Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik :
"ma vie"
en ook over mijn leven in 't algemeen.
Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel
Op trouw van Astrid, pet Jef kijkt ontroerd toe
Spiegelbeeld, vertel eens even. ben ik echt zo oud als jij ? Waarom gaan toch al die jaren, als je jong bent, zo vlug voorbij ? 'k Ben nog niet oud en versleten, k zou het graag eens overdoen. En mijn leven zou, zeker weten, er heel anders uitzien zien als toen !
Tante francine met Argiro Nadine en ikke
Peter Jef en Meter Adrienne
Meter Mathilde en Peter Arthur
Bij het eerste bezoek aan mij. Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan
Lionel, Dominique Ik en Danny Lenseclaes
Ik en Papa genieten van een smoutebol
ikke bij will tura in 1964
Foto de Home Fraiteur NU
Ik met Geatana Talluto mijn laatste jaar "1968"
Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering
Ik met tante Josee en Josee Delavande
Ik met mijn Pa in 1968
Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens op het podium van de Fancy-fair
25 juni 1976 Een dag om nooit meer te vergeten
Mijn droomprins staat voor de deur
Er zijn geen rozen zonder doornen En geen liefde zonder pijn.
In deine augen steht so vieles was mir sagt, Du fuhlst genau so wie ich. Du bist das mädchen, das zu mir gehört, ich lebe nur noch fur dich.
Eric met zijn moeder
Moeder aan de arm van erics vader.
Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
Peter Pierre en Erics jongste zus Lisette
Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
Aan de kerk met meter Adrienne Opzij mijn vriendin Linda Bonnarens
In de open auto aan de kerk
Ma Vie
Het leven als gehandicapte
10-08-2006
31) 19 de verjaardag
Wanneer ik 19 wordt moet ik trakteren in de dienst waar ik werk, dan komen we rond 14 uur allen samen in mijn bureau en worden coctails gemixt en schaaltjes chips en nootjes genuttigd. Meestal is dat sterke drank met of zonder fruitsap. Gin, Wisky, Martini. voor elk wat wils. Dan mogen de vrienden van de andere verdiepingen ook iets komen drinken. We moeten dat wel allemaal gaan halen ter plaatse ofwel brengen we het mee van thuis. En later dan tipsy naar de trein waggelen !
Doordat ik nu werk heb in een openbare dienst kan ik mij een reisje veroorloven met Eric. Onze eerste reis ging naar BernerOberland Zwitserland. Iedereen gaat op reis op onze dienst , de ene naar hier de ander naar ginder, hoe verder hoe liever en dan sturen we een kaartje naar onze bureau. die kleefden we dan allemaal op de kast, zodoende krijgen we de smaak ook te pakken. Intussen kennen wij elkaar al 3 jaar, maar aan trouwen denken we nog niet, mogen we ook niet denken. Eric is immers de jongste van 5 kinderen, zijn vader is invalide en hij is steun van het huisgezin zoals ze dat zeggen; en dus moet hij thuis blijven tot zijn 25 ste. Eric studeerde niet zo goed en hij ging al vroeg werken. Maar ook dat lukte niet zo best. De bekende 13 stielen 14 ongelukken. Nu was dat een doorn in het oog van mijn vader en hij deed er alles aan om ons uit elkaar te drijven, we mochten elkaar niet elke dag zien en gebeurde dat soms wel dan draaide hij er zijn hand niet voor om om hem buiten te shotten. Ja, je leest het goed ! shotten ! We waren beiden fan van Will Tura en gingen soms naar optredens in de omtrek met de brommer. Dan kwamen we veel te laat thuis en dan bleef ik soms slapen bij Eric. Als jongste kreeg hij heel veel toe. Dan kwam mijn vader op de deur bonken om te vragen of wij terug waren. Erics moeder moest hem dan kalmeren en liegen voor ons.
Paling eten in Hamme
Ik mag dan al volwassen zijn en verkering hebben; moeder kan het niet laten ze koejoneert mij nog altijd. Op een dag gaan we paling eten naar aanleiding van de kermis en in afwachting dat de bestelling opgediend wordt kunnen we, dank zij het mooie weer buiten wachten en genieten van een drankje. Nu komt daar een hele dikke dame voorbij en die gaat naar binnen, waarop mijn vader zegt: " Amaai ze mogen met de paling al komen zenne, voor dat die alles opeet !" We lachen er allemaal om, maar bij mij blijft dat altijd nog wat hangen. Laat die vrouw nu net voor mij gaan zitten schransen aan tafel, zotte doos als ik ben: ik proest het uit ! De dame had niet eens door dat het om haar was. Telkens ik voor mij keek dacht ik aan de woorden van mij Pa. Moeder geeft mij een klets in mijn gezicht te midden van dat restaurant waar mijn lief bij staat. Ik moet er van bekomen en ik zeg later als we weggaan dat, als ze dàt nog één keer doet, ze garantie ene terug krijgt ! Dan vecht ik, gelijk waar ik ben of waar ik sta! en ze heeft blijkbaar door dat ik het meen, want het was de laatste keer dat ze zoiets gedaan heeft.
Maùa is ziek (keelontsteking) Op een dag kom ik thuis en moeder ligt in bed, Ze heeft een keelontsteking en migraine. Nu ben ik niet gewoon dat zij in haar bed kruipt, dus dan zal het wel heel erg zijn. En na een bezoek aan de NKO arts besluiten ze te opereren, de amandels moeten eruit. Moeder had blijkbaar al veel last gehad van haar keel maar hoe zou ik dat kunnen weten, ze zei nooit wat tegen mij. Eerst kon het niet omdat ik er nooit was, later omdat ze het zo gewoon was mij overal buiten te houden. Dus opereren, moeder is dan 45 jaar. Is dat niet gevaarlijk ? op die leeftijd ? Maar de operatie slaagt en de eerste dagen erna ligt ze nog in bed. Ze eet enkel yogourt, en ik breng haar die op bed. Ik loop ook af en aan met natte washandjes voor op haar hoofd. Ik voel dat ik in een soort tweestrijd zit, enerzijds wil ik haar helpen(moet ik haar helpen ook) anderzijds is er weer dat gevoel van "waarom doe ik dit, het zal toch weer niet goed zijn" Ik ben eigenlijk blij haar ook eens hulpbehoevend te zien, hoe raar dat dit ook mag klinken. Nu is ze eens afhankelijk van mij ! En kan ik eens tonen dat ik ook mijn plan kan trekken zonder haar.
Ik was een hevige Turafan en als we naar optredens gingen dan viel het ons op dat Will soms heel gemoedelijk een praatje maakte met sommige mensen. Bij ons was dat altijd maar hello, foto en hop dan maakten we plaats voor de volgende. We vonden ook niet zo meteen een onderwerp waar je met Will kon over praten op de paar minuutjes dat we bij hem stonden. Hij is altijd zo haastig. En meestal kent hij ons niet eens meer wanneer het een jaar geleden is. Dus besluiten we dat hij ons beter zou kennen mochten we elke week naar otredens gaan. Dus vanaf dan doorkuisen we elke week vlaanderen, in het kielzog van Will Tura. Dan was onze ontspanning. Van Oostende tot in Bree, gingen wij met Tura mee ! We hebben dan ook massa's borden en tassen en andere zaken die ons aan die tijd herinneren, niet van Will... nee, maar van de pompstations die bij het tanken zegels of stempels gaven. Liters benzine hebben we zo verreden. We gingen ook eens per jaar naar Wills thuis in Steenokkerzeel bij zijn ouders, zijn zus en zijn broers en later ook zijn vrouw en hun kinderen. We hebben daar nog foto's van. Ons opzet slaagde want na een tijdje kon hij ons al van ver zien staan en wuifde hij naar ons. Hij is zelfs bij ons thuis eens geweest op uitnodiging. Daar hebben we een filmpje van .
Eric was de jongste van 5 kinderen, Zijn broer is de oudste en verschilt 15 jaar met hem. Dan komen 3 zussen waarvan de jongste nog 7 jaar verschilt met Eric Eric's ouders zijn beiden thuis, moeder heeft jarenlang een winkeltje met voedingswaren uitgebaat en is er net mee gestopt voordat ik er kwam. Zijn vader is al jaren invalide, hij heeft een zwakke rug en is verschillende keer geopereerd geweest. Zij wonen in een klein huisje van 5 kamers gelijkvloers en een kleine zolder. Maar de tuin is des te groter. Ze hebben dit alles via erfenis verkregen. In de tuin was een boomgaard met fruitbomen maar die hebben ze aan de 4 kinderen geschonken waarvan er 3 op gebouwd hebben, de 3 dochters. Het is een beetje een vreemde situatie, De hovingen waren zo groot dat ze uitmondden in een andere straat die van vooraan gezien op 50 meter van het huis ligt. Zij hebben geen oprit vooraan, maar achteraan is er wel een doorgang, die moet open blijven. Nu hebben de zussen , gezien het leeftijdsverschil allen gebouwd op hun stuk gekregen grond terwijl Eric nog kind was. De ouders bedachten dat Eric zijn deel zou zijn later, dat waar zij nu nog in woonden. Zolang hij of iemand van zijn naasten er woont moet hij de doorgang krijgen, zo staat in het testament (maar als jong koppel bij hen gaan inwonen, zagen wij niet zo zitten, en wie weet voor hoelang dan ?) Hij mocht dan al het grootste stuk hebben, hij moest er het langst op wachten. Bovendien moeten wij nu nog steeds de kwade blikken trotseren wanneer we er langsrijden. Wij zien steeds alles wat zij doen als we er passeren, niet plezant... maar niet onze schuld ! Zij hebben ook een verlies van grond over een lengte van 5 op 3 meter (een smalle strook dus.) Het is een vergifigde erfenis !
Als je moe bent als je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt... Denk dan even terug aan de mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je tegen iedereen vriendelijk was...
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kunt kijken, donker blijft zonder een teken van licht. als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid. Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd en geluk verwenen is. Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering ik vraag het je, de mooie dagen; de dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel,
Want als je ze vergeet, komen ze nooit meer terug. Neem jezelf opnieuw in handen. Vergeet de mooie dagen niet...
Voor elkeen wiens huis werd afgebroken Tot stof en as werd neergehaald een sprankje hoop opnieuw ontloken 't was weer de mens die heeft gefaald
Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt En langzaam sterft, elke dag, iets meer Een vleugje moed, voor een nieuw begin De weg terug, hard zonder verweer
Voor elkeen die geweld moet incasseren En de wonden niet meer kan helen Een dosis hoop, de tijd zal leren Je bent niet alleen tussen zovelen
Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt En eigenlijk geen uitweg ziet Een portie vreugde, goedbedoeld Als pleister op klein of groot verdriet.
Als ik er morgen niet meer ben
Als ik er morgen niet meer ben, herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ? Als ik er morgen niet meer zou zijn, zou je dan verdriet hebben en pijn ? Hoe zou je verder door 't leven gaan ? als je geen grond vindt om op te staan. Ik hield van jou, dat blijft bestaan, en zal in je wezen als een traan. Herinneringen komen angst omklemt je in je dromen. Maar je houdt nog van mij, de liefde voor mij blijft je altijd bij. Door je tranen heen roep je mijn naam, en vraagt waarom ik heen ben gegaan. Het verdriet is voor jou nu nog groot , en je denkt zeker: was ik ook maar dood. neen liefste, zo mag je niet denken, het leven heeft je vast nog wat moois schenken. Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest, Bedankt voor die fijne tijd met jou, Lieveling, van jou hield ik het meest.
Wie dagelijks vlijtig is als een bij, kracht heeft als een stier, werkt gelijk een paard, die moet eens naar de dierenarts gaan. Het zou kunnen dat hij een Ezel is !
Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , wel hier heb je de tekst even:
O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren. onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren; wees ons doel in arbeid en in strijd. Bloei, o land in eendracht niet te breken; wees immer uzelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken; Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. (2x) Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
Depressies overwin je niet met een pil. Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.
1 - Durf boosheid en verdriet te uiten. 2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen; 3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden; 4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe; 5 - Wees minder met geld bezig; 6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden; 7 - Leer foert zeggen; 8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken; 9 - Lachen is gezond; 10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven. Verlies hoort bij het leven.
Om de mensen eens een voorbeeld te geven:
Doof of Blind, aan U de keuze:
Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel. De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen. De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem. In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen. Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse. De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet. Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven. De man liep verstoord weg. Drie, vier keer werd hij weggehoond. Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette. De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan. Heel die tijd had hij met niemand enig contact. Dat is het verschil tussen een dove en een blinde. En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.
Wie de dag pukt als een bloem, oogst het boeket van zijn leven... en wij willen jou met veel liefde deze bloemen geven...
We wensen je een levensjaar vol kleur waarin je tijd kan vinden om stil te staan bij de goede dingen van het leven, waarin het klimmen van de jaren je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt, waarin herinneringen de kiemen vormen van nieuwe dromen... _______________________
aan iemand in het bijzonder
Ik vraag me af vandaag wat jij morgen zal doen. Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu, maar in de toekomst zal jij mij de hand reiken. Misschien denk je dan aan de dag dat ik dit schreef en ik zal misschien denken aan de dag dat jij dit leest. Nog één ding wil ik je zeggen Wees een bloem die ontluikt als er mensen zijn die om je geven. En wees een oester die zich sluit als je alleen bent en niet omgeven. Luister dan naar de stilte. Hoor wat ze je te zeggen heeft Misschien ontdek je dan het hoe en waarom je leeft.
Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
Ons gezin compleet bij de doop van Ann Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar
A rose is a rose every day, every night You too are the same, exept different in my sight You are like a rose, such a beautyful creation But a rose in disguise meant to blume for every nation So show you beauty, for I know what you are You are a rose in disguise, and very very wise
De inkomhall met de muurschildering
Zonnewijzer aan de binnenzijde
het terras van fraiteur
Feestzaal van fraiteur
Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd Jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk De kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein Zoals de zon schijnt na de regen Zo zal het zijn En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan Wat stof is zal tot stof vergaan En elke storm komt weer tot rust daar Zo zal het gaan En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou mee gaan jouw taak op aarde is voldaan Zoals je was in alle liefde Zo zal je gaan
Mijn naam Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit. Hij gaat verloren als droevig klotsen van golven tegen verre rotsen als in het woud een dof geluid.
Hij laat een spoor na, bleek en vaal hier op je albumblad, wat lijnen Waarvan de inhoud zal verdwijnen, Een grafschrift in een vreemde taal.
Mijn naam? Hij zal vergeten zijn In nieuwe stormen van je leven En zo zal hij geen tere schijn Aan jou herinneringen geven.
Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit En zeg, als je verdriet voelt knagen: Er is een hart dat mij omsluit, Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.
