Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik :
"ma vie"
en ook over mijn leven in 't algemeen.
Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel
Op trouw van Astrid, pet Jef kijkt ontroerd toe
Spiegelbeeld, vertel eens even. ben ik echt zo oud als jij ? Waarom gaan toch al die jaren, als je jong bent, zo vlug voorbij ? 'k Ben nog niet oud en versleten, k zou het graag eens overdoen. En mijn leven zou, zeker weten, er heel anders uitzien zien als toen !
Tante francine met Argiro Nadine en ikke
Peter Jef en Meter Adrienne
Meter Mathilde en Peter Arthur
Bij het eerste bezoek aan mij. Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan
Lionel, Dominique Ik en Danny Lenseclaes
Ik en Papa genieten van een smoutebol
ikke bij will tura in 1964
Foto de Home Fraiteur NU
Ik met Geatana Talluto mijn laatste jaar "1968"
Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering
Ik met tante Josee en Josee Delavande
Ik met mijn Pa in 1968
Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens op het podium van de Fancy-fair
25 juni 1976 Een dag om nooit meer te vergeten
Mijn droomprins staat voor de deur
Er zijn geen rozen zonder doornen En geen liefde zonder pijn.
In deine augen steht so vieles was mir sagt, Du fuhlst genau so wie ich. Du bist das mädchen, das zu mir gehört, ich lebe nur noch fur dich.
Eric met zijn moeder
Moeder aan de arm van erics vader.
Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
Peter Pierre en Erics jongste zus Lisette
Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
Aan de kerk met meter Adrienne Opzij mijn vriendin Linda Bonnarens
In de open auto aan de kerk
Ma Vie
Het leven als gehandicapte
18-08-2006
38) De eigenaars van ons appartement
Ons appartement is eigendom van 2 bevriende koppels, een uit Puurs en andere uit St Amands. We zien ze nooit, maar betalen hen via de bank. Nu komt er op een dag een rekening voor nog bijkomende kosten, en wij vinden dat we toch al heel veel betalen en dat dit even kan wachten. bovendien is Eric net geopereerd aan zijn teen en kan moeilijk uit de voeten. Na een paar weken krijgen we een aangetekend schrijven en dat op allerminst vriendelijke toon. Dus besluit ik om even een woordje terug te schrijven, ik had al een schrijfmachine, omdat ik moeilijk kan schrijven met de hand. maar ik had geen deftig papier. Dus neem ik een paar vellen mee van 't werk. Dat doen er wel meer. Dus ik schrijf de brief , post hem en drie dagen later staan ze allebei voor de deur ! tot onze grote verbazing. Waar hebben we dàt aan te danken ? Ze beginnen ons uit te vragen en waarom ik officieel papier van de staat gebruik ?!!!! Hein ?!! officieel papier ???? Van de staat ?!!! Ik haal het mapje met de bladen boven en leg uit vanwaar het komt. Ja, zeggen ze kijk maar eens naar het watermerk; en er staat inderdaad "Eendracht maakt macht". Oei, nu begrijpen we het !! waarom ze plots wel konden komen! Ze kunnen er nu wel mee lachen natuurlijk en ik heb het mapje zorgvuldig opgeborgen tot ik het weeer mee kon nemen naar 't werk.
Net nadat we getrouwd waren maakten we deel uit van een groepje van 7 koppels waaronder ook mijn ouders behoorden en we spraken af met de ganse groep om dan bij elk van ons allemaal samen te komen bij de koffie met taart en avondeten toe. Dat duurde dan tot in de kleine uurtjes omdat we altijd veel plezier maakten. We tapten moppen en vertelden verhalen en we hadden altijd veel plezier. Toen het onze beurt was om de groep te ontvangen was het net kerstmis, en dus dubbel zo gezellig als anders, bij onze eerste kertboom. Het ging er soms luidruchtig aan toe en we kregen problemen met de buren. Naast ons woonde een oude zeurkous en daarnaast nog een, die hadden min of meer altijd commentaar. Of er was teveel lawaai van muziek of teveel mensen. Ze wisselden elkaar af om te klagen. Over het algemeen woonde ik er graag, ik was er dicht bij de winkelstraat en dicht bij het station. Voor mij alvast heel makkelijk, ook al omdat ik toen nog niet met de wagen reed en Eric tot 5x toe aan zijn teen werd geopereerd (ingegroeide nagel) en hij niet kon buiten komen de eerste weken.
Ons appartement was gelegen op een hoek, we konden naar 2 straten kijken. En toch was dat niet genoeg om te zien hoe onze auto gepikt werd. Het was onze eerste auto, een lichtblauw ford escortje, We waren er de avond voordien mee naar huis gereden waar we oudjaar gevierd hadden en ze verwachtten ons opnieuw in Zele rond 10u30 om met de familie nieuwjaar te gaan wensen. We maken ons klaar en Eric zegt dat hij alvast de auto gaat starten om op tijd te kunnen vertrekken. Binnen de kortste keren is hij terug boven; zeg zegt hij: waar heb ik die auto vannacht gezet ? Ik bekijk hem eens scheef en vraag of de wijn van vannacht nog in zijn hoofd zit. Ik ga naar het venster en zeg ha daar hé, maar...daar staat hij niet ! er staat iemand anders op onze plaats. Waw, dat doet vies zeg. ! En wij hebben niks gehoord, niemand eigenlijk in gans de blok die bij navraag iets gezien of gehoord heeft. Waren allemaal zat zeker ? De laatsten die thuis gekomen waren om 3 uur in de morgen ook niet. Nou ja, en wat nu ? De politie dan maar gebeld om vaststellingen te doen en te beginnen zoeken. Er waren nog al vandalenstreken gebeurd op onze parking, we waren dus de enige slachtoffers niet. Zo was er eens iemand die zijn auto van zijn 4 banden ontdaan was en die stond dan maar op 4 bakstenen. En ook toen heeft niemand iets gezien of gehoord. Na een week kwam hij boven water of liever boven veld, ergens in een zijstraatje in St Gillis Dendermonde rechtover de Delhaize, daar werd hij gevonden met een lege benzinetank en alle draden los getrokken. Maar we waren al blij dat we ons karretje terug hadden. Van de dieven nooit nog iets gehoord en van de politie evenmin.
Onze toekomstige thuis zou een nieuwbouw appartement worden aan het station in Dendermonde. Mijn Pa en ik zijn daar eens gaan kijken, het is nog in aanbouw: een blok van 9 verdiepingen waar ze nog enkel binnen moeten afwerken op de hoogste verdiepen . We leggen het vast aan de ingang waar er een kiosk staat om koop en kijklustigen te verwelkomen en tevens als verhuur makelaar dienst te doen. Het is een ruim appartement met een grote living, een kleine maar functionele keuken, 1 grote en 1 kleine slaapkamer, een hall en een bad en WC ruimte zonder invallend licht, maar dat is niet erg. De andere plaatsen zijn goed verlicht, dat is genoeg. En er is centrale verwarming. Er is ook een aparte kelderruimte voorzien voor elk appartement.
Het ligt op 5 minuten stappen van het station van Dendermonde, dus ideaal voor mijn beroepsbezigheden in Brussel. Ik ben dan een 3/4 uur dichterbij. Het is wel prijzig voor die tijd 16.000 fr. + elk jaar een deel van de onderhoudskosten + stookkosten + de consierge. Daar gaat elk jaar onze vakantiepremie aan op. We zouden er 3 jaar blijven wonen, zo stond in de overeenkomst.
We trouwen met een huwelijkscontract, zo willen het mijn ouders. Dus hebben we een afspraakje met de Notaris: Meester Andre Ide uit Hamme. Vader heeft daar nog geschilderd, vandaar. Nu is dat eigenlijk een beetje aan mij voorbij gegaan want meer dan een heleboel papierwerk is dat niet voor ons; wij moeten nadat de notaris de hele zaak afgerammeld heeft en , waar wij beiden eigenlijk niks van snapten, wel 5 keer onze handtekening plaatsen en that is it ! Dat vodje papier kost ons wel een aardig centje. pff !
Na bijna 7 jaar verkering besluiten we de grote stap te zetten. We gaan trouwen. Ik werk nu al bijna 4 jaar in de Maatschappij en verdien er goed, Eric werkt nu en dan eens ergens. die heeft zijn draai nog niet helemaal gevonden, maar daar kunnen we op wachten als we getrouwd zijn ook. Hij werkt voorlopig overal en nergens, dan stempelt hij. We zijn bijna 22 jaar, de meesten van onze kennisen zijn al getrouwd (moetens) en hebben al kinderen. We gaan bij de pastoor en vragen wat we moeten doen ? En de brave mens zegt: "Elkaar graag zien " Ik antwoord hem gevat: "Dat doen we al, maar verder ?" Hij zegt dat we eens moeten komen zien in de pastorij, elke zoveelste dag van de week is daar een soort leering over wat het huwelijk inhoudt en over kindjes krijgen enz... Dat duurt zo'n 2 weken. Hebt ge een datum in gedachten ? vraagt hij ; we zeggen dat we willen trouwen de week na mijn 22 ste verjaardag. (dit omdat mijn moeder ook zo oud was toen ze trouwde en om te vermijden dat we het later zouden moeten horen als er problemen zouden komen) Dus wordt de datum vastgelegd op 25 juni 1976 om 15 uur in de namiddag. We zijn dan ongeveer half januari 1976. Ja, zegt Mijnheer pastoor: dat kan. Ook voor de Gemeente is het goed. Nu konden de voorbereidingen beginnen, Mijn pét Pierre de echtgenoot van mijn Tante Marie-Louise zou mijn getuige zijn samen met Erics jongste zus Lisette. Later kwam moeder mij vragen of ik geen 4 getuigen wou nemen zo kon haar zus ook eens mee. dus dat werd het dan : Tante ML en Erics schoonbroer Gaston en dan Pét Pierre met Lisette. We gingen naar St. Niklaas om een trouwkleed, en meteen de suite kleding van mama en Tante ML De mannen zouden hun smoking huren, allemaal hetzelfde. Het was een grijs kostuum. De dochter van Gaston en de zoon van Erics broer zouden onze bruidskinderen zijn. De feestzaal zou het café wat verder zijn. De auto s zouden van een taxibedrijf komen gelegen bij ons aan het station. Nu hadden wij ooit eens op een zaterdag in het Waasland shoppingcenter in St Niklaas een blauwe old timer gezien met open dak en we hadden toen al gezegd tegen elkaar: "dat is het! " Dus wij op zoek naar die wagen, bleek dat die van Waasmunster was. Die legden we vast en met nog 2 auto's van het andere bedrijf bij . Dan volgen er nog de voorbereidingen voor de menukaartjes, de keuze van de menu, het bruidsboeket, het orkest , de suikerbonen enz. enz. De menukaartjes ;zouden witte linten zijde worden, die draaiden we gewoon in de schrijfmachine. Het bruidsboeket dat moesten volgens moeder absoluut Witte orchideeen zijn, ik had liever rozen, maar ja ! Het kleed zag ik van de eerste maal en: dat was het ! ze probeerden mij nog op andere gedachten te brengen maar neen, het moest en zou dàt zijn punt. dààr heb ik mijn zin gekregen. Ik had zoooo graag een lange sleep gehad, maar laat het nu net mode zijn van een hoed!! Achteraf wel makkelijk natuurlijk, dat kunt ge afzetten hé, als het te warm wordt. De suiker bonen hebben we zelf opgevuld, daar zijn mogelijkheden genoeg voor. Het orkest, Dat waren een broer en zus uit Lokeren die overal optraden en die we eens zien spelen hadden op een feest. "Duo Leo" of zoiets. De Jongen speelde op een orgel en het meisje speelde gitaar en beiden zongen ze de populaire "Johnny Hoes achtige liedjes" van toen. Die hadden we dus al gevraagd en die vader had het opgeschreven op een bierviltje en in zijn portefeuille gestopt. "hij zou dat thuis wel inschrijven in zijn agenda" We tellen af !
[[[25 juni 1976 is onze trouwdag.]]] Het fameuze jaar ' 76 dat de geschiedenis zou ingaan als "de lange hete zomer". Wij hielden ons hart vast toen het in mei al zo lang, zo heet was dat we vreesdden dat het wel eens gedaan zou kunnen zijn in de maand juni. Maar neen, hij bleef duren. En het belooft een mooie dag te worden. De voormiddag begint voor ons als altijd, het was om 15 uur dat we trouwden. Iets voor de middag begint het kanongebulder, papa had immers een kanon op de kop kunnen tikken bij een boer, die het gebruikte om de vogels uit het graan en het koren te houden. om de 10 minuten is het : BOEM !! Rond de middag komt er een jonge man van rond de 30 aan pa vragen of zijn dochter thuis is, Pa kijkt raar op en vraagt aan de man wat hij van mij wil ? blijkt dat het de nieuwe onderpastoor is van de parochie die mij komt halen voor de ondertrouw ! Daar begint het mee. Vandaar gaat het richting kapper en later naar de schoonheidspecialiste voor de smink. Dan gaan we het kleed aantrekken en zijn we klaar. Om 14u30 worden we op het gemeentenhuis verwacht. Eric komt rond 14u in de open auto aangereden met zijn moeder. en ook de getuigen zijn meegekomen in de andere auto's. Ze komen binnen en er wordt al een glaasje gedronken. "op de goede afloop". Nadat de nodige foto's genomen zijn binnenshuis maken we ons op om buiten te komen. Ondertussen buldert het kanon om de minuut: Boem ! Eerst verschijnt Eric aan de arm van zijn moeder Stella, dan komen het eerste koppel getuigen: mijn tante Marie-Louise aan de arm van Erics schoonbroer Gaston. daarna het 2de koppel: Eric's jongste zus Lisette met mijn tantes echtgenoot en mijn peter Pierre. Dan komen Chris en Anja, de bruidskinderen. Chris heeft een wandel stokje met daaraan de ringen. Anja draagt een boeketje. En daarna kom ik aan de arm van mijn vader. Pa kan het niet laten, en begint te zwanzen zoals altijd, en iedereen lacht. Zo gaan we plaats nemen in de limousine en rijden we naar het centrum van Zele, naar het gemeentenhuis. De toenmalige burgemeester dhr Avil Geerinck staat ons al op te wachten. Nadat we daar de levieten te lezen gekregen hebben zetten de getuigen en wij onze krabbel en gaat het richting kerk. De oude Kouterkerk is pas onlangs afgebroken en er is een nieuwe gezet. Het is een groot rond gebouw, best gedurft voor die tijd. Heel sober wat betreft de inrichting, houten banken en witte muren met veel lichtinval dat vooral van boven komt. Het altaar is een stenen tafel en het kruisbeld erboven is een abstract geval in steen, precies een boomstronk in een rare vorm. Maar het past wonderwel bij het geheel. We schrijden binnen langs de hoofdingang, een grote dubbele glazen deur.De kerk zit al half vol met vrienden, kennisen, buren en familie. Het orgel speelt: daar komt de bruid. Iedereen is aan 't wuiven en aan 't duimen. Wanneer we een klein uurtje later buiten komen zijn we mijnheer en mevrouw G - V . In het portaal van de kerk krijgen we felicitaties en bloemen van de aanwezigen. Die krijgen dan iets terug in de vorm van een postuurke met suikerbonen dat hen wordt uitgereikt door Peter, de zoon van tante Marie-Louise. Dan gaan we de buiten foto's nemen, maar daarvoor moeten we naar Aalst. We hebben immers het park van Aalst uitgekozen. Met de open wagen naar Aalst tegen 50 per uur. We hebben onderweg veel beziens natuurlijk. De mensen blijven staan en wuiven. De fotoreportage wordt verzorgd door Foto Wilga, die nog ver familie is van Eric aan moeders kant. Wanneer dat achter de rug is gaat het richting feestzaal, achter het café "de nellevrienden" Nog meer bloemen en kaarten ! Dan beginnen we aan het festijn. Rond 19 uur zegt iemand: "waar blijft het orkest?" Nou ja ze zullen wel komen, het is niet ver hé en zo heel veel hebben ze niet uit te stallen een orgel en twee micros + een aantal luidsprekers. dat is vlug uitgeladen. De avond is nog lang, en de nacht ook ! Om 21 uur beginnen we toch te twijfelen en besluiten te gaan kijken, we hebben immers geen gehoor aan de telefoon. Er gaan een paar mannen mee naar de Oude brugstraat in Lokeren. Ze vinden er niemand thuis. Daarop gaat Eric naar huis, neemt het nodige mee, paar boxen, en heel veel platen. Een half uurtje later kunnen we aan dansen denken en die openen wij met "Du" van Peter Maffay
"In deine augen steht so vieles, was mir sagt, du fühlst genau so wir ich. Du bist das mädchen, das zir mir gehôrt, ich lebe nur noch für dich. Du bist alles was ich habe auf der welt, Du bist alles was ich will Du, du allein kannst mich versteh'n; Du, du darfst nie mehr von mir geh'n Seit wir uns kennen, ist mein leben bunt und schön, und es ist schön nur durch dich; Was auch gescheh'n mag, ich bleibe bei dir, ich lass' dich niemals im stich. Duuuuuu !!....."
Tot in de vroege uurtjes spelen we zelf DJ op ons trouwfeest, om 4 à 5 uur beginnen de gasten te vertrekken. Rond 5u 30 in de morgen kunnen ook wij naar huis. Mijn moeder stelt voor; om voor deze nacht nog thuis te blijven slapen, maar neen dat willen we niet. We gaan naar ons appartement in Dendermonde. Binnen 2 dagen vertrekken we op huwelijksreis naar Palma de Mallorca.
Ik was een hevige Turafan en als we naar optredens gingen dan viel het ons op dat Will soms heel gemoedelijk een praatje maakte met sommige mensen. Bij ons was dat altijd maar hello, foto en hop dan maakten we plaats voor de volgende. We vonden ook niet zo meteen een onderwerp waar je met Will kon over praten op de paar minuutjes dat we bij hem stonden. Hij is altijd zo haastig. En meestal kent hij ons niet eens meer wanneer het een jaar geleden is. Dus besluiten we dat hij ons beter zou kennen mochten we elke week naar otredens gaan. Dus vanaf dan doorkuisen we elke week vlaanderen, in het kielzog van Will Tura. Dan was onze ontspanning. Van Oostende tot in Bree, gingen wij met Tura mee ! We hebben dan ook massa's borden en tassen en andere zaken die ons aan die tijd herinneren, niet van Will... nee, maar van de pompstations die bij het tanken zegels of stempels gaven. Liters benzine hebben we zo verreden. We gingen ook eens per jaar naar Wills thuis in Steenokkerzeel bij zijn ouders, zijn zus en zijn broers en later ook zijn vrouw en hun kinderen. We hebben daar nog foto's van. Ons opzet slaagde want na een tijdje kon hij ons al van ver zien staan en wuifde hij naar ons. Hij is zelfs bij ons thuis eens geweest op uitnodiging. Daar hebben we een filmpje van .
Eric was de jongste van 5 kinderen, Zijn broer is de oudste en verschilt 15 jaar met hem. Dan komen 3 zussen waarvan de jongste nog 7 jaar verschilt met Eric Eric's ouders zijn beiden thuis, moeder heeft jarenlang een winkeltje met voedingswaren uitgebaat en is er net mee gestopt voordat ik er kwam. Zijn vader is al jaren invalide, hij heeft een zwakke rug en is verschillende keer geopereerd geweest. Zij wonen in een klein huisje van 5 kamers gelijkvloers en een kleine zolder. Maar de tuin is des te groter. Ze hebben dit alles via erfenis verkregen. In de tuin was een boomgaard met fruitbomen maar die hebben ze aan de 4 kinderen geschonken waarvan er 3 op gebouwd hebben, de 3 dochters. Het is een beetje een vreemde situatie, De hovingen waren zo groot dat ze uitmondden in een andere straat die van vooraan gezien op 50 meter van het huis ligt. Zij hebben geen oprit vooraan, maar achteraan is er wel een doorgang, die moet open blijven. Nu hebben de zussen , gezien het leeftijdsverschil allen gebouwd op hun stuk gekregen grond terwijl Eric nog kind was. De ouders bedachten dat Eric zijn deel zou zijn later, dat waar zij nu nog in woonden. Zolang hij of iemand van zijn naasten er woont moet hij de doorgang krijgen, zo staat in het testament (maar als jong koppel bij hen gaan inwonen, zagen wij niet zo zitten, en wie weet voor hoelang dan ?) Hij mocht dan al het grootste stuk hebben, hij moest er het langst op wachten. Bovendien moeten wij nu nog steeds de kwade blikken trotseren wanneer we er langsrijden. Wij zien steeds alles wat zij doen als we er passeren, niet plezant... maar niet onze schuld ! Zij hebben ook een verlies van grond over een lengte van 5 op 3 meter (een smalle strook dus.) Het is een vergifigde erfenis !
Doordat ik nu werk heb in een openbare dienst kan ik mij een reisje veroorloven met Eric. Onze eerste reis ging naar BernerOberland Zwitserland. Iedereen gaat op reis op onze dienst , de ene naar hier de ander naar ginder, hoe verder hoe liever en dan sturen we een kaartje naar onze bureau. die kleefden we dan allemaal op de kast, zodoende krijgen we de smaak ook te pakken. Intussen kennen wij elkaar al 3 jaar, maar aan trouwen denken we nog niet, mogen we ook niet denken. Eric is immers de jongste van 5 kinderen, zijn vader is invalide en hij is steun van het huisgezin zoals ze dat zeggen; en dus moet hij thuis blijven tot zijn 25 ste. Eric studeerde niet zo goed en hij ging al vroeg werken. Maar ook dat lukte niet zo best. De bekende 13 stielen 14 ongelukken. Nu was dat een doorn in het oog van mijn vader en hij deed er alles aan om ons uit elkaar te drijven, we mochten elkaar niet elke dag zien en gebeurde dat soms wel dan draaide hij er zijn hand niet voor om om hem buiten te shotten. Ja, je leest het goed ! shotten ! We waren beiden fan van Will Tura en gingen soms naar optredens in de omtrek met de brommer. Dan kwamen we veel te laat thuis en dan bleef ik soms slapen bij Eric. Als jongste kreeg hij heel veel toe. Dan kwam mijn vader op de deur bonken om te vragen of wij terug waren. Erics moeder moest hem dan kalmeren en liegen voor ons.
Paling eten in Hamme
Ik mag dan al volwassen zijn en verkering hebben; moeder kan het niet laten ze koejoneert mij nog altijd. Op een dag gaan we paling eten naar aanleiding van de kermis en in afwachting dat de bestelling opgediend wordt kunnen we, dank zij het mooie weer buiten wachten en genieten van een drankje. Nu komt daar een hele dikke dame voorbij en die gaat naar binnen, waarop mijn vader zegt: " Amaai ze mogen met de paling al komen zenne, voor dat die alles opeet !" We lachen er allemaal om, maar bij mij blijft dat altijd nog wat hangen. Laat die vrouw nu net voor mij gaan zitten schransen aan tafel, zotte doos als ik ben: ik proest het uit ! De dame had niet eens door dat het om haar was. Telkens ik voor mij keek dacht ik aan de woorden van mij Pa. Moeder geeft mij een klets in mijn gezicht te midden van dat restaurant waar mijn lief bij staat. Ik moet er van bekomen en ik zeg later als we weggaan dat, als ze dàt nog één keer doet, ze garantie ene terug krijgt ! Dan vecht ik, gelijk waar ik ben of waar ik sta! en ze heeft blijkbaar door dat ik het meen, want het was de laatste keer dat ze zoiets gedaan heeft.
Maùa is ziek (keelontsteking) Op een dag kom ik thuis en moeder ligt in bed, Ze heeft een keelontsteking en migraine. Nu ben ik niet gewoon dat zij in haar bed kruipt, dus dan zal het wel heel erg zijn. En na een bezoek aan de NKO arts besluiten ze te opereren, de amandels moeten eruit. Moeder had blijkbaar al veel last gehad van haar keel maar hoe zou ik dat kunnen weten, ze zei nooit wat tegen mij. Eerst kon het niet omdat ik er nooit was, later omdat ze het zo gewoon was mij overal buiten te houden. Dus opereren, moeder is dan 45 jaar. Is dat niet gevaarlijk ? op die leeftijd ? Maar de operatie slaagt en de eerste dagen erna ligt ze nog in bed. Ze eet enkel yogourt, en ik breng haar die op bed. Ik loop ook af en aan met natte washandjes voor op haar hoofd. Ik voel dat ik in een soort tweestrijd zit, enerzijds wil ik haar helpen(moet ik haar helpen ook) anderzijds is er weer dat gevoel van "waarom doe ik dit, het zal toch weer niet goed zijn" Ik ben eigenlijk blij haar ook eens hulpbehoevend te zien, hoe raar dat dit ook mag klinken. Nu is ze eens afhankelijk van mij ! En kan ik eens tonen dat ik ook mijn plan kan trekken zonder haar.
Wanneer ik 19 wordt moet ik trakteren in de dienst waar ik werk, dan komen we rond 14 uur allen samen in mijn bureau en worden coctails gemixt en schaaltjes chips en nootjes genuttigd. Meestal is dat sterke drank met of zonder fruitsap. Gin, Wisky, Martini. voor elk wat wils. Dan mogen de vrienden van de andere verdiepingen ook iets komen drinken. We moeten dat wel allemaal gaan halen ter plaatse ofwel brengen we het mee van thuis. En later dan tipsy naar de trein waggelen !
Ik had er al langer last van maar nu begon het pijn te doen. Net op dezelfde plaats als mijn moeder en aan hetzelfde hand heb ik een vetbolletje. Dat moet operatief verwijderd worden in de kliniek in Zele. Daar leer ik Linda en Theo kennen. Een koppel uit Berlare. Het zouden goede vrienden worden. Linda is net bevallen van een dochtertje : Ann, Linda ligt bij mij op de kamer. Het klikt vrijwel meteen tussen ons en we blijven kontact houden Wij zijn er dan ook niet weg te slaan. Het zijn een van onze enige vrienden, Eric heeft ook al geen sociaal contact met iemand en ik nog minder, (mijn vrienden zitten immers overal verspreid) Telkens als we komen heeft Linda er voor gezorgd dat we kunnen blijven eten; pistolets en sandwiches met telkens beleg bij. Voor ons is dat een enorm gevoel, we kunnen eens weg (wij zijn immsers geen cafégangers) en we kunnen eens praten over van alles en nog wat.
Ondertussen ging ik nog steeds met Eric om, we spraken af de zaterdag na de middag, in het bushokje aan de grote kerk. We stonden daar droog en we konden zitten. Het zal waarschijnlijk aan mijn ouders hun oren gekomen zijn dat ik daar elk week-end zat met een jongen want op een dag passeerden ze voorbij ons en stopten. Pa vroeg wie dat was ? "ik zei immers dat ik ging winkelen met mijn vriendin" Ik zei zo gewoon mogelijk : "dat is Eric". Ach zo, zei Pa op een toon die niks goeds voorspelde. Die avond was het huis te klein.
Op 1 december 19.., mag ik mij gaan presenteren in de Nationale Maatschappij .. Het is een groot kleurloos gebouw van 8 verdiepingen, gelegen in de Leopoldswijk, dichtbij de Wetstraat, er zijn 3 liften, 2 voor het personeel en 1 voor de directeur. Er zijn verschillende diensten in ondergelijfd. Personeelsdienst, Administratieve dienst, Technische dienst enz. Het bedrijf is tweetalig maar werkt vooral aan vlaamse kant. Wij zijn het moederbedrijf, er zijn kleinere vestigingen in Hasselt, Leuven, Gent, Kortrijk, Luik, Bergen, Namen en Op het gelijkvloers is ook een drukkerij gevestigd onder leiding van een zekere Pol. Ik wordt er al direct in gelijfd bij de grote baas op de 7 de verdieping. Mijn werk bestaat er uit om de brieven die binnenkomen te gaan ophalen bij de daartoe bestemde dienst; Mijn eerste werkdag breng ik door bij Christiane, een waalse die mij wegwijs zal maken in wat mijn taken zijn. Mijn eerste opdracht is mijnheer de directeur en zijn adjunct een tas koffie brengen. Christiane giet de koffie in een tas met ondertas neemt lepeltje en suiker en een lotus speculoosje en duwt het in mijn handen, volg mij :zegt ze. "Oioeioei, dat begint hier al goed! want ik kan nog geen half glas water verplaatsen ! laat staan een volle tas hete koffie." Maar ik doe mijn best en waggel achter Christiane aan tot bij de Directeur. Ze stelt mij aan hem voor en hij geeft mij een hand . Hetzelfde voor de adjunt die eigenlijk de personeelschef is Mijnheer T. Onderweg heb ik gemorst natuurlijk op het tapijt en neemt Christiane een doekje. Ai ! dit is niet voor herhaling vatbaar! Christiane is een klein net vrouwtje, onberispelijk gekleed en gesminkt. Ik ben daar echt een boerin tegen ! Ze neemt mij mee naar de andere diensten in het gebouw en stelt mij overal voor. 's Middags gaan we warm eten in de refter die op het 8 ste gevestigd is . Er is keuze tussen twee menu's en we betalen met bonnetjes die we eerst moeten kopen op het economaat. Het eten wordt er opgediend door het keuken personeel en wij schuiven gewoon aan met een dienblad. Na het eten gaan we weer naar ons bureau en lezen de krant of iets anders of zoals Christiane bellen naar huis, om te vragen hoe het met de kleine is. Eigenlijk hebben we officieel maar 15 minuten pauze maar we nemen er 1 uur en half. Rond 13u30 beginnen we weer en dat tot 16 u 15. Om 15 uur wordt er nog eens koffie geserveerd waarna de koffiekan en tassen naar boven gebracht worden bij Paula "de koffiemadam". Die moet alles afwassen en in goede orde zetten voor de volgende dag. Dat is altijd een race tegen de tijd. Paula vertrekt immers vroeger dan wij, maar ze begint dan ook vroeger. De koffie wordt gezet in 3 à 4 percolators dan in themossen verdeeld. Een tas koffie kost 3 frank. ook daarvoor zijn bonnetjes voorzien. Na een weekje bij Christiane en de hoofddirectie doorgebracht te hebben wordt ik naar mijn definitieve dienst verplaatst, het secretariaat bij mijnheer Jacques D.L. en Alphonse P. Zij houden zich bezig met de verzekeringen die bij de diverse opdrachten op de werkvloer komen kijken. Er is ook een franstalige dactylo: Ivette B. en Andre de bode van wie ik het vak moet leren Het principe is simpel: De briefwisseling komt binnen met postzakken, wordt gesorteerd door de Courrierdienst van Mr.Jos J. Daar gaat het in schappen voor elke dienst een. De bodes van die diensten gaan dan zien rond 10 uur of er wat ligt, nemen het mee en sorteren het op hun bureau. Dan wordt dat in mappen gestopt en vandaar wordt het naar de bureau's van de onderlinge directeurs verdeeld. De directeurs geven de opdrachten dan aan de bureauchefs die op hun beurt de bal doorspelen aan de opstellers en de klerken wat er moet gedaan en/of geschreven worden. Zij schrijven dan een brief met eventueel een berekening bij van de geraamde kosten. Ze schrijven ook prijsoffertes uit waar aannemers op reageren. Zij schrijven naar gemeentebesturen en particulieren. Die brieven gaan naar de dactylo die ze uittypt. Die brieven gaan in een tekenmap (dat is een dikke kartonnen boek met bladeren die bestaan uit vloeipapier), de brieven worden daar in gerangschikt met de copie's eerst en als laatste het origineel en het geschreven exemplaar. Die mappen worden dan bij de verschillende directeurs aangeboden om te ondertekenen. Rond 15 u gaat het dan in omgekeerde richting. Dan worden de brievenmappen bij de diverse directeurs opgehaald waarna wij moeten kijken of er aanmerkingen of opmerkingen op staan vanwege de directeur in kwestie. Dat kan gaan van: "wachten" of "eerst advies inwinnen van ..." Deze, die mogen doorgaan worden dan bij Jos J gebracht die dan zorgt dat ze gebriefd raken en in postzakken terecht komen waarna ze beneden in de hall gezet moeten worden. Rond 16 u maken de meesten zich klaar om naar huis te vertrekken. We wensen iedereen een goede avond en gaan op weg naar het station dat op 200 meter vandaar ligt. Daar neem ik de trein naar het Noordstation en ginder overstappen op de trein naar Dendermonde.
Ik heb al verteld over hoe ik de Grote baas en de personeelschef koffie moest bezorgen op mijn eerste werkdag. Nu ga eens dieper in op de persoon achter de personeelschef. Dat was een grote struise vent die verantwoordelijk was voor de aanwervingen. zo ook die van mij. Hij kon zijn ogen niet van mij afhouden, later zou blijken waarom. Hij had een zoon die net als hij groot en struis was en die werkte in de interne drukkerij op het gelijkvloers. De zoon noemde Marcel en was niet al te snugger, een beetje veel simpel en lelijk als de nacht. Ook een beetje gehandikapt geloof ik. Nu zou mijnheer T gewild hebben dat ik met die zoon aanpapte en blijkbaaar had hij de jongen; enfin man, want hij was toch een jaar of 10 ouder dan ik, al iets in die zin wijsgemaakt want hij kleedde mij uit me zijn ogen telkens ik in de drukkerij kwam. En op nieuwjaarsdag waneer we elkaar het beste wensten, likte hij me af. Ik heb hen vlug duidelijk gemaakt dat ik al een lief had en dat het tussen ons niks kon worden. Diezelfde personeelschef schreef cursiefjes in het toenmalige personeelboekje dat de toepasselijke naam "De Waterman" had, onder een schuilnaam "M.e.t. De Glimlach"
Na een tijdje stempelen ga ik eens op bezoek bij de Bond voor Spastische Kinderen in Brussel waar ik mijn geval uiteen zet. En zij besluiten dat ik alle dagen bij hen mag komen helpen in de administratie om zo eens te zien of ik wel een job in die branche zou aankunnen. Ik volg tegelijkertijd ook avondcursussen dactylo in het koninklijk Atheneum van Dendermonde van 19 uur tot 22 uur 's avonds, dus laten ze mij op de Bond lijsten maken van alle dossiers van kinderen die ingeschreven staan als hersenverlamd. Ik begin mijn dag ginder om 8u30 tot 12 uur dan ga ik op restaurant eten tot 13u30. en dan werk ik door tot ongeveer 16u. (Onbezoldigd, ik geniet wel mijn stempelgeld nog, amper 25 fr per uur zo was afgesproken met de R.V.A.) Dan moet ik de bus nemen tot aan het noordstation waar ik de trein naar Dendermonde neem en om 18u30 in de school arriveer. Daar sla ik een praatje met de poetsrouw tot wanneer de meester en de andere cursisten binnenkomen. Om 22 u komt mijn Papa mij dan halen. Zo gaat het 3 keer per week. Lange dagen, maar ik heb het er voor over. Ik wil absoluut bewijzen dat ik meer en beter kan dan in een sociale werkplaats mijn broek te verslijten. Wanneer ik na een jaar te horen krijg dat er zich een proefproject aan 't ontwikkelen is om mensen zoals ik een kans te geven in de ministeries en openbare diensten spring ik een gat in de lucht. Er is echter nog een kandidaat: de Heer Guido V.D.B. die de eer krijgt om te starten in een bedrijf van openbaar nut bij wijze van proef en als hij het goed doet mag ik ook beginnen. Ik volg ondertussen mijn 2de jaar school in 't Atheneum Dendermode; Franse taal om de franse woordenschat te leren schrijven, lezen en praten dat kon ik al. Ondertussen laten ze mij inschrijven in een beschutte werkplaats in Brussel, een paar 100 meer van de Bond verwijderd. Ik had eerst zoiets van bwa, alweer een beschutte werkplaats, maar daar zou ik op terugkomen ! ze waren daar véél vriendelijker en wereldser dan bij ons. Je kreeg daar echt de indruk dat je iemand was. Er werd koffiepauze gehouden met een koekje om 15 u (daartoe gaven we elke week 5fr. aan mijnheer Jef of Jos ?, onze meestergast.) De baas was een zekere Mijnheer Lemoine, soms kwam zijn vrouw mee om te helpen; Heel anders dan die platvloerse bedoening in Dendermonde waar er over niets anders gepraat werd dan over sex in al zijn varieteiten. En waar er moest gepresteerd worden ! Verder waren er nog Madame Van De Vijver, Mijnheer Dedrie en Zita. Genevieve en Anne. En nog andere maar die ben ik vergeten. Zita was een mooie vrouw met een rare handicap: ze had haar hoofd in zo'n rare houding dat je dacht hoe kan dat mens zo iets doen. Mijheeer Dedrie en Zita waren een koppel. Mevrouw Vandevijver was een al wat oudere persoon die met krukken liep, maar vriendelijk jongens jongens 't heeft geen naam. Genevieve was een oude bekende uit de Fraiteur, zij was er extern. Kunt ge geloven dat ik bijna spijt kreeg toen het verlossende bericht kwam dat ik mocht beginnen in de Nationale maatschappij ....
Papa, was een niet onverdienstelijk muziekspeler op zijn mondhamonica, Hij speelt op het gehoor liedjes na en die zijn herkenbaar.
Nooit naar de muziek academie geweest, daar was geen geld voor in die tijd. Zelf heb ik zijn talent niet ge-erfd wat ook niet kon wegens mijn gehoor handikap. Maar mijn drie charels zijn wel naar de muziekschol geweest. Papa was ook een gebegenadigd verteller en moppentapper. Hij zei altijd: "Ik zou een boek kunnen schrijven over wat ik allemaal meegemaakt heb tijdens de oorlog" Dan antwoordde ik:" Je moet dat doen ipv te zeggen" maar daar had hij niet het geduld voor, denk ik. Wanneer hij begon te vertellen vergat hij soms de tijd. En wat hij vertelde was steeds hetzelfde. Ik kon mij niet voorstellen dat hij daar een boek mee zou kunnen vullen. Maar ik ken die verhalen uit het hoofd en bij deze vertel ik ze u zoals in mijn herinneringen... En citeer ik hem:
"In de laatste jaren van de oorlog is hij mee gemoeten met zijn vader "die op verlof was geweest" naar Duitsland. Hij 17 jaar, werd er opgedragen de krijgsgevangenen te bewaken. En daar kon hij het goed mee vinden, sociaal als hij was. Dat waren Polen en 1 van hen vroeg hem om een sigaret. Vader gaf hem die en die man was hem zo dankbaar en begon een conversatie. zo goed en zo kwaad als het kon in het Half Duits/Pools. Hij liet hem een blikken saxophoon zien die hij gemaakt had van conservendozen, Hij legde uit dat hij er niet kon op spelen want dan zou hij roesten. door het speeksel. Bleek dat die man in het burgerleven instrumentenbouwer was. Papa was een en al bewondering voor het kunnen van die mens en hij vroeg hem om hem die sax te geven. Ach Rene, zei die man "das machen sie me nicht vragen", Het is een herinnering aan dit kamp.
Een 2 de verhaal situeert zich aan het eind van de oorlog als iedereen terug naar huis kon ! Toen was hij met Polen meegegaan om naar Polen te reizen met de maten die ginder gemaakt had en zijn ze hem van de trein komen plukken, Er was er ene die hem herkend had en die riep: Gij Belgikski ! ander perron. Hij hadt trouwens al kennis gemaakt met een Rusin (een Ruske )zoals hij ze noemde. Die had hem blijkbaar goed in haar greep en vroeg hem in 't Russisch : Rene ; lyubish' ty menya ? (hou je van mij ?).
Een 3de verhaal waar hij veel mee op had was dat hij de dood gezien heeft in de ogen van een vrouw die te midden op straat werd neergeschoten door een Duits soldaat, Terwijl de vrouw op haar knieen valt en roept :"mein Gott, hilf mir ! En de soldaat schiet haar in het hoofd. Het deed hem besluiten dat God niet bestaat ! "
Einde citaat.
En hij is altijd van wapens blijven houden.
In de jaren 70 Kwamen de ratten uit de riolen tot in de tuinen van de mensen op zoek naar etensresten. En Pa begon ze te schieten, eerst illegaal, later bekwam hij een vergunning van de stads en gemeentebesturen om de ratten te verdelgen. Hij kreeg er geen vergoeding voor maar hij was allang blij dat hij zijn geweren kon en mocht gebruiken zonder last te krijgen met de autoriteiten. Hij kwam ermee in de gazetten. En zo gingen we samen op pad de Zaterdagavond en soms nacht. We begonnen op de vuilnisbelten van Hamme, Zele en omstreken. Later kwamen de kerkhoven aan de beurt, nadat er mensen kwamen klagen van ratten die de bloemen van de graven opaten. Dat is hij blijven doen ook later met een paar maten Willy, Aimé, nog een Willy en nog anderen die gewoon eens mee gingen voor de sensatie.
Nu ik naar de cinema mocht gaan, kwam ik ook in contakt met de plaatselijke jeugd, zowel brave als stoute jongeren. Binnen de kortste keren zaten er sigaretten (belga's) in mijn handtas en toen mijn vader die vond was het kot te klein! Die werden dan afgenomen; maar een week later zaten er weer in. Ook op de kermis leerde ik meisjes en jongens kennen(vooral jongens) die dan rond de "dag en nacht" doolden en er pas insprongen als het spel al aan 't draaien was. Op de tonen van "Ma belle amie" Apres tous les beau jours, Je te dit merci, merci... Ma belle amie, I'm in love with you !
Er waren soms viezerikken bij, die het gewoon voor de sport deden, maar soms al eens een bedeesde jongen die "vroeg" of hij mij mocht kussen. Een van die gasten was Eric, mijn echtgenoot, Die stond eerst de kat uit de boom te kijken "hij durfde niet springen maar stond mij altijd te beloeren van aan de zijkant." Ik knikte dan vriendelijk en hij lachte dan eens maar meer kwam er niet van. "en zo bleef deze kat in de boom natuurlijk ! hihi" Tot hij dan eens achter mij kwam toen we blijkbaar een gemeenschappelijke vriend kenden. Cesar, die kwam al eens naar de cinema op zaterdagavond en kende Eric van 't school en van ze waren van dezelfde wijk. Toen we de volgende zaterdag naar de cinema gingen hadden we er iemand bij! Eric! De films interesseerden ons maar matig, maar ja, we zaten droog en warm en achteraan... dus ge kunt denken... Ik moest altijd om 23u30 thuis zijn, dan was de film gedaan en dat wisten ze thuis ook. Ik ging dan te voet naar huis, dat was een 8 minuten lopen. Nu op een keer bleef ik hangen , niet met Eric en ook niet met Cezar maar met Eddy! Eddy was iemand die een jaar of 2 ouder was dan ik en hij wou dat ik met hem meeging. Ik wist natuurlijk niet beter en ging mee. Hij gaf mij sigaretten en nam mij mee naar een donker plaatsje waar we rookten en babbelden en kusten en hij begon te voelen. Ondertussen waren mijn ouders dood ongerust toen ik niet naar huis kwam en ging Pa naar de politie. Met Pa in de combi begonnen zij hun zoektocht, naar het schijnt heeft Pa daar iemand een pak rammel gegeven toen hij dacht dat hij mij herkende in het donker met een jongen hand in hand. Het meisje liep weg naar het schijnt en dacht dat Pa een aanrander was. Hij heeft zich daar later moeten voor verantwoorden bij de politerechter wegens slagen en verwondingen. Maar ik was ondertussen bij Eddy en hoe langer ik bleef; hoe minder durfde ik naar huis. Het werd later en later! Tot de combi ons toch vond op straat. Ik kreeg een flinke uitbrander en mocht de verdere maand niet meer buiten. Dus kon ik Eric ook niet meer zien. Maar op een dindagmarkt in een of ander verlof zagen we elkaar terug. En vanaf toen kregen we verkering. Dat zouden we 7 jaar volhouden. We waren 15 jaar.
Ik heb door mijn handicapzoveel dromen en wensen met laten schieten. Ik wilde vepleegster worden, vergeet het ! Ik wilde kapster worden, njet !
Na het lager onderwijs, moesten we een richting kiezen, en dat werd het hoger middelbaar. Bleek algauw dat ik het lastig had met die moderne wiskunde; Een + een was niet langer twee maar verzameling X en Y en die hadden dan weer elementen a en b ... Enfin, Het was chinees voor me ! Daar ligt eigenlijk de oorzaak dat ik niet verder gestudeerd heb. Ik kon het niet! Toen niet en nu nog niet! En bovendien nog meer lessen opschrijven (waar ik al zo'n moeite mee had) en nog meer lessen missen... Ik ben het volgende jaar gezakt naar de huishoudschool en dat ging dan wel beter. Daar was het echter de handenarbeid die het bemoeilijkte, we leerden naaien en koken en verstellen, maar weer speelde mijn handicap hé, en er werd totaal geen rekening mee gehouden ! Ook met door mijn gehoorproblemen veroorzaakte moeilijkheden zoals het niet verstaan van sommige lessen wordt geen rekening gehouden. schrijven ? fijne motoriek: naaien !? amaai Op het einde van dat jaar besluiten mijn ouders en het PMS dat ik van de school af ga.
De beschutte werkplaats
Ik ga werken in een beschutte werkplaats. Een kennis van vader is daar opziender, en zo heeft ze nog steeds recht op kindergeld ! Ik begin daar dan maar met goede moed aan. Doosjes vouwen, staaltjes maken van tapijten en kapotte luidsprekers ontmantelen. Brieven in enveloppes steken.... dat soort zaken. ik houd dat een goed jaar vol, en dan krijg ik mijn ontslag wegens reorganisatie. Ik kan gaan stempelen. Ondertussen schrijf ik me in voor de avondschool in het atheneum Dendermonde.
Omdat ik de foyer verlaten had toen ik het 5de leerjaar gedaan had moest ik nog een jaar van het lager doen in een nieuwe school. namelijk het 6de. Er werd eerst uitgekeken naar opnieuw een internaat, er waren zelfs al aanvragen verstuurd, maar omdat ik mijn veto stelde en dreigde om weg te lopen indien het opnieuw een internaat zou zijn, werd er toch met mijn mening rekening gehouden. Men zou het rijksonderwijs proberen, ik ging mij daar aanmelden en kwam in een klas met 14 leerlingen terecht. De "Tantes" werden Mevrouwen en de kinderen waren allemaal 2 jaar jonger dan ik. Ik was dan ook een hoofd groter dan mijn klasgenoten. Ik werd op de eerste rij neergepoot net voor het bureau van de Juf. vanwege mijn akoestische handicap om toch niks te missen van de les. De Mevrouw was vooraf gepolst geweest of ze het zag zitten met mij. Voor die kinderen was het ook een aanpassing, de dictees verliepen trager dan gewoonlijk omwille van mij. Het was voor mijzelf een hele aanpassing, niet in het minst het tempo ! dat lag veel hoger dan waar ik vandaan kwam. Elke dag was iets nieuw te leren en elke dag kregen we huiswerk mee en nog niet zo'n klein beetje. Ook het schrijftempo viel mij niet mee, ik was soms maar halfweg als het bord al omgedraaid werd, ik moest halve lessen missen . Dat wreekte zich later bij het uit het hoofd leren, ik had maar de helft staan. Ook op de koer was het aanpassen, de kinderen hadden zich al in groepjes gevormd, (tja dat is zo als ge van in de kleuterklas samen zit.) De spelletjes die ze speelden kon ik niet, zoals touwspringen en andere spring (met elastieken) en loop toestanden. Ik hield mij dan ook noodgedwongen bezig met de kleinsten. Ik heb mij best eenzaam gevoeld toen. En toen later telkens iemand uit de klas moest inpringen om mij helpen met lessen opschrijven werd ik er niet populairder op. Mijn medeleerlingen waren vooral afgustig wat betrof de Franse les, dan hielden we, de juf en ik hele conversaties terwijl zij zaten te kijken. Daar blonk ik natuurlijk in uit ! Er was daar ook een meisje die mij altijd zo bekeek dat ik er mij ongemakkelijk bij voelde, zij was nooit vriendelijk tegen mij. Zij bleef maar kijken. Het ging zelfs zover dat als we in de refter gingen eten (dat was per klas willekeurig) en ik zag dat zij tegenover mij zou zitten, ik mij gewoon omdraaide en liever niet at. Ik die altijd de eerste van de klas geweest was in Brussel met maximum 6 leerlingen werd toch nog de 10de van 23 kinderen. humhum niet zo slecht he ?
Een nieuw hoofdstuk
I am free ! zo vrij als een vogel ben ik nu. Denk ik ! Wanneer er hier examens zijn dat hebben we maar een halve dag school, en moeder kwam toch maar om 16 uur terug, dus kon ik lekker eens doen wat ik al lang wou doen, namelijk eens in de plaatselijke Unic binnenspringen om make-up spullen te bekijken. Nu stonden de deuren van de Unic wagenwijd open, het was zomer en zo rond 12u30 moest ik daar langs om naar huis te rijden met de fiets (de bus reed niet 's middags) en ik ga naar binnen. Er is weinig volk maar ja, dat wijt ik aan het middaguur. ik sta bij de make-up wanneer er iemand passeert die ik ken: Ward de man van Mariette die naast moeder staat in de fabriek. Ik zeg dag en hij begint mij aan de praat te houden: "ha en hoe gaat het op school ?" en "wat komt gij hier doen ?" enz enz. Ik leg uit dat het examens zijn, dat we vroeger gedaan hebben en als ik wil opstappen houdt hij mij tegen door nog wat vragen te stellen. Plots zie ik in de deuropening mijn moeder verschijnen totaal buiten adem. Ik denk nog: "tiens heeft die al gedaan." Awel ! wat doet gij hier ? briest ze tegen mij. Ze komt bij Ward staan die meteen een uitleg begint: "ik zag haar hier staan en ik heb gebeld" Ach zo !de valsaard ! Maar wat bleek ? De Unic sluit over de middag tot 14u, maar door de warmte waren de deuren opengezet. Ward had in plaats van tegen mij te zeggen: we zijn gesloten nu; mijn Mama gebeld dat haar dochter in de Unic vertoefde terwijl hij dacht dat ik op school zou moeten zitten. Ik ben er heel mijn verdere leven boos op geweest, op Ward.
Vreemd genoeg herinner ik mij hier niks meer van ! Hoe ik vertrokken ben met of zonder valiezen ? Wanneer? direct na de prijsuireiking of later ? Het afscheid van de rest van de kinderen ? Hier heb ik dan zoveel over gefantaseerd en wat er aan dat moment vooraf gegaan is, is voor mij een groot vraagteken ? Ik weet het niet meer ! Dat zal door de euforie van het moment komen zeker? Ik kom er misschien later nog op terug. Eens vragen aan Ma en Pa . Ik zal ik elk geval veel minder triest geweest zijn dan toen ik er aankwam !
Ik wou dat mama een beetje dichter bij mij stond. Zij is altijd zo afstandelijk tegenover mij geweest. Het was alsof zij zich afschermde van mij. Alsof ze het mij kwalijk nam om gehandikapt te zijn. Ze had immers een normale dochter gehad en die had ze moeten afgeven. Ik heb mij dikwijls de vraag gesteld of zij wel van mij hield. Ze doet altijd zo koel. Als ze mij op zaterdagmiddag kwamen halen om de 2 weken dan vloog ik in de armen van papa en hij moest mij altijd pushen: geef mama ook een bees hé. Ik deed het dan, maar niet van harte. en ik voelde altijd een zekere terughoudendheid die ik vertaalde als: ziet ge wel, ze houdt niet van mij ! Waarom zou 'k nog moeite doen voor dat mens ? Moeder komt zo koel over en zegt geen 2 woorden teveel (toch niet tegen mij) Eens uitleggen hoe de zaken er voor staan en waarom het nu eenmaal is, zoals het is, dat zijn zaken die niet aan mama besteed zijn, zij was nogal snel geirriteerd en dan kreeg ik een draai rond mijn oren, als ik niet direct deed wat zij vroeg. Ik moest in die tijd mij nogal veel gaan bewijzen als gehandikapte, naar Gent, naar Brussel, naar Leuven... Ik kwam er nooit verder dan 65 % terwijl mijn behandelende artsen spraken van minstens 80 % Veel had te maken met het feit dat ik tegenwerkte, ik wou niet gehandikapt zijn, en in feite was ik dat ook niet (in mijn ogen) ik kon zoveel meer dan de andere kinderen en ik beschikte bovendien over al mijn geestelijke vermogens. Ik denk dat ik schrik had, dat als ze mij blijvend 80% zouden geven, dat ik dan de home's niet meer buiten zou komen. Dat heeft zeker een rol gespeeld. Ik had het al zo moeilijk met deze, laat staan dat ik van de ene naar de andere zou gestuurd worden... Brrr ! Hadden ze wat meer respect gehad en mij er meer bij betrokken over het hoe en waarom, ik zou misschien niet zo gereageerd hebben. Het percentage schommelde steeds tussen 60 en 65% maar de 66% die vereist zijn om een tegemoetkoming of zoals toen gebruikelijk was: dubbele kinderbijslag, kreeg ik niet. Natuurlijk begrijp ik nu dat de speciale school + het internaat hen veel geld gekost heeft en dat het daarom was dat ze mij graag wilden invalide verklaart zien. Het kontroversiele was dat zowel moeder als vader opspeelden als ik iets niet kon, dan kreeg ik ervan langs omdat ik bevoorbeeeld mijn voet niet recht zette bij het stappen, ik liep immers met mijn rechter voet op zijn kant, dit gebeurde meestal op een onbewaakt moment of wanneer ik zo geconcentreerd met iets bezig was, dat ik niet oplette. Er was met die voet niks speciaals aan de hand op het eerste zicht, maar het was langs deze voet dat men na de geboorte het bloed veranderde langs een snede van ong. 4 centimeter. hebben ze zenuwen doorgesneden toen ? ik weet het niet. Ook kon ik mijn water niet ophouden als ik ontspannen was, wanneer er iemand mij kittelde dan kon het zijn dat door het lachen mijn spieren zich ontspanden en dan liet ik alles lopen of later moest ik gaan lopen naar het toilet. Om al deze zaken, waaraan ik toch geen schuld had, werd moeder dan kwaad. Ik heb dus geen al te beste herinneringen aan haar toen ik kind was .
De dag dat we naar huis mochten gaan, begon altijd speciaal, we kregen dan onze propere zondagse kleren. Die lagen dan op een hoopje; rok, + bloes en daar bovenop hemdje + onderbroek en helemaal boven= sokken. Als we aangekleed waren deden we extra moeite om niet vuil te worden. Opletten met eten 's morgens en later opletten om niet te vallen . Dat gaf ons altijd een kik ! Dan waren we al voor 1/4 de weg ! Ik kan nog steeds het gevoel oproepen ! raar hé
De Fancy-Fair was het hoogtepunt van het einde van het schooljaar, Daar leefden wij naartoe, niet omdat het betekende dat we binnenkort niet meer naar de klas moesten, maar omdat we dan groot feest gaven waar gans de foyer bij betrokken was. Iedereen wou goed uit de verf komen en er werden van maanden op voorhand al maatregelen getroffen en plannen gesmeed : wat gaan we doen en hoe? Is het haalbaar en gaat het de mensen aanspreken en ertoe aanzetten om iets te kopen van ons ? Wij met fraiteur waren beperkt in onze middelen, hier waren het de "Tantes" die de meeste handen uit de mouwen moestten steken, wij konden niet veel doen. Toch werden we erbij betrokken in de mate van het mogelijke; "Tante" Bernadette kon goed tekenen, en maakte op jutte lapjes stof van 50 op 20 cm. tekeningen dat waren kindjes met bootjes of met treintje of popje en dat werd dan vermaakt tot een kadertje met een hangkoordje aan. Ook "Tante" Marie droeg haar steentje bij en had zich een piepklein fornuisje (oventje) aangeschaft om juweeltjes te maken. Daar werden dan eerst een koperen plaatje bedekt met van alle kleuren poeder in allerlei vormen op getekend en dan werd dat in grote hoeveelheden gebakken in het oventje Het gekleurde poeder zat in kleine glazen buisjes en was zo te koop. De kleuren waren mooi, maar veranderden een beetje van uitzicht als ze eenmaal gebakken waren. Daar mochten wij niet aankomen, veel te gevaarlijk.
Parelkransen daarentegen mochten we wel maken, dat was met een soort van plasticine die later ook gebakken werd. Er waren ook kleuren in dacht ik? of werden die ter plaatse gemaakt door aan de hoofdzakelijke witte pasta kleurpoeder toe te voegen ? Wij rolden dan bolletjes, kleine bolletjes, en grote bolletjes en middelmatige bolletjes. En dan legde iemand die op volgorde van aan rijgen en werden er met een naald gaatjes in gemaakt om de draad er door te krijgen, dan werden die een nachtje met rust gelaten om de volgende morgen wanneer ze droog en hard waren aan elkaar te worden gerijgd volgens een bepaald patroon met nylondraad, de eindjes werden geknopt aan een draaislotje, de overtollige draadjes weggeknipt en klaar was kees. Die verkochten we dan op de Fancy-Fair. Dat was allemaal fysiotherapie voor ons. Oefenen van fijne motoriek. Ondertussen werden er ook bloemen gemaakt van crêpe papier, voor de versiering, dat was best moeilijk voor ons want ge moet dat op een bepaalde manier vasthouden en tegelijk draaien en dan nog vast maken met ijzerdraad, terwijl je niks mag lossen; we kwamen handen te kort. En vergeet niet, wij hadden niet al onze vermogens inzake fysiek. Het kwam nogal eens voor dat ons de tong uit de mond hing van opperste concentratie. Ook in de klas werden voorbereidingen getroffen voor de fancy -fair . Er werd maanden van op voorhand uitgemaakt wat onze groep zou gaan doen. In de klas gingen de stoelen dan aaande kant en leefde we ons in, in onze rol, of huppelden dat het een lieve lust was. Het was de gewoonte dat er spektakel te zien was, Er werd daartoe een grote open tent met podium opgezet en er werden van overal stoelen aangevoerd om voor dat podium te instaleren. Elke klas deed iets; ofwel was het dansen, ofwel toneelstukjes, of voordracht of iets anders waarvoor we maanden lang repetteerden tussen de examens door, veel werk allemaal want de kostuums, de smink, bemeubeling van het podium, we verzorgden alles zelf. daar kwam heel wat organisatie bij kijken.
De ouders werden verondersteld te komen kijken naar hun pupil. Ook de gewone Molenbeekse bewoners kwamen dan eens langs. En het was altijd bang afwachten wat de weergoden voor die dag in petto hadden, want regen konden we missen als kiespijn. En ik moet zeggen dat we op al die jaren dat ik er was, maar 1 maal regen gehad hebben. Het tijdstip was dan ook altijd goed voor mooi weer hé, de voorlaatste zaterdag van juni.
De kraampjes kwamen in een zekere volgorde langsheen de wegen van het domein te staan en moesten worden versierd, de houten sigarenkistjes deden dienst als kassa en werden voorzien van klein geld om terug te geven. Eens de verkoopswaren er in, moest er iemand blijven om te waken.
Na de middag waren de klassen aan de beurt, de stoelen hadden we opzij gezet en de tafels tegen de wanden aangeschoven met witte lakens bedekt ,daarop dan uitgestald onze schriften en fardes om te tonen wat we dit jaar allemaal hadden bijgeleerd. Uiteraard met de beste cijfers voorop. Als ik er nu aan terug denk was het eigenlijk een beetje teveel om op één dag te doen. Dan was er nog de prijsuitreiking ! Ik was steeds de 1ste van de klas, maar ja, niet moeilijk hé met zo'n klas? Niet dat we niet leerden hé maar we zaten met alle leerjaren samen en als we iets niet begrepen of niet meer wisten hoefden we maar te luisteren naar Tante Josée, die het tegen een lager studiejaar aan het uitleggen was en we waren weer mee. Het werd dus tot in den treure herhaald en dat was ons geluk.
Als je moe bent als je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt... Denk dan even terug aan de mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je tegen iedereen vriendelijk was...
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kunt kijken, donker blijft zonder een teken van licht. als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid. Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd en geluk verwenen is. Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering ik vraag het je, de mooie dagen; de dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel,
Want als je ze vergeet, komen ze nooit meer terug. Neem jezelf opnieuw in handen. Vergeet de mooie dagen niet...
Voor elkeen wiens huis werd afgebroken Tot stof en as werd neergehaald een sprankje hoop opnieuw ontloken 't was weer de mens die heeft gefaald
Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt En langzaam sterft, elke dag, iets meer Een vleugje moed, voor een nieuw begin De weg terug, hard zonder verweer
Voor elkeen die geweld moet incasseren En de wonden niet meer kan helen Een dosis hoop, de tijd zal leren Je bent niet alleen tussen zovelen
Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt En eigenlijk geen uitweg ziet Een portie vreugde, goedbedoeld Als pleister op klein of groot verdriet.
Als ik er morgen niet meer ben
Als ik er morgen niet meer ben, herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ? Als ik er morgen niet meer zou zijn, zou je dan verdriet hebben en pijn ? Hoe zou je verder door 't leven gaan ? als je geen grond vindt om op te staan. Ik hield van jou, dat blijft bestaan, en zal in je wezen als een traan. Herinneringen komen angst omklemt je in je dromen. Maar je houdt nog van mij, de liefde voor mij blijft je altijd bij. Door je tranen heen roep je mijn naam, en vraagt waarom ik heen ben gegaan. Het verdriet is voor jou nu nog groot , en je denkt zeker: was ik ook maar dood. neen liefste, zo mag je niet denken, het leven heeft je vast nog wat moois schenken. Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest, Bedankt voor die fijne tijd met jou, Lieveling, van jou hield ik het meest.
Wie dagelijks vlijtig is als een bij, kracht heeft als een stier, werkt gelijk een paard, die moet eens naar de dierenarts gaan. Het zou kunnen dat hij een Ezel is !
Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , wel hier heb je de tekst even:
O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren. onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren; wees ons doel in arbeid en in strijd. Bloei, o land in eendracht niet te breken; wees immer uzelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken; Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. (2x) Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
Depressies overwin je niet met een pil. Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.
1 - Durf boosheid en verdriet te uiten. 2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen; 3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden; 4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe; 5 - Wees minder met geld bezig; 6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden; 7 - Leer foert zeggen; 8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken; 9 - Lachen is gezond; 10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven. Verlies hoort bij het leven.
Om de mensen eens een voorbeeld te geven:
Doof of Blind, aan U de keuze:
Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel. De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen. De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem. In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen. Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse. De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet. Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven. De man liep verstoord weg. Drie, vier keer werd hij weggehoond. Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette. De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan. Heel die tijd had hij met niemand enig contact. Dat is het verschil tussen een dove en een blinde. En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.
Wie de dag pukt als een bloem, oogst het boeket van zijn leven... en wij willen jou met veel liefde deze bloemen geven...
We wensen je een levensjaar vol kleur waarin je tijd kan vinden om stil te staan bij de goede dingen van het leven, waarin het klimmen van de jaren je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt, waarin herinneringen de kiemen vormen van nieuwe dromen... _______________________
aan iemand in het bijzonder
Ik vraag me af vandaag wat jij morgen zal doen. Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu, maar in de toekomst zal jij mij de hand reiken. Misschien denk je dan aan de dag dat ik dit schreef en ik zal misschien denken aan de dag dat jij dit leest. Nog één ding wil ik je zeggen Wees een bloem die ontluikt als er mensen zijn die om je geven. En wees een oester die zich sluit als je alleen bent en niet omgeven. Luister dan naar de stilte. Hoor wat ze je te zeggen heeft Misschien ontdek je dan het hoe en waarom je leeft.
Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
Ons gezin compleet bij de doop van Ann Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar
A rose is a rose every day, every night You too are the same, exept different in my sight You are like a rose, such a beautyful creation But a rose in disguise meant to blume for every nation So show you beauty, for I know what you are You are a rose in disguise, and very very wise
De inkomhall met de muurschildering
Zonnewijzer aan de binnenzijde
het terras van fraiteur
Feestzaal van fraiteur
Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd Jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk De kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein Zoals de zon schijnt na de regen Zo zal het zijn En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan Wat stof is zal tot stof vergaan En elke storm komt weer tot rust daar Zo zal het gaan En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou mee gaan jouw taak op aarde is voldaan Zoals je was in alle liefde Zo zal je gaan
Mijn naam Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit. Hij gaat verloren als droevig klotsen van golven tegen verre rotsen als in het woud een dof geluid.
Hij laat een spoor na, bleek en vaal hier op je albumblad, wat lijnen Waarvan de inhoud zal verdwijnen, Een grafschrift in een vreemde taal.
Mijn naam? Hij zal vergeten zijn In nieuwe stormen van je leven En zo zal hij geen tere schijn Aan jou herinneringen geven.
Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit En zeg, als je verdriet voelt knagen: Er is een hart dat mij omsluit, Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.
