Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik :
"ma vie"
en ook over mijn leven in 't algemeen.
Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel
Op trouw van Astrid, pet Jef kijkt ontroerd toe
Spiegelbeeld, vertel eens even. ben ik echt zo oud als jij ? Waarom gaan toch al die jaren, als je jong bent, zo vlug voorbij ? 'k Ben nog niet oud en versleten, k zou het graag eens overdoen. En mijn leven zou, zeker weten, er heel anders uitzien zien als toen !
Tante francine met Argiro Nadine en ikke
Peter Jef en Meter Adrienne
Meter Mathilde en Peter Arthur
Bij het eerste bezoek aan mij. Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan
Lionel, Dominique Ik en Danny Lenseclaes
Ik en Papa genieten van een smoutebol
ikke bij will tura in 1964
Foto de Home Fraiteur NU
Ik met Geatana Talluto mijn laatste jaar "1968"
Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering
Ik met tante Josee en Josee Delavande
Ik met mijn Pa in 1968
Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens op het podium van de Fancy-fair
25 juni 1976 Een dag om nooit meer te vergeten
Mijn droomprins staat voor de deur
Er zijn geen rozen zonder doornen En geen liefde zonder pijn.
In deine augen steht so vieles was mir sagt, Du fuhlst genau so wie ich. Du bist das mädchen, das zu mir gehört, ich lebe nur noch fur dich.
Eric met zijn moeder
Moeder aan de arm van erics vader.
Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
Peter Pierre en Erics jongste zus Lisette
Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
Aan de kerk met meter Adrienne Opzij mijn vriendin Linda Bonnarens
In de open auto aan de kerk
Ma Vie
Het leven als gehandicapte
01-09-2006
44) De geboorte van ons 1ste kind: Christophe
Op 3 augustus 1980, ik ben op dat moment 8 maanden zwanger, we wonen nog maar een goede 4 maanden in ons nieuwe huis sta ik op wanneer eric al vertrokken is naar zijn werk. En ik voel iets barsten en er komt een vloed van water van tussen mijn benen, het is helder en het ruikt niet, heel raar ! ik probeer het op te houden maar het lukt niet. Mijn schoonzus komt van bij haar moeder en ik vertel haar wat er aan de hand is. Ze zegt dat het mijn vruchtwater is dat breekt en dat ik naar de gynecoloog moet bellen. Ai en ik kan Eric niet meer bereiken. Ik bel naar mijn moeder want de dokter zegt dat ik direct binnen moet komen in het ziekenhuis. Pa zal mij komen halen en naar ginder doen en ondertussen zal iemand Eric proberen te bereiken. Ik neem wat spullen bij elkaar die al klaarstonden en met een handdoek tussen mijn benen zijn we weg. Pa rijdt potverdikke dwars door het rode licht ! ik hou mijn hart vast. Wanneer we in het ziekenhuis komen wordt ik direct aan de monitor gelegd en voila dat is het! Pa rijdt terug naar huis en mijn gemoed loopt over. Ik heb voor epidurale verdoving gekozen maar dat is nog niet aan de orde. Ik heb immers geen ontsluiting en ik voel niks, ik ben wel misselijk maar dat ben ik 8 maanden geweest dus... Net na de middag arriveert Eric, nu ben ik tenminste niet meer alleen. We wachten af, de gynecoloog zegt dat ze het in gang zullen steken met een pilletje want dat het kindje moet komen vermits het vruchtwater weg is. Het wordt een droge bevalling. Het word avond en nacht, slapen ken ik niet, ik heb barstende hoofdpijn maar krijg er geen medicatie voor en het gaat zo tergend langzaam vooruit. Het is warm, ik ben moe, het gezoem van die machine werkt op mijn zenuwen. Slapen gaat niet, ik mag het bed niet uit en doe niks anders dan overgeven. Ik vraag Eric of hij mijn moeder wil vragen om te komen, ik kon wel wat steun gebruiken, maar ze wil niet komen. De volgende middag wordt er besloten om de epidurale toe te dienen. Ik ben ondertussen al meer dan 24 u in de verloskamer, er komt geen schot in. Ik ben uitgeput, ik voel geen weeën, ik voel niks dat erop wijst dat ik moet persen, op een bepaald ogenblik zitten ze met 2 verpleegsters op mijn buik te duwen, En dan om 4u 15 is hij daar, nadat de dokter het welletjes vond en met behulp van de ijzers hem naar buiten getrokken heeft. na meer dan 2 dagen arbeid hebben we een zoon. Christophe. 3kg 150 en 51cm Omdat hij een beetje geel ziet (hij is immers prematuur) moet hij direct onder de lamp en ligt hij met een sonde in zijn armpje. Dat blijft zo de hele tijd dat ik in het ziekenhuis ben, wanneer ik naar huis mag moet hij nog blijven en mijn gemoed schiet vol, ik vind het een vreselijke gedachte: pas bevallen maar thuiskomen zonder kind en ik vraag of ik ook niet nog 1 dag kan blijven. En het mag ! Zo kunnen we toch nog samen naar huis. En hebben we de tijd om hulp voor mij te zoeken bij de verzorging van de kleine, want dat is nodig. Brrr! ik ben er bang voor ! om hem te laten vallen, om hem te baden, dat moet ik allemaal leren. Daartoe wordt een verpleegster aangesteld van Kind en Gezin. Die zal mij wegwijs maken de eerste dagen.
Onze "kleine puit" zoals wij hem noemden, omdat hij op zijn buikje slaapt en dan zijn beentjes optrekt tot onder zijn poep, "net een kikker die gaat wegspringen" is een rustig kind, slaapt veel, eet goed en veel en verandert zienderogen. Heeft maar 1 probleem: hij heeft het ontzettend moeilijk om grote boodschap te doen. Dan huilt hij hartverscheurend en dat zal zo zijn hele peuter en kleutertijd blijven. Het was Het gevecht van elke dag Nu was er eens zo'n dag dat er weer moest geboodschapt worden en het niet ging. Hij was toen een 8 à 9 maanden oud, en ik had hem verschoont, hij was moe en huilde op het kussen al toen ik hem opnam om hem in zijn bed te leggen voor een middagdutje. Omdat hij vreselijk tegenspartelde en ik bang was hem te laten vallen houdt ik hem over mijn schouder terwijl ik mij omdraai zie ik mijn schoonzus voor het venster staan en ik schrik. Ik ga dus naar de kamer en terwijl ik de kleine in zijn bed leg hoor ik stemmen op de gang die roepen en tieren en haastig dichterbij komen De bewuste schoonzus met in haar kielzog mijn schoonouders stormen de kamer binnen !: "-Gij zijt een franke beest !!" roept ze wijzend naar mij ? En mijn schoonmoeder, buigt zich voorover om direct naar de kleine te kijken. Ik vraag wat er aan de hand is ? Ochotte dat manneke ! zegt ze. Ge hebt hem bijna met zijn hoofd tegen de deur geslagen en waarom huilde hij zo ? hebt ge hem soms geslagen ? Ik zeg watte ? "Ik heb niks! hij huilde omdat hij moe was en omdat hij niet kon afgaan, ja want kijk, hij lacht al nu ! En zeg eens waar moeit gij u mee ? Maak nu dat ge alle drie uit mijn kot zijt !" roep ik kwaad. Ik ben direct beginnen wenen ! Diezelfde week ben ik een gordijn gaan kopen zodat in t vervolg binnenkijken niet meer mogelijk zou zijn. DAT is nu het gemak van schoonouders naast de deur !
Omdat ik enig kind was en wist hoe het voelde, wil ik er zelf meer, en liefst niet te veel leeftijdsverschil er tussen. Ik had graag 2 meisjes gehad, maar de oudste was nu een jongen, misschien de volgende ? Ik krijg jammer genoeg een miskraam op 3 maanden. Dus nu weer even wachten maar ook niet te lang want anders wordt het verschil te groot. 3 maanden later (na de miskraam)opnieuw zwanger! Nu is het goed, en weer ben ik misselijk de volle 8 maanden en half dat het duurt. Christophe is 2 jaar en 4 maanden, als op 27 november 1982 zijn broer ter wereld komt. Deze kerel is 52 cm groot en weegt 3.250 g. Dit is een heel ander karacter, zou toen al blijken. Is veel minder rustig, heeft zichzelf naar buiten gewerkt in anderhalf uur. Ik wou geen epidurale meer en dat was ook niet nodig, zo vlug ging het allemaal. We noemen hem "Dominique" zoals ik mezelf beloofd had, als pleister op de wonde dat het weer een jongen was. Daarmee kom ik ook mijn belofte aan Dominique Flabat na.
Toen Dominique op 3 jaar naar school ging kwam hij 's namiddags al met vuile woorden thuis "kakkescheet". Het is een woord dat wij nog nooit gehoord hadden. Hij vond het prachtig want hij zei niks anders meer, hoe wij ook reageerden; wij dus bij de juf om te vragen van waar dat woordje kwam. Ze zei ons dat het van het zoontje van een landbouwer was: Jan. "Die zegt ook niks anders." zegt ze. "Ik reageer er niet te veel op" Dominique was dus een imitator en dat zou hij zijn ganse jeugd blijven. wanneer hij iets hoorde of zag wou hij het ook doen. Hoe stom of gevaarlijk ook. Hij kwam steeds weer met matchboxautotjes naar huis die wij nog niet gezien hadden (ze hadden er zelf ook wel) als wij vroegen van waar die kwamen dan zei Christophe : van school ! Hadden ze iets op school wat ze thuis nog niet hadden, dan kwam Dominique er steevast mee naar huis. Ging Dominique bij kindjes spelen dat bracht hij wel eens een souveniertje mee. Niks was veilig voor hem.
Als je moe bent als je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt... Denk dan even terug aan de mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je tegen iedereen vriendelijk was...
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kunt kijken, donker blijft zonder een teken van licht. als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid. Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd en geluk verwenen is. Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering ik vraag het je, de mooie dagen; de dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel,
Want als je ze vergeet, komen ze nooit meer terug. Neem jezelf opnieuw in handen. Vergeet de mooie dagen niet...
Voor elkeen wiens huis werd afgebroken Tot stof en as werd neergehaald een sprankje hoop opnieuw ontloken 't was weer de mens die heeft gefaald
Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt En langzaam sterft, elke dag, iets meer Een vleugje moed, voor een nieuw begin De weg terug, hard zonder verweer
Voor elkeen die geweld moet incasseren En de wonden niet meer kan helen Een dosis hoop, de tijd zal leren Je bent niet alleen tussen zovelen
Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt En eigenlijk geen uitweg ziet Een portie vreugde, goedbedoeld Als pleister op klein of groot verdriet.
Als ik er morgen niet meer ben
Als ik er morgen niet meer ben, herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ? Als ik er morgen niet meer zou zijn, zou je dan verdriet hebben en pijn ? Hoe zou je verder door 't leven gaan ? als je geen grond vindt om op te staan. Ik hield van jou, dat blijft bestaan, en zal in je wezen als een traan. Herinneringen komen angst omklemt je in je dromen. Maar je houdt nog van mij, de liefde voor mij blijft je altijd bij. Door je tranen heen roep je mijn naam, en vraagt waarom ik heen ben gegaan. Het verdriet is voor jou nu nog groot , en je denkt zeker: was ik ook maar dood. neen liefste, zo mag je niet denken, het leven heeft je vast nog wat moois schenken. Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest, Bedankt voor die fijne tijd met jou, Lieveling, van jou hield ik het meest.
Wie dagelijks vlijtig is als een bij, kracht heeft als een stier, werkt gelijk een paard, die moet eens naar de dierenarts gaan. Het zou kunnen dat hij een Ezel is !
Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , wel hier heb je de tekst even:
O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren. onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren; wees ons doel in arbeid en in strijd. Bloei, o land in eendracht niet te breken; wees immer uzelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken; Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. (2x) Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
Depressies overwin je niet met een pil. Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.
1 - Durf boosheid en verdriet te uiten. 2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen; 3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden; 4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe; 5 - Wees minder met geld bezig; 6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden; 7 - Leer foert zeggen; 8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken; 9 - Lachen is gezond; 10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven. Verlies hoort bij het leven.
Om de mensen eens een voorbeeld te geven:
Doof of Blind, aan U de keuze:
Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel. De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen. De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem. In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen. Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse. De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet. Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven. De man liep verstoord weg. Drie, vier keer werd hij weggehoond. Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette. De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan. Heel die tijd had hij met niemand enig contact. Dat is het verschil tussen een dove en een blinde. En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.
Wie de dag pukt als een bloem, oogst het boeket van zijn leven... en wij willen jou met veel liefde deze bloemen geven...
We wensen je een levensjaar vol kleur waarin je tijd kan vinden om stil te staan bij de goede dingen van het leven, waarin het klimmen van de jaren je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt, waarin herinneringen de kiemen vormen van nieuwe dromen... _______________________
aan iemand in het bijzonder
Ik vraag me af vandaag wat jij morgen zal doen. Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu, maar in de toekomst zal jij mij de hand reiken. Misschien denk je dan aan de dag dat ik dit schreef en ik zal misschien denken aan de dag dat jij dit leest. Nog één ding wil ik je zeggen Wees een bloem die ontluikt als er mensen zijn die om je geven. En wees een oester die zich sluit als je alleen bent en niet omgeven. Luister dan naar de stilte. Hoor wat ze je te zeggen heeft Misschien ontdek je dan het hoe en waarom je leeft.
Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
Ons gezin compleet bij de doop van Ann Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar
A rose is a rose every day, every night You too are the same, exept different in my sight You are like a rose, such a beautyful creation But a rose in disguise meant to blume for every nation So show you beauty, for I know what you are You are a rose in disguise, and very very wise
De inkomhall met de muurschildering
Zonnewijzer aan de binnenzijde
het terras van fraiteur
Feestzaal van fraiteur
Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd Jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk De kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein Zoals de zon schijnt na de regen Zo zal het zijn En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan Wat stof is zal tot stof vergaan En elke storm komt weer tot rust daar Zo zal het gaan En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou mee gaan jouw taak op aarde is voldaan Zoals je was in alle liefde Zo zal je gaan
Mijn naam Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit. Hij gaat verloren als droevig klotsen van golven tegen verre rotsen als in het woud een dof geluid.
Hij laat een spoor na, bleek en vaal hier op je albumblad, wat lijnen Waarvan de inhoud zal verdwijnen, Een grafschrift in een vreemde taal.
Mijn naam? Hij zal vergeten zijn In nieuwe stormen van je leven En zo zal hij geen tere schijn Aan jou herinneringen geven.
Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit En zeg, als je verdriet voelt knagen: Er is een hart dat mij omsluit, Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.
