20-04-2006 om 20:31 geschreven door bor

ZOVEEL ? en “…”.

Joe is dood…

Neergestoken voor zijn MP3 speler in een vol Brussel Centraal.
 

“We” waren er allemaal bij en deden niets….

Wilden “wij” bij geen “ambras” betrokken raken?

Deden we het in ons broek van schrik?

Laten we eerlijk zijn… we zijn het intussen gewoon geworden het hoofd af te wenden bij alles wat ons rustige leventje dreigt te verstoren, armoede, miserie, geweld. Als het maar ver van ons bed blijft.

Het maakt nu niets meer uit…

Misschien kunnen we ons geweten sussen met het feit, dat de daders “alweer” jonge allochtonen waren, en vergeten we het geweld bij onze eigen westerse jongeren.

Gaat “onze” wereld zich nu zo druk maken om een zinloze moord, als “hun” wereld om de “Mohammed cartoons?

Zit daar misschien de knoop?

“ONS…” en “HUN…”.

Zijn we een hopeloos verdeelde maatschappij geworden?

“Praten” we nog met mekaar?

Kunnen wij nog open staan voor anderen?

Kunnen we eigenlijk nog wel een multiculturele samenleving aan?

Of wordt die ons om welke reden ook, opgedrongen?

Is het waar dat wij liever “doppen” dan het “minderwaardige, vuile werk” te doen?

Laten we dat “vuile werk” liever aan de “anderen” terwijl wij doppen?

Noemen wij de “anderen” luiaards als zij van een uitkering leven?

Wie zijn “WIJ”?

Zijn dat… “WIJ”

Zijn dat de “ANDEREN”?

Of zijn we dat “SAMEN”?

Is deze wereld wel gemaakt om “geglobaliseerd” te worden?

Schijnbaar is “één” wereld enkel weggelegd, voor hen die alleen in termen van macht en aandelen denken en is de “simpele kleine man” hierbij  vergeten.

“De wereld is één groot dorp geworden!”

Ammehoela!

Laat me lachen

Is het niet vreemd dat met de globalisering, ook het nationalisme in de lift zit?

Als we niet op de “groten dezer aarde” kunnen rekenen, moeten we het dan toch zelf doen?

Moeten wij als ouders, grootouders en opvoeders in het algemeen, onze kinderen, onze jongeren, niet opnieuw waarden bijbrengen die samenleven mogelijk maken en die nu bijna vergeten zijn?

Durven jullie nog TV, films en videogames weigeren aan jullie kinderen vol tomeloos geweld?

Wordt het geen tijd dat wij weer over elkaar waken?

Wordt het geen tijd wat meer moed en inspanningen te investeren in deze individualistische maatschappij, waar een MP3 speler voor jongeren blijkbaar belangrijker is dan een mensenleven?

Moeten wij er niet alles aan doen om diegenen, welke wij in onze gemeenschap opnemen duidelijk te maken wat onze waarden zijn?

Wordt het geen tijd in de eerste plaats respect op te brengen voor de “anderen” en hun waarden, met tolerantie en dialoog?

Maar als de tegenstellingen onverzoenbaar zijn kunnen wij “hen” dan niet verzoeken onze gemeenschap verlaten?

En als de regels van onze rechtstaat overtreden worden, hebben we dan nog de moed streng op te treden?

Wie nu één  derde van zijn straf uitzit kan vrijkomen, hoeveel mag “gerechtigheid” kosten?

Zoveel vragen, waar ook ik geen antwoord op kan geven.

Voor Joe maakt het niets meer uit… of toch…

Met verbeten boosheid om deze zinloze dood, bied ik de familie mijn oprechte deelneming.

André

17-04-2006 om 00:00 geschreven door bor

15-04-2006 om 12:39 geschreven door bor

DEEL 9 – "PIETROLLEKEN".

Voor Doler er weer eens van door gaat, ontfutseld Bor hem nog volgend verehaal:

De gewoonte om na het zondige voorval, het aardappelkeldertje af te sluiten zou toch nog voor een ander incident zorgen!

Minoe …zo heette gemakshalve iedere kat op het erf, die een topfunctie had bereikt, was op een keer verdwenen. Niets bijzonders, soms bleven Minoes wel even weg! Soms kwamen ze ook nooit meer terug en dan werd er, naar verdienste, een nieuwe Minoe benoemd.

Dezelfde tante die Dolertje zo onzalig had betrapt, ging op zekere dag twee emmers aardappelen halen in het nu gesloten keldertje

Toen ze het deurtje opende kreeg ze alweer de schrik van haar leven. Een krijsende, uitgehongerde en stinkende Minoe vloog haar aan en stormde halfdood van angst, honger en dorst het erf op. Het arme dier was bij een vorige gelegenheid ingesloten geraakt.

Stinkende?

…Op de grond lag een kan petroleum, leeg…

Die had Minoe bij één van haar paniekaanvallen over zich gekregen.

Toen ze bedaard was vond Moeder het hoog tijd Minoe te wassen. Dat was een hele karwei. Maar ze zag er daarna schitterend uit.

Voor een paar dagen toch, want toen begonnen al haar haren uit te vallen en voor een tijdje moesten we het stellen met een naakte kat, ontdaan van al haar waardigheid.

Voor de rest van haar leven werd ze herdoopt tot Pietrolleken en er kwam een nieuwe Minoe!

14-04-2006 om 12:18 geschreven door bor

13-04-2006 om 11:15 geschreven door bor

12-04-2006 om 19:48 geschreven door bor

11-04-2006 om 21:08 geschreven door bor

DEEL 8 - SCHULD EN BOETE

Het probleem met Dolers is, dat ze altijd onderweg zijn. Met spanning moest ook Bor wachten op het vervolg van Dolers avontuur in het petatkelderken. Nu heeft Bor Doler weer weten strikken en wat blijkt?

Weer had Dolertje een lesje geleerd!

Maar wat precies was hem niet duidelijk.
Hoe kon iets leuks, zo zondig zijn?

Voor alle zekerheid ging hij die week te biechten. Het viel niet mee om in het donkere hokje van de biechtstoel – het was er bijna zo donker als in het keldertje – aan de pastoor uit te leggen waar het om ging.
Dolertje concludeerde dat de pastoor misschien niet al te slim of doof was. Waarom bleef hij anders zoveel vragen stellen over iets waar Doler zo vlug vanaf wou?

Een akte van berouw en een halve paternoster verder, maakte Dolertje zich uit de voeten. Opgelucht dat zijn zieltje weer blank was.

De meisjes kwamen echter nooit meer spelen. De beide families spraken een tijdje niet meer met elkaar. Maar uiteindelijk raakte het voorval vergeten en ging het leven weer zijn gewone gangetje.

Er zouden Doler erger dingen overkomen, maar dat wist hij toen nog niet!

Kort daarop nam Dolers vader hem mee naar de kerk en sprak de pastoor aan.
"Onze Doler" zei vader "wil misdienaar worden".
Daar wist Doler helemaal niets van!

Maar nog doordrongen van schuldgevoel, berustte Doler in de beslissing. Misschien was het wel de goede manier om wat van het verloren terrein terug te winnen bij alle betrokken partijen.

Hij hoopte maar één ding… dat de pastoor vergeten was wat hij hem kort tevoren was komen opbiechten!

10-04-2006 om 22:00 geschreven door bor

Opa Bors "spring in 't veld", de oudste van zijn meisjes, gaat naar de scouts. Deze zondagnamiddag is er dorpsspel.
De mollige baby van 11 jaar geleden wordt stilaan een jongedame.

09-04-2006 om 17:39 geschreven door bor

06-04-2006 om 00:00 geschreven door bor

DEEL 7 - DOE NOOIT WAT ONKUISHEID IS...

Bor probeerde zich voor te stellen hoe Doler zich voelde toen hij dit verhaal vertelde:

Op een dag kon Doler de nonnekes en hun lange tong achter zich laten en naar de grote school gaan bij de meesters. Vergeet niet… hij had voorsprong! Hij kon van het leren niet genoeg krijgen, al die nieuwe dingen…fantastisch gewoon.

Alleen jammer dat hij niet mocht ravotten of voetballen met de andere jongens. Dat zette hem een beetje aan de kant.

Maar er waren ook dingen die Doler dan weer beter kon.

Al snel ontdekte Dolertje dat hij iets kon wat anderen niet zo best konden.

In dat stille jaar dat Dolertje ziek was geweest, was hij beginnen tekenen. Verbaasd keken de mensen naar wat Doler op papier zette, ze vonden het net echt, en dat voor zo’n klein jong. Maar Dolertje begreep niet waarom anderen zo’n kriebels op hun papier zetten, je kon toch met je eigen ogen voor je zien wat en hoe je iets moest tekenen?

En Dolertje ontdekte nog iets… dat er ook meisjesdolers bestaan!

Aan de overkant van het gekasseide straatje woonden enkel meisjes. Links twee zusjes, waarvan de jongste dezelfde leeftijd had als hijzelf. Ze had donker haar en gitzwarte ogen. Zij en Doler zouden heel hun kinderjaren en hun jeugd onafscheidelijk blijven. Dolertje wist toen al zeker dat zij niet uit een bloemkool kwam. De tijd zou hem gelijk geven.

Maar het waren de meisjes aan de rechterkant, die Doler in een vreemd avontuur zouden betrekken.

Toen dat hem overkwam, was hij een jaar of acht aan zijn weg door deze wereld bezig. De meisjes, een tweeling, waren twee maal zo oud.

Op een keer lokten ze Dolertje met een smoesje mee naar het keldertje waar de aardappelen bewaard werden op de boerderij. Het keldertje had een rieten dakje, het rook er vreemd en er kwam maar een glimmertje licht binnen, via een klein getralied venstertje.

Toch was Dolertje niet bang. Zelfs de poezen van de boerderij vonden het er zo knus dat ze er hun jongen op de wereld brachten. Want poezen, dat weet iedereen, hebben geen bloemkool of ooievaar nodig om kinderen te krijgen. Al zijn er ook dolende poezen.

Nog voor Dolertje goed begreep waar het nu eigenlijk om ging, hadden de meisjes de knopjes van zijn broekje losgemaakt om - terwijl ze sussend Dolertje geruststelden - aan zijn geheime dingetje te friemelen. Hoewel Doler niet wist wat hij hiervan moest denken, vond hij het eigenlijk toch wel een beetje prettig!

Maar toen ging de deur van het keldertje open!

Daar stond Dolertje… met zijn broekje op zijn schoenen. In het deurgat stond zijn ongehuwde tante die nog op de boerderij bij haar vader woonde. De meisjes werden met wat kletsen rond de oren van het erf gejaagd en Dolertje werd met schande beladen, bijna nog met zijn broekje op zijn knieën, voor de familieraad gebracht. Zelfs een tante, die nu in de stad woonde, werd erbij gehaald. Zelf had zij geen kinderen en ze zou er nooit krijgen, maar ze stortte hel en verdoemenis en iets dichter bij huis, het verbeteringsgesticht, over Dolertjes zondige hoofd.

01-04-2006 om 09:54 geschreven door bor

Bors vrouw, Vrouw Bor, was vorige week een ganse week met zus en vriendinnen naar de Limburg. Bor paste braaf op het huis, de kinderen en de kleinkinderen en hield de kranten bij.

Nu Vrouw Bor terug is en de kranten uitgelezen, kan Bor ze bij het oud papier leggen. Vluchtig liep hij nog eens langs het intussen geschiedenis geworden nieuws en…

Mensen toch!

Als je alles eens op een rijtje zet…

Bor had het meeste te doen met de mindervalide jongen, die afgetroefd werd door schoolgenoten, die schaamteloos de rammelpartij filmden met hun GSM.

Vaders, moeders, grootvaders en grootmoeders, ik weet dat dit SN niet direct het forum is om de wereld te redden, maar doe eens wat moeite om de jeugd weer een beetje waarden bij te brengen. Stop met hun frisdranken te geven, van die ongezonde zoetigheid worden ze hyperactief. Ik las dat we ze beter terug tafelbier leren drinken!

Een vader die vorige week flink wat zorgen had om zijn oudste zoon, was onze geliefde koning Albert.

Om nog te zwijgen van de problemen die zoonlief zelf had.

Filipken toch… jongen. Nu ge halfweg de veertig zijt wordt het misschien tijd een beetje ruggegraat te kweken. Als het allemaal zo moeilijk ligt, wat belet u dan om uw middelvingertje op te steken naar Belgjes troon?

Zoek toch eindelijk eens een echte job jongen, laat het aan de vedette van de familie over om koning te spelen, die gaat tenminste flamboyant en tezelfdertijd milieubewust met zijn functie om. “Koning Laurent” het zou niet misstaan en dan kregen we tenminste waar voor ons belastingsgeld.

Het veel geteisterde voetbal, kreeg nog maar eens een klap te verwerken. Zoniet dan toch de scheidsrechter die het shirt van “gouden schoen” Conceiçao in het gezicht kreeg. Niet erg eervol, des te meer daar het shirt niet eens gewassen was.

Helden vallen van hun voetstuk. Kijk maar naar Oekraïne, waar anderhalf jaar na de “Oranje Revolutie” alweer een Moskou gezinde  kwiet de verkiezingen won ten koste van zetelende president Joesjtsjenko die van deze uitslag vast geen “soep” lust!

Tenslotte was Bors vrouw bij haar terugkeer nog steeds boos op minister Anciaux. Bert heeft de boter gevreten sinds hij de betoelaging aan verenigingen teruggeschroefd heeft om nu de miljoenen weg te geven aan Kate Ryan. Tranen zullen hem bij Bors vrouw niet in ere herstellen. Maar laat het een troost wezen te kunnen lezen dat Kate het songfestival zo goed als gewonnen heeft.

28-03-2006 om 00:00 geschreven door bor

27-03-2006 om 19:10 geschreven door bor

26-03-2006 om 22:37 geschreven door bor

DEEL 6 - CIDER...

Doler had nog een ander verhaal uit zijn jeugd voor Bor.
Dat ging zo:

Achter het erf lag een grote boomgaard.

Daar groeiden de appels waarvan Dolertjes familie ieder jaar cider maakte. Er waren twee soorten appels voor nodig: de ene heette Kaïn en de ander Abel.

Dolertje begreep niet waarom, een appel was toch een appel? Men bleef hem het antwoord verschuldigd. Ze hadden het altijd zo gedaan… trouwens iedereen had het druk... die Doler altijd met zijn vragen!

Maar het was ieder jaar weer een hele belevenis. In de grote gewelfde kelder van de boerderij stonden alle dingen bij elkaar die nodig waren om wijn te maken. Het meest indruk maakte de grote eikenhouten wijnpers. Maar voor ze daar in konden moesten de appels gewassen en gesneden worden. De mannen draaiden dan de pers aan en het sap liep in eikenhouten emmers. Na nog heel wat hocus-pocus die Doler niet begreep werd het sap, in alweer ... eikenhouten vaten gedaan, die eerst grondig gespoeld waren.

Daar veranderde Jezus het sap in wijn, zo vertelde Dolers tante die heel gelovig was. Jezus had dat zelfs nog met gewoon water gedaan op een trouwfeest, waarom dan niet met appelsap?

In de kelder hing jaar in jaar uit de zoete weeë geur van appels

Als de tijd rijp was, en daar besliste grootvader over werd de wijn op flessen "getrokken", waarbij Dolertje de kurkmachine mocht bedienen... een verantwoordelijke job die hij onder het waakzaam oog en met de hulp van tante met de nodige ernst op zich nam. Daarna de wijn weer te rusten gelegd werd in de kelder, om pas het volgende jaar bij een feestelijke gebeurtenis, gedronken te worden.

Voor zover Doler begreep hadden zowel zijn vader als zijn grootvader de kunst van wijn maken geleerd in het land van die grote keizer. Dat land bleek Frankrijk te heten en beiden hadden daar in hun jeugd, jarenlang in de zomer, bij de boeren gewerkt.

Dolers vader raakte zelfs niet uitgepraat over de jaren dat hij als jonge knaap met zijn ouders in een land had gewerkt dat Normandie heette. Maar dat is weer een ander verhaal.

23-03-2006 om 00:00 geschreven door bor

EEN KEIZER IN DE PROBLEMEN

Bor gaat door met Dolers verhaal:

Op een dag, niet lang daarna werd Dolertje ziek.

Hij viel tijdens het spelen zo maar bewusteloos. Toen hij weer bij kwam was zijn linkerkant verlamd.

Hij was amper zeven en moest nu maandenlang stil thuis zitten.

Oh ja… zijn familie zorgde erg goed voor hem, maar toch…niemand kon hem uitleggen wat hem nu eigenlijk mankeerde. Ze brachten hem van dokter naar dokter. Men deed de voor Doler meest onbegrijpelijke onderzoeken, die hem vaak van vertwijfeling aan het huilen brachten.

Toen ontdekte de kleine Doler een andere wereld. Een jonge leraar kwam aan huis om hem voor te bereiden op de "grote school". Hij leerde lezen en schrijven nog voor de andere kinderen en ontdekte dat hij in zijn kleine hoofdje de meest fantastische reizen kon maken. En dat vond hij fijn.

Toch had Doler geluk. Na vele geduldige soms bange maanden kwam alles toch weer goed. Alleen ruwe spelletjes bleven voortaan uit den boze.

In dat stille jaar bracht Doler ook veel tijd door bij zijn grootvader.

Die grootvader was trouwens heel bijzonder, hij kon namelijk heel erg spannende verhalen vertellen. Zo had hij nog gevochten in een oorlog tussen twee keizers. De ene was de kleinzoon van een nog groter keizer. Die keizer was geboren op een eiland en bracht het van korporaal tot de machtigste man van Europa. Toch eindigde zijn leven in ballingschap op alweer een ander eiland. Volgens Dolers grootvader had die grote keizer nog wel meer problemen gekend. Zo moest hij steeds zijn hand in zijn jas steken om zijn broek op te houden! Maar de grootvader van Doler vocht dus mee in een oorlog tussen de kleinzoon van die grote keizer en een keizer met een pinhelm op.

Spannend vond Dolertje dat allemaal.

20-03-2006 om 00:00 geschreven door bor

“KOPPEN” op TV - “één” - ging over “CYBERPESTEN” via SMS en INTERNET, bij de jeugd van Vlaanderen. Ik zat te kijken en vroeg mij af hoe lang het nog duurt eer ook het Seniorennet zo ver zal staan. Of staan we al zo ver?

Ik leerde uit het programma dat de logische volgende stap bij het SN  zou moeten zijn, dat de OMA’S hun borsten en vagina’s gaan showen via de webcam en de OPA ’S terugzwaaien met hun LUL. Waarop beide partijen met de ingeladen foto’s mekaar kunnen gaan chanteren en afmaken op het dorp.

Waarschuwing!

Cyberpesten en hate-mail zijn strafbaar!

Zorgen jullie goed voor jezelf?

… en let op de kinderen en kleinkinderen. Zonder goed voorbeeld is “jong geleerd” ook hier “oud gedaan”.

17-03-2006 om 00:00 geschreven door bor

16-03-2006 om 16:20 geschreven door bor

16-03-2006 om 12:03 geschreven door bor

DE DIJKEN BREKEN...

Doler was een jaar of vijf. Hij vertelde Bor van die dag dat de boerderij tot leven kwam. De reden, begreep hij later, was niet zo leuk. Maar hij begreep wel dat mensen, mensen kunnen helpen.

Dit is wat hij Bor over die tijd vertelde:

Op een dag merkte Dolertje een meer dan gewone nervositeit op het erf. De radio stond de ganse dag aan. Stallen werden gekuist. De boeren uit het straatje kwamen bijeen en discuteerden druk. Doler ving flarden op en trachtte de dingen aan mekaar te knopen. Overal liep hij in de weg, ze zouden het hem later wel uitleggen…

Het was 1 februari 1953…

In het land net over de grens waren als gevolg van een hevige storm maar liefst 400 dijken gebroken en 1835 mensen omgekomen. Dolertje werd er stil van.

De dagen die volgden arriveerden bij de boeren in het straatje vrachtwagen na vrachtwagen met dieren die geen onderkomen meer hadden en geen weiden om te grazen.

Op een dag mocht Doler met zijn oom in één van de vrachtwagens mee om koeien te halen in het overstroomde gebied. Wat een machtige vrachtwagen was dat. Wat een avontuur!

Maar stilaan veranderde het landschap. De stemming in de camion die zich een weg moest banen door de drukte op de soms nog overstroomde wegen was gespannen. Beneden de dijken stonden huizen bijna helemaal onder water.

Zoiets had Doler nog nooit gezien. Op de plaats waar de koeien moesten opgehaald worden, zag hij tot zijn verbazing, grote sterke boeren wenen omdat ze alles verloren hedden. Dat vond Doler heel erg.

Maar zo kwam voor een tijdje de al wat stiller geworden boerderij van grootvader weer tot leven.

Dolertje leerde melken, koeien naar de wei brengen, reed mee met allerhande karren om voedsel voor de beesten op te halen…

Doler had de tijd van zijn leven. Maanden later in de lente gingen de beesten weer terug en dat vond hij minder leuk. "Ja " zei moeder " er is een tijd van komen en gaan".

Dat klonk wijs vond Doler, dat moest hij onthouden!

16-03-2006 om 00:00 geschreven door bor