|
Er zijn zo nog van die zekerheden in het leven,
en ondanks dat we weer een nieuw jaar zijn gestart,
met of zonder goede voornemens,
verloopt ook de éérste dag van dit jaar zoals altijd
ten huize van Bomma en dit al jaren lang.
Opstaan,afhankelijk van het uur dat we vanmorgen
in bed zijn geduikeld,manlief naar de bakker
voor pistoletjes en koffiekoeken,
en terwijl we dan smikkelen van een
pistolet met bruine suiker,
genieten van het Nieuwjaarsconcert.
Na de walsjes, polkas brengt de Radetsky mars
ons weer terug tot leven en zappen we naar een zender
waar het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen
nog wordt uitgezonden.
Ondertussen hebben we ons al in de zetel genesteld
met een tasje koffie en zijn de koffiekoeken aan de beurt.
En waar tot voor enkele jaren de dochter deze dag begon
met haar nieuwjaarsbrief is het nu de kleinzoon
die hem afsluit met zijn nieuwjaarswensen.
Eigenlijk is dit al vele jaren hetzelfde ritueel,
want ook vroeger thuis verliep de éérste dag zo,
alleen waren het dan( naargelang het jaar)vijf kinderen
die hun brief moesten voorlezen.
Mijn pa zette dan altijd de tape recorder klaar,
want al die briefjes moesten toch bewaard worden
voor het nageslacht,maar dat betekende dus ook
dat we onze brief soms enkele malen opnieuw
moesten voorlezen want na het beluisteren van die tape
was er altijd wel een kuch of een ander geluidje dat stoorde.
Als alles dan eindelijk op band stond gingen we ook
nog eens de oude brieven beluisteren.
De banden zijn in de loop der jaren zoveel beluisterd
dat ze nu enkel nog een krakend geluid voortbrengen
op een krakkemikkig toestel,
maar de herinneringen zijn onuitwisbaar,
die komen ieder jaar vanzelf weer boven
|
