Ik ben De Decker François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bandietje 1974.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is ex binnenvaartschipper /bevrachter.
Ik ben geboren op 02/07/1922 en ben nu dus 103 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: varen , bootreizen , knutselen , mechanica , elektronica ....
ex koloniaal kapitein
ex pleziervaarder
flipperke
varen
11-03-2013
Op het laatste moment kreeg ik nog bericht dat ik de gehospitaliseerde kapitein moest meenemen naar Banningville en dan maar vertrekken met drie barges op sleeptouw , dit werd dan mijn eerste reis als gezagvoerder , dus eindelijk kapitein ! Nog even overleggen met de kapitein van de passagierboot en dan kopvoor naar beneden , alles verliep tot hier naar wens tot om een uur of tien mijn passagier wakker werd en even kwam zien waar we al waren , de man keek achterop en verschoot dat al de kajuiten van de sleep nog intakt waren en ik heb de telegraaf niet éénmaal gehoord zei hij . Ik zei " waarom moesten die eraf misschien " ? Ik snapte wel waarom want de rivier was erg bochtig en met momenten vaarden wij gewoon onder een dak van bomen . Maar goed verder geen komentaar en de reis verliep verder vlot en we kwamen heelhuids in Banningville na onderweg wat te hebben gelost en geladen , dit alles gebeurde uit ter hand en bij aankomst stond mijn echtgenote en dochter mij al op te wachten want ik was al enkele dagen onderweg en dan kon er worden ingescheept na eerst nog wat opgeruimd te hebben . De boot was voorzien van een teak dek , dat werd iedere dag gebriekt ( schuren met puimsteen ) en dat was nodig want we liepen altijd blootvoets aan dek , de bemanning was daar niet zo gelukkig mee , maar ik had een goede ploeg ... het wonderbare was dat ze me allemaal kenden want mijn reputatie was me voor gegaan , hoe ? Zeker met de tamtam . Na enkele dagen waren we goed gesetteld en vertrokken wij voor de eerste opvarende reis met drie barges geladen op waterstand want de rivier is erg wispelturig wat de waterstand betreft en ook de zandbanken verplaatsten zich geregeld in die mate waar je opvarend vaart is in de afvaart niet meer geldig . Maar goed dat is voor later laat ons eerst maar eens naar boven kruipen , want dat is het " erg langzaam " en onderweg wordt er weer gelost en geladen en iedere avond werd de boot vol gestouwd met hout voor de ketels , de reis neemt dan ook verschillende dagen in beslag en je bent helemaal op uzelf aangewezen , verantwoordelijk voor de lading en het stouwen ervan op de verschillende stopplaatsen . Ook het uitbetalen van de lonen van de bemanning en zelfs dokter spelen hoorde erbij .
Zo ging het dan weer een ganse tijd verder , er was
onder de nieuwe kapitein een goede verstandshouding , soms kwam het voor dat
we
met verschillende boten in één post lagen , dan
werd er een avondje gebuurd met de nodige drank en versnaperingen , dat was
wel
gezellig .
Soms tot in de vroege uurtjes ( zodat we s'morgens
te laat vertrokken en schreven we in het logboek als reden dat het wel eens
mistig kon zijn ;-) ... ) . Zo ging de tijd weer voorbij tot op een dag bij
aankomst in Kinshasa , ik orders kreeg over te stappen op een passagierboot naar
Banningville ,
een post op de Kwilu , daar werd mij een
gastenverblijf toegewezen met alles er op en er aan tot een boy toe die voor ons
moest zorgen en
waken .
s' Morgens na de eerste nacht kwam er een planton
me zeggen dat ik een valies moest klaarmaken want ik zou worden opgehaald door
een
chauffeur dewelke mij naar Kikwit zou brengen dwars
door de brousse , we hebben er de ganse dag over gedaan en wat een dag
!!!
Toen we in Kikwit aankwamen was ik geradbraakt ...
( door de slechte staat van de wegen in de brousse ) .
De order was een sleepboot en drie barges op te
halen , daar de kapitein gehopitaliseerd was , de Kwilu rivier was misschien wel
een mooie rivier
maar voor mij totaal onbekend . Hopelijk had de
kapitein zijn navigatiekaart goed bijgewerkt gehouden ... wat later bleek dat
niet het geval te zijn .
Maar eerst maar naar de betreffende boot gaan
kijken en dat was een ramp , daar was niet in te wonen , er lag van alle rommel
tot dierenkoppen toe ,
" die man was denkelijk een jager " en de stank was
niet te harden !
Dan maar even de chef de secteur opgezocht , na dat
deze de boot had gezien kon ik overnachten op een passagierboot dewelke in de
haven lag , want
de boot zou eerst worden opgekuist en ontsmet
worden alvorens ik kon vertrekken.
Ik maakte kennis met de kapitein van de
passagierboot en dat kwam mij goed uit , de man had al wat ervaring op de Kwilu
en die kon mij al een beetje
wegwijs maken , want de Kwilu bleek een zeer
grillig riviertje te zijn en dat bleek later ook het geval te zijn
.
Na de schoonmaak van de boot zou ik dan kunnen
vertrekken , maar de kajuit was ontsmet met creoline en daar was niet in te
overnachten ...
Maar laat ons eerst kennismaken met de boot , deze
was een kleiner type wel ook op stoom en twee onafhankelijke raders , wat wel
veel beter
manouvreeraar was . Ik had het geluk een goede
stuurman te hebben die de rivier en de posten waar we moesten bevoorraden ,
laden en lossen goed kende .
In de afvaart was het meestal goederen van
kolonisten meenemen en naar de benedenloop brengen .
Niet wetende hoelang de wal dienst zou duren had ik mij een tweedehands wagen aangeschaft om de omgeving van Leopoldstad nu Kinshasa te verkennen , wat later ook weer een missing zou blijken maar ondertussen hebben we d'r toch van genoten . Hoelang dit heeft geduurt dat kan ik bij benadering niet vertellen want ik had er nooit een dagboek op nagehouden , dus alles wat ik
neer pen komt uit het lange termijn geheugen van een 90 jarige en daarom houd ik het ook zo beknopt mogelijk en dan om van het ene karwijtje naar het andere te zijn verhuisd kwam de tijding dat ik kon gaan varen , wat je niet echt varen kunt noemen ... Want mijn eerste vergunning gaf mij het recht om als kapitein te varen op een schip niet voorzien van mechansche stuwkracht , een sleepschip dus en aan iedere sleep hing de blanke kapitein als eerste aan de sleper om de rest van de sleep " en dat waren dan nog verschillende schepen ( barges ) " in goede banen te leiden en het eerste trajekt was over de Congostroom van Leopoldville ( nu Kinshasa ) naar Port- Franqui . De Congostroom ( zaire ) is een mooie rivier , 4373 km lang en 3000 km bevaarbaar , maar niet over de ganse breedte bevaarbaar , daarom is ze ook voorzien van betonning . Spijtig genoeg was de rivier bezaaid met water hyacinten en aangezien er ook s' nachts werd gevaren was het soms erg moeilijk om de ton tussen de bloemen te lokaliseren op de radar . In de opvaart werd in Kwamouth , waar de kasai rivier in de zaire stroomde , voor anker gegaan om te ontgroenen om de kasai rivier niet te besmetten met de hyacinten , de sleper was een radarboot met twee raders achterop en aangedreven op stoom door hout gestookte ketels , daarom moest iedere dag een post worden aangedaan om de hout voorraad aan te vullen . Daardoor duurde de reis ook enkele weken , afhankelijk van de waterstand maar dat was op het ogenblik mijn zorg nog niet , ik ben nu enkel kapitein op de V1 , dat is een 80 meter lang schip met 8 gesloten ruimen met gang tussenin , de bemanning bestond uit 1 stuurman , 2 sondeurs ( dat zijn handmatige diepte meters ) , 1 boy , 4 dekzwabbers ( matrozen ) en de woning was primitief , ramen enkel voorzien van vliegengaas en luiken . Gedurende de reis , zeker de eerste maal had m'n ogen tekort , het was een hele nieuwe ervaring . Spijtig hadden we in die tijd nog geen digitale camera om al dat moois vast te leggen en zo gingen weer verschillende maanden en reizen voorbij . En wanneer ik op één van de reizen in kinshasa toekwam wist de chef de beach mij te vertellen alsdat de man waar ik mijn wagen had aan verkocht was afgedankt en op het punt stond te vertrekken en hij was op de vlieghaven bezig mijn wagen te verkopen dewelke ik hem op afbetaling had verkocht en nog niet was afbetaalt . Ik heb dan de wagen van de chef geleend , ben naar de vlieghaven gereden en kwam juist op tijd om te voorkomen dat mijn wagen werd verkocht , dus die missing was dan voorlopig weer opgelost . Dan kwam de tijd dat ik mijn brevet kreeg om met schepen met mechanische voortstuwing te mogen varen . Ik werd dan geplaatst als tweede kapitein op een radarboot in 24u dienst met aflossing om de 4u en met dezelfde vaarroute , de 1ste was een bekwaam en ervaren man die er enkele dienstjaren had opzitten , hier kon ik zeker nog wat van leren , want met een radarboot met niet onafhankelijke raders varen en manouvreren was niet zo simpel , daar was zeker wat ervaring voor nodig en ook het varen met een sleep bestaande uit verschillende barges achter en naast elkaar was geen kinderspel en zeker niet bij nacht . Dan waren alle stuurmannen achterop verdwenen , dan was het niet altijd simpel om ze binnen de tonnen te houden , maar goed we zijn klaar met het ontgroenen en gaan de rivier kasai opvaren ( 1150 km ) , deze was grilliger dan de Congostroom . Zowat in de helft van het traject is er een versmalling genaamd " de swinburnpas " in de opvaart kan het soms nog met volle sleep , hangt van de kapitein van de sleper en het eerste schip in de sleep af , maar stroomafwaarts was het praktisch niet te doen ... de pas heeft een dwarse stroming en dan moet de sleep voor anker en wordt per schip of twee doorgelegt . Ik heb het wel eens meegemaakt met de ganse sleep , in overleg met de kapitein , maar het was niet simpel . Na weer enkele reizen moest ik weer overstappen op een andere boot , hetzelfde type , andere kapitein ... maar dat ging allemaal vlot .
Alles verloopt verder naar wens zonder al teveel
problemen en op een zonnige dag ergens in mei denk ik , lagen wij te wachten op
vervoer in
Antwerpen Loobroekdok , het was de laatste tijd
niet erg rooskleurig in de binnenvaart zeker niet voor kleine schepen
.
We lagen daar bij vrienden en er werd wat
gebuurd en er werd over het één en ander gepraat en die man vertelde mij dat hij
een
aanvraag had gedaan voor Belgisch Congo
.
Hij was al een tijdje bezig en hij trachtte mij te
overhalen om mee te gaan en dus ook mij kandidaat te stellen en ik moest nu een
brief
schrijven en hij zou mee gaan om te zien of ik hem
wel poste en dat gebeurde ook . Maar ik had met hem een weddenschap aangegaan
dat ik binnen de maand ofwat in Congo zou zijn .
Een paar dagen na het posten van mijn brief werd ik
in Brussel ontboden voor het afleggen van een examen en 23 juli zette ik mijn
voeten
op Congolese bodem , van mijn vriend nog geen
spoor dus ik had mijn weddenschap gewonnen , maar ik zat wel met een schip dat
moest
verkocht worden en heb dan de volmacht gegeven aan
mijn geldschieter om het te verkopen en gelukkig gebeurde dat de dag voor ik
vertrok .
We zouden dat wel regelen bij mijn terugkeer , dus
na 3 jaar , dat was de duur van mijn kontrakt , mijn vriend arriveerde een paar
maand later ,
maar in Congo moesten wij nog een examen afleggen
... ik had dat al achter de rug en mijn vriend werd gebuist en was zo terug in
Belgie ,
mij achterlatend maar goed ... ik had er geen spijt
van .
Ik werd weer een ondervinding rijker , mijn vrouw
en dochter waren mee dus everybody happy . Het was lage waterstand op de
Congostroom , dus moesten we even wachten om te gaan varen en ondertussen moest
ik allerhande karwijtjes
opknappen o.a. het laden en lossen van de schepen
controleren en met de havenboot de schepen verleggen inden nodig .
De havenboot dat was een geval appart ( de boot
noemde Maluku ) , de boot was versiert met autobanden rondom en dat was wel
nodig , de boot
werd aangedreven door een dirrekt omkeerbare AWA
motor , dus geen koppeling en de bediening gebeurde met een telegraaf ,
hiermede gaf men
orders door naar de machine kamer die de machinist
moest uitvoeren .
Om een achteruit te bekomen wordt de motor dan
eerst stil gezet , de nokenas gekeerd en de motor terug gestart , dat gebeurde
met geperste
lucht . Maar het gebeurde als men achteruit vroeg
dat de machinist verscheen in de machinekamerkap , zijn armen in de lucht stak
en zei geen lucht,
dus geen achteruit en daarom dus die autobanden en
dat was een belevenis op zich ... !!
Wij hadden een woning toegewezen gekregen , niet de
grote luxe maar comfortabel , dus we hadden het naar wens , wel met de
onvermijdelijke
hinder van allerhande ongedierte ... te veel om op
te noemen en wat last van de hitte , maar ja dat hoorde erbij en maar afwachten
wat verder zou komen .
Maar al die tijd heb ik wel steeds voeling gehouden
met de scheepvaart , dat is mijn geluk en het water lokt nog steeds
.
Op een dag kreeg ik een aanbod om voor mijn eigen
te beginnen ( als zelfstandige dus ) , in de vorm van een
motorscheepje van 150 ton , voorzien van een GM
motor van 165 PK , wat aan de hoge kant is wat later zal blijken .
Maar de prijs is aanlokkelijk en bij de eigenaar af
te betalen , kleine nette woonst en we zijn daar dan maar mee gestart en
dat heeft een hele tijd goed gelopen tot ik
tot de vaststelling kwam dat de motor meer verbruikte alsdat ik
kon
verdienen .
Dan heb ik mij tot de eigenaar gewend met de vraag
of hij het goed vond dat ik een lichtere motor in het schip plaatste en
hij zag geen bezwaar , hij zei dat het mijn schip
was , dus doe maar ...
Na wat rondkijken heb ik kontakt genomen met een
werkhuis dewelke motoren in schepen plaatsten en we kwamen overeen
voor een ruil , mijn motor tegen een vernieuwde
lichtere motor + de nodige aanpassingen aan het schip op een tijd van 30
werkdagen .
Ik had eens poolshoogte genomen bij een sleepboot
dewelke daar in reparatie lag en die man beweerde dat alles naar wens verliep
,
wat later een fabeltje leek , want de 30 dagen
werden 3 maanden , met de nodige ergernis .
Ik zal er niet verder over uitwijden en
uiteindelijk is het toch gelukt met veel zelf te doen en het werd tijd , want de
kas geraakte leeg ...
maar het ergste moest nog komen .
Ik nam vervoer aan van graan met bestemming
Herbiere op het centrumkanaal , na lossing ging ik mij melden bij de DRB (
dienst voor
regeling der binnenvaart ) en groot was mijn
verwondering als ik daar een aangetekend schrijven vond van de eigenaar dewelke
mij in
gebreken stelde , daar ik een minderwaardige motor
in zijn schip had geplaats en onmiddelijk mijn schuld moest aflossen
.
Dat heeft mij geleerd dat alles op papier moet
staan en ondertekend , want praten vult geen gaten ... maar om zomaar
dirrekt het nodige
kapitaal te vinden was niet vanzelf sprekend , maar
uiteindelijk is het me dat toch gelukt ook met de nodige ergernis wat later zal
blijken .
Maar we doen verder , moeten niet bij de pakken
blijven zitten en achter regen komt zonneschijn .
We zijn begonnen in 1949 en zijn nu al een aantal
jaren bezig , we zijn nu in 1953 .
En dat gebeurde dan ook en na lossing kreeg ik
orders om in Dombasie zout te laden voor Antwerpen en als we
dan uiteindelijk in Antwerpen waren toegekomen
stelden we vast dat we bijna 6 maanden verder waren , dus een
reis van lange duur .
Ik had daar geen last van , want zolang we in
Frankrijk vertoefden kreeg ik een toeslag op mijn loon ... maar na 2
jaar
lang reizen , Rhein en Frankrijk , sluis in sluis
uit had ik er genoeg van en of het zo moest zijn ,dat weet ik niet maar ik
kreeg een aanbieding om als gerant een privaatclub
open te houden in Brussel , meer bepaalt in Schaarbeek .
Een privaatclub van het MNB ( Mouvement national
Belgé ) zijnde een club van de witte brigade, het verzet tijdens de
bezetting , dat was ook weer een nieuwe ervaring
maar we wagen het erop .
Alles is nieuw ook de mensen waar ik mee in
aanraking kom , de meeste hebben binding met het leger van lagere en
hogere rang .
De mentaliteit was zeer verschillend met de
varenden en dat was de grootste hindernis , voor de rest viel het wel mee
,
maar ook hier geen geluk want na zoveel jaar werd
de club opgedoekt en moest ik maar weer naar wat anders uitzien
.
Ik ben De Decker François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bandietje 1974.
en daarom houd ik het ook zo beknopt mogelijk en dan om van 
