Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik :
"ma vie"
en ook over mijn leven in 't algemeen.
Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel
Op trouw van Astrid, pet Jef kijkt ontroerd toe
Spiegelbeeld, vertel eens even. ben ik echt zo oud als jij ? Waarom gaan toch al die jaren, als je jong bent, zo vlug voorbij ? 'k Ben nog niet oud en versleten, k zou het graag eens overdoen. En mijn leven zou, zeker weten, er heel anders uitzien zien als toen !
Tante francine met Argiro Nadine en ikke
Peter Jef en Meter Adrienne
Meter Mathilde en Peter Arthur
Bij het eerste bezoek aan mij. Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan
Lionel, Dominique Ik en Danny Lenseclaes
Ik en Papa genieten van een smoutebol
ikke bij will tura in 1964
Foto de Home Fraiteur NU
Ik met Geatana Talluto mijn laatste jaar "1968"
Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering
Ik met tante Josee en Josee Delavande
Ik met mijn Pa in 1968
Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens op het podium van de Fancy-fair
25 juni 1976 Een dag om nooit meer te vergeten
Mijn droomprins staat voor de deur
Er zijn geen rozen zonder doornen En geen liefde zonder pijn.
In deine augen steht so vieles was mir sagt, Du fuhlst genau so wie ich. Du bist das mädchen, das zu mir gehört, ich lebe nur noch fur dich.
Eric met zijn moeder
Moeder aan de arm van erics vader.
Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
Peter Pierre en Erics jongste zus Lisette
Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
Aan de kerk met meter Adrienne Opzij mijn vriendin Linda Bonnarens
In de open auto aan de kerk
Ma Vie
Het leven als gehandicapte
06-09-2006
49) De begrafenis vanTante Ann
Zoals ik al schreef was "tante" Ann (Anna Detobel) een van de weinige waarmee ik in contact was gebleven, Ze was ondertussen toch nog getrouwd geraakt en op uitnodiging van ons kwam ze haar echtgenoot eens voorstellen. Het was een fijne mens net als zij. Wat ik toen niet wist was dat ze reeds ziek was, ze had borstkanker en is er denk ik 1 jaar later aan overleden. Net op het moment dat ik naar de begrafenis ging wist ik: ik ben opnieuw zwanger, het kon nog maar een week of zo, zo zijn, maar ik wist het gewoon en ik beloofde "tante" Ann, dat als dit een meisje zou zijn ( waar ik ook toen al een voorgevoel van had) ik haar Ann zou noemen naar haar. Op haar begrafenis zag ik nog een bekende terug: 'tante' Marie, die was ik allang uit het oog verloren. We kwamen iets te laat in de kerk van Dworp en we gingen achteraan zitten en de mensen die voor ons zaten draaiden zich om: het was "tante"Marie en haar echtgenoot. Zij namen ons na de dienst mee naar huis. Waar we heel wat herinneringen opgehaald hebben samen met Paul en Alice "Anna's" broer en zus. Zo zorgde Anna er toch nog voor dat ik nog iemand terug vond.
En één jaar later kreeg ik nog een bericht dat ook Paul overleden was. En ong 6 jaar later ook Alice.
Christophe doet binnen 4 maanden zijn eerste comunie en we willen daarop voorbereid zijn dus gaan we uitzonderlijk naar de kerk op zondagmorgen, maar omdat de kinderen graag langer slapen gaan we naar de 11 uur mis in de grote kerk. in 't dorp. Wanneer we dan thuis komen is het al middag en moet ik nog koken. We hebben aan ons huis een kleine bovenverdieping en omdat Christophe zich altijd beklaagt dat hij niet kan doorslapen omdat Dominque hem wakker maakt besluiten we dat het misschien beter is om hen aparte kamers te geven. Tot hiertoe was de bovenverdieping gewoon afgesloten met een valse plafond. Dat moet dus open gemaakt worden waardoor het trapgat zichtbaar is. Omdat ze er nu al hun speel plaats hebben staat daar een voorlopige ladderen gaan ze er op onder toezicht. Zij zijn dus aan 't spelen boven terwijl ik in de keuken ben en plots horen we Christophe roepen op Dominique. Ik kom op het geroep af en zie Dominique nog net rechtstaan. hoe is die naar beneden gekomen ? We vragen het Christophe en die zegt dat ze met de auto's aan 't spelen waren en dat plots Dominique weg was nadat hij hem vroeg om een beetje op te schuiven. Dus die is naar beneden gevallen op zijn hoofd. Hoewel hij schijnbaar niks heeft en het zondag is vragen we er een dokter bij. Die van wacht onderzoekt hem en zegt : het is nog niks; maar observeer hem. We zijn er niet helemaal gerust in en vragen onze dokter om te komen kijken. die zegt: waarschijnlijk een lichte hersenschudding, houdt hem in het donker. Nog zijn we niet gerustgesteld, het kan niet dat een val van 3 meter niks is, dus bellen we de kinderarts die hen al van kleins af kent, die zegt na onderzoek : ik vindt niks maar ga er overmorgen mee naar het ziekenhuis om foto's te nemen. vandaag is er toch niemand en morgen is het een hoogdag dan werkt de dienst maar op halve kracht. Eindelijk iemand die de zaak serieus neemt. Dinsdag worden er foto's genomen en het blijkt dat hij naast de hersenschudding, niet alleen een schedelbreuk heeft maar ook een hersenbloeding. En hij moet bijgevolg in het ziekenhuis blijven, En er was niks aan !!!! 3 dokters en pas de laatste wil iets ondernemen! En wij waren verdachten nr. 1 . In het ziekenhuis mochten we ons verhaal tot in den treure toe herhalen ! wat er gebeurd was en hoe ! Geloofden ze ons niet ? Had Dominique toen gezegd dat wij hem mishandelden , we waren de pineut geweest. Hij is er een week lang moeten blijven ! Hij heeft later die week gezelschap gekregen van zijn broer in de ziekenhuiskamer, omdat die een kleine"geplande" ingreep moest ondergaan.
De kinderen worden grotendeels opgevangen door mijn schoonmoeder, Zij is er als ik 's morgens vertrek en ze is er nog wanneer ik thuis kom. Ik ben al vroeg de deur uit, om 6u30 neem ik de bus naar het station van Dendermonde en van daaruit de trein naar Brussel dan ben ik rond 8 uur op mijn werk. Eric werkt ondertussen aan de gemeente Zele in de groendienst, hij staat er, samen met nog 3 colega's, in voor het onderhoud van pleinen en plantsoenen. Hij vertrekt maar om 7u15, het is niet ver. Omdat ik 's middags kan middagmalen op het werk, blijven hij en de kinderen eten bij zijn moeder. Zo heeft iedereen warm gegeten en hoef ik niet nog te koken bij thuiskomst. Ik zou tevreden moeten zijn maar ik ben het niet. De kinderen worden er verwend en niet zo'n klein beetje en dat wreekt zich. Het ondermijnt mijn gezag want ze hebben maar naast de deur te lopen als er ruzie van komt. Nu ben ik best wel streng, maar ik was heel tevreden met mijn eigen opvoeding en zodoende wil ik het ook voor mijn kinderen. Ik besef dat schoonmama er niet veel kaas van gegeten heeft. De kinderen boeren en laten winden,(de oudste maakt er zelfs een sport van) zitten in hun neus te pulken en wanneer ze iets niet lusten wordt het gauw aan de kant van hun bord geschoven. Zo wil Christophe geen truitje aan want 'dat prikt' en hij moet dus zo geen truitje aan van bomma, maar van mij wel! Want op den duur prikt alles. Hij wil niet mee naar de winkel, hij wil niet dit en niet dat en ga zo maar door. Hij lust niks waar ajuin in verwerkt zit (hij kan niet tegen de geur van rauwe ajuin) en dat moet hij dus niet eten van bomma. Maar in welk gerecht zit nu geen ajuin ? Dominique heeft een andere hebbelijkheid; die wil zijn hemd zo plat in zijn broek dat er geen kreukje in zit en staat tot vervelens toe voor de spiegel te draaien en te keren. En hij wordt er zelf ambetant van omdat het niet lukt. Bomma wordt een dagje ouder, dat is het, en wil niet tegen het jonge volkje ingaan met alle gevolgen vandien voor mij. Dominique is een durfal, niet zoals zijn broer, die zal eerst doen en dan nadenken, terwijl Christophe veel meer inzicht heeft en niks doet of probeert wat hij niet veilig acht. Ik erger mij blauw dat schoonma geen discipline heeft en geen voorbeeld is voor hen, maar ik moet zwijgen ! Er is geen alternatief. Ik verdien het meeste van ons twee en wij hebben het nodig.
Toen Dominique op 3 jaar naar school ging kwam hij 's namiddags al met vuile woorden thuis "kakkescheet". Het is een woord dat wij nog nooit gehoord hadden. Hij vond het prachtig want hij zei niks anders meer, hoe wij ook reageerden; wij dus bij de juf om te vragen van waar dat woordje kwam. Ze zei ons dat het van het zoontje van een landbouwer was: Jan. "Die zegt ook niks anders." zegt ze. "Ik reageer er niet te veel op" Dominique was dus een imitator en dat zou hij zijn ganse jeugd blijven. wanneer hij iets hoorde of zag wou hij het ook doen. Hoe stom of gevaarlijk ook. Hij kwam steeds weer met matchboxautotjes naar huis die wij nog niet gezien hadden (ze hadden er zelf ook wel) als wij vroegen van waar die kwamen dan zei Christophe : van school ! Hadden ze iets op school wat ze thuis nog niet hadden, dan kwam Dominique er steevast mee naar huis. Ging Dominique bij kindjes spelen dat bracht hij wel eens een souveniertje mee. Niks was veilig voor hem.
Omdat ik enig kind was en wist hoe het voelde, wil ik er zelf meer, en liefst niet te veel leeftijdsverschil er tussen. Ik had graag 2 meisjes gehad, maar de oudste was nu een jongen, misschien de volgende ? Ik krijg jammer genoeg een miskraam op 3 maanden. Dus nu weer even wachten maar ook niet te lang want anders wordt het verschil te groot. 3 maanden later (na de miskraam)opnieuw zwanger! Nu is het goed, en weer ben ik misselijk de volle 8 maanden en half dat het duurt. Christophe is 2 jaar en 4 maanden, als op 27 november 1982 zijn broer ter wereld komt. Deze kerel is 52 cm groot en weegt 3.250 g. Dit is een heel ander karacter, zou toen al blijken. Is veel minder rustig, heeft zichzelf naar buiten gewerkt in anderhalf uur. Ik wou geen epidurale meer en dat was ook niet nodig, zo vlug ging het allemaal. We noemen hem "Dominique" zoals ik mezelf beloofd had, als pleister op de wonde dat het weer een jongen was. Daarmee kom ik ook mijn belofte aan Dominique Flabat na.
Op 3 augustus 1980, ik ben op dat moment 8 maanden zwanger, we wonen nog maar een goede 4 maanden in ons nieuwe huis sta ik op wanneer eric al vertrokken is naar zijn werk. En ik voel iets barsten en er komt een vloed van water van tussen mijn benen, het is helder en het ruikt niet, heel raar ! ik probeer het op te houden maar het lukt niet. Mijn schoonzus komt van bij haar moeder en ik vertel haar wat er aan de hand is. Ze zegt dat het mijn vruchtwater is dat breekt en dat ik naar de gynecoloog moet bellen. Ai en ik kan Eric niet meer bereiken. Ik bel naar mijn moeder want de dokter zegt dat ik direct binnen moet komen in het ziekenhuis. Pa zal mij komen halen en naar ginder doen en ondertussen zal iemand Eric proberen te bereiken. Ik neem wat spullen bij elkaar die al klaarstonden en met een handdoek tussen mijn benen zijn we weg. Pa rijdt potverdikke dwars door het rode licht ! ik hou mijn hart vast. Wanneer we in het ziekenhuis komen wordt ik direct aan de monitor gelegd en voila dat is het! Pa rijdt terug naar huis en mijn gemoed loopt over. Ik heb voor epidurale verdoving gekozen maar dat is nog niet aan de orde. Ik heb immers geen ontsluiting en ik voel niks, ik ben wel misselijk maar dat ben ik 8 maanden geweest dus... Net na de middag arriveert Eric, nu ben ik tenminste niet meer alleen. We wachten af, de gynecoloog zegt dat ze het in gang zullen steken met een pilletje want dat het kindje moet komen vermits het vruchtwater weg is. Het wordt een droge bevalling. Het word avond en nacht, slapen ken ik niet, ik heb barstende hoofdpijn maar krijg er geen medicatie voor en het gaat zo tergend langzaam vooruit. Het is warm, ik ben moe, het gezoem van die machine werkt op mijn zenuwen. Slapen gaat niet, ik mag het bed niet uit en doe niks anders dan overgeven. Ik vraag Eric of hij mijn moeder wil vragen om te komen, ik kon wel wat steun gebruiken, maar ze wil niet komen. De volgende middag wordt er besloten om de epidurale toe te dienen. Ik ben ondertussen al meer dan 24 u in de verloskamer, er komt geen schot in. Ik ben uitgeput, ik voel geen weeën, ik voel niks dat erop wijst dat ik moet persen, op een bepaald ogenblik zitten ze met 2 verpleegsters op mijn buik te duwen, En dan om 4u 15 is hij daar, nadat de dokter het welletjes vond en met behulp van de ijzers hem naar buiten getrokken heeft. na meer dan 2 dagen arbeid hebben we een zoon. Christophe. 3kg 150 en 51cm Omdat hij een beetje geel ziet (hij is immers prematuur) moet hij direct onder de lamp en ligt hij met een sonde in zijn armpje. Dat blijft zo de hele tijd dat ik in het ziekenhuis ben, wanneer ik naar huis mag moet hij nog blijven en mijn gemoed schiet vol, ik vind het een vreselijke gedachte: pas bevallen maar thuiskomen zonder kind en ik vraag of ik ook niet nog 1 dag kan blijven. En het mag ! Zo kunnen we toch nog samen naar huis. En hebben we de tijd om hulp voor mij te zoeken bij de verzorging van de kleine, want dat is nodig. Brrr! ik ben er bang voor ! om hem te laten vallen, om hem te baden, dat moet ik allemaal leren. Daartoe wordt een verpleegster aangesteld van Kind en Gezin. Die zal mij wegwijs maken de eerste dagen.
Onze "kleine puit" zoals wij hem noemden, omdat hij op zijn buikje slaapt en dan zijn beentjes optrekt tot onder zijn poep, "net een kikker die gaat wegspringen" is een rustig kind, slaapt veel, eet goed en veel en verandert zienderogen. Heeft maar 1 probleem: hij heeft het ontzettend moeilijk om grote boodschap te doen. Dan huilt hij hartverscheurend en dat zal zo zijn hele peuter en kleutertijd blijven. Het was Het gevecht van elke dag Nu was er eens zo'n dag dat er weer moest geboodschapt worden en het niet ging. Hij was toen een 8 à 9 maanden oud, en ik had hem verschoont, hij was moe en huilde op het kussen al toen ik hem opnam om hem in zijn bed te leggen voor een middagdutje. Omdat hij vreselijk tegenspartelde en ik bang was hem te laten vallen houdt ik hem over mijn schouder terwijl ik mij omdraai zie ik mijn schoonzus voor het venster staan en ik schrik. Ik ga dus naar de kamer en terwijl ik de kleine in zijn bed leg hoor ik stemmen op de gang die roepen en tieren en haastig dichterbij komen De bewuste schoonzus met in haar kielzog mijn schoonouders stormen de kamer binnen !: "-Gij zijt een franke beest !!" roept ze wijzend naar mij ? En mijn schoonmoeder, buigt zich voorover om direct naar de kleine te kijken. Ik vraag wat er aan de hand is ? Ochotte dat manneke ! zegt ze. Ge hebt hem bijna met zijn hoofd tegen de deur geslagen en waarom huilde hij zo ? hebt ge hem soms geslagen ? Ik zeg watte ? "Ik heb niks! hij huilde omdat hij moe was en omdat hij niet kon afgaan, ja want kijk, hij lacht al nu ! En zeg eens waar moeit gij u mee ? Maak nu dat ge alle drie uit mijn kot zijt !" roep ik kwaad. Ik ben direct beginnen wenen ! Diezelfde week ben ik een gordijn gaan kopen zodat in t vervolg binnenkijken niet meer mogelijk zou zijn. DAT is nu het gemak van schoonouders naast de deur !
Ondertussen gaat het op de werkvloer iets minder, ze spelen er met mijn voeten en ik durf niks terug doen of zeggen. Ik hos van hier naar ginder en als ik dan vrij ben dan mag ik lezen. Bij mijnheer De leeuw was het goed maar er gaan geruchten dat de dienst ophoudt te bestaan en dat bovendien het ganse verdiep gaat verhuizen naar een ander gebouw aan de overkant van de straat. Ondertussen gaan ze alle franstalige collega's weg werken want de hoofdzetel komt in Wallonie te liggen meer bepaald in Verviers. Een kaakslag voor de meesten onder hen want ze zijn voor bijna de helft afkomstig uit Brussel of zijn er komen wonen, nog eens een kwart wonen in het Brabantse. Zij die blijven moeten mee naar Verviers anders zit er niks anders op dan ander werk te zoeken. En ik ben een geval apart, ze willen mij kwijt, dat is duidelijk, maar ik ben Nederlandstalig en bovendien ben ik benoemd. Ze raken niet zo makkelijk van mij af. Ze steken mij dan maar in een bureau met allemaal mannen, die erom bekend staan dat ze vrouwenhaters zijn. Een poging om hogerop te raken mislukt omdat ik bij het examen dictee zo gestresseerd ben dat ik niet kan volgen met schrijven. En ze houden totaal geen rekening met mij. Wanneer ik in verwachting ben van de 1ste komt er iemand zo hard op mijn bureau slaan met zijn vuist dat ik opspring van 't verschieten om dan met een poeslief stemmetje te vragen: Hoewist mee ha houes ? (Hoe gaat het met uw huis) we zijn nog aan 't bouwen. Ik moet 2 keer met de koffie op ronde gaan, een keer om 8u30 en een keer om 13u30. Een koffie kost zoals ik al zei eerst 3 frank en later 5 fr. Ik wist wie mjn klanten waren en als ze al eens weg waren dan schonk ik hen toch in al moest ik het dan zelf betalen en later van hen krijgen. Er waren er die zich heel duidelijk profileerden als zijnde beter dan ik. In de namiddag kon men ook frisdrank krijgen : spa , cola , limonade. Ze mochten dan aan mij geld meegeven zodat ik het tegelijk met de koffie kon halen, maar er waren er een paar die er graag mee speelden en dan kwamen ze een half uur later af: Marleen Haal mij eens een cola ? En marleen kon weer lopen.
Ergens in 1978 gaat mjn tante M-L op kontrole bij de dokter wegens een bolletje in haar borst en na een gesprek met Ma ontdekt die dat ze reeds lang hetzelfde heeft maar ja, klagen staat niet in haar woordenboek en dus denkt ze er niet aan tot nu dus mijn tante naar het ziekenhuis moet. En ze gaat mee. Bij tante blijkt het onschuldig te zijn maar wordt het verwijderd. Bij Ma daarentegen die moet binnen enkele weken in het ziekenhuis opgenomen worden voor autopsie. Blijkt dat het kanker is en de borst wordt weggenomen samen met een deel van de lymfeklieren onder de oksel. bestraling hoeft niet en chemo ook niet. Ik heb dan zoiets van: laat ik nu aan kinderen beginnen anders ziet zij ze misschien niet meer. Dat was voor mij het startsein ! Niet langer uitstellen maar doen ! Ma herstelt en ze is er nu 78, nog heel kwik voor haar leeftijd (beter dan ik eigenlijk)
Toen we bijna 3 jaar in het appartementsblok woonden werd het tijd om te beslissen: gaan we voor nog 3 jaar of zoeken we iets anders? We woonden hier graag maar hadden stilaan onze buik vol van onhebbelijke geburen. En we wilden verder met ons leven, kinderen en ja direct in t meervoud, ik was zelf enig kind en wist hoe het voelde en een tuintje. Er werd toen net een pand te koop aangeboden per opbod, niet ver van Eric's thuis en we waagdden onze kans . We hadden het niet maar kwamen op een idee: vermits Eric toch het laatste stuk (met het ouderlijk huis) zou erven later konden we misschien nu al bouwen voor later. Zo gezegd zo gedaan, en we brachten de nodige formaliteiten in orde. De grond was 100 meter lang op 20 meter breed. Omdat de rooilijn midden in de voorste plaats loopt willen we alles neergooien en te midden van het terrein iets villa-achtig neer zetten. Alles beneden gemakkelijk voor mij, geen trappen. Doch dat mag niet, we moet aansluiten met het huis ernaast en naar boven. Dat is dan goed dus de plans worden getekend, Maar er is nog een moeilijkheid, mijn schoonouders wonen daar nog en zij moesten er blijven wonen zolang ze leefden. Als het huis af zou zijn moesten ze wel opnieuw met ons er intrekken. Dat was geen probleem omdat we aan de architect gevraagd hadden om voor hen apart, het hoogst nodige zouden voorzien. 3 kamers was genoeg, 1 om te slapen, 1 om te leven en 1 keuken en wasplaats met apart toilet, wat moet een oude mens nog meer hebben ? De plans worden dus aangepast aan hun noden, maar dan komt de kat op de koord, geen van de andere kinderen kon of wou die 2 in huis nemen al was het maar tijdelijk voor 5 of 6 maanden tot het huis klaar was. En zelf wilden ze eigenlijk ook niet weg. en een woonwagen huren voor hen konden wij financieel ook niet aan. Zelf bezitten ze niks, enkel een klein pensioentje, daar konden ze het ook niet van doen. dus... De oorspronkelijke nieuwbouw plans worden opgeborgen. Ondertussen dringt de tijd voor het appartement. Dan kom ik op de proppen met de oplossing, een halve nieuwbouw aan het achterhuis aanbouwen. Zo omzeilen we dat we in de hoogte moeten, en kunnen we alles beneden laten. En de oudjes blijven gewoon (zoals ze willen) waar ze zijn. in hun bouwvallig krot ! "dat wel een deel van het onze is" Intussen schuift de tijd voorbij, maar eens we bezig zijn kunnen we uitsel van verhuis vragen en telkens met 2 of drie maand de huur verlengen naar gelang de vorderingen. We beginnen in augustus 1979 en het is pas is maart dat we verhuizen, het is nog niet af maar we willen van die huur af. Ondertussen ben ik zwanger van ons eerste, het is voor september dus tegen die tijd zitten we dan wel al goed. Schoonmama kan dan oppas spelen, dat heeft ze voor de anderen ook gedaan. Ze moet bijna niet eens de deur uit. Ze wordt wel een dagje ouder maar is nog goed te been. We zorgen er wel voor dat we strikt gescheiden leefruimtes hebben, enkel wanneer we op de koer zijn kunnen we elkaar zien ... Ze heeft er dan al 3 onder haar hoede, eentje van elke dochter, 2 meisjes en 1 jongen. Haar opvoedkundige waarden zijn niet de mjne maar ja, we hebben geen keuze op dat moment.
Ons appartement is eigendom van 2 bevriende koppels, een uit Puurs en andere uit St Amands. We zien ze nooit, maar betalen hen via de bank. Nu komt er op een dag een rekening voor nog bijkomende kosten, en wij vinden dat we toch al heel veel betalen en dat dit even kan wachten. bovendien is Eric net geopereerd aan zijn teen en kan moeilijk uit de voeten. Na een paar weken krijgen we een aangetekend schrijven en dat op allerminst vriendelijke toon. Dus besluit ik om even een woordje terug te schrijven, ik had al een schrijfmachine, omdat ik moeilijk kan schrijven met de hand. maar ik had geen deftig papier. Dus neem ik een paar vellen mee van 't werk. Dat doen er wel meer. Dus ik schrijf de brief , post hem en drie dagen later staan ze allebei voor de deur ! tot onze grote verbazing. Waar hebben we dàt aan te danken ? Ze beginnen ons uit te vragen en waarom ik officieel papier van de staat gebruik ?!!!! Hein ?!! officieel papier ???? Van de staat ?!!! Ik haal het mapje met de bladen boven en leg uit vanwaar het komt. Ja, zeggen ze kijk maar eens naar het watermerk; en er staat inderdaad "Eendracht maakt macht". Oei, nu begrijpen we het !! waarom ze plots wel konden komen! Ze kunnen er nu wel mee lachen natuurlijk en ik heb het mapje zorgvuldig opgeborgen tot ik het weeer mee kon nemen naar 't werk.
Net nadat we getrouwd waren maakten we deel uit van een groepje van 7 koppels waaronder ook mijn ouders behoorden en we spraken af met de ganse groep om dan bij elk van ons allemaal samen te komen bij de koffie met taart en avondeten toe. Dat duurde dan tot in de kleine uurtjes omdat we altijd veel plezier maakten. We tapten moppen en vertelden verhalen en we hadden altijd veel plezier. Toen het onze beurt was om de groep te ontvangen was het net kerstmis, en dus dubbel zo gezellig als anders, bij onze eerste kertboom. Het ging er soms luidruchtig aan toe en we kregen problemen met de buren. Naast ons woonde een oude zeurkous en daarnaast nog een, die hadden min of meer altijd commentaar. Of er was teveel lawaai van muziek of teveel mensen. Ze wisselden elkaar af om te klagen. Over het algemeen woonde ik er graag, ik was er dicht bij de winkelstraat en dicht bij het station. Voor mij alvast heel makkelijk, ook al omdat ik toen nog niet met de wagen reed en Eric tot 5x toe aan zijn teen werd geopereerd (ingegroeide nagel) en hij niet kon buiten komen de eerste weken.
Ons appartement was gelegen op een hoek, we konden naar 2 straten kijken. En toch was dat niet genoeg om te zien hoe onze auto gepikt werd. Het was onze eerste auto, een lichtblauw ford escortje, We waren er de avond voordien mee naar huis gereden waar we oudjaar gevierd hadden en ze verwachtten ons opnieuw in Zele rond 10u30 om met de familie nieuwjaar te gaan wensen. We maken ons klaar en Eric zegt dat hij alvast de auto gaat starten om op tijd te kunnen vertrekken. Binnen de kortste keren is hij terug boven; zeg zegt hij: waar heb ik die auto vannacht gezet ? Ik bekijk hem eens scheef en vraag of de wijn van vannacht nog in zijn hoofd zit. Ik ga naar het venster en zeg ha daar hé, maar...daar staat hij niet ! er staat iemand anders op onze plaats. Waw, dat doet vies zeg. ! En wij hebben niks gehoord, niemand eigenlijk in gans de blok die bij navraag iets gezien of gehoord heeft. Waren allemaal zat zeker ? De laatsten die thuis gekomen waren om 3 uur in de morgen ook niet. Nou ja, en wat nu ? De politie dan maar gebeld om vaststellingen te doen en te beginnen zoeken. Er waren nog al vandalenstreken gebeurd op onze parking, we waren dus de enige slachtoffers niet. Zo was er eens iemand die zijn auto van zijn 4 banden ontdaan was en die stond dan maar op 4 bakstenen. En ook toen heeft niemand iets gezien of gehoord. Na een week kwam hij boven water of liever boven veld, ergens in een zijstraatje in St Gillis Dendermonde rechtover de Delhaize, daar werd hij gevonden met een lege benzinetank en alle draden los getrokken. Maar we waren al blij dat we ons karretje terug hadden. Van de dieven nooit nog iets gehoord en van de politie evenmin.
Onze toekomstige thuis zou een nieuwbouw appartement worden aan het station in Dendermonde. Mijn Pa en ik zijn daar eens gaan kijken, het is nog in aanbouw: een blok van 9 verdiepingen waar ze nog enkel binnen moeten afwerken op de hoogste verdiepen . We leggen het vast aan de ingang waar er een kiosk staat om koop en kijklustigen te verwelkomen en tevens als verhuur makelaar dienst te doen. Het is een ruim appartement met een grote living, een kleine maar functionele keuken, 1 grote en 1 kleine slaapkamer, een hall en een bad en WC ruimte zonder invallend licht, maar dat is niet erg. De andere plaatsen zijn goed verlicht, dat is genoeg. En er is centrale verwarming. Er is ook een aparte kelderruimte voorzien voor elk appartement.
Het ligt op 5 minuten stappen van het station van Dendermonde, dus ideaal voor mijn beroepsbezigheden in Brussel. Ik ben dan een 3/4 uur dichterbij. Het is wel prijzig voor die tijd 16.000 fr. + elk jaar een deel van de onderhoudskosten + stookkosten + de consierge. Daar gaat elk jaar onze vakantiepremie aan op. We zouden er 3 jaar blijven wonen, zo stond in de overeenkomst.
We trouwen met een huwelijkscontract, zo willen het mijn ouders. Dus hebben we een afspraakje met de Notaris: Meester Andre Ide uit Hamme. Vader heeft daar nog geschilderd, vandaar. Nu is dat eigenlijk een beetje aan mij voorbij gegaan want meer dan een heleboel papierwerk is dat niet voor ons; wij moeten nadat de notaris de hele zaak afgerammeld heeft en , waar wij beiden eigenlijk niks van snapten, wel 5 keer onze handtekening plaatsen en that is it ! Dat vodje papier kost ons wel een aardig centje. pff !
Na bijna 7 jaar verkering besluiten we de grote stap te zetten. We gaan trouwen. Ik werk nu al bijna 4 jaar in de Maatschappij en verdien er goed, Eric werkt nu en dan eens ergens. die heeft zijn draai nog niet helemaal gevonden, maar daar kunnen we op wachten als we getrouwd zijn ook. Hij werkt voorlopig overal en nergens, dan stempelt hij. We zijn bijna 22 jaar, de meesten van onze kennisen zijn al getrouwd (moetens) en hebben al kinderen. We gaan bij de pastoor en vragen wat we moeten doen ? En de brave mens zegt: "Elkaar graag zien " Ik antwoord hem gevat: "Dat doen we al, maar verder ?" Hij zegt dat we eens moeten komen zien in de pastorij, elke zoveelste dag van de week is daar een soort leering over wat het huwelijk inhoudt en over kindjes krijgen enz... Dat duurt zo'n 2 weken. Hebt ge een datum in gedachten ? vraagt hij ; we zeggen dat we willen trouwen de week na mijn 22 ste verjaardag. (dit omdat mijn moeder ook zo oud was toen ze trouwde en om te vermijden dat we het later zouden moeten horen als er problemen zouden komen) Dus wordt de datum vastgelegd op 25 juni 1976 om 15 uur in de namiddag. We zijn dan ongeveer half januari 1976. Ja, zegt Mijnheer pastoor: dat kan. Ook voor de Gemeente is het goed. Nu konden de voorbereidingen beginnen, Mijn pét Pierre de echtgenoot van mijn Tante Marie-Louise zou mijn getuige zijn samen met Erics jongste zus Lisette. Later kwam moeder mij vragen of ik geen 4 getuigen wou nemen zo kon haar zus ook eens mee. dus dat werd het dan : Tante ML en Erics schoonbroer Gaston en dan Pét Pierre met Lisette. We gingen naar St. Niklaas om een trouwkleed, en meteen de suite kleding van mama en Tante ML De mannen zouden hun smoking huren, allemaal hetzelfde. Het was een grijs kostuum. De dochter van Gaston en de zoon van Erics broer zouden onze bruidskinderen zijn. De feestzaal zou het café wat verder zijn. De auto s zouden van een taxibedrijf komen gelegen bij ons aan het station. Nu hadden wij ooit eens op een zaterdag in het Waasland shoppingcenter in St Niklaas een blauwe old timer gezien met open dak en we hadden toen al gezegd tegen elkaar: "dat is het! " Dus wij op zoek naar die wagen, bleek dat die van Waasmunster was. Die legden we vast en met nog 2 auto's van het andere bedrijf bij . Dan volgen er nog de voorbereidingen voor de menukaartjes, de keuze van de menu, het bruidsboeket, het orkest , de suikerbonen enz. enz. De menukaartjes ;zouden witte linten zijde worden, die draaiden we gewoon in de schrijfmachine. Het bruidsboeket dat moesten volgens moeder absoluut Witte orchideeen zijn, ik had liever rozen, maar ja ! Het kleed zag ik van de eerste maal en: dat was het ! ze probeerden mij nog op andere gedachten te brengen maar neen, het moest en zou dàt zijn punt. dààr heb ik mijn zin gekregen. Ik had zoooo graag een lange sleep gehad, maar laat het nu net mode zijn van een hoed!! Achteraf wel makkelijk natuurlijk, dat kunt ge afzetten hé, als het te warm wordt. De suiker bonen hebben we zelf opgevuld, daar zijn mogelijkheden genoeg voor. Het orkest, Dat waren een broer en zus uit Lokeren die overal optraden en die we eens zien spelen hadden op een feest. "Duo Leo" of zoiets. De Jongen speelde op een orgel en het meisje speelde gitaar en beiden zongen ze de populaire "Johnny Hoes achtige liedjes" van toen. Die hadden we dus al gevraagd en die vader had het opgeschreven op een bierviltje en in zijn portefeuille gestopt. "hij zou dat thuis wel inschrijven in zijn agenda" We tellen af !
[[[25 juni 1976 is onze trouwdag.]]] Het fameuze jaar ' 76 dat de geschiedenis zou ingaan als "de lange hete zomer". Wij hielden ons hart vast toen het in mei al zo lang, zo heet was dat we vreesdden dat het wel eens gedaan zou kunnen zijn in de maand juni. Maar neen, hij bleef duren. En het belooft een mooie dag te worden. De voormiddag begint voor ons als altijd, het was om 15 uur dat we trouwden. Iets voor de middag begint het kanongebulder, papa had immers een kanon op de kop kunnen tikken bij een boer, die het gebruikte om de vogels uit het graan en het koren te houden. om de 10 minuten is het : BOEM !! Rond de middag komt er een jonge man van rond de 30 aan pa vragen of zijn dochter thuis is, Pa kijkt raar op en vraagt aan de man wat hij van mij wil ? blijkt dat het de nieuwe onderpastoor is van de parochie die mij komt halen voor de ondertrouw ! Daar begint het mee. Vandaar gaat het richting kapper en later naar de schoonheidspecialiste voor de smink. Dan gaan we het kleed aantrekken en zijn we klaar. Om 14u30 worden we op het gemeentenhuis verwacht. Eric komt rond 14u in de open auto aangereden met zijn moeder. en ook de getuigen zijn meegekomen in de andere auto's. Ze komen binnen en er wordt al een glaasje gedronken. "op de goede afloop". Nadat de nodige foto's genomen zijn binnenshuis maken we ons op om buiten te komen. Ondertussen buldert het kanon om de minuut: Boem ! Eerst verschijnt Eric aan de arm van zijn moeder Stella, dan komen het eerste koppel getuigen: mijn tante Marie-Louise aan de arm van Erics schoonbroer Gaston. daarna het 2de koppel: Eric's jongste zus Lisette met mijn tantes echtgenoot en mijn peter Pierre. Dan komen Chris en Anja, de bruidskinderen. Chris heeft een wandel stokje met daaraan de ringen. Anja draagt een boeketje. En daarna kom ik aan de arm van mijn vader. Pa kan het niet laten, en begint te zwanzen zoals altijd, en iedereen lacht. Zo gaan we plaats nemen in de limousine en rijden we naar het centrum van Zele, naar het gemeentenhuis. De toenmalige burgemeester dhr Avil Geerinck staat ons al op te wachten. Nadat we daar de levieten te lezen gekregen hebben zetten de getuigen en wij onze krabbel en gaat het richting kerk. De oude Kouterkerk is pas onlangs afgebroken en er is een nieuwe gezet. Het is een groot rond gebouw, best gedurft voor die tijd. Heel sober wat betreft de inrichting, houten banken en witte muren met veel lichtinval dat vooral van boven komt. Het altaar is een stenen tafel en het kruisbeld erboven is een abstract geval in steen, precies een boomstronk in een rare vorm. Maar het past wonderwel bij het geheel. We schrijden binnen langs de hoofdingang, een grote dubbele glazen deur.De kerk zit al half vol met vrienden, kennisen, buren en familie. Het orgel speelt: daar komt de bruid. Iedereen is aan 't wuiven en aan 't duimen. Wanneer we een klein uurtje later buiten komen zijn we mijnheer en mevrouw G - V . In het portaal van de kerk krijgen we felicitaties en bloemen van de aanwezigen. Die krijgen dan iets terug in de vorm van een postuurke met suikerbonen dat hen wordt uitgereikt door Peter, de zoon van tante Marie-Louise. Dan gaan we de buiten foto's nemen, maar daarvoor moeten we naar Aalst. We hebben immers het park van Aalst uitgekozen. Met de open wagen naar Aalst tegen 50 per uur. We hebben onderweg veel beziens natuurlijk. De mensen blijven staan en wuiven. De fotoreportage wordt verzorgd door Foto Wilga, die nog ver familie is van Eric aan moeders kant. Wanneer dat achter de rug is gaat het richting feestzaal, achter het café "de nellevrienden" Nog meer bloemen en kaarten ! Dan beginnen we aan het festijn. Rond 19 uur zegt iemand: "waar blijft het orkest?" Nou ja ze zullen wel komen, het is niet ver hé en zo heel veel hebben ze niet uit te stallen een orgel en twee micros + een aantal luidsprekers. dat is vlug uitgeladen. De avond is nog lang, en de nacht ook ! Om 21 uur beginnen we toch te twijfelen en besluiten te gaan kijken, we hebben immers geen gehoor aan de telefoon. Er gaan een paar mannen mee naar de Oude brugstraat in Lokeren. Ze vinden er niemand thuis. Daarop gaat Eric naar huis, neemt het nodige mee, paar boxen, en heel veel platen. Een half uurtje later kunnen we aan dansen denken en die openen wij met "Du" van Peter Maffay
"In deine augen steht so vieles, was mir sagt, du fühlst genau so wir ich. Du bist das mädchen, das zir mir gehôrt, ich lebe nur noch für dich. Du bist alles was ich habe auf der welt, Du bist alles was ich will Du, du allein kannst mich versteh'n; Du, du darfst nie mehr von mir geh'n Seit wir uns kennen, ist mein leben bunt und schön, und es ist schön nur durch dich; Was auch gescheh'n mag, ich bleibe bei dir, ich lass' dich niemals im stich. Duuuuuu !!....."
Tot in de vroege uurtjes spelen we zelf DJ op ons trouwfeest, om 4 à 5 uur beginnen de gasten te vertrekken. Rond 5u 30 in de morgen kunnen ook wij naar huis. Mijn moeder stelt voor; om voor deze nacht nog thuis te blijven slapen, maar neen dat willen we niet. We gaan naar ons appartement in Dendermonde. Binnen 2 dagen vertrekken we op huwelijksreis naar Palma de Mallorca.
Ik was een hevige Turafan en als we naar optredens gingen dan viel het ons op dat Will soms heel gemoedelijk een praatje maakte met sommige mensen. Bij ons was dat altijd maar hello, foto en hop dan maakten we plaats voor de volgende. We vonden ook niet zo meteen een onderwerp waar je met Will kon over praten op de paar minuutjes dat we bij hem stonden. Hij is altijd zo haastig. En meestal kent hij ons niet eens meer wanneer het een jaar geleden is. Dus besluiten we dat hij ons beter zou kennen mochten we elke week naar otredens gaan. Dus vanaf dan doorkuisen we elke week vlaanderen, in het kielzog van Will Tura. Dan was onze ontspanning. Van Oostende tot in Bree, gingen wij met Tura mee ! We hebben dan ook massa's borden en tassen en andere zaken die ons aan die tijd herinneren, niet van Will... nee, maar van de pompstations die bij het tanken zegels of stempels gaven. Liters benzine hebben we zo verreden. We gingen ook eens per jaar naar Wills thuis in Steenokkerzeel bij zijn ouders, zijn zus en zijn broers en later ook zijn vrouw en hun kinderen. We hebben daar nog foto's van. Ons opzet slaagde want na een tijdje kon hij ons al van ver zien staan en wuifde hij naar ons. Hij is zelfs bij ons thuis eens geweest op uitnodiging. Daar hebben we een filmpje van .
Eric was de jongste van 5 kinderen, Zijn broer is de oudste en verschilt 15 jaar met hem. Dan komen 3 zussen waarvan de jongste nog 7 jaar verschilt met Eric Eric's ouders zijn beiden thuis, moeder heeft jarenlang een winkeltje met voedingswaren uitgebaat en is er net mee gestopt voordat ik er kwam. Zijn vader is al jaren invalide, hij heeft een zwakke rug en is verschillende keer geopereerd geweest. Zij wonen in een klein huisje van 5 kamers gelijkvloers en een kleine zolder. Maar de tuin is des te groter. Ze hebben dit alles via erfenis verkregen. In de tuin was een boomgaard met fruitbomen maar die hebben ze aan de 4 kinderen geschonken waarvan er 3 op gebouwd hebben, de 3 dochters. Het is een beetje een vreemde situatie, De hovingen waren zo groot dat ze uitmondden in een andere straat die van vooraan gezien op 50 meter van het huis ligt. Zij hebben geen oprit vooraan, maar achteraan is er wel een doorgang, die moet open blijven. Nu hebben de zussen , gezien het leeftijdsverschil allen gebouwd op hun stuk gekregen grond terwijl Eric nog kind was. De ouders bedachten dat Eric zijn deel zou zijn later, dat waar zij nu nog in woonden. Zolang hij of iemand van zijn naasten er woont moet hij de doorgang krijgen, zo staat in het testament (maar als jong koppel bij hen gaan inwonen, zagen wij niet zo zitten, en wie weet voor hoelang dan ?) Hij mocht dan al het grootste stuk hebben, hij moest er het langst op wachten. Bovendien moeten wij nu nog steeds de kwade blikken trotseren wanneer we er langsrijden. Wij zien steeds alles wat zij doen als we er passeren, niet plezant... maar niet onze schuld ! Zij hebben ook een verlies van grond over een lengte van 5 op 3 meter (een smalle strook dus.) Het is een vergifigde erfenis !
Doordat ik nu werk heb in een openbare dienst kan ik mij een reisje veroorloven met Eric. Onze eerste reis ging naar BernerOberland Zwitserland. Iedereen gaat op reis op onze dienst , de ene naar hier de ander naar ginder, hoe verder hoe liever en dan sturen we een kaartje naar onze bureau. die kleefden we dan allemaal op de kast, zodoende krijgen we de smaak ook te pakken. Intussen kennen wij elkaar al 3 jaar, maar aan trouwen denken we nog niet, mogen we ook niet denken. Eric is immers de jongste van 5 kinderen, zijn vader is invalide en hij is steun van het huisgezin zoals ze dat zeggen; en dus moet hij thuis blijven tot zijn 25 ste. Eric studeerde niet zo goed en hij ging al vroeg werken. Maar ook dat lukte niet zo best. De bekende 13 stielen 14 ongelukken. Nu was dat een doorn in het oog van mijn vader en hij deed er alles aan om ons uit elkaar te drijven, we mochten elkaar niet elke dag zien en gebeurde dat soms wel dan draaide hij er zijn hand niet voor om om hem buiten te shotten. Ja, je leest het goed ! shotten ! We waren beiden fan van Will Tura en gingen soms naar optredens in de omtrek met de brommer. Dan kwamen we veel te laat thuis en dan bleef ik soms slapen bij Eric. Als jongste kreeg hij heel veel toe. Dan kwam mijn vader op de deur bonken om te vragen of wij terug waren. Erics moeder moest hem dan kalmeren en liegen voor ons.
Paling eten in Hamme
Ik mag dan al volwassen zijn en verkering hebben; moeder kan het niet laten ze koejoneert mij nog altijd. Op een dag gaan we paling eten naar aanleiding van de kermis en in afwachting dat de bestelling opgediend wordt kunnen we, dank zij het mooie weer buiten wachten en genieten van een drankje. Nu komt daar een hele dikke dame voorbij en die gaat naar binnen, waarop mijn vader zegt: " Amaai ze mogen met de paling al komen zenne, voor dat die alles opeet !" We lachen er allemaal om, maar bij mij blijft dat altijd nog wat hangen. Laat die vrouw nu net voor mij gaan zitten schransen aan tafel, zotte doos als ik ben: ik proest het uit ! De dame had niet eens door dat het om haar was. Telkens ik voor mij keek dacht ik aan de woorden van mij Pa. Moeder geeft mij een klets in mijn gezicht te midden van dat restaurant waar mijn lief bij staat. Ik moet er van bekomen en ik zeg later als we weggaan dat, als ze dàt nog één keer doet, ze garantie ene terug krijgt ! Dan vecht ik, gelijk waar ik ben of waar ik sta! en ze heeft blijkbaar door dat ik het meen, want het was de laatste keer dat ze zoiets gedaan heeft.
Maùa is ziek (keelontsteking) Op een dag kom ik thuis en moeder ligt in bed, Ze heeft een keelontsteking en migraine. Nu ben ik niet gewoon dat zij in haar bed kruipt, dus dan zal het wel heel erg zijn. En na een bezoek aan de NKO arts besluiten ze te opereren, de amandels moeten eruit. Moeder had blijkbaar al veel last gehad van haar keel maar hoe zou ik dat kunnen weten, ze zei nooit wat tegen mij. Eerst kon het niet omdat ik er nooit was, later omdat ze het zo gewoon was mij overal buiten te houden. Dus opereren, moeder is dan 45 jaar. Is dat niet gevaarlijk ? op die leeftijd ? Maar de operatie slaagt en de eerste dagen erna ligt ze nog in bed. Ze eet enkel yogourt, en ik breng haar die op bed. Ik loop ook af en aan met natte washandjes voor op haar hoofd. Ik voel dat ik in een soort tweestrijd zit, enerzijds wil ik haar helpen(moet ik haar helpen ook) anderzijds is er weer dat gevoel van "waarom doe ik dit, het zal toch weer niet goed zijn" Ik ben eigenlijk blij haar ook eens hulpbehoevend te zien, hoe raar dat dit ook mag klinken. Nu is ze eens afhankelijk van mij ! En kan ik eens tonen dat ik ook mijn plan kan trekken zonder haar.
Wanneer ik 19 wordt moet ik trakteren in de dienst waar ik werk, dan komen we rond 14 uur allen samen in mijn bureau en worden coctails gemixt en schaaltjes chips en nootjes genuttigd. Meestal is dat sterke drank met of zonder fruitsap. Gin, Wisky, Martini. voor elk wat wils. Dan mogen de vrienden van de andere verdiepingen ook iets komen drinken. We moeten dat wel allemaal gaan halen ter plaatse ofwel brengen we het mee van thuis. En later dan tipsy naar de trein waggelen !
Ik had er al langer last van maar nu begon het pijn te doen. Net op dezelfde plaats als mijn moeder en aan hetzelfde hand heb ik een vetbolletje. Dat moet operatief verwijderd worden in de kliniek in Zele. Daar leer ik Linda en Theo kennen. Een koppel uit Berlare. Het zouden goede vrienden worden. Linda is net bevallen van een dochtertje : Ann, Linda ligt bij mij op de kamer. Het klikt vrijwel meteen tussen ons en we blijven kontact houden Wij zijn er dan ook niet weg te slaan. Het zijn een van onze enige vrienden, Eric heeft ook al geen sociaal contact met iemand en ik nog minder, (mijn vrienden zitten immers overal verspreid) Telkens als we komen heeft Linda er voor gezorgd dat we kunnen blijven eten; pistolets en sandwiches met telkens beleg bij. Voor ons is dat een enorm gevoel, we kunnen eens weg (wij zijn immsers geen cafégangers) en we kunnen eens praten over van alles en nog wat.
Ondertussen ging ik nog steeds met Eric om, we spraken af de zaterdag na de middag, in het bushokje aan de grote kerk. We stonden daar droog en we konden zitten. Het zal waarschijnlijk aan mijn ouders hun oren gekomen zijn dat ik daar elk week-end zat met een jongen want op een dag passeerden ze voorbij ons en stopten. Pa vroeg wie dat was ? "ik zei immers dat ik ging winkelen met mijn vriendin" Ik zei zo gewoon mogelijk : "dat is Eric". Ach zo, zei Pa op een toon die niks goeds voorspelde. Die avond was het huis te klein.
Op 1 december 19.., mag ik mij gaan presenteren in de Nationale Maatschappij .. Het is een groot kleurloos gebouw van 8 verdiepingen, gelegen in de Leopoldswijk, dichtbij de Wetstraat, er zijn 3 liften, 2 voor het personeel en 1 voor de directeur. Er zijn verschillende diensten in ondergelijfd. Personeelsdienst, Administratieve dienst, Technische dienst enz. Het bedrijf is tweetalig maar werkt vooral aan vlaamse kant. Wij zijn het moederbedrijf, er zijn kleinere vestigingen in Hasselt, Leuven, Gent, Kortrijk, Luik, Bergen, Namen en Op het gelijkvloers is ook een drukkerij gevestigd onder leiding van een zekere Pol. Ik wordt er al direct in gelijfd bij de grote baas op de 7 de verdieping. Mijn werk bestaat er uit om de brieven die binnenkomen te gaan ophalen bij de daartoe bestemde dienst; Mijn eerste werkdag breng ik door bij Christiane, een waalse die mij wegwijs zal maken in wat mijn taken zijn. Mijn eerste opdracht is mijnheer de directeur en zijn adjunct een tas koffie brengen. Christiane giet de koffie in een tas met ondertas neemt lepeltje en suiker en een lotus speculoosje en duwt het in mijn handen, volg mij :zegt ze. "Oioeioei, dat begint hier al goed! want ik kan nog geen half glas water verplaatsen ! laat staan een volle tas hete koffie." Maar ik doe mijn best en waggel achter Christiane aan tot bij de Directeur. Ze stelt mij aan hem voor en hij geeft mij een hand . Hetzelfde voor de adjunt die eigenlijk de personeelschef is Mijnheer T. Onderweg heb ik gemorst natuurlijk op het tapijt en neemt Christiane een doekje. Ai ! dit is niet voor herhaling vatbaar! Christiane is een klein net vrouwtje, onberispelijk gekleed en gesminkt. Ik ben daar echt een boerin tegen ! Ze neemt mij mee naar de andere diensten in het gebouw en stelt mij overal voor. 's Middags gaan we warm eten in de refter die op het 8 ste gevestigd is . Er is keuze tussen twee menu's en we betalen met bonnetjes die we eerst moeten kopen op het economaat. Het eten wordt er opgediend door het keuken personeel en wij schuiven gewoon aan met een dienblad. Na het eten gaan we weer naar ons bureau en lezen de krant of iets anders of zoals Christiane bellen naar huis, om te vragen hoe het met de kleine is. Eigenlijk hebben we officieel maar 15 minuten pauze maar we nemen er 1 uur en half. Rond 13u30 beginnen we weer en dat tot 16 u 15. Om 15 uur wordt er nog eens koffie geserveerd waarna de koffiekan en tassen naar boven gebracht worden bij Paula "de koffiemadam". Die moet alles afwassen en in goede orde zetten voor de volgende dag. Dat is altijd een race tegen de tijd. Paula vertrekt immers vroeger dan wij, maar ze begint dan ook vroeger. De koffie wordt gezet in 3 à 4 percolators dan in themossen verdeeld. Een tas koffie kost 3 frank. ook daarvoor zijn bonnetjes voorzien. Na een weekje bij Christiane en de hoofddirectie doorgebracht te hebben wordt ik naar mijn definitieve dienst verplaatst, het secretariaat bij mijnheer Jacques D.L. en Alphonse P. Zij houden zich bezig met de verzekeringen die bij de diverse opdrachten op de werkvloer komen kijken. Er is ook een franstalige dactylo: Ivette B. en Andre de bode van wie ik het vak moet leren Het principe is simpel: De briefwisseling komt binnen met postzakken, wordt gesorteerd door de Courrierdienst van Mr.Jos J. Daar gaat het in schappen voor elke dienst een. De bodes van die diensten gaan dan zien rond 10 uur of er wat ligt, nemen het mee en sorteren het op hun bureau. Dan wordt dat in mappen gestopt en vandaar wordt het naar de bureau's van de onderlinge directeurs verdeeld. De directeurs geven de opdrachten dan aan de bureauchefs die op hun beurt de bal doorspelen aan de opstellers en de klerken wat er moet gedaan en/of geschreven worden. Zij schrijven dan een brief met eventueel een berekening bij van de geraamde kosten. Ze schrijven ook prijsoffertes uit waar aannemers op reageren. Zij schrijven naar gemeentebesturen en particulieren. Die brieven gaan naar de dactylo die ze uittypt. Die brieven gaan in een tekenmap (dat is een dikke kartonnen boek met bladeren die bestaan uit vloeipapier), de brieven worden daar in gerangschikt met de copie's eerst en als laatste het origineel en het geschreven exemplaar. Die mappen worden dan bij de verschillende directeurs aangeboden om te ondertekenen. Rond 15 u gaat het dan in omgekeerde richting. Dan worden de brievenmappen bij de diverse directeurs opgehaald waarna wij moeten kijken of er aanmerkingen of opmerkingen op staan vanwege de directeur in kwestie. Dat kan gaan van: "wachten" of "eerst advies inwinnen van ..." Deze, die mogen doorgaan worden dan bij Jos J gebracht die dan zorgt dat ze gebriefd raken en in postzakken terecht komen waarna ze beneden in de hall gezet moeten worden. Rond 16 u maken de meesten zich klaar om naar huis te vertrekken. We wensen iedereen een goede avond en gaan op weg naar het station dat op 200 meter vandaar ligt. Daar neem ik de trein naar het Noordstation en ginder overstappen op de trein naar Dendermonde.
Ik heb al verteld over hoe ik de Grote baas en de personeelschef koffie moest bezorgen op mijn eerste werkdag. Nu ga eens dieper in op de persoon achter de personeelschef. Dat was een grote struise vent die verantwoordelijk was voor de aanwervingen. zo ook die van mij. Hij kon zijn ogen niet van mij afhouden, later zou blijken waarom. Hij had een zoon die net als hij groot en struis was en die werkte in de interne drukkerij op het gelijkvloers. De zoon noemde Marcel en was niet al te snugger, een beetje veel simpel en lelijk als de nacht. Ook een beetje gehandikapt geloof ik. Nu zou mijnheer T gewild hebben dat ik met die zoon aanpapte en blijkbaaar had hij de jongen; enfin man, want hij was toch een jaar of 10 ouder dan ik, al iets in die zin wijsgemaakt want hij kleedde mij uit me zijn ogen telkens ik in de drukkerij kwam. En op nieuwjaarsdag waneer we elkaar het beste wensten, likte hij me af. Ik heb hen vlug duidelijk gemaakt dat ik al een lief had en dat het tussen ons niks kon worden. Diezelfde personeelschef schreef cursiefjes in het toenmalige personeelboekje dat de toepasselijke naam "De Waterman" had, onder een schuilnaam "M.e.t. De Glimlach"
Als je moe bent als je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt... Denk dan even terug aan de mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je tegen iedereen vriendelijk was...
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kunt kijken, donker blijft zonder een teken van licht. als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid. Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd en geluk verwenen is. Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering ik vraag het je, de mooie dagen; de dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel,
Want als je ze vergeet, komen ze nooit meer terug. Neem jezelf opnieuw in handen. Vergeet de mooie dagen niet...
Voor elkeen wiens huis werd afgebroken Tot stof en as werd neergehaald een sprankje hoop opnieuw ontloken 't was weer de mens die heeft gefaald
Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt En langzaam sterft, elke dag, iets meer Een vleugje moed, voor een nieuw begin De weg terug, hard zonder verweer
Voor elkeen die geweld moet incasseren En de wonden niet meer kan helen Een dosis hoop, de tijd zal leren Je bent niet alleen tussen zovelen
Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt En eigenlijk geen uitweg ziet Een portie vreugde, goedbedoeld Als pleister op klein of groot verdriet.
Als ik er morgen niet meer ben
Als ik er morgen niet meer ben, herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ? Als ik er morgen niet meer zou zijn, zou je dan verdriet hebben en pijn ? Hoe zou je verder door 't leven gaan ? als je geen grond vindt om op te staan. Ik hield van jou, dat blijft bestaan, en zal in je wezen als een traan. Herinneringen komen angst omklemt je in je dromen. Maar je houdt nog van mij, de liefde voor mij blijft je altijd bij. Door je tranen heen roep je mijn naam, en vraagt waarom ik heen ben gegaan. Het verdriet is voor jou nu nog groot , en je denkt zeker: was ik ook maar dood. neen liefste, zo mag je niet denken, het leven heeft je vast nog wat moois schenken. Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest, Bedankt voor die fijne tijd met jou, Lieveling, van jou hield ik het meest.
Wie dagelijks vlijtig is als een bij, kracht heeft als een stier, werkt gelijk een paard, die moet eens naar de dierenarts gaan. Het zou kunnen dat hij een Ezel is !
Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , wel hier heb je de tekst even:
O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren. onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren; wees ons doel in arbeid en in strijd. Bloei, o land in eendracht niet te breken; wees immer uzelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken; Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. (2x) Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
Depressies overwin je niet met een pil. Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.
1 - Durf boosheid en verdriet te uiten. 2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen; 3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden; 4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe; 5 - Wees minder met geld bezig; 6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden; 7 - Leer foert zeggen; 8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken; 9 - Lachen is gezond; 10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven. Verlies hoort bij het leven.
Om de mensen eens een voorbeeld te geven:
Doof of Blind, aan U de keuze:
Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel. De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen. De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem. In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen. Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse. De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet. Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven. De man liep verstoord weg. Drie, vier keer werd hij weggehoond. Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette. De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan. Heel die tijd had hij met niemand enig contact. Dat is het verschil tussen een dove en een blinde. En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.
Wie de dag pukt als een bloem, oogst het boeket van zijn leven... en wij willen jou met veel liefde deze bloemen geven...
We wensen je een levensjaar vol kleur waarin je tijd kan vinden om stil te staan bij de goede dingen van het leven, waarin het klimmen van de jaren je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt, waarin herinneringen de kiemen vormen van nieuwe dromen... _______________________
aan iemand in het bijzonder
Ik vraag me af vandaag wat jij morgen zal doen. Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu, maar in de toekomst zal jij mij de hand reiken. Misschien denk je dan aan de dag dat ik dit schreef en ik zal misschien denken aan de dag dat jij dit leest. Nog één ding wil ik je zeggen Wees een bloem die ontluikt als er mensen zijn die om je geven. En wees een oester die zich sluit als je alleen bent en niet omgeven. Luister dan naar de stilte. Hoor wat ze je te zeggen heeft Misschien ontdek je dan het hoe en waarom je leeft.
Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
Ons gezin compleet bij de doop van Ann Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar
A rose is a rose every day, every night You too are the same, exept different in my sight You are like a rose, such a beautyful creation But a rose in disguise meant to blume for every nation So show you beauty, for I know what you are You are a rose in disguise, and very very wise
De inkomhall met de muurschildering
Zonnewijzer aan de binnenzijde
het terras van fraiteur
Feestzaal van fraiteur
Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd Jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk De kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein Zoals de zon schijnt na de regen Zo zal het zijn En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan Wat stof is zal tot stof vergaan En elke storm komt weer tot rust daar Zo zal het gaan En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou mee gaan jouw taak op aarde is voldaan Zoals je was in alle liefde Zo zal je gaan
Mijn naam Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit. Hij gaat verloren als droevig klotsen van golven tegen verre rotsen als in het woud een dof geluid.
Hij laat een spoor na, bleek en vaal hier op je albumblad, wat lijnen Waarvan de inhoud zal verdwijnen, Een grafschrift in een vreemde taal.
Mijn naam? Hij zal vergeten zijn In nieuwe stormen van je leven En zo zal hij geen tere schijn Aan jou herinneringen geven.
Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit En zeg, als je verdriet voelt knagen: Er is een hart dat mij omsluit, Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.
