Eens per maand gingen we naar concerten in een nabijgelegen home "Het centre Jamblinne de Meux"  soms waren dat plezante dingen  zoals goochelaars en jongleurs maar soms ook saaie bedoeningen  zoals pianoconcerten en fluitserenades.  Dat ging gepaard met een hele volksverhuis voor ons, immers de meesten van ons zaten in een rolstoel, konden amper praten, laat staan dat ze genoten van het spectakel, maar soit.
Zij die konden lopen gingen met begeleiding  met de tram  dat was eerst een eindje lopen van het foyer en dan namen we de tram aan de Gentsesteenweg tot in het centrum van de stad.
De rest kwam met Polleke in zijn bus.
We kwamen dan voorbij een snoepwinketje en soms mochten we daar naar binnen, dat was afhankelijk van de begeleidster.  We kregen soms al eens 5 frank mee van thuis  en mochten daar dan snoep mee kopen.  Nu is daar voor mij een anekdote aan verbonden die ik nooit meer vergeet.  Ik stond dus in het winkeltje " die winkeljuf keek altijd zo wantrouwend naar ons "
en ik wou het laatste nieuwe snoepje kopen nl. "een Zip"  dat koste 5 frank en ik had er maar 4 meer,naast mij stond een oud madammeke en toen de winkeljuf zei dat ik geen Zip kreeg aan 4 fr.
 stopte het mensje mij 1 frank toe, ik zei: merci madamme en legde de frank bij de rest onder het afkeurend oog van de winkeljuf die tegen het menske protesteerde: Mais enfin, madamme !
Het heeft mij de waarde van het geld geleerd.
En op de terugweg 's avonds keken we onze ogen uit naar de neon reclame van de "Martini" en "Bastos Filtre" en zoveel andere.  Dat maakte grote indruk op ons.  Al die lichtjes die aan en uit floepten in een onveranderd tempo  en dat gedraai om zijn as.   waw

Omdat we soms de zondagen in het home doorbrachten konden we lid worden van de wolfjes, dat was een groep zoals de scouts en dat doorbrak voor ons de sleur een beetje op de zondagen dat we in het home moesten blijven.
We gingen er heen met Pol en vertrokken na de middag in ons uniform; dat bestond uit een donkerblauwe rok en een donkerblauw hemd met lange mouwen en opgestikte zakken en epauletten.
We gingen dan in een klein  huisje ergens in Watermael-Bosvoorde* midden in een bos zoals in de sprookjes, het rook er heerlijk naar een mengsel van afgevallen bladeren en rot fruit .  Daar speelden we,  leerden we knopen leggen en soms deden we een achtervolging .
Dan vertrok de ene groep een half uurtje vroeger dan de andere en verstopte dan allerlei zaken waar we dan moesten naar zoeken of eerst raadsels oplossen of  dingen opzoeken.
Alles stond in verband met Mogli en het jungleboek en  Baaden Powell :de stichter van de scouts Het draaide rond regels en plichten, we leerden speciale knopen leggen en leerden  bloemen en planten kennen en herkennen.  Wij voelden de koning te rijk   Die namiddagen waren altijd veel te gauw voorbij!
En eens per jaar gingen we naar een bijeenkomst in het Terkameren Bos met scouts en Gidsen van over gans Belgie.  Meestal vertrokken we dan al van 's morgens met een lunchpakket, de drankjes kregen we ter plaatse. Heel indrukwekkend allemaal voor ons was die algemene groet:  met ons hand op de boezem riep de leiding iets en allen riepen wij iets terug, maar ik weet niet meer wàt ?

Onze verjaardagen werd met de groepen per maand gevierd, er was wel elke maand iemand jarig en dat vierden we meestal op een woensdagamiddag in de grote living   die ronde tafels had en waar we meestal mochten gaan zitten bij wie men wou.   Er werd dan één taart met kaarsjes  voor de jarigen  gebracht en de rest kreeg dezelfde taart maar zonder kaarsjes.
we kregen er chocomelk bij. en mochten kiezen warme of koude en nadien rozijnenbrood toe.
De jarige was vooraf reeds gepolst wat hij graag zou hebben voor zijn verjaardag en in de mate van het mogelijke werd dat dan gekocht. 
Wij hadden een aantal rijke weldoensters die ervoor zorgden dat dit in orde kwam, dat waren onze meters en peters.
Ik herinner mij vooral dat ik steeds een plaatje van Will Tura vroeg en het nooit gekregen heb.  Ze waren waarschijnlijk niet van gedacht om mij als vlaamse te laten voortbestaan.  Ik kreeg plaatjes van Michel Polnaref en Marc Arian,  van Sheila en Hermans Hermits.  Nu was dat voor mij al lang goed want dat waren de liedjes die wij samen zongen en die in de Salut les Copains stonden afgedrukt.   Ik kon ondertussen zowel vlaams als frans lezen en spreken.  Zelfs met de vlamingen onder ons (er waren er intussen toch al een mondjesmaat) spraken wij frans onder elkaar.
hier zijn enkele namen : Jean Veugelen, Danny Lenseclaes, Renee Geerooms.
En dan 's avonds mochten we soms bij ons op de kamer naar muziek luisteren. Le chemin mène à la fontaine
               Tu voudrais remplir ton seau
               Arrête-toi Marie-Madeleine
               Pour eux ton corps ne vaut pas l'eau     Inch Allah ! Inch Allah

We mochten ook naar Tv kijken  tot het nieuws.   we keken vooral naar :"Sebastien parmi les hommes" met het bekende liedje:  " Je connait... les brümes claire, La neige rose des matins d'hiver ..." dan kwam het zandmannetje op zijn wolk de kindjes,  goud glinsterend zand in de ogen strooien  en moesten we slapen gaan.