Foto
Hier ben ik  5 maand
(Wat je niet ziet is,  
dat er iemand achter
mij zit die mij
rechthoudt )
Foto

Ik met Papa en Mama

Inhoud blog
  • Lourdes met ons gezin
  • liedjes van toen probeersels
  • Ongemanierd !
  • 54) De muziekschool
  • 52) Autorijles
  • 53) Na de bevalling van mijn dochter
  • 51)De medische gezondheidsdienst van de savaanstraat (Gent)
  • 50) Hoera ! een dochter
  • 49) De begrafenis vanTante Ann
  • 48) Dominique valt uit het trapgat
  • 47) Bomma ?
  • 46)De eerste schooldag van Dominique
  • 45) Onze Tweede zoon
  • 44) De geboorte van ons 1ste kind: Christophe
  • 41) Ik voel mij een voetveeg op het werk
  • 40) Mama heeft borstkanker
  • 39) De bouwplannen
  • 38) De eigenaars van ons appartement
  • 37) De zeurkous van het appartement
  • 36) Oude jaar 1976 -1977 auto gepikt
  • 35) Ons eerste nestje
  • 34) Wij gaan trouwen
  • 33) Will Tura
  • 32) De eerste reis samen
  • 31) 19 de verjaardag
  • 30) Theo Bozek en Linda Bonnarens
  • 28) Het bushokje aan de Kerk
  • 27bis) Mijn nieuwe werkplaats
  • 27) Ik bouw verder aan mijn weg
  • Mijn Papa
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    5 jaar 
    met beer op schoenen
    Foto

    Op de scooter van Tante Marie-Louise

    Over mijzelf
    Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
    Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
    Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
    Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik : "ma vie" en ook over mijn leven in 't algemeen.
    Foto
    Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel

     

    Foto
    Foto

    Op  trouw van Astrid,
    pet Jef kijkt ontroerd toe

     
    Spiegelbeeld, vertel eens even.
    ben ik echt zo oud als jij ?
    Waarom gaan toch al die jaren,
    als je jong bent, zo vlug voorbij ?
    'k Ben nog niet oud en versleten,
    k zou het graag eens overdoen.
    En mijn leven zou, zeker weten,
    er heel anders uitzien zien als toen !
    Foto
    Tante francine met Argiro
    Nadine en ikke
    Foto

    Peter Jef  en Meter Adrienne

    Foto
    Foto
    Meter Mathilde en Peter Arthur
    Foto
    Foto

    Bij het eerste bezoek aan mij.
    Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan

    Foto
    Lionel, Dominique
    Ik  en Danny Lenseclaes
    Foto
    Ik en Papa genieten
    van een  smoutebol
    Foto
    ikke bij will tura  in  1964
    Foto
    Foto

    Foto de Home Fraiteur NU

    Foto
    Ik met Geatana Talluto
    mijn laatste jaar "1968"
    Foto

    Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering

    Foto
    Ik met tante Josee en
    Josee Delavande
    Foto
    Ik met mijn Pa in 1968
    Foto
    Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens  op het podium van de Fancy-fair
    Foto
    Foto

                 25 juni 1976 
    Een dag om nooit meer te vergeten

    Foto
    Mijn droomprins staat
    voor de deur
    Foto
    Er zijn geen rozen  zonder doornen
    En geen liefde zonder pijn.
    Foto

    In deine augen steht so vieles was mir sagt,
    Du fuhlst genau so wie ich.
    Du bist das mädchen, das zu mir gehört,
    ich lebe nur noch fur dich.

    Foto
    Eric met zijn moeder
    Foto
    Moeder aan de arm van erics vader.
    Foto
    Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
    Foto
    Peter Pierre en  Erics jongste zus Lisette
    Foto
    Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
    Foto
    Aan de kerk met meter Adrienne
    Opzij  mijn vriendin Linda Bonnarens
    Foto
    In de open auto aan de kerk 
    Ma Vie
    Het leven als gehandicapte


    Snikylou heet u welkom


    17-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. 17bis)Tante Ann en mijn 1ste oorappparaat

    "Tante"  Ann  (Anna Detobel)
    Als er iemand was waarmee ik nog lang contact zou houden was het Tante Ann (Anna Detobel)
    Tante Ann kwam in de instelling toen ik ongeveer 12 was.
    Eindelijk nog eens iemand die nederlands praatte, maar eigenlijk maaakte dat niet zoveel meer uit voor mij want frans was de voertaal van het internaat.
    Eerst als stagaire, daarna definitief.
    Ze was van Vlaams Brabant  (Dworp)  en was ongehuwd.

    het eerste oorapparaat

    Het was al langer bekend dat ik slecht hoorde, maar  men wou toch eens testen of  er ik baat zou bij hebben mocht ik een oorappareil dragen, eigenljk zou ik er twee nodig hebben maar men wilde proberen met 1.
    Men had allerhande testen gedaan, met toeters en bellen, en ja het was een feit, de wereld mocht vergaan,  Marleen bougeerde niet.
    Ik kreeg zo'n ijzeren bakje (net een scheerapparaat) mee met aan een draadje van ongeveer 1 meter een oorstukje.
    Het was de bedoeling dat ik het bakje in de zak van mijn schort zou steken maar ik liep er constant mee in mijn handen, (ik was net een repporter) alleen  zo had het nog een zeker nut, in mijn zakken hoorde ik alleen zbzzzzzzzzzz   zzzzzbzzzz ! En dat was zo zenuwslopend dat  geschuur tegen mijn kleding dat ik nog minder hoorde.  Ik werd er gek van  !
    Ik heb altijd gezegd het is niet een kwestie van niet horen,  maar een kwestie van verstaan.
    M.a.w. als ik mij omdraai en je spreekt hoor ik je wel iets zeggen maar ik hoor niet wàt je zegt.
    Het dringt als het ware niet door.
    Natuurlijk is ook de frequentie belangrijk  fluisteren en zo, of gewoon maar de vogels die fluiten hoor ik niet zonder apparaat.
    Maar nu terug naar toen ! 
    We speelden spion met mijn apparaat, net als in de films wanneer ze door microfoons  praatten, en ik was altijd James Bond,  die had ook altijd de laatste snufjes.
    Ik heb op een dag thuis het apparaat in het toilet laten vallen en het was over en out!
    Oeps !!

    17-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.17) Sinterklaas
    Op de vooravond van 6 december werden wij verzameld in een van de slaapzalen en wachtten we op de komst van Piet die dan steevast op de ramen bonkte en toen we wilden kijken was er niks.Dan poogden de "tantes" ons bang te maken : wat is dat ! en stt  stil blijven zitten hé ! ik ga eens kijken.
     Daarna kwam er een witte handschoen door het venster dat we net geopend hadden om te kijken "en niet goed dicht gedaan hadden" en gooide een handvol nicnacs door de kamer.

    Om de zenuwen een beetje te kalmeren begonnen wij te zingen:
     Oh grand Saint Nicolas patron des écoliers
    Apportez moi du sucre dans mon petit panier
    Je serai toujours sage comme un petit mouton
    Je dirai ma prière pour avoir des bonbons
    Venez, venez Saint Nicolas x2
    Venez .. venez .. 
    Venez ..  Saint Nicolas tralala!


    Op de dag zelf kwam de sint in vol ornaat  met piet door de deur en mochten we een voor een bij hem komen.  We zaten dan in de grote living en daar stond een troon (oude zetel)  en werd onze naam afgeroepen daarop moesten bij hem komen en dan kregen wij een pakje, dat maar een voorproefje was van wat de sint thuis zou brengen want dààr woonde de echte Sinterklaas.
    Voor mij echter was er iets raars, wij vierden thuis Sint Maarten ipv Sinterklaas en dus had ik altijd al iets voor de anderen.want die wordt gevierd op 11 november.

    Er werd bij ons aan cultuur gedaan !
    Het was stillaan traditie,  met Oudejaar thuis, met Kerstmis met het home naar de cinema.
    We gingen dan naar de namiddagvoorstelling in het centrum van Brussel .
    Het waren niet altijd mooie films, maar dat kon de pret niet drukken.
    Zo hebben we Mary Poppins gezien en 100 000 mijlen onder zee.
    Eenmaal zijn we naar de opvoering van de operette Hans en Grietje geweest in de koninklijke Muntschouwburg.

    We moesten ook naar de kerk gaan op zondag, naar de 10 uur mis
    Eerst gingen we erheen met Pol in zijn camionette.
    Naar de kerk van Karreveld dat was zo'n 10 minuten rijden van bij ons.
    Eigenlijk ging ik niet graag naar de mis, we moesten dan stilzitten en op tijd van 1 half uur tot 3 keer toe de stoelen veranderen eerst op de knieen , dan weer zitten voor 10 minuten!  voor ons was dat een marteling, er verliep altijd 3 minuten eer we weer goed en wel zaten zoals het moest.
    En het veranderen ging gepaard met veel kabaal doordat we telkens verstrikt raakten in elkaars stoelpoten. Er is ook zo weinig plaats hé.
    En zo hadden we steeds beziens in de kerk want al was het niet onze bedoeling aandacht trokken we wel.
    Later gingen zij die konden stappen te voet en kwam de rest met Pol.

    17-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    18-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.18) Oma langs moeders zijde :métje Tille
    Ik ga het nu eens hebben over mijn andere grootmoeder.
    De moeder van mijn moeder was métje Tille. 
    Het was een klein vrouwtje die steeds op alles en overal haar kommentaar  klaar had.
    Wat ik ook droeg; het was altijd te kort, te lang, te smal, te wijd, te veel kleur, te weinig ... enz..
    Hetzelfde met mijn haar : te plat, te lang, te kort , niet gekamt  ... enz.
    Ik noemde haar daarom wel eens gekscherend : métje zaag !
    Ik ging er niet zo veel heen maar als ik er was, dan bakte ze biefstuk.  of  lever.
    Dat kon niemand beter dan zij, met heerlijke vleesjus Mmmmmmmm!
    Ze had zoals ik al zei op alles kommentaar,  als we buiten zaten in dat piepkleine verandatje van haar dan mocht ik niks zeggen of ze deed teken van stttt. de buurvrouw !
    Als we op straat liepen dan liep zij op de toppen van tenen mij constant in het oog houdend, of ik toch niks zou mispeuteren of verkeerd zou zeggen of zo, zodat zij niet in afronten zou vallen met mij;
    Soms bleef ik er ook eens slapen, bij haar in bed, en dan baden we samen de rozenkrans.
    Ik hield van haar,  maar op een andere manier dan van mét Adrienne.
    Het was alsof er een zekere rivaliteit was tussen die twee.
    Zou kunnen, want je moet niet vergeten dat haar metekind : Marleen 1, overleden was en zij nooit geen herkansing kreeg, want Papa  wou maar 1 kind.

    18-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.18 bis Kerstmis in de home

    Naast Sinterkaas kwam ook nog de kerstman,  die bracht niks maar kwam met de gezelligheid onder de kerstboom mee.
    Kerstmis vierden we in de home, Nieuwjaar thuis.
    We versierden de living (feestzaal) met slingers en lampions en op de avond zelf zongen we:
    Petit Papa Noël  Dat klonk altijd zo weemoedig :

    Petit Papa Noël
    Quand tu descendras du ciel
    Avec des jouets par milliers
    N'oublie pas mon petit soulier

    Mais, avant de partir,
    Il faudra bien te couvrir
    Dehors tu vas avoir si froid
    C'est un peu à cause de moi

    Il me tarde tant que le jour se lève
    Pour voir si tu m'as apporté
    Tous les beaux joujoux que je vois en rêve
    Et que je t'ai commandés

    18-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.19) Mejuffrouw De Decker
    Mademoiselle De Decker was de administratieve en financiele  motor binnen de foyer.
    Zij was het die de uitbetalingen deed van leveranciers en personeel.
    Ze was een eerder kleine vrouw van rond de 40 met spierwit haar en een gouden brilletje, dat haar iets intellectueels gaf, ze zat in een burelencomplex dat zich bevond in een van de homes met een aparte ingang.  En ze sprak vlaams.   Af en toe moest er iemand eens iets gaan afgeven.
    Ook als we vragen hadden in verbend met thuis konden we bij haar terecht en voor fraiteur was ik de courrier van dienst.
      Ik diende daartoe een groot grasplein over te steken om er recht op recht te komen.
    Op dat grasplein liepen altijd 2 kleine hondjes, a la yorkshire van een of andere tante ? nu waren die hondjes niet mijn beste maatjes omdat die zo tegen je aan sprongen en blaften dus zette ik het op een lopen "wat ik beter niet gedaan had natuurlijk" en daarop beet het ene hondje mij in mijn enkel.  mijn sok kapot en mijn enkel ook natuurlijk.
    Al wenend kwam ik binnen bij mademoiselle De Decker die direct de home belde. 
    Er kwam iemand mijn wondje verzorgen voor ik terug ging.
    Later wilde ik niet meer gaan of ik maakte een grote boog rond het grasplein.

    Claudine de coiffeur

    Eens per maand kwam Claudine de coiffeur, zij was de dochter van Leon de tuinman.
    Dat was een blond meisje van een jaar of twintig. 
    Die had altijd veel werk met ons.
    De meesten hadden immers moeite met stilzitten
    Ik zag haar niet graag komen want ik was nogal gesteld op mijn lange haar en telkens het weer een beetje fatsoenlijk in mijn hals was gegroeid kwam zij het weer millimeteren.
    Nu had ik vroeger haar tot aan mijn poep maar dat had af gemoeten omdat ik op internaat ging en het onmogelijk zelf kon kammen en de tantes hadden daar geen tijd voor.
    Net voor mijn comunie werd er gevraagd om mijn haar niet meer af te snijden  en toen ik het de eerste keer tegen haar zei, geloofde ze mij niet en knipte het toch.   Kwaad dat ik was !

    19-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.19bis) De lange tong van Rita
    Later zijn daar nog enkele kinderen bij gekomen man andere homes :
    Armand Ricour, Augusta Vander weerden  ,  Rita (DeSmet ?) en Chantal Quisquater   zijn de namen die ik mij nog herinner. 
    Aan Rita  is een verhaaltje verbonden   dat ik jullie niet wil  onthouden.
    Rita was een eerste klas  kletskous en kon de hele dag babbelen in de klas,  tot grote ergernis van Tanste  Josee, onze lerares.
    Op een zomerse dag was Rita weer aan 't tateren  en Tante Josee sprak de historische woorden:
    " Rita, ik wou dat er eens bij in je mond vloog en in je tong  stak zodat je toch eens zo zwijgen en niet steeds de lessen stoort".
    Het week-end verliep en de maandagmorgen  geen Rita te zien .
    Ze was afwezig maar omdat ze van een andere home kwam dan wij wisten we niet direct waar ze was en of ze ziek was. 
    Na de middag kwam Tante Jsee de klas binnen al lachend  en zei:  weten jullie wat er met Rita gebeurd is ?    Nee  dus,   wel zei Tante Josee: "Rita zat te zingen op de venster bank en er "Is" een bij in haar mond gevlogen  en heeft haar gestoken."    Ja zeg,  wat een toeval  !
    Echt waar !   Aan dat verhaal hebben we nog dikwijls terug gedacht later.
    En wanneer ik Tante Josee eens ontmoet dan lachen we er nog om  !
    Ik weet niet wat er van haar geworden is,   misschien zit ze wel op sennet,  wie weet ?
    Ze was slim,  Rita heeft mij toen van mijn troon gestoten;  zij was dan de eerste van de klas  terwijl ik het al die jaren geweest was.

    19-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    20-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.20) De Fancy-Fair
    De Fancy-Fair was het hoogtepunt van  het einde van het schooljaar, Daar leefden wij naartoe, niet omdat het betekende dat we binnenkort niet meer naar de klas moesten, maar omdat we dan groot feest gaven waar gans de foyer bij betrokken was.
    Iedereen wou goed uit de verf komen en er werden van maanden op voorhand al maatregelen getroffen  en plannen gesmeed : wat gaan we doen  en hoe?  Is het haalbaar en gaat het de mensen aanspreken  en ertoe aanzetten om iets te kopen van ons ?
    Wij met fraiteur waren beperkt in onze middelen, hier waren het de "Tantes" die de meeste handen uit de mouwen moestten steken, wij konden niet veel doen.  Toch werden we erbij betrokken in de mate van het mogelijke;
    "Tante" Bernadette kon goed tekenen, en maakte op jutte lapjes stof van 50 op 20 cm. tekeningen
    dat waren kindjes met bootjes of met treintje of popje en dat werd dan vermaakt tot een kadertje met een hangkoordje aan.  
    Ook "Tante" Marie droeg haar steentje bij en had zich een piepklein fornuisje (oventje) aangeschaft om juweeltjes te maken.  Daar werden dan eerst een koperen plaatje bedekt met van alle kleuren poeder in allerlei vormen op getekend en dan werd dat in grote hoeveelheden gebakken in het oventje
    Het gekleurde poeder zat in kleine glazen buisjes en was zo te koop.  De kleuren waren mooi, maar veranderden een beetje van uitzicht als ze eenmaal gebakken waren.
    Daar mochten wij niet aankomen, veel te gevaarlijk.

    Parelkransen daarentegen mochten we wel maken,  dat was met een soort van plasticine die later ook gebakken werd.   Er waren ook kleuren in dacht ik?  of werden die ter plaatse gemaakt door aan de hoofdzakelijke witte pasta kleurpoeder  toe te voegen ?
    Wij rolden dan bolletjes, kleine bolletjes, en grote bolletjes en middelmatige bolletjes.
    En dan legde iemand die op volgorde van aan rijgen en werden er met een naald gaatjes in gemaakt om de draad er door te krijgen, dan werden die een nachtje met rust gelaten om de volgende morgen wanneer ze droog en hard waren aan elkaar te worden gerijgd volgens een bepaald patroon met nylondraad, de eindjes werden geknopt  aan een draaislotje, de overtollige draadjes weggeknipt en klaar was kees.
    Die verkochten we dan op de Fancy-Fair.
    Dat was allemaal fysiotherapie voor ons.  Oefenen van fijne motoriek.
    Ondertussen werden er ook bloemen gemaakt van crêpe papier, voor de versiering,  dat was best moeilijk voor ons want ge moet dat op een bepaalde manier vasthouden en tegelijk draaien en dan nog vast maken met ijzerdraad, terwijl je niks mag lossen;  we kwamen handen te kort.
    En vergeet niet, wij hadden niet al onze vermogens inzake fysiek.  Het kwam nogal eens voor dat ons de tong uit de mond hing van opperste concentratie.
    Ook in de klas werden voorbereidingen getroffen voor de fancy -fair .
    Er werd maanden van op voorhand uitgemaakt wat onze groep zou gaan doen.
    In de klas gingen de stoelen dan aaande kant en leefde we ons in, in onze rol,
     of huppelden dat het een lieve lust was.
    Het was de gewoonte dat er spektakel te zien was,  Er werd daartoe een grote open tent met podium opgezet en er werden van overal stoelen aangevoerd om voor dat podium te instaleren.
    Elke klas deed iets; ofwel was het dansen, ofwel toneelstukjes, of voordracht of iets anders waarvoor we maanden lang repetteerden tussen de examens door, veel werk allemaal want de kostuums, de smink, bemeubeling van het podium, we verzorgden  alles zelf.
    daar kwam heel wat organisatie bij kijken.

    De ouders werden verondersteld te komen kijken naar hun pupil.  Ook de gewone Molenbeekse bewoners kwamen dan eens langs.
    En het was altijd bang afwachten wat de weergoden voor die dag in petto hadden, want regen konden we missen als kiespijn.    En ik moet zeggen dat we op al die jaren dat ik er was,  maar 1 maal regen gehad hebben.
    Het tijdstip was dan ook altijd goed voor mooi weer hé,  de voorlaatste zaterdag van juni.

    De kraampjes kwamen in een zekere volgorde langsheen de wegen van het domein te staan en moesten worden versierd,  de houten sigarenkistjes deden dienst als kassa en werden voorzien van klein geld om terug te geven.  Eens de verkoopswaren er in, moest er iemand blijven om te waken.

    Na de middag  waren de klassen aan de beurt, de stoelen hadden we opzij gezet  en de tafels tegen de wanden aangeschoven met witte lakens bedekt ,daarop dan uitgestald onze schriften en fardes om te tonen wat we dit jaar allemaal hadden bijgeleerd.
    Uiteraard met de beste cijfers voorop.
    Als ik er nu aan terug denk was het eigenlijk een beetje teveel om op één dag te doen.
    Dan was er nog de prijsuitreiking !  Ik was steeds de 1ste van de klas, maar ja,  niet moeilijk hé met zo'n klas? Niet dat we niet leerden hé  maar we zaten met alle leerjaren samen en als we iets niet begrepen of niet meer wisten hoefden we maar te luisteren naar Tante Josée, die het tegen een lager studiejaar aan het uitleggen was en we waren weer mee.
    Het werd dus tot in den treure herhaald en dat was ons geluk.

    20-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    21-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.21) Zaterdag morgen (om de 2 weken)
    De dag dat we naar huis mochten gaan, begon altijd speciaal, we kregen dan onze propere zondagse kleren.
    Die lagen dan op een hoopje; rok, + bloes  en daar bovenop hemdje + onderbroek en helemaal boven= sokken.   Als we aangekleed waren deden we extra moeite om niet vuil te worden.
    Opletten met eten 's morgens en later opletten om niet te vallen .  
    Dat gaf ons altijd een kik !
    Dan waren we al voor 1/4 de weg !
    Ik kan nog steeds het gevoel oproepen !  raar hé

    21-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    22-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.22) Mama

    Ik wou dat mama een beetje dichter bij mij stond.
    Zij is altijd zo afstandelijk tegenover mij geweest.  Het was alsof zij zich afschermde van mij.
    Alsof ze het  mij kwalijk nam om gehandikapt te zijn. 
    Ze had immers een normale dochter gehad en die had ze moeten afgeven.
    Ik heb mij dikwijls de vraag gesteld of zij wel van mij hield.
    Ze doet altijd zo koel.
    Als ze mij op zaterdagmiddag kwamen halen om de 2 weken dan vloog ik in de armen van papa
    en hij moest mij altijd pushen: geef mama ook een bees hé.  Ik deed het dan, maar niet van harte.
    en ik voelde altijd een zekere terughoudendheid die ik vertaalde als: ziet ge wel, ze houdt niet van mij ! Waarom zou 'k nog moeite doen voor dat mens ?
     Moeder komt zo koel over en zegt geen 2 woorden teveel (toch niet tegen mij)
    Eens uitleggen hoe de zaken er voor staan en waarom het nu eenmaal is, zoals het is, dat zijn zaken die niet aan mama besteed zijn,  zij was nogal snel geirriteerd en dan kreeg ik een draai rond mijn oren, als ik niet direct deed wat zij vroeg.
    Ik moest in die tijd mij nogal veel gaan bewijzen als gehandikapte, naar Gent, naar Brussel, naar Leuven...
    Ik kwam er nooit verder dan 65 %   terwijl mijn behandelende artsen spraken van minstens 80 %
    Veel had te maken met het feit dat ik tegenwerkte, ik wou niet gehandikapt zijn, en in feite was ik dat ook niet (in mijn ogen)  ik kon zoveel meer dan de andere kinderen en ik beschikte bovendien over al mijn geestelijke vermogens.
    Ik denk dat ik schrik had, dat als ze mij blijvend  80% zouden geven, dat ik dan de home's niet meer buiten zou komen.   Dat heeft zeker een rol gespeeld. Ik had het al zo moeilijk met deze, laat staan dat ik van de ene naar de andere zou gestuurd worden...   Brrr !
    Hadden ze wat meer respect gehad en mij er meer bij betrokken over het hoe en waarom,  ik zou misschien niet zo gereageerd hebben.
    Het percentage schommelde steeds tussen 60 en 65%  maar de 66% die vereist zijn om een tegemoetkoming of zoals toen gebruikelijk was: dubbele kinderbijslag, kreeg ik niet.
    Natuurlijk begrijp ik nu dat de speciale school + het internaat hen veel geld gekost heeft en dat het daarom was dat ze mij graag wilden invalide verklaart zien.
    Het kontroversiele was dat zowel moeder als vader opspeelden als ik iets niet kon,  dan kreeg ik ervan langs omdat ik bevoorbeeeld mijn voet niet recht zette bij het stappen, ik liep immers met mijn rechter voet op zijn kant, dit gebeurde meestal op een onbewaakt moment of wanneer ik zo geconcentreerd met iets bezig was, dat ik niet oplette. 
    Er was met die voet niks speciaals aan de hand op het eerste zicht,  maar het was langs deze voet dat men na de geboorte het bloed veranderde langs  een snede van ong. 4 centimeter. 
    hebben ze zenuwen doorgesneden toen ? ik weet het niet.
    Ook kon ik mijn water niet ophouden als ik ontspannen was, wanneer er iemand mij kittelde dan kon het zijn dat door het lachen mijn spieren zich ontspanden en dan liet ik alles lopen of later moest ik gaan lopen naar het toilet.
    Om al deze zaken, waaraan ik toch geen schuld had, werd moeder dan kwaad.
    Ik heb dus geen al te beste herinneringen aan haar toen ik kind was .

    22-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    23-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. 23) Het afscheid van Fraiteur
    Vreemd genoeg herinner ik mij hier niks meer van !
    Hoe ik vertrokken ben met  of  zonder valiezen ?
    Wanneer? direct na de prijsuireiking of later ?
    Het afscheid van de rest van de kinderen ?
    Hier heb ik dan zoveel over gefantaseerd en wat er aan dat moment vooraf gegaan is, is voor mij een groot vraagteken ?
    Ik weet het niet meer !  Dat zal door de euforie van het moment komen zeker?
    Ik kom er misschien later nog op terug.    Eens vragen aan Ma en Pa .
    Ik zal ik elk geval veel minder triest geweest zijn dan toen ik er aankwam !

    23-07-2006 om 00:00 geschreven door snikylou

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)

    Archief per week
  • 05/02-11/02 2007
  • 27/11-03/12 2006
  • 13/11-19/11 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 21/08-27/08 2006
  • 14/08-20/08 2006
  • 07/08-13/08 2006
  • 24/07-30/07 2006
  • 17/07-23/07 2006
  • 10/07-16/07 2006
  • 03/07-09/07 2006
  • 26/06-02/07 2006
  • 19/06-25/06 2006
  • 12/06-18/06 2006

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek




    Blog als favoriet !

    Als je moe bent
    als je geen raad meer weet
    en je diep ongelukkig voelt...
    Denk dan even terug aan de mooie dagen,
    dat je lachte en danste,
    dat je tegen iedereen vriendelijk was...

    Vergeet de mooie dagen niet,
    als de horizon zover je kunt kijken,
    donker blijft zonder een teken van licht.
    als je hart vol verdriet is en misschien
    vol bitterheid.
    Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd
    en geluk verwenen is.
    Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering
    ik vraag het je,
    de mooie dagen;
    de dagen dat alles goed was,
    geen wolkje aan de hemel,

    Want als je ze vergeet,
    komen ze nooit meer terug.
    Neem jezelf opnieuw in handen.
    Vergeet de mooie dagen niet...
    Hoofdpunten blog marleen1954_eric1954_wij_1976
  • Van de jager en zijn slimme vrouw
  • Van de gierige mulder (molenaar)
  • van Smidje Smee
  • Van de kei, de mol en de pad
  • Van de spin en de koorts

    Voor elkeen wiens huis werd afgebroken
    Tot stof en as werd neergehaald
    een sprankje hoop opnieuw ontloken
    't was weer de mens die heeft gefaald

    Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt
    En langzaam sterft, elke dag, iets meer
    Een vleugje moed, voor een nieuw begin
    De weg terug, hard zonder verweer

    Voor elkeen die geweld moet incasseren
    En de wonden niet meer kan helen
    Een dosis hoop, de tijd zal leren
    Je bent niet alleen tussen zovelen

    Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt
    En eigenlijk geen uitweg ziet
    Een portie vreugde, goedbedoeld
    Als pleister op klein of groot verdriet.


    Als ik er morgen niet meer ben

    Als ik er morgen niet meer ben,
    herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ?
    Als ik er morgen niet meer zou zijn,
    zou je dan verdriet hebben en pijn ?
    Hoe zou je verder door 't leven gaan ?
    als je geen grond vindt om op te staan.
    Ik hield van jou, dat blijft bestaan,
    en zal in je wezen als een traan.
    Herinneringen komen
    angst omklemt je in je dromen.
    Maar je houdt nog van mij,
    de liefde voor mij blijft je altijd bij.
    Door je tranen heen roep je mijn naam,
    en vraagt waarom ik heen ben gegaan.
    Het verdriet is voor jou nu nog groot ,
    en je denkt zeker: was ik ook maar dood.
    neen liefste, zo mag je niet denken,
    het leven heeft je vast nog wat moois schenken.
    Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest,
    Bedankt voor die fijne tijd met jou,
    Lieveling, van jou hield ik het meest.


    Foto

    Wie dagelijks vlijtig is als een bij,
    kracht heeft als een stier,
    werkt gelijk een paard,
    die moet eens naar de dierenarts gaan.
    Het zou kunnen dat hij een Ezel is !



    Voor iedereen die hier vragen over heeft:
    http://home.scarlet.be/~frplass/html/
    hersenverlamming.html


    Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , 
    wel hier heb je de tekst even:

    O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren.
    onze ziel en ons hart zijn u gewijd.
    Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren;
    wees ons doel in arbeid en in strijd.
    Bloei, o land in eendracht  niet te breken;
    wees immer uzelf,  en ongeknecht,

    Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken;
    Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht.  (2x)
    Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
    Foto

    Depressies overwin je niet met een pil. 
    Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.

    1 - Durf boosheid en verdriet te uiten.
    2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen;
    3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden;
    4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe;
    5 - Wees minder met geld bezig;
    6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden;
    7 - Leer foert zeggen;
    8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken;
    9 - Lachen is gezond;
    10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven.
     Verlies hoort bij het leven.


    Om de mensen eens een voorbeeld te geven:

    Doof of Blind, aan U de keuze:

    Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel.
    De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen.  De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem.  In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen.  Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse.
    De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet.  Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven.   De man liep verstoord weg.  Drie, vier keer werd hij weggehoond.  Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette.  De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan.  Heel die tijd had hij met niemand enig contact.  Dat is het verschil tussen een dove en een blinde.
    En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.



    Wie de dag pukt als een bloem,
    oogst het boeket van zijn leven...
    en wij willen jou met veel liefde
    deze bloemen geven...

    We wensen je een levensjaar vol kleur
    waarin je tijd kan vinden om stil te staan
    bij de goede dingen van het leven,
    waarin het klimmen van de jaren
    je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt,
    waarin herinneringen de kiemen vormen
    van nieuwe dromen...
    _______________________

    aan iemand in het bijzonder

    Ik vraag me af vandaag
    wat jij morgen zal doen.
    Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu,
    maar in de toekomst
    zal jij mij de hand reiken.
    Misschien denk je dan
    aan de dag dat ik dit schreef
    en ik zal misschien denken
    aan de dag dat jij dit leest.
    Nog één ding wil ik je zeggen
    Wees een bloem die ontluikt
    als er mensen zijn
    die om je geven.
    En wees een oester die zich sluit
    als je alleen bent en niet omgeven.
    Luister dan naar de stilte.
    Hoor wat ze je te zeggen heeft
    Misschien ontdek je dan
    het hoe en waarom je leeft.

    Foto

    Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
    Foto

    Ons gezin compleet  bij de doop van Ann
    Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar

    Foto

    A rose is a rose every day, every night
    You too are the same, exept different in my sight
    You are like a rose, such a beautyful creation
    But a rose in disguise meant to blume for every nation
    So show you beauty, for I know what you are
    You are a rose in disguise, and very very wise
    Foto

    De inkomhall met de muurschildering
    Foto

    Zonnewijzer aan de binnenzijde
    Foto

    het terras van fraiteur


    Foto

    Feestzaal van fraiteur
    Foto

    Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
    <a href="http://www.blogoloog.be">De Blogoloog: zoeken in Vlaamse weblogs</a>
    Laatste commentaren
  • Mijn vriendin Marleen (jos verstraten)
        op 14) Mevrouw Hublou : mijn godsdienstlerares
  • Zomaar eens komen zien en een groetje nalaten (valerieke)
        op 1) Hoe het allemaal begon
  • Welkom op het blog Pip (Pip)
        op
  • Doof nu 't licht en sluit je ogen
    en vergeet de strijd
    Jouw leven hier is omgevlogen
    maar je liefde blijft
    Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk
    De kleinste bloem
    is daar als de hoogste eik
    en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk
    Laat nu die laatste droom maar komen
    en wees niet meer bang
    Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang

    En waar jij gaat daar is geen haat of pijn
    Het heetste vuur
    wordt dat als van een kaars zo klein
    Zoals de zon schijnt na de regen
    Zo zal het zijn
    En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand
    samen gaan
    Wat stof is zal tot stof vergaan
    En elke storm komt weer tot rust daar
    Zo zal het gaan
    En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel
    met jou mee gaan
    jouw taak op aarde is voldaan
    Zoals je was in alle liefde
    Zo zal je gaan
    Mijn naam

    Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit.
    Hij gaat verloren als droevig klotsen
    van golven tegen verre rotsen
    als in het woud een dof geluid.

    Hij laat een spoor na, bleek en vaal
    hier op je albumblad, wat lijnen
    Waarvan de inhoud zal verdwijnen,
    Een grafschrift in een vreemde taal.

    Mijn naam? Hij zal vergeten zijn
    In nieuwe stormen van je leven
    En zo zal hij geen tere schijn
    Aan jou herinneringen geven.

    Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit
    En zeg, als je verdriet voelt knagen:
    Er is een hart dat mij omsluit,
    Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.

    Foto


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!