Vandaag even op de site van Arca Noah gekeken en gezien dat de status van Rosco veranderd is van "gereserveerd" naar "geadopteerd". De betaling is blijkbaar goed aangekomen.
Nu wacht ik vol spanning af op bericht van hen zodat ik iets meer weet wanneer ik de kleine rakker kan verwachten. Maar het blijkt dat ik juist nu inlogproblemen met mijn email. Voor zover is eruit wijs raak ligt het euvel aan de server van Belgacom.
Arkan weet het nog niet, maar binnenkort krijgt hij gezelschap van een nieuw huisgenootje.
Ik was al een tijdje op zoek naar een nieuw katje en deze week heb ik er uiteindelijk eentje geadopteerd. Het is een ros katertje van 5 maand oud. Hij lijkt enorm veel op mijn dierbare Tahzay en zodoende kon ik hem niet weerstaan.
Zijn naam is Rosco en momenteel vertoeft hij nog in asiel Arca Noah in Spanje. Daar werd hij samen met zijn 3 broertjes gevonden toen hij 3 weken oud was en grootgebracht door een lieve fostermama. Nu zijn hij en zijn broertjes oud genoeg om geplaast te worden.
Aanvankelijk wilde ik eerst de naam veranderen, maar ik vind "Rosco" eigenlijk wel mooi zodat ik besloten heb het maar bij die naam te houden. Hopelijk kunnen we Rosco hier binnenkort een warm liefdevol mandje aanbieden.
De sneeuw.... Arkan blijft het plezant vinden. Hoe harder het vriest, des te moeilijker is ie binnen te krijgen. Gelukkig heb ik een grote tuin waar hij vrij in kan spelen terwijl ik warmpjes achter het glas sta toe te kijken.
Lastig soms, zo'n witte hond in een witte tuin. Hier is ie aan het spelen met een VHS-doosje dat hij perse van het vuilnis wilde redden.
Doosje proberen te begraven voor een later speelpartijtje ?
Hoewel ! Vrouwtje komt het toch niet afpakken want die staat lekker binnen
Zou ik dan proberen het doosje mee binnen te nemen ?
Langs de ene kant ben ik blij dat 2008 gedaan is want het zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan als het jaar waarin ik van mijn 2 liefste vriendjes heb moeten afscheid nemen. Niet alleen van Zoran, maar vooral van Tahzay, dé liefde en steun van mijn leven. Ik mis hem elke dag een beetje meer.
Langs de andere kant had ik graag in 2008 gebleven, want dat is het laatste jaar waar ik nog levendige herinneringen aan hen heb. Het is het laatste jaar waar zij deel van uitgemaakt hebben. Alle volgende jaren zullen zonder hen zijn en dat vind ik geen prettig vooruitzicht.
Maar de klok tikt ongenadig verder en misschien is dat maar goed ook.
Want al is het sinds mensenheugnis geleden dat ik een nieuw jaar start zonder katten, nu kan ik tenminste met vrij grote zekerheid het jaar zorgeloos tegemoet kijken. Het was de laatste 3 jaar geen pretje met al die oude katten. Elke nieuwjaar was er eentje van "hopelijk kan ik dit volgend jaar ook nog tegen je zeggen", maar elk jaar vielen er gestaag een paar weg. 9 ben ik er de laatste 3 jaar kwijtgeraakt, inclusief de twee katten van mijn overleden moeder. En op dit moment voelt het een beetje aan alsof alle banden met het verleden onherroepelijk doorgesneden zijn. Misschien is het de tijd van het jaar waar ieder van ons een balans opmaakt, ik weet het niet. Ik alleszins ben in deze periode van het jaar meestal gevoeliger dan anders.
Toch ben ik blij dat een nieuw jaar is aangebroken. Want het is ook het jaar waarin ik voor het eerst sinds jaren terug een hond in huis heb.
Ik had al veel eerder een hond gewild, maar ik wilde mijn oude katten die stress niet aandoen en bovendien waren mijn werkuren indertijd niet geschikt voor een hond.
Raar dus dat in 2008 een eind kwam aan een belangrijk hoofdstuk, maar meteen ook een begin gemaakt werd voor een ander. Het is het begin van een nieuwe reis. Een reis van Arkje en mij, en van mijn zoektocht naar 2 nieuwe poezelige snoezelige katten. We zullen moeten leren, maar het is een reis die we willen ondernemen en waar we gaan uitkomen.... wie weet het? Maar ik hoop dat 2009 niet in mijn annalen zal gegrift staan als een jaar van afscheid maar eerder als eentje van welkom.
Ook al zijn we op dit moment 30 december, waar heb ik het idee vandaan gehaald dat Arkan dit jaar geen streken meer zou uithalen ?
Hoewel de vuilniszakken totnogtoe Arkan-proof zijn gebleken, zijn ze dat de laatste weken eigenlijk niet meer. Ik denk dat Arkje in zijn puberfase is en van die periode profiteert om allerlei dingen uit te proberen waar hij tevoren zelf nooit aan gedacht had.
Eén van die dingen zijn dus de vuilniszakken.
Deze avond heb ik, zoals gewoonlijk, Arkje buitengelaten. En, ik heb me een poosje kunnen vergenoegen in het feit dat hij zich buiten blijkbaar wel amuseerde. Om dan later, bij zijn binnenkomst, vast te stellen dat de vuilniszak eigenlijk voor 30% gescalpeerd was. Dat ding was zodanig toegetakeld dat het onmogelijk was om het nog op te heffen zonder dat de inhoud ervan zich over het hele terras zou verspreiden. Sorry, maar daar kon ik niet mee lachen.
Ikke Arkje dus gestraft. En die straf bestond uit : "Weg ! En in uw mand !" Wow! , Dat was - zonder lachen - een imposante straf. Geen enkele hond vindt het blijkbaar leuk om uit zijn roedel weggejaagd te worden. Arkan wist niet meer waar kruipen. Ik had ondertussen wat plakband verzameld om de gehavende vuilniszak weer wat mobieler te maken. Arkan zat er heel de tijd in zijn mand bij en keek ernaar - zij het zeer deemoedig. Hij mocht er geen deel van uitmaken en dat vond hij absoluut niet leuk. Uitgestoten ! Euch !! Wat denk je wel ? Dat vind ik absoluut niet leuk ! Ik ben een roedeldier, weet je ?
Pech dus Arkje, dat zal je leren de vuilniszakken nog eens onder handen (poten) te nemen. Nadat ik de gerepareerde vuiliszak op de stoep had gezet, heb ik het wel goed gemaakt met Arkan. Ik geloof dat hij ondertussen wel weet dat ik hem graag zie - wat ook - maar dat ik sommige gedragingen van hem niet echt kan apprecieren.
Enfin, alles wijst ernaar dat ie zijn lesje wel geleerd heeft.
't Is een tijdje geleden dat ik nog iets aan dit blog heb toegevoegd, maar dat komt omdat het veel te druk was op het werk. Algemeen wordt aangenomen dat deze periode van het jaar staat voor 'peis en vree', maar zelf vind ik het eerder dagen waarin ik meer dan ooit geconfronteerd word met de jacht en de snelheid van het leven. Het is meer een race tegen de klok om op tijd dingen klaar te krijgen die klaar moeten zijn, dan dat men tijd kan maken voor degenen die je dierbaar zijn.
Enfin, genoeg daarover. Update over Arkan dan maar.
Met Arkje is alles nog tip top in orde.
Hoewel, de laatste tijd maak ik me toch steeds meer en meer de bedenking dat hij een hond van tegenstellingen is. Hij is geboren op 17 juni en astrologisch gezien is hij dus een tweeling. Niet dat ik daar echt in geloof, maar als ik zo zijn gedrag bekijk, moet ik dat misschien eens herzien.
Mijn sloefen en schoenen slingeren hier in het rond. Idem dito voor de matten, de kussens in de zetel en mijn kleren die over de stoel hangen. Daar moet ik me allemaal geen zorgen over maken, zelfs niet wanneer ik hem daarmee een hele dag alleen gelaten heb. Wanneer ik terug thuis kom is alles nog onaangeroerd en piekfijn in orde. Fijn zo'n hond, niet? Maar, o wee, mijn muren..... Da's andere koek. Dat ene plekje, waar ik het in een vorig bericht over had, is ondertussen al meer dan verdubbeld en in de tussentijd heb ik nog een 3de plek ontdekt waar ie met veel overgave het pleisterwerk van wil afhalen.
Misschien heeft ie honger, wie weet ? Want ook qua eetlust is hij niet zoals algemeen van Golden Retrievers aangenomen word. Ik blijf moeite hebben om hem zijn brokjes te doen eten, maar ondertussen haal ik wel om de haveklap aanstekers en stukjes gebroken glas, karton of plastiek uit zijn muil. Ik mag dan misschien wel denken dat ik alle gevaarlijke sporen heb uitgewist, maar dat is dan wel buiten waard Arkan gerekend. Hartstilstanden bezorgt ie me zo nog eens. Vooral dat gebroken glas. Daar kon ik niet mee lachen. Ik dacht nochtans dat ik alles tot het piepfijnste stukje had teruggevonden, maar hoe groot was mijn verbijstering toen ik een dag later nog zo'n stukje in zijn muil aantrof !?!
Gelukkig is alles goed afgelopen, maar ook zijn reactie wanneer hij met mij mee mag stelt me vaak voor vraagtekens. Van zodra ik me klaar maak om weg te gaan, reageert hij zeer geïnteresseerd omdat hij graag mee wil. En zodra ik hem zijn halsband omdoe en hij beseft dat hij inderdaad mee mag, is hij overenthousiast. Hij loopt en springt met zijn leiband dat het een lieve lust is. Tot het moment suprëme van vertrek. Dan gaat meneer in zijn mand zitten en is hij er met geen stokken uit te krijgen. Idem dito wanneer we bij mijn vader en broer op bezoek gaan. Hij is daar wel graag en wanneer ik terug huiswaarts wil rijden, dan wil hij wel gaag mee, maar zijn reactie is er één van 'ik ga liggen en trek me hier maar weg'. Niet simpel hoor met een hond die ondertussen al 33,2 kg weegt.
Maar weet je wat ik denk ? Hij is jong en moet nog veel leren. Ik ben niet meer zo jong maar al lang zonder hond, en moet veel (her)leren. En samen zullen we er wel uitkomen. We zijn gewoon 2 zielen op wegen die elkaar kruisen. We zullen wel een gemeenschappelijke richting vinden...
Vandaag hadden we een nieuwjaarsfeestje van het werk. Ik was eerst niet van plan om te gaan omdat ik me de laatste dagen een beetje 'under the weather' voel, maar uiteindelijk ben ik toch gegaan en daar heb ik geen spijt van. Het was leuk en gezellig, gerust een herhaling waard.
Het enige probleem was dat Arkan vandaag ongeveer 13u alleen zou zijn en daar had ik een beetje angst voor. Maar, hoera hoera, bij mijn thuiskomst viel er niks te bespeuren en had het manneke zich meer dan behoorlijk gedragen. Geen plasje, geen drupje, geen drolletje, niks, noppes te bekennen. Ik kan niet echt geloven dat ie heel die tijd niks gedaan heeft. Waarschijnlijk heeft hij in de loop van de dag wel een plas gemaakt of zo, maar zindelijk als ie is, heeft ie het waarschijnlijk opgelikt om alle sporen uit te wissen. De zindelijkheid van honden is trouwens iets waar ik het één van de komende dagen over wil hebben, want ze zijn heus wel zindelijker dan ik aanvankelijk dacht.
Enfin, terwijl het vrouwtje op stap was, is Arkanneke dus heel braaf geweest vandaag. Tot in de loop van de avond tenminste. Want op een gegeven moment was ie aan het knabbelen, terwijl hij tevoren toch niks exra gekregen had. Rara dus. Op wat is dat ventje nu aan het knabbelen ? Ik er naar toe, muiltje open, knabbelding eruit geplukt en gemerkt dat : het een stuk pleister van de muur is. Ja, dezelfde plek aan de muur die ik een paar dagen eerder beschreef, wordt ondertussen met de dag groter. Blijkbaar heeft Arkan er zijn ding in gevonden.
Man, man, wat een rare smaak heeft die hond van mij ! En ik dan maar verbaasd staan dat zijn eetlust af en toe wat minder is !
Wanneer ik ga werken, loopt Arkan gewoon vrij rond in huis. Velen hebben me al gevraagd of hij in de tussentijd dan niets kapotmaakt.
Want zijn jonge honden geen synoniem voor 'destructie' ?
Dat heb ik ook altijd gedacht, maar met Arkan bof ik.
Dat ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand terzijde gelaten, maakt hij niets kapot en hij heeft me al vaak verbaasd doen staan hoe braaf hij eigenlijk wel is. Als ik thuiskom staan mijn sloefen nog steeds op hun plaats. Zelfs mijn wandelschoenen zijn nog vrij van bijtsporen. En ook de zetel en de dekens erop zien er nog netjes uit, enz... 't is totnogtoe dus gebleven bij dat 'ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand':
Wat hij er leuk aan vond om in de muur te knabbelen, was en is mij een raadsel. Maar 't was een klein plekje en dus heb ik er niet van wakker gelegen.
Wat ik echter vond bij mijn thuiskomst vandaag was andere koek. Ziehier een stukje van de muur uit de keuken :
Nochthans, bij mijn vertrek deze ochtend, was dat deel van de muur nog piekfijn in orde. Even heb ik gedacht dat het pleisterwerk er vanzelf afgevallen was, maar daar heb ik toch mijn twijfels bij, want alles is er af tot op de naakte steen. En gezien dat 'ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand', denk ik dat ik wel weet wie de dader is. Bovendien lag de plaats van misdaad bezaaid met zijn speelgoed. Blijkbaar heeft ie zich vandaag goed geamuseerd.
Ah ja, men zegt dat elke Vlaming geboren is met een baksteen in zijn maag. Waarschijnlijk heeft Arkan dat ergens gelezen en neemt ie dat nu letterlijk op.
Nadat Arkan een tijdje een mindere eetlust heeft gehad, is die nu terug op peil. Gisteren hebben we hem nog eens gewogen en hij weegt al een mooie 31,4 kg. Ik schat dat er nog zo'n 5 kg zullen bijkomen tot hij zijn maximum gewicht heeft bereikt.
Op dit moment is het vooral zijn vacht die zich aan het ontwikkelen is. Zij staart komt los en begint geleidelijk aan een pluim te vormen (zal waarschijnlijk wel komen van al dat gekwispel ) en ook in zijn nek en op zijn borst begint het langer te worden.
Volgende week wordt Arkan 6 maand en dan zal het officieel zijn : Arkan is een cryptorchide reu.
Cryptorchidie is een moeilijk woord om te zeggen dat de teelballen niet zijn afgedaald in de balzak. Normaal gezien gebeurt dit bij pups op de leeftijd van 8 weken, maar soms kan het ook langer duren. Pas als de reu 6 maand is en de teelballen dan nog niet ingedaald zijn, kan men met zekerheid zeggen dat dit niet meer zal gebeuren. Is er ééntje afgedaald dan spreekt men van een monorchide reu, is er geen enkele afgedaald dan gebruikt men de term cryptorchidie.
Cryptorchidie is eigenlijk een vrij regelmatig voorkomend probleem bij honden, maar meestal treft het kleinere rassen. Golden Retrievers zijn er - zover ik weet - niet echt om bekend.
Wat zijn de nadelen als één of twee teelballen in de buik of de lies blijven zitten ? Een reu met één of geen ingedaalde testikels kan niet mee naar de show en mag niet voor de fok ingezet worden. Dat is geen probleem, want ik wil toch geen van beide doen.
De honden zelf hebben er weinig of geen last van. Probleem is wel dat algemeen aangenomen wordt dat niet ingedaalde teelballen kanker kunnen veroorzaken. Normaal heeft een hond 1/1000 kans om teelbalkanker te ontwikkelen, maar bij cryptorchide reuen zou dit zelfs 1/50 zijn en da's wel een serieus risico, vind ik. Vroeger ging men daarom over tot systematische castratie, maar aangezien het toch een vrij ingrijpende operatie is, komt men daar hoe langer hoe meer op terug, omdat - zo zegt men - anders 49/50 reuen een onnodige tamelijke zware operatie moeten ondergaan.
Ja, ik weet het, het is maar één kans op 50 dat Arkan teelbalkanker krijgt, maar het hangt toch een beetje als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
Een ander probleem is dat cryptorchide reuen door de verhoogde zaadproductie wat agressiever of nerveuzer kunnen zijn. Van agressie is bij Arkan geen sprake, van zenuwachtigheid eigenlijk wel. Nu weet ik niet of dit aan de cryptorchidie is te wijten of aan zijn leeftijd. Hij is immers nog een zeer jonge hond en ietwat extra levendigheid zal daar wel bijhoren veronderstel ik.
Hoe dan ook, ik ben niet van plan hem zomaar te laten opereren. Ik heb ondertussen trouwens al vernomen dat het ook mogelijk is dat er helemaal geen teelballen in de buik zitten. Ik zal de komende maanden nog veel van Mr. Google's diensten gebruik maken voor ik hieromtrent een besluit neem.
Toch heb ik geen spijt dat ik Arkan gekozen heb, al wist ik op het moment van aanschaf al dat de kans op cryptorchidie bestond. Het klikte nu eenmaal tussen ons en moest ik opnieuw voor de keuze staan, dan zou ik nog steeds hem kiezen. We komen er samen wel door, stapje voor stapje.
Kwak is Arkan's nieuwste vriendje. Je zou kunnen zeggen dat ie hem gekregen heeft voor zijn Sinterklaas, maar eigenlijk heb ik hem gegeven om zelf wat rust te hebben.
Het zit namelijk zo: Arkan is gek van die plastiek speeltjes die piepen wanneer je er op bijt. En eens hij begint, is hij niet meer te stoppen. Totnogtoe had ie er echter maar ééntje, een varkentje, laten we hem Piggy noemen.
Het probleem is echter dat Piggy een verschrikkelijk piepgeluid maakt. Het lijkt wel alsof er een varken gekeeld wordt. Niet dat dat voor Arkan een probleem is. Integendeel, die bijt en knijpt er maar op los zodat dat beest de hele buurt bij elkaar piept dat het een niet meer zo lieve rust is.
Niet echt gezellig wanneer je 's avonds na een drukke werkdag eens rustig in de zetel wil zitten.
Vandaar dus Kwak. Het lieve eendje heeft niet dat ergerlijke piepgekrijs, maar heeft een lage, zachte kwak-toon. Absoluut niet storend en voor Arkan maakt het niet uit. Als hij maar in iets kan bijten en er komt geluid uit, dan is hij al gelukkig.
En zo komt het dus dat hij zich voortaan met Kwak kan amuseren, terwijl ik van wat rust kan genieten. Goed toch ?
Vandaag met Arkan naar mijn pa en broer geweest. Ik keek vooral uit naar de gewichtscontrole want vorige week was deze niet kunnen doorgaan en ondertussen begin ik me wel een beetje zorgen te maken over Arkan's eetlust, of tenminste het gebrek daaraan.
Niet dat hij slecht eet, maar hij eet alleen als ie echt honger heeft. Ze zeggen nochtans dat je een Golden Retriever kan plezieren met eten alleen, maar daar heb ik serieus mijn twijfels bij. Ik schotel hem 2 maal per dag zijn maaltijd - bestaande uit brokjes - toe, maar echt enthousiast maak ik hem daar niet mee. Nochtans, als ik hem een compleet uitgedroogde sandwich toesteek, dan reageert ie daarop alsof het de maaltijd van zijn leven is. Misschien zit het hem dus in het merk van korrels dat ik geef. Totnogtoe was dat Royal Canin, maar gezien zijn gebrekkige eetlust ben ik een tijdje geleden overgeschakeld op Pedigree. Aanvankelijk leek dat te helpen, maar op dit moment reageert hij ookk daar even apatisch op.
Ik ben dus een beetje aan het zoeken wat ik hem het best kan voeren. Was ie ouder, dan zou ik zonder problemen zijn overgeschakeld op een mengeling van vlees, rijst en wortelen (het oude recept van mijn moeder), maar gezien zijn jonge leeftijd en gezien de raseigen risico's zoals HD, ben ik bang om dat nu al te doen omdat ik vrees dat hij dan niet de nodige vitaminen binnenkrijgt. En ik heb al problemen met zijn ballen, ik wil er liefst niet nog meer.
Enfin, hoe dan ook, vandaag bleek ie 28,6 kg te wegen. Da's 2 kg meer dan twee weken geleden en gezien het feit dat hij toch het einde van zijn groei nadert, vond ik dat al bij al toch nog meevallen. Hij is niet dik, maar ook niet mager. Hij kan gerust wat vet gebruiken, want hij heeft dan ook zoveel energie dat hij het toch kwijtspeelt. Hoe dan ook, bij een volgend controlebezoek aan de veearts ga ik zijn gewicht en eetlust toch eens op tafel gooien.
Arkan zit in een periode waarin ie alles en nog wat wil uitproberen en ik vrees dat ik eindelijk geconfronteerd wordt met zijn pubertijd. Dingen die hij vroeger nooit deed, behoren nu tot de dagelijkse orde van de dag : met mijn sloefen op stap gaan, een wie-zoekt-die-vindt-spelletje spelen met mijn sokken, de mat van de ene naar de andere kant van de living verplaatsen. Noem maar op, maar hij is volop aan het ontdekken.
Zo was ik deze week aan het opruimen en één van de weg te gooien dingen betrof een kartonnen krabplank voor katten. Nu kan je zo'n ding niet in één keer in de vuilniszak steken, maar moet je dat eerst in stukken breken en daar had ik op dat moment geen zin in. Het ding dus maar aan de kant gelegd met het idee 'dat doe ik morgen wel'. En warempel, toe het 'morgen' was, moest ik het zelfs niet meer in stukken breken, maar gewoon bijeenvegen want Arkan had het werk goed gedaan. Best handig toch, zo'n hond ?
Sinds Arkan er is heb ik een half oog dat - bewust of onbewust - altijd en overal op hem geconcentreerd is. Van zodra ik hem niet meer zie of hoor, begin ik al onraad te ruiken. Zo ook vandaag toen hij tijdens zijn uitje in de tuin opeens iets te lang uit mijn gezichtsveld bleef. Ik zag hem niet, ik hoorde hem niet. Ik dus naar buiten en roepen "waar zit je ?" Meestal komt er dan zo'n wit gedrocht half bedekt met modder afgestormd, maar vanmiddag kreeg ik enkel een simpel "WOEF" te horen.
Wat was er gebeurd ? Wel, zo'n twee derden ver is de tuin opnieuw afgespannen omdat ik niet wil dat Arkan alleen in het achterste deel loopt. Dat deel grenst immers aan een bos, maar de afrastering daar is van heel slechte kwaliteit, bijna onbereikbaar en bovendien gaat het pal daarachter zo'n 20m naar beneden. Geen plaats voor een hond alleen dus. Nu was hij er toch in geslaagd om aan de andere kant van de draad te geraken zeker ? Hoe, het is mij een raadsel. Enfin, ik dus mijn klompen aangetrokken om de hond uit zijnen hof te 'bevrijden'.
En passant heb ik ook opgemerkt dat de grasmat er venijnig glibberig bijligt en dat daar de komende lente zeker iets aan gedaan moet worden. Het gecross van Arkan zal er ook wel voor iets tussenzitten, maar zo is het echt niet te doen. En, en passant ook gemerkt waarom ie eerder deze week met een bruine muil terug is binnengekomen. Ik had het me al afgevraagd maar met het koude en natte weer van de laatste dagen had ik er geen zin in om uit te pluizen wat hij in de tuin soms aan het uitsteken is.
Nu werd het ineens allemaal duidelijk : meneer is een put aan het graven om van de tuin het tuinkot binnen te kunnen. Misschien om een schuilplaats te hebben in geval van regen? Wie weet? Ik heb ook lang gedacht om kippen in dat tuinkot te houden maar dan zou ik een tunnel moeten graven zodat die ook naar buiten kunnen. Misschien heeft hij mijn gedachten kunnen lezen ? Of misschien wilde hij gewoon de funderingen eens checken, want vlak ernaast lag een zak cement die hij helemaal opengereten heeft.
Maar meneer lag erbij met de meest onschuldige blik, zo van "I am from Barcelona, I know nothing".
Misschien kan ik de zak cement gebruiken om de put te vullen ? Dat bespaart me niet alleen moeite maar ook de kosten om de zak naar het containerpark te moeten brengen. Eigenlijk best wel handig, zo'n hond....
Gisteren met Arkan terug naar de puppyschool geweest.
Het was twee weken geleden en hij was dan ook meer dan een 'beetje' enthousiast. Het was springen van hier naar daar. Alle honden - en op een hondenschool zijn dat er véél - wilde hij effe allemaal persoonlijk zijn hartelijk welkom geven. En, wees gerust, hij wilde er echt geen eentje overslaan. Ze waren allemaal welkom... Leuk hoor, zo'n sociale hond, maar het viel mij wel op dat de rukjes aan de leiband ondertussen eigenlijk al 'rukken' genoemd kunnen worden en dat die grote kleine van mij serieus wat macht begint te krijgen.
Enfin, het slechte nieuws wist hij toen nog niet. Totnogtoe bestond de puppyschool alleen maar uit socializeren, dwz.: spelen, rennen, op en over iemand spurten, ravotten, of dat nu hond of mens is..., dat maakt allemaal niet uit. Als men zich maar amuseert... Volledig op Arkan's karakter geschreven dus. Maar vanaf vandaag zou dat er allemaal anders aan toegaan, want vanaf vandaag zaten we voor het eerst in de klas van de "grote puppy's". En in die klas gebeurt alles nu eenmaal aangelijnd. Sorry, Arkje, maar dat komt ervan als je beslist dat je snel wil groeien... Gelukkig zijn de oefeningen bij de 'grote pups' nog zeer elementair en beperken ze zich tot de commando's: zitten, liggen en volgen. En tussendoor - als ze gehoorzaam geweest zijn - krijgen ze gelegenheid om met het baasje zelf te spelen.
De commando's 'zitten' en 'liggen' kent Arkan al vrij goed. Thuis gaat dat zonder problemen, maar hier op de puppyschool was het toch iets anders. Arkje is nog een jonge golden. Hij is er eentje die de commando's van het baasje graag wil opvolgen maar ook eentje die eigenlijk liever gewoon wil vrij zijn en spelen. En dat was ook te merken deze avond. Bij het commando 'zit' ging hij inderdaad wel direct zitten, maar nog voor ie zijn beloning daarvoor had gekregen, was ie al druk bezig om een ander hondje van de klas bij zijn andere, meer persoonlijke (speel) plannen te betrekken. Kort samengevat : hij deed wel wat ik vroeg, maar hij was sterk afgeleid door de aanwezigheid van de andere pups/honden, door de andere geuren, door de andere manier van doen (vrij/aangelijnd), enz.... Nu moet ik er wel rekening mee houden dat hij niet alleen de nieuwste, maar ook de jongste was van de groep. En als ik daarmee rekening hou, dan heeft ie het meer dan behoorlijk gedaan. Oké, hij is een jonge hond, maar hij is bereid om alles te doen gewoon om mij te plezieren. Wat wil een mens dan nog meer ?
, Dat was - zonder lachen - een imposante straf. Geen enkele hond vindt het blijkbaar leuk om uit zijn roedel weggejaagd te worden. 
) en ook in zijn nek en op zijn borst begint het langer te worden.
