Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik :
"ma vie"
en ook over mijn leven in 't algemeen.
Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel
Op trouw van Astrid, pet Jef kijkt ontroerd toe
Spiegelbeeld, vertel eens even. ben ik echt zo oud als jij ? Waarom gaan toch al die jaren, als je jong bent, zo vlug voorbij ? 'k Ben nog niet oud en versleten, k zou het graag eens overdoen. En mijn leven zou, zeker weten, er heel anders uitzien zien als toen !
Tante francine met Argiro Nadine en ikke
Peter Jef en Meter Adrienne
Meter Mathilde en Peter Arthur
Bij het eerste bezoek aan mij. Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan
Lionel, Dominique Ik en Danny Lenseclaes
Ik en Papa genieten van een smoutebol
ikke bij will tura in 1964
Foto de Home Fraiteur NU
Ik met Geatana Talluto mijn laatste jaar "1968"
Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering
Ik met tante Josee en Josee Delavande
Ik met mijn Pa in 1968
Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens op het podium van de Fancy-fair
25 juni 1976 Een dag om nooit meer te vergeten
Mijn droomprins staat voor de deur
Er zijn geen rozen zonder doornen En geen liefde zonder pijn.
In deine augen steht so vieles was mir sagt, Du fuhlst genau so wie ich. Du bist das mädchen, das zu mir gehört, ich lebe nur noch fur dich.
Eric met zijn moeder
Moeder aan de arm van erics vader.
Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
Peter Pierre en Erics jongste zus Lisette
Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
Aan de kerk met meter Adrienne Opzij mijn vriendin Linda Bonnarens
In de open auto aan de kerk
Ma Vie
Het leven als gehandicapte
07-02-2007
Lourdes met ons gezin
Een van de beloftes die we maakten na de goede afloop van mijn 3de bevalling, het was even kantje boord, was dat we ooit terug naar Lourdes zouden gaan, later als de kleinste wat groter is. We kopen na de bevalling een nieuwe auto, een nissan stationwagen, diesel en ruim genoeg voor ons vijven. Als Ann 2 jaar is, is ze ons inziens groot genoeg om de stap te wagen en we smeden plannen voor deze zomer. We gaan met de wagen langs gewone wegen ( geen autotrades) en gaan er 2 dagen over doen. We bereiden ons heel goed voor en krijgen van het lokale VAB kantoor een routeplan om via dorp naar dorp te kunnen reizen. We leggen een hotel vast in Bourges omdat het centraal gelegen is op onze reis weg , het snijdt de afstand mooi in 2, maar we moeten in het toeristenseizoen wel minstens 2 dagen blijven. Dat is niet echt een probleem, zo kan Eric goed uitgerust aan het tweede deel van de reis beginnen. We vertrekken heel vroeg op 14 juli, de franse nationale feestdag, om 5u30 Rond 8 uur moeten we voorbij Parijs zijn. Het ziet er allemaal ingewikkeld uit maar het valt best mee. Het is rond 16 u wanneer we in Bourges aankomen en er zijn problemen met de "vouchers" Blijkt dat we er maar een hebben. We zeggen dat we er 2 betaalt hebben en tonen het betalingsbewijs dat we gelukkig mee hebben. Jaja, zegt de gerante: maar ik moet de 2 vouchers hebben, dus bellen we naar huis naar het reisbureau om de zaken recht te zetten. Pech, want het reisbureau is reeds gesloten. Tja, wat nu ? De vrouw achter de balie belt naar de baas (het moet ons weer overkomen hé zeg) legt het geval uit en de baas zegt: oké laat hen maar blijven, we bellen morgen wel. Eric heeft er koppijn van gekregen en gaat liggen, ik wil de stad verkennen, het is ondertussen al 17u30 en ik ga op zoek naar een apotheek om tandpasta te kopen, het enige dat we vergeten zijn.
Wie zal er ons kindeke douwen en doet het zijn moederke niet? Wie zal er zijn dekentjes vouwen, dat 't schaars door een holleke ziet? Kleine, kleine moederke alleen, douw-douw-douwderideine, kleine, kleine moederke alleen kan van uw wiegske niet scheên.
Wie zal naar ons kindeke kijken, dien bleuzenden stouten kapoen? Wie zal er zijn hemdekes strijken, zijn haarken in krullekes doen? Kleine, kleine moederke alleen, douw-douw-douwderideine, kleine, kleine moederke alleen kan van uw wiegske niet scheên.
Wie zou voor ons kindeke derven haar laatste kruimelke brood? Wie zou er, wie zou er voor sterven, en lachen op kind en op dood? Kleine, kleine moederke alleen, douw-douw-douwderideine, kleine, kleine moederke alleen kan van uw wiegske niet scheên.
De herderkens lagen bij naaachte, ze lagn bij nacht in het ved Z hielden vol trouwe de waaachte , ze hadden hun schaapjesgeteld Daar hoorden zij d' engelen zingen hun liederen voeiend en klaar
Opeens hoorden zij daar een gerucht , maria die liet er al ene zucht
Zij dachten dat Herodes was die 't kindje kwam vermoorden 't was Siske Rochus en bellemankee en siske rochus die kwam mee
wat zullen we de bakker geven voor zijne nieuw jaar Een kindje in de wiege met zwarte krullekes haar Drol drol drol, steekt de bakker een stek in zijn hol
Nu ben ik best wel streng, maar ik was heel tevreden met mijn eigen opvoeding en zodoende wil ik het ook voor mijn kinderen. Ik besef dat schoonmama er niet veel kaas van gegeten heeft. De kinderen boeren en laten winden,(de oudste maakt er zelfs een sport van) zitten in hun neus te pulken en wanneer ze iets niet lusten wordt het gauw aan de kant van hun bord geschoven. De weinige dagen dat ik thuis ben, zijn te weinig om hen nog te corrigeren. Ik moet elke dag kwaad zijn en opspelen en dat komt de sfeer niet ten goede. Ik maak mij er niet populairder mee en ze weten wààr naartoe, naast de deur ! Ik maak ook lange dagen opstaan om 6 uur, om 6u 30 naar het station de trein van 6u 50 nemen naar Brussel Noord, daar overstappen naar die voor Brussel Leopoldswijk, dan nog 5 minuten te voet zodat ik op het werk ben om 7u'45 . De kinderen slapen nog als ik vertrek en ze blijven liggen tot wanneer Eric vertrekt naar het werk dan komt zijn moeder hen opvangen en zorgen dat ze naar school geraken. Gelukkig kan mijn echtgenoot zich onder de middag vrij maken en samen met de kinderen bij zijn ouders warm eten, zodat ik niet meer hoef te koken. Ik doe hetzelfde op 't werk. De kinderen krijgen daar alles wat ze nodig hebben, behalve opvoeding. En 's avonds ben ik tussen 17u en 18u thuis. Dan rest er nog net een beetje tijd om de kinderen hun huiswerk te bekijken en de lopende zaken te bespreken. Ik erger mij blauw dat schoonma geen discipline heeft en geen voorbeeld is voor hen, maar ik moet zwijgen ! Er is geen alternatief. Ik verdien het meeste van ons twee en wij hebben het nodig.
De kinderen volgden alle 3 muziekschool eerst notenleer daarna met een instrument erbij, nog later met muziekgeschiedenis erbij, ze hebben bijna geen vrije tijd meer, maar doen het graag. Het instrument wordt een piano, Christophe is de eerste en die mag kiezen . Eigenlijk had ik mij ook ingeschreven omdat Christophe niet alleen wilde gaan. Maar net dat jaar kon het niet meer dat we in dezelfde klas zaten en dus heb ik afgehaakt. Maar mijn lidgeld was al betaald en dus kwamen wij op het idee om Dominique dan maar in mijn plaats mee te sturen. Die was toen net oud genoeg maar toch heel jong. Zat al in het eerste leerjaar en kon heel vlug lezen en schrijven. want dat is een vereiste om te kunnen beginnen met muziekles. We huurden een 2de handse piano met aftrek van het huur geld bij aankoop van een nieuwe, ooit en als ze zouden verder doen. Christophe deed heel erg zijn best, Dominique heeft na zijn notenleer meer interesse voor dictie en toneel. Hij is welbespraakt en heeft lef. Hij kan prachtig voordragen en met veel gevoel en mime iets uitbeelden, dus schakelt hij over op dictie. De voorwaarde is dat hij zijn notenleer afmaakt dat doet hij. We kopen een nieuwe piano. Christophe gaat verder heeft 6 jaar notenleer en 5 jaar Piano en 3 jaar muziekgeschiedenis gedaan Ook Ann begint aan de opleiding muziek, de notenleer maakt ze af, maar de Pianoles doet ze niet zo graag en ze haakt af in het 4de jaar. Tja, het is eigenlijk best veel om te doen en je kunt het ene niet volgen zonder het andere. En daarbij nog naar de gewone school gaan en huiswerk maken...
Het heeft lang geduurd maar na de bevalling van mijn dochter sta ik voor een nieuwe uitdaging. Ik ga leren autorijden. Ik ben een self-made madam dus koop ik mij een boek. Ik studeer dat er de stukken afvliegen en ga naar het examencentrum in St.Niklaas voor het theoretisch examen. Het is nieuw voor me, ik zit in een grote kamer met wel 30 anderen. Vooraan staat een diascherm opgesteld en daarop verschijnen de foto's. Het is nieuw en dat met de zenuwen lapt het mij dat ik er niet in slaag. Maar niet getreurd , de volgende week opnieuw, ik heb immers 3 kansen. De tweedekeer is het nieuwe eraf en voila: ik ben geslaagd... Joepie ! Nu komt het erop aan om veel te oefenen met de auto, maar... het is een nieuwe auto ! Aiaiai Zo zelfverzekerd ben ik nu ook weer niet (het zou zonde zijn)en we besluiten een tweedehandse te kopen om te leren rijden. Ik ben niet bang en dat scheelt een stuk en ik zwier mij overal tussen... zegt mijne vent ! Terwijl hij soms zelf met een ei in zijn gat zit. hihihi Wij hebben een ver familielid die werkt in een rijschool en die vragen we om raad voor de manoeuvers, die komt persoonlijk een paar maal tonen hoe het moet. Na negen maand ben ik er klaar voor en gaan we weer examens doen. Weer spelen de zenuwen mij parten want het begint al goed... Ik geraak die helling niet op zonder achteruit te bollen. Nondenonde... Dat kunt ge nergens oefenen hé ! Maar daar vinden we iets op. Bij ons loopt de Dender en de Schelde in de buurt en langs de dijken loopt een helling om er op en af te gaan. Eigenlijk moogt ge daar niet op want er staat een verbodsteken, maar we gaan niet zover hé . Erop en eraf..., erop en eraf.... Voila we zijn klaar voor de tweede poging. Ook nu weer is de tweede keer,de goede keer; en ik heb mijn rijbewijs ! Oef ! Het heeft mij bloed en zweet gekost maar, nu zijn we klaar, nu kan ik met de kinderen overal heen, naar pretparken en naar school en zo.
Wanneer ik wakker wordt is het donker, ik lig opnieuw in mijn ziekenhuis kamer waar ik voordien binnen gekomen ben en waar mijn kleren in de kast hangen. Ik hoest en alles doet pijn, Ik lig aan een monitor en die begint een hels lawai te maken. Ik zie zakjes hangen in de half duistere kamer, ik ben alleen. Ik zie tot mijn grote verbazing dat mijn twee armen helemaal omwonden zijn met een stretch verband. Ik probeer na te denken: Wat heb ik voor gehad ? Waarom lig ik hier ? hoelang al ? De verpleegster komt op het lawaai af en ziet dat ik wakker ben. Hoe voelt ge u ? vraagt ze. Ik probeer te praten maar weer gaat het alarm af. Ik knik dan enkel maar . En dat gaat ook al niet makkelijk er komt een dikke slang uit mijn halsslagader en dat is moeilijk te bewegen zo. Ze zegt dat ze de dokter even gaat verwittigen dat ik wakker ben. Ze is nog maar pas de deur uit of weer gaat het alarm af. Dat komt omdat ik bij elke spiertrekking zoveel pijn heb dat ik mijn adem inhou en daarop werkt het alarm. Na een paar uur zijn ze het beu en besluiten mij naar intensieve zorgen te doen, dat is wel in dezelfde kliniek maar heeft een aparte ingang, dus moeten ze mij vervoeren met de ambulance, gewoon het hoekje om! Op intensieve lig ik in een klein vertrekje met een oud vrouwtje naast mij en kijk ik recht op de bewaking en de zaal met de andere patienten. Met een vervelend oranje licht boven mijn en alle andere bedden. dat dag en nacht brandt. Daar is het schering en inslag dat het alarm afgaat, Ze staan direct bij u.! Ik weet van geen uur of tijd meer, het bezoek mag maar 15 min binnen. De verplegers slaan soms een praatje met mij wanneer ze mij komen wassen en verzorgen, ik vrees dat er met de anderen niet veel meer te praten valt. Ik vraag hen waarom ik een stetch verband aan mijn armen heb, Dat wordt al duidelijker als ze het er af nemen om te wassen. Mijn beide armen zijn zwart, naar het paarse neigend, Hein, hoe kan dat ? hoe komt dat ? Wat heb ik gedaan ? Blijkt dat het komt omdat ze mijn aders niet meer vonden,om baxters te steken voor de operatie, door de te lage bloeddruk. Amaai, Ik was blijkbaar ver, zeer ver heen ! Na 2 dagen heeft die ene al in de mot dat ik niet slaap. Ik kan niet slapen met licht aan, maar waarschijnlijk speelt hier ook nog een andere factor. Ik ben nog niet ontladen van die "spannende" bevalling. Het is de derde dag dat ze mij een slaappil geven, en ik slaap als en roos en ik ben stout! In mijn droom moet ik die slang uit mijn hals getrokken hebben en dus wordt ik wakker van geprik. Ik probeer mij weg te trekken maar ik lig vast ! Waar begint en waar eindigt mijn droom ? Ze hebben mijn handen aan het bed gebonden en zijn bezig om de losgetrokken baxter langs mijn hand er terug in te steken en omdat ik mij in mijn slaap wegtrok hebben ze mij vastgebonden. Nu ik wakker ben zal het misschien beter gaan. De derde dag ook vraag ik wanneer ik naar mijn kleintje mag gaan ? En ze brengen mij een snelklaar (polaroid) foto van haar. die hangen ze boven mijn bed. Ze antwoordden mij: als je kan eten ! oh als het dat maar is, en ik vraag naar eten Ik krijg 2 sneetjes brood en ... ik heb genoeg na 1 beet ! Ai, dat valt tegen. ! Geeft niet, morgen 2 beetjes zeggen ze daar. Nu is er ondertussen iets gebeurd op het thuisfront waar ik natuurlijk geen weet van heb, maar later wel horen zeggen heb. Eric zei me dat ik van de ene op de andere dag plots veel beter was. Hij vertelde dat ze mijnheer pastoor op hoogte gesteld hadden en dat die een kaars had aangestoken in de kerk. Na 5 dagen intensieve mag ik terug naar de gewone afdeling; ik krijg nog wel bloed en glucose maar dat kan daar ook. En na 10 dagen ziekenhuis mag ik naar huis. met mijn kleine spruit! Dit verhaal heeft een happy-end maar ....het had anders kunnen aflopen !
51)De medische gezondheidsdienst van de savaanstraat (Gent)
Omdat ik nogal veel afwezig ben op mijn werk wegens allerlei kwaaltjes zet een of andere baas mij op disponibiliteit. Vanaf dan moet mij telkens ik ziek ben gaan presenteren in Gent op de gezondheidsdienst aldaar, en als ik niet kan, om een of andere reden dan moet ik bellen en sturen ze zelf iemand. Die beslist dan of de ziekte erg genoeg is en indien niet( volgens hen) dan moet ik de volgende dag weer gaan werken. Omdat ik tijdens mijn zwangerschap telkens te misselijk ben om trein op en trein af te gaan blijf ik dan nogal veel thuis. Op een keer moet ik weer op controle naar Gent, naar de Savaanstraat, de naam "gezondheidsdienst" niet waardig volgens mij ! De bewuste dokter was nooit gekamt en kwam mijn inziens recht uit een horrorfilm, hij was niet veel ouder dan ik maar had de ogen van een bloedhond. Ik ben op dat moment 5 maanden zwanger. Ik ben bang voor hem en dat ziet hij, hij vraagt mij op de tafel te gaan liggen en mijn broek uit te doen. Ik durf niet te weigeren, hij is tenslotte dokter. Dus ik doe wat hij vraagt hij trekt mijn benen van elkaar en kijkt naar... ja, naar mijn poezewoef zeker? dan zegt hij 't is goed, kleedt u maar aan en ge kunt morgen gaan werken. Wat hij wilde zien weet ik nog altijd niet ! En waarop hij zich basseerde om te zeggen dat ik in orde was ook niet. Ik barst in tranen uit omwille van de vernedering en uit onmacht ! Ik zeg hem dat ik het echt heel lastig heb om mijn werk naar behoren te doen, dat ik zware dossiers moet dragen en dat mijn buik daarbij in de weg zit. Dan draagt ge ze zo hé zegt hij en wijst met twee handen vooruit; Ja ! zeg ik kwaad en de lift bedienen met mijn neus zeker ? Hier heeft hij even niet van terug maar dan zegt hij : dan legt ge ze neer duwt opde knop en pakt ze weer op. Ik zeg dat er geen tafels of stoelen staan in de gangen. ! Die vuile gestapo !
Mijn zin om een dochter te hebben is dus nog niet helemaal verdwenen. En voel het in heel mijn wezen dit is anders. Ik ben veel minder misselijk, maar ja ik hou me gedeinsd, ik ben 32 jaar en ik heb van mijn dokter het bewuste briefje gekregen om thuis te kunnen blijven. Toch heb ik in de 7de maand een klein bloedinkje, en de maand daarop nog een, telkens moet ik naar het ziekenhuis voor een paar dagen. Een aantal dagen platte rust en het gaat weer over, op de echo's is te zien dat er een grote zwarte streep op de wand zit, de dokters denken dat de placenta gescheurd is en vandaar ook die bloedingen. Wanneer ik mij kwaad maak op de twee andere dan heb ik er van, zo ook die laatste keer in de 8ste maand, het kleintje is redelijk goed en ik vraag of ze niet gewoon mag geboren worden, ik lijk wel en abonnement te hebben op het ziekenhuis. Ook door nieuwsgierigheid gedreven naar wat die bloedingen veroorzaakt stemt de dokter toe. En ik blijf daar, ze steken het in gang met een pilletje. En deze keer zonder baxters hé, op mijn manier, het is mijn laatste keer en ik wil ervan "genieten". Ik mag redelijk vlug naar de verloskamer en het is weer week-end, De dienst is onderbemand De dokter komt even zien en zegt dat het nog niet voor direct is en verdwijnt weer naar zijn wachtkamer die vol patienten zit. De verpleegter gaat even iets halen op de gang. Wanneer ik met eric alleen ben voel ik nattigheid en ik voel iets glijden, ik zeg tegen Eric: Het komt, roep de verpleegster. zij komt net op tijd om ons Anneke op te vangen. Amai dat was een fluitje van een cent. Zo wil ik wel 10 kinderen krijgen; de kleine wordt weggebracht voor onderzoek door de kinderarts en de gynecoloog wordt op de hoogte gesteld. hij komt het scheurtje dichten en is weer naar zijn kabinet. Terwijl de verpleegster mij vraagt wat ik het liefste heb : mij eerst wassen en dan slapen of eerst wat slapen ? ik kies voor het eeste, mijn hoofd staat niet naar slapen nu. Ik ben niet moe, ik ben alleen maar gelukkig! Wij hebben een dochter! Ondertussen is Anneke al gewassen en gekleed en ik mag haar even vasthouden, 't is een schoontje zegt de kinderarts. Nu weten we nog altijd niet wat die bloedingen waren hé ! De placenta is er ook al uit en wanneer de verpleegster mij aan 't verzorgen is, ze heeft er een prop watte in gestopt, voel ik plots de drang om opnieuw te persen, ik zeg nog tegen de verpleegster er komt precies nog een, en zij zegt bah neen, dat zijn na-weeen, ik zeg dat dit mijn derde kind is en dat ik weet wat na-weeen zijn maar dit voelt anders. Zij drukt even op mijn buik en een zee van bloed spuit eruit. Ze loopt naar de telefoon om de dokter te verwittigen. ondertusssen duwt ze proppen in mijn vagina. De dokter komt aangesneld en zegt we gaan eens kijken he , Ze vliegen met ons door de gangen naar het operatiekwartier. Daar aan gekomen zit de anestesist met zijn handen in het haar omdat ik geen baxter heb(ik wou er geen) en hij zodoende nog moet beginnen prikken en er is haast bij. Ik glijdt stillaan weg, ik heb nog 8 bloeddruk. Ik voel wel nog prikken in mijn benen, in mijn armen maar heel erg flauw; Hier stopt het voor mij !
Eric zit in de wachtkamer wanneer plots de gynecoloog bij hem komt en vraagt of hij een hysterectomie mag toepassen, het is de baarmoeder die gescheurd is en er helpt niks meer aan. Ik krijg het niet dicht: zegt hij Willen jullie nog kinderen?: vraagt de man: nee dus, onze wens is vervuld, we hebben nu een meisje, laat ons hopen dat zij er nog kan van genieten. zegt Eric.
Meter was al een tijdje ziek toen ze toch nog plots kwam te overlijden 1 maand voor de geboorte van mijn dochter. Op 7maart 1988. Het was de verjaardag van pèt Jef, haar echtgenoot. Ze vonden haar 's morgens, overleden in haar slaap
Zoals ik al schreef was "tante" Ann (Anna Detobel) een van de weinige waarmee ik in contact was gebleven, Ze was ondertussen toch nog getrouwd geraakt en op uitnodiging van ons kwam ze haar echtgenoot eens voorstellen. Het was een fijne mens net als zij. Wat ik toen niet wist was dat ze reeds ziek was, ze had borstkanker en is er denk ik 1 jaar later aan overleden. Net op het moment dat ik naar de begrafenis ging wist ik: ik ben opnieuw zwanger, het kon nog maar een week of zo, zo zijn, maar ik wist het gewoon en ik beloofde "tante" Ann, dat als dit een meisje zou zijn ( waar ik ook toen al een voorgevoel van had) ik haar Ann zou noemen naar haar. Op haar begrafenis zag ik nog een bekende terug: 'tante' Marie, die was ik allang uit het oog verloren. We kwamen iets te laat in de kerk van Dworp en we gingen achteraan zitten en de mensen die voor ons zaten draaiden zich om: het was "tante"Marie en haar echtgenoot. Zij namen ons na de dienst mee naar huis. Waar we heel wat herinneringen opgehaald hebben samen met Paul en Alice "Anna's" broer en zus. Zo zorgde Anna er toch nog voor dat ik nog iemand terug vond.
En één jaar later kreeg ik nog een bericht dat ook Paul overleden was. En ong 6 jaar later ook Alice.
Christophe doet binnen 4 maanden zijn eerste comunie en we willen daarop voorbereid zijn dus gaan we uitzonderlijk naar de kerk op zondagmorgen, maar omdat de kinderen graag langer slapen gaan we naar de 11 uur mis in de grote kerk. in 't dorp. Wanneer we dan thuis komen is het al middag en moet ik nog koken. We hebben aan ons huis een kleine bovenverdieping en omdat Christophe zich altijd beklaagt dat hij niet kan doorslapen omdat Dominque hem wakker maakt besluiten we dat het misschien beter is om hen aparte kamers te geven. Tot hiertoe was de bovenverdieping gewoon afgesloten met een valse plafond. Dat moet dus open gemaakt worden waardoor het trapgat zichtbaar is. Omdat ze er nu al hun speel plaats hebben staat daar een voorlopige ladderen gaan ze er op onder toezicht. Zij zijn dus aan 't spelen boven terwijl ik in de keuken ben en plots horen we Christophe roepen op Dominique. Ik kom op het geroep af en zie Dominique nog net rechtstaan. hoe is die naar beneden gekomen ? We vragen het Christophe en die zegt dat ze met de auto's aan 't spelen waren en dat plots Dominique weg was nadat hij hem vroeg om een beetje op te schuiven. Dus die is naar beneden gevallen op zijn hoofd. Hoewel hij schijnbaar niks heeft en het zondag is vragen we er een dokter bij. Die van wacht onderzoekt hem en zegt : het is nog niks; maar observeer hem. We zijn er niet helemaal gerust in en vragen onze dokter om te komen kijken. die zegt: waarschijnlijk een lichte hersenschudding, houdt hem in het donker. Nog zijn we niet gerustgesteld, het kan niet dat een val van 3 meter niks is, dus bellen we de kinderarts die hen al van kleins af kent, die zegt na onderzoek : ik vindt niks maar ga er overmorgen mee naar het ziekenhuis om foto's te nemen. vandaag is er toch niemand en morgen is het een hoogdag dan werkt de dienst maar op halve kracht. Eindelijk iemand die de zaak serieus neemt. Dinsdag worden er foto's genomen en het blijkt dat hij naast de hersenschudding, niet alleen een schedelbreuk heeft maar ook een hersenbloeding. En hij moet bijgevolg in het ziekenhuis blijven, En er was niks aan !!!! 3 dokters en pas de laatste wil iets ondernemen! En wij waren verdachten nr. 1 . In het ziekenhuis mochten we ons verhaal tot in den treure toe herhalen ! wat er gebeurd was en hoe ! Geloofden ze ons niet ? Had Dominique toen gezegd dat wij hem mishandelden , we waren de pineut geweest. Hij is er een week lang moeten blijven ! Hij heeft later die week gezelschap gekregen van zijn broer in de ziekenhuiskamer, omdat die een kleine"geplande" ingreep moest ondergaan.
De kinderen worden grotendeels opgevangen door mijn schoonmoeder, Zij is er als ik 's morgens vertrek en ze is er nog wanneer ik thuis kom. Ik ben al vroeg de deur uit, om 6u30 neem ik de bus naar het station van Dendermonde en van daaruit de trein naar Brussel dan ben ik rond 8 uur op mijn werk. Eric werkt ondertussen aan de gemeente Zele in de groendienst, hij staat er, samen met nog 3 colega's, in voor het onderhoud van pleinen en plantsoenen. Hij vertrekt maar om 7u15, het is niet ver. Omdat ik 's middags kan middagmalen op het werk, blijven hij en de kinderen eten bij zijn moeder. Zo heeft iedereen warm gegeten en hoef ik niet nog te koken bij thuiskomst. Ik zou tevreden moeten zijn maar ik ben het niet. De kinderen worden er verwend en niet zo'n klein beetje en dat wreekt zich. Het ondermijnt mijn gezag want ze hebben maar naast de deur te lopen als er ruzie van komt. Nu ben ik best wel streng, maar ik was heel tevreden met mijn eigen opvoeding en zodoende wil ik het ook voor mijn kinderen. Ik besef dat schoonmama er niet veel kaas van gegeten heeft. De kinderen boeren en laten winden,(de oudste maakt er zelfs een sport van) zitten in hun neus te pulken en wanneer ze iets niet lusten wordt het gauw aan de kant van hun bord geschoven. Zo wil Christophe geen truitje aan want 'dat prikt' en hij moet dus zo geen truitje aan van bomma, maar van mij wel! Want op den duur prikt alles. Hij wil niet mee naar de winkel, hij wil niet dit en niet dat en ga zo maar door. Hij lust niks waar ajuin in verwerkt zit (hij kan niet tegen de geur van rauwe ajuin) en dat moet hij dus niet eten van bomma. Maar in welk gerecht zit nu geen ajuin ? Dominique heeft een andere hebbelijkheid; die wil zijn hemd zo plat in zijn broek dat er geen kreukje in zit en staat tot vervelens toe voor de spiegel te draaien en te keren. En hij wordt er zelf ambetant van omdat het niet lukt. Bomma wordt een dagje ouder, dat is het, en wil niet tegen het jonge volkje ingaan met alle gevolgen vandien voor mij. Dominique is een durfal, niet zoals zijn broer, die zal eerst doen en dan nadenken, terwijl Christophe veel meer inzicht heeft en niks doet of probeert wat hij niet veilig acht. Ik erger mij blauw dat schoonma geen discipline heeft en geen voorbeeld is voor hen, maar ik moet zwijgen ! Er is geen alternatief. Ik verdien het meeste van ons twee en wij hebben het nodig.
Toen Dominique op 3 jaar naar school ging kwam hij 's namiddags al met vuile woorden thuis "kakkescheet". Het is een woord dat wij nog nooit gehoord hadden. Hij vond het prachtig want hij zei niks anders meer, hoe wij ook reageerden; wij dus bij de juf om te vragen van waar dat woordje kwam. Ze zei ons dat het van het zoontje van een landbouwer was: Jan. "Die zegt ook niks anders." zegt ze. "Ik reageer er niet te veel op" Dominique was dus een imitator en dat zou hij zijn ganse jeugd blijven. wanneer hij iets hoorde of zag wou hij het ook doen. Hoe stom of gevaarlijk ook. Hij kwam steeds weer met matchboxautotjes naar huis die wij nog niet gezien hadden (ze hadden er zelf ook wel) als wij vroegen van waar die kwamen dan zei Christophe : van school ! Hadden ze iets op school wat ze thuis nog niet hadden, dan kwam Dominique er steevast mee naar huis. Ging Dominique bij kindjes spelen dat bracht hij wel eens een souveniertje mee. Niks was veilig voor hem.
Omdat ik enig kind was en wist hoe het voelde, wil ik er zelf meer, en liefst niet te veel leeftijdsverschil er tussen. Ik had graag 2 meisjes gehad, maar de oudste was nu een jongen, misschien de volgende ? Ik krijg jammer genoeg een miskraam op 3 maanden. Dus nu weer even wachten maar ook niet te lang want anders wordt het verschil te groot. 3 maanden later (na de miskraam)opnieuw zwanger! Nu is het goed, en weer ben ik misselijk de volle 8 maanden en half dat het duurt. Christophe is 2 jaar en 4 maanden, als op 27 november 1982 zijn broer ter wereld komt. Deze kerel is 52 cm groot en weegt 3.250 g. Dit is een heel ander karacter, zou toen al blijken. Is veel minder rustig, heeft zichzelf naar buiten gewerkt in anderhalf uur. Ik wou geen epidurale meer en dat was ook niet nodig, zo vlug ging het allemaal. We noemen hem "Dominique" zoals ik mezelf beloofd had, als pleister op de wonde dat het weer een jongen was. Daarmee kom ik ook mijn belofte aan Dominique Flabat na.
Op 3 augustus 1980, ik ben op dat moment 8 maanden zwanger, we wonen nog maar een goede 4 maanden in ons nieuwe huis sta ik op wanneer eric al vertrokken is naar zijn werk. En ik voel iets barsten en er komt een vloed van water van tussen mijn benen, het is helder en het ruikt niet, heel raar ! ik probeer het op te houden maar het lukt niet. Mijn schoonzus komt van bij haar moeder en ik vertel haar wat er aan de hand is. Ze zegt dat het mijn vruchtwater is dat breekt en dat ik naar de gynecoloog moet bellen. Ai en ik kan Eric niet meer bereiken. Ik bel naar mijn moeder want de dokter zegt dat ik direct binnen moet komen in het ziekenhuis. Pa zal mij komen halen en naar ginder doen en ondertussen zal iemand Eric proberen te bereiken. Ik neem wat spullen bij elkaar die al klaarstonden en met een handdoek tussen mijn benen zijn we weg. Pa rijdt potverdikke dwars door het rode licht ! ik hou mijn hart vast. Wanneer we in het ziekenhuis komen wordt ik direct aan de monitor gelegd en voila dat is het! Pa rijdt terug naar huis en mijn gemoed loopt over. Ik heb voor epidurale verdoving gekozen maar dat is nog niet aan de orde. Ik heb immers geen ontsluiting en ik voel niks, ik ben wel misselijk maar dat ben ik 8 maanden geweest dus... Net na de middag arriveert Eric, nu ben ik tenminste niet meer alleen. We wachten af, de gynecoloog zegt dat ze het in gang zullen steken met een pilletje want dat het kindje moet komen vermits het vruchtwater weg is. Het wordt een droge bevalling. Het word avond en nacht, slapen ken ik niet, ik heb barstende hoofdpijn maar krijg er geen medicatie voor en het gaat zo tergend langzaam vooruit. Het is warm, ik ben moe, het gezoem van die machine werkt op mijn zenuwen. Slapen gaat niet, ik mag het bed niet uit en doe niks anders dan overgeven. Ik vraag Eric of hij mijn moeder wil vragen om te komen, ik kon wel wat steun gebruiken, maar ze wil niet komen. De volgende middag wordt er besloten om de epidurale toe te dienen. Ik ben ondertussen al meer dan 24 u in de verloskamer, er komt geen schot in. Ik ben uitgeput, ik voel geen weeën, ik voel niks dat erop wijst dat ik moet persen, op een bepaald ogenblik zitten ze met 2 verpleegsters op mijn buik te duwen, En dan om 4u 15 is hij daar, nadat de dokter het welletjes vond en met behulp van de ijzers hem naar buiten getrokken heeft. na meer dan 2 dagen arbeid hebben we een zoon. Christophe. 3kg 150 en 51cm Omdat hij een beetje geel ziet (hij is immers prematuur) moet hij direct onder de lamp en ligt hij met een sonde in zijn armpje. Dat blijft zo de hele tijd dat ik in het ziekenhuis ben, wanneer ik naar huis mag moet hij nog blijven en mijn gemoed schiet vol, ik vind het een vreselijke gedachte: pas bevallen maar thuiskomen zonder kind en ik vraag of ik ook niet nog 1 dag kan blijven. En het mag ! Zo kunnen we toch nog samen naar huis. En hebben we de tijd om hulp voor mij te zoeken bij de verzorging van de kleine, want dat is nodig. Brrr! ik ben er bang voor ! om hem te laten vallen, om hem te baden, dat moet ik allemaal leren. Daartoe wordt een verpleegster aangesteld van Kind en Gezin. Die zal mij wegwijs maken de eerste dagen.
Onze "kleine puit" zoals wij hem noemden, omdat hij op zijn buikje slaapt en dan zijn beentjes optrekt tot onder zijn poep, "net een kikker die gaat wegspringen" is een rustig kind, slaapt veel, eet goed en veel en verandert zienderogen. Heeft maar 1 probleem: hij heeft het ontzettend moeilijk om grote boodschap te doen. Dan huilt hij hartverscheurend en dat zal zo zijn hele peuter en kleutertijd blijven. Het was Het gevecht van elke dag Nu was er eens zo'n dag dat er weer moest geboodschapt worden en het niet ging. Hij was toen een 8 à 9 maanden oud, en ik had hem verschoont, hij was moe en huilde op het kussen al toen ik hem opnam om hem in zijn bed te leggen voor een middagdutje. Omdat hij vreselijk tegenspartelde en ik bang was hem te laten vallen houdt ik hem over mijn schouder terwijl ik mij omdraai zie ik mijn schoonzus voor het venster staan en ik schrik. Ik ga dus naar de kamer en terwijl ik de kleine in zijn bed leg hoor ik stemmen op de gang die roepen en tieren en haastig dichterbij komen De bewuste schoonzus met in haar kielzog mijn schoonouders stormen de kamer binnen !: "-Gij zijt een franke beest !!" roept ze wijzend naar mij ? En mijn schoonmoeder, buigt zich voorover om direct naar de kleine te kijken. Ik vraag wat er aan de hand is ? Ochotte dat manneke ! zegt ze. Ge hebt hem bijna met zijn hoofd tegen de deur geslagen en waarom huilde hij zo ? hebt ge hem soms geslagen ? Ik zeg watte ? "Ik heb niks! hij huilde omdat hij moe was en omdat hij niet kon afgaan, ja want kijk, hij lacht al nu ! En zeg eens waar moeit gij u mee ? Maak nu dat ge alle drie uit mijn kot zijt !" roep ik kwaad. Ik ben direct beginnen wenen ! Diezelfde week ben ik een gordijn gaan kopen zodat in t vervolg binnenkijken niet meer mogelijk zou zijn. DAT is nu het gemak van schoonouders naast de deur !
Ondertussen gaat het op de werkvloer iets minder, ze spelen er met mijn voeten en ik durf niks terug doen of zeggen. Ik hos van hier naar ginder en als ik dan vrij ben dan mag ik lezen. Bij mijnheer De leeuw was het goed maar er gaan geruchten dat de dienst ophoudt te bestaan en dat bovendien het ganse verdiep gaat verhuizen naar een ander gebouw aan de overkant van de straat. Ondertussen gaan ze alle franstalige collega's weg werken want de hoofdzetel komt in Wallonie te liggen meer bepaald in Verviers. Een kaakslag voor de meesten onder hen want ze zijn voor bijna de helft afkomstig uit Brussel of zijn er komen wonen, nog eens een kwart wonen in het Brabantse. Zij die blijven moeten mee naar Verviers anders zit er niks anders op dan ander werk te zoeken. En ik ben een geval apart, ze willen mij kwijt, dat is duidelijk, maar ik ben Nederlandstalig en bovendien ben ik benoemd. Ze raken niet zo makkelijk van mij af. Ze steken mij dan maar in een bureau met allemaal mannen, die erom bekend staan dat ze vrouwenhaters zijn. Een poging om hogerop te raken mislukt omdat ik bij het examen dictee zo gestresseerd ben dat ik niet kan volgen met schrijven. En ze houden totaal geen rekening met mij. Wanneer ik in verwachting ben van de 1ste komt er iemand zo hard op mijn bureau slaan met zijn vuist dat ik opspring van 't verschieten om dan met een poeslief stemmetje te vragen: Hoewist mee ha houes ? (Hoe gaat het met uw huis) we zijn nog aan 't bouwen. Ik moet 2 keer met de koffie op ronde gaan, een keer om 8u30 en een keer om 13u30. Een koffie kost zoals ik al zei eerst 3 frank en later 5 fr. Ik wist wie mjn klanten waren en als ze al eens weg waren dan schonk ik hen toch in al moest ik het dan zelf betalen en later van hen krijgen. Er waren er die zich heel duidelijk profileerden als zijnde beter dan ik. In de namiddag kon men ook frisdrank krijgen : spa , cola , limonade. Ze mochten dan aan mij geld meegeven zodat ik het tegelijk met de koffie kon halen, maar er waren er een paar die er graag mee speelden en dan kwamen ze een half uur later af: Marleen Haal mij eens een cola ? En marleen kon weer lopen.
Ergens in 1978 gaat mjn tante M-L op kontrole bij de dokter wegens een bolletje in haar borst en na een gesprek met Ma ontdekt die dat ze reeds lang hetzelfde heeft maar ja, klagen staat niet in haar woordenboek en dus denkt ze er niet aan tot nu dus mijn tante naar het ziekenhuis moet. En ze gaat mee. Bij tante blijkt het onschuldig te zijn maar wordt het verwijderd. Bij Ma daarentegen die moet binnen enkele weken in het ziekenhuis opgenomen worden voor autopsie. Blijkt dat het kanker is en de borst wordt weggenomen samen met een deel van de lymfeklieren onder de oksel. bestraling hoeft niet en chemo ook niet. Ik heb dan zoiets van: laat ik nu aan kinderen beginnen anders ziet zij ze misschien niet meer. Dat was voor mij het startsein ! Niet langer uitstellen maar doen ! Ma herstelt en ze is er nu 78, nog heel kwik voor haar leeftijd (beter dan ik eigenlijk)
Toen we bijna 3 jaar in het appartementsblok woonden werd het tijd om te beslissen: gaan we voor nog 3 jaar of zoeken we iets anders? We woonden hier graag maar hadden stilaan onze buik vol van onhebbelijke geburen. En we wilden verder met ons leven, kinderen en ja direct in t meervoud, ik was zelf enig kind en wist hoe het voelde en een tuintje. Er werd toen net een pand te koop aangeboden per opbod, niet ver van Eric's thuis en we waagdden onze kans . We hadden het niet maar kwamen op een idee: vermits Eric toch het laatste stuk (met het ouderlijk huis) zou erven later konden we misschien nu al bouwen voor later. Zo gezegd zo gedaan, en we brachten de nodige formaliteiten in orde. De grond was 100 meter lang op 20 meter breed. Omdat de rooilijn midden in de voorste plaats loopt willen we alles neergooien en te midden van het terrein iets villa-achtig neer zetten. Alles beneden gemakkelijk voor mij, geen trappen. Doch dat mag niet, we moet aansluiten met het huis ernaast en naar boven. Dat is dan goed dus de plans worden getekend, Maar er is nog een moeilijkheid, mijn schoonouders wonen daar nog en zij moesten er blijven wonen zolang ze leefden. Als het huis af zou zijn moesten ze wel opnieuw met ons er intrekken. Dat was geen probleem omdat we aan de architect gevraagd hadden om voor hen apart, het hoogst nodige zouden voorzien. 3 kamers was genoeg, 1 om te slapen, 1 om te leven en 1 keuken en wasplaats met apart toilet, wat moet een oude mens nog meer hebben ? De plans worden dus aangepast aan hun noden, maar dan komt de kat op de koord, geen van de andere kinderen kon of wou die 2 in huis nemen al was het maar tijdelijk voor 5 of 6 maanden tot het huis klaar was. En zelf wilden ze eigenlijk ook niet weg. en een woonwagen huren voor hen konden wij financieel ook niet aan. Zelf bezitten ze niks, enkel een klein pensioentje, daar konden ze het ook niet van doen. dus... De oorspronkelijke nieuwbouw plans worden opgeborgen. Ondertussen dringt de tijd voor het appartement. Dan kom ik op de proppen met de oplossing, een halve nieuwbouw aan het achterhuis aanbouwen. Zo omzeilen we dat we in de hoogte moeten, en kunnen we alles beneden laten. En de oudjes blijven gewoon (zoals ze willen) waar ze zijn. in hun bouwvallig krot ! "dat wel een deel van het onze is" Intussen schuift de tijd voorbij, maar eens we bezig zijn kunnen we uitsel van verhuis vragen en telkens met 2 of drie maand de huur verlengen naar gelang de vorderingen. We beginnen in augustus 1979 en het is pas is maart dat we verhuizen, het is nog niet af maar we willen van die huur af. Ondertussen ben ik zwanger van ons eerste, het is voor september dus tegen die tijd zitten we dan wel al goed. Schoonmama kan dan oppas spelen, dat heeft ze voor de anderen ook gedaan. Ze moet bijna niet eens de deur uit. Ze wordt wel een dagje ouder maar is nog goed te been. We zorgen er wel voor dat we strikt gescheiden leefruimtes hebben, enkel wanneer we op de koer zijn kunnen we elkaar zien ... Ze heeft er dan al 3 onder haar hoede, eentje van elke dochter, 2 meisjes en 1 jongen. Haar opvoedkundige waarden zijn niet de mjne maar ja, we hebben geen keuze op dat moment.
Ons appartement is eigendom van 2 bevriende koppels, een uit Puurs en andere uit St Amands. We zien ze nooit, maar betalen hen via de bank. Nu komt er op een dag een rekening voor nog bijkomende kosten, en wij vinden dat we toch al heel veel betalen en dat dit even kan wachten. bovendien is Eric net geopereerd aan zijn teen en kan moeilijk uit de voeten. Na een paar weken krijgen we een aangetekend schrijven en dat op allerminst vriendelijke toon. Dus besluit ik om even een woordje terug te schrijven, ik had al een schrijfmachine, omdat ik moeilijk kan schrijven met de hand. maar ik had geen deftig papier. Dus neem ik een paar vellen mee van 't werk. Dat doen er wel meer. Dus ik schrijf de brief , post hem en drie dagen later staan ze allebei voor de deur ! tot onze grote verbazing. Waar hebben we dàt aan te danken ? Ze beginnen ons uit te vragen en waarom ik officieel papier van de staat gebruik ?!!!! Hein ?!! officieel papier ???? Van de staat ?!!! Ik haal het mapje met de bladen boven en leg uit vanwaar het komt. Ja, zeggen ze kijk maar eens naar het watermerk; en er staat inderdaad "Eendracht maakt macht". Oei, nu begrijpen we het !! waarom ze plots wel konden komen! Ze kunnen er nu wel mee lachen natuurlijk en ik heb het mapje zorgvuldig opgeborgen tot ik het weeer mee kon nemen naar 't werk.
Net nadat we getrouwd waren maakten we deel uit van een groepje van 7 koppels waaronder ook mijn ouders behoorden en we spraken af met de ganse groep om dan bij elk van ons allemaal samen te komen bij de koffie met taart en avondeten toe. Dat duurde dan tot in de kleine uurtjes omdat we altijd veel plezier maakten. We tapten moppen en vertelden verhalen en we hadden altijd veel plezier. Toen het onze beurt was om de groep te ontvangen was het net kerstmis, en dus dubbel zo gezellig als anders, bij onze eerste kertboom. Het ging er soms luidruchtig aan toe en we kregen problemen met de buren. Naast ons woonde een oude zeurkous en daarnaast nog een, die hadden min of meer altijd commentaar. Of er was teveel lawaai van muziek of teveel mensen. Ze wisselden elkaar af om te klagen. Over het algemeen woonde ik er graag, ik was er dicht bij de winkelstraat en dicht bij het station. Voor mij alvast heel makkelijk, ook al omdat ik toen nog niet met de wagen reed en Eric tot 5x toe aan zijn teen werd geopereerd (ingegroeide nagel) en hij niet kon buiten komen de eerste weken.
Ons appartement was gelegen op een hoek, we konden naar 2 straten kijken. En toch was dat niet genoeg om te zien hoe onze auto gepikt werd. Het was onze eerste auto, een lichtblauw ford escortje, We waren er de avond voordien mee naar huis gereden waar we oudjaar gevierd hadden en ze verwachtten ons opnieuw in Zele rond 10u30 om met de familie nieuwjaar te gaan wensen. We maken ons klaar en Eric zegt dat hij alvast de auto gaat starten om op tijd te kunnen vertrekken. Binnen de kortste keren is hij terug boven; zeg zegt hij: waar heb ik die auto vannacht gezet ? Ik bekijk hem eens scheef en vraag of de wijn van vannacht nog in zijn hoofd zit. Ik ga naar het venster en zeg ha daar hé, maar...daar staat hij niet ! er staat iemand anders op onze plaats. Waw, dat doet vies zeg. ! En wij hebben niks gehoord, niemand eigenlijk in gans de blok die bij navraag iets gezien of gehoord heeft. Waren allemaal zat zeker ? De laatsten die thuis gekomen waren om 3 uur in de morgen ook niet. Nou ja, en wat nu ? De politie dan maar gebeld om vaststellingen te doen en te beginnen zoeken. Er waren nog al vandalenstreken gebeurd op onze parking, we waren dus de enige slachtoffers niet. Zo was er eens iemand die zijn auto van zijn 4 banden ontdaan was en die stond dan maar op 4 bakstenen. En ook toen heeft niemand iets gezien of gehoord. Na een week kwam hij boven water of liever boven veld, ergens in een zijstraatje in St Gillis Dendermonde rechtover de Delhaize, daar werd hij gevonden met een lege benzinetank en alle draden los getrokken. Maar we waren al blij dat we ons karretje terug hadden. Van de dieven nooit nog iets gehoord en van de politie evenmin.
Als je moe bent als je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt... Denk dan even terug aan de mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je tegen iedereen vriendelijk was...
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kunt kijken, donker blijft zonder een teken van licht. als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid. Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd en geluk verwenen is. Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering ik vraag het je, de mooie dagen; de dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel,
Want als je ze vergeet, komen ze nooit meer terug. Neem jezelf opnieuw in handen. Vergeet de mooie dagen niet...
Voor elkeen wiens huis werd afgebroken Tot stof en as werd neergehaald een sprankje hoop opnieuw ontloken 't was weer de mens die heeft gefaald
Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt En langzaam sterft, elke dag, iets meer Een vleugje moed, voor een nieuw begin De weg terug, hard zonder verweer
Voor elkeen die geweld moet incasseren En de wonden niet meer kan helen Een dosis hoop, de tijd zal leren Je bent niet alleen tussen zovelen
Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt En eigenlijk geen uitweg ziet Een portie vreugde, goedbedoeld Als pleister op klein of groot verdriet.
Als ik er morgen niet meer ben
Als ik er morgen niet meer ben, herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ? Als ik er morgen niet meer zou zijn, zou je dan verdriet hebben en pijn ? Hoe zou je verder door 't leven gaan ? als je geen grond vindt om op te staan. Ik hield van jou, dat blijft bestaan, en zal in je wezen als een traan. Herinneringen komen angst omklemt je in je dromen. Maar je houdt nog van mij, de liefde voor mij blijft je altijd bij. Door je tranen heen roep je mijn naam, en vraagt waarom ik heen ben gegaan. Het verdriet is voor jou nu nog groot , en je denkt zeker: was ik ook maar dood. neen liefste, zo mag je niet denken, het leven heeft je vast nog wat moois schenken. Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest, Bedankt voor die fijne tijd met jou, Lieveling, van jou hield ik het meest.
Wie dagelijks vlijtig is als een bij, kracht heeft als een stier, werkt gelijk een paard, die moet eens naar de dierenarts gaan. Het zou kunnen dat hij een Ezel is !
Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , wel hier heb je de tekst even:
O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren. onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren; wees ons doel in arbeid en in strijd. Bloei, o land in eendracht niet te breken; wees immer uzelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken; Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. (2x) Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
Depressies overwin je niet met een pil. Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.
1 - Durf boosheid en verdriet te uiten. 2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen; 3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden; 4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe; 5 - Wees minder met geld bezig; 6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden; 7 - Leer foert zeggen; 8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken; 9 - Lachen is gezond; 10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven. Verlies hoort bij het leven.
Om de mensen eens een voorbeeld te geven:
Doof of Blind, aan U de keuze:
Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel. De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen. De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem. In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen. Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse. De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet. Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven. De man liep verstoord weg. Drie, vier keer werd hij weggehoond. Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette. De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan. Heel die tijd had hij met niemand enig contact. Dat is het verschil tussen een dove en een blinde. En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.
Wie de dag pukt als een bloem, oogst het boeket van zijn leven... en wij willen jou met veel liefde deze bloemen geven...
We wensen je een levensjaar vol kleur waarin je tijd kan vinden om stil te staan bij de goede dingen van het leven, waarin het klimmen van de jaren je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt, waarin herinneringen de kiemen vormen van nieuwe dromen... _______________________
aan iemand in het bijzonder
Ik vraag me af vandaag wat jij morgen zal doen. Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu, maar in de toekomst zal jij mij de hand reiken. Misschien denk je dan aan de dag dat ik dit schreef en ik zal misschien denken aan de dag dat jij dit leest. Nog één ding wil ik je zeggen Wees een bloem die ontluikt als er mensen zijn die om je geven. En wees een oester die zich sluit als je alleen bent en niet omgeven. Luister dan naar de stilte. Hoor wat ze je te zeggen heeft Misschien ontdek je dan het hoe en waarom je leeft.
Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
Ons gezin compleet bij de doop van Ann Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar
A rose is a rose every day, every night You too are the same, exept different in my sight You are like a rose, such a beautyful creation But a rose in disguise meant to blume for every nation So show you beauty, for I know what you are You are a rose in disguise, and very very wise
De inkomhall met de muurschildering
Zonnewijzer aan de binnenzijde
het terras van fraiteur
Feestzaal van fraiteur
Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd Jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk De kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein Zoals de zon schijnt na de regen Zo zal het zijn En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan Wat stof is zal tot stof vergaan En elke storm komt weer tot rust daar Zo zal het gaan En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou mee gaan jouw taak op aarde is voldaan Zoals je was in alle liefde Zo zal je gaan
Mijn naam Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit. Hij gaat verloren als droevig klotsen van golven tegen verre rotsen als in het woud een dof geluid.
Hij laat een spoor na, bleek en vaal hier op je albumblad, wat lijnen Waarvan de inhoud zal verdwijnen, Een grafschrift in een vreemde taal.
Mijn naam? Hij zal vergeten zijn In nieuwe stormen van je leven En zo zal hij geen tere schijn Aan jou herinneringen geven.
Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit En zeg, als je verdriet voelt knagen: Er is een hart dat mij omsluit, Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.
