Ik ben De Decker François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bandietje 1974.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is ex binnenvaartschipper /bevrachter.
Ik ben geboren op 02/07/1922 en ben nu dus 102 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: varen , bootreizen , knutselen , mechanica , elektronica ....
ex koloniaal kapitein
ex pleziervaarder
flipperke
varen
10-02-2013
We waren met een vijtal checkers .
Na enige tijd werd ik gepromoveerd naar chief
checker en kwam hierdoor op het bureel terrecht .
Doordat er in deze opslagplaats allerhande eetbare
goederen waren opgeslagen en de mensen lang
vele dingen hadden moeten missen , werd er al eens
wat mee gesmokkeld dat was normaal . Maar als het de spuitgaten begon uit te
lopen werd er bij de uitgang afgetast , degene die achterop stonden
en het zagen , die lieten alles vallen ... zodat
als de laatsten buiten waren , de grond bezaaid lag met
allerhande eetwaren .
Maar door het feit dat ik mij nu in een
bevoorrechte positie bevond , ving ik al wel eens het één en ander op
en zo wist ik wanneer er een razia zou plaats
vinden en kon ik de anderen waarschuwen op een afgesproken
code en werd er bot gevangen .
Na enkele maanden werd de opslagplaats opgeruimd en
verplaatst naar Breda , zo kwam hier ook weer een
einde aan .
Dan komt de dag van de blijde intrede van de
verlosser , dan was het feest , de mensen waren uitgelaten en
er werd gebedeld voor sigaretten en chocolade ...
maar het was nog niet voorbij .
Dagelijks vlogen er nog V1bommen over en op een dag
viel er één niet zo ver van ons , het was nacht en er
kwam een Engelse soldaat bij ons terrecht , hij was
in de buurt waar de V1 was gevallen in een aalput
terrecht gekomen .
Je kunt je voorstellen hoe die er uitzag en de
stank die hij meebracht .
Die werd prompt gewassen en verschoond ... die is
dat nooit vergeten, want nadien kwam hij geregeld op
bezoek en dat kwam mij goed uit , van beroep was
hij leraar dus telkens als hij langs kwam was het engelse les .
Bij ons was de schade beperkt , de plafonds waren
naar beneden gevallen en wat ruiten gesneuveld , maar weer
stond de tijd niet stil . De geallieerden hadden
een bedrijf in St.Amands bezet om als opslagplaats te dienen en
alles goed en wel maar er moest ook brood op de
plank komen en William " zo noemde onze gast " had mij
ondertussen al zo goed onderwezen dat ik dacht : "
ik ga maar eens een kijken of ze mij konden gebruiken .
Ik werd aangenomen als chekker en ik was dus
verantwoordelijk voor de in - en uitgaande goederen .
Het was een nare ervaring , we gingen aardig tekeer
... mensen van de overzijde vertelden mij later dat
ze mijn vlak hadden gezien en dat terwijl wij in de
woning zaten en tussen twee raids in zijn we dan
maar in de schuilkelder gegaan " dewelke zich
vlakbij bevondt " het verdere verloop afwachten .
De dag nadien zijn we dan gaan laden en als ik mijn
vrachtbrief kreeg stelde ik vast dat ze mijn bestemming
hadden verandert zodat ik toch naar de Franse kust
moest , maar dat zinde mij helemaal niet en temeer daar
ik vaststelde dat ik een lek had .
Juist op het moment dat ik dat vaststelde kreeg ik
controle van een beamte en dat beviel hem helemaal niet en
hij verdacht mij van sabotage om niet naar de kust
te moeten .
Maar het lek was waarschijnlijk van de explosie
ontstaan , we lagen nu te wachten aan het Muidensas en in de
namiddag werd een chemisch bedrijf in Rieme
gebombardeerd en de noorderwind dreef het gas in onze richting
met als gevolg dat we weer naar de dichts bijzijnde
schuilkelder moesten vluchten want ademhalen werd moeilijk ,
zeker mijn vrouwtje had het erg lastig
.
Onder de grond ging het wat beter , mijn ouders
waren net in de buurt en daar ik vreesde te worden opgepakt
hebben wij nog diezelfde avond ons hebben en houden
over gezet bij mijn ouders en in de nacht ben ik naar
mijn baas gegaan om hem op de hooge te brengen van
de toestand en te vertellen waar zijn schip zich bevond .
Hij maakte geen bezwaar , dus afwachten wat het
verder wordt .
De dag nadien zijn we met de François , dat was het
scheepje van mijn ouders naar Baasrode gevaren waar ik
mijn bezit heb overgebracht bij mijn schoonouders ,
daar zaten we voorlopig gerust .
Mijn schoonmoeder was vroedvrouw , dus mijn
vrouwtje was in goede handen en de tijd gaat verder zonder zich
om ons te bekommeren , zo kwam stilaan de tijd dat
mijn dochter werd geboren .
Ondertussen was de aftocht van de bezetter begonnen
, iedereen bleef wijselijk binnen om de aandacht niet te
trekken , het was zielig om te zien : te voet , per
fiets ... er bleef van de fiere weermacht niet veel over .
De Cyrille was voor die tijd al een vrij modern
schip met salonroef voor de stuurhut en een moderne
viertact motor , de woning was mooi afgewerkt in
acajoe en parket vloer .
Wij hebben er dan ook een mooie tijd op beleefd ,
ondertussen was mijn echtgenote in blijde verwachting ,
we zijn nu in Gent aangekomen en lagen met het
ledige schip aan de Muide langs de Terneuzenlaan .
Waar we lagen te wachten op een lading , maar Gent
was een beruchte beurs , de beursmeester liet geen
weigering toe als het uw beurt was moest ge kiezen
, passen was uitgesloten .
Wat het meeste voorkwam was zand voor de Franse
kust , voor de verdedigings werken van het bezettingsleger ,
maar de schepen werden op de vaart naar de
bestemming geregeld beschoten door de Engelse jachtvliegtuigen .
Om aan dat gevaar te ontsnappen had ik me een
doktersattest bekomen om niet naar de kust te moeten en ik
mocht dus een binnenlandse reis aannemen , maar
terwijl we daar lagen te wachten werd Gent of meer bepaald
Merelbeke gebombardeerd en we kregen ook ons deel ,
een bom was net naast het schip in het water beland en ontplofte
onder het schip .
Die mensen waren nog zo vriendelijk een flinke
brand ( voorraad ) kolen voor de schipper te laten liggen
tot mijn groot genoegen , die zouden goed van pas
komen zoals later zou blijken .
In Obourg lade ik een lading cement voor
Oppitter " een klein dorpje op de Zuid Willemsvaart " , er was
daar
een buurtwinkeltje dus ik ging daar wat
boodschappen doen .
Nu vroeg ik de uitbater of hij soms een konijn voor
mij kon versieren ... die man vroeg waar ik vandaan kwam en
niet wist dat het oorlog was . Ik zeg " ja dat weet
ik zeker , maar ik heb kolen in de aanbieding " , hola zei de man
:
"hoe groot moet dat konijn zijn " en we hebben dan
ook lekker konijn gegeten .
Het leven was mooi , we waren voldaan en gelukkig
.
Toen ik na 6 maanden ging afrekenen , kreeg ik tot
mijn verwondering 1000 Fr. drinkgeld , dus was ik in het voordeel
en mocht dan ook zo verder doen . Maar ja de
tijd gaat verder en de maanden vliegen voorbij en aan alles komt een einde , ook
aan de Lemavi 1.
Het werd tijd voor verandering en verbetering ...
dit kwam er aan door een aanbieding van een Gentse reder , zijnde
een
motorspits 38 m lang , 350 ton groot , prachtige
woonst en goede motor en vrije vaart voor 1800 Fr. maandloon .
Ik moest er dan ook niet lang over nadenken , we
waren ondertussen al in het jaar 1944 belandt en de oorlog liep
stilaan
naar zijn einde , maar het ergste moest nog komen
.
Ik ben De Decker François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bandietje 1974.
.
