet verlicht zoals nu en er liep nogal wat gespuis rond. Al die honden wilden natuurlijk ook hun plaats in de kerk en de suisse zorgde er voor dat ze uit het kerkgebouw werden verdreven. Vandaar de naam "hondenslager".

          De kledij van de suisse :
 - een kraakwit hemd met opstaande boord en zwarte vlinderdas.        

 - een laag uitgesneden ondervest.

 - een lange donkerblauwe jas,afgeboord met goudborduursel.

 - een donkerblauwe broek en zwarte schoenen.

 - als hoed,de steek met pluim en witte handschoenen.

 - over de rechter schouder het purperen lint met als tekst (dit    verschilde nogal eens van dorp tot dorp) :

   - aan de voorzijde : eerbied (of tucht) in Gods Huis                                  - aan de achterzijde : orde

- als teken van zijn gezag droeg hij een hellebaard of "lans".

                                               ---------------------------------------------

WREED ACCIDENT

In het schooljaar 1962-1963 zat ik in het 4^e jaar van de Handelsafdeling bij de broeders van Sint-Gabriël. Door de reorganisatie van de ‘Ecole Moyenne’(zie mijn artikel ‘carnet de Flamand’) waren alle medeleerlingen een stuk ouder dan ikzelf. Meerdere waren na één of twee jaar franse afdeling overgestapt naar de Nederlandstalige handelsafdeling, zodat ik als 15 jarige, de junior van de klas was in 1963. We zaten in dit finaliteitsjaar, dat leidde tot een diploma van hulpboekhouder, met 9 studenten waarvan er vijf in het internaat verbleven. Mijn beste schoolvriend Etienne die naast mij zat op een duo bankstel en ook een paar jaar ouder was dan ikzelf, beleefde in dit jaar een fameuze affaire, die zijn leven een serieuze wending zou geven. Zoals de meeste zonen van zelfstandigen, zijn vader runde een beenhouwerij, was hij intern en kon om de 2 weken naar huis op weekend. Etienne was ook een briljant student die alle vakken zonder veel moeite onder de knoet kreeg.  De toekomst lachte hem toe en hij zou glansrijk zijn diploma in de wacht slepen. Was er daar niet zijn kennismaking met een Liederkerkse schone, die hij op nieuwjaarsavond 1962 ontmoette op een feestje.

Van het één kwam het ander en een liefdesgeschiedenis was in de maak. Na elk vrij weekend kreeg ik elke maandagmorgen op de speelplaats en ook tijdens de lesuren als eerste het complete verslag van de intiemere kennismaking van Etienne met zijn geliefde. Ikzelf was op dat vlak een compleet groentje en had amper enige voorlichting gekregen, maar wat ik daar hoorde van de uiterst gedetailleerde vertelsels van mijn vriend brachten mij de gehele technische kanten van de voortplanting bij. Natuurlijk dergelijke gevaarlijke spelletjes op de meest verborgen plaatsen, moesten leiden tot hommeles. Begin jaren ’60 was er op gebied van voorbehoedsmiddelen nog niet te veel voorhanden en wat gebeuren moest geschiedde. Etienne vertelde me op een mooie maandag dat zijn vriendin over tijd-, en zo goed als zeker in verwachting was. In die tijd was dat natuurlijk het ergste wat kon gebeuren : een leerling uit een katholieke school van 17 jaar, maakt meisje van dezelfde leeftijd zwanger zonder dat iemand daar iets van wist, zelfs de ouders niet. Mijn vriend vroeg aan mij, de enige die van dit alles op de hoogte was, wat hij nu moest aanvangen. Het schooljaar vorderde traag maar zeker zoals de zwangerschap bij Etienne’s liefje. De derde trimester had zijn intrede gedaan en de voorbereidingen op het eindexamen waren reeds begonnen, toen op een goeie morgen Etienne uit de les werd geroepen door de perfect. Dit was de laatste keer dat wij hem in het klaslokaal hebben gezien. Hij werd bij de directeur geroepen die uit goede bron, langs de ouders van het meisje, had vernomen wat hij had aangericht. Trouwen met haar was de enig mogelijke oplossing in die tijd. En zo ging het verhaal van Etienne en zijn zwangere vriendin door het schoolgebouw, langs de roddeltantes door de gemeente en aanliggende gemeenten tot ver in de streek. Het gevolg was dat mijn vriend van school werd gestuurd zonder diploma, huwde nog voor de baby werd geboren en onmiddellijk moest gaan werken om te zorgen voor vrouw en kind. Etienne is toen ook volledig uit mijn leven verdwenen, maar toch vernam ik dat hij door avondcursussen een diploma van boekhouder behaalde en het tot kaderlid schopte in een multinational. Eind goed alles goed, na een wreed accident in zijn jeugdjaren en ikzelf die op een praktische wijze werd voorbereid op het ware leven.

Eerste uitstap met Aaron :
Vandaag 22 april besloten mijn echtgenote en ik met ons kleinzoontje, en gezien de eerste lentetemperaturen, een uitstapje te maken naar het Liedekerke bos. Aaron was bij vertrek in zijn element en aanschouwde vragend het natuurspektakel van jong groen, en allerlei bloempjes. Na een poosje echter en onder invloed van de gezonde buitenlucht viel hij in zijn buggy in een rustige slaap. Bijna het ganse traject genoot hij zienderogen van zijn hazeslaapje. Bij het einde van de wandeling verpoosden wij op een rustbank en gaven Aaron, die intussen terug wakker was, wat te drinken. We zagen in de verte nog een opa met zijn kleinzoon wandelend naderen. Bij nader toezien bleek het een jeugdvriend van ons te zijn, die ons ook herkende. Na wat gebabbel werd er geïnformeerd naar de namen van onze beider kleinzonen, en merkwaardig genoeg bleek ook het kleinzoontje van mijn vriend de naam Aaron te dragen. Van toeval gesproken.

‘Carnet de Flamand’

In het schooljaar 1959 – 1960 begon ik mijn middelbare studies in de broederschool Sint-Gabriël in onze gemeente. Het was een internaat-externaat,  voor, zowel leerlingen die meestal om de 14 dagen naar huis mochten (internen) als voor leerlingen die dagelijks huiswaarts keerden (externen). Dit laatste was mijn geval. Gedurende jaren was deze school gekend voor haar middelbaar onderwijs in het Frans, in de volksmond heette dit ‘l école moyenne’. Dit wil zeggen dat alle vakken volledig in het Frans werden gegeven. Vele ouders lieten in die tijd hun kinderen Frans studeren in de hoop dat zij hierdoor vlugger een baan zouden vinden in onze hoofdstad Brussel. Maar in 1959 werd gestart met een Nederlandstalige handelsafdeling met een 25 tal leerlingen, waarvan ikzelf deel uit maakte. Gelijklopend bleef ook de Franstalige afdeling bestaan, tot de taalwet van 1962 (zie hierna) daar verandering in bracht. Op de speelplaats liepen de leerlingen van  zowel de Franse als de Nederlandse afdeling door elkaar. Op het eerste zicht zonder onderscheid. Doch was er een wezenlijk verschil. De jongens van de franse afdeling spraken, of beter gezegd, moesten onder elkaar in het Frans communiceren. Om inbreuken daarop te bestraffen (indien iemand een Nederlands woord uitbracht) was een ingenieus systeem bedacht door de directie. Het draaide rond de ‘Carnet de Flamand’. Dit was een klein zwart notaboekje waar dagelijks namen in kwamen van op heterdaad betrapte Vlaams sprekers en waarvan de laatst betrapte het boekje in zijn jaszak hield zonder dat anderen wisten wie die nu juist op zak had. Zo gauw hij die het boekje bij zich droeg iemand anders een Nederlands woord hoorde uitspreken gaf hij zijn ‘carnet de Flamand’ door aan de betrapte medeleerling die er zijn naam in noteerde en het op zijn beurt in zijn zak mocht stoppen. Zo ging het boekje een ganse week van overtreder naar overtreder. Wie op zaterdagmiddag (toen was er nog les op zaterdag) het boekje als laatste op zak had moest als straf 2 uur nablijven, hetgeen nooit een prettig vooruitzicht was. Wij als leerlingen van de nieuw gestarte Nederlandse handelsafdeling kwamen gelukkiglijk niet in aanmerking voor dit soort terreur. Bij de taalwet van 1962 stopte dit gebruik volledig bij het verdwijnen van de ‘Ecole Moyenne’. Vele leerlingen die al één of twee leerjaren deze afdeling volgden moesten op de koop toe terug herbeginnen in het eerste jaar handelsafdeling, of hun studies afbreken zonder diploma. Dit waren taaltoestanden begin jaren ’60. Maar vandaag is o.a. nog steeds geen oplossing gevonden voor de splitsing van het kiesarrondissement BHV. Er is dus nog steeds niets nieuws onder de zon.

                            ------------------------------------------

Onder druk van de Vlamingen die de waarheidsgetrouwheid van de verklaring over de voertaal bij de tellingen in twijfel trokken, schortte de regering de talentelling van 1961 op – wat in een blijvende afschaffing van de talentellingen resulteerde – en werd door de Wet van 8 nov. 1962 de taalgrens definitief vastgelegd (zie ook faciliteitengemeenten). Bovendien verplichtte de Wet van 30 juli 1963 de kinderen in de Brusselse agglomeratie onderwijs te volgen in hun moedertaal, een waarborg tegen verfransing in de tweede generatie van ingeweken Vlaamse gezinnen.

Deze ingrijpende taalwetgeving van 1962–1963 was voorbereid door het Centrum-Harmel. De Wet-Gilson van 2 aug. 1963, die het gebruik van de talen in bestuurszaken opnieuw regelde, voorzag tevens in de oprichting van een Vaste Commissie voor Taaltoezicht, die in 1964 werd geïnstalleerd, met als taak nauwlettend toe te zien op de correcte toepassing van de nieuwe taalwetgeving in de Brusselse agglomeratie. Dit alles zette bij sommige Franstalige Brusselaars kwaad bloed en tegen deze taalwetgeving richtten zij in 1964 het Front démocratique des Bruxellois francophones (FDF) op. In 1968 heeft Vlaanderen het episcopaat en de regering onder sterke druk geplaatst om de hierboven genoemde Wet van 1932 ook van toepassing te maken op het hoger onderwijs te Leuven. Dat had tot gevolg dat de Franstalige sectie van de Leuvense universiteit in 1970 naar Ottignies verhuisde. Splitsing had ook plaats in de Université Libre de Bruxelles, waardoor de Vrije Universiteit Brussel ontstond.

Microsoft ® Encarta ® Winkler Prins Encyclopedie 2007. © 1993-2006 Microsoft Corporation/Het Spectrum. Alle rechten voorbehouden.

Reis naar Aachen .

Mijn oom Georges, de broer van mijn moeder, had begin jaren vijftig na zijn legerdienst bijgetekend als beroepsmilitair. Dat maakte dat hij na zijn huwelijk gekazerneerd werd bij het Belgisch leger in Aachen (Aken), Duitsland. Als gehuwd militair wou dat zeggen dat hij overdag in de kazerne zijn job moest gaan doen maar dat hij een woning kreeg toebedeeld van het leger waar hij met zijn vrouw gratis kon gaan wonen. Men moest zich van zo’n woning niet veel voorstellen in die naoorlogse tijd. In zijn geval was dat een tweewoonst met gemeenschappelijke ingang, gelegen te Brand een voorstadje van Aachen. Links woonde een Duitse familie en rechts was zijn stulpje, met amper twee kamers en een rommelkamer zonder speciale voorzieningen. Op een goeie dag waren mijn ouders en ik uitgenodigd om er een paar dagjes te gaan logeren. Mijn vader als postman, mijn moeder en ikzelf konden in die tijd gratis met de trein sporen, zij het enkel op Belgisch grondgebied. Voor het stukje tussen de grens en het station in Aachen diende een reisbiljet gekocht te worden. Zo ving onze reis aan en werd de trein genomen in Denderleeuw naar Brussel om daar over te stappen in een internationale trein, over Luik naar Aachen. Na een hele lange rit stond nonkel Georges ons op te wachten en bracht hij ons naar zijn nederig huisje in Brand. Wat mij als kind reeds opviel in het stadscentrum was het grote aantal tijdens de oorlog kapotgeschoten en gebombardeerde gebouwen die er nog als ruïnes bijlagen. Op andere plaatsen waren reeds heel wat bouwwerven en nieuwbouw aanwezig. De Duitsers waren koortsachtig aan het werken aan hun wederopstanding. Hetgeen enkele jaren later zou leiden naar een grotere welvaart dan in de meeste andere Europese landen. Bij nonkel Georges was echter nog niets te merken van enige luxe of welvaart. Zijn huisje was gelegen als laatste in een doodlopend steegje met een aarden weg. Eén kamer was voorzien van een kachel waar regelmatig kolen uit een gemeenschappelijk hok dienden gehaald en bijgevuld te worden. Water diende buiten aangehaald met de emmer uit een gemeenschappelijke waterput met handpomp. Hijzelf had reeds elektriciteit en verlichting, terwijl bij zijn buren ’s avonds de petroleumlampen nog dienden aangestoken.

Bij deze buren woonde ook een meisje van een jaar of acht, ongeveer mijn ouderdom, waarmee ik dikke vriendjes was geworden; haar naam Teha. Ondanks het verschil in taal ontstond er tussen ons een gebarentaal van woordjes die ons op een of andere manier tegen over elkaar verstaanbaar maakten. Haar enige speelgoed, herinner ik mij heel goed, was een voddenpop zelf gemaakt door haar moeder van afgedankte oude kledij. Maar het meisje koesterde haar pop alsof het een klein kindje was. Hier was door de oorlog nog heel wat schaarste en armoede aanwezig. Mijn ouders en ik sliepen bij Nonkel Georges in de logeerkamer, die uiteindelijk de rommelkamer bleek te zijn, die met één venster uitgaf op het kippenhok. ’s Morgens vroeg werden we gewekt door de kraaiende haan die ons vanaf de vensterbank fier bleef aanstaren.

Op een andere morgen werden we gewekt door een krakend oorverdovend lawaai dat kwam uit de slaapkamer van mijn nonkel, die toen we gingen kijken met zijn  bed door de houten vloer was gezakt en gelukkig was blijven steken op een dwarsbalk, want onder de vloer bleek een open riool of beek met veel water door te stromen. De houten plankenvloer werd voorlopig hersteld en na zoveel jaren wordt er nog dikwijls gelachen en vragen aan nonkel Georges of hij indertijd als jonggehuwde niet te geweldig was te keer gegaan met tante Gilda in hun echtelijk bed. Achteraf gezien, heerlijke tijden in het Duitsland, enkele jaren nà de oorlog.

Van mijnwerkers en hoptelers.

Zoals ik reeds schreef woonde ik in mijn prille jeugdjaren, begin van de jaren ‘50 bij mijn grootouders langs moeders kant. Mijn grootvader, peter Fons, was mijnwerker en mijn grootmoeder, meter Finne, was huishoudster en ook hopteeltster. Zij hadden een kroostrijk gezin van vijf dochters en één zoon. Mijn moeder was de oudste en mijn jongste tante was amper 10 jaar ouder dan ikzelf.

Mijn peter Fons trok iedere avond rond 19 u. met de trein naar Wallonië om er ’s nachts te gaan werken in de koolmijnen, zoals vele andere mannen uit de Denderstreek. Een treinrit van om en bij de twee uur bracht hen ter plaatse om na hun werknacht ’s morgens rond 8 u 30 terug thuis te zijn. Nu wordt er veel gepalaverd over werkloosheid in Wallonië en onbezette werkplaatsen in Vlaanderen, maar van een toevloed Waalse arbeiders naar Vlaanderen is er alsnog geen sprake zoals onze voorouders deden.

’s Avonds voor zijn vertrek maakte mijn meter Finne altijd voor haar man een kom melk met beschuit en bruine suiker klaar. Als kleine gast zat ik naast slurpende peter met grote ogen te kijken of er niets zou overblijven en iedere keer kreeg ik toch een overschotje van de smakelijke melk. ’s Morgens voor het naar school gaan zag ik peter terugkomen met zijn lege eetzak op de rug, moe van het werken, en hoe hij na een stevig ontbijt zijn bed opzocht. Meter Finne zat ’s morgens als altijd in de hoplochting die achter de woning was gelegen. Hop werd meestal in de streek geteeld als bijverdienste. Hop werd en (wordt ?) gebruikt als additief bij het brouwen van bier. Het is een zeer arbeidsintensieve bezigheid : het planten van de hoppescheuten, de groeiende ranken leiden langs diep in de grond te steken houten staken, de wilde scheuten wegsnoeien, sproeien tegen allerlei ziektes en uiteindelijk de pluk van de hopbellen. Dit laatste gebeurde telken jare in begin van de maand september, gelijktijdig met de aanvang van het nieuwe schooljaar. Bij mooi weer troepten de plukkers samen buiten in de lochting, waar de hopstaken werden ontdaan van de ranken, waarna de groene bellen van de rank werden geplukt in een wissen manden (zie foto boven). De bellen lieten een soort zwarte vettige hars na op de handen die enkel na ernstig schrobben terug proper werden; de ranken die bij toeval tegen je blote arm of been schuurden lieten rode striemen achter. De geplukte hop belandde in de droogast waar vuurtje werd gestookt en waar langs de schoorsteen een typische scherpe hopgeur vrijkwam die gedurende weken in de ganse omgeving in de lucht bleef hangen. Na de pluk werden alle hopranken opgehoopt en in brand gestoken, hetwelk ons vooral bij valavond een feeëriek spektakel bezorgde.

Hierna kwamen de opkopers de gedroogde hop die werd verpakt in enorme jutte zakken keuren en werd de prijs overeengekomen. Na weging werd contant betaald en zag ik mijn grootmoeder vlug met haar welverdiende centjes de trap opgaan naar een geheim plekje waar het geld veilig werd opgeborgen. Van cheques of banken was er gelukkig nog geen sprake in die tijd.

Wereldtentoonstelling 1958 en eerste televisie

 Met de opening van de Wereldtentoonstelling op de Heysel te Brussel op 17 april 1958, nu 50 jaar geleden, deden bij vele gezinnen de eerste televisie- toestellen hun intrede. Zo ook in ons gezin waar mijn grootmoeder besloot om haar zuurverdiende spaarcentjes aan te spreken om zo’n toestel aan te schaffen.

Gezien ik in die tijd meestal bij mijn grootouders vertoefde, in de buurt school liep en bijgevolg ook bleef slapen, was ik getuige van de levering en installatie door de verkoper. Toen was er belange nog geen sprake van kleuren- of kabel-tv. Er moest echter op het dak een serieuze mast met verschillende staaf antennes geplaatst worden volgens het aantal zenders die bereikbaar waren. In ons geval waren dat BRT (of NIR),  RTB, en Rijsel(FR.). Naargelang de jaren vorderden waren alle daken voorzien van dergelijke antennes wat de esthetiek zeker niet bevorderde. Nadat de antenne goed was afgesteld en we met zijn allen voor het eerst geschaard waren  rond de beeldbuis verschenen de eerste bewegende beelden  op het scherm; een ware openbaring met kreten van verwondering en verbazing tot gevolg. Dit was cinema op zijn best in de huiskamer gebracht, zij het op een kleiner scherm, maar toch de wereld kwam als het ware rechtstreeks binnen; zo ook de reportage van de opening door Koning Boudewijn van de Expo ’58. Een mens kan zich vandaag niet meer voorstellen wat een impact het medium TV toen had zowel op het jonge volkje als voor de ouderen die dit nog konden meemaken. Alhoewel de duur van de uitzendingen nog heel beperkt bleef, van 19 u 30 tot ongeveer 22 u en op maandag werd in ’t geheel niet uitgezonden was iedereen elke dag toch klaar om ’s avonds toch maar niets van al het wonderlijks te missen. Uitzendingen als het Journaal gevolgd door weerman Armand Pien, het eerst feuilleton Schipper Naast Mathilde (zie foto hierboven) met o.a.  Nand Buyl en Chris Lomme, nu nog steeds een koppel, de eerste quiz Honderdduizend of niets met Tony Corsari en Pros Verbrugghen waren echte toppers die alle mensen van de straat hielden. Het was zo dat zij die nog geen TV hadden bij buren of familie die wel een toestel hadden massaal gingen kijken en er ook steeds welkom waren. Er was een ongewone gastvrijheid ontstaan dank zij de TV. Ook een eerste wereldkampioenschap voetbal werd live uitgezonden en reeds gecommentarieerd door onze legendarische reporter…Rik De Saedeleer.  De speakerinnen die alle programma’s aaneenpraatten waren op korte tijd de eerste BV’s : Paula Semer, Terry van Ginderen, Nora Steyaert en Monnique Delvaux. Programma’s voor de jeugd als Nonkel Bob en tante Ria, De Texas Rangers, Lassie, Ivanhoe en Bonanza waren ontegensprekelijke hoogtepunten.

Op mediagebied en nieuwe technologie was dit nog maar een eerste item dat zijn intrede deed in ons dagelijks leven. Er zouden er nog ettelijke volgen in de loop van de jaren ’60 en ’70. Dit was nog maar een mooi begin.

                                               ---------------------------

1	Buona sera	Louis Prima
2	Melodie d'amour	Edmundo Ros
3	You are my destiny	Paul Anka
4	April love	Pat Boone
5	Marjolaine	Claude Goaty
6	Marjolijntje	Jo Leemans
7	Diana	Paul Anka
8	Zolang een ster nog straalt	Ray Franky
9	Love me again	Jodie Sands
10	River Kwai march	Mitch Miller
11	Tequila	Ralph Marterie - The Champs
12	Baby lover	Petula Clark
13	Boerinnekensdans	De Limburgse Zusjes - Decap orgel
14	Romany	Floyd Green & Sam Samson
15	Till	Roger Williams
16	Flamingo cha cha	René Touzet
17	The marching saints	Harry Belafonte
18	Jailhouse rock	Elvis Presley
19	Angelina	Louis Prima
20	Tipitipitipso	Caterina Valente

Schoolreis Brussel, 5^e leerjaar 1957

In het 5^e studiejaar bij meester Marcel werd voor het eerst een schoolreis gemaakt en nog wel naar onze Hoofdstad. Tot hiertoe (was 10 jaar in ’57) was ik nog maar een paar keer naar Brussel geweest. De eerste maal was dat rond mijn 7^e jaar op bezoek bij Sint-Niklaas in de Nieuwstraat in één van de grote magazijnen “Au bon Marché” of in de “L’Innovation”. Voor zover mijn herinneringen dragen was dit met een oom van mij en een nichtje met de trein tot in station Brussel Noord en te voet naar de Rue Neuve. In het magazijn was er een zenuwachtige file van kleine leeftijdsgenoten om tot bij de goede Sint te geraken. Hij was opgesteld tussen rood fluwelen gordijnen en zat statig op een troon. Toen het mijn beurt was schrok ik want de Allerheilige sprak een taal die ik niet verstond, ’t zal wel Frans geweest zijn. Met een zakje snoep, een kinderhand is gauw gevuld, was het bezoek afgelopen. Een geluk dat mijn gulle Nonkel Roger ons wat speelgoed kocht : voor mij was dat een geweertje met pijltjes die men op een doeltje kon richten. Voor mijn nichtje was dat uiteraard een pop die toen reeds “mama” kon uitkramen. Alles werd in een zakje gestoken en zo spoorden we gelukkig terug naar huis. Nonkel Roger had ons pakje met speelgoed op de trein in het bagagerek gelegd. Bij het afstappen, de trein was juist uit het gezichtsveld,  merkten we dat we zonder ons geschenkjes en met lege handen op het perron stonden. We waren onze speeltjes toch wel vergeten zeker. Wat een mooie dag had moeten worden eindigde in mineur. Een telefoontje van de stationschef naar het volgende station bracht immers geen soelaas…. pakje met speelgoed was reeds verdwenen.

(wordt vervolgd) 

Schoolreis Brussel, 5^e leerjaar 1957 (vervolg)

De tweede kennismaking met onze hoofdstad was tijdens mijn jaarlijks nieuwjaarsbezoek aan mijn dooppeter Dolf, in 1957 woonachtig in Anderlecht in de wijk “Scheut” genoemd naar de broeders Scheutisten die er hun stek hadden.

Rond 1 januari was het de gewoonte dat we met mijn vader de trein namen tot het station Jette vanwaar we de tram namen naar de M. Herbettelaan waar ik zoals steeds bij opa mijn nieuwjaarsbrief mocht voorlezen. Peter Dolf verdiende zijn boterham in de confectie- sector en verkocht heren- en kinderkledij aan kleinhandelaars-winkeliers. Zo mocht ik telkens in zijn magazijn, waar de geur van nieuwe stoffen nadrukkelijk aanwezig was, kiezen uit zijn voorraad kindervesten en broeken, van elk een stuk, voor mijn nieuwjaar en tot groot plezier van mijn moeder die zo een paar honderd frank (er was nog geen sprake van inflatie in die tijd) kon uitsparen aan kledij. Gepakt en gezakt namen we als naar gewoonte terug de tram. Met mijn pakje kledij verpakt in bruin papier met een koordje er omheen ben ik op een keer toch wel tussen de vouwdeuren van zo ‘n tram blijven steken. Mijn moeder die van schrik een schrille schreeuw liet kon  de conducteur er toe bewegen terug op zijn deurknopje te  duwen zodat ik alsnog werd bevrijd uit mijn hachelijke positie.

Ziedaar twee voorvallen die niet zo’n goede herinneringen nalieten aan bezoeken in Brussel.

(wordt vervolgd)

Schoolreis Brussel, 5^e leerjaar 1957 (einde)

De schoolreis, waarmee ik het vehaal begon daarentegen gaf andere verwachtingen. Met de bus van Cars Albert werd richting hoofdstad gereden en op aanmoediging van meester Marcel werden er uit volle borst ettelijke liedjes gezongen. We reden richten centrum tot bij de Parking 58, reeds speciaal genoemd naar de wereldtentoonstelling die er in 1958 zou aankomen. Vandaar ging het naar de Grote Markt om hierna het befaamde “Manneke Pis”, die qua grootte nogal tegenviel, te gaan bezichtigen. Op de middag werden in een ‘brasserie” in de nabijheid van de Nieuwstraat de zelf meegebrachte boterhammetjes opgegeten met natuurlijk een flesje Coca-Cola met rietje. Hierna ging het richting eeuwfeestpaleizen en de daar aanwezige musea van natuurkunde met enorme skeletten van voorhistorische dieren en ander lugubers. Ook het oorlogsmuseum trok er onze aandacht met allerhande als soldaat aangeklede poppen en meerder oorlogstuig. Op de terugkeer kwamen we langs open werven waar druk werd gebouwd ; onder meer het viaduct (intussen afgebroken en ergens terug opgebouwd in een of ander oosters land),  vanuit het centrum  van de stad richting Basiliek van Koekelberg over de Leopold II laan, maakte grote indruk. Een ommetje langs  het Koninklijk Paleis te Laken bracht ons naar de Heysel. Hier kregen we een zicht op een nog grotere werf van in aanbouw zijnde paviljoenen en het Atomium in stelling, maar met nog maar zeven bollen, alles omringd met een wirwar van machines en werklui die alles moesten klaar krijgen voor de grote Wereldtentoonstelling van 1958. Bij onze thuiskomst hadden we reeds heel wat te vertellen vooral over de komende Expo '58, waar we het volgende jaar nog een aantal keren met onze ouders getuige zijn geweest van de in volle pracht afgewerkte en verbazingwekkende paviljoenen van de deelnemende landen.

Er was inderdaad een nieuwe tijd aangebroken , het optimisme van de mensen was grenzeloos, en ik ben blij om het begin ervan te hebben mogen meemaken.

                              ----------------------------------------------

Eerste sigaret : Vierde studiejaar 1957

In het schooljaar ’56-’57 werd de overstap gedaan naar de “grote” broederschool waar vanaf dat schooljaar voor de eerste maal ook niet-broeders als onderwijzers werden ingeschakeld. Zo kwamen wij met een dertigtal leeftijdsgenoten (we waren 9 à 10 jaar) terecht bij meester Etienne. Een jonge twintiger, type rock en roller, met witte kousen  en zijn haar gekamd zoals Elvis Presley. Ondanks zijn jeugdig en modern voorkomen had hij de gave de meute onder controle te houden. Eén slechte gewoonte en ook zijn zwakte was dat hij niet kon weerstaan aan de nicotineverslaving, ’t is te zeggen het roken van sigaretten, zelfs tijdens de les. Wij als jonge snaken vonden dit uiteraard heel tof en zouden dit ook wel eens proberen. Mijn grootvader, ook een verstokt roker, had de slechte gewoonte zijn tabak van het merk Ajja (blauwe of rode, naargelang de sterkte), met Rizzla- blaadjes (rolde zijn sigaretten zelf), overal te laten rondslingeren. Zodoende was het een koud kunstje om vlug een pruimpje tabak en enkele velletjes ongezien mee te graaien. Op weg naar de school werd er, zei het met veel moeite, een sigaretje gerold om met een lucifer uit het doosje Union Match stiekem aan te steken. We waanden ons op dat moment, net zoals onze meester, echte rock en rollers. Maar toeval wilde dat ons geluk niet lang duurde. In de verte kwam er iemand aangefietst en tot mijn grote verbazing, en hoe dichter de fietser kwam, merkte ik plotseling dat het mijn mama was die naderde. In grote paniek vond ik het niet beter dan vlug mijn brandende sigaretje in mijn vestzak te stoppen. Mama reed ons lachend en groetend voorbij en had dus niets opgemerkt. Intussen voelde ik op  mijn dij enige warmteontwikkeling en graaide gauw in mijn zak waar tot mijn verbijstering mijn hand dwars door een groot smeulend gat verdwaalde. De vest met gat in zak werd  door mij enkele weken goed verstopt .Op een goede morgen stond mama echter met de gehavende jas in haar handen mij onheilspellend op te wachten om wat meer uitleg te krijgen. Ik probeerde nog met een smoesje dat er iemand anders een brandende lucifer had achtergelaten maar ik zag aan haar gezicht dat zij dit niet geloofde. Dan maar de waarheid opgebiecht en met het te verwachten sermoen en een serieuze uitbrander in stilte terug naar school getrokken, waar ik na een poos meester Etienne, zoals elke dag, zorgeloos zijn sigaretje zag opsteken.

Wakker geworden onder een wit sneeuwtapijt : deze morgen met slaperige ogen door het vensterraam getuurd en verschoten van de witte sneeuwpracht in de tuin. Een mooie vacht van ongeveer 8 cm. op daken, bomen, struiken en hagen. Nog nooit gedroomd van een "Witte Pasen", maar nu was het werkelijkheid. De eerste maal meegemaakt in onze levensloop. Maar toch prachtige beelden kunnen maken waarvan een paar hierna :

.

Citytrip Parijs

Voor een tweedaagse citytrip naar Parijs geweest op 28 en 29 februari 2008. Van Liedekerke naar Brussel Zuid gespoord en 13 min. later aangekomen. Twintig minuten later op de Thalys gestapt die stipt om 7 u 43 vertrok en om 9 u 05 arriveerde in de Gare du Nord in Parijs.

De topsnelheid van de TGV is op sommige momenten 300 km/uur, maar is door de comfortabele zitjes en omgeving haast niet te voelen.

In het station Paris Nord na wat zoekwerk, de RER-lijn B-blauw tot St.-Michel Notre-Dame genomen en overgestapt op de RER-lijn geel (richting Montigny-Beauchamp) tot station Champ de Mars-Tour Eiffel. Na 20-tal minuten op onze bestemming Hotel Eiffel-Seine, Bd de Grenelle n° 3, 75015 Paris aangekomen, en er om 9 u 45 ingecheckt, ongeveer 2 uur na ons vertrek uit Brussel. Voor onze verdere verplaatsingen een Paris-Visite kaart ontvangen in het hotel. Deze kaart geeft toegang tot metro, RER(*) en buslijnen gedurende 2 dagen en geeft een reeks kortingen op een aantal attracties (heel interessant ! ).

Onnodige bagage achtergelaten in het Hotel en onmiddellijk op stap getrokken, wat dacht je als je op 2 min. wandelafstand van de Eiffeltoren bent gelogeerd. De eerste indruk van de Eiffeltoren is impressionant evenals de tuinen van de nabijgelegen Champ de Mars.

Na onze dorst te hebben gelest in een Brasserie (de prijzen zijn er even impressionant als de toren !!), bus nr. 42 genomen naar de Champs Elyséés. Hier onderga je een echte shock van zowel het zicht op de enorme boulevard als op de Arc de Tiomphe aan het eind ervan. Na dat honger onze magen deed rammelen, gekozen voor een “snelle” maaltijd in een Quick-restaurant wat een prijselijk alternatief bleek na onze dure ervaring in de brasserie. Bij de Arc de metro genomen (lijn 6 groen) en bij halte Trocadero afgestapt en er het gelijknamige gebouw te gaan bekijken. Het uitzicht van hieruit is fenomenaal, vooral op de Effeltoren. Met dezelfde metro-lijn verder gespoord tot station Bir-Hakeim rechtover ons hotel. In onze onberispelijke kamer wat gerust om te bekomen van onze eerste indrukken.

Met de Seine in onze onmiddellijke nabijheid was een rondvaart op de machtige rivier een noodzaak. Voor 7 € na een reductie van 4 € met onze Paris-Visite kaart vertrokken voor een rondvaart van één uur.

Op een rustig tempo met gegidste uitleg (spijtig genoeg niet in het Nederlands) onder verschillende bruggen en langs Les Invalides, Musée d’Orsay, Louvre, Notre-Dame, Pont Marie, Pont Neuf, Palais Royal, Pont d’ Alma en terug naar onze vertrekplaats bij de Eiffeltoren. Een echte aanrader in een verwarmde comfortabele boot.

Deze trip heeft ons hongergevoel aangewakkerd en ons op zoek doen gaan naar een restaurantje . Afgestapt bij een Libanees voor een broodje Kebab? Was echter niet te vreten. Oppassen geblazen in Parijs wat dit betreft. Onze eerste dag afgesloten in een supperette en er wat eet- en drinkbaars gekocht en genuttigd op onze hotelkamer. Al bij al een leerrijke en mooie eerste kennismaking. Ingeslapen met een mooi verlichte Eiffeltoren in ons gezichtsveld.

 (*) Reseau Expres Régional

CITYTRIP PARIJS (vervolg)
De tweede dag van onze reis aangevangen in het hotel met een heerlijk ontbijt met alles erop en eraan . Hierna met de RER-lijn C, geel, bij halte Musée D’Orsay afgestapt. Het museum met dezelfde naam is zeker een bezoek waard en heeft naar het schijnt meer waardevolle schilderijen dan Het Louvre. Langs De Pont Royal de Seine overgestoken naar het 700 meter lange gebouw van Het Louvre-museum. Links genoten van de Jardins de Tuileries. Rechts het binnenplein van het Louvre met Arc de triomphe de Caroussel en de glazen pyramide op de cour Napoléon. Gezien de lange rij wachtenden aan de ingang van het museum ,zelf niet binnengeweest (dit houden we voor een volgende keer). Op een boogscheut wandel je van hier naar het echte hart van Parijs : Palais Royal, Place Vendome, Place de la Concorde,  Opéra Garnier liggen binnen handbereik. Wij kozen voor een busritje om de sfeer van het echte Parijs op te snuiven, andere buurten te bekijken in andere wijken om zo terug te eindigen aan de Champ de Mars, bij ons Hotel ,om er bagage op te halen en uit te boeken.

De inwendige mens moest ook worden voldaan en we zijn wijselijk teruggekeerd naar onze stek van gisteren op de Champs Elysées.

Van hieruit bracht Metro en RER ons naar station St.Michel-Notre Dame, en langs de Rue de la Cité over de Seine naar het Ile de la Cité. Hier wordt je echt gepakt door de schoonheid van de Kathedraal De Notre-Dame waar Napoléon in 1802 werd gekroond door paus Pius VII. Binnenin is het de decor op zijn minst gezegd grotesk met schitterende kunstwerken. Een echte aanrader ! Een kleine wandeling brengt je naar het stadhuis van Parijs. Hier klopt werkelijk het hart van Parijs. Stilaan moesten wij denken aan onze terugkeer en wendden  we onze steven  richting Gare du Nord. Met bus nr. 38, langs Bd. de Sebastopol, Bd. de Strasbourg en Bd. de Magenta waren we rond 18 u ter plaatse.Gezien het vertrek met Thalys voorzien was om 19u25, nog een drankje gaan drinken in Café Chez les Belges. Bij navraag bleken de laatste Belgen reeds 40 jaar geleden te zijn verhuisd. De prijzen waren dan ook op en top Frans d.w.z. héél duur. Na de drukte om en rond het Gare du Nord waren onze plaatsen in klasse 1 van de Thalys een echte verademing. Bij een snelheid van 300 km/u en een bevallig eetmaal, wijn inclusief, arriveerden we in Brussel Zuid stipt om 20 u 47. Een kort treinritje van 13 min. scheiddden ons nog van onze thuishaven die we moe maar tevreden bereikten met in onze geest, Parijs  en nog heel wat mooie herinneringen .

Alma en haar tante

Naar aanleiding van de 85 jarige verjaardag van mijn moeder Alma  op 07/03/2008 wil ik dit anekdotisch verhaal doen van twee vrouwen die het zelf niet meer kunnen vertellen, maar dat ik als kind van jongsaf bewust heb meebeleefd.  Mijn moeder diende op 21 mei 2002 opgenomen te worden in het R.V.T. St.-Rafaël, op de afdeling Lichthove.

Bij de eerste kennismaking viel ons onmiddellijk tussen de andere bewoners een frisse verschijning op die ons op een opvallende manier toewuifde en ons met de woorden "zijn jullie soms familie ?" verwelkomde. Mijn verwondering was groot toen ik bij nader toezien de tante van mijn moeder herkende; dit was inderdaad "tante Wis", Louise Van Vaerenberg, die reeds een aantal jaren eerder werd opgenomen op Lichthove. Teruggaand in mijn herinnering werd me ineens duidelijk dat beiden geboren zijn in de Driesstraat te Impegem, Alma in 1923 en Louise in 1914 en zij dus amper een 9-tal jaren schelen in ouderdom. In hun jonge jaren waren ze beste vriendinnen, die graag keuvelden onder elkaar. Er waren geregeld samenkomsten in de ouderlijke woning te Impegem bij allerlei trouw- en communiefeesten of bij het werken in de hoplochting, waar velen in open lucht tijdens de hopoogst de hop kwamen plukken. Bij hun beider huwelijk scheidden de wegen zich wat; Alma ging wonen in de Houtmarktstraat te Liedekerke, Louise te Leberg-Pamel en hield o.a. café op het dorpsplein aldaar. Ik weet nog dat mijn moeder Alma met Pasen bij de kermis te Leberg ging helpen drank uitschenken in het goed gevulde dorps-café, waar toen zelfs nog ettelijke danspasjes werden gezet. Dit was in  de jaren '50 toen mensen elkaar nog opzochten en onder mekaar op een eenvoudige wijze plezier maakten. Het contact tussen Alma en haar tante verminderde met ouder te worden om uiteindelijk de laatste jaren volledig te verdwijnen. Terwijl bij hen ogenschijnlijk de laatste herinneringn zijn weggewist doet het voor ons deugd als we nu bij een bezoek zien hoe Alma en Louise terug in elkaars gezelschap vertoeven of in de leefruimte  samen aan tafel zitten zich niet bewust zijnde van de mooie tijd die ze vroeger samen deelden.

Bij ons, de kinderen, blijven de herinneringen over onze familie des te levendiger aanwezig ook dank zij moeder Alma en tante Wis, die elkaar na zovele jaren hebben teruggevonden op Lichthove.

         Intussen zijn weer een aantal jaren verstreken en is Tante Wis eind 2005 overleden, terwijl mijn moeder Alma nog steeds verblijft in het RVT St-Rafaël.

Aaron is er !

AARON KOMT !

Morgen vrijdag komt onze kleinzoon Aaron voor de eerste keer op logement bij peter en meter, zonder zijn mama en papa. Voor ons wordt het natuurlijk een bijzondere dag en zijn heel benieuwd hoe alles zal verlopen. We zijn echt in blijde verwachting.

"

Op zaterdag 09 februari 2008 werd onze kleinzoon Aaron gedoopt in de Basiliekkerk van Halle. Deze Basiliek is gekend voor de aanbidding van de zwarte Lieve-Vrouw, die hier haar beeld heeft staan in het rechtse voorportaal. Vele bedevaarders komen uit alle windstreken met Pinksteren afgezakt om O-L-Vrouw te aanbidden en te vereren.

Zaterdag was onze kleine Aaron het middelpunt van belangstelling voor alle aanwezige  familieleden en kennissen om er zijn doopsel mee te maken. Alles verliep vlekkeloos en intiem, de pastoor sprak vooral over de symboliek van het doopsel en ook de belofte die wij als aanwezige getuigen dienen te volgen : d.w.z. Aaron op zijn weg naar de volwassenheid volgen en hem zonodig met raad en daad bij te staan volgens de regels van het Geloof. Als dooppeter kan ik me het niet anders voorstellen en zal mijn kleinkind steeds beroep op mij mogen doen vooral in kwade en moeilijke tijden.

Een gezellig doopfeestje achteraf heeft deze mooie lentedag met recordtemperaturen van om en bij de 17° besloten .