Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
voor iedereen anders, de ene houdt van zon, zee en strand, de ander geniet van de bergen, de rust en de natuur,het maakt niet uit, geniet er van, elk uur.....
Aan alle blogvrienden een fijne vakantie toegewenst
Even weg van alle drukte, het haasten en de tijd Geen zorgen voor morgen en achteraf geen spijt Genieten van de stilte om zo tot jezelf te komen Geen last van commentaar, als je even zit weg te dromen
De prikkeling op je huid van de warme zonnestralen Eens andere winkels waar je de boodschappen gaat halen Tussen de grote hoge bergen, verscholen en heel klein Krijg ik het gevoel, dat ik daar voor altijd wil zijn Ik denk er zo sterk aan terug,even lijkt het werkelijkheid Maar dan open ik mijn ogen en ben ik terug in de realiteit Niet meer de stilte, de bergen en de mooie kust De vakantie is voorbij, het is gedaan met de rust
Maar de herinneringen blijven, aan de plek waar ik niemand ken De mooie herinneringen aan daar waar ik mezelf ben...
een beetje vreugde, een beetje verdriet, want een leven zonder verdriet bestaat er niet....
Vreugde en verdriet? Door veel mensen onbegrepen omdat je het verdriet niet ziet. Soms gebeuren er dingen in het leven, en dan denk je vaak heel even, Waarom moet dit mij overkomen? Waarom hebben ze niet iemand anders genomen? Waarom voel ik nu al die pijn? Waarom kon het niet iemand anders zijn? Totdat je het verdriet hebt verwerkt, en tussendoor hebt gemerkt, Dat de vreugde kan overwinnen, en dat je opnieuw moet beginnen. Zonder vreugde geen verdriet, Want zonder het èèn bestaat het ander niet ...
een verhaal over onze eigen dagdagelijkse levensstijl, kunnen wij nog wel leven met genoeg? ....
De Frans had eens een zakdoek nodig en had er geen bij zich. Hij passeerde juist een groot warenhuis en stapte er binnen. Boven het draaihekje hing een levensgroot bord met de waarschuwing dat iedere klant verplicht was om gebruik te maken van een boodschappenwagentje. Frans pakte er dus één en ging er vrolijk zijn boodschap mee doen. Toen hij aan de betreffende afdeling kwam, kon hij niet eenvoudig een zakdoek pakken. Van de papieren zakdoekjes moest hij er tien pakjes van tien tegelijk meenemen. Van de andere stoffen zakdoeken moest hij er een dozijn tegelijk kopen. Frans had er thuis nog een stapel van liggen, maar ja, daar was hij nu niks mee. Hij deponeerde dus het dozijn in zijn wagentje en kwam na veel omzwervingen bij de kassa terecht. Intussen had reclame hem langs alle kanten aangepord om nog veel meer zaken te kopen. Maar Frans hield vol en stapte doelbewust richting uitgang. Bij de kassa stond zijn karretje als een vreemde eend in de bijt te midden van karren volgeladen met wat de reclame aanbevolen had te kopen. Andere kopers keken Frans aan, alsof ze wilden zeggen: zo iets doe je toch niet, zo'n wagentje is er voor om volgeladen te worden...
Het roosje stond niet waar rozen gewoonlijk staan. Ik bedoel, het stond niet in één van die prachtige rozentuinen of rozenperken bij een huis of in een park. Nee, het stond er helemaal alleen op een wegberm tussen brandnetels en koekoeksbloemen, allerlei spichtig gras en bloeiend onkruid. Het roosje was zo verdrietig over haar plekje op de wereld, dat het niet durfde op te kijken. "Kijk eens, een mooi roosje!" riep Jetje, die met haar moeder over een veldweg naar de bakker ging. "Zal ik het plukken en in een vaasje zetten ?" "Ik zou het niet plukken," zei moeder. "Nee, want kijk, de knop zit nog helemaal dicht en hangt ook een beetje naar beneden. Zo krijg je nooit een mooie roos. Zelfs niet in een vaasje." "Het staat er zo alleen," zei Jetje. "Weet je wat ik denk, mama, ik denk dat het roosje verdriet heeft, omdat het hier helemaal alleen op zo'n wegberm staat. Helemaal alleen. Het is een roosje verdriet." "Roosje verdriet", vroeg haar moeder. "Hoe kom je daarbij, meisje?" "Is het geen mooie naam voor dit roosje", vroeg Jetje. "Als we het nu eens meenamen met wortel en al en tussen onze rozen zouden planten in de tuin, zou het dan kunnen groeien?". "Nu niet. Als je het in de herfst of in de lente komt halen, dan wel...", zei moeder. "Kom, we lopen maar eens door, Jetje." "Waarom zou dit roosje verdriet kunnen hebben ?' Oh, kijk mama, een kevertje. En daar, een glanzende pluizenbol! En een vlindertje. En een web van een spinnetje. En een bijtje en daar een klaproos en klavertjes. Een klavertje vier brengt geluk. Zal ik eens kijken of ik er één kan vinden "Het moet toch wel mooi zijn om me heen ", dacht het roosje toen het Jetje bezig hoorde, "Ik zal straks toch maar eens kijken!" "Dag roosje verdriet!" fluisterde Jetje nog, voor ze aan de hand van haar moeder verder ging. Toen Jetje weg was, heeft het roosje eens aandachtig om zich heen gekeken. Het gras en de bloemen. De zon en de wriemelende dieren op de berm... "Ik heb geen reden tot ontevredenheid, "zei het roosje plechtig tegen zichzelf. " Ik zal maar eens laten zien hoe mooi een roosje kan bloeien op een wilde wegberm." Toen Jetje de volgende dag langs kwam, bleef ze verrast staan. "Er is geen roosje verdriet meer," zei ze. "Oh nee, er staat een heel ander roosje." "Niet waar," lachte het kleine roosje met het gele hartje. "Niet waar! Ik ben het hoor!" "Morgen kom ik weer kijken", fluisterde Jetje, die de taal van de bloemen verstond. Je bent een prachtig roosje. Maar ik zal een nieuwe naam voor je bedenken..." Hetgeen Jetje ook gedaan heeft. Maar ze verklapt die naam aan niemand, want het is haar geheim om met roosjes als deze te kunnen praten... (Mariette Vanhalewijn)
Sterren stralen aan het firmament Misschien is het je onbekend Toch lopen er ook sterren rond Bij ons gewoon op de grond Nee,ik bedoel geen actrice of acteur Maar mensen in de straat,bij ons bij de deur...
en als het nodig is gaat het open, zodat ik mijn zonnestralen naar anderen kan doen lopen ....
Vaak schijnt de zon in je leven, Soms lang soms even. Maar altijd wanneer de zon er is, Is het leven weer een belevenis. Hij maakt alles net iets mooier, Kleurt je leven rooier.
Vaak ook schijnt hij niet, Brengt dan soms leed en verdriet. Maar dan moet je maar denken, Eens zal hij zijn stralen weer schenken. Komt alles weer goed. Zoals het wezen moet.
De zonnestralen zorgen dat alles bloeit, Dat het leeft en groeit. Maar in mijn hart sla ik ze op, En hoor ik een zachte klop. Dan open ik mijn hart zo als het luid, En deel de zonnestralen uit.
Zie de zon aan de hemel verschijnen, af en toe achter de wolken verdwijnen. Zonnestralen vallen neer op aarde, de zon is van immense waarde. Zonder de zon kunnen wij niet bestaan, en zou de wereld vergaan. Licht hebben wij nodig om te leven, dit is wat de zonnestralen ons geven. De zon straalt een heerlijke warmte uit, die wij voelen op onze huid. De zon schijnt ons leven lang, zonnestralen zijn van levensbelang!
ieder lief of vriendelijk gebaar, hoe klein ook, kan een hoop verlichting brengen:
er was eens:
een groot amfitheater, met daarin duizend toeschouwers. Op een avond, in het licht van de felle schijnwerpers, staat daar plots een jongen in het midden van het podium. Hij strijkt één lucifer aan. "Kun je het zien?" roept hij. Maar bijna niemand van die duizend toeschouwers ziet iets. En lachen dat ze doen. "Doof nu even alle lichten," vraagt de jongen. Nu is het opeens pikdonker. Dan strijkt hij opnieuw het lucifertje aan. En vol verbazing zien ze het nu allemaal... Dat piepkleine vlammetje. "Neem alle lucifers en steek ieder van jullie eentje aan," vraagt de jongen verder. Zo doen ze. En die duizenden kleine vlammetjes zetten het hele amfitheater in een zee van licht. ...net een grote zon waaraan ieder zich voedt. Een vuurpoel van enthousiasme een vuurpoel van goede initiatieven van geluk van volharding van goede moed...
We leren lopen We leren praten We leren denken We leren te haten We leren eerlijk te zijn We leren over liefde,we leren over pijn We leren geven,we leren nemen We leren om te staan op eigen benen We leren te overleven We leren over pijn Maar niemand kan ons leren Om gewoon jezelf te zijn
er zijn zoveel dingen in het leven die we zomaar kunnen geven en krijgen, helemaal gratis en voor niets, maak er gebruik van:
Heb jij er wel eens bij stil gestaan dat veel dingen in ons leven die toch heel belangrijk zijn helemaal gratis worden gegeven. De zon, die elke dag opnieuw weer aan de horizon verschijnt de regen, de wind, de sneeuw zelfs de lucht die in je longen verdwijnt. Geluk, vriendschap en liefde en een glimlach, al is hij nog zo klein, want moest je daarvoor betalen, zouden toch alle rijken gelukkig zijn. Dus je ziet, dat je ook zonder geld best wel wat weg kunt geven betalen moet je alleen de dood die betaal je met je leven.
zonder vriendschap kan geen mens, goede vrienden dat is toch ieders wens....
Vriendschap is een prisma met vele kleuren Je kunt uren praten En uren zwijgen Een glimlach, een knipoog, een handdruk En...zelfs een traan Vertellen een heel verhaal Vriendschap geeft kleur aan je leven Ze is frisgroen als de lente Goudgeel als de winter Wie een vriend heeft gevonden Heeft een kostbaar geschenk gekregen! Echte vriendschap woont in je hart voor de rest van je leven !
prachtig bezinningsverhaal om over na te denken ....
Op de zolder van de speelgoedwinkel heerste een geweldige drukte. Het was vakantie. Dat wil zeggen; twee weken lang zouden de deuren van de speelgoedwinkel dicht blijven. En dan was het feest voor al het spiksplinternieuwe speelgoed. Ze hadden lang uitgekeken naar de vakantieperiode. Ze zouden zich dit jaar eens goed amuseren. De poppen waren zich al aan't verkleden. De autootjes reden hun eigen parcours, de voetballen rolden door elkaar en de knuffels speelden gezelschapsspelletjes. Maar in de puzzelhoek... daar was het een lawaai van jewelste. De doos van een mooie puzzel was reeds geopend. Al de puzzelstukjes wilden wel een kijkje gaan nemen op de grote speelgoedzolder. Wij mogen eerst, riepen enkele van de stukjes! En waarom jullie, riep een klein blauw stukje. Wij zijn toch de belangrijkste stukjes van heel de doos. Wij zijn de hoeken, als de kinderen beginnen te puzzelen, halen ze er ons steeds eerst uit. Wat denken jullie wel, riepen ineens enkele andere stukjes. Wij zijn minstens zo belangrijk, wij vormen de rand, wij houden heel de puzzel bij elkaar. Maar kijk eens goed, riep een puzzelstukje met een mooi paardenhoofd, op jullie is bijna niets te zien van de mooie puzzel! Jij bent enkel blauw van de lucht, en jij bent zo bruin als het zand op de grond. Ik heb een prachtig paardenhoofd op mijn buik. En ik, riep nog een ander stukje, ik ben een stukje van een goudgele bloem, de mooiste van heel de puzzel. En wij dan, wij zijn elk een stukje van het hoofd van Jantje. Jantje is toch wel het belangrijkste op de puzzel! Zonder ons was er aan deze puzzel niks aan! Het geruzie bleef maar duren! Ze raakten er niet uit! Tot na een tijdje een klein groen puzzelstukje het woord nam. Zeg, met hoeveel zijn wij hier? Met 35, antwoordden de anderen bijna tegelijk. Hebben jullie al eens een puzzel gezien waar één stukje van ontbreekt? Wat zou er gebeuren als iemand van ons er niet meer bij zou zijn? Al die 35 stukjes zijn nodig voor onze mooie puzzel. En iedereen, welk stukje ook, is even belangrijk!! Daar moesten de puzzelstukjes eens diep over nadenken....
het is gewoon puur genieten, als je er de tijd voor neemt .....
Elke morgen gaat ze aan het schilderen De dauw die alles in zilvergrijs heeft getint Een mooie gloed van warme zonnestralen Een plaatje door de mens o zo bemind
Vogels die beginnen te kwetteren Het een na het andere lied wordt ingezet En ik aanhoor dit alles Vanuit mijn donsige warme bed
Daar kan ik zo van genieten Van al wat de natuur ons steeds maar bied De immense rust en die volkomen stilte En de vogels met hun uitgelaten lied...
