Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
08-02-2009
Frankrijk
Er gebeurt wat bij onze zuiderburen. Het verzet tegen het feit dat de kapialisten hun crisis willen afwentelen op en laten betalen door de arbeidersklasse neemt steeds grotere vormen aan, getuige daarvan de grote betogingen en stakingen op 29 januari.
Daarnaast is dit weekend ter linkerzijde een nieuwe politieke partij opgericht onder impuls van de LCR (Ligue révolutionaire communiste - trotskisten) en rond de steeds populairder wordende trotskist Olivier Besancenot. De LCR heeft zichzelf ontbonden en is opgegaan in de NPA (Nouveau Parti Anti-capitaliste). Dit is duidelijk geen fusie van allerlei partijen en partijtjes ter linkerzijde van de PS maar een partij die van onderuit gegroeid en ontstaan is. Ze komen naar buiten met een duidelijk anti-kapitalistisch programma en gaan voor een waarlijk democratisch socialisme.
Ik kan niet anders dan dit initiatief toejuichen en hopen dat men ook in dit landje eens nadenkt over de wenselijkheid en de mogelijkheid van een dergelijk initiatief. Men weet maar nooit want als het regent in Parijs dan druppelt het toch in Brussel?
De voorbije weken hoor en lees ik overal oproepen om meer te consumeren om op die manier de crisis van het systeem te bestrijden.
Ik word lichtjes ongemakkelijk bij deze oproepen en plaatsvervangende schaamte overvalt me. Op een ogenblik waarop 100.000'en mensen wereldwijd hun job verliezen en er nog een veelvoud hiervan aan ontslagen in de pijplijn zit, deze oproep lanceren is de schaamte voorbij. De arbeidersklasse zou dus deze crisis van het kapitalisme moeten oplossen en dit zowel langs de debet- als langs de creditzijde. Langs de ene kant moet zij inleveren op jobs en dus op inkomen en langs de andere kant moet zij nog meer uitgeven, consumeren dus. Begrijpe wie kan!!
Bestaat er dan geen andere manier om deze crisis te overwinnen? Jawel, er is een andere mogelijkheid. Als we allemaal samen eens zouden inzien dat er een andere manier van produceren en consumeren bestaat dan zouden we daar ook allemaal samen beter van worden en niet zoals nu een kleine toplaag.
Naast een politiek, sociaal, ecologisch en cultureel democratisch socialisme bestaat er ook een economisch socialisme. In die economie wordt de productie afgestemd op de noden van de massa en er wordt van onderuit beslist wat en hoeveel er geproduceerd wordt. Bovendien wordt er in dat systeem echt duurzaam geproduceerd dus met respect voor de mens en zijn omgeving.
Zij die menen dat het kapitalistisch systeem het enige zaligmakende is, dwalen en helpen mee de ondergang van deze wereld te bewerkstelligen.
Deze week werden de resultaten van een onderzoek over ik weet niet wat door ik weet niet wie gepubliceerd. Uit dat onderzoek bleek dat vooral werkende moeders nogal wat ochtend- en avondstress hebben. Hoe dat zo komt? De kinderen nietwaar. Die zoetjes moeten 's morgens uit en 's avonds in bed gelegd worden met alle daarbij horende protocol. En daarbij kwamen de onderzoekers tot de "verrassende" conclusie dat vooral de moeders zich van die taak moeten kwijten. De heren hebben wel wat anders aan hun hoofd dan zich met die ukken bezig te houden. Ze moeten denken aan hun carrière, waar ze gaan lunchen, of en hoe ze zullen afspreken met hun maîtresse enz...Een mens wordt er zowaar moe van.
Mij verbazen dergelijke resultaten niet in het minst. De emancipatie van de vrouw is een goede zaak maar helaas enkel weggelegd voor een kleine toplaag. Voor de meerderheid van de vrouwen blijft het leven een harde dobber. Maar hoe je het ook draait of keert, het leven zal altijd een stressy bedoening blijven zolang wij met z'n allen jacht maken op zoveel mogelijk materieel bezit. Een mooi huis, twee auto's, één maar liefst toch twee keer vakantie, alle moderne prullaria in huis...dat is zowat het streefdoel van de moderne mens en oh ja, daarbinnen moeten ook de kindertjes hun plaats krijgen.
Als we allemaal samen nu eens met wat minder tevreden zouden zijn, zou het dan geen stukken beter gaan?
Laat er geen misverstand over bestaan: Wat vorige week in Dendermonde gebeurde is vreselijk voor alle betrokkenen maar toch wens ik enige kanttekeningen te maken.
Dat gazetten als Het Laatste Nieuws leven van dit soort gruweldaden is een algemeen bekend feit maar dat ook zogezegde kwaliteitskranten als De Standaard (18 pagina's in de zaterdageditie) en De Morgen zich hieraan vergrijpen zegt eigenlijk heel veel over het soort maatschappij waar wij in leven namelijk een spektakelmaatschappij.
Het feit dat dit soort gruweldaden steeds meer gebeuren, ook bij ons, wijst op het feit dat onze maatschappij steeds harder, hartelozer, agressiever en individualistischer wordt.
De meesten van diegenen die nu moord en brand schreeuwen heb ik niet gehoord toen de Israëli's honderden Palestijnse kinderen gewelddadig omgebracht hebben. Op dit eigenste ogenblik worden in Kenia kinderen naar de verdoemenis geholpen om nog maar te zwijgen van de vele andere plaatsen in de wereld waar kinderen het slachtoffer zijn van blind en redeloos geweld.
Het is de hoogste tijd dat wij ons met z'n allen bezinnen over in welk soort maatschappij wij willen leven.
Vorige zaterdag liep ik toevallig mijn vriend Walter tegen het lijf. Er stond een brede glimlach op zijn gezicht gebeiteld. Nu was ik van Walter wel één en ander gewend maar dit was toch wel een tikkeltje over the top. Toen ik hem vroeg naar de oorzaak van zoveel gelukzaligheid antwoordde hij : "Koffietje?". Ik had wel wat tijd en dus doken wij het eerste café binnen. Ik hoefde Walter zelfs niet aan te porren om met zijn verhaal van wal te steken.
"Ik ben een uurtje geleden gepromoveerd tot eerste dekhengst van de stad en dat op mijn leeftijd," zei hij. Daar had ik niet van terug en natuurlijk wilde ik er alles van weten. "Beste vriend," sprak Walter, "je weet toch dat ik al een tijdje een nieuw lief heb?". Dat wist ik en ik wist ook dat hij zeer gelukkig met haar was. Hij vervolgde: "Wel, mijn lief heeft enkele weken terug met mijn ex gesproken en eerlijk gezegd ben ik wel even blij dat ik van dat kreng verlost ben. De bitch heeft zowat alles, van bord tot bed, aan mij te danken en toch kon ze het niet laten om mij deskundig de grond in te boren. Erg was dat niet want mijn lief heeft wel wat brains in haar hoofd en het is ook niet de oorzaak van mijn pret. Neen, neen, wat mij zo vrolijk maakt is dat ze zei dat ik met wel vijf vrouwen tegelijkertijd een verhouding had. Toen mijn lief mij dat vertelde kwam ik niet meer bij. Mijn reputatie kan echt niet meer stuk en ik vraag mezelf af waar ik de tijd haal om al die vrouwen op hun wenken te bedienen en dan heb ik het nog niet eens over het fysieke aspect van de zaak. Kijk beste vriend, als dat geen zielig wijf is dan weet ik het niet meer." Deze stelling kon ik alleen maar beamen want ik kon mij Walter niet voorstellen als een dekhengst, met de beste wil van de wereld niet. "Maar goed," zei Walter, "ik heb er wel lol in want nu begrijp ik waarom sommige dames mij soms zo eigenaardig aankijken en telkens dat gebeurt krijg ik de slappe lach omdat dat kutwijf mij op die manier een geweldige dienst bewezen heeft."
Hij lachte en zei: "Ober, breng ons nog eens twee deca'tjes."
In Lovenjoel staat een huisje en in dat huisje woont een mannetje. Hij woont daar samen met zijn hond Kefkef. Verder duldt hij enkel het gezelschap van de vogels op voorwaarde dat zij hem 's ochtends wekken met een vrolijk deuntje. Wat er in de wereld allemaal omgaat daar heeft hij geen flauw idee van. De mensen uit het dorp kent hij niet. Hij leeft op het ritme van de seizoenen. De zon komt op en het mannetje komt uit zijn bed. En samen met de zon zegt hij ook dag tegen de dag. Wat geld is weet hij niet. Nog minder weet hij wat bezit is. De tijd heeft geen vat op het mannetje. Een slecht humeur kent hij niet. Praten doet hij enkel met Kefkef en die antwoordt onveranderlijk met wafwaf. Een menselijk wezen heeft het mannetje al in geen eeuwigheid meer gezien en als hij dan helemaal in de verre verte toch iets meent te ontwaren dat op een menselijk wezen lijkt dan trekt hij zich strategisch in zijn huisje terug.
Terwijl de rest van de wereld door de mensen om zeep wordt geholpen, blijft het stukje wereld daar in Lovenjoel waar het mannetje woont, onveranderlijk mooi en puur. Het mannetje zal nog heel lang leven, veel langer dan wie of wat dan ook. Samen met Kefkef wordt hij zo oud als de eeuwigheid.
Begin deze week werd ik bij Albert geroepen. Neen, niet Albert van om de hoek maar dè Albert uit Laken; die met zijn kroon op zijn hoofd, ja die. Hij was het zo beu om altijd weer de gezichten van Martens, Van Rompuy, De Haene, Reynders, Di Rupo, Somers, Verhofstadt en tutti quanti...te zien dat hij zich nu richtte tot een echte vertegenwoordiger van zijn volk, ik dus. Hij vertelde mij dat hij verwachtte dat ik politieke, economische en andere crisissen voor eens en voor altijd zou oplossen, niks meer maar ook niks minder.
"Alberto", antwoordde ik, "geef mij 48 uren en de problemen in het koninkrijk zijn opgelost, alleen zal uw koninkrijk dan uw koninkrijk niet meer zijn. U kan vanaf nu van uw pensioen genieten en met u gans uw familie." "Dat is nu eens doortastend te werk gaan" sprak hij enthousiast en voegde er aan toe "Paola en ikzelf vertrekken nu naar zonniger oorden en dat addergebroed van mij moet maar zien hoe ze het redden." "Flink zo, Alberto, dan hebben we dus een deal." Ik keek uit het raam en zag dat Paola al klaar stond om te vertrekken en ik zei tegen Albert : "Alberto, maak je maar geen zorgen en vertrek maar naar je zuiderse oorden want ik zie dat Paola ongeduldig wordt." Albert schudde me de hand en wenste mij veel geluk met dit pokkenland.
Ik toog meteen aan de slag. Per aangetekend schrijven stuurde ik de hele politieke kaste, parlement incluis, voor onbepaalde tijd met vakantie. De zwartzakken uit Vlaanderen zette ik aan het werk en liet ze de smerigste jobs doen die ik kon bedenken. Meteen nationaliseerde ik ook de sectoren van nationaal belang zoals banken, energie, informatica...Carolientje, Freya, Frank en nog wat anderen stuurde ik op cursus om ze uit te leggen hoe socialisme in mekaar zit. Ik riep alle soldaten die waar dan ook in het buitenland hun tijd zaten te verdoen terug en schafte het leger af. Wallonië en Vlaanderen kregen zelfbestuur net als Brussel waar elke taal een officiële taal werd. Ik installeerde een echte democratie waar het volk besliste wat er zou gebeuren. Winsten die door bedrijven gemaakt werden gingen voor de helft terug naar de werknemers en de andere helft werd opnieuw in het bedrijf geïnvesteerd. Onderwijs, gezondheidszorg, openbaar vervoer...ik maakte het voor de gebruiker allemaal gratis. Dit werd gefinancierd door allerlei overbodige instellingen af te schaffen en er waren er nogal wat in dit landje. De basisproducten maakte ik spotgoedkoop en de consumptie draaide ik drastisch terug door het onbetaalbaar maken van al die overbodige spullen. Alle kunstenaars kregen eindelijk een volwaardig statuut zodat zij zich enkel nog moesten bezig houden met hun werk.
Dit alles was op minder dan 48 uren in mekaar gebokst. Het enige wat mij nu nog te doen stond was mijn eigen functie afschaffen wat ik dan ook prompt deed. Mijn laatste woorden tot het volk waren : "You ain't seen nothing yet."
