Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Niks nemeer.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: cursiefjes schrijven, lezen, computerspelletjes spelen.
Ik ging als 6 jarige op internaat in Brussel wegens mijn spastische handicap. Ik zou er 8 jaar van mijn leven doorbengen.Daarover schrijf ik :
"ma vie"
en ook over mijn leven in 't algemeen.
Bij Sinterklaas in de Innovation in Brussel
Op trouw van Astrid, pet Jef kijkt ontroerd toe
Spiegelbeeld, vertel eens even. ben ik echt zo oud als jij ? Waarom gaan toch al die jaren, als je jong bent, zo vlug voorbij ? 'k Ben nog niet oud en versleten, k zou het graag eens overdoen. En mijn leven zou, zeker weten, er heel anders uitzien zien als toen !
Tante francine met Argiro Nadine en ikke
Peter Jef en Meter Adrienne
Meter Mathilde en Peter Arthur
Bij het eerste bezoek aan mij. Je ziet aan mijn lip, dat ze bijna weg gaan
Lionel, Dominique Ik en Danny Lenseclaes
Ik en Papa genieten van een smoutebol
ikke bij will tura in 1964
Foto de Home Fraiteur NU
Ik met Geatana Talluto mijn laatste jaar "1968"
Inkomhall fraiteur met de bewuste muurschildering
Ik met tante Josee en Josee Delavande
Ik met mijn Pa in 1968
Ik en eduard Van Zwol en Andre Lemmens op het podium van de Fancy-fair
25 juni 1976 Een dag om nooit meer te vergeten
Mijn droomprins staat voor de deur
Er zijn geen rozen zonder doornen En geen liefde zonder pijn.
In deine augen steht so vieles was mir sagt, Du fuhlst genau so wie ich. Du bist das mädchen, das zu mir gehört, ich lebe nur noch fur dich.
Eric met zijn moeder
Moeder aan de arm van erics vader.
Tante Marie-louise en Erics schoonbroer Gaston
Peter Pierre en Erics jongste zus Lisette
Ik met Papa, en bruidskinderen Chris en Anja
Aan de kerk met meter Adrienne Opzij mijn vriendin Linda Bonnarens
In de open auto aan de kerk
Ma Vie
Het leven als gehandicapte
02-07-2006
Ongepelde garnalen
We gingen ook eens per jaar op schoolreis. Zo gingen we eens naar zee, naar een of andere zeehaven en brachten we ongepelde garnalen mee om er 's anderendaags over te leren en ook met de bedoeling om het te leren eten want dat was in die tijd toch een beetje rijkemans eten. Ik wist wat garnalen waren en luste dat ook graag maar thuis kochten we gepelde garnaal en deze was ongepeld. Nu was dat niet evident voor ons, dat gepel, we prutsten maar wat en trokken de beestjes vaneen. en zo hielden we nog minder over om te eten. Tot ik een ganse ongepelde garnaal in mijn mond stak en dat ook lekker vond, wel wat meer te bijten maar dat ging nog, de smaak bleef hetzelfde. Zo ging het vlugger vooruit natuurlijk. Ik had onderling zo'n gevoel van beikes! maar zette dat opzij, het moest maar zo lekker niet zijn ! en bovendien maar niet zo moeilijk om die schalen er af te krijgen. ! Tot een paar uur later de garnalen met kop en staart begonnen te zwemmen in mijn maag en alles op de muur van de klas terecht kwam. Tante Josée heeft dat voorval meer dan eens verteld later. Jaja, Marleen die lustte garnalen. Met kop en staart wel te verstaan !
Ik heb al verteld dat er een 10 tal kinderen extern waren bij ons in fraiteur. Zij bleven echter wel 4 dagen per week middagmalen bij ons in de home. Er was daartoe een speciale tafel enkel en alleen voor hen gedekt. Vanaf een zekere leeftijd mochten sommigen van ons daar de plak zwaaien, dwz. wij hielpen dan met opdienen, vlees snijden, de kleinsten helpen om te eten, opruimen bij gemors enz. enz. Ik deed dat graag, temeer omdat ik dan zelf niet onder toezicht stond, niet direct tenminste, en omdat ik gaag hielp. Vivianne Reniers, en Eduard Van Zwol waren de externen die bij mij in de klas zaten, dan was er nog Genevieve en nog een paar kleinere kinderen van wie ik de namen niet meer weet. De woensdagmiddag gingen allen direct naar huis.
Er was bij ons ook nog een Rita, die had een speciale handicap; nl.: ze kon haar ogen niet openhouden, figuurlijk dan. Zo waren er geen 2 bij ons in fraiteur. Ze had een verlamming van haar oogleden, die bleven dus dicht. Rita kon wel zien hé maar enkel door haar wimpers heen en moest daarbij haar hoofd zodanig achteruit houden dat het niet confortabel was om zo een ganse dag rond te lopen . Ze liep overal tegenaan. De tantes kleefden dan met tape haar oogleden aan haar wenkbrauwen maar dat was maar kortstondig, immers er is weinig plaats hé om daar te kleven, bovendien ook een gevoelige plek en door de zwaarte van haar oogleden kwam de tape na een tijdje los. Bovendien werden haar ogen daar droog van, immers knipperen met de ogen dient om de vochtigheid in de ogen te behouden en stofjes te weren. Het was ook geen kind om zonder handschoenen aan te pakken, ze schopte en sloeg waar ze kon in het wilde weg als haar iets in de weg werd gelegd.
Naast Tante Josee, kregen wij ook nog les van Mevrouw Hublou, (Ik hoop dat ik haar naam goed schrijf ) Meer bepaald godsdienstles. Wij mochten haar Tante Fienje noemen, Het was een klein madammeke dat een beetje leek op mijn oma langs moeders zijde. Tante Fientje gaf dus godsdienst, een van mijn favoriete vakken om dat zij prachtig vertellen kon over allerhande zaken en omdat we dan niks anders moesten doen dan luisteren, maar ook omdat ik dat kon gaan vertellen aan mijn mèt Adrienne. Zij kwam 1 of 2 maal per week bij ons. De rest van de dagen doceerde zij elders. Iedereen volgde gosdienst behalve Renee, die ging dan mee met tante Josee naar een ander lokaaltje waar zij zedenleer kreeg. Ik heb nog steeds mijn oude catechese boekje van toen met alle gebeden, en alle aktes: Van liefde tot berouw . Waar is God ? - God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen ! Dat wou zij horen en niks anders en... wee diegene die durfde afwijken van deze zin. Vreemd maar ik heb haar later nooit meer gezien.
Vanaf de eerste dag dat ik er was werd ik opgevolgd door de huisarts van dienst: Dokter Daelemans (wij allemaal trouwens) die trouwens ook de arts ws van de bond van spastische kinderen, om de vorderingen te kunnen bespreken en de remedies aan te passen daar waar nodig. Nu was de eerste keer ook weer zo'n hilarisch moment om aan terug te denken, dat ik u dit niet kan onthouden. Toen ik al een poosje in het internaat verbleef begon ik een aardig mondje frans te kennen maar dan wel de allernoodzakelijkste dingen zoals bol, assiette, fourchette, couteau, froid, chaud, en toen de dokter mij vroeg : ou tu as mal ? begon ik aan mijn franse woordenschat. De dokter lag dubbel. Hij heeft daarna de vraag in t nederands gesteld.
De grote vakantie brachten we meestal door in een huis gelegen in Villers-la-ville bekend als "La cité de la Croix Rouge" van het Rode kruis. Dat was een groot herenhuis dat gebruikt werd om kans arme jongeren te laten genieten van de natuur en het kampwezen. Er waren meestal een aantal groepen tegelijk aanwezig maar wel gescheiden. We sliepen in grote kamers in stapelbedden. Overdag hielden wij ons bezig met wandelen en spelen per groep. De kampvuren deden we dan samen. Dan werden er grote blokken hout gesprokkeld en na het avondeten en de afruim moesten we naar de slaapkamers een grote dikke trui aanpassen met dito broek. Daar werden dan liedjes gezongen en spelletjes gespeeld. In een ronde rond het kampvuur gezeten zongen we arm in arm al wiegend van links naar rechts:
Chante et dance la boheme Faria, faria oh! Vole et champe où Dieu te mène Faria faria oh! Sans souci au grand soleil Coule des jours sans pareils
(ref)Faria,faria faria,faria,faria faria oh 2x
Quand a faim se fait tenace, Faria,faria oh Dans le bois se met en chasse, Faria, faria oh Tendre biche en prompt chamois Lui feront un festin de roi
(ref)Faria.....
Sur la mouse ou dans la paile, faria,faria oh trouve un lit fait à sa taille, faria, faria oh Coeur leger, boheme dort qui n' eveille aucun remords
(ref)Faria....
Et si mince est son bagage Faria,faria oh que sans peine démenage,Faria,faria oh Dans le ciel quand Dieu voudra En chantant s' envolera
(ref) Faria......
Wanneer we uitgezongen waren kwamen de spelletjes: Dan werd er iemand aangeduid die "le pauvre petit chat" werd die moest dan bij de anderen gekke bekken trekkend miauwen, waaop de uitgekozen persoon 3 x "pauvre petit chat" moest zeggen terwijl de persoon aankijkend zonder te proberen lachen, lachte hij wel dan werd hij de "kleine arme kat" en moest hij op zijn beurt iemand aan 't lachen brengen. Voor we gingen slapen zongen we bij wijze van begroeting: Bonsoir ! Met 3 stemmen dwz. De eerste stem begon met zingen van de eenvoudige woorden en bij het begin van het 2 couplet voegde de andere groep in zodat we een soort van echo creeerden.
Bonsoir, bonsoir, La brume monte du sol, On entend le rossignol.
Bonsoir, bonsoir, La brume monte du sol On entend le rossignol
Bonsoir, bonsoir !
En telkens er een groep uitgezongen was stonden die op en gingen naar binnen.
Het is daar dat ik mijn totemnaam kreeg; Mits een aantal proeven qua doorzetting en volharding werden we behoordeeld en zocht de leiding naar een gepaste naam waar al je gebreken of je kwaliteiten uit spraken. soms ook een gelijkenis met iets of iemand. De mijne werd: "Gretel-Espiegle" Grietje - Uilenspiegel dus. Grietje omwille van mijn blonde haar en Uilenspiegel omwille van de fratsen die ik uithaalde.
Er was daar aanpalend een bos waar we wilde aardbeien en bramen gingen plukken en die we dan als avonddesert serveerden. en er was een feestzaal met zowaar een piano! Daar leerde de leider ons dan "Broeder Jacob" op spelen. Er liep ook een beekje met nogal fel stromend water en dat heb ik aan de lijve ondervonden. We zaten soms met onze voeten in het water en ik weet niet meer hoe het kwam maar plots viel mijn schoen "van mijn enige paar" in het water en was binnen de kortste keren meegesleurd. Daar zat ik nu met nog enkel sandalen. Ze hebben dan het home verwittigd en die hebben op hun beurt mijn ouders gecontacteerd en 2 dagen later kwamen zij mij mijn andere schoenen brengen. Wat ik daar ook geleerd heb is dat Zwanen stoute dieren zijn; er kwam daar soms een zwaan met kroost in het beekje zwemmen. Zo'n 6 kuikentjes achter haar aan, ik wilde het laatste eens vast nemen om te strelen maar het beestje zette het op een piepen en dat was buiten de mama gerekend, zij vloog op mij af en sloeg mij met haar vleugels. Het was al bij al een zalige tijd. En wanneer we afscheid moesten nemen vloeiden er steeds weer tranen bij het liedje:
Faut-il nous quitter sans espoir sans espoir de retour ? Faut-il nous quitter sans espoir de nous revoir un jour?
Ce n'est qu'un au revoir, mes frères ce n'est qu'un au revoir oui, nous nous reverons, mes frères Ce n'est qu'un au revoir !
Tournons de nos mains qui enlacent au déclin de ce jour tournons de nos mains qui enlacent Une chaine d' amour!
Terwijl we elkaar de hand gaven met gekruiste armen tot het liedje uit was. Dat gaf een gevoel van samenhorigheid en deed tevens zoveel pijn ! Het luidde het einde in van een mooie tijd.
In het jaar 1966 geloof ik was er zo'n dik pak sneeuw gevallen dat we al schuivend naar Brussel gingen. We moesten daarvoor zelfs 1 uur vroeger vertrekken dan normaal, om op tijd te zijn. Wij reden toen met van die dikke zwarte auto's ( het merk heb ik nooit geweten, maar type Londense taxi) Ter plaatse aangekomen konden we onmogelijk de oprit naar de foyer op, die lag immers op een helling. Dus liet mijn vader de auto op straat staan (die ook helde) groot was onze verbazing toen we uitgestapt waren en te voet met pak en zak de weg namen naar fraiteur. Er begon achter ons iemand te roepen op straat. We kijken achterom en zien de auto schuiven naar beneden. Gelukkig kon Pa nog hard lopen en kon hij hem tot stilstand brengen voor hij ergens tegen botste.
"Tante" Ann (Anna Detobel) Als er iemand was waarmee ik nog lang contact zou houden was het Tante Ann (Anna Detobel) Tante Ann kwam in de instelling toen ik ongeveer 12 was. Eindelijk nog eens iemand die nederlands praatte, maar eigenlijk maaakte dat niet zoveel meer uit voor mij want frans was de voertaal van het internaat. Eerst als stagaire, daarna definitief. Ze was van Vlaams Brabant (Dworp) en was ongehuwd.
het eerste oorapparaat
Het was al langer bekend dat ik slecht hoorde, maar men wou toch eens testen of er ik baat zou bij hebben mocht ik een oorappareil dragen, eigenljk zou ik er twee nodig hebben maar men wilde proberen met 1. Men had allerhande testen gedaan, met toeters en bellen, en ja het was een feit, de wereld mocht vergaan, Marleen bougeerde niet. Ik kreeg zo'n ijzeren bakje (net een scheerapparaat) mee met aan een draadje van ongeveer 1 meter een oorstukje. Het was de bedoeling dat ik het bakje in de zak van mijn schort zou steken maar ik liep er constant mee in mijn handen, (ik was net een repporter) alleen zo had het nog een zeker nut, in mijn zakken hoorde ik alleen zbzzzzzzzzzz zzzzzbzzzz ! En dat was zo zenuwslopend dat geschuur tegen mijn kleding dat ik nog minder hoorde. Ik werd er gek van ! Ik heb altijd gezegd het is niet een kwestie van niet horen, maar een kwestie van verstaan. M.a.w. als ik mij omdraai en je spreekt hoor ik je wel iets zeggen maar ik hoor niet wàt je zegt. Het dringt als het ware niet door. Natuurlijk is ook de frequentie belangrijk fluisteren en zo, of gewoon maar de vogels die fluiten hoor ik niet zonder apparaat. Maar nu terug naar toen ! We speelden spion met mijn apparaat, net als in de films wanneer ze door microfoons praatten, en ik was altijd James Bond, die had ook altijd de laatste snufjes. Ik heb op een dag thuis het apparaat in het toilet laten vallen en het was over en out! Oeps !!
Op de vooravond van 6 december werden wij verzameld in een van de slaapzalen en wachtten we op de komst van Piet die dan steevast op de ramen bonkte en toen we wilden kijken was er niks.Dan poogden de "tantes" ons bang te maken : wat is dat ! en stt stil blijven zitten hé ! ik ga eens kijken. Daarna kwam er een witte handschoen door het venster dat we net geopend hadden om te kijken "en niet goed dicht gedaan hadden" en gooide een handvol nicnacs door de kamer.
Om de zenuwen een beetje te kalmeren begonnen wij te zingen: Oh grand Saint Nicolas patron des écoliers Apportez moi du sucre dans mon petit panier Je serai toujours sage comme un petit mouton Je dirai ma prière pour avoir des bonbons Venez, venez Saint Nicolas x2 Venez .. venez .. Venez .. Saint Nicolas tralala!
Op de dag zelf kwam de sint in vol ornaat met piet door de deur en mochten we een voor een bij hem komen. We zaten dan in de grote living en daar stond een troon (oude zetel) en werd onze naam afgeroepen daarop moesten bij hem komen en dan kregen wij een pakje, dat maar een voorproefje was van wat de sint thuis zou brengen want dààr woonde de echte Sinterklaas. Voor mij echter was er iets raars, wij vierden thuis Sint Maarten ipv Sinterklaas en dus had ik altijd al iets voor de anderen.want die wordt gevierd op 11 november.
Er werd bij ons aan cultuur gedaan ! Het was stillaan traditie, met Oudejaar thuis, met Kerstmis met het home naar de cinema. We gingen dan naar de namiddagvoorstelling in het centrum van Brussel . Het waren niet altijd mooie films, maar dat kon de pret niet drukken. Zo hebben we Mary Poppins gezien en 100 000 mijlen onder zee. Eenmaal zijn we naar de opvoering van de operette Hans en Grietje geweest in de koninklijke Muntschouwburg.
We moesten ook naar de kerk gaan op zondag, naar de 10 uur mis Eerst gingen we erheen met Pol in zijn camionette. Naar de kerk van Karreveld dat was zo'n 10 minuten rijden van bij ons. Eigenlijk ging ik niet graag naar de mis, we moesten dan stilzitten en op tijd van 1 half uur tot 3 keer toe de stoelen veranderen eerst op de knieen , dan weer zitten voor 10 minuten! voor ons was dat een marteling, er verliep altijd 3 minuten eer we weer goed en wel zaten zoals het moest. En het veranderen ging gepaard met veel kabaal doordat we telkens verstrikt raakten in elkaars stoelpoten. Er is ook zo weinig plaats hé. En zo hadden we steeds beziens in de kerk want al was het niet onze bedoeling aandacht trokken we wel. Later gingen zij die konden stappen te voet en kwam de rest met Pol.
Ik ga het nu eens hebben over mijn andere grootmoeder. De moeder van mijn moeder was métje Tille. Het was een klein vrouwtje die steeds op alles en overal haar kommentaar klaar had. Wat ik ook droeg; het was altijd te kort, te lang, te smal, te wijd, te veel kleur, te weinig ... enz.. Hetzelfde met mijn haar : te plat, te lang, te kort , niet gekamt ... enz. Ik noemde haar daarom wel eens gekscherend : métje zaag ! Ik ging er niet zo veel heen maar als ik er was, dan bakte ze biefstuk. of lever. Dat kon niemand beter dan zij, met heerlijke vleesjus Mmmmmmmm! Ze had zoals ik al zei op alles kommentaar, als we buiten zaten in dat piepkleine verandatje van haar dan mocht ik niks zeggen of ze deed teken van stttt. de buurvrouw ! Als we op straat liepen dan liep zij op de toppen van tenen mij constant in het oog houdend, of ik toch niks zou mispeuteren of verkeerd zou zeggen of zo, zodat zij niet in afronten zou vallen met mij; Soms bleef ik er ook eens slapen, bij haar in bed, en dan baden we samen de rozenkrans. Ik hield van haar, maar op een andere manier dan van mét Adrienne. Het was alsof er een zekere rivaliteit was tussen die twee. Zou kunnen, want je moet niet vergeten dat haar metekind : Marleen 1, overleden was en zij nooit geen herkansing kreeg, want Papa wou maar 1 kind.
Naast Sinterkaas kwam ook nog de kerstman, die bracht niks maar kwam met de gezelligheid onder de kerstboom mee. Kerstmis vierden we in de home, Nieuwjaar thuis. We versierden de living (feestzaal) met slingers en lampions en op de avond zelf zongen we: Petit Papa Noël Dat klonk altijd zo weemoedig :
Petit Papa Noël Quand tu descendras du ciel Avec des jouets par milliers N'oublie pas mon petit soulier
Mais, avant de partir, Il faudra bien te couvrir Dehors tu vas avoir si froid C'est un peu à cause de moi
Il me tarde tant que le jour se lève Pour voir si tu m'as apporté Tous les beaux joujoux que je vois en rêve Et que je t'ai commandés
Mademoiselle De Decker was de administratieve en financiele motor binnen de foyer. Zij was het die de uitbetalingen deed van leveranciers en personeel. Ze was een eerder kleine vrouw van rond de 40 met spierwit haar en een gouden brilletje, dat haar iets intellectueels gaf, ze zat in een burelencomplex dat zich bevond in een van de homes met een aparte ingang. En ze sprak vlaams. Af en toe moest er iemand eens iets gaan afgeven. Ook als we vragen hadden in verbend met thuis konden we bij haar terecht en voor fraiteur was ik de courrier van dienst. Ik diende daartoe een groot grasplein over te steken om er recht op recht te komen. Op dat grasplein liepen altijd 2 kleine hondjes, a la yorkshire van een of andere tante ? nu waren die hondjes niet mijn beste maatjes omdat die zo tegen je aan sprongen en blaften dus zette ik het op een lopen "wat ik beter niet gedaan had natuurlijk" en daarop beet het ene hondje mij in mijn enkel. mijn sok kapot en mijn enkel ook natuurlijk. Al wenend kwam ik binnen bij mademoiselle De Decker die direct de home belde. Er kwam iemand mijn wondje verzorgen voor ik terug ging. Later wilde ik niet meer gaan of ik maakte een grote boog rond het grasplein.
Claudine de coiffeur
Eens per maand kwam Claudine de coiffeur, zij was de dochter van Leon de tuinman. Dat was een blond meisje van een jaar of twintig. Die had altijd veel werk met ons. De meesten hadden immers moeite met stilzitten Ik zag haar niet graag komen want ik was nogal gesteld op mijn lange haar en telkens het weer een beetje fatsoenlijk in mijn hals was gegroeid kwam zij het weer millimeteren. Nu had ik vroeger haar tot aan mijn poep maar dat had af gemoeten omdat ik op internaat ging en het onmogelijk zelf kon kammen en de tantes hadden daar geen tijd voor. Net voor mijn comunie werd er gevraagd om mijn haar niet meer af te snijden en toen ik het de eerste keer tegen haar zei, geloofde ze mij niet en knipte het toch. Kwaad dat ik was !
Later zijn daar nog enkele kinderen bij gekomen man andere homes : Armand Ricour, Augusta Vander weerden , Rita (DeSmet ?) en Chantal Quisquater zijn de namen die ik mij nog herinner. Aan Rita is een verhaaltje verbonden dat ik jullie niet wil onthouden. Rita was een eerste klas kletskous en kon de hele dag babbelen in de klas, tot grote ergernis van Tanste Josee, onze lerares. Op een zomerse dag was Rita weer aan 't tateren en Tante Josee sprak de historische woorden: " Rita, ik wou dat er eens bij in je mond vloog en in je tong stak zodat je toch eens zo zwijgen en niet steeds de lessen stoort". Het week-end verliep en de maandagmorgen geen Rita te zien . Ze was afwezig maar omdat ze van een andere home kwam dan wij wisten we niet direct waar ze was en of ze ziek was. Na de middag kwam Tante Jsee de klas binnen al lachend en zei: weten jullie wat er met Rita gebeurd is ? Nee dus, wel zei Tante Josee: "Rita zat te zingen op de venster bank en er "Is" een bij in haar mond gevlogen en heeft haar gestoken." Ja zeg, wat een toeval ! Echt waar ! Aan dat verhaal hebben we nog dikwijls terug gedacht later. En wanneer ik Tante Josee eens ontmoet dan lachen we er nog om ! Ik weet niet wat er van haar geworden is, misschien zit ze wel op sennet, wie weet ? Ze was slim, Rita heeft mij toen van mijn troon gestoten; zij was dan de eerste van de klas terwijl ik het al die jaren geweest was.
De Fancy-Fair was het hoogtepunt van het einde van het schooljaar, Daar leefden wij naartoe, niet omdat het betekende dat we binnenkort niet meer naar de klas moesten, maar omdat we dan groot feest gaven waar gans de foyer bij betrokken was. Iedereen wou goed uit de verf komen en er werden van maanden op voorhand al maatregelen getroffen en plannen gesmeed : wat gaan we doen en hoe? Is het haalbaar en gaat het de mensen aanspreken en ertoe aanzetten om iets te kopen van ons ? Wij met fraiteur waren beperkt in onze middelen, hier waren het de "Tantes" die de meeste handen uit de mouwen moestten steken, wij konden niet veel doen. Toch werden we erbij betrokken in de mate van het mogelijke; "Tante" Bernadette kon goed tekenen, en maakte op jutte lapjes stof van 50 op 20 cm. tekeningen dat waren kindjes met bootjes of met treintje of popje en dat werd dan vermaakt tot een kadertje met een hangkoordje aan. Ook "Tante" Marie droeg haar steentje bij en had zich een piepklein fornuisje (oventje) aangeschaft om juweeltjes te maken. Daar werden dan eerst een koperen plaatje bedekt met van alle kleuren poeder in allerlei vormen op getekend en dan werd dat in grote hoeveelheden gebakken in het oventje Het gekleurde poeder zat in kleine glazen buisjes en was zo te koop. De kleuren waren mooi, maar veranderden een beetje van uitzicht als ze eenmaal gebakken waren. Daar mochten wij niet aankomen, veel te gevaarlijk.
Parelkransen daarentegen mochten we wel maken, dat was met een soort van plasticine die later ook gebakken werd. Er waren ook kleuren in dacht ik? of werden die ter plaatse gemaakt door aan de hoofdzakelijke witte pasta kleurpoeder toe te voegen ? Wij rolden dan bolletjes, kleine bolletjes, en grote bolletjes en middelmatige bolletjes. En dan legde iemand die op volgorde van aan rijgen en werden er met een naald gaatjes in gemaakt om de draad er door te krijgen, dan werden die een nachtje met rust gelaten om de volgende morgen wanneer ze droog en hard waren aan elkaar te worden gerijgd volgens een bepaald patroon met nylondraad, de eindjes werden geknopt aan een draaislotje, de overtollige draadjes weggeknipt en klaar was kees. Die verkochten we dan op de Fancy-Fair. Dat was allemaal fysiotherapie voor ons. Oefenen van fijne motoriek. Ondertussen werden er ook bloemen gemaakt van crêpe papier, voor de versiering, dat was best moeilijk voor ons want ge moet dat op een bepaalde manier vasthouden en tegelijk draaien en dan nog vast maken met ijzerdraad, terwijl je niks mag lossen; we kwamen handen te kort. En vergeet niet, wij hadden niet al onze vermogens inzake fysiek. Het kwam nogal eens voor dat ons de tong uit de mond hing van opperste concentratie. Ook in de klas werden voorbereidingen getroffen voor de fancy -fair . Er werd maanden van op voorhand uitgemaakt wat onze groep zou gaan doen. In de klas gingen de stoelen dan aaande kant en leefde we ons in, in onze rol, of huppelden dat het een lieve lust was. Het was de gewoonte dat er spektakel te zien was, Er werd daartoe een grote open tent met podium opgezet en er werden van overal stoelen aangevoerd om voor dat podium te instaleren. Elke klas deed iets; ofwel was het dansen, ofwel toneelstukjes, of voordracht of iets anders waarvoor we maanden lang repetteerden tussen de examens door, veel werk allemaal want de kostuums, de smink, bemeubeling van het podium, we verzorgden alles zelf. daar kwam heel wat organisatie bij kijken.
De ouders werden verondersteld te komen kijken naar hun pupil. Ook de gewone Molenbeekse bewoners kwamen dan eens langs. En het was altijd bang afwachten wat de weergoden voor die dag in petto hadden, want regen konden we missen als kiespijn. En ik moet zeggen dat we op al die jaren dat ik er was, maar 1 maal regen gehad hebben. Het tijdstip was dan ook altijd goed voor mooi weer hé, de voorlaatste zaterdag van juni.
De kraampjes kwamen in een zekere volgorde langsheen de wegen van het domein te staan en moesten worden versierd, de houten sigarenkistjes deden dienst als kassa en werden voorzien van klein geld om terug te geven. Eens de verkoopswaren er in, moest er iemand blijven om te waken.
Na de middag waren de klassen aan de beurt, de stoelen hadden we opzij gezet en de tafels tegen de wanden aangeschoven met witte lakens bedekt ,daarop dan uitgestald onze schriften en fardes om te tonen wat we dit jaar allemaal hadden bijgeleerd. Uiteraard met de beste cijfers voorop. Als ik er nu aan terug denk was het eigenlijk een beetje teveel om op één dag te doen. Dan was er nog de prijsuitreiking ! Ik was steeds de 1ste van de klas, maar ja, niet moeilijk hé met zo'n klas? Niet dat we niet leerden hé maar we zaten met alle leerjaren samen en als we iets niet begrepen of niet meer wisten hoefden we maar te luisteren naar Tante Josée, die het tegen een lager studiejaar aan het uitleggen was en we waren weer mee. Het werd dus tot in den treure herhaald en dat was ons geluk.
De dag dat we naar huis mochten gaan, begon altijd speciaal, we kregen dan onze propere zondagse kleren. Die lagen dan op een hoopje; rok, + bloes en daar bovenop hemdje + onderbroek en helemaal boven= sokken. Als we aangekleed waren deden we extra moeite om niet vuil te worden. Opletten met eten 's morgens en later opletten om niet te vallen . Dat gaf ons altijd een kik ! Dan waren we al voor 1/4 de weg ! Ik kan nog steeds het gevoel oproepen ! raar hé
Ik wou dat mama een beetje dichter bij mij stond. Zij is altijd zo afstandelijk tegenover mij geweest. Het was alsof zij zich afschermde van mij. Alsof ze het mij kwalijk nam om gehandikapt te zijn. Ze had immers een normale dochter gehad en die had ze moeten afgeven. Ik heb mij dikwijls de vraag gesteld of zij wel van mij hield. Ze doet altijd zo koel. Als ze mij op zaterdagmiddag kwamen halen om de 2 weken dan vloog ik in de armen van papa en hij moest mij altijd pushen: geef mama ook een bees hé. Ik deed het dan, maar niet van harte. en ik voelde altijd een zekere terughoudendheid die ik vertaalde als: ziet ge wel, ze houdt niet van mij ! Waarom zou 'k nog moeite doen voor dat mens ? Moeder komt zo koel over en zegt geen 2 woorden teveel (toch niet tegen mij) Eens uitleggen hoe de zaken er voor staan en waarom het nu eenmaal is, zoals het is, dat zijn zaken die niet aan mama besteed zijn, zij was nogal snel geirriteerd en dan kreeg ik een draai rond mijn oren, als ik niet direct deed wat zij vroeg. Ik moest in die tijd mij nogal veel gaan bewijzen als gehandikapte, naar Gent, naar Brussel, naar Leuven... Ik kwam er nooit verder dan 65 % terwijl mijn behandelende artsen spraken van minstens 80 % Veel had te maken met het feit dat ik tegenwerkte, ik wou niet gehandikapt zijn, en in feite was ik dat ook niet (in mijn ogen) ik kon zoveel meer dan de andere kinderen en ik beschikte bovendien over al mijn geestelijke vermogens. Ik denk dat ik schrik had, dat als ze mij blijvend 80% zouden geven, dat ik dan de home's niet meer buiten zou komen. Dat heeft zeker een rol gespeeld. Ik had het al zo moeilijk met deze, laat staan dat ik van de ene naar de andere zou gestuurd worden... Brrr ! Hadden ze wat meer respect gehad en mij er meer bij betrokken over het hoe en waarom, ik zou misschien niet zo gereageerd hebben. Het percentage schommelde steeds tussen 60 en 65% maar de 66% die vereist zijn om een tegemoetkoming of zoals toen gebruikelijk was: dubbele kinderbijslag, kreeg ik niet. Natuurlijk begrijp ik nu dat de speciale school + het internaat hen veel geld gekost heeft en dat het daarom was dat ze mij graag wilden invalide verklaart zien. Het kontroversiele was dat zowel moeder als vader opspeelden als ik iets niet kon, dan kreeg ik ervan langs omdat ik bevoorbeeeld mijn voet niet recht zette bij het stappen, ik liep immers met mijn rechter voet op zijn kant, dit gebeurde meestal op een onbewaakt moment of wanneer ik zo geconcentreerd met iets bezig was, dat ik niet oplette. Er was met die voet niks speciaals aan de hand op het eerste zicht, maar het was langs deze voet dat men na de geboorte het bloed veranderde langs een snede van ong. 4 centimeter. hebben ze zenuwen doorgesneden toen ? ik weet het niet. Ook kon ik mijn water niet ophouden als ik ontspannen was, wanneer er iemand mij kittelde dan kon het zijn dat door het lachen mijn spieren zich ontspanden en dan liet ik alles lopen of later moest ik gaan lopen naar het toilet. Om al deze zaken, waaraan ik toch geen schuld had, werd moeder dan kwaad. Ik heb dus geen al te beste herinneringen aan haar toen ik kind was .
Vreemd genoeg herinner ik mij hier niks meer van ! Hoe ik vertrokken ben met of zonder valiezen ? Wanneer? direct na de prijsuireiking of later ? Het afscheid van de rest van de kinderen ? Hier heb ik dan zoveel over gefantaseerd en wat er aan dat moment vooraf gegaan is, is voor mij een groot vraagteken ? Ik weet het niet meer ! Dat zal door de euforie van het moment komen zeker? Ik kom er misschien later nog op terug. Eens vragen aan Ma en Pa . Ik zal ik elk geval veel minder triest geweest zijn dan toen ik er aankwam !
Omdat ik de foyer verlaten had toen ik het 5de leerjaar gedaan had moest ik nog een jaar van het lager doen in een nieuwe school. namelijk het 6de. Er werd eerst uitgekeken naar opnieuw een internaat, er waren zelfs al aanvragen verstuurd, maar omdat ik mijn veto stelde en dreigde om weg te lopen indien het opnieuw een internaat zou zijn, werd er toch met mijn mening rekening gehouden. Men zou het rijksonderwijs proberen, ik ging mij daar aanmelden en kwam in een klas met 14 leerlingen terecht. De "Tantes" werden Mevrouwen en de kinderen waren allemaal 2 jaar jonger dan ik. Ik was dan ook een hoofd groter dan mijn klasgenoten. Ik werd op de eerste rij neergepoot net voor het bureau van de Juf. vanwege mijn akoestische handicap om toch niks te missen van de les. De Mevrouw was vooraf gepolst geweest of ze het zag zitten met mij. Voor die kinderen was het ook een aanpassing, de dictees verliepen trager dan gewoonlijk omwille van mij. Het was voor mijzelf een hele aanpassing, niet in het minst het tempo ! dat lag veel hoger dan waar ik vandaan kwam. Elke dag was iets nieuw te leren en elke dag kregen we huiswerk mee en nog niet zo'n klein beetje. Ook het schrijftempo viel mij niet mee, ik was soms maar halfweg als het bord al omgedraaid werd, ik moest halve lessen missen . Dat wreekte zich later bij het uit het hoofd leren, ik had maar de helft staan. Ook op de koer was het aanpassen, de kinderen hadden zich al in groepjes gevormd, (tja dat is zo als ge van in de kleuterklas samen zit.) De spelletjes die ze speelden kon ik niet, zoals touwspringen en andere spring (met elastieken) en loop toestanden. Ik hield mij dan ook noodgedwongen bezig met de kleinsten. Ik heb mij best eenzaam gevoeld toen. En toen later telkens iemand uit de klas moest inpringen om mij helpen met lessen opschrijven werd ik er niet populairder op. Mijn medeleerlingen waren vooral afgustig wat betrof de Franse les, dan hielden we, de juf en ik hele conversaties terwijl zij zaten te kijken. Daar blonk ik natuurlijk in uit ! Er was daar ook een meisje die mij altijd zo bekeek dat ik er mij ongemakkelijk bij voelde, zij was nooit vriendelijk tegen mij. Zij bleef maar kijken. Het ging zelfs zover dat als we in de refter gingen eten (dat was per klas willekeurig) en ik zag dat zij tegenover mij zou zitten, ik mij gewoon omdraaide en liever niet at. Ik die altijd de eerste van de klas geweest was in Brussel met maximum 6 leerlingen werd toch nog de 10de van 23 kinderen. humhum niet zo slecht he ?
Een nieuw hoofdstuk
I am free ! zo vrij als een vogel ben ik nu. Denk ik ! Wanneer er hier examens zijn dat hebben we maar een halve dag school, en moeder kwam toch maar om 16 uur terug, dus kon ik lekker eens doen wat ik al lang wou doen, namelijk eens in de plaatselijke Unic binnenspringen om make-up spullen te bekijken. Nu stonden de deuren van de Unic wagenwijd open, het was zomer en zo rond 12u30 moest ik daar langs om naar huis te rijden met de fiets (de bus reed niet 's middags) en ik ga naar binnen. Er is weinig volk maar ja, dat wijt ik aan het middaguur. ik sta bij de make-up wanneer er iemand passeert die ik ken: Ward de man van Mariette die naast moeder staat in de fabriek. Ik zeg dag en hij begint mij aan de praat te houden: "ha en hoe gaat het op school ?" en "wat komt gij hier doen ?" enz enz. Ik leg uit dat het examens zijn, dat we vroeger gedaan hebben en als ik wil opstappen houdt hij mij tegen door nog wat vragen te stellen. Plots zie ik in de deuropening mijn moeder verschijnen totaal buiten adem. Ik denk nog: "tiens heeft die al gedaan." Awel ! wat doet gij hier ? briest ze tegen mij. Ze komt bij Ward staan die meteen een uitleg begint: "ik zag haar hier staan en ik heb gebeld" Ach zo !de valsaard ! Maar wat bleek ? De Unic sluit over de middag tot 14u, maar door de warmte waren de deuren opengezet. Ward had in plaats van tegen mij te zeggen: we zijn gesloten nu; mijn Mama gebeld dat haar dochter in de Unic vertoefde terwijl hij dacht dat ik op school zou moeten zitten. Ik ben er heel mijn verdere leven boos op geweest, op Ward.
Ik heb door mijn handicapzoveel dromen en wensen met laten schieten. Ik wilde vepleegster worden, vergeet het ! Ik wilde kapster worden, njet !
Na het lager onderwijs, moesten we een richting kiezen, en dat werd het hoger middelbaar. Bleek algauw dat ik het lastig had met die moderne wiskunde; Een + een was niet langer twee maar verzameling X en Y en die hadden dan weer elementen a en b ... Enfin, Het was chinees voor me ! Daar ligt eigenlijk de oorzaak dat ik niet verder gestudeerd heb. Ik kon het niet! Toen niet en nu nog niet! En bovendien nog meer lessen opschrijven (waar ik al zo'n moeite mee had) en nog meer lessen missen... Ik ben het volgende jaar gezakt naar de huishoudschool en dat ging dan wel beter. Daar was het echter de handenarbeid die het bemoeilijkte, we leerden naaien en koken en verstellen, maar weer speelde mijn handicap hé, en er werd totaal geen rekening mee gehouden ! Ook met door mijn gehoorproblemen veroorzaakte moeilijkheden zoals het niet verstaan van sommige lessen wordt geen rekening gehouden. schrijven ? fijne motoriek: naaien !? amaai Op het einde van dat jaar besluiten mijn ouders en het PMS dat ik van de school af ga.
De beschutte werkplaats
Ik ga werken in een beschutte werkplaats. Een kennis van vader is daar opziender, en zo heeft ze nog steeds recht op kindergeld ! Ik begin daar dan maar met goede moed aan. Doosjes vouwen, staaltjes maken van tapijten en kapotte luidsprekers ontmantelen. Brieven in enveloppes steken.... dat soort zaken. ik houd dat een goed jaar vol, en dan krijg ik mijn ontslag wegens reorganisatie. Ik kan gaan stempelen. Ondertussen schrijf ik me in voor de avondschool in het atheneum Dendermonde.
Als je moe bent als je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt... Denk dan even terug aan de mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je tegen iedereen vriendelijk was...
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kunt kijken, donker blijft zonder een teken van licht. als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid. Als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugd en geluk verwenen is. Zoek dan toch zorgvuldig in je herinnering ik vraag het je, de mooie dagen; de dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel,
Want als je ze vergeet, komen ze nooit meer terug. Neem jezelf opnieuw in handen. Vergeet de mooie dagen niet...
Voor elkeen wiens huis werd afgebroken Tot stof en as werd neergehaald een sprankje hoop opnieuw ontloken 't was weer de mens die heeft gefaald
Voor elkeen die drugs zijn pasie noemt En langzaam sterft, elke dag, iets meer Een vleugje moed, voor een nieuw begin De weg terug, hard zonder verweer
Voor elkeen die geweld moet incasseren En de wonden niet meer kan helen Een dosis hoop, de tijd zal leren Je bent niet alleen tussen zovelen
Voor elkeen die zich ziek en verlaten voelt En eigenlijk geen uitweg ziet Een portie vreugde, goedbedoeld Als pleister op klein of groot verdriet.
Als ik er morgen niet meer ben
Als ik er morgen niet meer ben, herinner jij je dan nog mijn beeld en mijn stem ? Als ik er morgen niet meer zou zijn, zou je dan verdriet hebben en pijn ? Hoe zou je verder door 't leven gaan ? als je geen grond vindt om op te staan. Ik hield van jou, dat blijft bestaan, en zal in je wezen als een traan. Herinneringen komen angst omklemt je in je dromen. Maar je houdt nog van mij, de liefde voor mij blijft je altijd bij. Door je tranen heen roep je mijn naam, en vraagt waarom ik heen ben gegaan. Het verdriet is voor jou nu nog groot , en je denkt zeker: was ik ook maar dood. neen liefste, zo mag je niet denken, het leven heeft je vast nog wat moois schenken. Dit zijn mijn laatste woorden van leven en geest, Bedankt voor die fijne tijd met jou, Lieveling, van jou hield ik het meest.
Wie dagelijks vlijtig is als een bij, kracht heeft als een stier, werkt gelijk een paard, die moet eens naar de dierenarts gaan. Het zou kunnen dat hij een Ezel is !
Er zijn weinig mensen die ons nationale volkslied kennen , wel hier heb je de tekst even:
O dierbaar Belgie, O heilig land der Vaad'ren. onze ziel en ons hart zijn u gewijd. Aanvaard de kracht en het bloed van onze aad'ren; wees ons doel in arbeid en in strijd. Bloei, o land in eendracht niet te breken; wees immer uzelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat ge onbevreest moogt spreken; Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. (2x) Voor Vorst, voor vrijheid en voor recht
Depressies overwin je niet met een pil. Hier tien tips waarmee het beter zal lukken.
1 - Durf boosheid en verdriet te uiten. 2 - Stop het slikgedrag: soms moet je iets durven uitspuwen; 3 - Zoek persoonlijke warme contacten bij échte vrienden; 4 - Twee uur per dag voor jezelf alleen is geen luxe; 5 - Wees minder met geld bezig; 6 - Expressie zoals zingen, tekenen, schrijven, toneel spelen en sporten kan depressie vermijden; 7 - Leer foert zeggen; 8 - Het heeft geen zin om je voortdurend met anderen te vergelijken; 9 - Lachen is gezond; 10- leer afscheid nemen en loslaten. De grootste ziekte is helemaal niets kunnen vergeten en vergeven. Verlies hoort bij het leven.
Om de mensen eens een voorbeeld te geven:
Doof of Blind, aan U de keuze:
Er waren eens een dove en een blinde. Ze namen beiden de trein van Hasselt naar Brussel. De dove zette zich neer en keek door het raam. Veel meer kon hij niet doen. De blinde werd op de trein geholpen en begon een praatje met de mensen rondom hem. In Brussel werd de blinde van de trein geholpen, en aan de deur van het station vertelden vriendelijke mensen hem welke tram hij moest nemen en na hoeveel haltes hij moest uitstappen. Tegen 10 uur was de blinde man ter plaatse. De dove stapte uit de trein, verliet het station en kende ook de weg niet. Hij klampte een voorbijganger aan en sprak hem toe op de specifieke toon van de doven. De man liep verstoord weg. Drie, vier keer werd hij weggehoond. Niemand verstond hem tot een geduldig man probeerde hem te begrijpen en hem het nummer van de tram op papier zette. De dove nam eerst de verkeerde richting, keerde toen terug en kwam na de middag op zijn bestemming aan. Heel die tijd had hij met niemand enig contact. Dat is het verschil tussen een dove en een blinde. En natuurlijk is elke handicap een spijtig verschijnsel.
Wie de dag pukt als een bloem, oogst het boeket van zijn leven... en wij willen jou met veel liefde deze bloemen geven...
We wensen je een levensjaar vol kleur waarin je tijd kan vinden om stil te staan bij de goede dingen van het leven, waarin het klimmen van de jaren je een uitzicht geeft dat steeds weidser wordt, waarin herinneringen de kiemen vormen van nieuwe dromen... _______________________
aan iemand in het bijzonder
Ik vraag me af vandaag wat jij morgen zal doen. Je ben ontoereikbaar (voor mij) nu, maar in de toekomst zal jij mij de hand reiken. Misschien denk je dan aan de dag dat ik dit schreef en ik zal misschien denken aan de dag dat jij dit leest. Nog één ding wil ik je zeggen Wees een bloem die ontluikt als er mensen zijn die om je geven. En wees een oester die zich sluit als je alleen bent en niet omgeven. Luister dan naar de stilte. Hoor wat ze je te zeggen heeft Misschien ontdek je dan het hoe en waarom je leeft.
Ons gezin bij de 1ste comunie van Christophe
Ons gezin compleet bij de doop van Ann Christophe 8 jaar, Dominique 6 jaar
A rose is a rose every day, every night You too are the same, exept different in my sight You are like a rose, such a beautyful creation But a rose in disguise meant to blume for every nation So show you beauty, for I know what you are You are a rose in disguise, and very very wise
De inkomhall met de muurschildering
Zonnewijzer aan de binnenzijde
het terras van fraiteur
Feestzaal van fraiteur
Dit zijn 2 vrienden die ik terugvond bij een recent bezoek Bernard VanOoidonck en Daniel Laidèr
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd Jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft Maar waar je gaat zijn zon en maan gelijk De kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang Jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein Zoals de zon schijnt na de regen Zo zal het zijn En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan Wat stof is zal tot stof vergaan En elke storm komt weer tot rust daar Zo zal het gaan En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou mee gaan jouw taak op aarde is voldaan Zoals je was in alle liefde Zo zal je gaan
Mijn naam Mijn naam? Wat maakt hij jou toch uit. Hij gaat verloren als droevig klotsen van golven tegen verre rotsen als in het woud een dof geluid.
Hij laat een spoor na, bleek en vaal hier op je albumblad, wat lijnen Waarvan de inhoud zal verdwijnen, Een grafschrift in een vreemde taal.
Mijn naam? Hij zal vergeten zijn In nieuwe stormen van je leven En zo zal hij geen tere schijn Aan jou herinneringen geven.
Maar spreek mijn naam heel zachtjes uit En zeg, als je verdriet voelt knagen: Er is een hart dat mij omsluit, Waarin mijn beeld nooit zal vervagen.
