Back to basics. Aan de oorsprong van onze aansluiting bij de wandelclub lag het feit dat we met Lois telkens dezelfde wandelingen maakten en we andere horizonten wilden verkennen. Dit samen met onze trouwe viervoeter natuurlijk.
Ondertussen heeft diezelfde vriend ons de laatste twee wandelingen met lede ogen zien vertrekken in ons wandelplunje. Maar 50 km is voor hem echt wel te hoog gegrepen. Dus, vandaag was het eindelijk zijn dagje weer.
Vivat! Verleden jaar een echt gesmaakte boswandeling. Zozeer zelfs dat we ons aan mond aan mond reclame waagden. Dus wij zeker dit jaar terug van de partij en vermits de jumping en de wandeling georganiseerd worden ten voordele van de gehandicapte kinderen van militairen, konden wij (als militairen) zeker niet ontbreken.
Net als verleden jaar speelt deze hele wandeling zich af in de bossen van het Zoniënwoud. Je komt alleen in ‘de bewoonde wereld’ aan de rustpost. Een genot voor de smaakpapillen, lekkere groentebouillon en pistoletjes met gekapt die niet te versmaden waren. De wandeling zelf was in onze ogen iets minder dan verleden jaar, ditmaal kregen we lange rechte wegen voor de boeg. Een minder afwisselend parcours… of loog het aan onze vermoeide voeten en opgezwollen knieën van gisteren? Misschien ook wel daar de organisatie elk jaar een ander parcours uitstippelt, maar we zullen er volgend weer aanwezig zijn.