Ik vind het kei neig dat je hier een berichtje achterlaat. Bedankt
borstkankersite
de site voor borstkankerpatienten boezemvriend(innen)
06-07-2005
mijmeringen
Mijmeringen ---------------- Blij dat alles goed gaat, je beseft nu wat het leven inhoud dat geluk op een heel klein plaatsje ligt. Door deze tegenslag van borstkanker te hebben , heb ik ook heel veel vriend(innen ) bij gekregen.Ook vriend(innen die hun strijd verloren. Mensen die echt om je geven,. Het leven heef een heel ander demensie gekregen. Je beseft ook dat het leven zo broos kan zijn. Je lot ligt ook op zo'n klein plaatsje, vandaag ben je goed en morgen lig je in een lappenmand. Vandaag kan je vrolijk zijn, en morgen is alles grauw en duister. Ik denk dat je de dag moet nemen hoe hij komt, en genieten van al de mooie momenten die zich voordoen. En valt de dag je zwaar, kun je zien hoe erg het voor sommige mensen ook is , en dat je blij mag zijn, zoals het nu is ,. De intensiteit van een knuffel, een handdruk een vriendelijk woord , dat is iets waar we dankbaar mogen voor zijn en dat we diep in ons hart moeten bewaren als herinnering. Liesje
Als een bloem ----------------- Als een bloem zo is het leven, het begin is klein en teer... De één bloeit uitbundig, de ander geurt heel fijn... Sommige bloemen blijven lang, weer andere blijven maar even.... Vraag niet bij welke je hoort, dat is het geheim van het leven...
Hallo, boezemvriend(innen) ---------------------------------- Ja , om je fitter en terug mobieler te maken raadde m'n oncoloog een revalidatieprogramma aan in het virga jesse ziekenhuis in Hasselt. Je moet dan al wel redelijk goed hersteld zijn , je huisdokter moet een papier invullen of je dat al aan kan. Dit houd in dat je 3 maanden, 2 maal per week komt fitnessen en een 6 tal sessieavonden wil komen volgen. Dit aan een zeer democratische prijzen. Deeltelijks terugbetaald door de ziekenkas. We waren men 14 mensen begonnen, de ene dag is dat een uur fitnissen, fietsen, rekoefeningen, buikspieroefeningen, been, en armoefeningen , plus een uur zwemoefeningen. De patienten die meededen waren zowel jong als boven de 50. Met allemaal verschillende kankerverhalen. In het begin gaat alles heel langzaam , en word zo stilletjesaan je conditie opgebouwd. In het begin is dat een gekreun van jewelste, maar naarmate de sessies mekaar opvolgen , gaat het al veel beter . Het aquagym in het water is zeer aangenaam. Een andere dag zijn het balspelen, en relaxatieoefenigen. Dit onder het toezicht van de kinesist, en stagiairs. Het werd een plezierige bende, klein, groot, dik, dun , jong en oud, we passen ons aan elkander aan. We zijn allemaal lotgenoten en voelen zich heel goed onder elkaar. Op den duur zie je echt naar die momenten uit om samen te zijn . Op het einde zijn onze resultaten verbluffend verbeterd. Nu komen wij nog geregeld samen, zijn al samen een weekend naar zee geweest, en alle maanden komen we nog bijeen. De avondsessies zijn ook zeer interessant. Dit gaat over "kanker" zelf, moe zijn , de verschillende organisaties errond, en hoe het verder moet met werksituatie , enzo verder. Echt een aanrader aan iedereen die kanker gehad heeft en zijn conditie terug wil opkrikken.
Echte vriendschap --------------------- Er voor elkaar zijn. Ik kan jullie alles vertellen. Er zijn mensen die ik dag en nacht mag bellen. Dan kan ik mijn hart even luchten. Zonder dat ze ook maar één keer zuchten. Ze luisteren en zeggen wat ik moet doen. Om me niet als iemand anders voor te doen. Om even me zelf te zijn, door jullie voel ik me fijn. Troost op wie ik ben Ik ben blij dat ik jullie ken Majke
Dag boezemvriend(innen ------------------------------ De strijd lijkt gestreden, dacht ik. Alle behandelingen zijn achter de rug, en de rust kan terugkeren. Ik ben heel optimistisch, operatie geslaagd, de chemo en de bestralingen zullen hun werk wel verder zetten. Maar wat voel ik me toch zo moe. Mijn benen zijn precies van lood, en s'avonds kan ik geen pap meer zeggen, kruip ik van vermoeidheid in mijn bedje en kan ik slapen tot uren in de voormiddag. Nachtmerries zijn er ook altijd bij. Ik word telkens achterna gelopen door een horde verpleegsters en dokters met chemo zakjes en messen. 'n Horrorfilm heeft er niets aan. Lijkt heel normaal te zijn, kan tot enkele weken, maanden of zelfs jaren duren, wordt me verteld. Dat belooft ! Mijn optimisme daalt soms tot op de puntjes van mijn tenen. Ik hoor hier en daar verhalen van borstkankerpatienten die terug hervallen zijn, de schrik bekruipt me telkens als ik zo iets hoor. En dan komen de 3- maandelijkse controles. Om tegen de muren op te lopen van angst. De oncoloog stelt me wel gerust, maar toch? Zeggen ze altijd wel de waarheid. De tumormarker gaat soms de hoogte in, je voelt hier en daar 'n steek, rugpijn, is dit allemaal wel normaal. Je staat er mee op en je gaat er mee slapen. De echte rust keert toch niet meer terug. De tijd zal het me leren of ik genezen ben of er toch een terugval zal gebeuren. Bij een voordracht zei een oncoloog ons : we kunnen de kanker nog niet echt uitbannen, maar met de medicamenten die nu voorhanden zijn, zal het in de toekomst meer chronisch worden. En de behandelingen zullen meer op maat kunnen. Want nu moeten ze chemo geven aan patienten bij wie het misschien niet nodig is. Er word me een revalidatie voor kankerpatienten aangeraden die de vermoeidheid kunnen verbeteren, je angsten meer kan loslaten, en ook je grenzen terug kunnen verleggen.
Maar daar de volgende keer meer over. groetjes Liesje
Door de vrijwilligers van het regionaal kankercentrum in Tessenderlo is er een cd uitgebracht om alle zieken en kankerpatienten een hart onder de riem te steken .
Je leeft,ga door....!
Duizend woorden....maar één is raak 't is of leven ...jou meteen verlaat. Langs de einder...zie je mensen gaan, en ze strijden ... voor hun bestaan...
Duizend angsten ...en verbeten pijn. hoe zal't .leven ...van morgen zijn? En de einder...niet ver vandaan, lijkt voor jou niet...meer te bestaan...
Duizend vragen ...een luisterend oor, warme handen ... loodsen jou erdoor, al die mensen...zo dicht om je heen, doen je vechten...maar niet alleen...
Lieve mensen...ga door, je leeft...! Want je vijand...die het ooit begeeft, legt je leven ...in een helend licht, en de einder...is wéér in zicht!
Duizend wensen...waarvoor je gaat, kijk,de zon schijnt...wéér op jou gelaat en de einder...niet ver vandaan, blijkt voor jou nu ...wéér te bestaan!
Duizend bomen...op een berg van steen, zijn veel mooier... dan ooit voorheen en een vogel...zingt z'n mooiste lied, zonder woorden...zonder verdriet.
Lieve mensen...je leeft ,ga door...! Want je vijand...die van jou verloor, legt je leven...in een helend licht en de einder...is wéér in zicht...!
Lieve mensen...je leeft,ga door..! Want je vijand... die van jou verloor, legt je leven...in een helend licht en de einder....is wéér in zicht...!
en de einder is wéér in zicht.... en de einder is wéér in zicht.........
OPGELET ________
Op deze tekst staan auteursrechten dus gelieven niet over te nemen dank u !!!
Zangeres is Rita Peetermans Producer is Marc Swolfs & Glen Go
Gesponserd door de Rotary Tessenderlo
Deze cd is te verkrijgen in het gemeentehuis te Tessenderlo voor 5euro, aan het regionaal kankercentrum.
Lieve boezemvriend(innen) -------------------------- Mijn lieve boezemvriendinnen, Graag zou ik een ode willen brengen aan al mijn dierbare schatten. Van onschatbare| waarden waren de steun van mijn partner en mijn 3 kinderen . Ze waren in alles mijn steun en toeverlaat. Het was voor hen natuurlijk ook niet te onderschatten wat zij ook hebben beleefd en meegemaakt. We hebben er van in het begin erover gesproken met heel het gezin, dat we samen een moeilijk jaar tegemoet zouden gaan, maar dat we er allemaal er voor zouden gaan. En dat we ons allen samen erachter moesten zetten. Mijn man is een binnenvretter, mijn dochter hield heel het gezin draaiende. Mijn oudste zoon toen21 trok in zijn eigen wereldje weg en mijn andere zoon van 14 ging stilletjes naar zijn kamer. Ieder ging er op zijn eigen manier mee om. Ik hoorde dat ieder er op hun werk erover praatte,ze zochten op die manier ook steun en een bemoedigend woordje. En tegen mijn jongste zoon, moest ik toch overtuigen dat kanker erg is maar van borstkanker de kansen heel goed lagen. Toen was hij toch wat gerustgesteld. Kanker hoeft niet te betekenen dat je er zo maar dood gaat. Ieder nam taken over, het was vreemd als ouder nu door je kinderen geholpen te moeten worden. Het is de omgekeerde wereld. Er zijn dingen die je niet meer kan en waar je je onvermijdelijk moet bij neerleggen. Maar ze hebben dat voortreffelijk gedaan. Met heel veel dank hierbij aan mijn huisgenoten. Mijn moeder van 84 jaar en mijn schoonouders van in de 80jaar was het ook moeilijk om dit nieuws over te brengen . Maar geruststellen en kijken wat de toekomst zou brengen. Het zijn ook feiten waar je rekening moet houden, en het maakt het er niet makkelijk op.Maar ook hun steun en van de hele familie en vrienden verdienen een pluimpje. Heel veel had ik ook aan het regionaal kankercentrum van Tessenderlo waar ik altijd om informatie kon vragen en die regelmatig op bezoek kwamen en een telefoontje pleegden om hun bezorgdheid te uiten. Daarmee wil ik zeggen dat ik gedragen ben geweest doorheen mijn ziekteproces, en ik wens ieder lotgenoot het zelfde toe. Aan ieder mijn hartelijke dank. Liesje
hallo boezemvriend(innen) ------------------------- De chemo's zijn nu voorbij, en we kunnen nu aan een volgende reeks zware behandelingen beginnen. 25 bestralingen die de omgeving van de gewezen tumor bestralen en nog 8 die gaan waar de tumor gezeten heeft. Eerst een afspraak maken, voor een simulatie of anders gezegd : er wordt nu een voorproef van de bestraling gemaakt. Er wordt een reeks puntjes gezet, die er nooit meer afgaan. En nog zwarte strepen uitgetekend op je borst, die je niet mag afwassen. In 't bad moet je goed uitkijken dat je er geen streepje afwast, want dan kunnen ze terug herbeginnen. Dit 5 keren per week, behalve in het weekend. Dan krijg je een rustpauze. De radioloog en de verpleegsters volgen alle dagen alles goed op. Dit valt reuze mee, alleen vind ik het erg dat je zolang je arm helemaal naar achter moet houden. Naarmate de bestralingen vorderen begin je van bruin naar rood te verbranden. Roodborstje is hier de geschikte naam voor. Dit is toch ook telkens 50 km, heen en terug. Dus een heel intensief gebeuren. Dan krijg je ook aangepaste zalf of klevers mee om te verzorgen. Dit heb ik op het laatste door de thuisverpleging laten doen. Dan volgt een 15 dagen rust en krijg je nog 8 zeer intensieve bestralingen, waar de tumor gezeten heeft. Soms krijg je wel hevige pijnscheuten in je borst. Die bestralingen kunnen nog zeker enkele weken nawerken. Je begint ook de vermoeidheid wel te voelen. Maar hier is ook niet alles kommer en kwel. De verpleegsters zijn ook heel lief en behulpzaam, we krijgen soms een bonnetje voor een tas koffie, en krijgt veel vriendschap van medepatienten. Soms wordt er ook eens hartelijk gelachen. Die tijd is enorm voorbij gevlogen. Alleen hopen dat het allemaal helpt en dat het die energie die je erin stopt de moeite waard is. Groetjes liesje e
------------------------------- Iemand om bij jou te huilen, iemand waar je mee praat iemand die je verstaat, iemand naast je in de morgen, iemand helpt je met je zorgen iemand die je troost bij verdriet, iemand die ook je vreugde ziet iemand met wie je leven deelt, iemand die je troost met je pijn, voor iedereen moet er zoo iemand zijn.
Mijn chemo's volgden nu om de 3 weken elkander op. Een heel intens gebeuren ,vermoeiend en met enkele hindernissen. Mijn grootste hindernis was mijn haar. Op aanraden ben ik naar een pruikenhandelaar geweest die vermeld staat in de brochure van de Stichting tegen kanker. Die stelde me op mijn gemak, een tasje koffie erbij en zo ging ik mijn eerste pruikje passen. Verschillende pruiken bovengehaald, en uiteindelijk was er een bij die leek op mijn oorspronkelijke haren. Mijn dochter was bij me, waar ik zeer blij om was, die me geruststelde en zei "Ma je zult zien dat het allemaal mee valt", Bij de meeste patienten viel die haren bij de eerste chemo al uit, maar bij mij duurde dat tot ik mijn vijfde chemo gehad had. Eerst begon ik stilletjes te ruiven maar op een dag had ik hele plukken in mijn hand. Dat was nu voor mij het ergste wat me kon overkomen. Ik durfde me niet meer in de spiegel bekijken. Ja dan maar terug naar die pruikenhandelaar om defenitief mijn pruik te gaan afhalen. Hij zag dat ik het daar heel moeilijk mee had en liet me even alleen om mijn emoties te verwerken, want die zaten zeer hoog. Hij knipte mijn overige plukjes haar af, paste mijn pruik terug en die werd mooi bijgeknipt en bijgefönd. Ja, mis was het niet, maar ik vond dat ding maar kriebelen en vond het toch maar warm op mijn kop. Ik moest het nu wel dragen, maar mijn allerbeste vriendje zal het nooit worden. Achteraf bekeken, is het toch wel het minste. Je gezondheid is je toch meer waard. Dit mijn pruikenverhaal. Liesje, en tot wederhoren.
Mijn ervaring met mijn eerste chemo. -------------------------------------------- De dag komt eraan dat ik mijn 1ste chemo moet gaan halen. Mijn broer zou me naar de kliniek rijden, met de moed tot in mijn schoenen en een dikke krop in de keel. Om 8 uur aanmelden bij het daghospitaal. Je krijgt een bed toegewezen samen met nog een tiental patienten. De ene zonder haar, de ander met een pruikje en de rest zoals ik. Bleek, rusteloos wacht ieder tot ze de porthe carth komen aanprikken, dit is om bloed te laten trekken, dat direct naar het labo gaat en dan plaatsen ze een catheterke om straks de infusen op aan te sluiten. Mijn emoties krijgen toch de bovenhand, als ik zo rond me zie, denk ik wat lig ik hier tussen die mensen te doen. Ik hoor hier niet thuis, dit is iets voor heel zieke mensen maar toch zeker niet voor mij. Maar ja de realiteit komt er toch door en ja waarom ik niet. Om een uur of 9 word je verwacht bij de oncoloog. Die kijkt de bloedwaarden na en vraagt hoe het met je gaat. Dan komen ze vragen of je een brood- of warme maaltijd wilt hebben. Ik die zo graag eet en snoep, vindt het voor vandaag niet zo nodig, maar bestel toch maar een warme maaltijd. Die achteraf toch nog redelijk naar binnen ging. Dan rond de middag komen de zakjes medicamenten binnen. Eerst wordt de catheter doorgespoeld, dan cortisonen voor de eventuele ongemakken, en dan nog kytril tegen het overgeven, en dan het beruchte rode chemozakje dat omhuld is met aluminiumpapier. Je kunt misschien denken dat het een lekkere bloody mary is, maar minder is zeker. Je durft hier niet bij stil te blijven staan, al dat gif dat nu in mijn lichaam gaat, maar ook anders gezegd : het is misschien het medicijn dat mijn leven gaat redden. Het moet dienen om de resterende kwade cellen te vernietigen. Maar zowel de goede als de slechte cellen gaan er mee aan. Mijn medepatienten zijn allemaal rustig, maar beginnen toch stilletjesaan een babbeltje te slaan. Wat doe je anders om de tijd te doden. Maar er komen toch schrijnende verhalen boven. Er zijn toch ook nog zovele jonge mensen bij. Rond 16 uur zijn die infuuszakjes erdoor en wordt voor de laatste maal de catheter nog eens doorgespoeld, dit ook om trombozes te voorkomen. De verpleegster zegt dat je nu veel moet gaan plassen en dat je urine de eerste uren rood zal zijn ; maar dat ik me daar geen zorgen moet om maken. Een beetje suffig en een vieze smaak in de mond, maar toch is deze dag zeer goed meegevallen. Ik raad toch aan niet zelf met de auto te rijden. Terug thuisgekomen houd ik me de eerste dagen toch nog wat rustig, ik voel me een beetje koortsig en ongemakkelijk, maar dan verloopt alles terug normaal. Die vieze smaak in je mond blijft wel hangen, en dat lekker kopje koffie is ook dàt niet meer. Mijn ervaring hierover : Het was beter meegevallen dan dat ik vermoedde. De verpleegsters zijn schatten van mensen, en ik moet ze bewonderen om op deze dienst te moeten werken. Er kwam ook een vrijwilligster langs om een babbeltje te slaan en om te zien of ze iets voor je kon doen. Die mensen zetten zich toch ook maar belangeloos in om ons het leven een beetje aangenaam te maken. Veel drinken, zoals netelthee of water om zo vlug mogelijk dat gif kwijt te geraken. Een zuurtje in je mond steken kan helpen om die vieze smaak van die medicamenten te laten verdwijnen. Mijn toegewezen vrijwilligster van het regionaal kankercentrum belt me dikwijls om te babbelen en om eventuele papieren in te vullen voor ziekenkas, of andere instanties. Krijg er ook een mooi kaartje van met een mooie tekst erop. Al die bezorgdheid van medici, verpleegsters, zeker mijn man en kinderen, en vrijwilligsters omhullen mij in een deken van warmte en geborgenheid, en denk ik stilletjes het komt allemaal wel goed. Want al die mensen houden van mij. Ik dank hen.
Zomaar woorden , om over na te denken ------------------------------------------ Lieve mensen , U bent als borstkankerpatient dankbaar en gevoelig voor ieder lief woord, voor iedere warme handdruk, want onze angst en onze pijn zijn soms moeilijk te dragen. Daarom is het van onschatbare waarden , de onbaatzuchtige genegenheid van uw omringenden, zowel familie, als vrienden te voelen. Wij houden van het leven en willen graag alle mooie dingen, ook de vreugde en de pijn met elkaar delen. De warmte en de kracht die we van en voor elkaar voelen is de beste medicijn. "Hou van elkaar"
Hier komt mijn 2 de verhaal. _______________________ In de helft van mei 2003, mocht ik teruggaan voor controle in de kliniek. Bij de specialist aanbeland, kreeg ik te horen dat alles naar behoren was gegaan, maar een paar chemo'kes moesten toch ook gebeuren. Ik was onthutst, was daar zeker niet op voorbereid, hoe kon dat nu, mijn kansen zouden optimaal zijn. Ik had geen uitzaaiingen en er waren geen lymfeklieren aangetast. Ik vroeg wat die chemo mij dan nog te bieden had en kreeg als antwoord, "ja , dan zijn we uitgepraat en kan je nu naar huis" . Ik vond dit geen behoorlijk antwoord en vroeg nogmaals waarom ik chemo moest. Die dokter zei me, -omdat ik geen positieve hormoonreceptoren had en de tumor toch nogal agressief stond opgeschreven- ,het raadzaam was om chemo te hebben. Dat was behoorlijk slikken, ik chemo ? Dat was voor mij een beeld van mensen die daar doodziek lagen en veel afzien. De tranen kwamen in overvloed. Dan kontakt gezocht met de borstverpleegster die me geruststelde en dat het tegenwoordig toch wel erg meeviel. Maar mijn haar zou uitvallen en ik kon maar vast naar een pruikje gaan omkijken. Dat ook nog. Afspraak om volgende dinsdag een porth a cath laten te steken. Dit zou mijn aders minder belasten. Onder algemene narcose werd die gestoken, rechts onder mijn sleutelbeen . Dit is een klein rond doosje met in het midden een rubberen membraam , dat het aanprikken voor bloed en het geven van chemo zou vergemakkelijken. Dit alles viel me toch erg tegen vermits je geen vermoeden hebt dat dit er nog allemaal komt bij zien. Dan werden er terug afspraken gemaakt wanneer ik moest terugkomen voor die chemo . Dit zou 6X 3 weken zijn . FEC chemo en dat in het daghospitaal. Dit was zo ongeveer het voorgerecht en de hoofdschotel moet nog volgen. tot later
Hallo, Graag zou ik hier nog persoonlijke tips bijvoegen voor ik mijn verhaal verder zet. 1 Heb ik heel wat vragen gesteld aan kankerfoon 0800/ 15.800 , dit is gratis. 2 Ben naar het Regionaal Kankercentrum Tessenderlo geweest en veel documentatie opgehaald. 3 Ik had heel veel aan de boeken: Roodborstje van Frieda Joris Informatieboek van dr Clarysse Mijn ervaringen als arts en borstkankerpatiente Sofie De Vuysere. De borstkankerplaag. Marleen Finoulst en Jaak Janssens. Positief je borstkanker te lijf Mieke Verstraete, Dr G Luyckx 4 computersites : www.kanker.be de site van Nancy Wouters
Ik heb in die eerste dagen veel gelezen en opgezocht, zodat ik toch gerichte vragen kon stellen aan de specialist. Ook gaf het mij een geruster gevoel. Zo ben ik te weten gekomen van die sentinel node procedure en heb ik zo mijn lymfeklieren kunnen sparen. Maar de specialisten hebben liever niet dat je te veel weet. Waarom ? Daarbij heb ik veel steun gehad aan mijn man, kinderen, familie en vrienden. Ik voelde me op handen gedragen. Heb ook veel steunkaartjes gekregen en dat doet ook veel deugd. Die betrokkenheid van al die mensen is als een warme gloed om je heen. 5 Lotgenoten opzoeken en luisteren naar hun verhaal.
Voor hen die leven..... met stille vragen rond leven en dood. Voor hen die een warme plek zoeken om de kilte van hun ziekte dragen. Voor hen die zich aarzelend een weg banen in dagen van pijn en eenzaamheid. Voor hen die in onzekerheid leven. schrijf ik deze woorden van troost. Weet dat de horizon meer is dan de einder en dat ver weg. zo nabij kan zijn liesje
Mijmeringen 
....
Echte vriendschap
Door de vrijwilligers van het regionaal kankercentrum in Tessenderlo is er een cd uitgebracht om alle zieken en kankerpatienten een hart onder de riem te steken .
hallo boezemvriend(innen)
Lieve boezemvriend(innen)
Voor hen die leven.....
