Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik :
"ma vie"
en ook over mijn leven in 't algemeen.
Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel
Op trouw van Astrid, pet Jef kijkt ontroerd toe
Spiegelbeeld, vertel eens even. ben ik echt zo oud als jij ? Waarom gaan toch al die jaren, als je jong bent, zo vlug voorbij ? 'k Ben nog niet oud en versleten, k zou het graag eens overdoen. En mijn leven zou, zeker weten, er heel anders uitzien zien als toen !
Tante francine met Argiro Nadine en ikke
Peter Jef en Meter Adrienne
Meter Mathilde en Peter Arthur
Bij het eerste bezoek aan mij. Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan
Lionel, Dominique Ik en Danny Lenseclaes
Ik en Papa genieten van een smoutebol
ikke bij will tura in 1964
Foto de Home Fraiteur NU
Ik met Geatana Talluto mijn laatste jaar "1968"
Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering
Ik met tante Josee en Josee Delavande
Ik met mijn Pa in 1968
Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens op het podium van de Fancy-fair
25 juni 1976 Een dag om nooit meer te vergeten
Mijn droomprins staat voor de deur
Er zijn geen rozen zonder doornen En geen liefde zonder pijn.
In deine augen steht so vieles was mir sagt, Du fuhlst genau so wie ich. Du bist das mädchen, das zu mir gehört, ich lebe nur noch fur dich.
Eric met zijn moeder
Moeder aan de arm van erics vader.
Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
Peter Pierre en Erics jongste zus Lisette
Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
Aan de kerk met meter Adrienne Opzij mijn vriendin Linda Bonnarens
In de open auto aan de kerk
Ma Vie
Het leven als gehandicapte
24-07-2006
24) Mijn nieuwe school
Omdat ik de foyer verlaten had toen ik het 5de leerjaar gedaan had moest ik nog een jaar van het lager doen in een nieuwe school. namelijk het 6de. Er werd eerst uitgekeken naar opnieuw een internaat, er waren zelfs al aanvragen verstuurd, maar omdat ik mijn veto stelde en dreigde om weg te lopen indien het opnieuw een internaat zou zijn, werd er toch met mijn mening rekening gehouden. Men zou het rijksonderwijs proberen, ik ging mij daar aanmelden en kwam in een klas met 14 leerlingen terecht. De "Tantes" werden Mevrouwen en de kinderen waren allemaal 2 jaar jonger dan ik. Ik was dan ook een hoofd groter dan mijn klasgenoten. Ik werd op de eerste rij neergepoot net voor het bureau van de Juf. vanwege mijn akoestische handicap om toch niks te missen van de les. De Mevrouw was vooraf gepolst geweest of ze het zag zitten met mij. Voor die kinderen was het ook een aanpassing, de dictees verliepen trager dan gewoonlijk omwille van mij. Het was voor mijzelf een hele aanpassing, niet in het minst het tempo ! dat lag veel hoger dan waar ik vandaan kwam. Elke dag was iets nieuw te leren en elke dag kregen we huiswerk mee en nog niet zo'n klein beetje. Ook het schrijftempo viel mij niet mee, ik was soms maar halfweg als het bord al omgedraaid werd, ik moest halve lessen missen . Dat wreekte zich later bij het uit het hoofd leren, ik had maar de helft staan. Ook op de koer was het aanpassen, de kinderen hadden zich al in groepjes gevormd, (tja dat is zo als ge van in de kleuterklas samen zit.) De spelletjes die ze speelden kon ik niet, zoals touwspringen en andere spring (met elastieken) en loop toestanden. Ik hield mij dan ook noodgedwongen bezig met de kleinsten. Ik heb mij best eenzaam gevoeld toen. En toen later telkens iemand uit de klas moest inpringen om mij helpen met lessen opschrijven werd ik er niet populairder op. Mijn medeleerlingen waren vooral afgustig wat betrof de Franse les, dan hielden we, de juf en ik hele conversaties terwijl zij zaten te kijken. Daar blonk ik natuurlijk in uit ! Er was daar ook een meisje die mij altijd zo bekeek dat ik er mij ongemakkelijk bij voelde, zij was nooit vriendelijk tegen mij. Zij bleef maar kijken. Het ging zelfs zover dat als we in de refter gingen eten (dat was per klas willekeurig) en ik zag dat zij tegenover mij zou zitten, ik mij gewoon omdraaide en liever niet at. Ik die altijd de eerste van de klas geweest was in Brussel met maximum 6 leerlingen werd toch nog de 10de van 23 kinderen. humhum niet zo slecht he ?
Een nieuw hoofdstuk
I am free ! zo vrij als een vogel ben ik nu. Denk ik ! Wanneer er hier examens zijn dat hebben we maar een halve dag school, en moeder kwam toch maar om 16 uur terug, dus kon ik lekker eens doen wat ik al lang wou doen, namelijk eens in de plaatselijke Unic binnenspringen om make-up spullen te bekijken. Nu stonden de deuren van de Unic wagenwijd open, het was zomer en zo rond 12u30 moest ik daar langs om naar huis te rijden met de fiets (de bus reed niet 's middags) en ik ga naar binnen. Er is weinig volk maar ja, dat wijt ik aan het middaguur. ik sta bij de make-up wanneer er iemand passeert die ik ken: Ward de man van Mariette die naast moeder staat in de fabriek. Ik zeg dag en hij begint mij aan de praat te houden: "ha en hoe gaat het op school ?" en "wat komt gij hier doen ?" enz enz. Ik leg uit dat het examens zijn, dat we vroeger gedaan hebben en als ik wil opstappen houdt hij mij tegen door nog wat vragen te stellen. Plots zie ik in de deuropening mijn moeder verschijnen totaal buiten adem. Ik denk nog: "tiens heeft die al gedaan." Awel ! wat doet gij hier ? briest ze tegen mij. Ze komt bij Ward staan die meteen een uitleg begint: "ik zag haar hier staan en ik heb gebeld" Ach zo !de valsaard ! Maar wat bleek ? De Unic sluit over de middag tot 14u, maar door de warmte waren de deuren opengezet. Ward had in plaats van tegen mij te zeggen: we zijn gesloten nu; mijn Mama gebeld dat haar dochter in de Unic vertoefde terwijl hij dacht dat ik op school zou moeten zitten. Ik ben er heel mijn verdere leven boos op geweest, op Ward.
Ik heb door mijn handicapzoveel dromen en wensen met laten schieten. Ik wilde vepleegster worden, vergeet het ! Ik wilde kapster worden, njet !
Na het lager onderwijs, moesten we een richting kiezen, en dat werd het hoger middelbaar. Bleek algauw dat ik het lastig had met die moderne wiskunde; Een + een was niet langer twee maar verzameling X en Y en die hadden dan weer elementen a en b ... Enfin, Het was chinees voor me ! Daar ligt eigenlijk de oorzaak dat ik niet verder gestudeerd heb. Ik kon het niet! Toen niet en nu nog niet! En bovendien nog meer lessen opschrijven (waar ik al zo'n moeite mee had) en nog meer lessen missen... Ik ben het volgende jaar gezakt naar de huishoudschool en dat ging dan wel beter. Daar was het echter de handenarbeid die het bemoeilijkte, we leerden naaien en koken en verstellen, maar weer speelde mijn handicap hé, en er werd totaal geen rekening mee gehouden ! Ook met door mijn gehoorproblemen veroorzaakte moeilijkheden zoals het niet verstaan van sommige lessen wordt geen rekening gehouden. schrijven ? fijne motoriek: naaien !? amaai Op het einde van dat jaar besluiten mijn ouders en het PMS dat ik van de school af ga.
De beschutte werkplaats
Ik ga werken in een beschutte werkplaats. Een kennis van vader is daar opziender, en zo heeft ze nog steeds recht op kindergeld ! Ik begin daar dan maar met goede moed aan. Doosjes vouwen, staaltjes maken van tapijten en kapotte luidsprekers ontmantelen. Brieven in enveloppes steken.... dat soort zaken. ik houd dat een goed jaar vol, en dan krijg ik mijn ontslag wegens reorganisatie. Ik kan gaan stempelen. Ondertussen schrijf ik me in voor de avondschool in het atheneum Dendermonde.
Nu ik naar de cinema mocht gaan, kwam ik ook in contakt met de plaatselijke jeugd, zowel brave als stoute jongeren. Binnen de kortste keren zaten er sigaretten (belga's) in mijn handtas en toen mijn vader die vond was het kot te klein! Die werden dan afgenomen; maar een week later zaten er weer in. Ook op de kermis leerde ik meisjes en jongens kennen(vooral jongens) die dan rond de "dag en nacht" doolden en er pas insprongen als het spel al aan 't draaien was. Op de tonen van "Ma belle amie" Apres tous les beau jours, Je te dit merci, merci... Ma belle amie, I'm in love with you !
Er waren soms viezerikken bij, die het gewoon voor de sport deden, maar soms al eens een bedeesde jongen die "vroeg" of hij mij mocht kussen. Een van die gasten was Eric, mijn echtgenoot, Die stond eerst de kat uit de boom te kijken "hij durfde niet springen maar stond mij altijd te beloeren van aan de zijkant." Ik knikte dan vriendelijk en hij lachte dan eens maar meer kwam er niet van. "en zo bleef deze kat in de boom natuurlijk ! hihi" Tot hij dan eens achter mij kwam toen we blijkbaar een gemeenschappelijke vriend kenden. Cesar, die kwam al eens naar de cinema op zaterdagavond en kende Eric van 't school en van ze waren van dezelfde wijk. Toen we de volgende zaterdag naar de cinema gingen hadden we er iemand bij! Eric! De films interesseerden ons maar matig, maar ja, we zaten droog en warm en achteraan... dus ge kunt denken... Ik moest altijd om 23u30 thuis zijn, dan was de film gedaan en dat wisten ze thuis ook. Ik ging dan te voet naar huis, dat was een 8 minuten lopen. Nu op een keer bleef ik hangen , niet met Eric en ook niet met Cezar maar met Eddy! Eddy was iemand die een jaar of 2 ouder was dan ik en hij wou dat ik met hem meeging. Ik wist natuurlijk niet beter en ging mee. Hij gaf mij sigaretten en nam mij mee naar een donker plaatsje waar we rookten en babbelden en kusten en hij begon te voelen. Ondertussen waren mijn ouders dood ongerust toen ik niet naar huis kwam en ging Pa naar de politie. Met Pa in de combi begonnen zij hun zoektocht, naar het schijnt heeft Pa daar iemand een pak rammel gegeven toen hij dacht dat hij mij herkende in het donker met een jongen hand in hand. Het meisje liep weg naar het schijnt en dacht dat Pa een aanrander was. Hij heeft zich daar later moeten voor verantwoorden bij de politerechter wegens slagen en verwondingen. Maar ik was ondertussen bij Eddy en hoe langer ik bleef; hoe minder durfde ik naar huis. Het werd later en later! Tot de combi ons toch vond op straat. Ik kreeg een flinke uitbrander en mocht de verdere maand niet meer buiten. Dus kon ik Eric ook niet meer zien. Maar op een dindagmarkt in een of ander verlof zagen we elkaar terug. En vanaf toen kregen we verkering. Dat zouden we 7 jaar volhouden. We waren 15 jaar.
Papa, was een niet onverdienstelijk muziekspeler op zijn mondhamonica, Hij speelt op het gehoor liedjes na en die zijn herkenbaar.
Nooit naar de muziek academie geweest, daar was geen geld voor in die tijd. Zelf heb ik zijn talent niet ge-erfd wat ook niet kon wegens mijn gehoor handikap. Maar mijn drie charels zijn wel naar de muziekschol geweest. Papa was ook een gebegenadigd verteller en moppentapper. Hij zei altijd: "Ik zou een boek kunnen schrijven over wat ik allemaal meegemaakt heb tijdens de oorlog" Dan antwoordde ik:" Je moet dat doen ipv te zeggen" maar daar had hij niet het geduld voor, denk ik. Wanneer hij begon te vertellen vergat hij soms de tijd. En wat hij vertelde was steeds hetzelfde. Ik kon mij niet voorstellen dat hij daar een boek mee zou kunnen vullen. Maar ik ken die verhalen uit het hoofd en bij deze vertel ik ze u zoals in mijn herinneringen... En citeer ik hem:
"In de laatste jaren van de oorlog is hij mee gemoeten met zijn vader "die op verlof was geweest" naar Duitsland. Hij 17 jaar, werd er opgedragen de krijgsgevangenen te bewaken. En daar kon hij het goed mee vinden, sociaal als hij was. Dat waren Polen en 1 van hen vroeg hem om een sigaret. Vader gaf hem die en die man was hem zo dankbaar en begon een conversatie. zo goed en zo kwaad als het kon in het Half Duits/Pools. Hij liet hem een blikken saxophoon zien die hij gemaakt had van conservendozen, Hij legde uit dat hij er niet kon op spelen want dan zou hij roesten. door het speeksel. Bleek dat die man in het burgerleven instrumentenbouwer was. Papa was een en al bewondering voor het kunnen van die mens en hij vroeg hem om hem die sax te geven. Ach Rene, zei die man "das machen sie me nicht vragen", Het is een herinnering aan dit kamp.
Een 2 de verhaal situeert zich aan het eind van de oorlog als iedereen terug naar huis kon ! Toen was hij met Polen meegegaan om naar Polen te reizen met de maten die ginder gemaakt had en zijn ze hem van de trein komen plukken, Er was er ene die hem herkend had en die riep: Gij Belgikski ! ander perron. Hij hadt trouwens al kennis gemaakt met een Rusin (een Ruske )zoals hij ze noemde. Die had hem blijkbaar goed in haar greep en vroeg hem in 't Russisch : Rene ; lyubish' ty menya ? (hou je van mij ?).
Een 3de verhaal waar hij veel mee op had was dat hij de dood gezien heeft in de ogen van een vrouw die te midden op straat werd neergeschoten door een Duits soldaat, Terwijl de vrouw op haar knieen valt en roept :"mein Gott, hilf mir ! En de soldaat schiet haar in het hoofd. Het deed hem besluiten dat God niet bestaat ! "
Einde citaat.
En hij is altijd van wapens blijven houden.
In de jaren 70 Kwamen de ratten uit de riolen tot in de tuinen van de mensen op zoek naar etensresten. En Pa begon ze te schieten, eerst illegaal, later bekwam hij een vergunning van de stads en gemeentebesturen om de ratten te verdelgen. Hij kreeg er geen vergoeding voor maar hij was allang blij dat hij zijn geweren kon en mocht gebruiken zonder last te krijgen met de autoriteiten. Hij kwam ermee in de gazetten. En zo gingen we samen op pad de Zaterdagavond en soms nacht. We begonnen op de vuilnisbelten van Hamme, Zele en omstreken. Later kwamen de kerkhoven aan de beurt, nadat er mensen kwamen klagen van ratten die de bloemen van de graven opaten. Dat is hij blijven doen ook later met een paar maten Willy, Aimé, nog een Willy en nog anderen die gewoon eens mee gingen voor de sensatie.
Na een tijdje stempelen ga ik eens op bezoek bij de Bond voor Spastische Kinderen in Brussel waar ik mijn geval uiteen zet. En zij besluiten dat ik alle dagen bij hen mag komen helpen in de administratie om zo eens te zien of ik wel een job in die branche zou aankunnen. Ik volg tegelijkertijd ook avondcursussen dactylo in het koninklijk Atheneum van Dendermonde van 19 uur tot 22 uur 's avonds, dus laten ze mij op de Bond lijsten maken van alle dossiers van kinderen die ingeschreven staan als hersenverlamd. Ik begin mijn dag ginder om 8u30 tot 12 uur dan ga ik op restaurant eten tot 13u30. en dan werk ik door tot ongeveer 16u. (Onbezoldigd, ik geniet wel mijn stempelgeld nog, amper 25 fr per uur zo was afgesproken met de R.V.A.) Dan moet ik de bus nemen tot aan het noordstation waar ik de trein naar Dendermonde neem en om 18u30 in de school arriveer. Daar sla ik een praatje met de poetsrouw tot wanneer de meester en de andere cursisten binnenkomen. Om 22 u komt mijn Papa mij dan halen. Zo gaat het 3 keer per week. Lange dagen, maar ik heb het er voor over. Ik wil absoluut bewijzen dat ik meer en beter kan dan in een sociale werkplaats mijn broek te verslijten. Wanneer ik na een jaar te horen krijg dat er zich een proefproject aan 't ontwikkelen is om mensen zoals ik een kans te geven in de ministeries en openbare diensten spring ik een gat in de lucht. Er is echter nog een kandidaat: de Heer Guido V.D.B. die de eer krijgt om te starten in een bedrijf van openbaar nut bij wijze van proef en als hij het goed doet mag ik ook beginnen. Ik volg ondertussen mijn 2de jaar school in 't Atheneum Dendermode; Franse taal om de franse woordenschat te leren schrijven, lezen en praten dat kon ik al. Ondertussen laten ze mij inschrijven in een beschutte werkplaats in Brussel, een paar 100 meer van de Bond verwijderd. Ik had eerst zoiets van bwa, alweer een beschutte werkplaats, maar daar zou ik op terugkomen ! ze waren daar véél vriendelijker en wereldser dan bij ons. Je kreeg daar echt de indruk dat je iemand was. Er werd koffiepauze gehouden met een koekje om 15 u (daartoe gaven we elke week 5fr. aan mijnheer Jef of Jos ?, onze meestergast.) De baas was een zekere Mijnheer Lemoine, soms kwam zijn vrouw mee om te helpen; Heel anders dan die platvloerse bedoening in Dendermonde waar er over niets anders gepraat werd dan over sex in al zijn varieteiten. En waar er moest gepresteerd worden ! Verder waren er nog Madame Van De Vijver, Mijnheer Dedrie en Zita. Genevieve en Anne. En nog andere maar die ben ik vergeten. Zita was een mooie vrouw met een rare handicap: ze had haar hoofd in zo'n rare houding dat je dacht hoe kan dat mens zo iets doen. Mijheeer Dedrie en Zita waren een koppel. Mevrouw Vandevijver was een al wat oudere persoon die met krukken liep, maar vriendelijk jongens jongens 't heeft geen naam. Genevieve was een oude bekende uit de Fraiteur, zij was er extern. Kunt ge geloven dat ik bijna spijt kreeg toen het verlossende bericht kwam dat ik mocht beginnen in de Nationale maatschappij ....
Op 1 december 19.., mag ik mij gaan presenteren in de Nationale Maatschappij .. Het is een groot kleurloos gebouw van 8 verdiepingen, gelegen in de Leopoldswijk, dichtbij de Wetstraat, er zijn 3 liften, 2 voor het personeel en 1 voor de directeur. Er zijn verschillende diensten in ondergelijfd. Personeelsdienst, Administratieve dienst, Technische dienst enz. Het bedrijf is tweetalig maar werkt vooral aan vlaamse kant. Wij zijn het moederbedrijf, er zijn kleinere vestigingen in Hasselt, Leuven, Gent, Kortrijk, Luik, Bergen, Namen en Op het gelijkvloers is ook een drukkerij gevestigd onder leiding van een zekere Pol. Ik wordt er al direct in gelijfd bij de grote baas op de 7 de verdieping. Mijn werk bestaat er uit om de brieven die binnenkomen te gaan ophalen bij de daartoe bestemde dienst; Mijn eerste werkdag breng ik door bij Christiane, een waalse die mij wegwijs zal maken in wat mijn taken zijn. Mijn eerste opdracht is mijnheer de directeur en zijn adjunct een tas koffie brengen. Christiane giet de koffie in een tas met ondertas neemt lepeltje en suiker en een lotus speculoosje en duwt het in mijn handen, volg mij :zegt ze. "Oioeioei, dat begint hier al goed! want ik kan nog geen half glas water verplaatsen ! laat staan een volle tas hete koffie." Maar ik doe mijn best en waggel achter Christiane aan tot bij de Directeur. Ze stelt mij aan hem voor en hij geeft mij een hand . Hetzelfde voor de adjunt die eigenlijk de personeelschef is Mijnheer T. Onderweg heb ik gemorst natuurlijk op het tapijt en neemt Christiane een doekje. Ai ! dit is niet voor herhaling vatbaar! Christiane is een klein net vrouwtje, onberispelijk gekleed en gesminkt. Ik ben daar echt een boerin tegen ! Ze neemt mij mee naar de andere diensten in het gebouw en stelt mij overal voor. 's Middags gaan we warm eten in de refter die op het 8 ste gevestigd is . Er is keuze tussen twee menu's en we betalen met bonnetjes die we eerst moeten kopen op het economaat. Het eten wordt er opgediend door het keuken personeel en wij schuiven gewoon aan met een dienblad. Na het eten gaan we weer naar ons bureau en lezen de krant of iets anders of zoals Christiane bellen naar huis, om te vragen hoe het met de kleine is. Eigenlijk hebben we officieel maar 15 minuten pauze maar we nemen er 1 uur en half. Rond 13u30 beginnen we weer en dat tot 16 u 15. Om 15 uur wordt er nog eens koffie geserveerd waarna de koffiekan en tassen naar boven gebracht worden bij Paula "de koffiemadam". Die moet alles afwassen en in goede orde zetten voor de volgende dag. Dat is altijd een race tegen de tijd. Paula vertrekt immers vroeger dan wij, maar ze begint dan ook vroeger. De koffie wordt gezet in 3 à 4 percolators dan in themossen verdeeld. Een tas koffie kost 3 frank. ook daarvoor zijn bonnetjes voorzien. Na een weekje bij Christiane en de hoofddirectie doorgebracht te hebben wordt ik naar mijn definitieve dienst verplaatst, het secretariaat bij mijnheer Jacques D.L. en Alphonse P. Zij houden zich bezig met de verzekeringen die bij de diverse opdrachten op de werkvloer komen kijken. Er is ook een franstalige dactylo: Ivette B. en Andre de bode van wie ik het vak moet leren Het principe is simpel: De briefwisseling komt binnen met postzakken, wordt gesorteerd door de Courrierdienst van Mr.Jos J. Daar gaat het in schappen voor elke dienst een. De bodes van die diensten gaan dan zien rond 10 uur of er wat ligt, nemen het mee en sorteren het op hun bureau. Dan wordt dat in mappen gestopt en vandaar wordt het naar de bureau's van de onderlinge directeurs verdeeld. De directeurs geven de opdrachten dan aan de bureauchefs die op hun beurt de bal doorspelen aan de opstellers en de klerken wat er moet gedaan en/of geschreven worden. Zij schrijven dan een brief met eventueel een berekening bij van de geraamde kosten. Ze schrijven ook prijsoffertes uit waar aannemers op reageren. Zij schrijven naar gemeentebesturen en particulieren. Die brieven gaan naar de dactylo die ze uittypt. Die brieven gaan in een tekenmap (dat is een dikke kartonnen boek met bladeren die bestaan uit vloeipapier), de brieven worden daar in gerangschikt met de copie's eerst en als laatste het origineel en het geschreven exemplaar. Die mappen worden dan bij de verschillende directeurs aangeboden om te ondertekenen. Rond 15 u gaat het dan in omgekeerde richting. Dan worden de brievenmappen bij de diverse directeurs opgehaald waarna wij moeten kijken of er aanmerkingen of opmerkingen op staan vanwege de directeur in kwestie. Dat kan gaan van: "wachten" of "eerst advies inwinnen van ..." Deze, die mogen doorgaan worden dan bij Jos J gebracht die dan zorgt dat ze gebriefd raken en in postzakken terecht komen waarna ze beneden in de hall gezet moeten worden. Rond 16 u maken de meesten zich klaar om naar huis te vertrekken. We wensen iedereen een goede avond en gaan op weg naar het station dat op 200 meter vandaar ligt. Daar neem ik de trein naar het Noordstation en ginder overstappen op de trein naar Dendermonde.
Ik heb al verteld over hoe ik de Grote baas en de personeelschef koffie moest bezorgen op mijn eerste werkdag. Nu ga eens dieper in op de persoon achter de personeelschef. Dat was een grote struise vent die verantwoordelijk was voor de aanwervingen. zo ook die van mij. Hij kon zijn ogen niet van mij afhouden, later zou blijken waarom. Hij had een zoon die net als hij groot en struis was en die werkte in de interne drukkerij op het gelijkvloers. De zoon noemde Marcel en was niet al te snugger, een beetje veel simpel en lelijk als de nacht. Ook een beetje gehandikapt geloof ik. Nu zou mijnheer T gewild hebben dat ik met die zoon aanpapte en blijkbaaar had hij de jongen; enfin man, want hij was toch een jaar of 10 ouder dan ik, al iets in die zin wijsgemaakt want hij kleedde mij uit me zijn ogen telkens ik in de drukkerij kwam. En op nieuwjaarsdag waneer we elkaar het beste wensten, likte hij me af. Ik heb hen vlug duidelijk gemaakt dat ik al een lief had en dat het tussen ons niks kon worden. Diezelfde personeelschef schreef cursiefjes in het toenmalige personeelboekje dat de toepasselijke naam "De Waterman" had, onder een schuilnaam "M.e.t. De Glimlach"
Ondertussen ging ik nog steeds met Eric om, we spraken af de zaterdag na de middag, in het bushokje aan de grote kerk. We stonden daar droog en we konden zitten. Het zal waarschijnlijk aan mijn ouders hun oren gekomen zijn dat ik daar elk week-end zat met een jongen want op een dag passeerden ze voorbij ons en stopten. Pa vroeg wie dat was ? "ik zei immers dat ik ging winkelen met mijn vriendin" Ik zei zo gewoon mogelijk : "dat is Eric". Ach zo, zei Pa op een toon die niks goeds voorspelde. Die avond was het huis te klein.
Ik had er al langer last van maar nu begon het pijn te doen. Net op dezelfde plaats als mijn moeder en aan hetzelfde hand heb ik een vetbolletje. Dat moet operatief verwijderd worden in de kliniek in Zele. Daar leer ik Linda en Theo kennen. Een koppel uit Berlare. Het zouden goede vrienden worden. Linda is net bevallen van een dochtertje : Ann, Linda ligt bij mij op de kamer. Het klikt vrijwel meteen tussen ons en we blijven kontact houden Wij zijn er dan ook niet weg te slaan. Het zijn een van onze enige vrienden, Eric heeft ook al geen sociaal contact met iemand en ik nog minder, (mijn vrienden zitten immers overal verspreid) Telkens als we komen heeft Linda er voor gezorgd dat we kunnen blijven eten; pistolets en sandwiches met telkens beleg bij. Voor ons is dat een enorm gevoel, we kunnen eens weg (wij zijn immsers geen cafégangers) en we kunnen eens praten over van alles en nog wat.
Als je moe bent als je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt... Denk dan even terug aan de mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je tegen iedereen vriendelijk was...
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kunt kijken, donker blijft zonder een teken van licht. als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid. Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd en geluk verwenen is. Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering ik vraag het je, de mooie dagen; de dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel,
Want als je ze vergeet, komen ze nooit meer terug. Neem jezelf opnieuw in handen. Vergeet de mooie dagen niet...
Voor elkeen wiens huis werd afgebroken Tot stof en as werd neergehaald een sprankje hoop opnieuw ontloken 't was weer de mens die heeft gefaald
Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt En langzaam sterft, elke dag, iets meer Een vleugje moed, voor een nieuw begin De weg terug, hard zonder verweer
Voor elkeen die geweld moet incasseren En de wonden niet meer kan helen Een dosis hoop, de tijd zal leren Je bent niet alleen tussen zovelen
Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt En eigenlijk geen uitweg ziet Een portie vreugde, goedbedoeld Als pleister op klein of groot verdriet.
Als ik er morgen niet meer ben
Als ik er morgen niet meer ben, herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ? Als ik er morgen niet meer zou zijn, zou je dan verdriet hebben en pijn ? Hoe zou je verder door 't leven gaan ? als je geen grond vindt om op te staan. Ik hield van jou, dat blijft bestaan, en zal in je wezen als een traan. Herinneringen komen angst omklemt je in je dromen. Maar je houdt nog van mij, de liefde voor mij blijft je altijd bij. Door je tranen heen roep je mijn naam, en vraagt waarom ik heen ben gegaan. Het verdriet is voor jou nu nog groot , en je denkt zeker: was ik ook maar dood. neen liefste, zo mag je niet denken, het leven heeft je vast nog wat moois schenken. Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest, Bedankt voor die fijne tijd met jou, Lieveling, van jou hield ik het meest.
Wie dagelijks vlijtig is als een bij, kracht heeft als een stier, werkt gelijk een paard, die moet eens naar de dierenarts gaan. Het zou kunnen dat hij een Ezel is !
Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , wel hier heb je de tekst even:
O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren. onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren; wees ons doel in arbeid en in strijd. Bloei, o land in eendracht niet te breken; wees immer uzelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken; Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. (2x) Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
Depressies overwin je niet met een pil. Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.
1 - Durf boosheid en verdriet te uiten. 2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen; 3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden; 4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe; 5 - Wees minder met geld bezig; 6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden; 7 - Leer foert zeggen; 8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken; 9 - Lachen is gezond; 10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven. Verlies hoort bij het leven.
Om de mensen eens een voorbeeld te geven:
Doof of Blind, aan U de keuze:
Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel. De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen. De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem. In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen. Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse. De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet. Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven. De man liep verstoord weg. Drie, vier keer werd hij weggehoond. Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette. De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan. Heel die tijd had hij met niemand enig contact. Dat is het verschil tussen een dove en een blinde. En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.
Wie de dag pukt als een bloem, oogst het boeket van zijn leven... en wij willen jou met veel liefde deze bloemen geven...
We wensen je een levensjaar vol kleur waarin je tijd kan vinden om stil te staan bij de goede dingen van het leven, waarin het klimmen van de jaren je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt, waarin herinneringen de kiemen vormen van nieuwe dromen... _______________________
aan iemand in het bijzonder
Ik vraag me af vandaag wat jij morgen zal doen. Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu, maar in de toekomst zal jij mij de hand reiken. Misschien denk je dan aan de dag dat ik dit schreef en ik zal misschien denken aan de dag dat jij dit leest. Nog één ding wil ik je zeggen Wees een bloem die ontluikt als er mensen zijn die om je geven. En wees een oester die zich sluit als je alleen bent en niet omgeven. Luister dan naar de stilte. Hoor wat ze je te zeggen heeft Misschien ontdek je dan het hoe en waarom je leeft.
Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
Ons gezin compleet bij de doop van Ann Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar
A rose is a rose every day, every night You too are the same, exept different in my sight You are like a rose, such a beautyful creation But a rose in disguise meant to blume for every nation So show you beauty, for I know what you are You are a rose in disguise, and very very wise
De inkomhall met de muurschildering
Zonnewijzer aan de binnenzijde
het terras van fraiteur
Feestzaal van fraiteur
Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd Jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk De kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein Zoals de zon schijnt na de regen Zo zal het zijn En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan Wat stof is zal tot stof vergaan En elke storm komt weer tot rust daar Zo zal het gaan En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou mee gaan jouw taak op aarde is voldaan Zoals je was in alle liefde Zo zal je gaan
Mijn naam Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit. Hij gaat verloren als droevig klotsen van golven tegen verre rotsen als in het woud een dof geluid.
Hij laat een spoor na, bleek en vaal hier op je albumblad, wat lijnen Waarvan de inhoud zal verdwijnen, Een grafschrift in een vreemde taal.
Mijn naam? Hij zal vergeten zijn In nieuwe stormen van je leven En zo zal hij geen tere schijn Aan jou herinneringen geven.
Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit En zeg, als je verdriet voelt knagen: Er is een hart dat mij omsluit, Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.
