Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik :
"ma vie"
en ook over mijn leven in 't algemeen.
Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel
Op trouw van Astrid, pet Jef kijkt ontroerd toe
Spiegelbeeld, vertel eens even. ben ik echt zo oud als jij ? Waarom gaan toch al die jaren, als je jong bent, zo vlug voorbij ? 'k Ben nog niet oud en versleten, k zou het graag eens overdoen. En mijn leven zou, zeker weten, er heel anders uitzien zien als toen !
Tante francine met Argiro Nadine en ikke
Peter Jef en Meter Adrienne
Meter Mathilde en Peter Arthur
Bij het eerste bezoek aan mij. Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan
Lionel, Dominique Ik en Danny Lenseclaes
Ik en Papa genieten van een smoutebol
ikke bij will tura in 1964
Foto de Home Fraiteur NU
Ik met Geatana Talluto mijn laatste jaar "1968"
Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering
Ik met tante Josee en Josee Delavande
Ik met mijn Pa in 1968
Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens op het podium van de Fancy-fair
25 juni 1976 Een dag om nooit meer te vergeten
Mijn droomprins staat voor de deur
Er zijn geen rozen zonder doornen En geen liefde zonder pijn.
In deine augen steht so vieles was mir sagt, Du fuhlst genau so wie ich. Du bist das mädchen, das zu mir gehört, ich lebe nur noch fur dich.
Eric met zijn moeder
Moeder aan de arm van erics vader.
Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
Peter Pierre en Erics jongste zus Lisette
Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
Aan de kerk met meter Adrienne Opzij mijn vriendin Linda Bonnarens
In de open auto aan de kerk
Ma Vie
Het leven als gehandicapte
14-08-2006
34) Wij gaan trouwen
Na bijna 7 jaar verkering besluiten we de grote stap te zetten. We gaan trouwen. Ik werk nu al bijna 4 jaar in de Maatschappij en verdien er goed, Eric werkt nu en dan eens ergens. die heeft zijn draai nog niet helemaal gevonden, maar daar kunnen we op wachten als we getrouwd zijn ook. Hij werkt voorlopig overal en nergens, dan stempelt hij. We zijn bijna 22 jaar, de meesten van onze kennisen zijn al getrouwd (moetens) en hebben al kinderen. We gaan bij de pastoor en vragen wat we moeten doen ? En de brave mens zegt: "Elkaar graag zien " Ik antwoord hem gevat: "Dat doen we al, maar verder ?" Hij zegt dat we eens moeten komen zien in de pastorij, elke zoveelste dag van de week is daar een soort leering over wat het huwelijk inhoudt en over kindjes krijgen enz... Dat duurt zo'n 2 weken. Hebt ge een datum in gedachten ? vraagt hij ; we zeggen dat we willen trouwen de week na mijn 22 ste verjaardag. (dit omdat mijn moeder ook zo oud was toen ze trouwde en om te vermijden dat we het later zouden moeten horen als er problemen zouden komen) Dus wordt de datum vastgelegd op 25 juni 1976 om 15 uur in de namiddag. We zijn dan ongeveer half januari 1976. Ja, zegt Mijnheer pastoor: dat kan. Ook voor de Gemeente is het goed. Nu konden de voorbereidingen beginnen, Mijn pét Pierre de echtgenoot van mijn Tante Marie-Louise zou mijn getuige zijn samen met Erics jongste zus Lisette. Later kwam moeder mij vragen of ik geen 4 getuigen wou nemen zo kon haar zus ook eens mee. dus dat werd het dan : Tante ML en Erics schoonbroer Gaston en dan Pét Pierre met Lisette. We gingen naar St. Niklaas om een trouwkleed, en meteen de suite kleding van mama en Tante ML De mannen zouden hun smoking huren, allemaal hetzelfde. Het was een grijs kostuum. De dochter van Gaston en de zoon van Erics broer zouden onze bruidskinderen zijn. De feestzaal zou het café wat verder zijn. De auto s zouden van een taxibedrijf komen gelegen bij ons aan het station. Nu hadden wij ooit eens op een zaterdag in het Waasland shoppingcenter in St Niklaas een blauwe old timer gezien met open dak en we hadden toen al gezegd tegen elkaar: "dat is het! " Dus wij op zoek naar die wagen, bleek dat die van Waasmunster was. Die legden we vast en met nog 2 auto's van het andere bedrijf bij . Dan volgen er nog de voorbereidingen voor de menukaartjes, de keuze van de menu, het bruidsboeket, het orkest , de suikerbonen enz. enz. De menukaartjes ;zouden witte linten zijde worden, die draaiden we gewoon in de schrijfmachine. Het bruidsboeket dat moesten volgens moeder absoluut Witte orchideeen zijn, ik had liever rozen, maar ja ! Het kleed zag ik van de eerste maal en: dat was het ! ze probeerden mij nog op andere gedachten te brengen maar neen, het moest en zou dàt zijn punt. dààr heb ik mijn zin gekregen. Ik had zoooo graag een lange sleep gehad, maar laat het nu net mode zijn van een hoed!! Achteraf wel makkelijk natuurlijk, dat kunt ge afzetten hé, als het te warm wordt. De suiker bonen hebben we zelf opgevuld, daar zijn mogelijkheden genoeg voor. Het orkest, Dat waren een broer en zus uit Lokeren die overal optraden en die we eens zien spelen hadden op een feest. "Duo Leo" of zoiets. De Jongen speelde op een orgel en het meisje speelde gitaar en beiden zongen ze de populaire "Johnny Hoes achtige liedjes" van toen. Die hadden we dus al gevraagd en die vader had het opgeschreven op een bierviltje en in zijn portefeuille gestopt. "hij zou dat thuis wel inschrijven in zijn agenda" We tellen af !
[[[25 juni 1976 is onze trouwdag.]]] Het fameuze jaar ' 76 dat de geschiedenis zou ingaan als "de lange hete zomer". Wij hielden ons hart vast toen het in mei al zo lang, zo heet was dat we vreesdden dat het wel eens gedaan zou kunnen zijn in de maand juni. Maar neen, hij bleef duren. En het belooft een mooie dag te worden. De voormiddag begint voor ons als altijd, het was om 15 uur dat we trouwden. Iets voor de middag begint het kanongebulder, papa had immers een kanon op de kop kunnen tikken bij een boer, die het gebruikte om de vogels uit het graan en het koren te houden. om de 10 minuten is het : BOEM !! Rond de middag komt er een jonge man van rond de 30 aan pa vragen of zijn dochter thuis is, Pa kijkt raar op en vraagt aan de man wat hij van mij wil ? blijkt dat het de nieuwe onderpastoor is van de parochie die mij komt halen voor de ondertrouw ! Daar begint het mee. Vandaar gaat het richting kapper en later naar de schoonheidspecialiste voor de smink. Dan gaan we het kleed aantrekken en zijn we klaar. Om 14u30 worden we op het gemeentenhuis verwacht. Eric komt rond 14u in de open auto aangereden met zijn moeder. en ook de getuigen zijn meegekomen in de andere auto's. Ze komen binnen en er wordt al een glaasje gedronken. "op de goede afloop". Nadat de nodige foto's genomen zijn binnenshuis maken we ons op om buiten te komen. Ondertussen buldert het kanon om de minuut: Boem ! Eerst verschijnt Eric aan de arm van zijn moeder Stella, dan komen het eerste koppel getuigen: mijn tante Marie-Louise aan de arm van Erics schoonbroer Gaston. daarna het 2de koppel: Eric's jongste zus Lisette met mijn tantes echtgenoot en mijn peter Pierre. Dan komen Chris en Anja, de bruidskinderen. Chris heeft een wandel stokje met daaraan de ringen. Anja draagt een boeketje. En daarna kom ik aan de arm van mijn vader. Pa kan het niet laten, en begint te zwanzen zoals altijd, en iedereen lacht. Zo gaan we plaats nemen in de limousine en rijden we naar het centrum van Zele, naar het gemeentenhuis. De toenmalige burgemeester dhr Avil Geerinck staat ons al op te wachten. Nadat we daar de levieten te lezen gekregen hebben zetten de getuigen en wij onze krabbel en gaat het richting kerk. De oude Kouterkerk is pas onlangs afgebroken en er is een nieuwe gezet. Het is een groot rond gebouw, best gedurft voor die tijd. Heel sober wat betreft de inrichting, houten banken en witte muren met veel lichtinval dat vooral van boven komt. Het altaar is een stenen tafel en het kruisbeld erboven is een abstract geval in steen, precies een boomstronk in een rare vorm. Maar het past wonderwel bij het geheel. We schrijden binnen langs de hoofdingang, een grote dubbele glazen deur.De kerk zit al half vol met vrienden, kennisen, buren en familie. Het orgel speelt: daar komt de bruid. Iedereen is aan 't wuiven en aan 't duimen. Wanneer we een klein uurtje later buiten komen zijn we mijnheer en mevrouw G - V . In het portaal van de kerk krijgen we felicitaties en bloemen van de aanwezigen. Die krijgen dan iets terug in de vorm van een postuurke met suikerbonen dat hen wordt uitgereikt door Peter, de zoon van tante Marie-Louise. Dan gaan we de buiten foto's nemen, maar daarvoor moeten we naar Aalst. We hebben immers het park van Aalst uitgekozen. Met de open wagen naar Aalst tegen 50 per uur. We hebben onderweg veel beziens natuurlijk. De mensen blijven staan en wuiven. De fotoreportage wordt verzorgd door Foto Wilga, die nog ver familie is van Eric aan moeders kant. Wanneer dat achter de rug is gaat het richting feestzaal, achter het café "de nellevrienden" Nog meer bloemen en kaarten ! Dan beginnen we aan het festijn. Rond 19 uur zegt iemand: "waar blijft het orkest?" Nou ja ze zullen wel komen, het is niet ver hé en zo heel veel hebben ze niet uit te stallen een orgel en twee micros + een aantal luidsprekers. dat is vlug uitgeladen. De avond is nog lang, en de nacht ook ! Om 21 uur beginnen we toch te twijfelen en besluiten te gaan kijken, we hebben immers geen gehoor aan de telefoon. Er gaan een paar mannen mee naar de Oude brugstraat in Lokeren. Ze vinden er niemand thuis. Daarop gaat Eric naar huis, neemt het nodige mee, paar boxen, en heel veel platen. Een half uurtje later kunnen we aan dansen denken en die openen wij met "Du" van Peter Maffay
"In deine augen steht so vieles, was mir sagt, du fühlst genau so wir ich. Du bist das mädchen, das zir mir gehôrt, ich lebe nur noch für dich. Du bist alles was ich habe auf der welt, Du bist alles was ich will Du, du allein kannst mich versteh'n; Du, du darfst nie mehr von mir geh'n Seit wir uns kennen, ist mein leben bunt und schön, und es ist schön nur durch dich; Was auch gescheh'n mag, ich bleibe bei dir, ich lass' dich niemals im stich. Duuuuuu !!....."
Tot in de vroege uurtjes spelen we zelf DJ op ons trouwfeest, om 4 à 5 uur beginnen de gasten te vertrekken. Rond 5u 30 in de morgen kunnen ook wij naar huis. Mijn moeder stelt voor; om voor deze nacht nog thuis te blijven slapen, maar neen dat willen we niet. We gaan naar ons appartement in Dendermonde. Binnen 2 dagen vertrekken we op huwelijksreis naar Palma de Mallorca.
Onze toekomstige thuis zou een nieuwbouw appartement worden aan het station in Dendermonde. Mijn Pa en ik zijn daar eens gaan kijken, het is nog in aanbouw: een blok van 9 verdiepingen waar ze nog enkel binnen moeten afwerken op de hoogste verdiepen . We leggen het vast aan de ingang waar er een kiosk staat om koop en kijklustigen te verwelkomen en tevens als verhuur makelaar dienst te doen. Het is een ruim appartement met een grote living, een kleine maar functionele keuken, 1 grote en 1 kleine slaapkamer, een hall en een bad en WC ruimte zonder invallend licht, maar dat is niet erg. De andere plaatsen zijn goed verlicht, dat is genoeg. En er is centrale verwarming. Er is ook een aparte kelderruimte voorzien voor elk appartement.
Het ligt op 5 minuten stappen van het station van Dendermonde, dus ideaal voor mijn beroepsbezigheden in Brussel. Ik ben dan een 3/4 uur dichterbij. Het is wel prijzig voor die tijd 16.000 fr. + elk jaar een deel van de onderhoudskosten + stookkosten + de consierge. Daar gaat elk jaar onze vakantiepremie aan op. We zouden er 3 jaar blijven wonen, zo stond in de overeenkomst.
We trouwen met een huwelijkscontract, zo willen het mijn ouders. Dus hebben we een afspraakje met de Notaris: Meester Andre Ide uit Hamme. Vader heeft daar nog geschilderd, vandaar. Nu is dat eigenlijk een beetje aan mij voorbij gegaan want meer dan een heleboel papierwerk is dat niet voor ons; wij moeten nadat de notaris de hele zaak afgerammeld heeft en , waar wij beiden eigenlijk niks van snapten, wel 5 keer onze handtekening plaatsen en that is it ! Dat vodje papier kost ons wel een aardig centje. pff !
Ons appartement was gelegen op een hoek, we konden naar 2 straten kijken. En toch was dat niet genoeg om te zien hoe onze auto gepikt werd. Het was onze eerste auto, een lichtblauw ford escortje, We waren er de avond voordien mee naar huis gereden waar we oudjaar gevierd hadden en ze verwachtten ons opnieuw in Zele rond 10u30 om met de familie nieuwjaar te gaan wensen. We maken ons klaar en Eric zegt dat hij alvast de auto gaat starten om op tijd te kunnen vertrekken. Binnen de kortste keren is hij terug boven; zeg zegt hij: waar heb ik die auto vannacht gezet ? Ik bekijk hem eens scheef en vraag of de wijn van vannacht nog in zijn hoofd zit. Ik ga naar het venster en zeg ha daar hé, maar...daar staat hij niet ! er staat iemand anders op onze plaats. Waw, dat doet vies zeg. ! En wij hebben niks gehoord, niemand eigenlijk in gans de blok die bij navraag iets gezien of gehoord heeft. Waren allemaal zat zeker ? De laatsten die thuis gekomen waren om 3 uur in de morgen ook niet. Nou ja, en wat nu ? De politie dan maar gebeld om vaststellingen te doen en te beginnen zoeken. Er waren nog al vandalenstreken gebeurd op onze parking, we waren dus de enige slachtoffers niet. Zo was er eens iemand die zijn auto van zijn 4 banden ontdaan was en die stond dan maar op 4 bakstenen. En ook toen heeft niemand iets gezien of gehoord. Na een week kwam hij boven water of liever boven veld, ergens in een zijstraatje in St Gillis Dendermonde rechtover de Delhaize, daar werd hij gevonden met een lege benzinetank en alle draden los getrokken. Maar we waren al blij dat we ons karretje terug hadden. Van de dieven nooit nog iets gehoord en van de politie evenmin.
Net nadat we getrouwd waren maakten we deel uit van een groepje van 7 koppels waaronder ook mijn ouders behoorden en we spraken af met de ganse groep om dan bij elk van ons allemaal samen te komen bij de koffie met taart en avondeten toe. Dat duurde dan tot in de kleine uurtjes omdat we altijd veel plezier maakten. We tapten moppen en vertelden verhalen en we hadden altijd veel plezier. Toen het onze beurt was om de groep te ontvangen was het net kerstmis, en dus dubbel zo gezellig als anders, bij onze eerste kertboom. Het ging er soms luidruchtig aan toe en we kregen problemen met de buren. Naast ons woonde een oude zeurkous en daarnaast nog een, die hadden min of meer altijd commentaar. Of er was teveel lawaai van muziek of teveel mensen. Ze wisselden elkaar af om te klagen. Over het algemeen woonde ik er graag, ik was er dicht bij de winkelstraat en dicht bij het station. Voor mij alvast heel makkelijk, ook al omdat ik toen nog niet met de wagen reed en Eric tot 5x toe aan zijn teen werd geopereerd (ingegroeide nagel) en hij niet kon buiten komen de eerste weken.
Ons appartement is eigendom van 2 bevriende koppels, een uit Puurs en andere uit St Amands. We zien ze nooit, maar betalen hen via de bank. Nu komt er op een dag een rekening voor nog bijkomende kosten, en wij vinden dat we toch al heel veel betalen en dat dit even kan wachten. bovendien is Eric net geopereerd aan zijn teen en kan moeilijk uit de voeten. Na een paar weken krijgen we een aangetekend schrijven en dat op allerminst vriendelijke toon. Dus besluit ik om even een woordje terug te schrijven, ik had al een schrijfmachine, omdat ik moeilijk kan schrijven met de hand. maar ik had geen deftig papier. Dus neem ik een paar vellen mee van 't werk. Dat doen er wel meer. Dus ik schrijf de brief , post hem en drie dagen later staan ze allebei voor de deur ! tot onze grote verbazing. Waar hebben we dàt aan te danken ? Ze beginnen ons uit te vragen en waarom ik officieel papier van de staat gebruik ?!!!! Hein ?!! officieel papier ???? Van de staat ?!!! Ik haal het mapje met de bladen boven en leg uit vanwaar het komt. Ja, zeggen ze kijk maar eens naar het watermerk; en er staat inderdaad "Eendracht maakt macht". Oei, nu begrijpen we het !! waarom ze plots wel konden komen! Ze kunnen er nu wel mee lachen natuurlijk en ik heb het mapje zorgvuldig opgeborgen tot ik het weeer mee kon nemen naar 't werk.
Toen we bijna 3 jaar in het appartementsblok woonden werd het tijd om te beslissen: gaan we voor nog 3 jaar of zoeken we iets anders? We woonden hier graag maar hadden stilaan onze buik vol van onhebbelijke geburen. En we wilden verder met ons leven, kinderen en ja direct in t meervoud, ik was zelf enig kind en wist hoe het voelde en een tuintje. Er werd toen net een pand te koop aangeboden per opbod, niet ver van Eric's thuis en we waagdden onze kans . We hadden het niet maar kwamen op een idee: vermits Eric toch het laatste stuk (met het ouderlijk huis) zou erven later konden we misschien nu al bouwen voor later. Zo gezegd zo gedaan, en we brachten de nodige formaliteiten in orde. De grond was 100 meter lang op 20 meter breed. Omdat de rooilijn midden in de voorste plaats loopt willen we alles neergooien en te midden van het terrein iets villa-achtig neer zetten. Alles beneden gemakkelijk voor mij, geen trappen. Doch dat mag niet, we moet aansluiten met het huis ernaast en naar boven. Dat is dan goed dus de plans worden getekend, Maar er is nog een moeilijkheid, mijn schoonouders wonen daar nog en zij moesten er blijven wonen zolang ze leefden. Als het huis af zou zijn moesten ze wel opnieuw met ons er intrekken. Dat was geen probleem omdat we aan de architect gevraagd hadden om voor hen apart, het hoogst nodige zouden voorzien. 3 kamers was genoeg, 1 om te slapen, 1 om te leven en 1 keuken en wasplaats met apart toilet, wat moet een oude mens nog meer hebben ? De plans worden dus aangepast aan hun noden, maar dan komt de kat op de koord, geen van de andere kinderen kon of wou die 2 in huis nemen al was het maar tijdelijk voor 5 of 6 maanden tot het huis klaar was. En zelf wilden ze eigenlijk ook niet weg. en een woonwagen huren voor hen konden wij financieel ook niet aan. Zelf bezitten ze niks, enkel een klein pensioentje, daar konden ze het ook niet van doen. dus... De oorspronkelijke nieuwbouw plans worden opgeborgen. Ondertussen dringt de tijd voor het appartement. Dan kom ik op de proppen met de oplossing, een halve nieuwbouw aan het achterhuis aanbouwen. Zo omzeilen we dat we in de hoogte moeten, en kunnen we alles beneden laten. En de oudjes blijven gewoon (zoals ze willen) waar ze zijn. in hun bouwvallig krot ! "dat wel een deel van het onze is" Intussen schuift de tijd voorbij, maar eens we bezig zijn kunnen we uitsel van verhuis vragen en telkens met 2 of drie maand de huur verlengen naar gelang de vorderingen. We beginnen in augustus 1979 en het is pas is maart dat we verhuizen, het is nog niet af maar we willen van die huur af. Ondertussen ben ik zwanger van ons eerste, het is voor september dus tegen die tijd zitten we dan wel al goed. Schoonmama kan dan oppas spelen, dat heeft ze voor de anderen ook gedaan. Ze moet bijna niet eens de deur uit. Ze wordt wel een dagje ouder maar is nog goed te been. We zorgen er wel voor dat we strikt gescheiden leefruimtes hebben, enkel wanneer we op de koer zijn kunnen we elkaar zien ... Ze heeft er dan al 3 onder haar hoede, eentje van elke dochter, 2 meisjes en 1 jongen. Haar opvoedkundige waarden zijn niet de mjne maar ja, we hebben geen keuze op dat moment.
Ergens in 1978 gaat mjn tante M-L op kontrole bij de dokter wegens een bolletje in haar borst en na een gesprek met Ma ontdekt die dat ze reeds lang hetzelfde heeft maar ja, klagen staat niet in haar woordenboek en dus denkt ze er niet aan tot nu dus mijn tante naar het ziekenhuis moet. En ze gaat mee. Bij tante blijkt het onschuldig te zijn maar wordt het verwijderd. Bij Ma daarentegen die moet binnen enkele weken in het ziekenhuis opgenomen worden voor autopsie. Blijkt dat het kanker is en de borst wordt weggenomen samen met een deel van de lymfeklieren onder de oksel. bestraling hoeft niet en chemo ook niet. Ik heb dan zoiets van: laat ik nu aan kinderen beginnen anders ziet zij ze misschien niet meer. Dat was voor mij het startsein ! Niet langer uitstellen maar doen ! Ma herstelt en ze is er nu 78, nog heel kwik voor haar leeftijd (beter dan ik eigenlijk)
Als je moe bent als je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt... Denk dan even terug aan de mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je tegen iedereen vriendelijk was...
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kunt kijken, donker blijft zonder een teken van licht. als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid. Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd en geluk verwenen is. Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering ik vraag het je, de mooie dagen; de dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel,
Want als je ze vergeet, komen ze nooit meer terug. Neem jezelf opnieuw in handen. Vergeet de mooie dagen niet...
Voor elkeen wiens huis werd afgebroken Tot stof en as werd neergehaald een sprankje hoop opnieuw ontloken 't was weer de mens die heeft gefaald
Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt En langzaam sterft, elke dag, iets meer Een vleugje moed, voor een nieuw begin De weg terug, hard zonder verweer
Voor elkeen die geweld moet incasseren En de wonden niet meer kan helen Een dosis hoop, de tijd zal leren Je bent niet alleen tussen zovelen
Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt En eigenlijk geen uitweg ziet Een portie vreugde, goedbedoeld Als pleister op klein of groot verdriet.
Als ik er morgen niet meer ben
Als ik er morgen niet meer ben, herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ? Als ik er morgen niet meer zou zijn, zou je dan verdriet hebben en pijn ? Hoe zou je verder door 't leven gaan ? als je geen grond vindt om op te staan. Ik hield van jou, dat blijft bestaan, en zal in je wezen als een traan. Herinneringen komen angst omklemt je in je dromen. Maar je houdt nog van mij, de liefde voor mij blijft je altijd bij. Door je tranen heen roep je mijn naam, en vraagt waarom ik heen ben gegaan. Het verdriet is voor jou nu nog groot , en je denkt zeker: was ik ook maar dood. neen liefste, zo mag je niet denken, het leven heeft je vast nog wat moois schenken. Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest, Bedankt voor die fijne tijd met jou, Lieveling, van jou hield ik het meest.
Wie dagelijks vlijtig is als een bij, kracht heeft als een stier, werkt gelijk een paard, die moet eens naar de dierenarts gaan. Het zou kunnen dat hij een Ezel is !
Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , wel hier heb je de tekst even:
O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren. onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren; wees ons doel in arbeid en in strijd. Bloei, o land in eendracht niet te breken; wees immer uzelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken; Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. (2x) Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
Depressies overwin je niet met een pil. Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.
1 - Durf boosheid en verdriet te uiten. 2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen; 3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden; 4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe; 5 - Wees minder met geld bezig; 6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden; 7 - Leer foert zeggen; 8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken; 9 - Lachen is gezond; 10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven. Verlies hoort bij het leven.
Om de mensen eens een voorbeeld te geven:
Doof of Blind, aan U de keuze:
Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel. De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen. De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem. In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen. Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse. De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet. Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven. De man liep verstoord weg. Drie, vier keer werd hij weggehoond. Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette. De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan. Heel die tijd had hij met niemand enig contact. Dat is het verschil tussen een dove en een blinde. En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.
Wie de dag pukt als een bloem, oogst het boeket van zijn leven... en wij willen jou met veel liefde deze bloemen geven...
We wensen je een levensjaar vol kleur waarin je tijd kan vinden om stil te staan bij de goede dingen van het leven, waarin het klimmen van de jaren je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt, waarin herinneringen de kiemen vormen van nieuwe dromen... _______________________
aan iemand in het bijzonder
Ik vraag me af vandaag wat jij morgen zal doen. Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu, maar in de toekomst zal jij mij de hand reiken. Misschien denk je dan aan de dag dat ik dit schreef en ik zal misschien denken aan de dag dat jij dit leest. Nog één ding wil ik je zeggen Wees een bloem die ontluikt als er mensen zijn die om je geven. En wees een oester die zich sluit als je alleen bent en niet omgeven. Luister dan naar de stilte. Hoor wat ze je te zeggen heeft Misschien ontdek je dan het hoe en waarom je leeft.
Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
Ons gezin compleet bij de doop van Ann Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar
A rose is a rose every day, every night You too are the same, exept different in my sight You are like a rose, such a beautyful creation But a rose in disguise meant to blume for every nation So show you beauty, for I know what you are You are a rose in disguise, and very very wise
De inkomhall met de muurschildering
Zonnewijzer aan de binnenzijde
het terras van fraiteur
Feestzaal van fraiteur
Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd Jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk De kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein Zoals de zon schijnt na de regen Zo zal het zijn En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan Wat stof is zal tot stof vergaan En elke storm komt weer tot rust daar Zo zal het gaan En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou mee gaan jouw taak op aarde is voldaan Zoals je was in alle liefde Zo zal je gaan
Mijn naam Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit. Hij gaat verloren als droevig klotsen van golven tegen verre rotsen als in het woud een dof geluid.
Hij laat een spoor na, bleek en vaal hier op je albumblad, wat lijnen Waarvan de inhoud zal verdwijnen, Een grafschrift in een vreemde taal.
Mijn naam? Hij zal vergeten zijn In nieuwe stormen van je leven En zo zal hij geen tere schijn Aan jou herinneringen geven.
Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit En zeg, als je verdriet voelt knagen: Er is een hart dat mij omsluit, Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.
