Krit en Bernard in Thailand

We zijn inderdaad voor een maand op verlof geweest naar Hua Hin, een kuststadje ten zuiden van Bangkok. Heel toeristisch enerzijds voor de mensen van Bangkok die in het weekend massaal naar ginder komen en anderzijds door de vele farrangs die er wonen. Er wonen redelijk wat Fransen, Italianen, Belgen, Duitsers en ook wel wat Scandinaviërs. Hierdoor heb je een betere 'eetcultuur' dan hier in Khon Kaen waar nogal wat Engelsen en Amerikanen wonen, nu niet direkt de nationaliteiten waarbij je spontaan aan goed eten gaat denken. Het gevolg is dat je in Hua Hin bijna alles kunt krijgen terwijl je hier naar alles op zoek moet gaan.

In Thailand wordt bijvoorbeeld een varken geslacht en onmiddellijk opgegeten. Ik herinner me dat vroeger een geslacht varken een paar dagen op een ladder gehangen werd om te besterven en dat daarna de beenhouwer kwam om het te versnijden. In Hua Hin is er bijvoorbeeld een Franse slager die al het vlees nog laat besterven en ook nog een aantal bereidingen doet: worsten, paté... Niet te verwonderen dat hij gouden zaken doet. Je hebt er ook Italiaanse, Franse, belgische (bij Philip), zelfs een Russisch restaurant. Keuze genoeg dus. Vermits het dan ook nog eens een vissershaven heeft kun je je wel indenken dat je op culinair vlak niks te kort komt. Vermits de prijzen afhankelijk zijn van de Thaise markt is het dan ook niet te verwonderen dat ik zeetong gekocht heb aan 60 TB de kilo. Er zitten er tenandere nog in mijn diepvries.

Als je als gewone toerist naar Thailand komt heb je natuurlijk een mooie reis, je ziet heel veel en je kan genieten. Als je vrouw natuurlijk Thai is beleef je veel meer; je ziet de achterkant van de postkaart... ook al is die niet altijd even mooi.

We waren naar de vissershaven afgezakt om wat inkopen te doen. Er kwam juist een bootje binnen, wat met die man en zijn vrouw gepraat (allez, Krit heeft gepraat en ik stond er bij om alles in goede banen te leiden), we hebben een paar kilo verse krab gekocht, dan moesten we mee naar hun huis, hebben ze die krab voor ons gekookt en we zijn er dan ook maar van beginnen eten... gewoon zalig, en verser kan bijna niet. Die mensen vragen daar ook geen geld voor, ze zijn tevreden dat je hun produkten lekker vindt.

We hebben daar natuurlijk wel andere dingen gedaan buiten eten... onder andere gezwommen. Naast verschillende malen in de zee ben ik toch dagelijks zo'n 3 à 4 maal per dag in ons zwembad gesprongen, wat geploeterd, ook al was het dikwijls gewoon maar om even af te koelen. In zoverre dat ik na een tijd een allergie opgelopen heb van te veel te zwemmen... allemaal uitslag, en jeuken... niet uit te houden. Ik ben ten einde raad naar de dokter moeten gaan want het werd me toch een beetje te erg. met wat medikatie was het echter zo verholpen.

Ik stel hoe langer hoe meer vast dat Thai totaal geen commerciëel inzicht of gevoel hebben. Soms moet je echt op je tanden bijten om niet in een lachen uit te barsten. Zo huurden wij dat huisje in een resort: een omheinde woongemeenschap waar een aantal huizen staan die gehuurd zijn of eigendom zijn, meestal van farrang. We huurden dat huis voor 15.000 TB voor een maand, normale prijs 20.000 TB. Op een totaal van 10 huizen waren er, ondanks de speciale prijs, echter maar 3 verhuurd. Volgens mij enkel en alleen maar omdat, als je niet over vervoer beschikte, het te ver van het centrum lag. Ik sprak met de eigenaar en die zei me dat hij begin volgend jaar terug 20.000 tb zou vragen, dan kon hij meer verdienen... Ik kon hem maar niet uitgelegd krijgen dat, bij een hogere prijs, hij nog minder zou verhuren...nee, nee, hogere prijs is meer verdienen.

We zijn daar ook op een olifantenfarm geweest, je kon er een rit op een olifant maken door de omgeving. Er waren zo'n 20 olifanten beschikbaar. Je zou denken dat er reklame zou gemaakt worden... nada. Je zou verwachten dater ter plaatse een goede organisatie zou zijn... nada. Je kon er een fleske cola uit de automaat halen en dat was het. Echt helemaal niet georganiseerd... misschien is het wel hun levenswijze; ze hebben dan ook geen stress of problemen. Misschien bekijken wij het met onze westerse ogen wel helemaal verkeerd... wie weet.

Er wordt gebouwd, gebouwd en gebouwd. Overal zie je terreinen, die klaargemaakt worden en dan staat daar één huis op. Heel veel westerse mensen kopen in zo'n resort een huis waar ze dan komen overwinteren. Ze moeten wel een eerste huis verkopen om zo een volgende te kunnen bouwen en zo verder. Je ziet in de omgeving van Hua Hin tientallen van deze resorts klaarliggen, waarbij de werken na een huis gestopt zijn. Bij een van die gesprekken zei ik: jullie vergeten dat er een crisis is, in Europa, in Amerika. Neenee, dat vergeten we niet maar er is geen crisis in Thailand. Ja maar, jullie bouwen die huizen niet voor Thaise kopers maar wel voor buitenlanders, die momenteel met een crisis te maken hebben.... en ze bouwen maar verder. Er was daar een watersport centrum, groots opgevat, met alles er op en er aan: mogelijkheden tot waterski, reusachtige waterglijbanen, bassins voor te surfen met kunstmatige golven... maximum 5 auto's op de parking. En ze zijn nog enorm aan het uitbreiden... Er ligt daar een golfterrein, eenvoudig prachtig met een bijhorend luxehotel... verschillende malen voorbijgereden: eenmaal een golfer gezien.

Mijne maat hier, Franse kolonel op rust, gaat terug naar Hua Hin wonen na een jaar in Khon Kaen. Hij is er nu al een huis gaan huren: 13000 TB voor een huis met 3 slaapkamers, volledig gemeubeld, grote hof en zwembad (onderhouden door de eigenaar) en volledig ingerichte westerse keuken. Verleden jaar werd dat huis nog verhuurd voor 25000 TB. Pas op, er is ook een Belg die ter plaatse 2 huizen heeft om te verhuren: hij vraagt nog dezelfde prijzen als vorig jaar... en krijgt ze natuurlijk niet verhuurd. Misschien is het toch niet enkel een Thais mentaliteitsprobleem.