Ik ben De Decker François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bandietje 1974.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is ex binnenvaartschipper /bevrachter.
Ik ben geboren op 02/07/1922 en ben nu dus 102 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: varen , bootreizen , knutselen , mechanica , elektronica ....
ex koloniaal kapitein
ex pleziervaarder
flipperke
varen
02-03-2013
Niet wetende hoelang de wal dienst zou duren had ik mij een tweedehands wagen aangeschaft om de omgeving van Leopoldstad nu Kinshasa te verkennen , wat later ook weer een missing zou blijken maar ondertussen hebben we d'r toch van genoten . Hoelang dit heeft geduurt dat kan ik bij benadering niet vertellen want ik had er nooit een dagboek op nagehouden , dus alles wat ik
neer pen komt uit het lange termijn geheugen van een 90 jarige en daarom houd ik het ook zo beknopt mogelijk en dan om van het ene karwijtje naar het andere te zijn verhuisd kwam de tijding dat ik kon gaan varen , wat je niet echt varen kunt noemen ... Want mijn eerste vergunning gaf mij het recht om als kapitein te varen op een schip niet voorzien van mechansche stuwkracht , een sleepschip dus en aan iedere sleep hing de blanke kapitein als eerste aan de sleper om de rest van de sleep " en dat waren dan nog verschillende schepen ( barges ) " in goede banen te leiden en het eerste trajekt was over de Congostroom van Leopoldville ( nu Kinshasa ) naar Port- Franqui . De Congostroom ( zaire ) is een mooie rivier , 4373 km lang en 3000 km bevaarbaar , maar niet over de ganse breedte bevaarbaar , daarom is ze ook voorzien van betonning . Spijtig genoeg was de rivier bezaaid met water hyacinten en aangezien er ook s' nachts werd gevaren was het soms erg moeilijk om de ton tussen de bloemen te lokaliseren op de radar . In de opvaart werd in Kwamouth , waar de kasai rivier in de zaire stroomde , voor anker gegaan om te ontgroenen om de kasai rivier niet te besmetten met de hyacinten , de sleper was een radarboot met twee raders achterop en aangedreven op stoom door hout gestookte ketels , daarom moest iedere dag een post worden aangedaan om de hout voorraad aan te vullen . Daardoor duurde de reis ook enkele weken , afhankelijk van de waterstand maar dat was op het ogenblik mijn zorg nog niet , ik ben nu enkel kapitein op de V1 , dat is een 80 meter lang schip met 8 gesloten ruimen met gang tussenin , de bemanning bestond uit 1 stuurman , 2 sondeurs ( dat zijn handmatige diepte meters ) , 1 boy , 4 dekzwabbers ( matrozen ) en de woning was primitief , ramen enkel voorzien van vliegengaas en luiken . Gedurende de reis , zeker de eerste maal had m'n ogen tekort , het was een hele nieuwe ervaring . Spijtig hadden we in die tijd nog geen digitale camera om al dat moois vast te leggen en zo gingen weer verschillende maanden en reizen voorbij . En wanneer ik op één van de reizen in kinshasa toekwam wist de chef de beach mij te vertellen alsdat de man waar ik mijn wagen had aan verkocht was afgedankt en op het punt stond te vertrekken en hij was op de vlieghaven bezig mijn wagen te verkopen dewelke ik hem op afbetaling had verkocht en nog niet was afbetaalt . Ik heb dan de wagen van de chef geleend , ben naar de vlieghaven gereden en kwam juist op tijd om te voorkomen dat mijn wagen werd verkocht , dus die missing was dan voorlopig weer opgelost . Dan kwam de tijd dat ik mijn brevet kreeg om met schepen met mechanische voortstuwing te mogen varen . Ik werd dan geplaatst als tweede kapitein op een radarboot in 24u dienst met aflossing om de 4u en met dezelfde vaarroute , de 1ste was een bekwaam en ervaren man die er enkele dienstjaren had opzitten , hier kon ik zeker nog wat van leren , want met een radarboot met niet onafhankelijke raders varen en manouvreren was niet zo simpel , daar was zeker wat ervaring voor nodig en ook het varen met een sleep bestaande uit verschillende barges achter en naast elkaar was geen kinderspel en zeker niet bij nacht . Dan waren alle stuurmannen achterop verdwenen , dan was het niet altijd simpel om ze binnen de tonnen te houden , maar goed we zijn klaar met het ontgroenen en gaan de rivier kasai opvaren ( 1150 km ) , deze was grilliger dan de Congostroom . Zowat in de helft van het traject is er een versmalling genaamd " de swinburnpas " in de opvaart kan het soms nog met volle sleep , hangt van de kapitein van de sleper en het eerste schip in de sleep af , maar stroomafwaarts was het praktisch niet te doen ... de pas heeft een dwarse stroming en dan moet de sleep voor anker en wordt per schip of twee doorgelegt . Ik heb het wel eens meegemaakt met de ganse sleep , in overleg met de kapitein , maar het was niet simpel . Na weer enkele reizen moest ik weer overstappen op een andere boot , hetzelfde type , andere kapitein ... maar dat ging allemaal vlot .
Alles verloopt verder naar wens zonder al teveel
problemen en op een zonnige dag ergens in mei denk ik , lagen wij te wachten op
vervoer in
Antwerpen Loobroekdok , het was de laatste tijd
niet erg rooskleurig in de binnenvaart zeker niet voor kleine schepen
.
We lagen daar bij vrienden en er werd wat
gebuurd en er werd over het één en ander gepraat en die man vertelde mij dat hij
een
aanvraag had gedaan voor Belgisch Congo
.
Hij was al een tijdje bezig en hij trachtte mij te
overhalen om mee te gaan en dus ook mij kandidaat te stellen en ik moest nu een
brief
schrijven en hij zou mee gaan om te zien of ik hem
wel poste en dat gebeurde ook . Maar ik had met hem een weddenschap aangegaan
dat ik binnen de maand ofwat in Congo zou zijn .
Een paar dagen na het posten van mijn brief werd ik
in Brussel ontboden voor het afleggen van een examen en 23 juli zette ik mijn
voeten
op Congolese bodem , van mijn vriend nog geen
spoor dus ik had mijn weddenschap gewonnen , maar ik zat wel met een schip dat
moest
verkocht worden en heb dan de volmacht gegeven aan
mijn geldschieter om het te verkopen en gelukkig gebeurde dat de dag voor ik
vertrok .
We zouden dat wel regelen bij mijn terugkeer , dus
na 3 jaar , dat was de duur van mijn kontrakt , mijn vriend arriveerde een paar
maand later ,
maar in Congo moesten wij nog een examen afleggen
... ik had dat al achter de rug en mijn vriend werd gebuist en was zo terug in
Belgie ,
mij achterlatend maar goed ... ik had er geen spijt
van .
Ik werd weer een ondervinding rijker , mijn vrouw
en dochter waren mee dus everybody happy . Het was lage waterstand op de
Congostroom , dus moesten we even wachten om te gaan varen en ondertussen moest
ik allerhande karwijtjes
opknappen o.a. het laden en lossen van de schepen
controleren en met de havenboot de schepen verleggen inden nodig .
De havenboot dat was een geval appart ( de boot
noemde Maluku ) , de boot was versiert met autobanden rondom en dat was wel
nodig , de boot
werd aangedreven door een dirrekt omkeerbare AWA
motor , dus geen koppeling en de bediening gebeurde met een telegraaf ,
hiermede gaf men
orders door naar de machine kamer die de machinist
moest uitvoeren .
Om een achteruit te bekomen wordt de motor dan
eerst stil gezet , de nokenas gekeerd en de motor terug gestart , dat gebeurde
met geperste
lucht . Maar het gebeurde als men achteruit vroeg
dat de machinist verscheen in de machinekamerkap , zijn armen in de lucht stak
en zei geen lucht,
dus geen achteruit en daarom dus die autobanden en
dat was een belevenis op zich ... !!
Wij hadden een woning toegewezen gekregen , niet de
grote luxe maar comfortabel , dus we hadden het naar wens , wel met de
onvermijdelijke
hinder van allerhande ongedierte ... te veel om op
te noemen en wat last van de hitte , maar ja dat hoorde erbij en maar afwachten
wat verder zou komen .
Ik ben De Decker François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bandietje 1974.
en daarom houd ik het ook zo beknopt mogelijk en dan om van 
